site teller
gran-canaria-actueel.jouwweb.nl

aaaaLOGOMETBANNERGranCanariaActueel-53.jpg

d-96.jpg


Wie was Marlies Bruckmann?

“Vrouwen met ondernemingslust zijn tegenwoordig zeker geen zeldzaamheid, maar in het buitenland zo succesvol te zijn als die ene Zwitserse, die op het idee kwam midden in Las Palmas de Gran Canaria het ‘Restaurante Casa Suizo’ te openen, dat is, zeker in Spanje, een opmerkelijke prestatie.

Als men door Las Palmas flaneert, vindt men, niet ver van het strand, een beetje verdekt, dit ontmoetingspunt voor gourmets en voor allen die op de Canarische Eilanden hun geliefde specialiteiten, vooral de diverse fondues, niet willen missen…” 


                                               Marlies Bruckmann in 2007.
“… de vriendelijke gastvrouw zorgt, dat de gast met veel hartelijkheid, charmant ontvangen wordt en veel persoonlijke aandacht krijgt in een bijzonder sfeervolle omgeving. De gast moet zich hier thuis voelen, om het veen welke nationaliteit deze heeft. Kaarslicht en sfeervolle muziek zorgen voor een behaaglijke sfeer in de smaakvol ingerichte ruimten van dit kleine restaurant. Knappe lady-bartenders mixen ontspannen het vertrouwde drankje, of overhandigen de favoriete “aperitivo” aan de gezellige bar. We zijn op een eiland in de Atlantische Oceaan, vele, vele kilometers verwijderd van het Europese vasteland, voor de Noordwestkust van Afrika en hoeven toch onze voorkeur voor de Gastronomie van ons thuisland niet te missen…” 


“…zelfs een veeleisende wereldreiziger voelt zich thuis in deze verzorgde, persoonlijke inrichting, die zo eigen is voor deze kleine, voortreffelijke etablissementen. Geen wonder, dat we hier bekende filmsterren tegenkomen zoals Nadja Tiller, Walter Giller, Marianne Koch en Mario Adorf…” 


“…wie veel geluk heeft, de vakantie nog tegoed heeft en zomerplezier in de winter zoekt, zal niet teleurgesteld worden door de Canarische Eilanden met een gemiddelde temperatuur tussen 18 en 26 graden Celsius.”   Deze tekst verscheen in het Duits in het tijdschrift “Elegante Welt” (Die Zeitschrift der Dame) – 25ste jaargang – Nr. 10 – oktober 1964.

De hierboven bedoelde ‘vrouw met ondernemingslust’ is niemand minder dan Marlies Bruckmann, geboren als Marie Hauenstein te Zürich (Zwitserland) op 30 januari 1927 in een gezin met 4 broers en een zus. Ze groeide als boerendochter op in Fellanden en bezocht daar de 8 klassen van de lagere school. 

Vervolgens werkte Marlies een jaar lang als hulp op een boerderij in Winterthur. In 1943 begon Marlies te werken in een slagerij in Zürich waar zij tot 1947 leerde wat eersteklas kwaliteitsvlees is, iets wat haar later uitstekend van pas zou komen! 

Van het vlees dook Marlies de koffie in, ze werkte als bediende in Café Marokko en in Café Türk in Zürich, beide etablissementen waren van dezelfde eigenaar. Dat deed Marlies 3 jaar, waarna zij in 1950 als serveerster ging werken in een restaurant in Melin (Tessin). In die tijd leerde zij haar vriend kennen met wie ze 28 jaar samenwoonde. 

Van kindsbeen af leed Marlies aan migraine, met regelmatig zware aanvallen tot aan braken toe. Geen van de 30 artsen die zij bezocht, kon haar van haar kwaal afhelpen, totdat zij als de 31ste geneesheer, de Zwitserse arts en specialist in Tropenziekten tegenkwam, voor wie  Farouk I, van 1936 tot 1952 koning van Egypte, een ziekenhuis had laten bouwen in Cairo. Deze arts raadde haar aan, om voor haar gezondheid in Agadir (Marokko) te gaan wonen. 

Maar op 29 februari 1960, gedroeg de teckel van de geneesheer zich raar, deze probeerde de aandacht van de arts te trekken, waarin de hond wonderwel slaagde en de dokte mee naar buiten lokte. Even later trof een zware aardbeving, gevolgd door een vloedgolf, de stad Agadir: men telde ruim 15.000 slachtoffers. De stad werd compleet verwoest. De hond had zijn baas het leven gered en Marlies heeft nooit in Agadir gewoond. 

Couscous
Kort daarop kreeg Marlies een advertentie onder ogen, waarin stond te lezen: “Canarische Inseln, ewiger Frühling!” Dit was de reden, dat ze op 15 december 1961 in Zürich op het vliegtuig stapte.

Het toestel met 45 passagiers, één piloot en ´´en stewardess aan boord, vloog, met tussenstops in Genève eb Valencia naar Tanger, voor de verplichte overnachting, alvorens verder te kunnen vliegen naar Las Palmas de Gran Canaria. Rechtstreekse vluchten vanaf het vasteland van Europa naar Gran Canaria bestonden toen niet! En Marlies bracht 3 weken vakantie door op Gran Canaria, wat zo goed beviel, dat zij nog twee weken bijboekte. Dit waren de eerste vijf weken in haar leven waarin de migraine haar met rust liet. 

Ze vloog via Casablanca – waar ze nog een korte vakantie vierde en voor het eerst in haar leven couscous (gemalen gries) at, vanaf dan een van haar lievelingsgerechten – terug naar Zwitserland. Toen ze op Kloten (de luchthaven van Zürich) uit het vliegtuig stapte, sloeg de migraine weer toe! Het bewijs was geleverd, dat zij zich in een ander klimaat beter voelde en geen last van migraine had.

Dus besloot Marlies de stoute schoenen aan te trekken. Ze deed dit, nadat ze op het stuk land, dat ze van haar vader had geërfd, een klein huisje wenste te bouwen om er een wasserij in te beginnen, waarvoor ze geen vergunning kreeg. Ze verkocht de grond voor 100.000 Zwitserse Franken en met dit kapitaaltje stapte ze eind januari 1962 opnieuw op het vliegtuig, om zich definitief te gaan vestigen op Gran Canaria. 

In het Parque Santa Catalina in de hoofdstad van Gran Canaria leerde Marlies een Oostenrijks gezin kennen. De man verhuurde haar een 7-kamerwonming, waarbij Marlies de traspaso kocht, naast het betalen van de maandelijkse huur. Bij de bezichtiging van het pand, wenste Marlies, die een sneeuwwitte (!) pantalon droeg, gebruik te maken van het toilet. Tot haar afgrijzen bestond dit uit slechts een gat in de vloer. Overbodig te zeggen, dat de staat waarin de woning verkeerde, niet voldeed aan de eisen van de “moderne tijd” en er dus veel vertimmerd moest worden, om de 7-kamerwoning om te toveren tot een restaurant. 


Officiële vergunning
Marlies reed in die tijd in een Plymouth Cabriolet en daarna in een Triumph, was klant bij de Banco Gran Canaria en moest, als zij geld van haar rekening wenste op te nemen, een cheque uitschrijven. Op een goede dag werd zij uitgenodigd voor een gesprek in het kantoor van de bankdirecteur, Jesús Gomez. De man, die ene paar woorden Duits sprak, vroeg haar, waarom zij zoveel geld opnam? 

Toen ze hem vertelde, dat dit was, om een restaurant te beginnen in de hoofdstad, sloeg Gomez zijn handen in de lucht en riep luid: “¡Jesús!” Dit als teken, dat hij helemaal verpletterd was, omdat nota bene een 'vrouw’ een restaurant ging openen en nog wel als buitenlandse op Gran Canaria! Hij voegde daar aan toe: “Mens, ga op het strand liggen!” 

Dat was in de dagen, dat je voor een taxirit vanuit de hoofdstad naar het Zuiden van Gran Canaria 150 peseta’s (omgerekend: € 2,20) betaalde. Een waarbij de brave borst van een taxichauffeur van 09:00 tot 17:00 uur wachtte om zijn passagiers ook weer terug te rijden naar de plaats van vertrek in de “Capital”! 


Restaurante ‘Suizo’

Jesús Gomez is Marlies die toentertijd nauwelijks Spaans spraak, uiterst behulpzaam geweest met het regelen van o.a. de vereiste vergunningen. En na veel beslommeringen met de diverse overheden, de advocaat en torenhoge telefoonrekeningen werd in het pand Calle Sargento Llagas, 37 Restaurante ‘Suizo’ ingericht. Marlies vloog ‘all the way’ terug naar Zwitserland, om er het mooiste servieswerk (met blauwe rand!), zilveren kandelaars, tafelzilver en fraaie glazen in te kopen. Via een verhuisbedrijf werd alles verscheept naar Puerto de La Luz. 

Kort daarop werd in Las Palmas de Gran Canaria de onderstaande, officiële vergunning afgegeven: 


Don Francisco Peres Camillo, Chef van de Policia Municipal heeft tegen Jesús Gomzez gezegd, dat de Señores  van Restaurant Suizo kunnen openen, 19 nov. ’62…


En op 19 november 1962 gingen de deuren van 'Suizo' open, war in de daaropvolgende dertien jaar in het met vier ‘tenedores’ (vorken) geclassificeerde restaurant een trouwe klantenkring werd opgebouwd. Marlies, ondertussen voorzien van het Número de Identificación Fiscal J-660108. woonde in een vlak bij het restaurant gelegen appartement wat ze gekocht had in de Calle Grau Bassas 54-5º. 


Restaurante “El Suizo” (1964)


Lanzarote
En of de drukte in ‘Suizo’ op Gran Canaria nog niet genoeg was, startte Marlies in 1967 de bedrijfsvoering van ‘Loro Verde’. Een restaurant, dat zij op Lanzarote in Playa Honda (gemeente San Bartolomé) pachtte van een Zwitserse eigenaar, die klant bij haar was in ‘Suizo’. In de kortste keren was zijn tapas-bar uitgebreid met een luxe restaurant (comedor) en een vier traptreden lager, direct aan het strand gelegen discotheek. Ook kwam er een hostal met 14 kamers. 

In de komende vijf jaar was Marlies geen dag vrij en vier jaar lang vloog ze twee keer per week van Gran Canaria naar Lanzarote. Dat betekende: werken tot 01:30 uur in ‘Suizo’, om daarna vroeg in de ochtend met het vliegtuig naar Lanzarote te gaan, daar de zaken in ‘Loro Verde’ af te handelen, om dan nog dezelfde dag terug te vliegen naar Gran Canaria. 

Of, er werd ’s morgens in alle vroegte met enige regelmaat naar Lanzarote gevlogen. Om in “Loro Verde” een Canarische bruiloft met wel 250 gasten te verzorgen, om dan ’s avonds laat, moe maar voldaan, terug te keren naar Gran Canaria. Waar ‘Suizo’ ook weer alle aandacht opeiste. 


Loro Verde
Bij ‘Loro Verde’ hoorde ook een toom kippen plus een aantal konijntjes en er werden varkens gehouden. Veel gasten uit die tijd zullen zich kunnen herinneren, dat er ook een grote landschildpad thuis was als troeteldier van Marlies. Deze ‘tortuga’ was op een goede dag zomaar komen aanlopen en zat vaak van onder een tafeltje te kijken naar de dansende discotheekgangers, waarbij het dier de kop bewoog op het ritme van de muziek. 

En zo kon het gebeuren, dat Marlies tussen twee vluchten in, tot de ontdekking kwam, dat de kippen verdwenen waren en er ook van de konijntjes geen spoor meer te bekennen viel. Reden? In die tijd viel er nog wel eens een vliegtuig- en bootverbinding uit en dan kwamen er onverwacht veel gasten bij 'Loro Verde' binnenvallen. Er was dan te weinig proviand op voorraad in de restaurantkeuken en daarom moesten de in de tuin loslopende kippen en konijnen er regelrecht aan geloven. 

Weer een paar vluchten later, moest Marlies constateren, dat de varkens pleite waren zonder, dat zij daar zelf iets van gezien heeft. Er was namelijk een slachter gecharterd vanuit Zwitserland, die in opdracht van Marlies de varkens zou slachten en het vlees ter plaatse zou verwerken tot o.a. eerste klas bloedworst, leverworst en verse worst, alles naar Zwitserse kwaliteitsstandaard! 

Zodoende heeft de slachter op Lanzarote de varkens gekeeld en werd eer een plakkaat op de entreedeur van het restaurant bevestigd, met de mededeling. “dat er twee dagen lang, super vers vlees te koop was, als barbecue-pakket.” Het halve dorp heeft heerlijk gegeten van o.a. genoemde worstsoorten. Wél was men vergeten wat van deze delicatessen in te pakken, om ze te kunnen overhandigen aan Marlies, die op Gran Canaria druk bezig was met het leiden van “Suizo

En ja, u raadt het al, bij een van de volgende werkbezoeken van Marlies aan ‘Loro Verde’, was op raadselachtige wijze de schildpad uit het vizier verdwenen. Het dier is vermoedelijk door iemand gestolen en als die al ‘Sopa de Tortuga Clara’ wist te bereiden, dan zal die toen wel extra rijkelijk voorzien zijn geweest van ‘garnituur’. 

Loro Verde’ is in 1971, nadat Marlies ook nog eens moest constateren, dat haar Zwitserse vriend en tevens bedrijfsleider er een dubbele boekhouding voerde, van de hand gedaan. Het bedrijf ging over in handen van een advocaat uit München, voor een ‘traspaso’ van 100.000 Zwitserse Franken. 

“Een  miljoen jaar voor Christus”

                   Fritsch heeft twee weken lang in de hoofdstad van Gran Canaria
                       elke avond zijn favoriete curry-gerecht gegeten in ‘Suizo’.

Ook Raquel Welch was een van de beroemdheden die in ‘Suizo’ te gast was. Zij was in 1966 op de eilanden aanwezig voor de opnamen van de Amerikaanse speelfilm ‘One Million Years B.C.’. Overigens is het affiche waarop de filmdiva uitdagend staat afgebeeld, bekender geworden, dan de speelfilm zelf! 

Ook deze bekende Zweedse wielrenner (?) kwam graag een dansje wagen in “Suizo”
Het grootste probleem in de horeca op het Canarias van toen, was, om een goede kok te vinden en goed opgeleid bedienend personeel. Marlies moest in haar top-restaurant ‘Suizo’, waar een kopje koffie 10 peseta’s duurder was dan in het Santa Catalina Hotel (!), haar kelners de vloer leren poetsen. Dat was in de tijd, dat men de karkassen van de garnalen gewoon op de grond gooide. Maar de twee obers die ze in vaste dienst had en die gewerkt hadden in het Ritz-hotel in Madrid, wilden de vloer niet aanvegen en niet poetsen, want dat was beneden hun stand. Maar Marlies zou Marlies niet zijn geweest, als ze hen niet zo ver zou krijgen, dat ze dit toch zouden doen.

En aldus geschiedde. Zo veegden zij de vloer niet met Marlies aan; maar dit deed zij dit wel met hen! Beide heren poetsten dan ook, dat het een lieve lust was. 


Kostelijk is ook het verhaal over de Italiaan Umberto Paladini die 10 jaar in ‘Suizo’ werkte als maître. Hij kocht van zijn “eigen geld” rozen – en als die niet te koop waren, anjers – die hij, charmeur als hij was, uitdeelde aan de dames die in het restaurant kwamen eten. Wat zij waarschijnlijk niet wisten, was, dat hun tafelgenoten 1.000 peseta’s aan ‘steekpenningen’ betaalden, om van de maître, sneller, een tafeltje toegewezen te krijgen. Want men stond in de rij om in ‘Suizo’ Te ‘mogen’ eten! Hier kon men ook genieten van live piano-muziek, die op een witte vleugel, welke naast de bar stond, ten gehore werd gebracht. 

George
Onder de clientèle die ‘El Suizo’ frequenteerde, waren nogal wat Europeanen die in de Sahara werkten. O.a. in de mijnindustrie in Liberia en die naar Gran Canaria kwamen voor vakantie of die er een stop-over maakten op weg naar een vakantie in het thuisland. Een van hen was George Bruckmann, een Duitser van geboorte die lang in Canada had gewoond, een Canadees paspoort heeft en in Foss Buckra (Liberia) werkte. Hij vroeg Marlies ten huwelijk en op 24 februari 1975 zijn ze, op Gibraltar, getrouwd. De huwelijksreis ging naar Duitsland en Zwitserland. 

Perros vagabundos
Ook in de jaren, dat Marlies ‘Suizo’ dreef, was de ‘dierenliefde’ van de Canario’s net zo groot als deze heden ten dage nog is. Bijgevolg, dat boerendochter Marlies – het bloed kruipt waar het niet gaan kan – het niet kon nalaten, om de zorg op zich te nemen voor in totaal 56 zwerfhonden die allemaal op haar kosten werden opgelapt, gesteriliseerd, ontwormd en gevaccineerd. Menige gast in ‘Suizo’ heeft dan - ook toen al! - op aandringen van Marlies, die bij de dierenarts als de wiedeweerga de benodigde papieren regelde, een ‘perro’ meegenomen naar zijn thuisland, waar het beestje een dierwaardig bestaan wachtte. 

Vanaf eind 1975 toen George met pensioen ging, is het restaurant door een andere eigenaar nog tien jaar lang voortgezet onder de naam 'Suizo'. Tegenwoordig is het etablissement bekend onder de naam: 'Restaurante Danubio Azul'.  George is in juli 2009 overleden.

Casa Romantica
George en Marlies hadden in 1971 al een ‘finca’ gekocht in de Vallei van Agaete. Deze boerderij was echter een echte ‘choza’ met - óók hier weer - een toilet, dat niet meer was den een gat in de vloer. Uiteindelijk werd er in totaal van 8 boeren land aangekocht. In 1975 is dan het aan de valleiweg naar San Pedro gelegen ‘Casa Rufino’ aangekocht. 

Om dat huis te kunnen kopen, hebben de Bruckmann’s in San Pedro eerst een nieuw huis moeten laten bouwen voor de eigenaresse Señora Rufino, die haar pand, in eerste instantie, niet van de hand wenste te doen. 

Casa Rufino’ is volledig omgebouwd tot het fraaie châlet-restaurant met bovenwoning ‘Casa Romantica’. In 1976 is de vergunning aangevraagd voor ‘Casa Romantica’, dat begin december van datzelfde jaar geopend is als restaurant. 


Marlies Bruckmann in 'Casa Romantica'.

Casa Romantica’ kon van meet af aan rekenen op een gegoede klantenkring, die bestond uit o.a. artsen, advocaten, zakenmensen in betere doen en hoge ambtenaren. Kortom, de klantenkring die was opgebouwd in 13 ‘Suizo’. Zij wisten allen het fraaie etablissement in de vallei van Agaete te vinden voor het grote ‘a la carte’-genieten. 

Marlies noemt nu, anno 2007, nog met veel passie en welluidende krachtige stem de verleiding op van het huisgemaakte verse gebak. Zoals o.a. de ‘Mandeltorte’, de met chocolade overdekte ‘Rüblitorte’ en vooral niet te vergeten de: ‘Eenwaardiger Nusstorte’! Een ‘Spezialität’ waarvoor, in het seizoen, jaarlijks, vier zakken van 25 kilo walnoten uit Californië werden geïmporteerd. Marlies kraakte eigenhandig deze, maar ook – ‘tüchtig’ als ze was en is – alle andere ‘noten’ in – en buiten – het eersteklas horecabedrijf. 

Eigen koffie
In de botanische tuin van ‘Casa Romantica’, compleet met mini-dierentuin en het kleine, maar aandoenlijke en bouwvallige huisje (het latere ‘Museo Cas Tomás Morales’) stonden vele koffieplanten. Maar aangezien de zojuist gepensioneerde George niets van het telen van koffie afwist en ook absoluut geen idee had hoe dit moest, kocht hij een boek met daarin alle wetenswaardigheden. Over “hoe men koffie plant, verzorgt, plukt, pelt, brandt en maalt.” 

In 1971 is in een van de edities van het dagblad ‘La Provincia’ een foto verschenen van een koffiebessen plukkende vrouw in de Vallei van Agaete, het laat zich raden, dat deze foto gemaakt is temidden van de door George prima verzorgde koffiestruiken en, dat de bewuste vrouw op de trap in de koffiestruiken zijn echtgenote, Marlies is. 

Deze koffiestruiken leverden per jaar zoveel bessen op, dat ‘Casa Romantica’ toen nog, jaarlijks tot wel 175 kilo aan zuiver, gepelde en gebrande koffiebonen kon verwerken. 

Om mee te helpen met het pellen van deze grote hoeveelheden koffiebonen, kwam de toen 82-jarige moeder van Marlies vanuit Zwitserland over. Van haar zij dan ook de basisrecepten van de huisgemaakte ‘Kuchen’, waar ‘Casa Romantica’ befaamd om was en is. 

De moeder van Marlies is in totaal 24 keer op Gran Canaria geweest: haar laatste verblijf, in de Vallei van Agaete. Duurde zes maanden en vond plaats kort voor zij, op 92-jarige leeftijd, is gestorven. 

In 1983 hebben George en Marlies de zaken in ‘Casa Romantica’ overgedaan aan de Zwitser Andreas (Andy) Müller en zijn vriend/compagnon René. 

Het echtpaar Bruckmann is toen naar de dicht bij ‘Casa Romantica’ gelegen urbanisatie ‘La Suerte’ (‘Het Geluk’) verhuisd, waar zij een riant, dubbel woonhuis met zwembad hadden gekocht. 

Het geheel vrijstaande pand is omgeven door een door George en Marlies ontworpen, weelderig aangelegde, subtropische siertuin. Daarin staat o.a. de ‘koningin van de nacht’, een cactus die slechts gedurende één nacht per jaar honderden bloemen heeft en waarvan de uitgebloeide exemplaren ’s ochtends om 08:00 uur verwijderd moeten worden. Dit om de andere bloemknoppen de kans te geven, om tijdens hun korte levenscyclus ook open te komen. En u mag raden, wie er in alle vroegte het bed uit moest om dit karweitje te klaren! 

Café Tamadaba
Van het geld, dat René - vriend en (zaken)partner van Andy – van een vriend in Zwitserland leende, om na vijf jaar ‘Casa Romantica’ te kunnen kopen, heeft hij met zijn vriendjes flink feest gevierd en snoepreisjes naar o.a. Zuid Amerika gemaakt. Zodoende is Andy Müller, die ondertussen zijn restaurant in het Zuiden van Gran Canaria had verkocht, sinds 1988 eigenaar van ‘Casa Romantica’, dat hij, nu zijn echtgenote Marion, heeft uitgebaat tot joude schulden Andy parten speelden, de zaak in juni 2001 failliet werd verklaard  en tot op de dag van vandaag gesloten is.

Als rechtgeaarde journalist heb ik, ondanks eigen ervaring, bij Marlies navraag gedaan, wat het geheim van ‘café Tamadaba’ is? En daar gaat inderdaad ‘ronmiel’ honing-rum in - en géén bananenlikeur, zoals eerder in dit tijdschrift is vermeld. Marlies geeft aan, dat Andy Müller dit waarschijnlijk aan mijn schrijvende collega vertelde; om ‘te voorkomen’, dat anderen de unieke, door hem gecreëerde, ‘koffie Tamadaba’ zullen gaan imiteren. 

Grand Old Lady
In 1994 kreeg George een zware hersenbloeding die hij amper overleefde. Sindsdien kan hij niet meer lopen en hij moet de hele dag in bed doorbrengen. Aan George’s verstand mankeert gelukkig niets, allen het spreken valt hem nog steeds moeilijk, maar hij geniet nog volop van o.a. de verhalen uit het horecaverleden, die Marlies met smaak weet op te dissen. 

Met het klimmen der jaren werd het huis in ‘La Suerte’, vanwege o.a. problemen met de waterleiding, die zorgden voor veel vocht in huis, ook Marlies teveel. Daarom is zij in 2001 met haar man, een roedel honden, een zwerm katten en een koppel sprekende, goedlachse papagaaien verhuisd naar de gemeent4 Gáldar, waar zij in de wijk San Isidro een hoekpand hebben gekocht in de Calle Canario, dat op de begane grond geheel op rolstoelpatiënt George is aangepast. Het was de zoveelste verbouwing die Marlies op Gran Canaria voor haar kiezen kreeg! Maar zo kan zij, met hulp van een verpleegkundige, haar echtgenoot George thuis, in de eigen huiselijke omgeving, verplegen. 

Marlies -  die zoals altijd perfect gekleed en gekapt door het leven gaat -  mag dan ook gerust de ‘Grand Old Lady’ van een stuk horecaverleden op de Canarische Eilanden genoemd worde-

OVERLEDEN
Marlies Bruckmann is medio 2013 overleden in de leeftijd van 96 jaar.
1-AAAAislas-canarias-kopie-162.jpg


e-95.jpg

aaaaLOGOMETBANNERGranCanariaActueel-2--78.jpg