WIE WAS... Agatha Christie?
Een boek onthult het mysterie
van het verblijf van Agatha Christie
op Gran Canaria
In het boek ‘Crimen en El Confital by Agatha Christie’, onderzoekt de geschiedkundige Javier Campos
het verblijf van de schrijfster in Spanje,
een periode in haar leven vóór haar internationale bekendheid, en gemarkeerd door het drama van haar echtscheiding
GRAN CANARIA - zaterdag 2 december 2017 - Agatha Christie heeft op Gran Canaria de kracht hervonden om de morele en economische ineenstorting weer op te lossen waarin haar scheiding haar had gestort; een persoonlijk drama, voorafgaand aan haar roem.
Nu herstelt een boek deze gebeurtenis en onderzoekt de mysteries van het echte leven van de koningin van het mysterie.
Maar verre van schijn te zijn, is het een boek waarin fictie helpt om te verhelderen wat er in werkelijkheid is gebeurd, heeft de auteur, Javier Campos gezegd over zijn boek tegen de persmedia: “In ‘Crime in The Confital van Agatha Christie’, komen personages voorbij die zijn geboren in de verbeelding van de Britse schrijfster, zoals Dr. Joy, of kolonel Barton, die nog tientallen jaren na de dood van de schrijfster proberen licht te werpen op de omstandigheden die het mogelijk maakten haar depressieve situatie te overwinnen tijdens een vakantie die zij op het eiland doorbracht in 1927.
Agatha Christie.
Deze geschiedkundige heeft zich gewijd aan het onderzoek naar het architecturale erfgoed van de Canarische Eilanden en gebeurtenissen uit het verleden, waarover hij verschillende studies heeft gepubliceerd, en de barrière van zijn vorige werk heeft durven te doorbreken om zijn bewonderde romanschrijfster na te doen, door een dosis enthousiasme en nederigheid te combineren.
De toenemende identificatie met de lerares van de intrige - die Javier Campos heeft ervaren toen hij door haar verleden zocht - bepaalde in feite, dat hij besloot haar werk opnieuw te doen; “met een tekst, die aanvankelijk werd opgevat, als een van de essays waarin ze, tot nu toe, altijd de resultaten van haar werken en studies heeft overgedragen,” en toen Campos klaar was, “hij opnieuw begon te schrijven om haar romans te evenaren."
De hoofdrolspelers in de ontelbare verhalen van Agatha Christie, verfilmd en weergegeven in televisieseries met een aantrekkingskracht die tot op de dag van vandaag is blijven bestaan, zoals blijkt uit de recente première van de nieuwe speelfilm ‘Moord in de Oriënt Expres’, zijn aldus in de wagon geklommen van dit boek.
In het boek ontbreken niet de typische, de een en ander afleidende opmerkingen, van de oude, maar slimme Miss Marple, die debatteert over nieuws betreffende een gewelddadige dood die plaatsvond op het eiland in de periode dat de schrijfster er namens haar verbleef; en het feit, dat de historicus beweert dat het een van haar verhalen inspireerde, ontbreekt niet.
Dit alles uiteraard, "zonder ooit de historische striktheid te verliezen," die altijd het onderzoek van Javier Campos heeft gekenmerkt, die verduidelijkt, “dat elk van de verwijzingen naar de gebeurtenis die Miss Marple en haar collega's doen in dit nieuwe, en onverwachte avontuur, hen nieuw leven heeft ingeblazen, en een gedocumenteerde basis heeft."
Waar? In artikelen gevonden in lokale kranten die al zijn verdwenen, of die nog steeds worden gepubliceerd, vechtend tegen het verstrijken van de tijd; zijn publicaties zoals het: ‘Anuario Postal de Las Palmas’ (‘Las Palmas Post Jaarboek’), de ‘Gaceta de Tenerife’, de ‘Hespérides’ ‘El Progreso’ en ‘La Provincia’ enkele van de bronnen, waaruit Javier Campos de informatie heeft verzameld voor zijn boek
Hun nieuws van bijna een eeuw geleden heeft Javier Campos ook geholpen om een puzzel samen te stellen met andere gegevens uit verschillende geschriften, zoals de autobiografie van Agatha Christie. Het resultaat is dus een beeld dat een geheim van haar leven onthult dat nog nooit eerder is verduidelijkt, en dat Campos met een duidelijke overtuiging heeft kunnen ontrafelen.
Een geheim onthuld
Eindelijk is het geheim opgelost. Het gaat om de identiteit van een ‘raadselachtige’ arts, “die haar hielp de emotionele put waarin zij terecht kwam - na de echtscheiding die haar eerste echtgenoot, Archibald Christie, eind vroeg - te overwinnen;” iets, dat in die Britse samenleving van Victoriaanse heugenis, de vrouw veroordeelde tot een sociaal en economisch voorgeborchte van de hel, die niet het recht had om enige compensatie te innen en eruitzag als een mislukking.”
Agatha Christie.
Opgemerkt door de schrijfster zelf, beschreven in haar memoires als, “iemand wiens behandeling ‘een zeer groot voordeel’ heeft voortgebracht;” waardoor ze haar wanhoop en ontmoediging kon overwinnen dankzij de extra zorg die men haar bood na het genezen van een keelaandoening die ze op Gran Canaria had geleden. De weldoener is altijd anoniem gebleven, omdat alleen bekend was dat zij hem: 'Dr. Lucas' noemde.
Die in feite de arts was die op haar slechtste momenten een gescheiden, dakloze vrouw hielp die niet de steun had van haart inmiddels overleden ouders, die bijdroeg aan het smeden van de universele literatuurfiguur die ze later zou worden, is een van de onzekerheden over zijn bestaan, die antwoorden vinden in ‘Crimen en El Confital’ (‘Crime in The Confital’), zegt de auteur.
Mathew Pritchard:
Agatha Christie beschouwde zich niet als de, ‘koningin van de misdaad’
GROOT BRITTANNIË - zaterdag 2 december 2017 - “Iedereen houdt van hoofdbrekens,” verzekert de kleinzoon van Agatha Christie in het onderstaand interview. Daarom hebben de boeken van zijn oma zoveel succes. De verkopen variëren van tussen de twee en de vier miljoen exemplaren. “Niemand weet het precies,” geeft hij toe.
2015 was het ‘Agatha Christie’-jaar (zie: http://www.agathachristie.com). De herdenking vond plaats op 15 september, de dag, dat de Britse schrijfster 150 jaar geleden geboren werd. Een onmogelijke leeftijd, dat mag duidelijk zijn. Maar niet voor haar romans, de meest verkochte in de gehele Geschiedenis van de Literatuur.
Daarover, en over degene die ze heeft geschreven, weet niemand meer dan Mathew Pritchard, de kleinzoon van Agatha Christie. "Ze was een normale, aanhankelijke en belangstellende grootmoeder," verzekert hij .
Als voorzitter van de Agatha Christie-Society, was Pritchard belast met de beslissing wie door zou gaan met de sage van Hercules Poirot. De keuze viel op Sophie Hannah, die de vooraanstaande Belgische privédetective deed herleven in ‘De monogram moorden (‘Los cimenes del monograma’ - uitgeverij: Espasa)
.
Sophie Hannah heeft ook de uitgave behandeld van ‘De grote Reis’ (‘El gran tour’ - uitgeverij: Confluences), een bundel die de correspondentie en dagboeken samenbrengt welke de grootmoeder van Mathew Pritchard in 1922 schreef, terwijl ze de wereld rondreisde met haar eerste echtgenoot, Archie, met als doel de tentoonstelling van het Britse Rijk van 1924.
Mathew Prichard, neef van de schrijfster, onthult op Tenerife de bronzen buste van zijn grootmoeder naar wie op het eiland - als eerste ter wereld - ook een straat is vernoemd .
- VRAAG: “Wat is het doel van de Agatha Christie-Stichting, die u voorzit?”
- ANTWOORD: “Het was een liefdevolle en nieuwsgierige oma. Er zijn verschillende Agatha Christie-stichtingen, maar we zijn vooral toegewijd aan het ondersteunen van de beeldende kunst, muziek en opera in Wales, waar ik woon, en ook aan de behandeling van kinderen met leukemie.”
-V.: “Ondanks de verstreken jaren, blijft Agatha Christie de best verkopende auteur aller
tijden.Waaraan denkt u, dat zij haar succes te danken heeft?”
-A.: “Aan haar vermogen om contact te maken met mensen. Iedereen houdt van hoe men
mensen kent en iedereen houdt van hoofdbrekens.
-V.: “Is er trouwens een schatting over hoeveel boeken van Agatha Christie er verkocht zijn?”
-A.: “Tussen de twee en vier miljoen exemplaren. Dat wil zeggen, niemand weet het precies.”
-V.: "Bent u bang, dat de reeks ooit op zal raken?
-A.: “Nee, in het geheel niet.”
-V.: “Hoe was uw grootmoeder privé?”
-A.: “Het was een normale oma, liefdevol en belangstellend. We spraken amper over boeken.”
-V.: “Hield Agatha Christie van de betiteling ‘koningin van de misdaad’?”
-A.: “Het is uiteraard een compliment; maar nee, de waarheid is, dat dit niet het beeld was dat
ze van zichzelf had.”
-V.: “Wat is uw mening over Poirot, Miss Marple is niet zo schattig als ze lijkt?”
-A.: “Hij is een fantastische combinatie; een menselijke persoon, een gepassioneerde
liefhebber van het recht, een grote mededeler wanneer hij dat wilde zijn; en,
tegelijkertijd, een beetje een belastend en obsessief wezen, maar zeer intelligent in het
oplossen van problemen.”
-V.: “En Miss Marple?”
-A.: “Iemand die vast geloofde in het slechte, een inzichtelijke waarneemster van de
menselijke natuur, en niet zo schattig is als ze lijkt.”
-V.: "Waarom denkt u dat Poirot en Miss Marple zo goed contact maken met het publiek?”
-A.: "Omdat ze heel bijzonder zijn, niet zoals andere detectives, dus lezers weten nooit echt
wat ze van hen kunnen verwachten. “
-V.: "Sophie Hannah is de uitverkoren schrijfster geworden om de Poirot-sage voort te zetten
in ‘The Crimes of the Monogram’ welke criteria heeft u gevolgd, om op haar in te
zetten?”
-A.: “Omdat ze goede schrijft en een grote bewonderaarster is van Agatha Christie sinds ze
dertien rjar was.”
-V.: “Bent u van plan om ook de Miss Marple-sage voort te zetten?”
-A.: “Ja, misschien. Ik weet het nog steeds niet. “
-V.: “Wat is uw favoriete Agatha Christie-titel? Poirot is een beetje aanmatigend en obsessief. "
-A.: “Ik houd van de eerste boeken van Miss Marple, vooral ‘A Corpse in the Library’.
Het is een verademing .
-V.: “Wat is uw favoriete Agatha Christie-titel?
-A.: “Tien kleine negertjes .
-V.: "Heeft uw grootmoeder niet-gepubliceerde tekst achtergelaten?"
-A.: “Nee, ik vrees van niet.”
-V.: “Agatha Christie is in 1926 een aantal weken vermist geweest en heeft nooit uitleg
gegeven. Weet u wat er is gebeurd?”
-A.: “Nee. Het was waarschijnlijk een soort geheugenverlies.”
-V.: “Wat zou u zeggen tegen degenen die denken dat Agatha een politieroman schrijfster is en
haar rol als romantische toneelschrijfster, of archeologe negeert ?”
-A.: “Ik zou ze aanbevelen, haar biografie te lezen.”
-V.: "Ik veronderstel dat u, zelfs al was het alleen maar door de invloed van uw grootmoeder,
een vaste lezer bent van politieromans. Welke zijn uw favoriete auteurs?
- A.: “Michael Connelly, John le Carré, en P. D. James.”
Het mysterie
dat Agatha Christie meenam in haar graf
ENGELAND - zaterdag 2 december 2017 - De misdaadkoningin verdween in december 1926 gedurende 11 dagen. Na een intensieve zoektocht werd ze onder een valse naam gevonden in een hotel. Heeft ze tijdelijk een geheugenverlies geleden? Was het een gefrustreerde vlucht? Men zal het nooit weten.
Op 12 januari 1976 was het veertig jaar geleden dat Agatha Christie op 85-jarige leeftijd overleed in haar huis in Wallingford, Oxford County.
Agatha Mary Clarissa Miller
* Torquay, 15 september 1890
† Wallingford, 12 januari 1976
De Britse schrijfster die de hoofden van miljoenen lezers in tachtig politiepuzzels uitdaagde, stierf vredig een jaar na haar beroemde personage Hercules Poirot, na een "goed leven", zoals ze zelf schreef in haar autobiografie.
Agatha Mary Clarissa, Christie -Mallowan - Miller
Geen misdaad, of gif in haar dood, maar zij nam een mysterie in het graf met zich mee dat de wereld in december 1926 in spanning hield. Zelfs in 1976 werd er gespeculeerd wat er die elf dagen had kunnen gebeuren met de toenmalige jonge schrijfster met een veelbelovende carrière als romanschrijfster Zij verdween zonder uitleg van haar thuis.
“Leefde zij van haar romans?”, vroeg men zich af op de pagina’s van de persmedia over de gebeurtenissen van 8 december 1926. “Mistress Agatha Christie, bekend schrijfster en auteur van romans en detectiveverhalen, is verdwenen en tot op de dag van vandaag zoekt de politie haar tevergeefs.” Mistress Christie vertrok in haar auto vanuit haar huis in Sanningdale, Berkshire, midden op de dag en was kort daarna te zien in Newlands Corner in Surrey. De volgende ochtend werd de verlaten auto op die plaats gevonden," stond het krantenartikel dat onmiddellijk wees op het feit dat de romanschrijfster, “recent een grote zenuwaandoening had."
"Men kijkt ernaar met activiteit in de hele omgeving, en verschillende vliegtuigen vliegen laag overt de bossen en de velden", besloot men met nadruk op de intense zoektocht die begon na haar verdwijning
Agatha Christie had al verschillende detective verhalen geschreven en had zojuist 'The Assassination of Roger Ackroyd' gepubliceerd, het werk dat alle regels van de detectiveroman overtrof en haar tot roem bracht, maar moeilijke tijden meemaakte in haar privéleven. Haar moeder was gestorven en haar verdriet was erger toen ze ontdekte dat haar man Archibald Christie verliefd was geworden op een jong meisje met wie hij golf speelde, Nancy Neale.
"Het was een heel gelukkig huwelijk. Toen, na elf jaar, werd mijn man verliefd op een meisje en verdween hij van huis ", vertelde de romanschrijver jaren later.
Agatha was niet thuis toen Archie de koffer klaarstoomde en het weekeinde met een andere vrouw doorbracht. Toen ze terugkeerde, ontdekte ze wat er was gebeurd en diezelfde middag verliet de 36-jarige schrijfster met haar dochter, de zevenjarige Rosalind, het huis overlatend aan de dienstmeisjes, en ging weg in haar auto zonder te zeggen waar ze naartoe ging.
Een dagblad in 1926.
Het voertuig werd de volgende ochtend verlaten achtergelaten aangetriffen op een kademuur enkele kilometers verderop. De politie vond haar bontjas binnen. De kranten braakten het nieuws met grote krantenkoppen en speculeerden dagenlang over wat er met de briljante misdaad-schrijfster zou kunnen zijn gebeurd.
Michael Gilbert, advocaat en auteur van een van de essays van het werk ‘Agatha Christie, first lady of the crime’, onderstreepte dat dit het grootste verhaal van die tijd was.
"Iedereen vroeg zich af: waar is Agatha? Zijn apotheker vertelde de pers hoe hij en Agatha vaak spraken over de verschillende soorten gifstoffen en zelfmoordmethoden. Zelfs een krant bood een beloning van $500 voor wat informatie, "vertelde Nancy Mills aan de persm, in 1978. Zelfs Arthur Conan Doyle probeerde te helpen met het onderzoek.
"Uiteindelijk bleek dat Agatha naar het station van Kings Cross was gereisd, waar ze de trein naar Harrogate nam en zich registreerde in het Harrogate Spa Hotel onder de naam Teresa Neale," zegt de officiële intenetpagina van de schrijfster, uutgerekend de achternaam van de minnares van haar echtgenoot.
Elf dagen na haar verdwijning herkende een hotelkelner haar via de foto's die in de pers waren gepubliceerd. Het hotelpersoneel waarschuwde de politie en merkte op dat mevrouw Christie in een taxi was aangekomen, de dag nadat men haar spoor had verloren. Archie ging zijn vrouw ophalen, maar zij herkende hem niet. "Agatha wist niet meer wie ze was", zegt haar officiële biografie, die wijst op tijdelijk geheugenverlies. Het jaar daarop scheidden de Christie’s.
Stilte
Leed ze tijdelijk aan geheugenverlies? Was het een gefrustreerde vlucht? Een succesvolle publiciteitsstunt voor de romans? Het was nooit bekend.
Extreem secuur op haar intimiteit, heeft de schrijfster nooit met haar familie, of vrienden gesproken over deze mysterieuze episode.
Het verhaal kwam in de bioscoop met de film ‘Agatha’ met Vanessa Redgrave in de rol van Agatha; Timothy Dalton in die van haar man, en Dustin Hoffman in die van een journaliste die haar ontdekt. Het werd niet goed ontvangen door de familie. Haar kleinzoon Mathew Pritchard vertelt in 1978 in de persmedia, “dat het niet nodig is, en dat het moeilijk is voor de familie om een film te zien die alleen gebaseerd is op deze kleine periode van het leven van mijn grootmoeder".
«Zij heeft nooit iets gezegd en in haar autobiografie vermeldt ze het niet. Geen woord,” benadrukte Pritchard, die zich afvroeg waar de informatie voor het script vandaan kwam, “omdat ik haar kleinzoon ben en ik de waarheid over die verdwijning nooit heb gekend.
De voorzitter van de Agatha Christie Society reageerde in 1975 opnieuw tegenover Antonio Fontana in een interview met de vraag "Weet je wat er is gebeurd?" Op een overtuigende manier: 'Nee. Het was waarschijnlijk een geheugenverlies in een bepaalde vorm.”
De bekende Engelse schrijfster Agatha Christie, oma van Mathew Pritchard, in 1945.
Voor de Britse arts en schrijver Andrew Norman, auteur van een biografie over de misdaadkoning met de titel: ‘The finished portrait’ (‘Het voltooide portret’), reageert haar gedrag op een ‘vluchtstatus’ een soort geheugenverlies dat ook disociativa vlucht wordt genoemd. (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Dissociatieve_fugue).
Volgens het Merck-handboek "bestaat het uit een of meer vertrekken van iemand uit zijn huis, plotseling, onverwacht en opzettelijk, waarbij men zich een deel of de totaliteit van zijn vorige leven niet herinnert en niet weet wie men is, of een nieuwe identiteit wordt gegeven ".
"Veel vluchteb lijken de vervulling van verborgen wensen te vertegenwoordigen (bijvoorbeeld ontsnappen aan ondraaglijke stress, zoals echtscheiding, of financiële ondergang).
Andere vluchten houden verband met gevoelens van afwijzing, of scheiding, of kunnen de persoon beschermen tegen zelfmoord, of moorddadige impulsen," verklaart het werk van de algemene geneeskunde op wereldniveau.
Norman wijst erop dat Agatha Christie, "in een suïcidale situatie verkeerde en dat haar mentale toestand erg zwak was ".
“Ze noemde dat later, door het personage van Celia in haar autobiografische roman ‘Unfinished portrait’ (Onafgewerkte portret - Retrato inacabado)”.
Verblijf op Canarias
De schrijfster ontving enige tijd een psychiatrische behandeling en in 1927 reisde zij met haar dochter Rosalind naar de Canarische Eilanden op zoek naar vrede na haar scheiding.
"Eigenlijk was alles waar ik naar verlangde een gelukkig huwelijk. Daar was ik zeker van, zoals al mijn vrienden. We voelden het geluk dat ons wachtte; we verlangden ernaar om lief te hebben, beschermd en geliefd te zijn, zonder onze gewoontes te hoeven veranderen, maar het leven, de professie en het succes van onze man eerst op de voorgrond te plaatsen; zoals het onze plicht was. Ze hebben mij natuurlijk opgeleid zoals alle vrouwen van mijn tijd, met een grote afwijzing van echtscheiding, "schreef Agatha in haar autobiografie.
Christie voltooide ‘Het mysterie van de blauwe trein’ op de eilanden, die ook diende als basis voor twee van haar andere verhalen: ‘De raadselachtige meneer Quin’ en, "Miss. Marple en de dertien problemen’. Die droevige episode werd achtergelaten en de koningin van de intriges ging door met haar zaak, misdaad, zoals ze op 19 maart 1972 vertelde in een krantenartikel .
Agatha Christie-Miller, en haar echtgenoort, Max E. L. Mallowan, in de tuinen van hun huis in Devonshire, Zuidwest Engeland.
Agatha Christie, foto van maart 1946, in haar huis in Devonshire.
Agatha Miller, wat haar meisjesnaam was, en ze hield de achternaam Christie waarmee ze beroemd werd, hoewel ze in 1930 hertrouwde met de archeoloog Max Mallowan.
"We delen onze interesses en onze vreugde en, wat ik het meest belangrijk vindt in een huwelijk, we delen ons gevoel voor humor. Ons leven was opgewekt en smaakvol,” schreef Mallowan.
Wist u, dat Agatha Christie enkele van haar verhalen op Canarias heeft geschreven?
CANARISCHE EILANDEN - 14 maart 2016 - De dame van het mysterie bij uitstek, Agatha Christie - die geboren is op 15 september in 1890 in zuid Engeland in Torquay en is overleden in Wallingford op 12 januari 1976), heeft met haar aankomst begin februari in 1928 op Canarias niet alleen van een welverdiende vakantie genoten, maar haar verblijf op de Eilanden heeft haar ook geïnspireerd tot het schrijven van enkele uitstekende werken zoals, “De Man van de zee’, en ‘De Gezelschapsdame’. Het laatstgenoemde boek begint zo:
“Juffrouw Hellier schoof haar stoel een beetje dichter naar hem toe, stiftte haar lippen en wachtte ongeduldig. terwijl ze haar blikken op de dokter richtte.”
“Ik weet niet, of iemand van u de Canarische Eilanden kent,” begon de arts te zeggen.
“Ze moeten fantastisch zijn,” zei Jane Hellier. Ze liggen in de Zuidzee, nietwaar? Of liggen ze in de Middellandse zee?”
“Ik bezocht ze onderweg naar Zuid-Afrika,” zei de kolonel.
“Het gezicht op de Teide, op Tenerife, is heel mooi, verlicht door de ondergaande zon.”
“Het voorval dat ik u ga vertellen,” zo ging de arts (met wie Agatha zichzelf bedoelde) verder, “heeft plaatsgevonden op het eiland Gran Canaria, niet op Tenerife. Al jaren geleden. Mijn gezondheid was niet zo heel erg goed en ik zag me verplicht mijn werk in Engeland te laten voor wat het was en naar het buitenland te gaan.”
“Ik was werkzaam in Las Palmas, wat de hoofdstad van Gran Canaria is. En op een bepaalde manier heb ik daar genoten. Het klimaat is mild en zonnig, uitstekend strand (ik ben een enthousiaste badgast) en het havenleven trok me buitengewoon aan. Schepen uit de gehele wereld leggen aan in Las Palmas. Ik was gewend om dagelijks over de havenpier te lopen, meer geïnteresseerd dan een dame die door een straat loopt met hoedenwinkels...”
Het is het begin van het verhaal dat Miss Marple onderzoek pleegt in Agaete.
‘The Companión’ (‘De Gezelschapsdame’) is het achtste korte verhaal in het boek ‘The Thirteen Problems’, en gaat over twee vrouwen van middelbare leeftijd die met vakantie zijn op Gran Canaria.
De ene vrouw, de Engelse Amy Durrant, verdrinkt in de haven van Agaete, terwijl ze als gezelschapsdame naast mevrouw Burton zwemt in Puerto de Las Nieves; maar, een getuige beweert, dat de vrouw is vermoord, mevrouw Burton zou haar naar de zeebodem geduwd hebben.
Daar begint de intrige en Miss Marple lost de zaak op.
Agatha Christie beleeft haar slechtste jaar in 1926; het jaar, waarin haar moeder overlijdt en waarin ze scheidt van haar echtgenoot omdat die verliefd werd op een andere vrouw, wat haar in een diepe depressie doet belanden.
Goed opgeleid en met een sterke afwijzing van echtscheiding, loopt haar Victoriaanse verlangen naar een gelukkig en eeuwigdurend huwelijk spaak.
Het is de grootse slag in haar leven en het heeft jaren gekost om daarvan te herstellen. Ze is gestrand. Ze is 37 jaar, en heeft een dochtertje, Rosalind.
Eind december 1926 rijdt ze doelloos rond in haar auto en verdwijnt op mysterieuze wijze; een feit, dat zelfs de schrijver Arthur Coynan Doyle ongerust maakt, evenals de Britse Regering. Men ontdekt haar verlaten auto, en na elf dagen - dankzij een musicus die haar herkent- treft men haar aan in een kuurhotel in Harrogate, waar ze verblijft onder de schuilnaam Theresa Neele.
De verklaring die ze geeft is, dat ze lijdt aan geheugenverlies; volgens de arts Andrew Norman in ’The finished portrait’ - zijn biografie over de schrijfster - lijdt Agatha aan een ‘vlucht-status’; een periode van geheugenverlies welke veroorzaakt is door een zware emotionele crisis. Ze heeft dan al enkele succesvolle boeken geschreven, die vorm hebben gekregen aan de toonbank van een apotheek.
Men speculeert zelfs, dat het een commerciële strategie is; om aandacht te trekken, meer mysterie op te roepen en, om betere verkopen te behalen, omdat ze in een slechte financiële positie verkeert, ze zat tot haar nek toe in de schulden
Mary Clarissa Agatha Miller
In haar autobiografie schrijft ze: "Wij allemaal, de kleine Agatha Miller, de volwassen Agatha Miller, Agatha Christie en Agatha Mallowan, wij gaan onze weg. Waarheen? Men weet het niet; het mee te maken, het te beleven, lijkt interessanter. Dat heeft mij steeds zo geleken.”
In februari 1928, neerslachtig en overdonderd door de persmedia in haar land, en geen lust meer hebbend voor het schrijven van een nieuw boek, reist ze op aanraden van haar artsen en vrienden, van de Engelse storm naar de vredige rust op Canarias
Agatha en haar dochter Rosalind, met wie ze haar toevlucht zocht op Canarias.
Hotel 'Taoro', zoals het was toen Agatha Christie er heeft gelogeerd in 1927.
De prentbriefkaart met daarop Hotel ‘Taoro’ uit die tijd.
(Foto’s, welwillend beschikbaar gesteld door Nicolás González Lemus, de auteur van het verhaal: 'Agatha Christie op Canarias').
De prentbriefkaart met daarop Hotel ‘Taoro’ uit die tijd.
(Foto’s, welwillend beschikbaar gesteld door Nicolás González Lemus, de auteur van het verhaal: 'Agatha Christie op Canarias')
Het klimaat, het baden in zee en de vredige rust op de Eilanden doen haar tot zichzelf komen en doorgaan op haar literaire weg welke op dood spoor was beland na de dood van haar moeder.
Agatha wordt dan vergezeld door haar dochter Rosalind, en door haar secretaresse en kindermeisje: Charlotte Fisher.
Agatha Christie in de jaren '60 van de vorige Eeuw.
Met in haar koffer ook het speelgoed van de kleine Rosalind, komen ze tijdens deze emotionele crisis met een stoomboot op 4 februari 1927 aan in Santa Cruz de Tenerife, waar volop het Canarische carnaval zich afspeelt - waar Agatha later ook in haar boeken naar verwijst - en ze gaan dan naar Puerto de la Cruz, in het Noorden van Tenerife, waar ze logeren in Gran Hotel ‘Taoro’ en daar gefrustreerd enkel dagen doorbrengen in het destijds beste hotel van het eiland en centrum waar de Engelsen verbleven, in wat tegenwoordig het Taoro-park is, lagen de Anglican Church en de British Library.
Agatha verblijft langere tijd op Tenerife en het wonder voltrekt zich, haar kwelling verdwijnt en ze schrijft er twee van haar beste verhalen. Ze voltooit er haar nog onvoltooide boek:
- ‘Het Geheim van de Blauwe Trein’, El Misterio del Tren Azul,
en nadat ze het manuscript heeft opgestuurd naar haar uitgever in Londen - de tekst waarvan Canarias alleen de kleur van de titel heeft opgeleverd van het boek waarover ze nooit trots is geweest, maar wat wel goed verkocht - begint ze aan het boek:
- ‘De Raadselachtige mijnheer Queen’, ‘El enigmático Mr. Quin’.
met daarin het verhaal ‘De Man van de Zee’, ‘El Hombre del Mar’; de actie vindt plaats in de Middellandse zee, maar uit alles blijkt dat het gaat om de Jardines de la Paz in Puerto de la Cruz op Tenerife en de ontknoping plaatsvindt naar aanleiding van het bezoek dat Agatha bracht aan het Casa de Cologan en er in dit korte verhaal ook expliciet locaties genoemd worden zoals de Sitio de Litre-tuin en de Klippen van Martiánez; waaruit blijkt hoe verliefd ze is geworden op het landschap dat haar omringt, ze heel nauwkeurig de landschappen van Tenerife en Puerto de la Cruz beschrijft en beetje bij beetje in haar misdaadroman ervoor zorgt, dat de crimineel in plaats van met de metro door Londen te rijden en treinstations aan te doen, zich verbergt in de verstilde straatjes van een wit dorp vol met bougainvilles die als watervallen van de muren klateren in een gehucht nabij de branding van de zee.
1927 Opgang naar het huis Cólogan Valois.
Het boek is eenvoudigweg een reisverslag, heel gedetailleerd beschreven, met een pen die de grootste successen oogst na de publicatie ervan.
Agatha geniet van de huizen in de Calle de San Juan, ze wandelt door de prachtige tuinen, langs de Paseo de Las Damas, in de vissershaven en op de Llanos de Martiánez (vlakten van Martiánez), waar ze uitkomt op het strand met vulkaanzand dat ze beschrijft in haar autobiografie.
Agatha logeert in Hotel ‘Botánico’ en op ‘Jardín del Sitio Litre’, een schitterend landgoed uit de 18de Eeuw, waar destijds ook de ontdekkingsreiziger Alexander Von Humboldt verbleef. en waar in de loop van de tijd de Britse elite en aristocratie urenlang aangename gesprekken voerde in de schaduw van de drago (drakenbloedboom) van Mr. Smith, en bij andere gelegenheden, met de eigenaren van de Jardines de la Paz.
Slecht weer en de onmogelijkheid te zwemmen in de onstuimige zee zet haar aan, haar geluk te beproeven op het buureiland Gran Canaria.
Agatha neemt afscheid van het wonderbaarlijke Tenerife, de Teide en de weelderige, noordelijke flora.
De rustige stranden van Las Canteras (in Las Palmas) en Las Nieves (Agaete) maken het haar mogelijk te zwemmen in zee, wat een van haar favoriete hobby's is.
Hersteld van haar verloren vitaliteit, mengt Agatha zich onder de Britten die wonen in de nabijheid van Hotel ‘Metropole’, Hotel ‘Santa Catalina’ en in de stadswijk Ciudad Jardín.
Ze woont feesten en dansavonden bij die haar landgenoten in de hoofdstad van Gran Canaria organiseren in de aristocratische huizen, in de casino’s en vooral in de British Club, gevestigd aan de León y Castillo, de grote centrale doorgaande verbinding dwars door de hoofdstad.
Openlucht-dansbal op de binnenplaats van de British Club.
In de British Club raakt Agatha bevriend met diverse van haar landgenoten, in het bijzonder met Dr. Lucas, een Britse arts die zijn praktijk heeft op Gran Canaria en die haar uitnodigt langere tijd op het eiland te verblijven.
In een van de verhalen begint de actie in Hotel ‘Metropole’ en rijgt zich aaneen met dorpen en landschappen van Gran Canaria tot aan de voltooiing aan de kusten in Agaete; de vissersplaats die, met en het strand in Puerto de Las Nieves en alle landschappelijk charmes , voor Agatha het paradijs lijkt te zijn.
De schrijfster bezoekt het binnenland van het eiland, de bronnen van Berrazales, Artenara en de heilige berg Tirma, ze prijst de natuurlijke rijkdom van het eiland; wat leidt tot een nieuw detectiveverhaal dat zich afspeelt in deze omgeving:
- ‘The Companion’, ofwel: ‘De Gezelschapsdame’; ‘La señorita de compañía’’
dat is opgenomen in haar boek:
- ‘Miss Marple en de dertien problemen’- ‘La Señora Marple y los trece problemas’
De plaatsen die ze tijdens haar excursies op het eiland heeft bezocht, gebruikt Agatha in haar verhalen, die ze nauwkeurige beschrijft en waarmee ze hulde brengt aan de Britse artsen die de Canarische Eilanden hebben bezocht, die er hebben gewerkt en die de gunstige effecten op de gezondheid hebben geprezen.
Zo bezoekt zij ook het dorp Agaete, La Villa telt dan bijna 3.500 inwoners (anno 2015 zijn dit er 5.500).
↑ De met de hand ingekleurde prentbriefkaart. ↑
Agatha Christie in 1945.
Miss Marple pleegt onderzoek in Agaete
‘The Companión’ (‘De Gezelschapsdame’) is het achtste korte verhaal in het boek ‘The Thirteen Problems’, en gaat over twee vrouwen van middelbare leeftijd die met vakantie zijn op Gran Canaria.
De ene vrouw, de Engelse Amy Durrant, verdrinkt in de haven van Agaete, terwijl ze als gezelschapsdame naast mevrouw Burton zwemt in Puerto de Las Nieves; maar een getuige zegt, dat de vrouw is vermoord, mevrouw Burton zou haar naar de zeebodem geduwd hebben. En daar begint de intrige. Miss Marple lost de zaak op.
Ook enkele avonturen van Hercules Poirot zijn geschreven op het terras van Hotel ‘Metropole’, een locatie waar ze graag de lange zomermiddagen doorbracht.
Op 4 maart 1927 neemt Agatha Christie de boot terug naar Engeland en gaat ze, met een - door de zalige rust van de eilanden - opgelucht gemoed terug naar haar thuisland.
Sindsdien is Agatha een enthousiaste ambassadrice voor Canarias, door blijk te geven van de toeristische kwaliteit van de Archipel.
Tijdens een van haar laatste bezoeken aan de Canarische Eilanden, heeft Christie een interview gegeven aan een plaatselijke krant. Ze heeft gezegd, dat ze blij is met Canarias vanwege de goede verbindingen met de Britse Eilanden, om de stranden en het goede klimaat gedurende het gehele jaar.
“De temperatuur is ook ideaal, gemiddeld 21 graden; wat voor mij de ideale temperatuur is in de zomer. Het grootse gedeelte van de dag staat er een aangenaam briesje en de avonden zijn voldoende warm om buiten te zitten,” zo heeft ze opgemerkt.
De 'Koningin van het mysterie’,
een van de eerste personen die de surfsport bedreef op de Eilanden.
Zoals zij vertellen die haar hebben gezien, wandelde Agatha Christie urenlang langs het strand, “af en toe een bad nemend in zee.” Sommigen verzekeren zelfs, dat ‘de Koningin van het mysterie’ een van de eerste personen was die de surfsport bedreef op de Eilanden.
Men denkt dat de schrijfster haar toevlucht zocht op Canarias, vluchtend voor de pijn die veroorzaakt werd door de verwaarlozing door haar echtgenoot, Archie Christie. Dat maakte haar tot een avonturierster. Ze begon de wereld te kennen, reisde zelfs naar het Midden Oosten en naar Mesopotamië (Tweestromenland) - het gebied tussen de Eufraat en de Tigris - waar ze haar tweede echtgenoot leerde kennen, de archeoloog Max Mallowan.
De anekdotes van dat historische bezoek heeft Nicolás González Lemus, professor, Doctor Geschiedenis aan de Universiteit van La Laguna, samengevat in het boek: ‘Agatha Christie op de Canarische Eilanden.’
Bovendien heeft de gemeente Puerto de La Cruz een Internationaal Festival georganiseerd ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van het bezoek van de schrijfster aan Canarias.
Agatha Christie is een van de belangrijkste auteurs in de wereldliteratuur. Haar boeken zijn vertaald in 103 talen en er zijn wereldwijd 500 miljoen exemplaren van verkocht.
Ze is de meest gelezen auteur in het Verenigd Koninkrijk, meer nog dan William Shakespeare.
Idylle
In de jaren ’60 keert Agatha terug naar Las Palmas de Gran Canaria, de stad die ze adoreert, maar die haar teleurstelt vanwege de verandering die het land heeft doorgemaakt door het massatoerisme.
Agatha Christie in haar woning in Wallingford, Berkshire in 1975.
Eerbetoon
Het is opmerkelijk dat Tenerife - het eiland dat Agatha Christie in geen van haar verhalen noemt - eer aan haar betoont met standbeelden (bustes) en congressen aan haar wijdt, terwijl de stad Las Palmas de Gran Canaria - die zij zozeer liefhad en diverse malen gedurende langere tijd heeft bezocht, omdat ze het een ideale plek vond om haar wintervakanties door te brengen - amper aandacht voor haar heeft.
Men heeft een belachelijke plaquette aangebracht aan de achterzijde van het oude Hotel ‘Metropole’, op een bijna onzichtbare plaats. Misschien zou het beter zijn, zo vragen sommige Canario’s zich af, dat men het kleine park dat achter het ‘Metropole’ ligt naar haar vernoemt en waarop Christie uitkeek vanuit haar hotelkamer in het legendarische stadshotel in de hoofdstad van Gran Canaria.
Mathew Pritchard, neef van de schrijfster, onthult op Tenerife de bronzen buste van zijn grootmoeder naar wie op het eiland - als eerste ter wereld - ook een straat is vernoemd .
Zeker ook omdat Agatha graag vertoefde op het dicht bij het Metropole’-hotel liggende - nu verdwenen Playa de Santa Catalina - het strand, wat nu de Base Naval, Marine-haven is), waar zij zo graag ging zwemmen en waar de Engelsen tennisten op de tennisbanen van het hotel.
En we overdrijven niet, als we zeggen dat Agatha Christie haar sporen heeft nagelaten op de Canarische Eilanden, onuitwisbaar en als blijvende markering.
Haar ‘idylle’ met de Canarische Eilanden duurde ruim 40 jaar!
De Spaanse titels van Agatha's detective-romans:
1. Matar es fácil.
2. Tres ratones ciegos.
3. La muerte visita al dentista.
4. Trayectoria de bumerán.
5. El misterio de Listerdale.
6. Telón.
7. Hacia cero.
8. Pleamares de la vida.
9. Cinco cerditos.
10. Parker Pyne investiga.
11. El hombre del traje color castaño.
12. Muerte en las nubes.
13. El enigmático Mr. Quin.
14. El misterio de Sittaford.
15. Muerte en la vicaría.
16. Cianuro espumoso.
17. El misterio de las siete esferas.
18. Matrimonio de sabuesos.
19. Un crimen dormido.
20. La puerta del destino.
21. Las manzanas.
22. Miss Marple y trece problemas.
23. Noche eterna.
24. El cuadro.
25. Pasajero para Frankfurt.
26. El pudding de Navidad.
27. Los relojes.
28. Los trabajos de Hércules.
29. Némesis.
30. Navidades trágicas.
31. Un cadaver en la biblioteca.
32. Tragedia en tres actos.
33. Asesinato en Bradsley Mews.
34. Inocencia trágica.
35. El misterio de Pale Horse.
36. El templete de Nasse House.
37. La casa torcida.
38. Testigo de cargo.
39. El inferior y otros relatos.
40. Cartas sobre la mesa.
41. Poirot investiga.
42. Poirot infringe la ley.
43. Asesinato en Mesopotamia.
44. El testigo mudo.
45. Cita con la muerte.
46. En el Hotel Bertram.
47. Destino desconocido.
48. Asesinato en la calle Hickory.
49. El tren de las 4.50.
50. Después del funeral.
51. Un puñado de centeno.
52. Intriga en Bagdag.
53. El truco de los espejos.
54. La señora Mc Ginty ha muerto.
55. El caso de los anónimos.
56. La venganza de Nofret.
57. Sangre en la piscina.
58. Misterio en el Caribe.
59. El misterio de Sans-Souci.
60. Maldad bajo el sol.
61. Los elefantes pueden recordar.
62. Problema en Pollensa.
63. Un triste cipres.
64. Asesinato en el campo de golf.
65. Peligro inminente.
66. La muerte de Lord Edgware.
67. Muerte en el Nilo (Poirot en Egipto).
68. El secreto de Chimneys.
69. El misterio del tren azul.
70. Asesinato en el Orient Express.
71. El misterioso Sr. Brown.
72. Los cuatro grandes.
73. El asesinato de Rogelio Ackroyd.
74. El misterioso caso de Styles.
75. Se anuncia un asesinato.
76. Un gato en el palomar.
77. Diez negritos.
78. El misterio de la guia de ferrocarriles.
79. El espejo se rajó de lado a lado.
80. Tercera muchacha.
81. Primeros casos de Poirot.