Petrus Gonsalvus: De monsters waren anders
Emma Lira roman de geschiedenis van de Canarische weerwolf die het verhaal van ‘La Bella en het Beest’ heeft geïnspireerd
CANARISCHE EILANDEN - dinsdag 12 februari 2019 - Ze noemden Guancancha (zoon hond) en Barbet, verwijzend naar de race favoriete honden van de koning, maar de Tinerfeño Petrus Gonsalvus (of Pedro González) ging over tot een heer van het hof van Hendrik II van Frankrijk te worden en ontvangt de eervolle behandeling van "don", hoewel een dikke laag haar zijn hele lichaam bedekte en hem het uiterlijk gaf van een weerwolf.
Stelt u de romanschrijver Emma Lirab een gebaar voor dat zijn moeder "werd verplaatst, bevroor zijn ogen en hij tot stilstand gekomen in de keel een kreet van pure horror," toen hij voor het eerst in zijn armen was. En dat alleen de angst voor de guanche duivel Jucancha, die de honden beschermd, die dag in 1537 zijn dood redde. Maar dat kind geboren met een aangeboren universele hypertrichosis overleefde deze en vele tegenslagen en, tegen alle verwachtingen in, speelde in dergelijk ongelooflijke liefdesverhaal dat zou Gabrielle Suzanne Barbot de Villeneuve het archifamoso zou inspireren "Beauty and the Beast."
Ze noemden hem Guancancha (zoon van een hond) en ook,, zinspelend op het ras van degenen die echt van elkaar hielden, of hun liefde, is slechts een mythe? “Petrus bestond, trouwde, en had een groot nageslacht (zes kinderen), en zijn huwelijk duurde 40 jaar,” onderstreept de auteur van ‘Ponte en mis piel' (Espasa, 2019), een roman die, hoewel eerder historisch dan romantisch, vertelt, “ dat andere liefde groeit, en zich ondanks zichzelf ontwikkelt.”
Petrus Gonsalvus.
Het was ondenkbaar dat de jonge Catherine op het eerste gezicht verliefd zou worden op Petrus. Bovendien was hij zo bang dat het nog jaren zou duren voordat het Gonsalvus-stel echt een stel was. En toen ze elkaar eindelijk ontmoetten, "in tegenstelling tot het verhaal waarin de liefde de betovering verbreekt en het beest een prins wordt, bleef Petrus er monsterlijk uitzien, met haar overal op zijn lichaam gedurende de rest van zijn dagen," stelt Lira vast.
Van iets anders, behalve zijn monsterlijke aspect, moest Gonsalvus een gala maken, zodat de jonge en mooie Catherine, dame van de entourage van de koningin Catherine de Medici, hem uiteindelijk met andere ogen zag. Volgens Lira, “moest ik op de een of andere manier benadrukken, er moest iets zijn, een intelligentie, een mensheid, een grootheid van geest, een kracht, een loyaliteit die het speciaal voor iemand kon maken en niet alleen voor zijn vrouw, maar voor de mensen die hij omringde. “Deze romanschrijver heeft hem tenminste voorgesteld, “als een intelligent persoon die in staat is naar het beste in hem te zoeken, aangezien zijn fysieke verschijning als weerwolf hem conditioneert om te worden aanvaard in een 16de Eeuw waarin ketters werden verbrand.”
Vanuit zijn geboorteland Tenerife, waar de Guanche-kernen nog steeds met de Castilianen vochten, werd hij waarschijnlijk door slavenhandelaren verkocht toen hij door corsairs werd onderschept en naar het Franse hof werd gebracht. Hij was slechts tien jaar oud toen hij werd voorgesteld aan Hendrik II van Frankrijk. Het was de dag van de kroning van de monarch in Reims en tussen de geschenken van hovelingen en ambassadeurs was dit wilde kind vol haar dat een grote impact veroorzaakte. “Vreemd genoeg wist het kind Castiliaans te spreken, dat de koning ook sprak omdat hij in zijn jeugd een gevangene was van Carlos I voor een verdrag ondertekend door zijn vader, Francisco I," zegt Lira. Dat harige kind vertelde Enrique II dat hij op de Canarische Eilanden was geboren en dat hij een mummie was, de zoon van een koning. "Enrique II moet een ongewone empathie hebben gevoeld voor dit wezen dat voor anderen een monster was," speculeert Lira. Door empathie, door puur experiment - de mythe van de wilde man was in die tijd heel populair - of uit nieuwsgierigheid sponsort de koning dit kind en besluit hij wat er gebeurt als een schijnbaar primitief wezen een opleiding krijgt.” Hoewel het niet om die reden als een meer zou worden beschouwd dan de monarchen, die het tentoonstelden als een curiositeit.
De rode bruiloft
Van de weinige gedocumenteerde details van het leven van Petrus Gonsalves, heeft Lira met verbeelding een biografie geweven van het personage dat hem meeneemt om in eerste persoon de belangrijkste historische gebeurtenissen van die tijd te leven. In een Frankrijk dat is ondergedompeld in een conflict van religies, waarin de grote families proberen te profiteren van de zwakte van de monarchie na de dood van Henry II en partij kiezen voor katholieken of protestanten, voorspelt een profetie van Nostradamus het einde van de dynastie van de Valois en de aankomst op de troon van de Bourbons. Koningin Catherine de Medici zal de rest van haar leven doorbrengen met het proberen te voorkomen dat deze voorspellingen worden vervuld, met alle middelen die tot haar beschikking staan.
Familia Gonsalves.
"Het is een fascinerende plot, met ingrediënten zoals Game of Thrones," zegt de romanschrijver, terwijl hij benadrukt, “ dat afleveringen die ons nu fascineren, zoals de rode bruiloft, 500 jaar geleden plaatsvonden en hierna, in Parijs, in het Louvre Museum, dat ik niet meer op dezelfde manier kan zien omdat mannen, vrouwen en kinderen uit hun bed werden gehaald toen ze de gasten waren van een koninklijk huwelijk en werden afgeslacht.” Het bloedbad van San Bartolomé, "beëindigde de levens van 3.000 mensen in Parijs alleen, en nog eens 20.000 in de rest van Frankrijk", herinnert Lira zich.
Petrus moest deze aflevering leven omdat het gedocumenteerd is dat hij aan het hof was van Catalina de Médici, die degene was die het orkestreerde, gaat verder met Lira. Het is ook bekend dat hij naar Vlaanderen reisde om door artsen te worden gezien en hoewel hij misschien alleen om die reden is verhuisd, gebruikt de schrijver deze historische gegevens om de hoofdrolspeler van "Ponte en mis piel" te betrekken in die krampachtige historische achtergrond waarin hij leefde.
"Ik stel me die man voor op 20 jaar, toen Enrique II al stierf, de persoon die hem beschermde, en hij voelt zich weer een beetje wees en besluit mensen vast te houden die in hem geloven, of hem nodig hebben. En ik geef hem een missie,” zegt hij.
Een keuze roman
Aan beide zijden van het conflict dat het hof en geheel Frankrijk scheidt, worden Petrus en Catherine gevonden, gedwongen om tegen hun wil te trouwen. Er is weinig bekend over het echte leven van de mooie jonge vrouw die haar hand op de schouder van haar harige echtgenoot legt in een van de overgebleven portretten van de familie Gonsalves. Emma Lira geeft hem een tragische jeugd tijdens een opstand tegen de zoutbelasting om uit te leggen waarom een jonge vrouw, die ze zich zonder familie, titels, of bezittingen, inbeeldt, dit unieke huwelijk dat door Catherine de Medici is gearrangeerd, niet kan weigeren. En waarom, nadat hij het gedrocht van mannen van normale verschijning had gekend, was hij in staat om met andere ogen naar Gonsalves te kijken.
Antonietta Gonsalvus.
Het echtpaar, dat zes kinderen had (Madeleine, Enrique, Françoise, Antonietta, Horacio, en Ercole), vier van hen met hetzelfde "Ambrás-syndroom" als hun vader, beëindigde zijn dagen in Italië, aan het hof van de Farnese. "Er zijn historici die geloven dat ze bij de dood van Catherine de Medici ze aan de Farnese geven, hoewel ik wil denken, dat deze beslissing door hem is genomen en hij besluit een Frankrijk te verlaten dat alles heeft gegeven, maar in de recente gebeurtenissen degenen die haar hebben moeten aankijken haar hart hebben gebroken en waarnaar ze nooit zal terugkeren," zegt Lira, die aan het einde van het boek duidelijk maakt welk deel van haar verhaal historisch is en welke fictie.
Hoewel men de gezichten van Petrus en zijn familie moet zien, moet men naar andere boeken gaan, op internet surfen, of naar Innsbruck (Oostenrijk) reizen, om het oude kastje met wonderen van het kasteel van Ambras, of het kasteel van Blois (Frankrijk) te zien. Antonietta, ongeveer zes of zeven jaar oud, houdt een krant in haar handen waarin ze zegt dat haar vader aan de koning van Frankrijk is gegeven. Lire was al getroffen door dit personage, omdat ze informatie verzamelde voor haar boek 'Donde nacen los dragos', maar dit doek van Lavinia Fontana was degene die haar ertoe aanzette om haar nieuwste roman te schrijven. "Op de een of andere manier riep hij me van het portret dat me vertelde: Vertelt het verhaal van mijn vader die deze heel verschillende werelden heeft beleefd en in staat was om te overleven, en een lang leven te hebben," zegt hij. Petrus Gonsalvus stierf in 1618 met ongeveer 80 jaar, een zeldzaamheid in de zestiende eeuw.
Het gezicht van een inboorlinge
Een ploeg van deskundige
heeft de gezichtsreconstructie uitgevoerd
van een vrouw die overleed aan het einde van de zesde/zevende Eeuw
op Gran Canaria
GRAN CANARIA - dinsdag 4 december 2018 - De forensische wetenschappen van gezichtsreconstructie en een enorme schat aan genetische en historische gegevens , stellen in staat om bijna voor het eerst sinds de tijd van de verovering naar het gezicht van een Canarische inboorling te kijken: Het is het gezicht uit 977, een schedel uit de 6e eeuw tot nu anoniem in het Canarische Museum. De Canarische Regering, het archeologisch bedrijf Tibicena, en het museum opgericht in de 19e eeuw door Gregorio Chil en Agustín Millares, presenteerden op maandag 3 decembet 2018 het resultaat van een van hun meest ambitieuze projecten: Het oude Canarische volk confronteren, en het op een betrouwbare manier doen, met discretie forensisch onderzoek.
"Vergeet de hofhouding van de guajarmina", heeft de directeur van Erfgoed van de autonome gemeenschap Miguel Ángel Clavijo samengevat, verwijzend naar het romantische beeld van Aboriginal vrouwen die eeuwenlang zijn gepropageerd, bijna vanaf de eerste kronieken die de kolonisatie van eilanden voor de Castilianen.
De vrouw met een dikke neus, donkere huidskleur, donkere ogen, en een belangrijk litteken op haar voorhoofd, dat vanaf 4 december 2018 de bezoeker vanuit sommige schermen van het museum bekijkt, is meer dan een artistieke recreatie gemaakt van gezichtstekens: Het is iemands gezicht voor wie het overleven een zware taak was, zoals voor de meesten van degenen die het eiland vijftienhonderd jaar geleden bewoonden.
Archeologen weten duidelijk niet wie deze vrouw was, maar ze hebben veel over haar ontdekt: Dat ze tussen 25 en 30 jaar oud was toen ze stierf, dat het verval haar verschillende tanden had doen verliezen en haar gezicht enigszins had misvormd, en dat ze een gewelddadige slag leed waardoor er iets verzonken bleef in het rechter gedeelte van het voorhoofd. En de archeologen weten iets anders: Ze behoorde toe aan de eerste generaties inwoners van Gran Canaria.
De eerste bewoners van Canarias
kwamen 500 jaar voor Christus
Onderzoekers van de Universiteiten van
Stockholm, Liverpool en Edinburgh merken op,
dat de Canario’s
tot 31% genetische invloed van Noord-Afrika hebben
CANARISCHE EILANDEN - donderdag 16 november 2017- In een onderzoek dat is uitgevoerd door wetenschappers uit Zweden, Spanje en het Verenigd Koninkrijk merkt men op, dat de eerste kolonisten van de Canarische Eilanden de eilanden 500 jaar voor Christus zouden hebben bereikt.
Deze informatie is verstrekt door de Universiteit van Stockholm, die eraan toevoegt: "Het is niet duidelijk hoe vaak en door wie; maar de menselijke overblijfselen van de Canarische eilanden tonen een nauwe verwantschap met moderne Noord-Afrikanen," zegt de studie.
Onder de Europese deskundigen die het onderzoek hebben uitgevoerd zijn drie Spanjaarden:
- Ricardo Rodríguez-Varela, afgestudeerd in Biologie aan de Universiteit van Santiago de
Compostela en die deze studie heeft verricht aan de Universiteit van Stockholm;
- Juan Luis Arsuaga Ferreras, hoogleraar Paleontologie aan de Universidad Complutense de
Madrid, mededirecteur van Atapuerca, en wetenschappelijk directeur van het Museo
Evolución Humana;
- Cristina Valdiosera, onderzoekster verbonden aan het UCM-ISCIII Center for Evolution and
Human Behavior.
De resultaten die zijn verkregen na tests met koolstof-14 van archeologische overblijfselen - zoals houtskool, zaden , en botten van huisdieren - tonen aan dat mensen de eilanden hebben bewoond sinds de 5e eeuw voor Christus.
Oorsprong
Het DNA-onderzoek over de pre-Europese verovering op de eilanden’, is ondertekend door:
- de eerder genoemde Ricardo Rodríguez-Varela,
- Torsten Günther,
- Maja Krzewińska,
- Jan Storå,
- Thomas H. Gillingwater,
- Malcolm MacCallum,
- de Spaanse wetenschapper Juan Luis Arsuaga,
- Keith Dobney,
- de Spaanse onderzoeker Cristina Valdiosera,
- Mattias Jakobsson,
- Anders Götherström ,
- Linus Girdland-Flink .
De resultaten tonen aan, “dat de Guanches destijds genetisch vergelijkbaar waren en een grotere genetische affiniteit hadden met de bestaande Noordwest-Afrikanen, wat de hypothese van een Berber-oorsprong ondersteunt", zegt het onderzoek.
Erfelijkheid
De deskundigen concluderen: “We kunnen inschatten dat de Guanches een autosomale afleiding hebben bijgedragen die schommelt tussen 16% en 31%, naar de moderne bewoners van de Canarische Eilanden; hier vertegenwoordigd door twee individuen van Gran Canaria".
Die noemt de antieke Canario’s Guanches, hoewel de Guanchen een stam op Tenerife zouden zijn.
Autosoom
Autosoom is een deel van een cel waar DNA in zit en is een chromosoom dat geen geslachtschromosoom (heterosoom) is, dus niet direct betrokken bij het tot stand komen van het geslacht van een individu, dit in tegenstelling tot geslachtschromosoom, dat heterosoom is.
Een autosoom is een chromosoom dat geen geslachtschromosoom (heterosoom) is; bij de mens dus niet het X of Y-chromosoom, maar een van de 22 paar andere chromosomen (het bijvoeglijk naamwoord (adjectief) afgeleid van dit woord is: ‘autosomaal’).
Autosomale eigenschappen, zijn eigenschappen die op de autosomen liggen.
De deskundigen hebben tests uitgevoerd met de analyse van DNA van antieke, genetische, uniparentele kenmerken. Hiermee werd ontdekt dat Guanches gemeenschappelijke kenmerken van het Noord-Afrikaanse Y-chromosoom (E-M81, E-M78, en J-M267) en mitochondriale lijnen zoals U6b droegen, "naast de gebruikelijke Euraziatische Anatolia-haplogroepen." 
Kaart van de menselijke migratie gebaseerd op de menselijke mitochondriale haplogroep.
Anatolia
(Anat) (Anat) Griekse godin. Ook Anatole. Haar naam betekent 'dageraad' of 'oosten,' in de betekenis van: 'gebied waar de zon opkomt'. Ze was een van de Horen, de godinnen van de tijd, die toezagen op het juiste verloop der dingen. Anatolia was dienares van Harmonia ('orde', 'harmonie'), de dochter van Aphrodite. Ze was de baker van de wereld.
Haplogroep
Haplogroepen zijn groepen individuen die geclassificeerd worden aan de hand van het haploïde DNA. Haplogroepen worden weer ingedeeld in familiaire haplotypes. Deze classificatie is van belang voor geografie, een wetenschappelijke tak die zich bezighoudt met hoe een organisme zich in de prehistorie heeft ontwikkeld en verspreid.
"Deze resultaten komen overeen met enkele taalkundige, archeologische en antropologische gegevens die duiden op de herkomst van een populatie Berbers van Noord-Afrika", geeft de studie aan die is gepubliceerd door de Universiteit van Stockholm.
Nieuwigheid
De nieuwheid van de gegevens die in het najaar van 2017 zijn gepubliceerd, is dat het onderzoek werd gedaan door het genereren van, "de eerste sequentie van volledige genoomgegevens en mitochondriaal genomen van elf Guanche-individuen op Gran Canaria en Tenerife."
En is dat met vijf van de elf direct gedateerde individuen, "voldoende dekking van het autosomale genoom (0,21 x tot 3,93 x) in de genomische analyse (= DNA onderzoek) van de bevolkingsgroep".
Linus Girdland-Flink, van de Faculteit van Natuurwetenschappen en Psychologie aan de John Moores-Universiteit in Liverpool, en auteur van de studie, stelt: “Dat door het autosomale DNA te onderzoeken, we unieke informatie over de afkomst en oorsprong van deze populaties hebben verkregen."
Torsten Günther, mede-auteur en onderzoeker aan de Universiteit van Uppsala, concludeert: "Onze analyse toont aan, dat de moderne inwoners van Gran Canaria ongeveer 16-31% van hun genomische voorouders hebben geërfd van de Guanches." 
De magen van Egyptische en Canarische mummies onthullen de menselijke ontwikkeling
Europese onderzoekers willen vaststellen hoe onze darmbacteriën in de loop der tijd zijn veranderd
EUROPESE UNIE - Allerheiligen, 1 november 2017 - De gemummificeerde lichamen van Egypte en de Canarische Eilanden worden getest in hun spijsverteringskanalen om te vergelijken met het huidige dieet. Het is een EU-gefinancierd project dat kan helpen om te identificeren hoe de miljoenen bacteriën die we in onze darm hebben, in de loop der eeuwen is veranderd en hoe het varieert tussen mensen met verschillende diëten.
Het onderzoek wordt geleid door Dr. Ainara Sistiaga van de Universiteit van Kopenhagen, Denemarken. "Deze studie zal ons helpen om te begrijpen wat gezonde microbiologie is en hoe het past bij verschillende omgevingen, diëten en levensstijlen," zegt zij. Volgens haar, worden de lipiden (vetten) langere tijd vastgehouden en zouden ze ons kunnen vertellen welke darmbacteriën aanwezig waren," zegt Sistiaga.
En het is dat onderdeel van een recent onderzoek naar de evaluatie van wat bekend staat als de darm-microbiologie, dat wil zeggen de verzameling van bacteriën die in ons spijsvertering stelsel leven en die obesitas (zwaarlijvigheid) beïnvloeden. Hiervoor worden de mummies van de Canarische eilanden gebruikt. Er wordt aangenomen dat hoe meer divers het mengsel van bacteriën in de darm is, hoe gezonder een persoon is.
Spijsvertering
Volgens Sistiaga hebben de westerse populaties al 30% van de biodiversiteit van hun darm-microbiologie verloren. " Onder andere heeft de onderzoeksploeg van Dr. Sistiaga gevonden, “dat het belang van onze microbiome voor onze biologie, inclusief onze stemming en vele ziekten gerelateerd zijn aan darmbacteriën," zegt Sistiaga.
Er is echter weinig bekend over hoe het is veranderd tijdens de menselijke evolutie. Wetenschappers hebben geen instrumenten om de microbiomen van mensen van vroeger te begrijpen. Maar dit is een van de doelstellingen van het door de EU gefinancierde onderzoeksproject, geleid door Dr. Sistiaga. Het plan zal naar lipide verbindingen, eiwitten en DNA van bacteriën kijken in de lichamen van mummies en huidige mensen.
In de eerste plaats nemen ze kleine monsters van de darm van de mummies die op de Canarische Eilanden worden bewaard, die afkomstig zijn van de Conquista (Verovering) in de 15e eeuw. Die op Tenerife waren herders, terwijl die op Gran Canaria waarschijnlijk landbouwers waren. Ze dateren meestal van tussen de 9de en 13de Eeuw.
Het andere type zijn de Nubische mummies van Egypte in het Britse Museum, die mensen zijn in de Nubische woestijn tussen de 9e tot 10e Eeuw overleden en daar door de natuurlijke endroge omstandigheden zijn gemummificeerd. "Als we meer informatie kunnen krijgen over de voordelen van al deze bacteriën, kunnen we beter tegen de uitdagingen voor onszelf zijn", voegt Ainara Sistiaga toe.
Vídeo:
De experimenten met apen op Canarias van de Duitse wetenschapper Wolfgang Köhler
CANARISCHE EILANDEN - maandag 5 juni 2017 - Het is honderd jaar geleden, dat de editie, en sleutel in de ontwikkeling van de moderne Psychologie,'La Inteligencia de los Monos’ (‘De intelligentie van de apen’) is uitgegeven.
Door Köhler in 1717 uitgegeven, betreft het een wetenschappelijke studie welke verricht is op de Canarische Eilanden en die een revolutie betekende te zijn in de moderne psychologie in het midden van de 20ste Eeuw. De op Tenerife gevestigde Britten zeiden dat Köhler een Duitse spion was en dat zijn laboratorium een afluister-centrum was
Experimenten op Canarias uitgevoerd tussen 1913 en 1917.
VIDEO:
https://youtu.be/FcBGAWNCipI
(Engelstalige versie: https://youtu.be/FwDhYUlbxiQ)
Köhler baseerde zijn theorie op de bestudering van het gedrag van de apen. Hij was op Canarias directeur van het Anthropoidea station van de Wetenschappelijke Academie van Pruisen. Omdat het een afgelegen ruimte was met een bepaalde wetenschappelijke ondoorzichtigheid, leed Köhler aan een campagne van laster en intimidatie door de Britse samenleving op Tenerife. Het waren spanningen voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog.
Antropoide (Primaten = Mensachtig)
De apen zijn een infraorde uit de orde der primaten (mensachtigen). Alle primaten die niet tot de infraorde van de apen behoren worden halfapen genoemd. Een groep halfapen, de spookdiertjes, wordt beschouwd als de nauwste verwant van de apen en samen worden ze geplaatst in de orde van de Haplorhini (zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Primaten).
In zijn experimenten, werden de apen vergeleken met kippen, een hond, of dochters van Köhler. Hij kwam tot de volgende conclusie: "Het is overdreven om te zeggen dat een chimpansee die in eenzaamheid leef, niet een echte chimpansee is ".
Zie: http://www.taringa.net/posts/ciencia-educacion/19720854/El-experimento-de-los-cinco-monos-y-los-platanos-paradigmas.html
Wolfgang Köhler werd op 21 januari 1887 geboren in Estland. Hij ontving zijn doctoraat in 1908 aan de Universiteit van Berlijn. Hij was assistent aan het Psychologisch Instituut in Frankfurt, waar hij Max Wertheimer kende met wie hij samenwerkte. Wertheimer was de oorspronkelijke bevorderaar van de Gestalt Schule die o.a. de vorm, veranderingen, het patroon, en ideeën met betrekking tot de visuele waarneming, analyseerde.
Biografische Video
uitgezonden op de Spaanse televisie op 29-06-2012 in de serie
Diccionario Biográfico de Historia de la Psicología,
Wolfgang Köhler:
https://youtu.be/V7rDiCCZVds
In 1913 kwam Köhler naar Canarias, waar hij verbleef tot 1920 , hoewel zij laboratorium sloot in 1918 wegen geldgebrek. In 1922 plaatse hij zich aan het hoofd van het Psychologisch Instituut in Berlijn. In 1935, na het kritiseren van de ideologie van de partij van Hitler, die twee jaar later aan de macht kwam, emigreerde Köhler naar de Verenigde Staten waar hij docent was aan diverse Universitaire centra. Hij stierf in 1967 op zijn boerderij in New Hampshire in de leeftijd van 80 jaar.
Hebben Schotten, Ieren en Canario’s
Berber-DNA gemeen?
CANARISCHE EILANDEN - dinsdag 11 april 2017 - Een studie van de Universiteit van Edinburgh wordt opgemerkt, dat ruim 1% van alle Schotten nakomeling is van leden van Noord-Afrikaanse stammen. Onderzoekers van de Universiteiten van La Laguna (ULL) (Tenerife) en van het Baskenland zeggen dat de Canario’s dit ook zijn.
Eind 14de Eeuw vergaat een schip voor de Atlantische kust van Marokko. Een opvarende overleeft, Macdowall. Hij was bedreven in metaalbewerking. De Berbers, in hoge mate geïnteresseerd in zijn kennis, laten hem leven. De zeeman is geïntegreerd. Hij geeft onderricht in navigatie, in verbetering van de woningbouw, en in de handel.
Landkaart uit 1767 van de Haven van Mogador, wat tegenwoordig Essaouira is, de kuststad in het westen van Marokko, gelegen aan de Atlantische Oceaan ten zuidwesten van Safi en Casablanca, en hoofdplaats van de gelijknamige provincie in de regio Marrakesh-Tensift-Al Haouz.
MacDowall wordt een geleerde voor hen. Als teken van respect verklaren ze hem heilig en creëren daarom het heiligdom van ‘Sidi Magdool’, dat men nog steeds kan bezoeken in Essaouira. Hoe verstonden en begrepen ze hem? Het zou in het Keltisch kunnen zijn. In de havens van die tijd was de zakelijke taal van de zee het Arabisch. Sidi Magdool is tegenwoordig ook de naam van de vuurtoren in Essaouira.
Er zijn nog andere indicatoren. De Britse kolonel William Grant Macpherson studeerde in Marokko officieel gezondheidszorg in dit land.
Hij schreef in zijn memoires ... "Toen ik in Marokko was, ontmoette ik in 1891 een zendeling arts die het Keltisch uit Schotland sprak, en die hier naar het binnenland was gekomen. Hij zei me dat de woorden hem bekend voorkwamen en dat hij inboorlingen had ontmoet die Gaelic (Keltisch) dialect spraken. De medische zendeling vertelde me dat hij de taal als Keltisch Shluh herkende."
Grant Macpherson is in het Verenigd Koninkrijk afgestudeerd aan de Universiteit van Edinburgh, en in de klassieke talen en geneeskunde aan de Universiteit en van Tübingen en Leipzig in Duitsland.
William Grant Macpherson besefte ook een ding. Dat namen van de Berberstammen zoals M'Tir Beni, Beni M'Touga,en Beni M'Ghill: 'zoon' betekenen. In het Berbers wordt de ‘M’ toegevoegd zonder verlies van het gevoel van 'zoon'. In het Gaelic (Keltisch) is dat ook zo. Vandaar het Mac, of Mc.
Namen gelokaliseerd in gebieden van de Atlantische kust van Marokko, zoals M'Tir, M'Touga en M'Ghill, zouden afkomstig kunnen zijn van MacTiers, MacDougalls, en MacGills.
Hij verklaarde dat de Beni M'Ghill- stam voor een groot deel bestond uit Spaanse invallers.
En de M'Touga Beni waren in het gebied van de Atlas ontvangers op de tol plaatsen van de Karavanserais, dat waren meestal grote binnenplaatsen met een sluitende ring van gebouwen eromheen, vaak met een arcade ervoor. De poort moest breed genoeg zijn om lastdieren (zoals kamelen) door te laten. In de gebouwen bevonden zich kleine nissen en kamertjes waar zowel reizigers als dieren konden slapen.
De antropoloog Walter C. Mackenzie noemt in zijn boek 'Rassen van Ierland en Schotland’ dat, overeenkomstig de Ierse tradities, “in prehistorische tijden Ierland werd overvallen door Afrikaanse piraten, die betaling eisten in kinderen.” Vandaar, dat Mackenzie stelt, dat deze Europese nederzettingen aan de Atlantische kust van Marokko kennis van de taal verwierven.
In 1721, was John Windus de eerste Britse reiziger die Volubilis bezocht, de uitstekende Romeinse ruïnes in Marokko die dateren uit het jaar 200, en hij merkt op dat het soldaten van het British Legion waren die het bevel voerden over deze stad.
In het Verenigd Koninkrijk staan in Hadrian’s Wall (de Muur van Hadrianus) in Newcastle, gegevens over de aanwezigheid van Noord-Afrikaanse soldaten uit Marokko (zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Muur_van_Hadrianus)
In 1889 geeft een militaire kaart van het Marokkaanse Fez twee hoofdgebieden aan: M'Tir en M'Ghill. Een gebied voor elke stam. En M'Touga aan de Atlantische kant.
In een studie van de Universiteit van Edinburgh in 2015, onder leiding van professor Jim Wilson, over het DNA in Schotland, wordt opgemerkt dat een van elke tien Schotse mannen van Berber-oorsprong is.
Het onderzoek , verricht met Alistair Moffat, die rector is geweest van de Saint Andrew University, de eerste Schotse Universiteit en die hoogleraar Middeleeuwse Geschiedenis is, verzekert dat ruim 1% van de Schotten rechtstreeks afstammeling is van leden van de Saharaanse Berber- en Toeareg stammen; een lijn, die ongeveer 5 600 jaar oud is.
In Ierland zijn ook studies verricht. Herkomst-onderzoek uitgevoerd op resten van de eerste kolonisten van Ierland, door onderzoekers van het Trinity College in Dublin en van de Queens University, heeft ten minste twee golven van migratie naar het eiland geopenbaard in de afgelopen millennia.
De analyse van de resten van een 5.200 oude Ierse landbouwer suggereren dat de Ierse bevolking uit die tijd nauw verbonden was met andere Zoid-Eurooese volkeren, inclusief een aantal nuances die er ook zijn op Canarias. Hun voorouders waren zonder meer geëmigreerd vanuit het Midden-Oosten , de bakermat van de landbouw.
Een studie van rots inscripties op Canarische Eilanden en in Noord Afrika geeft aan, dat de eilanden op twee verschillende momenten bewoond waren; een ronde de zesde Eeuw voor Christus en het andere in de eerste Eeuw van onze tijdrekening, bevestigt José Farrujia, lid van een internationale groep onderzoekers die dit proefschrift heeft opgesteld.
Op Canarias is El Hierro het eiland dat het rijkst is aan Libisch/Berberse inscripties. Op La Palma en op Tenerife heeft men op elk eiland slechts één inscriptie gedocumenteerd, respectievelijk in de grot van Tajodeque , en in San Miguel, terwijl in het geval van de vindplaats benadrukt wordt van Toscas del Guirre. Voor wat betreft de Latijns/Canarische inscripties, zijn Lanzarote en Fuerteventura de enige eilanden waar men dit soort geschriften heeft aangetroffen.
De onderzoekers Ordóñez, Fregel, Trujillo-Mederos, Hervella, De la Rúa, en Arnay de la Rosa hebben hun onderzoeken gepubliceerd. Zij zijn tot de volgende conclusie gekomen:
De analyse van het DNA van 61 van de 127 in de grot van Punta Azul begraven personen, een vindplaats uit de 12de Eeuw, bevestigen de genetische banden tussen inheemsen met Berber-bevolking.
Het werk, ontwikkeld door de Universiteit van La Laguna en de UPV, wijst erop dat, door middel van het Y-chromosoom, de overgrote meerderheid van de personen die in Punta Azul zijn aangetroffen, afstammen van twee voorouderlijke lijnen: een Afrikaanse autochtoon (halo-groep E-M81) en een andere met Europese wortels, maar ook aanwezig voor eeuwen in het Noorden van Afrika (R-M29), hoewel er ook een individu is met kenmerken die van oorsprong van sub-Saharaans Afrika zijn (E-M33).
Actueel
En dit soort studies maken de tegenwoordige tijd weer heel interessant; om niet te zeggen actueel, waarmee men de naam van onze internetkrant (‘Gran Canaria actueel') dan weer eer aandoet, als u het volgende leest wat momenteel toch wel heel actueel is:
Spanje verandert van mening over Schotse toenadering EU
Spanje zal niet onmiddellijk haar veto uitspreken over een poging van een onafhankelijk Schotland om na de brexit lid te worden van de Europese Unie.
Dat heeft de Spaanse minister van Buitenlandse Zaken, Alfonso Dastis, gezegd in een onlangs gepubliceerd interview met, en gepubliceerd in, dagblad ‘El Pais’.
De Schotse premier Nicola Sturgeon heeft Londen op vrijdag 7 april 2017 gevraagd om een nieuw referendum over onafhankelijkheid van Schotland, nu het, “onvermijdelijk lijkt dat het Verenigd Koninkrijk de EU, inclusief de binnenlandse markt van de unie, verlaat”.
Een meerderheid van de Schotten heeft in 2016 tevergeefs TEGEN het Britse vertrek uit de Europese Unie gestemd.
De Spaanse minister Dastis heeft op zondag 9 april 2017 niet direct een barricade opgeworpen voor een Schots toetreden tot de EU. Hij heeft er wel op gewezen, dat de Schotten eerst met de rest van Groot-Brittannië de Unie zullen verlaten. “De rest zien we wel”.
Geen impuls geven aan afscheidingsbewegingen in eigen land,
Mochten de Schotten zich losmaken van het Verenigd Koninkrijk, dan is het de vraag of Spanje het land bij de EU wil hebben. De Spaanse premier Mariano Rajoy heeft in 2013 nog gezegd, dat Spanje tegen een EU-lidmaatschap van Schotland zou stemmen.
Madrid wil namelijk geen impuls geven aan afscheidingsbewegingen in eigen land, dat wil in het Spaanse geval zeggen: Catalonië.
Truman Capote was Canario door adoptie
CANARISCHE EILANDEN – woensdag 19 oktober 2016 - De auteur van 'A sangre fría' (‘In Cold Blood’- ‘In Koelen Bloede’), het meesterwerk dat 50 jaar geleden (in 1966) is geschreven, was in 1935 geadopteerd door een isleño (eilander = naar Amerika geëmigreerde Canario)(zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/In_koelen_bloede)
José García Capote was Canario; een kolonel, die medio 1800 op Cuba arriveerde waar hij was gedetacheerd en actief was in de tabak- en suikerhandel. Na de oorlog keerde hij terug naar Spanje en trouwde in Barcelona. Maar hij keerde terug naar Cuba, nu niet onder invloed van Spanje, en als landeigenaar wijdde hij zich aan de landbouw.
Truman Capote, toen hij klein was. Truman Capote, 1959.
Uit dit huwelijk kwamen in Barcelona drie kinderen voort. Een van hen, de oudste, was Joe. Op 24-jarige leeftijd ging Joe naar New Orleans waar dan een aanzienlijke samenleving is van nakomelingen van Canarische emigranten, die nog steeds bestaat.
VIDEO’s
- https://youtu.be/dzD1AKNaDuc
- https://youtu.be/3PLixNbugUM
In New Orleans leert Joe García Capote, van Spaanse nationaliteit en woonachtig op Cuba, Lillie Mae kennen. Jaren later trouwen zij in New York, en de zoon van de Canarische kolonel en landbouw-industrieel, begint te werken in Wall Street; andere bronnen zeggen, dat hij kantoorbediende was van een bedrijf in de textielsector.
Met de garantie van voldoende financiële middelen, trouwt hij in 1934 met Lillie Mae Faulky, die een zoon heeft uit een eerder huwelijk. Joe voegt aan de achternaam de La Palma toe, aan degene die op elfjarige leeftijd een revolutionaire schrijver is: Truman Capote. Die in werkelijkheid Truman García Capote heette dezelfde achternamen als die van zijn grootvader en adoptie ouders (zie: http://www.abc.es/cultura/libros/20140722/abci-biografia-harper-201407212043.html).
Het is 1966 als Truman Capote ‘A sangre Fria’ (‘In Cold Blood’-‘In Koelen Bloede’) schrijft waarmee hij een nieuwe stijl creëert in het schrijver van literatuur en het bedrijven van journalistiek met het verslag over de Clutter familieclan, wat een jaar later is verfilmd. Capote heeft men altijd een Cubaanse afkomst toegedacht. Maar in werkelijkheid was zijn aanwezigheid op Cuba vanwege de agrarische handel die hij gemeen had met de familie in La Palma.
De achternaam Capote is op Canarias niet verloren gegaan, integendeel. Feit is, dat een Capote officiële chroniqueur is van La Palma, Manuel Poggio Capote, naast andere bekende personen van het eiland. Net zoals op La Palma de naam Capote voorkomt in de aardrijkskundige benaming: El Barranco de Capote, in de gemeente Puntagorda zie: http://toponimiacanarias.ulpgc.es/inicio)
Een genealogisch onderzoek genaamd: 'El apellido Capote de la Isla de San Miguel de La Palmna' (‘De achternaam Capote van het eiland San Miguel de La Palma’) (http://capote.maxerco.es/getperson.php?personID=I20&tree=capotetruman), verwijst naar de Canarische oorsprong van de achternaam van de bekende schrijver.
Dit genealogisch onderzoeksproject heeft de afkomst nagewezen uit het huwelijk van Gaspar González Capote en Beatriz Fernandez, in het midden van de zestiende eeuw in Brena Alta en Breña Baja, afkomstig uit Porto (Portugal); en, volgens sommige historici, "zijn zij de stam van een groot aantal met deze naam, zowel op de Canarische Eilanden, als in Amerika.”
De achternaam Capote zou van Canarias afkomstig zijn om de originele te vermijden: Capet. De vader werd rond 1850 vanuit La Palma naar Cuba gezonden. Truman Streckfus Persons werd omgedoopt tot Truman Capote García en woonde in 70 Willow Sreet in Brooklyn. In dat huis heeft men schoolschriften aangetroffen die een goede verhouding weergeven tussen de adoptievader en de schrijver (zie: http://www.abc.es/cultura/libros/20150825/abci-truman-capote-frases-201508251210.html).
Sommige bronnen hebben de patriarch van Capote in Cuba in het jaar 1894 geplaatst .Maar er is een vonnis van het Hooggerechtshof van Madrid dat dateert uit 1856 over meningsverschillen tussen José García Capote en een aantal boeren
(https://books.google.es/books?id=e602AAAAIAAJ&pg=PA362&lpg=PA362&dq=Jos%C3%A9+Garc%C3%ADa+Capote&source=bl&ots=3yyC74pUMZ&sig=85J974y2miLdLc7n2Eo9W-fvyXE&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwi0kP_J-N3PAhUCORQKHUtEBVQQ6AEIUzAM#v=onepage&q=Jos%C3%A9%20Garc%C3%ADa%20Capote&f=false).
Het gebied van belangenconflicten van de Capote’s in Cuba lag in Guamutas, dat was verdeeld in 124 percelen, plus Plaza de Armas, de kerk en de begraafplaats. De namen van die eerste 124 eigenaren laten geen twijfel bestaan over de Canarische aanwezigheid in dat gebied: De Armas Bethencourt, De la Cova, Torres Amador, Cabrera, Perdomo, Ríos; naast achternamen zoals Sánchez, Rodríguez en Hernández die zo gebruikelijk zijn in Spanje.
Haeckel, de wetenschappelijke ideoloog van het nazisme, baseerde zijn ‘rassen’-theorie o.a. op zijn bevindingen op de Canarische Eilanden
CANARISCHE EILANDEN - zondag 21 augustus 2016 - Ernst Heinrich Philipp August Haeckel - als zoon van Charlotte Sethe en Carl Gottlob Haeckel, geboren op 16 februari 1834 in Potsdam en gestorven op 9 augustus 1919 in Jena (Duitsland) - was een Duits zoöloog en filosoof die het werk van Charles Darwin in Duitsland bekend maakte. Hij was oorspronkelijk arts en later hoogleraar in de vergelijkende anatomie. De Duitse pionier en onderzoeker heeft geschreven over de Teide en bezocht Lanzarote 160 jaar geleden, de tijd waarin hij het woord ‘ecologie’ bedacht.
Het is 1866 als de Duitse wetenschapper , na daar Charles Darwin bezocht te hebben , vanuit het Verenigd Koninkrijk - via Madeira - op de Canarische Eilanden aankomt, waar hij Tenerife, Gran Canaria en Lanzarote bezoekt.
Ernst Haeckel en Nikolaj Miclucho-Maklaj op Lanzarote
Ernst Haeckel.
Ernst Haeckelis voorzitter van de Maatschappij voor Rassenzuiverheid, welke een ‘gecontroleerde selectie’ voorstaat en pleit voor het behoud van het ‘Germaanse ras’.
Op het laatstgenoemde eiland, stopt hij om bepaalde mariene soorten (zeedieren) te identificeren (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Mariene_biologie), die hem - onder andere - fascineren en hem helpen theorieën op te stellen over rassen in Europa van superieure intellectuele cultuur
Naast het bestuderen van mariene soorten zoals medusas (kwallen), is het jaar 1866 heel belangrijk voor Ernst Haeckel. Voor Haeckel waren de lanzaroteños opmerkelijk. “De bewoners van Lanzarote leken op grote kinderen, met alle deugden en ondeugden van Europese jongens tussen de 10 en 12 jaar. "
Haeckel begint zijn reis naar de Canarische Eilanden in oktober 1866 en in dat jaar, creëert hij een woord: Ecologie. De passage op de eilanden draagt bij aan het ontstaan van vocabulaire gebaseerd op 'oikos ' (Hoekstenen van de samenleving) en 'ideologieën'. En van daaruit ontstaat: "Een samenstel van kennis over de economie van de natuur, het onderzoek van alle dierlijke relaties, zowel met hun anorganische medium net als met die dieren en planten waarop deze, vijandig of vriendelijk, betrekking heeft ."
Vanuit zijn mariene onderzoek op Canarias, formuleert Haeckel de ontluisterende ‘recapitulatie theorie’. Volgens deze stelling, "is de ontwikkeling van een embryo van elke soort een herhaling van de evolutionaire ontwikkeling van de soort als geheel." Een theorie, waarvan Adolf Hitler profiteerde om de macht te grijpen in Duitsland.
In de Universele Vrije Encyclopedie merkt men het volgende op: "Haeckel bepleit dat de primitieve rassen in de kinderschoenen stonden en de bewaking en bescherming van de meer volwassen samenlevingen vereisten, wat dan leidt tot een nieuwe filosofie, die hij monisme noemt (een monisme is een filosofisch standpunt dat zegt dat er slechts één van iets is. Het begrip is vooral in gebruik in de ontologie. Het woord monisme is afgeleid van het Griekse woord μονος (monos) dat één betekent. De term is geïntroduceerd door Christian Wolff (1679-1754).
Haeckel’s werken dienden als wetenschappelijke verwijzing naar en rechtvaardiging van racisme, nationalisme en sociaal darwinisme en ze stonden aan de basis van de racistische theorieën van het nazisme."
Jaren nadat hij de eilanden bezocht, lanceert Haeckel de navolgende hypothese: “Sommige mensachtigen met de mogelijkheid om rechtop te lopen, die hij Pithecanthropus noemt, die afkomstig zijn uit Azië en die zich richten op Duitsland, "boven alle anderen, is het momenteel de uitbreiding van het netwerk van hun beschaving over de hele wereld en het leggen van de fundering van een nieuw tijdperk waarin een hogere intellectuele cultuur zal bestaan. "
Haeckel creëerde - voor zijn dood in1919 - de Monotheïstische Liga voor het verdedigen van zijn stelling over de verandering van de menselijke bevolkingsgroepen. De onderzoeker verwijst naar de rassen als ‘soorten’. Hij beschuldigde het christendom ervan schadelijk te zijn, omdat het de ‘natuurlijke selectie van rassen verhinderde en de verdwijning van de zwakken,” (zie https://davidcoppoolse.com/2011/10/02/dubbelzinnige-stambomen-ernst-haeckel-en-de-ladder-van-de-natuur/).
Voor de onderzoeker die naar Canarias kwam om er gegevens op te doen voor zijn wetenschappelijke onderzoekingen, “was de Joodse kwestie een rassenprobleem met vreemde gewoonten, ondraaglijk voor het Duitse volk. " Haeckel was in 1994 voorzitter van de Maatschappij voor Rassenzuiverheid, waarin hij eugenetica-beleid (een rassenverbeteringsbeleid) bepleit voor ‘gecontroleerde selectie,’ om het Duitse ras behouden.
De dan 32-jarige Ernst Haeckel verblijft in 1866 op Canarias samen met Richard Greeff, hoogleraar zoölogie en vergelijkende anatomie aan de universiteit van Bonn, en twee kameraden: de Rus Nikolai Nikolajewitsch Mikloucho-Maclay en de Zwitser Hermann Fol. Zijn doel was, om lagere zeedieren te analyseren op de theorie van de oorsprong en evolutie van soorten.
In zijn dagboekaantekeningen merkt Haeckel over Lanzarote op: “Wij zijn de eerste naturalisten die zich over een langdurige periode gevestigd hebben in het desolate Arrecife ,en de eerste zoölogen die de fauna van Lanzarote hebben gekozen als speciaal doel van het onderzoek, met uitzondering van Webb en Berthelot, die zich daar alleen summier en kort mee hebben bezig gehouden.” Berthelot was degene die heeft aangeraden om naar Lanzarote te gaan. Hij was naturalist en Frans diplomaat op Tenerife.
Voor Haeckel waren de lanzaroteños opmerkelijk. “De bewoners van Lanzarote leken op grote kinderen, met alle deugden en ondeugden van Europese jongens tussen de 10 en 12 jaar. "
De aanwezigheid van Ernst Haeckel op Lanzarote leidde tot drie theorieën: - dat hij een ontdekkingsreiziger was op de loonlijst van Pruisen (1866), omdat het Rijk probeerde de eilanden te veroveren; - dat hij een Franse spion was; - dat ze heksen waren, omdat ze de gewoonte hadden ’s nachts in zee te zwemmen en, omdat ze - ondanks dat het winter was- niet verkouden raakten, en ze daarom een soort magische bescherming moesten hebben.
In 1879, heeft Haeckel zijn studies op Lanzarote gepubliceerd in: 'El sistema de las medusas’ (‘Het systeem van de kwallen’). Naar aanleiding van zijn aanwezigheid op Tenerife heeft Ernst Haeckel een boek geschreven met de titel: 'Una ascensión al Pico de Tenerife'. 'Een klim naar de Top van Tenerife'.
Meer over en van Ernst Heinrich Philipp August Haeckel kan men lezen in het Duits en bekijken op de internetpagina: https://egomera.de/forum/viewtopic.php?t=18954
De digitalisering van het Parochie-archief
van Tunte en Risco Blanco
SAN BARTOLOMÉ DE TIRAJANA - dinsdag 15 maart 2016 - Gedurende het eerste jaar van de overeenkomst tussen de Gemeente en het Bisdom heeft men, met ruim 3.000 foto’s, de eerste tien boeken van de Doopregisters gedigitaliseerd die het tijdperk 1597-1830 beslaan.
Medewerkers van de Gemeente zijn al een jaar bezig met de omvangrijke taak de documenten te digitaliseren uit de Parochie-archieven van Tunte (de historische kern van San Bartolomé de Tirajana) en Jesús El Salvador om deze te conserveren.
Er wordt gefotografeerd met behulp van speciale apparatuur wat een minder schadelijke en agressieve techniek is voor papier en naden van de sacramentele Boeken.
De Gemeente is aangevangen, alle boeken van de kerkelijke registers te digitaliseren, van beide parochies zijn dat:
- 36 Doopregisters,
- 13 Huwelijksregisters,
- 16 Overlijdensregisters,
vanwege de grote historische waarde van dit erfgoed over de sociale en economische ontwikkeling van de gemeente sinds de 16de eeuw, om hun verval te voorkomen en ten dienste te stellen aan het publiek.
Sinds een jaar zijn een keer per week een fotograaf van het Departement Cultuur en Sociale Actie en een medewerkster van het Gemeentearchief daar mee bezig. Daaraan voorafgaand was de ondertekening nodig van een overeenkomst met het Diócesis de Canarias (Canarische Bisdom), wat is goedgekeurd door de Gemeenteraad en geratificeerd door de burgemeester, Marco Aurelio Pérez; en de Algemene Vicaris, Hipólito Cabrera Gil.
De duur van de samenwerkingsovereenkomst is drie jaar, met de mogelijkheid deze te verlengen, en maakt het mogelijk de eerste fase te beschrijven en te digitaliseren van de inhoud van de eerste tien Boeken van het Doopregister, wat de periode 1679-1830 omvat. Momenteel is men begonnen aan het eerste Boek van het Overlijdensregister, dat begint in 1657 met de inschrijving van Luis Ximénez door de toenmalige pastoor Manuel Díaz.
Doelstelling
Het doel van de Gemeente is, de eerste tien Boeken van elke serie documenten te digitaliseren en te overhandigen aan het Bisdom, om gebruikt te kunnen worden voor studie en onderzoek.
Met dit doel is men een uitputtende taak aan het realiseren. Veelal houdt dit in, meerdere foto’s te maken van een en hetzelfde document, totdat men een afbeelding heeft verkregen van optimale kwaliteit en resolutie voor de uiteindelijke, definitieve digitalisering.
Deze beschrijving van documenten uit de Parochie-archieven, welke men momenteel verricht, is nog veeleisender dan die welke men gerealiseerd heeft in 2004 en in 2005, omdat het zoeksystemen zal stroomlijnen door middel van plaats- en persoonsnamen .
In de digitaliseringsopdracht wordt gefotografeerd met behulp speciale apparatuur wat een minder schadelijke en agressieve techniek is voor papier en naden van de sacramentele Boeken.
Het scannen van deze foto’s wordt gedaan in TIF formaat voor het behoud en men voegt beschrijvende dossiers toe in JPEG formaat om raadpleging en studiedoeleinden te vergemakkelijken.
