Canarische emigratie naar ‘Las Indias’
deel 2:
De emigratie naar Venezuela
in de 17de en 18de Eeuw
In deze artikelenreeks wordt een overzicht gegeven van de Canarische Emigratie naar, en de invloed daarvan op, Las Indias (Zuid-Amerika) en de Verenigde Staten - Deel 2:
De emigratie naar Venezuela in de 17de en 18de Eeuw
Vanaf 1670 vertoont de immigratie een massaal en gezinskarakter. Na anderhalve eeuw van groei doen zich verschijnselen van crisis voor.
Het ontbreken van het vertrek van het Canarische weduwnaarschap; een witte tafelwijn, na de emancipatie van Portugal in 1640, waarvan de kolonies de voorkeursmarkt waren; brengen veel eilandgezinnen, in het bijzonder van Tenerife, naar het Venezolaanse en Cubaanse land.
Er is sprake van overbevolking, de Canarische elite - ervan beschuldigd zicht te baseren op het bevoorrechte handelsregime met Amerika en de smokkel van Europese producten - begint te praten over het overbrengen van Canarische gezinnen naar lege gebieden in het Caribisch gebied, om het verlies van dergelijk commercieel verkeer te vermijden.
De bezetting van Jamaica door de Engelsen, het westen van Santo Domingo en de Guyana’ s door de Fransen, brengt de Kroon ertoe om dit alternatief te overwegen, om de bezetting van een deel van Venezuela, of de Grote Antillen te voorkomen.
Men komt met de Kroon het Koninklijk Besluit van 1678 overeen, waarbij door Canarische rederijen per duizend ton handel, in ruil voor het niet betalen van belastingen, 50 Canarische gezinnen moeten worden overgebracht.
Het doel was om een bevoorrechte maatschappij te verkrijgen, die er echter nooit zou komen
Tot aan de Verordening van het Canarisch-Amerikaanse handelsverdrag in 1718, ging de Kroon de werkelijke kosten van de overdracht en de oprichting van nieuwe steden niet aan. Daartoe waren, over het algemeen, Canarische en Spaanse particulieren, in ruil voor privileges voor de initiatiefnemers voor dergelijke bevolking; hoewel het gros van de emigranten naar Cuba en Venezuela dat deed voor eigen rekening.
De opkomst van de cacao als exportproduct, de pacificatie, en de controle over Los Llanos (de Vlakten) bevorderden de definitieve vestiging van Canarische gezinnen in het centrale gedeelte van Venezuela.
In het Caracas en La Guaire aan net eind van de 17de Eeuw, begon de vestiging van de belangrijkste kolonie.
Er wordt geschat, dat deze goed was voor meer dan 90% van de huwelijken van blanke immigranten en van 16% voor het totale aantal; een aantal, dat nog veel hoger is als men als men er rekening mee houdt dat de meesten trouwden en kinderen kregen alvorens te migreren.
De zelfvoorzienende landbouw en veeteelt leidde hen tot het stichten van steden in het hoge gedeelte van de vallei van Caracas, zoals in Los Teques, Macarao, San Antonio, Los Altos, en La Vega. Fruit zoals kweepeer, perzikboomgaarden, en gewassen zoals maïs en cassave’s groeiden overal.
Men verlengt de cultus van Candelaria tot in elke hoek. Maar niet alleen bij de landbouw, zo vormden ook de meeste van de winkeliers, en handelaren. Zijn aanwezigheid vanaf de top van de gouverneurs, zoals Ponte, Hoyo, Bethencourt, Castro; tot aan mulatten en slaven; de dienstverlening en de plantages. Tot aan de schone kunsten kan men spreken van een authentieke Canarische school die haar stempel zette op de beeldhouwkunst, schilderkunst, of ijzergieterijen.
Volledige bevolkingsgroepen van Tenerife, zoals Buenavista, El Sauzal en Vilaflor liepen leeg, maar niet alleen die van de Valle de Caracas, en die van Yaracuy gevestigd in San Felipe, bevorderden de cacao-teelt door vrije mannen.
In Los Llanos richtte men het speerpunt op voor de kolonisatie van San Carlos Cojedes, later met als hoogtepunt de Dungeon, het openen van de weg naar buitenlandse penetratie die zal uitmonden in de tweede helft van de 18de Eeuw.
In Aragua breidde men uit via La Victoria en Maracay. Vanuit San Sebastián de Los Reyes projecteerde men tot aan Villa de Cura en San Juan de Los Morros.
In Barlovento begint men als kleine cacao-boeren met de kolonisatie in Curiepe en Panaquire, die in de tweede helft van de 187de Eeuw complementeerde met Guapo en Rio Chico afgerond. Hetzelfde geldt in Barquisimeto en Guanare.
In Maracaibo werden militanten en gezinnen verplaatst in het binnenland in de kolonisering. Maar het is alleen effectief, wanneer men begint als bepaalde ondernemer in Perija.
Maar in het Oosten worden ze gebracht door Cumana en Cumanacoa, maar blijft er omdat de interne kolonisatie mislukt.
Alleen in de Concepción del Pao is het succesvol.
Het zelfde geldt voor Upata, dat verlaten is na te zijn verbannen door de Britse aanvallen.
Pas in de tweede helft van de achttiende Eeuw kan men effectief spreken van koloniale expansie.
De toename, met de handel met Mexico met smokkel als speerpunt. Al snel botsend met de Kroon gerealiseerd om de Guipuzcoana tegen te gaan.
Canario’s die zich verslagen voelen door hun controle, die in wezen schadelijk was voor kleine boeren.
Hun nederlaag is de meest ernstige waarschuwing aan de boeren die de omzetting zien gesloten als landeigenaren. De kolonisatie van het binnenland is hun enige alternatief.
Het is de tijd waarin de mensen domineerde in de mannelijke emigratie van Los Llanos, of in het Oosten naar nieuw land, zoals Chaguaramas, Ospino, of San Jaime in Los Llanos, of New Palencia in de uitgraving.
Het succes van de binnenlandse kolonisatie komt opnieuw tot leven aan het eind van de 17de Eeuw, aan de vooravond van de onafhankelijkheid, aan de heropleving van de gezinsemigratie. De koffie is hun stimulans.
Onafhankelijkheid, onontkoombaar gevolg van het vacuüm dat leidde tot de invasie van Napoleon, was vooral een sociale oorlog waarin Canario’s van de elite en de gewone mensen werden aangeduid als Venezolanen, omdat ze Creolen waren.
Hoewel in eerste instantie gesteund alle sociale spectra, toonde het oligarchische karakter onvrede van de lagere klassen die met de contrarevolutie sympathiseerden.
Maar met de laagvlakten onder leiding van commandant Paez, keerde men terug naar de onafhankelijkheid als het geheel van lagere Venezolaanse onderklasse.
