Teror, met een eigen stempel
De Gemeente onderneemt een prentbriefkaart
om de stad in de wereld bekend te maken
TEROR - woensdag 12 december 2018 - De Gemeenteraad van Teror heeft via het toeristisch gebied onder leiding van de burgemeester, Tewise Ortega , en in samenwerking met Correos de campagne ‘Discover Teror’ (‘Ontdek Teror’)’gelanceerd om de gemeente te promoten door de gratis levering van drie prentbriefkaarten met kenmerkende beelden van de stad, in het buitenland en de rest van het Spaanse grondgebied. Ontvangers moeten worden gefotografeerd met de prentbriefkaart in hun woonplaats en deze opsturen naar sociale netwerken met de hashtag #DiscoverTeror om deel te nemen aan de trekking voor een gratis verblijf in de plaats.
De prentbriefkaarten worden verspreid in het toeristenkantoor op de Plaza del Pino. Bezoekers hoeven alleen maar een van de drie ansichtkaarten te selecteren en deze gratis naar een familielid, of vriend, te sturen, die een foto van de ansichtkaart op een pittoreske plek van de plaats van herkomst moet maken, deze op Facebook en Instagram van Visit Teror met de hashtag opsturen #DiscoverTeror in het buitenland, of #DescubreTeror voor Spanje, volg ze op beide netwerken en doe mee aan de loting voor een weekeinde in Teror met de betaalde accommodatie. De trekking vindt plaats op 15 maart 2019.
Lis Álamo Parada, als hoofd van de kantoorsector, bracht de boodschap over van de territoriale directeur van Correos, die verklaarde, “dat met deze overeenkomst met de Gemeenteraad van Teror, met deze drie pre-Terran Teror, men van mening is, dat door de afbeeldingen van de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van de Pino, Calle Real en Romeria men een postreis start die deze plekken zo emotioneel koppelen aan Gran Canaria en zal promoten, een reis van drie afbeeldingen vergezeld van een video afgedrukt in de QR-code van de kaart, waardoor deze emblematische plaatsen naar elke plaats wordt gebracht waar men is zowel nationaal als Europees. "
Met deze campagne wil mnern de gemeente buiten de grenzen op een deelnemende en leuke manier promoten, wat de bezoeker aanmoedigt om een ervaring te beleven met een prijs voor de persoon die ze willen. De eerste toeristen die deelnemen aan dit initiatief komen uit Catalonië, waarnaar ze een van deze afbeeldingen hebben verzonden.
Geleid bezoek naar de Bentayga, de herfst begint
Het Cabildo (Eilandbestuur) organiseert een bezoek,
vanaf de Roque Bentayga de
equinoccio de otoño (herfst-zonnewisseling) te zien
GRAN CANARIA - donderdag 20 september 2018 - Het bezoek van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria vindt plaats op vrijdag 21 september 2018, met rondleiding op de Roque Bentayga in Tejeda (waarvoor voorafgaande registratie vereist was), van waaruit men de zonsopgang kan bewonderen bij de herfst-equinox.
Momenteel is de Roque Bentayga geïntegreerd in het gebied van Risco Caído en de Heilige Ruimten van Montaña de Gran Canaria, dat is voorgesteld om te worden opgenomen in de lijst van Werelderfgoed.
Een groep personen gaat naar de Bentayga.
De bovengenoemde activiteit is onderdeel van het informatieve programma ´Yacimientos Estrella´, ontwikkeld door de Unidad de Patrimonio Histórico dat tot doel heeft het archeologische en archeoastronomische erfgoed van het eiland te verspreiden, bewust te maken, en in gebruik te nemen door middel van unieke rondleidingen gericht op het observeren van de hemel vanaf de meest emblematische archeologische vindplaatsen.
Tijdens het drie uur durende bezoek aan de Roque Bentayga zal het publiek kennis kunnen maken met de belangrijke culturele waarden van deze prachtige en spectaculaire basaltische python, een getuigenis van de geologie van Gran Canaria. Voor de oude Canarische Eilanden was de beweging van de sterren door het hemelgewelf een kennis van vitaal belang bij het organiseren van socio-economische activiteiten, waardoor ze de verschillende fasen van de graan- en vee-cycli konden regelen, en daarom te zorgen voor het voortbestaan van de mensen. Hiervan getuigen de kronieken van de verovering, door te zeggen dat ze inscripties of tarjas in tafels, muren, of stenen, maakten, als een verslag van de tijd.
Men stijgt tot 1.404 meter binnen de vulkanische caldera (vilkaankom) van Tejeda, een deel van het archeologische complex van de Sierra del Bentayga, naast de afzettingen van Cuevas del Rey en Roque Camello. De Sierra del Bentayga is een van de belangrijkste culturele troeven van het eiland en brengt honderd archeologische structuren samen die kamers, silo's, begravingen, en andere elementen, van moeilijke interpretatie integreren.
Ongetwijfeld staat het belangrijkste deel van de Roque Bentayga aan de basis, en het is wat men de ‘Almogarén del Bentayga’ noemt. Een merkwaardige constructie, opgegraven in de rots, met een vierkant plan, met kommen en kanalen, die is geïnterpreteerd als een plaats van aanbidding. Vanuit deze almogaren neemt men bij deze gelegenheid de zonsopgang waar en geniet men van een spectaculair astronomisch verschijnsel waarbij lichten en schaduwen de aankomst van het seizoen van de eerste regens markeren: de herfst.
In de bijzondere almogarén vindt men een kom (een cirkelvormige gravure opgegraven in de rots) van 72 centimeter in doorsnee. Als men zich op dit punt bevindt en naar het oosten kijkt, ziet men een rotsachtig voorgebergte van ongeveer vijf meter hoog, waarvan het hoogste deel een V-vormige inkeping is. Als men zich in de kom plaatst en naar de inkeping kijkt, ziet men de zonsopgang bij de equinoxen die een spel van licht en schaduw in een V-vorm produceert op de eerder genoemde almogaren (Arabisch: goochelaar).
Het antieke Grancanario ontwikkelde een grondige kennis van de hemel en de cycli, waardoor ze hun huiselijke en religieuze leven konden organiseren. Er zijn zelfs kronieken die spreken over de viering van pre-Spaanse feesten verbonden met de positie van de zon, de maan, en de sterren. Andere locaties van het eiland gekoppeld aan equinoxen, of zonnewendes, en waarvoor het Cabildo (Eilandbestuur) bezoeken heeft gehouden, zijn onder andere die van: Bentayga, Risco Caído, Cuatro Puertas, en La Guancha.
Het woord equinoccio (equinox) komt van het Latijnse aequinoctium en betekent "gelijke nacht". Het komt twee keer per jaar voor: Op 20 of 21 , en op 22 of 23 september van elk jaar, wanneer de twee polen van de aarde op gelijke afstand van de zon zijn, valt het zonlicht gelijk in beide hemisferen en is dit het produceren van een gelijke duur van dag en nacht op alle plaatsen.
Vijf uur van luxe midden op zee
Het plezierjacht 'Vip Boat Excellence' introduceert
exclusieve nautische ervaringen op Gran Canaria
MOGÁN - woensdag 22 augustus 2018 – De jachthaven van Pasito Blanco in de gemeente Mogán heeft een uniek luxe plezierjacht in Europa dat het nautische aanbod van Gran Canaria verbetert. Het schip heeft allerlei details en biedt toeristen een exclusieve ervaring voor vijf uur per dag. Het wordt schip wordt geschat op anderhalf miljoen euro.
Luxe op volle zee
Dat is de ervaring van de 40 toeristen die besluiten de dag door te brengen aan boord van het luxe plezierjacht VIP Boat Excellence, afgemeerd aan de jachthaven van Pasito Blanco.
Het futuristische ontwerp en de witte tinten roepen vrede en vrijheid op, net als de grote panoramische vensters; Sommige ramen bieden een spectaculair uitzicht op de zee en maken de vaartocht een ervaring die openstaat voor toerisme, in het algemeen uniek in Europa.
Afvaart van het plezierjacht 'VIP Boat Excellence'
vanuit de haven van Pasito Blanco (Mogán).
De De aanwezigheid van het plezierjacht heeft sinds maart 2017 de entree van de luxe sector in nautische toeristische activiteiten op Gran Canaria betekend. Reeds gevestigd is deze catamaran met een lengte van 20 meter en een acht meter lange dubbel dek een van de toeristische attracties geworden die het meest wordt vereist door bezoekers met een grotere koopkracht.
Vijf uur van luxe midden op zee. 
Uniek in Europa
Gebouwd in de haven van Almeria, startte de catamaran, geleid door het bedrijf VIP Boat Sitges, dat geleidt wordt door de Fransman François Avilés, on 2017 aan in de Catalaanse jachthaven, maar aan het begin van 2018 besloot de eigenaar het naar het zuiden van Gran Canaria te verplaatsen. "Barcelona biedt niet wat de Canarische Eilanden bieden, en het is de mogelijkheid om op volle zee te gaan en het hele jaar door toeristen te ontvangen", legt Avilés uit, "In Barcelona is de activiteit beperkt tot maximaal drie maanden per jaar.”
Dit plezierjacht, ontworpen door Avilés zelf, onderscheidt zich als een exclusief exemplaar in Europa. "Het verschil met andere schepen in deze categorie is dat het een en ruimte om te zonnen heeft met dubbele hangmatten op het bovenste dek, een ruimte waar stilte heerst," voegt de zakenman toe. Er is geen andere vergelijkbare bestemming voor toeristisch gebruik, zegt hij, in geen enkel land in de Europese omgeving; zelfs niet op zulke beroemde bestemmingen in de luxe-sector zoals Ibiza, of de Franse kust. De geschatte waarde van het plezierjacht is anderhalf miljoen euro; en hoewel de prijs hoog is, kan men een dag aan boord doorbrengen voor minder dan honderd euro per persoon en genieten van een boottocht van vijf uur.
De ruimtes van de catamaran zijn verdeeld over twee dekken. Op de benedenverdieping is een salon van 80 vierkante meter ingericht met luxe apparatuur. In het midden omsluiten twee zilveren sofa's de meeste VIP-ruimte van dit dek, met een cocktailbar voorop. Op de boeg van het schip is de meest exclusieve ruimte: Een dek met drie tweepersoons ligstoelen en een capaciteit voor zes personen voor toeristen die willen genieten van een ervaring en superieure zorg. Van zijn kant, op het bovenste dek, dat toegankelijk is via een trap uitgerust met een stoel voor mensen met functionele problemen, is de zonneruimte met 19 dubbele hangmatten met zicht op zee.
De zeetocht verbindt dagelijks Pasito Blanco met Anfi del Mar, aldus François Avilés, waar men twee uur verankert zodat toeristen nautische activiteiten zoals snorkelen kunnen beoefenen. Het plezierjacht heeft al genoten van bezoekers uit Frankrijk, Duitsland, België, het Verenigd Koninkrijk, Argentinië, Mexico, en zelfs de plaatselijke toerist, "hoewel het Canarische publiek in mindere mate komt," erkent de zakenman. "De bezoeker die toegang heeft tot het schip heeft een hoge koopkracht en komt altijd uit hotels met vier- en vijfsterren-categorieën", laat François Aviles weten.
De eigenaar van het plezierjacht doet er alles aan om toeristen nautische belevenissen van hoge kwaliteit te bieden om hen aan te moedigen hun hotels te verlaten, hen te laten consumeren en de lokale rijkdom te vergroten. Zo erkent hij dat - hoewel hij is gevraagd voor het plezierjacht van Puerto Banús, in Marbella, van Ibiza, en zelfs van Lanzarote - hij het liefst op deze bestemming werkt. Zijn voorspelling, zegt Avilés, is om ‘voor altijd’ te blijven op de Canarische Eilanden, omdat hij van de locatie houdt en, “ omdat het tijd was voor het eiland om een product van dit type aan te bieden." Het plezierjacht is niet alleen ontworpen om individuele of meer persoons zeilervaringen te bieden, maar past zich ook aan andere diensten aan, zoals sociale of zakelijke evenementen.
Vijf natuurlijke vensters
om Gran Canaria te waarderen
GRAN CANARIA .- donderdag 31 mei 2018 - Gran Canaria heeft veel natuurlijke vensters (uitzichtspunten) waardoor men het eiland in al zijn pracht kan bekijken. Een unieke landschaps-excursie die de grootsheid van zowel de kust als van het hooggebergte van Gran Canaria laat zien.
- Mirador del Pico de los Pozos de la Nieve
Dit ongelooflijke natuurlijke balkon, gelegen in het centrum van het eiland op een hoogte van 1956 meter, biedt alle pracht van een woud aan Canarisch dennenbos dat zich uitstrekt in het Tamadaba massief in het Noordwesten, tot het Amurga-massief in het Zuidoosten. Van daaruit kan men het majesteitelijke van Teide en de imposante aanwezigheid van de Roque Nublo waarderen.
- Mirador de Pinos de Gáldar
Deze locatie, in de volksmond bekend als La Redonda, waar de grenzen van de gemeenten Moya, Santa María de Guía, en Gáldar, samenkomen; biedt een uniek uitzicht op de eeuwenoude Canarische dennen. 
Dit geprezen territorium van de Zuidwestelijke helft van het eiland maakt deel uit van het Wereld Biosfeer-reservaat van Gran Canaria, uitgeroepen door de UNESCO op 29 juni 2005 .
- Mirador Degollada de Becerra
Een van de bekendste uitzichten van Gran Canaria, en zonder twijfel, van de meest geliefde. Aan de rand van de gemeenten Vega de San Mateo en Tejeda wordt de stenen monnik, die naar de Roque Nublo kijkt, perfect gewaardeerd. Met de Montañas de la Almagria (het Almagria gebergte) in het Noorden en de Mejoranas (Marjolein) in het Zuiden is het een van de grote visuele edelstenen die het eiland biedt.
- Mirador de Roque Bentayga
Een van de grote favorieten van alle bezoekers. Aan de voet, het ravijn van Tejeda, getuige van een landschap dat is verrijkt met kleine huisjes van traditionele woningen, geprivilegieerd door de schoonheid van de Roque Bentayga. Aan de zijkanten, de ravijnen van Chorrillo en Tejeda.
- Mirador de Inagua (Cruz de San Antonio)
Vanaf hier kan men een natuurlijke uitlijning waarderen die een keerpunt vormt tussen het Tejeda/La Aldea bekken in het Noorden en dat van Arguineguín, Mogán en Veneguera in het zuiden. De vegetatie, met overwegend Canarische dennenbomen, brengt een rijke biodiversiteit samen van endemische hoge wetenschappelijke waarde, met exclusieve soorten van dit Integrale Natuurreservaat.
De Noordkust van Gran Canaria,
gezien in vogelvlucht
GRAN CANARIA - maandag 2 april 2018 - Men bwordt uitgenodigd om een video te bekijken met luchtfoto's van de kustlijn van dit deel van het eiland om enkele van de meest aantrekkelijke plaatsen - mogelijk nog - beter te leren kennen
Vanuit vogelperspectief onthult de Noordkust van Gran Canaria al zijn schoonheid gebeeldhouwd door het contact met de zee.
Dit wordt benadrukt door een video die het Cabildo (Eilandbestuur) heeft gepubliceerd naar aanleiding van de ingreep van het plan de embellecimiento de la carretera del norte, la GC-2 (Plan voor verfraaiing van de Noordelijke Autosnelweg, de GC-2), die vlak langs de zee loopt, op een groot deel van de 32 kilometer lange route tussen Las Palmas de Gran Canaria en Puerto de Las Nieves, de haven van Agaete. Ongeveer 60.000 voertuigen gebruiken deze weg, waarvan het Cabildo (Eilandbestuur) de hoge landschap en culturele waarde wil versterken met de nieuwe acties van dat plan.
Het Noorden valt onder het Verfraaiingsplan.
De video met luchtopnamen begint in het gebied van het Alfredo Kraus-Auditorium en is een geschenk voor de aanblik die zeker aanmoedigt om de vele aantrekkelijke plaatsen te bezoeken, waarvan sommige niet zo bekend zijn, die ‘schat’-gemeenten in het noorden van het eiland, zoals Arucas, Moya, Guía, Gáldar, en Agaete.
Vervolgens maakt men nader kennis met vijf speciale kustlocaties, één in elke genoemde gemeente:
El Puertillo (Arucas)
Deze charmante rots-schans biedt het meest amusante zeeleven, een vredige sfeer en rustige omgeving van grote veiligheid. De locatie heeft drie ondiepe, natuurlijke zwembaden. In twee ervan bestaat de grond uit steen en zand, terwijl in het derde bassin bekend als Charco de los Hedizos, de bodem bestaat uit natuursteen:
El Puertillo.
Charco de San Lorenzo (Moya)
De natuurlijke zwembassins van Charco de San Lorenzo bevatten transparant water. Ze zijn 75 meter lang en hebben een gemiddelde breedte van 45 meter. Het gebied heeft een zonneplaats die door een stenen muur is afgesloten naar de zee, wat het baden in een gebied met zoveel golven vergemakkelijkt. Terwijl de branding brult, heerst er kalmte van binnen. Daarnaast is dit spectaculaire zwembad gelegen in een rustige omgeving, goed verbonden en gemakkelijk bereikbaar. Degenen die de zee beu zijn, kunnen altijd over de boulevard slenteren, of genieten van vis in de nabijgelegen restaurants:
Charco de San Lorenzo.
Acantilados del Mármol (Santa María de Guía), gezien vanuit San Felipe
Tussen de enige twee kustwijken van de gemeente Santa María de Guía, grenzend aan Moya, en Caleta de Soria, op de grens met de gemeente Gáldar, staan de marmeren-kliffen. De spectaculaire Acantilado del Mármol (marmeren klif van ruim 200 meter hoogte is een helling, en natuurlijk uitzichtspunt, in de buurt van Punta de Gallegos, waar het toegangspad begint bij de bestaande landbouwpercelen op het bovengenoemde punt waar de meer avontuurlijke bezoeker zich op een pad kan begeven dat langs de klif loopt. Zeer dicht bij de kust, rijst de vulkanische kegel van Pico Ajardar op (de grootste vulkanische kegel op het eiland, 434 meter hoog).
Puerto de Sardina (Gáldar)
Naast de grote stranden in het Zuiden van het eiland, is de Sardina del Norte niet alleen een zeer bekende plaats in toeristische brochures, maar ook een vissershaven waar zich een aangenaam gouden strand en een sfeervolle haven bevinden. Zeemans-atmosfeer en een compleet aanbod van restaurants en bars.
Puerto de Sardina.
Guayedra (Agaete)
VIDEO:
https://youtu.be/_vI9k9vranc 
Playa de Guayedra.
Pal voor Puerto de las Nieves ligt het strand van Guayedra, de meest emblematische en gepasseerde plaats van Agaete en de Noordwestelijke regio van Gran Canaria. Het nudisten-strand, met bruin zand en callaos (kiezels), heeft een lengte van iets meer dan een halve kilometer, waar men verblijft op een meer rustige en ontspannen manier dan op het naburige drukke familie-strand van de vissershaven.
Tien locaties op Gran Canaria
die niet in de toeristengidsen staan
Het eiland verbergt veel geografische locaties
die weinig bezocht worden
GRAN CANARIA - maandag 19 maart 2018 - Gran Canaria is een veelbezocht eiland maar weing bekend. Dit is gedeeltelijk het gevolg van het feit dat het de dichtstbevolkte stad van de Archipel heeft en daardoor een groot deel van de eiland-rol op zich neemt, waarbij de veelheid aan attracties die het Isla Redonda verbergt in de geografie, weinig bereisd en bekend zijn, niet alleen voor de toeristen, maar voor de eilandbewoners.
Dit zijn enkele van de plaatsen die van Gran Canaria een paradijs maken:
↑ Roque Ceniciento
VIDEO: https://youtu.be/1wxko0hU8H4
Roque Ceniciento ligt ten Noorden van La Isleta en ten Noordoosten van de berg van de Montaña del Faro. Het is een van de wonderen die de hoofdstad van Gran Canaria verbergt. Als het weer het toelaat, wordt de plek blootgesteld aan de open zee en gepresenteerd als een buitengewone plek om te duiken. Met een ondiepe sportduik kan men een landschap bewonderen dat prachtige grotten combineert met de overblijfselen van twee of meer scheepswrakken.
↑ Los Tilos de Moya
VIDEO: https://youtu.be/22l28UMMlms
Los Tilos de Moya bewaart één van de laatste overblijfselen van laurisilva (laurierbos)van Gran Canaria. De flora en fauna van de locatie zijn samengesteld uit de typische soorten van dit specifieke bos, met een veelheid aan eigenheid van groot belang met meer dan 50 soorten planten. Dit natuurgebied is een ideale locatie voor liefhebbers van bergwandelen.
↑ Barranco de los Cernícalos
VIDEO’S: https://youtu.be/WjuvKRbdb78 en https://youtu.be/7NJn71d_vqc
Slechts tien kilometer buiten Telde, liggend tussen de berghellingen van Lomo Magullo en Cazadores, is dit een van de meest waardevolle schatten van het eiland. Het ravijn van Los Cernícalos besrijkt 12 kilometer van de gemeente en herbergt de grootste sauzal (rivierbedding) van de eilanden met tal van waterbronnen gedurende het hele jaar.
Als doorlopende bron van water en plaats met de grootste wilgenpopulatie van de Archipel, is het ravijn van Los Cernícalos een van de favoriete ecologische routes voor lokale en buitenlandse bergwandelaars, maar wel voorzichtig zijn op ‘verraderlijke’ plaatsen!
↑ Montaña del Gallego
VIDEO: https://youtu.be/kQ9ALOxefZ0
In de catalogus van zeldzaamheden van het erfgoed van de eilanden, is de Tagoror del Gallego, met zijn eigen eer, te vinden in Santa María de Guía, een soort weergalmend stuk stenen meubilair dat bestaat uit een rij hoofdstoelen met uitzonderlijk uitzicht op de berg Ajódar.
↑ Tiritaña
VIDEO: https://youtu.be/sFWNF7FyQbQ
Tiritañja is een klein zwart zandstrand geflankeerd door kliffen, aan de monding van de kleine naamgenoot in de gemeente Mogán. Het heeft een zeer mooie en rustige natuurlijke omgeving, niet zijnde een bewegwijzerd strand. Het is een klein strand met een lengte van ongeveer 86 meter en een breedte van 12 meter.
↑Faneque
VIDEO: https://youtu.be/crNmV0bzm98
Deze hoek van de gemeente Agaete wordt beschouwd als een van de hoogste kliffen aan de kust van Europa en sommige rapporten beweren dat dit de derde hoogste in de wereld is met zijn 1.008 meter hoogte boven de zeespiegel. In de schaduw van Tamadaba, als onderdeel van een uitbreiding van het massief dat zijn naam draagt, is Faneque een onherbergzaam gebied dat een van de meest spectaculaire natuurlijke gezichtspunten van Gran Canaria biedt. De hoogte van deze kolos die het noorden van Gran Canaria bekroont, maakt dat de bezoeker zich klein voelt voor de onmetelijkheid van de Atlantische Oceaan (en de redactie van 'Gran Canaria actueel’ heeft vanaf de locatie waar men gevestigd een schitterend uitzicht op de Faneque!).
↑ Risco Caído
VIDEO: https://youtu.be/dvsFst4yLNQ
Gran Canaria is de plek ter wereld met de hoogste concentratie aan prehistorische driehoeks- Gran Canaria is de plek ter wereld met de hoogste concentratie aan opnames van prehistorische driehoeken ter wereld, een van de vele aards/sterrenkundige kwaliteiten die het pad van Risco Caído ondersteunen, een heilige grot met een perfecte koepel die nog een uitzonderlijk wonder, equinoctiale en solstitiale markeringen bevat , zodat vanwege zijn eigenschappen het al zeker is dat het een unieke astronomische tempel op de eilanden van de planeet is.afbeeldingen ter wereld, een van de vele aardse/sterrenkundig kwaliteiten die het wandelpad naar Risco Caído ondersteunen, een heilige grot met een perfecte koepel die nog een uitzonderlijk wonder - equinoctiale en solstitiale markeringen - bevat, zodat vanwege zijn eigenschappen het al zeker is dat het een unieke astronomische locatie op de eilanden van de planeet is.
↑ Caldera de los Pinos
VIDEO: https://youtu.be/WyJiTZNcv-I
Dit noordelijke middelhoge gebergte was ooit het domein van een mythisch woud van mist, bekend als La Selva de Doramas, ter nagedachtenis aan de inheemse leider die het verzet leidde tijdens de connquista (Spaanse verovering ) van Gran Canaria. Vanaf het uitzichtspunt, de top waar de grenzen van de gemeenten Moya, Santa Maria de Guia en Gáldar samenkomen, kan men de eeuwenoude Canarische pijnbomen bewonderen die hun naam eraan ontlenen, evenals een breed panoramisch uitzicht op het Noorden en Westen van Gran Canaria.
↑Barranco del Toro
VIDEO: https://youtu.be/Yr0c6yerig8
Het verborgen ravijn van El Toro ligt in het Zuiden van het eiland, in de buurt van San Agustín, ter hoogte van Hotel Gloria Palace. De locatie wordt gepresenteerd als een bestemming voor wandelliefhebbers, waar men ook kan klimmen en afdalen. Daarnaast worden tijdens het regenseizoen verschillende zwembassins gevormd waar men kan genieten van een verfrissend en ontspannend bad in het ravijn water.
↑ Azuaje
VIDEO’S: https://youtu.be/ukthXUg0tDE en https://youtu.be/dcQ41X9IWXI
Gelegen in het noorden van het eiland, biedt het speciale natuurreservaat Azuaje de mogelijkheid om een uniek landschap te bewonderen, dat in het verleden de reden was voor het plezier van toeristen uit verschillende delen van Europa, die naar het nu niet meer gebruikte Hotel-Balnerio van Azuaje kwamen.
Een Duits persbureau beschrijft
het historische centrum van
Las Palmas de Gran Canaria
Het nieuwsagentschap benadrukt in een reportage
- via de geschiedenis van ontdekking en verovering -
de historische verbinding van de hoofdstad met Amerika
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - maandag 26 februari 2018 - Als de bomen het verhaal van de verovering van Amerika zouden kunnen vertellen, zouden weinigen zoveel te zeggen hebben als de dragon (drakenbloedboom) en de araucaria (zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Araucaria) op het pleintje van de Espíritu Santo (Heilige Geest)." Zo begint het verslag van het Duitse persbureau DPA (Deutsche Presse-Agentur) over Las Palmas de Gran Canaria en de verbinding met Amerika: Uitgebreide informatie over de historische verbindingen van de stad met de ontdekkingsreizen en veroveringen, met verschillende afbeeldingen van het historische centrum, de stadswijk Vegueta, als achtergrond.
Pablo Sanguinetti beschrijft dit nieuws dat tegenwoordig wordt verspreid door het persbureau DPA, het belangrijkste nieuwsagentschap van Duitsland en een van de leidende in de wereld, met aanwezigheid in meer dan honderd landen over de hele wereld.
Foto's van het Casa de Colón, Plaza de Santa Ana, de Calle Los Balcones, de Hermitage van San Antonio Abad, en de straten van de stadswijk Vegueta illustreren een verslag dat begint met de bovengenoemde locatie, "van een typische Canarische soort met een andere typische Amerikaanse" op de Plaza del Espíritu Santo, symbool van de "verbroedering en vermenging tussen het nieuwe Continent en de Spaanse eilanden ten westen van Afrika, een ander kenmerkend symbool", zo voegt men eraan toe, om te onderstrepen, “hoe evident de nabijheid tussen beide gebieden blijkt," evenveel voor zowel de toerist als voor de geschiedkundige."
Foto bij de reportage van het Duitse persbureau.
Het DPA noemt op dit punt de beoordeling van deze historische verbindiung tussen de hoofdstad van Gran Canaria en Amerika, waarvoor Elena Acosta, directeur van het Casa de Colón, verwijst naar het personage,” dat de eerste Spaanse nederzetting in de Atlantische Oceaan nog steeds heeft behouden.” Acosta benadrukt in dit verslag “dat de Spanjaarden hier dezelfde verschijnselen tegenkwamen die ze later in Amerika zouden tegenkomen: aborigines (inboorlingen), verovering, fusie-samenleving,", om uit te leggen dat de verovering van de Canarische Eilanden, amper 14 jaar eerder was dan die van Amerika. "Het was een klein laboratorium, een mini-wereld van wat er later zou gebeuren."
Vegueta: Geschiedenis van de verbinding met Amerika
De informatie betreft vooral Vegueta, de stadswijk waar Las Palmas de Gran Canaria werd gesticht en die is uitgeroepen tot Conjunto Histórico Artístico Nacional (Nationaal Historisch Geheel). "De straten, architectuur, stedenbouw, vegetatie, kleuren, en herinnering, vormen een vreemd Spaans-Amerikaans kruisingsproduct," zegt de tekst.
Bovendien verwijst het naar het Plaza Santa Ana, "het zenuwcentrum van de stad", wat het beste voorbeeld is van wat gezegd is: "Vanaf de bouw concentreerde het religieuze en burgerlijke macht in dezelfde ruimte: de Kathedraal, de Casas Consistoriales (het Raadhuis), het Casa Regental, het Bisdom…” Hier wijst het verslag erop, “dat Santa Ana later model stond in Amerika, dat hetzelfde concept vertoont zoals bijvoorbeeld op de Plaza de Armas van Lima of het Mexicaanse Zócalo ". En men voegt eraan toe, “dat de geplaveide en autovrije straten rondom het plein, met zijn koloniale lucht gemengd met renaissance, barok, of mudejar aanrakingen, nog een sleutel bieden met de Amerikaanse band aan de excursie-ganger die opkijkt en zich vestigt op de gevels."
In dezelfde zin wijst het artikel erop, “ dat sommige van de elegante gebouwen die later als bouwmodel in het Caribisch gebied zijn gebruikt, indrukwekkende balkons en houten vensters zijn, een kenmerk van de Canarische architectuur die zich vooral in Lima heeft ontwikkeld.
Het gebruik van Canarisch grenenhout in interieurs, zoals die van het Casa de Colón, de architectuur van de typische Canarische binnenplaatsen, zijn details die ook het rapport van Sanguinetti uitdiept, dat ingaat op de geschiedenis van het Casa de Colón en de formaten van de navigator in de hoofdstad van Gran Canaria. Onder hen, degene die voor de eerste keer de Oceaan overstak en ‘de geschiedenis veranderde’, of zijn tweede stop, “waarin een plant die van het eiland werd gehaald tot vandaag de economie van Amerika en de Canarische Eilanden markeert: la caña de azúcar (het suikerriet).”
"Vanaf de eilanden gingen de banaan, de aloë, de hond, en het schaap ook naar het Caraïbisch gebied, terwijl de maïs en de aardappelen het tegenovergestelde deden en ze zich op de Canarische Eilanden vestigden voordat ze naar Europa oversprongen," zegt dezelfde informatie, die ook de aantrekkelijkheden aangeeft van: Het Museo Canario, de Calle Los Balcones, de kerken van Santo Domingo de Guzmán en San Francisco de Borja, of de Kathedraal zelf".
"Op een plazuela (pleintje) genaamd ‘Peso de la Harina’ (‘Gewicht van het Meel’) is het huis waar Silvestre de Balboa woonde (1563-1649), auteur van ‘El espejo de paciencia’ (‘De spiegel van geduld’),”zo concludeert het verslag: "Het werk dat de Cubaanse literatuur inwijdt, de araucaria en de drago blijven de gemeenschappelijke oorsprong van een geschiedenis vertellen die tegenwoordig door 500 miljoen mensen wordt gedeeld." 
Geschiedenis onder de grond van de stadswijk Vegueta
Na de verovering door Juan Rejón leefden rijk en arm naast elkaar in de buurt van het historische centrum
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - dinsdag 27 februari 2018 - 540 jaar geleden, op een dag zoals eind juni 1478, werd de fortificatie Real de Las Palmas gesticht in de buurt van het Plaza de San Antonio Abad de Vegueta, waar de rijken en de armen naast elkaar leefden in de eerste eeuwen na de Spaanse verovering. Een deel van de geschiedenis van de hoofdstad, dat latent blijft in de bodem van de oude stadswijk.
Vegueta is bekend en bewonderd vanwege de schoonheid van de straten en de imposante gebouwen die tegenwoordig laten zien van wat eeuwen geleden de stad was, die in juni 2018 de de 540ste verjaardag van zijn oprichting viert. Echter, niet al het verleden is in zicht in de buurt waar Juan Rejón zijn kampement vestigde - toevertrouwd door de Reyes Catholicos (het Katholieke Koningspaar) - om de verovering van het eiland te beginnen.
Zeker, veel toeristen en inwoners van de hoofdstad weten niet dat, wanneer ze door de oude stadswijk lopen, ze meer dan 400 jaar geschiedenis bezoeken welke begraven ligt net onder hun voeten, in de ondergrond die ooit de grond was die gedeeld werd door rijk en arm, een paar eeuwen geleden. Een samenleving, die in de 18de Eeuw werd verbroken met het burgerlijke verlangen om de omgeving te verfraaien, waarvan het meest achtergestelde werd verwijderd, maar niet de afdruk die het tegenwoordig heeft in de vorm van archeologische overblijfselen die naast de Kathedraal te bewonderen zijn. Voor hen, de naamlozen, dat is wat het Cabildo kenbaar wil maken tijdens een recente rondleiding.
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA 24/06/2017.
Wandeling in de hoofdstad. Onder gebouwen, percelen, en
bevindt zich een archeologisch erfgoed waarvan men niet alleen spreekt over
grote evenementen (zoals de oprichting van het Real de Las Palmas),
maar ook over ambachten, straten, pleinen, hermitages, ziekenhuizen en vooral mensen,
nu verdwenen maar die weigeren de geschiedenis in te trekken.
David Naranjo op 25 juni 2017
naast de toegang tot het perceel waar zich menselijke resten bevinden.
De geschiedkundige David Naranjo en de archeoloog van het Cabildo (Eilandbestuur)zijn verantwoordelijk voor het aansturen van de rondleiding, die grote acceptatie heeft genoten met een aantal van 90 deelnemers, volledig volgeboekt, en de belofte om de rondleiding te herhalen voor al diegenen die niet deel konden nemen. En het is dat dit soort initiatieven veronderstelt een reis in de tijd zijn die, in dit geval, begint op het Plaza de San Antonio Abad. Daar, voor de kluizenaarswoning die eind 1770 werd gebouwd als een replica van de kapel die net aan het begin van de eeuw werd gesloopt, begint Naranjo met zijn terugkijk op de dagen waarop op diezelfde locatie de eerste H. Mis, opgedragen door de decaan Bermúdez, werd gevierd in 1478, waarmee hij voor gegrond heeft gegeven de stichting van El Real de Las Palmas.
Op dat moment was het gebedshuis niet meer dan een Canarisch huis in het midden van de enclave aan de oevers van de Guiniguada waar - op aanraden van een man of een vrouw die aan hen verscheen (varieert naargelang de teksten)- de kolonisten kozen hun kamp te vestigen.
"De toren was niet gebouwd om een stad te creëren, maar als een verdedigingsvesting", herinnert de geschiedkundige zich. Maar toch, voordat de verovering van Gran Canaria eindigde, "had het gebied al een planimetrie". Dat wil zeggen, de nieuwkomers speculeerden al met de verdeling van de grond die vervolgens zou worden gemaakt op basis van de netelige toestand met de oorzaak van het opnemen van het verschil in de kroon, eiland-grondgebied. Dit is hoe een open, diverse en zelfs kosmopolitische samenleving ontstond waarin sociale status het enige element was.
Gezien het uiterlijk dat het nu heeft, is het moeilijk voor te stellen hoe het meer dan een half millennium geleden was dat het gebied alleen het ‘geluid van klokken' had zoals het was, aldus Velasco. "De pleinen waren de ruggengraat van de samenleving en we moeten ons alles heel anders voorstellen, met de grond van platgeslagen aarde, dieren, en veel vuil dat ongezonde omstandigheden veroorzaakte, die resulteerden in de dood van de armsten. 
Er waren bedelende mensen in de straten,” zegt zijn metgezel op het Plaza del Pilar Nuevo, waar het Columbus Museum niet meer was dan een groep kleine huizen die dicht bij de kerk van de Sagrario-kerk of Oude kerk lagen die was gebouwd om het tabernakel van de kathedraal van Santa Ana te herbergen in wat klaar was om gebouwd te worden, het gebedshuis, "wat nu de koepel is van de kathedraal,” legt David Naranjo uit. Dit was niet het enige werk, gepromoot door het geloof.
In 1481 laat Martín González de Navarra in zijn huis zijn testament na, evenals een geldsom om twee vrome werken te bouwen als een garantie voor verlossing na zijn dood. Het ene zou een kerk zijn, het andere het Hospital de San Martín, waar aanvankelijk de alleenstaande armen, weduwen en reizigers op dat moment een toevluchtsoord vonden en gebrekkige, medische aandacht hadden, waartoe ze alleen op deze manier -vanwege een gebrek aan middelen - toegang hadden. Zo was de sociale ongelijkheid dat er, volgens de geschiedkundige, mensen waren die naar het medisch centrum kwamen met alleen een kledingstuk dat na hun dood werd verkocht om de kosten van het ziekenhuis te ondersteunen. Het was in de 17de Eeuw toen de instelling ook een bakermat voor vondelingen opende wat werd gemotiveerd door een hoge vruchtbaarheid en het achterlaten van baby's.
"Om opgehaald te worden, werden de kinderen aan de deuren opgehangen en werden ze dus niet door ratten en honden in de wijk opgegeten, zoals in sommige gevallen gebeurde", aldus de broederschap die de leiding had over de entiteit. "Er was een seizoen waarin het kindersterftecijfer in San Martin 100% bedroeg,, in die mate dat de kinderen boven elkaar werden begraven op de begraafplaats die werd aangelegd in het gebied rond het Plaza Los Alamos.
De activiteit van het San Martin-hospitaal stopte in Vegueta toen vanwege een verlangen, om het meer over het gebied te verdelen, er in 1781 werd besloten om uit te breiden naar het Noorden van de Kathedraal, wat de overdracht van patiënten naar de huidige locatie was van de ziekenhuisenclave in de San Juan-wijk. Dit resulteerde ook in de sluiting van de oude San Martin-steeg, en de opening van de nieuwe Calle San Marcial die het ziekenhuis in tweeën deelde. Een weg, waar ook een sloot is gemaakt, en die - samen met de plaquette opgehangen aan de gevel van het huis op de hoek van de Calle Herrería - herinnert aan het bestaan ervan. 
Het zijn echter niet de enige overblijfselen van wat de historische stad was, alvorens te veranderen in een deel van de 19de Eeuw, en wat het momenteel is. Menselijke overblijfselen van alle naamloze, kinderen - waarvan Naranjo zich afvraagt of iemand om hen weende - nog steeds aanwezig in de stadswijk, begraven achter twee grote ijzeren hekken naast de Kathedraal. Dit blijkt uit de verschillende archeologische opgravingen, de eerste in 2001, en de meest recente in 2010, waarbij tal van botten werden gevonden hoewel er nog steeds veel locaties verlaten zijn zonder opgraving die behoren tot de Kerk waarvan beide, Naranjo en Javier, de noodzaak zien van een ingreep welke instandhouding en toegankelijkheid garandeert. "Een moeilijke werk vanwege de hoge kosten, zegt de archeoloog, maar dat 400 jaar geschiedenis zou herstellen en, bovenal, verhalen van de stemlozen in de stad.
Anno februari 2018 is bekend geworden dat het beheer van het San Martin-Museum voor Eigentijdse Kunst, volledig zal worden overgedragen aan het Centro Atlántico de Arte Moderno (CAAM) in Las Palmas de Gran Canaria.
Het Cabildo (Eilandbestuur) gaat de toegang
naar de Roque Nublo controleren via guaguas
De eilandbewoners en de toeristen mogen hun auto’s niet parkeren aan de zijkant van de weg
Milieuzaken gaat de passage via de Caldera de Bandama beperken
TEJEDA - maandag 19 februari 2018 - Het Cabildo (Eilandbestuur) gaat de toegang naar de Roque Nublo controleren met het creëren van een autobus-route, wat de huidige verzameling van geparkeerde auto’s in de omgeving van dat natuurmonument moet voorkomen.
Het Cabildo (Eilandbestuur) zal ook de toegang van voertuigen en mensen tot de Caldera de Bandama beperken vanwege de resultaten van een onderzoek naar de draagkracht van beschermd gebied, iets dat al wordt gedaan in de Finca de Osorio de Teror; zo is op maandag 19 februari 2018 meegedeeld door de minister van Milieuzaken- en Noodsituaties, Miguel Ángel Rodríguez, tijdens de presentatie van de begrotingen van zijn Ministerie voor het jaar 2018.
Dit geparkeer mag. - en kan dus - niet meer.
Burgers - zowel inwoners als toeristen - die de Roque Nublo willen bezoeken, moeten met de autobus de excursie maken en wel vanaf een van de haltes in:
- Cruz de Tejeda,
- Ayacata,
- Tejeda
- Artenara,
omdat parkeren aan de kant van de weg verboden is, en vanwege het gevaar dat dit met zich meebrengt voor het verkeer en voor de veiligheid van de bezoekers zelf.
Mensen die hun eigen auto willen blijven gebruiken, moeten deze achterlaten op de gebruikelijke parkeerplaatsen van Llanos de La Pez, of Ayacata, en naar het begin van het pad lopen dat naar het kenmerk van het eiland Gran Canaria leidt.
Rodríguez heeft uitgelegd, “dat het Cabildo (Eilandbestuur) voornemens is, om het aantal mensen dat dagelijks toegang heeft tot de Roque Nublo te beperken, en aldus de toegang te regelen, om milieuschade - veroorzaakt door het autoverkeer - te voorkomen.
Wild vandalisme op een geologisch juweel
De datum: 7-1-2018 ingekrast op een deel van de berghelling
AGÜIMES - vrijdag 12 januari 2018 - Een stroom van water modelleerde het, op zijn weg, gedurende duizenden jaren. En gedurende vele anderen jaren bleef de Barranco (het ravijn ) van Barafonso in Agüimes min of meer intact, als een geologische getuigenis van een heel ander Gran Canaria. Maar het is genoeg geweest, met anderhalve maand lang een menselijke lawine, van nieuwsgierigen; vandalen, die magie van de natuur hebben verbroken.
Er waren eind december 2017 dagen - vooral tijdens de weekenden - dat deze kleine geologische schat, verborgen tussen bergen en dicht bij het pittoreske dorpje Temisas, amper de tientallen mensen op de uitgehouwen traptreden in de delicate wanden kon huisvesten, die het wilden zien. Er zijn foto's die getuigen van de overbevolking van nieuwsgierige mensen, aangetrokken door een verslag dat op 3 december 2017 in de media werd gepubliceerd van de hand van de bergwandelaar, natuurkenner, en publicist Álvaro Monzón.
Twee van de foto's die getuigen van de overbevolking van nieuwsgierige mensen,
De traptreden uitgehouwen in de vulkanische as-kloof
van de berghelling van de Barranco de Barafonso
De overgrote meerderheid kwam om van de natuur te genieten, maar enkelen kozen ervoor om hun sporen achter te laten en om in slechts enkele minuten een werk te beitsen dat duizenden jaren lang door water was gebeiteld. En dat is wat dit deel van het Barafonso-ravijn bewaart op een kloof van vulkanische as die, volgens de tegenwoordig heersende stelling, werd gecreëerd door het water dat door dit smalle kanaal naar beneden stroomde.
De gewetenlozen hebben als andere schade graffiti tekens achtergelaten, ingekerfd in het gesteente, waarvan ze blijk hebben willen geven van een datum en een naam. Op een daarvan kan men lezen Pino, hoewel sommigen interpreteren dat de krabbel langer is en dat ze iets anders hebben geschreven, maar het is onbegrijpelijk. In een andere hebben ze een datum gekerfd, heel recent: 7-1-18. De auteur (man, of vrouw) heeft zichzelf met Reyes (Driekonigen) een cadeau gegeven met een aanval tegen een geologische schat van Gran Canaria.
Maar toch, degenen van de verantwoordelijke bergwandelaars en natuurkenners die het meest kwaad daarover zijn geworden, hebben foto’s ervan naar de persmedia gestuurd om deze schade aan te kagen, van de trap die iemand stap voor stap op de berghelling heeft bewerkt, en dat het niet meer lijkt, dan bedoeld te zijn om de toegang tot een betere locatie voor de foto te vergemakkelijken. Of om toegang te krijgen tot enkele nabijgelegen grotten.
Barranco de Barafonso in Agüimes.
Het steenachtige spoor dat de waterstroom in honderden jaren heeft achtergelaten.
Monzón had er al in dat verslag op aangedrongen, een dergelijk schilderachtig landschap te beschermen. Anderhalve maand later lijkt zijn bewering logischer dan ooit. Als er geen oplossing is, zal deze locatie verdwijnen. 
De Noordelijk agglomeratie ontwerpt zes routes
om hun kazen te leren kennen
GRAN CANARIA - woensdag 10 januari 2018 - De tien gemeenten in het noorden van Gran Canaria hebben zes routes gecreëerd om de kaasmakerijen in de agglomeratie te bezoeken, de trashumancia del ganado (paden voor het vee) te volgen, en de beroemde bloemenkazen te kopen. Het is de Ruta del Queso del Norte (Kaasroute van het Noorden), die het hoogtepunt is van het Europese Taste Cheese Tour-project, ter ondersteuning van het gastronomische toerisme, en de start van een nieuwe campagne om bezoekers naar dat deel van het eiland te trekken, zo heeft Pedro Rodríguez, voorzitter de Agglomeratie en burgemeester van Santa María de Guía, laten weten op dinsdag 9 januari 2018.
Van de zes routes, kan men er drie met de auto maken, de zogenoemde
- 'En busca de los últimos trashumantes',
‘Op zoek naar de laatste veedrijvers’;
- 'En busca del queso de Flor',
‘Op zoek naar de Bloemenkaas’;
- 'Los sabores del queso del Norte',
- ‘De smaak van de kaas van het Noorden’.
de ander twee routes zijn voor bergwandelaars:
- 'Caminando entre cardos',
'Wandelen tussen distels';
- 'Caminando con trashumantes';
‘Wandelen met trashumantes (herders/veedrijvers)’';
en dan is er nog de fietsroute:
- 'Rodando hacia el queso',
'De kaas benaderen'.
De queso de Flor (Bloemenkaas) triomfeert op de Ruta Gastronómica y Cultural (Gastronomische en Culturele Route) in het Noorden van Gran Canaria.
Alle routes passeren via het Casa del Queso, gelegen in Montaña Alta de Guía, en ze laten alle varianten toe die de trekkers zelf willen ontwerpen, aangezien er van de in totaal 50 kaasmakerijen er 22 bezocht kunnen worden, zo heeft Rodríguez benadrukt tijdens de presentatie van dit initiatief van de Agglomeratie, in gezelschap van de ministers van het Cabildo (Eilandbestuur), Inés Jiménez van Toerisme; en Miguel Hidalgo van de Primaire Sector, waarbij men de plaquettes voor te bezoeken kaasmakerijen hebben uitgereikt aan een 15-tal producenten.
"De doelstellingen van de Tasty Cheese Tour zijn, de:
- diversifiëring van het toerisme in landelijke gebieden aan te moedigen,
- verspreiding en verbetering van het gastronomische toerisme,
- ondersteuning van kaasmakerijen bij het verbeteren van hun concurrentievermogen,
- samenwerking met de diverse plaatselijke bedrijven",
zo heeft Rodríguez uitgelegd.
Het project heeft in de fase van de uitwerking kunnen rekenen op de steun van de Federación de Empresarios del Norte de Gran Canaria (Fenorte) (Federatie van Werkgevers in het Noorden van Gran Canaria ), de Kamer van Koophandel van Las Palmas, Aider Gran Canaria, Proquenor, het Spaanse Secretariaat voor Toerisme, en op de Ministeries van Toerisme van de Canarische Regering en van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria.
Tijdens de uitvoering van het project zijn verschillende activiteiten uitgevoerd:
- twee deskundigenlessen voor de horeca-sector: één in Artenara en één in Moya;
- kaasproeverijen met wijn, ambachtelijk bier en rum;
- deelname aan de Kaasbeurs van Santa María de Guía, en aan ENORTE 2017, in Gáldar, met een kaasproeverijen kas gegeven door het Ministerie van de Primaire Sector van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria;
- opleidingscursussen voor duurzaam plattelandstoerisme.
De ster van het project was het ontwerpen van drie routes per auto; maar vanuit de Agglomeratie werd gedacht, twee wandelroutes en een fietsroute te creëren, zodat bezoekers - zowel lokale als buitenlandse - een complete ervaring kunnen opdoen en genieten op basis van de kaas in het Noorden van Gran Canaria, dat de enige oorsprongsbenaming van het eiland heeft: El Queso de Flor de Guía, en: Queso de Guía.
'En busca de los últimos trashumantes', is de eerste autoroute en is ontworpen voor binnenlands toerisme dat een hele dag kan doorbrengen om het groene binnenland van het eiland te ontdekken, op zoek naar een ervaring op basis van gastronomisch toerisme als kern, maar zonder het culturele en landschappelijke erfgoed te vergeten dat men tijdens de excursie zal kunnen waarnemen. De excursie gaat door het centrum van Gran Canaria, en men bezoekt steden zoals Teror, Valleseco, Acusa, en Artenara.
'En busca del queso del Flor', is de tweede autoroute en is speciaal ontworpen voor de toeristen die in Agaete, of in de nabijgelegen gemeenten zoals Gáldar, Santa María de Guía, Moya, en Firgas verblijven, die een dag wil doorbrengen met het ontdekken van het landschap waarin een van de weinige kazen ter wereld wordt gemaakt met behulp van het stremsel van de distelbloem, en men op die manier het groene binnenland van het Noorden van Gran Canaria ontdekt.
'Los sabores del queso del Norte', is de derde autoroute en is speciaal ontworpen voor de toeristen die in het Zuiden van Gran Canaria logeren, die een halve dag willen doorbrengen om het andere deel van het eiland te ontdekken.
'Caminando entre Cardos', is de eerste bergwandelroute. Deze begint bij het uitzichtspunt de Mirador del Pico de la Gorra (Tejeda), en gaat naar het uitzichtspunt de Mirador de la Caldera van de Pinos de Gáldar, waar men de oudste dennen van het eiland kan bewonderren, gebruikmakend van de oude verbindingsroutes tussen de Noordelijke agglomeraties met de gemeenten van het Zuidoosten van het eiland, op weg door de cumbre (het hooggebergte).
'Caminando con trashumantes', is de tweede wandelroute die is ontworpen voor senderistas (bergwandelaars), die vertrekt vanuit de gemeente Artenara en eindigt in de gemeente Santa María de Guía; meer specifiek, in het Casa del Queso de Montaña Alta. Deze route is opmerkelijk omdat die grotendeels gaat over de oude transhumant-wegen van herders/veedrijvers die hebben geprofiteerd van de zomer om te klimmen naar betere weiden in het centrum van het eiland
'Rodando hacia el queso', is de fietsroute die gaat door een van de mooiste gebieden van het eiland, gebruikmakend van een deel van de transhumant routes die langs verschillende kaasmakerijen gaan op weg naar het Casa del Queso
De voorzitter van de Agglomeratie heeft laten weten, “dat deze routes slechts aanbevelingen of suggesties zijn;” zodat de geïnteresseerde mensen navigeren met de kaart die in overleg met de bezoek bare kaasmakerijen is ontworpen in Google Maps, en die hun eigen route ontwerpen via de internetpagina: :
nortedegrancanaria.es (zie: http://nortedegrancanaria.es/?lang=en),
of via de QR-code van de prospectus.
"De presentatie van de routes is gedaan in de maand januari, omdat het vanaf deze datums is, tot de zomer, wanneer de kaasmakerijen het grootste deel van de kaasproductie beginnen, vooral de gewaardeerde Queso de Flor (Bloemenkaas), zodoende ondersteund door het toerisme met het behoud van een eeuwenoude traditie die bijdraagt tot het onderhoud van het landschap, de preventie van bosbranden, en het bestaan van vee op het eiland," zo is opgemerkt.
Er is ook een brochure gepubliceerd, in het Engels en het Spaans, waarin het logo van 'Gran Canaria Me gusta' is opgenomen, omdat het een belangrijke ondersteuning is voor het lokale product. Vooralsnog zal de Agglomeratie dit project blijven promoten, zodat de rest van de 30 bestaande zuivelbedrijven, die voorlopig niet bezocht kunnen worden, zich bij dit initiatief aansluiten.
"Kaas, dat is kaas, dat mag kaas heten!"
De gespecialiseerde toeristenbureaus hebben de Noordelijke kaasroute al opgenomen in hun aanbod van excursies op het eiland. "Deze routes zijn echter dusdanig ontworpen, dat iedereen vrij zijn /haar weg en manier van doen kan ontwerpen, en de kaasmakerijen kan selecteren die men wil bezoeken, samen met andere toeristische locaties van de Noordelijke agglomeratie, en men suggesties doet voor plaatsen om te eten, die te bezoeken zijn als traditionele locaties waar men kaas kan kopen (zie: http://guia.nortedegrancanaria.es/placecategory/restaurantes)," heeft Rodríguez gezegd.
De Mercado del Puerto,
een van de vijf beste gastro-mercados van Spanje
De hoofdstedelijke locatie wordt bevestigd als
een nationale referentie van de markten voor recreatie en gastronomie
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - dinsdag 19 december 2017 - De Mercado del Puerto (Havenmarkthal) in Las Palmas de Gran Canaria wordt in de Spaanse persmedia genoemd als een van beste recreatie-markten van Spanje. Zo benadrukt de reis-bijlage van El Periódico de Cataluña de locatie in het hart van de landengte van Las Palmas de Gran Canaria als een van de beste vijf gastronomie markten van Spanje om vis en fruit te proeven, naast de:
- Mercado de San Fernando (Madrid),
- Puerta Cinegia (Zaragoza),
- Mercado Colón (Valencia),
- Mercado de la Merced (Málaga).
In een artikel dat is geschreven door Noelia Ferreiro, onderscheidt de Mercado del Puerto in Las Palmas de Gran Canaria zich als, "de eerste leveringsmarkt van de Canarische Archipel die het gastro-concept aan het aanbod heeft toegevoegd en dat met een scala aan culturele activiteiten heeft gekruid: “Directe muziek, Dj’s en grammofoonplaten, rommelmarkt, festivals..."
De Mercado del Puerto (Havenmarkthal) in Las Palmas de Gran Canaria.
Daarnaast wordt eraan toegevoegd, “hoe momenteel buitenlandse publicaties de Mercado del Puerto in Las Palmas de Gran Canaria opnemen in de lijst van de beste dag-markten in Spanje, met de nadruk op de prachtige smeedijzeren architectuur en ook de kwaliteit en versheid van de producten, waaronder de beroemde 'aardappelen met mojo'.
Als zodanig moet men niet vergeten dat de Mercado del Puerto al is gemarkeerd als een top gastro-markt in Spanje op internetpagina’s zoals die van Spain Food Sherpas (https://www.spainfoodsherpas.com/best-food-markets-in-spain), en The Culture Trip (https://theculturetrip.com/europe/spain/articles/the-10-best-food-markets-in-spain), en ook als zodanig herkend door reizigers die opmerkingen plaatsen op de internetpagina van Trip Advisor, of op die van Turismo de España .
De reputatie van de Mercado del Puerto bevestigt ook de hoedanigheid van Las Palmas de Gran Canaria als een culinaire bestemming: Gastronomische charme, die toeristen zelf erkennen als een van de belangrijkste attracties van de stad in hun op internet geuite meningen, en zoals weerspiegeld in de studie ‘Vivential Value’ die in 2016 gehouden is in opdracht van het Departement van Toerisme, van de Gemeente Las Palmas de Gran Canaria. 
Meer dan 40 historische bruggen
GRAN CANARIA – zaterdag 9 december 2017 - Stenen getuigen van de tijd, meer dan 40 unieke constructies gebouwd vanaf de tweede helft van de 19e Eeuw om de orografie te redden en de belangrijkste populaties van het eiland en de landbouwgebieden te verbinden, spelen de hoofdrol in het boek: ‘Los puentes históricos de Gran Canaria’ (‘De historische bruggen van Gran Canaria’) dat is samengesteld door de geschiedkundige Manuel Lobo Cabrera, en de onlangs overleden fotograaf Eliú Pérez.
Van de herinnerde en verdwenen bruggen die het ravijn van Guiniguada overbrugden tot aan de geredden over het ravijn van San Andrés, dat zijn oorspronkelijke staat heeft behouden, gaande over de brug van Cuesta Empedrada, Tres Ojos in Gáldar, of die van Azuaje; de meer dan 40 bruggen in de verschillende natuurgebieden op het eiland tussen de tweede helft van de negentiende eeuw en het jaar 1914 zijn de hoofdrolspelers van een nieuwe publicatie van het Cabildo (Eilandbestuur) waarin men de aandacht vestigt op burgerlijke bouwkunde op Canaria.
De Puente Palo, ofwel Palastro, tussen de stadswijken Triana en Vegueta
in de hoofdstad van Gran Canaria, in 1968.
Op de ruim 200 pagina's van: ‘De historische bruggen van Gran Canaria' contrasteren de originele ontwerpen met de realiteit door middel van plattegronden en foto's en zijn ze overvloedig aanwezig in de studie van de gebruikte materialen in de constructie, onder andere de details die zijn verkregen uit de basis van het Historisch en Provinciaal Archief van Las Palmas en het Centraal Archief van het Ministerie van Openbare Werken van de Canarische Regering.
Puente de de Tres Ojos in Gáldar.
Puente de de Tres Ojos in Gáldar.
Puente de de Tres Ojos in Gáldar.
De auteurs, Manuel Lobo, hoogleraar Geschiedenis, en de fotograaf Eliú Pérez, dateren, bestuderen, analyseren, en gaan de ontwikkelingen na van deze bouwwerken, waarvan zij de studie verdelen in zes hoofdstukken.
Het eerste hoofdstuk heeft betrekking op de kenmerken van de bruggen in het algemeen en de typen die op het eiland zijn gemaakt tot het begin van de twintigste eeuw, en markeert die op basis van de halfronde boog, het ponton-type, of halfronde bogen om de constructie op te tillen.
Het tweede hoofdstuk beschrijft de bruggen verspreid over het eiland, te beginnen met die welke vanaf het einde van de 15e eeuw werden gebouwd in El Real de Las Palmas om de bedding van de Guiniguada barranco (het ravijn) te overbruggen.
Tenoya.
Een ander hoofdstuk gaat over carretera del Norte (Noordelijke autosnelweg) die begint bij de kruising van de Calle Triana met de nieuwe weg (tegenwoordig Bravo Murillo), die naar het binnenland gaat en terugkeert naar de kust, tot zijn aankomst in Puerto de Las Nieves in Agaete. Het is de weg met meerdere bruggen, met aandacht voor drie eerdere bouwwerken vanwege de belangstelling van de buurt en de autoriteiten: Tenoya, Teror en Las Garzas (in Santa María de Guía).
Azuaje. 
Azuaje. 
De oude weg naar het Zuiden, die de hoofdstad verbindt met San Bartolomé de Tirajana, via Telde, Ingenio en Agüimes, heeft een van de meest spectaculaire bruggen op het eiland: de brug in Telde, en die in Guayadeque. De eerste werd aangepast, de tweede werd ingenomen door een avenida ( laan ) in de barranco (het ravijn).
La Aldea
Alcantarillas en tajea .
De snelweg in het centrum, die gaat naar La Aldea via San Mateo, is niet zo opvallend in bruggen maar wel in alcantarillas en tajeas (onderdoorgangen) voor de afwatering.
Excursies in het Noorden van Gran Canaria
Hoewel men Gran Canaria al vele jaren kent,
zijn er veel wonderschone details waarvan men
door routine of afstand,
niet heeft kunnen genieten
GRAN CANARIA - zaterdag 18 november 2017 - Herinnert u zich de spectaculaire kliffen van het Noorden, die een buitengewoon zicht bieden op de kracht van de zee? En de kleine baaien, natuurlijke zwembaden, en stranden met een speciale maritieme charme? En de schilderachtige natuurgebieden die zich vestigen in de steile orografie van het landschap?
Miljoenen toeristen reizen de wereld over om van deze charmes te genieten.
Doe eens een dag het Noorden van Gran Canaria en bezoek Arucas, Firgas, Moya, Santa María de Guía, Gáldar, en Agaete.
ARUCAS
In Arucas kan men wandelen rond de Neogotische Parochiekerk San Juan Bautista (Sint Johannes de Doper), of op het Plaza de San Juan (Sint Jansplein), en men kan het Casa de la Cultura (Cultureel Centrum) en de Biblioteca Municipal (Gemeentelijke Bibliotheek) bezoeken welke een bijzonder exemplaar van een árbol drago (drakenbloedboom) herbergt.
Bezoek de Jardín Municipal (het gemeentelijke park), de Fábrica del ron (Rumfabiek); bekijk het eiland vanaf de top vanaf de Montaña de Arucas (Berg van Arucas), en wandel door de het Casa y Jardín de la Marquesa de Arucas (Huis en de Tuin van de Markiezin van Arucas).
De gemeente beschikt ook over, rotsen en zandstranden, zoals het Playa de Bañaderos-El Puertillo en het Playa de San Andrés. En als u wilt genieten van verse vis, biedt men u de plaatselijke gastronomie, de kust van Arucas biedt een grote verscheidenheid aan bars en restaurants waar men aangenaam kan vertoeven.
FIRGAS
In Firgas bewandelt men de Paseo de Gran Canaria met zijn 22 heraldische wapens en de Paseo de Canarias. In het historische centrum geniet men van het Plaza (Plein) en de Iglesia de San Roque (Kerk van Sint Rochus), van het Ayuntamiento (Gemeentehuis) en het Casa de la Cultura (Cultureel Centrum).
Herkent u de uitzichten vanaf de Mirador Apartadero Barranco de las Madres (het Uitzichtspunt Zijspoor van het Ravijn van de Moeders)?
Vergeet niet de Molino de Firgas (Molen van Firgas) uit de 16de Eeuw; het Reserva Natural Especial de Barranco de Azuaje (Speciale Natuurreservaat in het Ravijn van Azuaje); de Montaña de Firgas (de Berg van Firgas) en de Pico de Osorio (Osorio-bergtop).
De molino de gofio (molen voor geroosterd maïsmeel), ook wel genoemd de Molino del Conde (Molen van de Graaf , dateert uit de 16de eeuw. Deze bevindt zich boven de Acequia de la Heredad de Aguas de Arucas y Firgas (het Irrigatiekanaal van het Waterschap van Arucas en Firgas), samen met een oud graanmagazijn en graanroosterplaats, en het huis van de molenaar.
MOYA
In Moya kan men het Casa Museo Tomás Morales (Woonhuis-museum van Tomas Morales) en de iglesia de Nuestra Señora de la Candelaria (kerk van Onze Lieve Vrouw van de Kandelaar) bezoeken.
Wat doet u… als u niet geniet van het landschap vanaf de Balcones de Moya (het uitzichtspunt Balkons van Moya)? 
Onder het verdere aanbod heeft men het Centro de Interpretación de la Reserva Natural Especial de Los Tilos de Moya (Voorlichtingscentrum van het Speciale Natuurreservaat van De Linden van Moya) met voorbeelden van laurisilva (laurierbossen) en de sendero (het wandelpad) dat vertrekt vanaf deze locatie en het Reserva de Barranco Oscuro (Reservaat van het Donkere Ravijn), met voorbeelden van laurisilva (laurierbomen) in het Parque Rural de Doramas (Landschapspark van Doramas).
Een van de meest kenmerkende gebouwen van de gemeente bevindt zich in Fontanales, de Ermita de San Bartolomé (Kapel van Sint Bartholomeus), gebouwd in 1872. De huidige iglesia (kerk) bevat het beeld van San Bartolomé (Sint Bartholomeus) dat wordt toegeschreven aan de vooraanstaande Canarische beeldhouwer Luján Pérez.
Fontanales heeft ook een behoorlijk aantal queserías (kaasmakerijen) en telt ook een behoorlijk aantal espacios naturales protegidos (beschermde natuurparken) die ideaal zijn om er het senderismo (bergwandelen) te beoefenen en excursies te maken.
SANTA MARÍA DE GUÍA
In de gemeente Santa María de Guía kan men genieten van het Conjunto Histórico (Historische Geheel) met de ermita de San Antonio (kapel van Sint Antonius), het Casa de los Quintana (Huis van de familie Quintana), het Casa de la Cultura (Cultureel Centrum) en het Museo Néstor Álamo (Néstor Alamo-museum). Mis niet het Casa del Queso (Kaashuis) in Montaña Alta.
Een andere, meer karakteristieke locatie in deze gemeente - vanwege de bezienswaardigheid - is Cenobio de Valerón (Het Valerón-klooster), een archeologisch geheel dat in 1978 verklaard is tot Bien de Interés Cultural (Cultureel Erfgoed). Het bevindt zich op een afstand van zes kilometer vanaf het centrum van de gemeente Santa María de Guía. Het cenobio (klooster) was een granero fortaleza (graanschuur/fortificatie) waar de antieke Canario’s hun overschotten in opsloegen dankzij de talrijke stenen grotten op deze yacimiento arqueológico (archeologische vindplaats).
GÁLDAR
In Gáldar bevindt zich een van de belangrijkste attracties van het Eiland, namelijk het Museo y Parque Arqueológico de la Cueva Pintada de Gáldar (Museum en Archeologisch Park van de Beschilderde Grot van Gáldar).
Naast het historisch centrum verdienen ook een bezoek, de templo matriz de Santiago de los Caballeros (hoofdkerk van Sint Jacobus van de Ridders), het Plaza de Santiago (Sint Jacobusplein); Las Casas Consistoriales (het Gemeentehuis); het Teatro Municipal (Gemeente Theater) ; het Casino (trefcentrum), de Mercado (Markthal), en het Museo Antonio Padrón (Antonio Padrón-museum).
De gemeente is een van de plaatsen met de meeste playas (stranden) gecombineerd met piscinasnaturales(natuurlijke zee-zwembaden) in het Noorden van Gran Canaria.
Te benadrukken is het pittoreske playa de Sardina (strand van Sardina), met divrse restaurants en een kleine puerto pesquero (vissershaven). Het wordt regelmatig gebruikt door sportduikers, vooral door het gemak van zichzelf uitrusten en de duik te starten vanuit de vissershaven
AGAETE
In Agaete mag men de wandeling door de Huerto de Las Flores (Bloementuin) met het aroma marinero (aroma van de zeelucht) van Puerto de Las Nieves met de ermita de Las Nieves (kapel van de H. Maagd ter Sneeuw) en de tríptico flamenco (het Vlaamse Drieluik) uit de 16de Eeuw niet missen. Naar het binnenland, is het Parque Natural de Tamadaba (Tamadaba Dennenwoud) een ideale locatie om zich heerlijk te verliezen in de natuur met zijn fantastische pinar canario (Canarische pijnboom) en de heerlijkheden van de Valle de Agaete (het Dal van Agaete) te bezoeken. 
In Puerto de Las Nieves (de haven van Agaete) kan men vanaf het kiezelstrand de overblijfselen bezoeken van de Roque Partido, ofwel Dedo Dios , een ander symbool van de Canarische Eilanden. 
De Roque Partido is een vrijstaande rotsformatie in zee, die door erosie de vorm kreeg van een wijsvinger (Gods Hand) , totdat in november 2005 de tropische storm 'Delta' een deel van dit natuurmonument vernietigde, wat nu dus de ‘Puño de Díos’ (‘Vuist van God’) is.
Het parkeerterrein bij de Jardín Canario
is eind 2018 klaar
Het project van het Cabildo (Eilandbestuur) omvat de omleiding via de weg van La Calzada en een gekleurde betonnen vloer
GRAN CANARIA -woensdag 15 november 2017 - De Jardín Botánico Viera y Clavijo krijgt eind 2018 een parkeerplaats voor honderd voertuigen, die de drukte van het verkeer en de onveiligheid van de voetgangers op de weg van La Calzada zal vermijden. De wethouder van Openbare Werken, Ángel Víctor Torres, van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria, heeft op woensdag15 november 2017 het project gepresenteerd voor de uitbreiding van het lagere deel van de Jardín Canario, waarin de omleiding van de huidige weg, de GC-310, is opgenomen, om de parkeerplaats bij de Botanische Tuin aan te leggen. Het totale budget is €797.000,= .
Dit parkeerterrein, waarvan de aanleg herhaaldelijk verzocht is door de omwonenden en door de beheerders van de botanische tuin, heeft twee jaar vertraging opgelopen vanwege overheidsproblemen bij de aanleg ervan, want men kon geen asfalt gebruiken omdat het zich binnen een beschermd natuurgebied bevindt.
Uiteindelijk heeft het Departement van Regionaal Beleid, van het Cabildo (Eilandbestuur), toestemming gegeven dat de vloer van gekleurd beton zal zijn, wat de uitwerking op het milieu beperkt. Ook werd een klinker-vloer overwogen, maar deze werd uitgesloten vanwege de geringe weerstand eravn tegen het parkeren van autobussen.
Torres heeft uitgelegd, dat zijn departement nu alle problemen heeft opgelost en dat men het project heeft doorgestuurd naar de organen die de openbare aanbesteding zullen moeten uitvoeren. De minister vertrouwt erop dat de werkzaamheden medio volgend jaar zullen beginnen en eind 2018 klaar zullen zijn, want de uitvoeringstermijn is zes maanden. De hele actie wordt uitgevoerd op de openbare terreinen van het Cabildo (Eilandbestuur).
De omleiding van de weg betreft 400 meter, van de kilometerpunten 1.400 tot 1.800. Gemiddeld circuleren er dagelijks 5.300 voertuigen. De buren hebben geklaagd over de onveiligheid, omdat de trottoirs worden gebruikt als parkeerterreinen door auto’s en autobussen, waardoor files tijdens de spitsuren ontstaan.
De verbetering van de toegangen tot de Jardín Canario is ook een oude wens van de medewerkers, omdat zij van mening zijn dat problemen met het parkeren van autobussen het aantal toeristische bezoeken vermindert. Op de toekomstige esplanade, naast een van de toegangspoorten, zal er ruimte zijn voor vijf grote autobussen, 70 private -voertuigen, nog eens 10 plaatsen voor overheidsdiensten, motorfietsen en fietsen.
Omdat het een omleiding is van de huidige weg, is het te verwachten dat er tijdens het werk geen verkeersbeperkingen zullen zijn, hoewel dit afhangt van het bouwproject dat door het gegunde bedrijf zal worden uitgevoerd. Zodra het parkeerterrein is aangelegd, wordt parkeren verboden in de bermen van de weg langs de Jardín Canario.
VIDEO:
https://youtu.be/6sntO76DbOc
Jardín Botánico Viera y Clavijo
- Carretera del Centro, Km 7 (GC-110),
35017 Las Palmas de Gran Canaria,
- Carretera del Dragonal Km 7 (GC-310), de beste toegang
Telefoon: (+34) 928 219 580
(+34) 928 219 583
Zie : http://www.jardincanario.org
en: http://www.jardincanario.org/atencion-al-publico
Openingstijden:
- van 1 april t/m 30 september dagelijks van 9:00 tot 19:30 uur,
- van 1 oktber t/m 31 maart dagelijks van 9:00 tot 190 uur,
- gesloten op 25 december en op 1 januari.
Expositie-centrum: geopend van ma t/m vrij van 09:00 tot 14:30 uur,
Toegang: gratisl
Waarschuwing:´De botanische tuin kan, zonder waarschuwing vooraf, gesloten zijn door extreme weersomstandigheden, of door onvoorziene ,gevaarlijke toestanden voor het publiek.
Bruno Knudsen:
‘Wij Grancanarios zijn gezellig en dichtbij’
GRAN CANARIA - donderdag 10 augustus 2017 - Bruno Knudsen is een Grancanarische ondernemer, beheerder en de ziel van www.tripgrancanaria.com
Met een uitgebreide professionele carrière in de sector heeft Bruno ervaring in de horeca en met reisorganisatoren, en is een opleider op het gebied van toerisme geweest. Tegenwoordig verkoopt en werkt hij diverse toeristische routes uit op Gran Canaria, met speciale aandacht voor het waarderen van het erfgoed en de geschiedenis van het eiland.
- VRAAG: “Hallo Bruno, dank dat je deze Canarische journalist te woord wil staan. Wanneer heb je besloten je eigen bedrijf te beginnen? En waarom heb je gekozen voor het creëren van een bedrijf voor toeristische rondleidingen?”
- ANTWOORD: “Het idee stamt al uit de jaren ’90, toen ik toevalligerwijze begon met het organiseren van bezoeken aan het binnenland van het eiland met het bedrijf waar ik toen werkte, Transavia Airlines. We promootten de Caminos Reales (herders-paden) die het Cabildo (Eilandbestuur) in 1993 in orde ging maken. Maar ik begon daarmee beroepsmatig vanaf 2011, na mijn vertrek uit de horeca.
VIDEO:
https://youtu.be/4m-B4CAxbus
- V.: “In de portefeuille van je bedrijf heb je de beschikking over diverse routes over het eiland. Maar je bent gespecialiseerd in de hoofdstad, in de historische wijk; zijn dit de meest gevraagde routes?”
- A.: “De meest gevraagde toeristische routes zijn die naar de unieke landschappen in het binnenland van het eiland . En de gastronomische, van wijn, koffie van Agaete, tropisch fruit. En bergwandelen, in gebieden buiten de commerciële routes.
- V.: “Wat maakt Las Palmas een speciale plaats voor de reiziger? Je vertelt altijd, dat de stadsbewoners niet goed de historische waarde weten te schatten van Vegueta, met een hoog eigen vermogen aan erfgoed…”
- A.: Ja, inderdaad, ik kan niet ophouden te zeggen dat wij Grancanario’s blijven doorgaan zonder goed onze oude stad te kennen. Onlangs organiseerde ik een bezoek met het gezin bij enkele vrienden van hier, en ze vroegen mij heel verrassend en tegelijkertijd trots die delen van geschiedenis te kennen die de stad biedt. Veel anekdotes en andere wetenswaardighedenm van Las Palmas de Gran Canaria waren niet bekend bij hen…”
- V.: “Wat is vanuit het oogpunt van de toeristische bestemming naar jouw oordeel onz meest belangrijke bron van erfgoed?”
- A.: Het binnenland van Gran Canaria. Onze bergen, onze unieke landschappen. En onze stranden. En de mensen; de mensen, zijn een ander belangrijk erfgoed, omdat we heel gezellig zijn en heel dichtbij.”
- V.: “Wat is het doorsnee profiel van de Tripgrancanaria klant? Verkoop je jouw aanbod uitsluitend via het Internet?”
- A: “Het type-klant blijkt een bezoeker te zijn die Engels spreekt. En het is opmerkelijk, maar bij Tripgrancanaria hebben we veel Amerikaanse klanten. De leeftijden van de toeristen variëren over het algemeen van tussen de 40 tot 70 jaar. En wat de verkoop betreft, we combineren alle actieve verkoopmedia.”
-V.: “Bij je excursies hecht je belang aan de plaatselijke gastronomie, aan onze wijncultuur… Ze zijn een belangrijk deel van het toeristische pakket. Welke producten van de gastronomie van het eiland trekken de meeste aandacht van de bezoeker?”
- A.: Bij de toeristen krijgen de wijnen van het eiland de meeste aandacht, en de kazen, en het fruit, dat blijkt het meest gevraagde te zijn… De maaltijden die we opnemen in de lunches organiseren we bijna 100% met lokale producten, en zo bereiken we dat de ervaring van de bezoeker het meest authentiek is met de plaatselijke smaak.
- V.: “Welke nieuwe producten heb je in de komende maanden voor Tripgrancanaria ?”
- A. : Wel, de gedramatiseerde bezoeken, met de grote aanwezigheid van sommige van onze illustere figuren, zoals Benito Pérez Galdós. En we hervatten de dagelijkse wandeling van Columbus,en voegen daar de ervaring van de Jardín Botánico aan toe, bijna dagelijks.”
- V.: “ In de sector gaan we met veel belangstelling door naar de opening van het Poema del Mar-aquarium, dat een topper in de stad markeert. Naar verwachting leidt het tot een aantrekkingskracht voor de mobiliteit van de toeristen die in het Zuiden verblijven. Denk je dat in tweede instantie dit een vergroting zal zijn voor de activiteit van bedrijven zoals Tripgrancanaria?”
- A.: “In principe is het een onbekende , maar wij van Tripgrancanaria zijn klaar om allianties en gezamenlijke verkoop-ervaringen te zoeken, wij organiseren al verblijfspakketten van een dag met bezoek aan het Aquarium, dit binnen andere activiteiten.”
-V.: “Denk je, dat men op het eiland voldoende waarde hecht aan het belang van de toeristische industrie?”
- A.: “Wel, die vraag is niet gemakkelijk te beantwoorden, omdat mijn beroepsmatige traject me in situaties gebracht heeft waarin ik ja ; en andere waarin ik nee zeg. Ik ben er tussen in, half, half …”
- V.: “Wat beveel je jonge mensen aan, dat ze zoeken een beroepscarrière te beginnen in het toerisme? Wat zijn de belangrijkste eigenschappen om te werken in de sector?”
- A.: “Als we praten over de horeca, hebben de jongeren een brede kennis van het werk nodig, van de dienstverlening. Ik raad ze aan naar buiten te gaan om andere vormen van restaurant-ervaring op te doen. Ze moeten leren hoe ze evenementen, vergaderingen, ... gevraagde dienstverlening moeten organiseren. Ik herinner me dat ik in een hotel waar ik directeur was, een ober tegenkwam die niet wist hoe hij een fles wijn open moest maken en nog minder een goede Champagne.
Ook hebben ze veel onderwijs in talen nodig, maar afgezien van werkelijke verblijven, omdat een van de zaken waarover de toeristen het meeste klagen, en dat is waar, is het gebrek aan gemak met het Engels van de lokale bevolking, zowel bij jongeren als bij ouderen. De jongeren zou ik willen aanraden goed na te denken, en te kiezen voor zaken die ze bevallen, dat ze ervaringen zoeken die creëren nog ontbreekt, die we hier niet hebben. Het zijn kansen voor een bedrijf voor de jonge ondernemer.”
Bezoek Tripgrancanaria op het Internet: http://tripgrancanaria.com
Zeven ‘onbekende’ plaatsen van Gran Canaria
Het eiland verbergt diverse landschappelijke locaties
die weinig bezocht worden
GRAN CANARIA - zondag, 23 juli 2017 - Gran Canaria is een veel bezocht, doch weinig bekend eiland. Dit is deels te wijten aan het feit dat het de meest bevolkte stad van de Archipel heeft en dat die grotendeels de hoofdrol voor zich inneemt, daarbij het grote aantal verborgen locaties in het gehele landschap vergetend, welke weinig bezocht worden en daardoor weinig bekend zijn, niet alleen door en bij toeristen, maar ook bij de eilandbewoners. Dit zijn enkele van de landschappen die Gran Canaria tot een paradijs maken.
El Bufadero de La Garita
VIDEO: https://youtu.be/gLWYTZ03Eds
Gelegen nabij de zeeboulevard van La Garita en Playa del Hombre, in de Grancanarische gemeente Telde, is deze natuurlijke eigenaardigheid het beste voorbeeld van dit soort geologische formaties van het gehele eiland.
Dit verschijnsel van een onderwatergrot is ontstaan dankzij een geheel van prismatische basalt-formaties waarin het water wordt opgestuwd door de Oceaan:
Op sommige momenten, in een soort van natuurlijke rots-vijver, daalt het waterniveau en wordt het verbonden met de zee, en lijkt het een afvoer te worden. En soms stijgt het waterpeil opnieuw tot dit het niveau van de rotsen overschrijdt.
El Bufadero bij eb.
El Charco Azul
Deze waterval van duizend kleuren ligt op een half uurtje wandelen, op bijna twee kilometer afstand van de wijk El Risco, aan de weg van Agaete naar La Aldea. Maar is echter een uithoek om te ontdekken, hoewel steeds minder. Tientallen liefhebbers van bergwandelen voelen zich elke week aangetrokken door de kleine waterval en door de mogelijkheid en duik in het zoete water te nemen. 
Het Charco Azul is een kleine, natuurlijke, 20 meter hoge, waterval waarvan de geologie aan de voet een klein veelkleurig zwembassin heeft gevormd.
In dit kleine meer komt ander water van de kloof afgedaald. Dit beeld van het rijke samengaan nodigt bezoekers uit om te duiken in zijn koude zoetwater en zich te laten drogen op de rotsen.
Playa de Aguadulce
Vanaf de autosnelweg G-C1 heeft men, via de wijk El Goro in Telde, toegang tot dit strand met wit zand en een benijdenswaardige, hemelse zee. 
Een saillant punt in zee scheidt de stranden van Tufia en Aguadulce; twee baaien die, dankzij elkaars nabijheid, de Oceaan gemeen hebben die hen omspoelt.
El Roque
VIDEO: https://youtu.be/Dr6J-zHuGh4
Gelegen in Moya, is El Roque een van de meest pittoreske gehuchten in het Noorden van Gran Canaria, waar steile, smalle voetgangersstraatjes een labyrint van huizen vormen, dat ligt in zee.
Playa de El Cabrón
VIDEO: https://youtu.be/pPY-JD7Gnxo
Het strand van El Cabrón, gelegen in Arinaga, bevat een van de meest verbazingwekkende onderwater-locaties van de Archipel. De natuurlijke schoonheid en rijke biodiversiteit maken deze plek tot eerste gebied dat men voorstelde voor de oprichting van een beschermd zee-reservaat bij Gran Canaria.
Costa Botija
Tagoror.
Op de vlakten van Gáldar die zich in zee storten vanaf de Montaña de Amagro bevindt zich een kleine woonkern van vier visserswoningen en een droge, stenen tagoror (vergaderplaats) als een beschermd zeereservaat bij Gran Canaria.
El Confital
Hoewel het misschien wel de minst ‘onbekende’ van allemaal lijkt te zijn, is dit een andere Grancanarische schat. Op enige afstand van de visserswijk van La Isleta, mondt het Las Canteras-strand uit in dat van El Confital, een natuurlijke enclave die zee en gebergte verbindt in de binnenstad van Las Palmas de Gran Canaria. Het is het voorbeeld dat niet altijd de groeiende bebouwing de schoonheid van de natuur hoeft te betreden.
Gran Canaria - Opening Parque Cultural Tenefé, met salinas (zoutpannen) uit de 18e
en graftombes uit de 12de Eeuw
Het Cabildo (Eilandbestuur) en de Gemeente St. Lucia de Tirajana huldigen de locatie in die het welzijn laat zien van dit Bien de Interés Cultural (BIC) (Culturele Erfgoed)
SANTA LUCÍA DE TIRAJANA - zaterdag 8 juli 2017 - Het Parque Cultural del Tenefé, het eerste op Gran Canaria, bevat een zoutmolen uit de 18de, graftombes uit de 12de, en bunkers als mitrailleurnesten uit de 0ste Eeuw; en een waardevolle saladar (zoutwinning) welke onderdak biedt aan broedende vogels, het geheel is een samenstel van natuurlijke en architectonische rijkdommen, dat op vrijdag 7 juli 2017 geopend is door de president van het Cabildo, (Eilandbestuur), Antonio Morales; en de burgemeester van Santa Lucía de Tirajana, Dunia González.
Gelegen ten zuiden van de stadswijk Pozo Izquierdo, is een route uitgezet die dit rijke erfgoed onthult; een initiatief, dat is bevorderd door het bedrijf BRC Infraestructuras Hidráulicas; het waterleidingbedrijf, dat nu ook de verantwoordelijkheid toegekend heeft gekregen voor de Salinas del Tenefé, in samenwerking met het Cabildo (Eilandbestuur) en de Gemeente Stª Lucia de Tirajana.
Las Salinas de Tenefé.
De salinas zijn een zoutwinning op kleibasis en stammen uit de Middeleeuwen ; een gebied met een toeleveringskanaal voor bevloeiing, cocederos (bassins, zoutpannen, en putten) waarin het zeewater wordt geconcentreerd; waarbij het zout wordt omgezet in korrelvorm en levensmiddel-product. Naast de zoutpannen is het huis en het magazijn, waar het maritieme product wordt opgeslagen voor het verpakken en de verkoop.
Ze vormen bovendien een kunstmatig moeras dat bewoond wordt door organismen die zich aan deze super zoute omgeving hebben aangepast en op deze locatie bijdragen aan een grote biodiversiteit, legt de eilandarcheoloog José González uit.
Het zeewater bevat 80 mineralen en sporenelementen, in producten zoals la flor de sal en la escama de sal (zoutkorrels) welke men in de keuken gebruikt, of op de eettafel presenteert, waardoor het mogelijk is, het beste van de Oceaan te consumeren. Dit is de grote inzet, die een historisch hulpmiddel maakt tot een gastronomisch product van Gran Canaria, dat wereldwijd bijdraagt aan de diversificatie van de etalage van Gran Canaria.
Daartoe heeft het Gemeentebestuur van Santa Lucia de Tirajana, via de Sociedad de Gestión de las Salinas y Parque Cultural del Tenefé (Beheermaatschappij van de Zoutpannen en het Culturele Park Tenefé), een eerste netwerk van ambassadeurs in het leven geroepen voor dit gebied dat is verklaard tot Bien de Interés Cultural (Cultureel Erfgoed).
De eerste vertegenwoordiger is de internationale keukenchef, meester-kok Wolfgang Grobauer, die keukenchef is van het Grand Hotel Residencia de Maspalomas, die samen met zijn keukenploeg het zout van Tenefé gekozen heeft, om hun culinaire specialiteiten mee te bereiden.
Begrafenisstructuren en saladar (zoutmolen)
Naast de zoutwinning bevinden zich begrafenisstructuren waarvan het Cabildo (Eilandbestuur), zo legt Morales uit, €32.000,= in heeft geïnvesteerd in twee archeologische campagnes waarvan het onderzoek is gestart in 1993; bovendien komt er een volgende ingreep, omdat ze natuurlijk worden beïnvloed door stijging van de zeespiegel, die de deposito's van de antieke Canario’s bereikt.
Naast deze structuren bevinden zich in het uiterste Zuiden van het Park, twee militaire bunkers uit de jaren ’40 van de 20ste Eeuw, die zich in precaire staat bevinden vanwege de aanvallen van de zee.
Op zijn beurt draagt de saladar (zoutmolen) bij aan de botanische inhoud van het Park als uniek ecosysteem dat ligt tussen de barranco (het ravijn) en de zeedelta met de grote getijde verschillen. Deze formatie bevat een beschutting voor de leefomgeving van broedende vogels die hun nest hebben op dit kustgedeelte van het eiland, dat men heeft moeten ophogen.
Gran Canaria heeft,
als het meest veelzijdige van de Canarische eilanden,
diverse balkons en veranda's
met uitzicht op unieke landschappen
GRAN CANARIA - zondag 28 mei 2017 - Gran Canaria heeft locaties die een compleet andere kijk op het eiland bieden. De toerist, of bewoner, die de reus wil worden - zoals een kind dat wil - en dan met een enkele stap duizenden mijlen zou kunnen reizen, zal als nooit tevoren genieten vanaf de vele uitzichtspunten in alle hoeken van het eiland, met de herontdekking van het landschap dat verrast met details die onopgemerkt blijven als men op straatniveau gaat.
De steile hellingen van het eiland geven de kijker het idee dat deze van boven de wolken geniet van de prachtige uitzichten.
Een van de beste manieren om de wonderen van dit, als het ware miniatuur Continent voortgekomen uit de ingewanden van de Atlantische Oceaan te ontdekken; is, door de vele uitzicht balkons en -veranda’s die een uniek uitzicht bieden en een verschillende kant van het eiland laten zien.
Mirador de Unamuno
VIDEO: https://youtu.be/ai9vqz8iA0c
"Al die zwarte muren van het grote keteldal, met zijn pieken die kantelen lijken, met zijn vooruitstekende rotsen, biedt het de verschijning van een Danteske visie. Het is een enorme versteende storm, die met vooruit stekene rotsen het uiterlijk beidt van een Danteske visie. Het is een versteende enorme storm van vuur in plaats van water. Hier kan men zich voorstellen wat voor een verschrikkelijke strijd het tussen Vulcano (de God van het Vuur) en Neptunus (de God van het Water) moet zijn geweest. En ver weg, boven de toppen van de weerbarstige rotsen torent hoog boven de zee, niet die van water, maar van wolken, het eiland Tenerife, met een hemels en overheersend uitzicht op de reus als wachttoren van Spanje, de: Pico del Teide."
Zo beschreef in 1910 Don Miguel de Unamuno de uitzichten vanaf la cumbre (het hooggebergte) van Gran Canaria, tijdens zijn eerste reis naar de Archipel, nog voor zijn aangename verblijf in 1924 op Fuerteventura - overigens zonnebadend als nudist - vanwege de verbanning opgelegd door Primo de Rivera.
Naar aanleiding van dat bezoek, heeft men in 1999 in Artenara dit uitzichtspunt aangelegd,waar zich een standbeeld bevindt van de beroemde schrijver die tuurt in de richting van de horizon en het panoramische uitzicht bewondert op de Cuenca de Tejeda (Berg-kom van Tejeda) en op de silhouetten van de Roque Nublo (Wolkenrots) en de Bentayga.
Mirador Roque Nublo
VIDEO: https://youtu.be/Rbdv5jXvor8
Een van de kenmerken van Gran Canaria, de Roque Nublo (Wolkenrots), kent iedereen. Deze 80 meter hoog oprijzende, reusachtige monoliet is bij uitstek een locatie als pelgrimsoord voor de Grancanario’s, en ook voor de overige bewoners van de eilanden.
Bergwandelen, fietsen, afdalen, het zijn veel activiteiten waarmee dit kenmerk van Gran Canaria omgeven is, dat door velen beschouwd wordt als de beste locatie om de schoonheid van het eiland te aanschouwen.
De antieke cultplaats voor de oerbewoners, is in 1987 verklaard tot Beschermde Natuurlocatie en in 2005 tot Wereld Natuurreservaat, en wandelend naar zijn schaduw biedt het een van de meest iconische aanzichten van het eiland.
Pico de los Pozos de las Nieves
VIDEO: https://youtu.be/md78AXlPNdY
Op de top van Gran Canaria bevindt zich dit uitkijkpunt met enkele bevoorrechte uitzichten op de Teide en andere geografische wonderen zoals de Roque Nublo, de Roque Bentayga, de Llanos de la Pez, de Calderas de Tejeda, en Tirajana.
De bergtop dankt zijn naam aan de drie nabij gelegen waterbronnen die zijn aangelegd aan het begin van de 17de Eeuw, met als doel om in de zomer de in de winter gevallen sneeuw op te slaan.
Los Pinos de Gáldar
VIDEO: https://youtu.be/WyJiTZNcv-I
Dit middelhoge, noordelijke gebergte was destijds het domein van een mythisch wolken-bos, bekend als La Selva de Doramas, ter herinnering aan de inheemse leider die als kapitein de weerstand tegen de conquista (verovering) van Gran Canaria leidde. 
Vanaf dit uitzichtspunt ziet men de grenzen bij elkaar komen van de gemeente Moya, Santa María de Guía en Gáldar, en kan men de honderden Canarische pijnbomen bewonderen welke de naam geven aan dit woud van dennenbomen, dat bovendien een breed panorama biedt op het Noorden en Westen van Gran Canaria.
Caldera de los Marteles
VIDEO: https://youtu.be/D3bVIzaWHuc
Het landschap van de Caldera de Los Marteles - ontstaan door een vulkaanuitbarsting onderaards in contact met water - is een van de grootste schatten van dit Speciale Natuurreservaat van Los Marteles .
En het pad dat er doorheen loopt, is ideaal voor de liefhebbers van bergwandelen en natuurliefhebbers die op deze route een grote verscheidenheid kunnen ontdekken aan endemische plantensoorten, waaronder de tajinaste azul en de cardo de Tenteniguada.
La Sorrueda
Dit landschap in de Gemeente Santa Lucía de Tirajana is de laatste jaren het toneel van diverse toeristische promoties van Gran Canaria,. 
Vanaf dit uitzichtspunt kan men de meest uitgestrekte palmen-oases van het gehele eiland aanschouwen.
Het landschap ligt aan de rechterzijde van het Presa de la Sorrueda (Stuwmeer), boven de Barranco de Tirajana (het Ravijn van Tirajana)
Las Canteras de Arucas
VIDEO: https://youtu.be/SR6Tj-zmEFY
De karakteristieke rotswand aan de Noordkust van Gran Canaria is een van de voornaamste attracties van dit uitzichtspunt, met betrekking tot een spectrum van de kust van Arucas, tussen de wijken San Andrés en Tinoca. 
Een van andere deugden van dit uitkijkpunt is het unieke vergezicht op de landengte van La Isleta en Playa de Las Canteras. Daarnaast is er op heldere dagen, in de verte een glimp van de Teide te zien.
Degollada de las Yeguas
VIDEO: https://youtu.be/-FXL-EsxHSc
Op de westelijke grens van het Macizo de Amurga (Bergmassief van Amurga), heeft men als kijker vanaf dit uitzichtspunt uit de eerste hand de schoonheid van de Barranco de Fataga(het Ravijn van Fataga) ...
...een 15 kilometer lange ravijn, dat een typisch beeld biedt van de half woestijnachtige- vegetatie van de laaggelegen gedeelten van de eilanden.
Bandama
VIDEO: https://youtu.be/1dP7xoupV18
Gelegen tussen de grenzen van de gemeenten Santa Brígida, Telde en Las Palmas de Gran Canaria, met een diepte van 216 meter, een hoogte van 574 meter, en duizend meter in doorsnede, vertegenwoordigt de Caldera de Bandama (het keteldal vernoemd naar de hier destijds aanwezige Vlaming Van Damme) een van de meest indrukwekkende en verbazingwekkende landschappen van de eilanden.
De bergomtrek is ook zichtbaar vanaf een grote afstand en biedt vanaf de top een prachtig panoramisch uitzicht.
Het keteldal is van een perfecte structuur, wat het tot een van de mooiste van Canarias maakt.
Guriete
VIDEO: https://youtu.be/vyNL-qEIdkI
Vanaf deze locatie, gelegen in de Barranco de Tirajana (het Ravijn van Tirajana) aanschouwt men een van de meest belangrijke archeologische vindplaatsen van geheel Canarias, het Fortaleza de Ansite (de Ansite Fortificatie) . 
Een samenstel van natuurlijke grotten, dat dienst heeft gedaan voor het bestuderen en het analyseren van het leven van de antieke bewoners van het eiland, de canarii. 
Deze belangrijke locatie wordt omringd door palmen die de rotswand veranderen in een waarlijk groene oase.
Nieuw op Gran Canaria:
Een plattelands berg-hotel in Juncalillo
AGAETE - woensdag 24 mei 2017 - De projectontwikkelaars willen in de voormalige, gemeentelijke herberg bergwandelaars en wielrijders aantrekken, en daarnaast excursies organiseren naar Risco Caido
Op onderstaande foto de uit Juncalillo afkomstige Airán Cubas, en Pedro Hernández in de ‘gastrobar’ die ze op zaterdag 3 juni 2017 zullen openen.
Om vanuit Agaete, per auto via de beste route (28,1 km), naar Juncalillo te komen, heeft men plm 48 minuten nodig.
Autoroute van Juncalillo naar Agaete,
zie de routekaart op:
http://www.iryllegar.com/mapa-ruta-juncalillo-a-agaete
|
1. |
Rijdt in zuidoostelijke richting op de GC-223 naar Camino el Anden |
0,4 km |
|
|
2. |
Sla linksaf naar de GC-220 |
7,0 km |
|
|
3. |
Volg de bocht naar links op de GC-2220 |
14,0 km |
|
|
4. |
Op de rotonde rechtdoor naar Hoya de Pineda |
0,1 km |
|
|
5. |
Neem op de rotonde de tweede afslag richting GC-2 naar Agaete |
0,2 km |
|
|
6. |
Voeg in op de GC-2 |
4,1 km |
|
|
7. |
Neem op de rotonde de derde afslag , richting Paseo Obispo Pildain/GC-172 |
0,2 km |
|
|
8. |
Ga links naar de Ctra. General a las Palmas/ vervolg de GC-293 |
0,5 km |
|
|
9. |
Sla rechtsaf |
0,6 km |
|
|
10. |
Volg weg naar Calle Cruz Chiquita. |
0,5 km |
|
|
11. |
Rijdt verder via de Calle Aguadulce. |
0,1 km |
|
|
12. |
Ga rechtsaf naar de Vallei-weg /GC-231 |
0,3 km |
|
|
13. |
Rijdt verder via de Calle Canario. |
0,1 km |
Het mythische Atlantis ontstaat in Mogán
MOGÁN - dinsdag 23 mei 2017 - Het bedrijf Atlántida Submarine heeft de werkzaamheden voltooid voor het aanbrengen van 309 figuren op 3.000 m² zeebodem en 100 meter afstand ten zuiden van de havenpier in Mogán, en daarmee simuleert men de overblijfselen van een verzonken stad, het mythische Atlántida (Atlantis).
Griekse pilaren, wapenschilden, botten van walvissen, en bogen, zijn enkele van de nu geïnstalleerde figuren aan weerszijde van een 20 meter brede en 150 meter lange gang, de in het midden leeg is, en waar de gele onderzeeboot doorheen gaat die toeristische excursies maakt vanuit de haven van Mogán.
Met de werkzaamheden van de verankering, voltooid op de witte ondergrond waarop de firuren zijn aangebracht, ontbreekt alleen nog het document van de uiteindelijke erkenning van de Kust demarcatie op Canarias, voor de voltooiing ervan, en de première van het gloednieuwe Atlántida del Sur (Atlantis van het Zuiden).
https://atlantidasubmarine.com
Het eerste themapark van deze soort gecreëerd op het Eiland is een nieuwe attractie voor de excursies van de projectontwikkelaar, maar ook voor de sportduik clubs in het Zuiden, niet alleen vanwege de nieuwigheid van het uitlopen in een uniek decor, maar ook omdat de figuren van poreus beton die het vormen, leven zullen geven op een zeebodem die bijna futloos is en bewoond door zee-egels.
Het creëren van deze imitatie van de ruïnes van een antieke samenleving heeft kunnen rekenen op de steun van de Gemeente Mogán, van de Capitanía Marítima (Havenmeester), diverse sportduik clubs, de Universiteit van Las Palmas de Gran Canaria, andere overheden, en private entiteiten.
Kust demarcatie voorziet begin juni 2017 het onderwaterperceel te bezoeken waarop men de figuren heeft geïnstalleerd, met boeien als bewegwijzering aan de oppervlakte, om vast te stellen of alles is zoals men heeft voorzien in het project waarvoor men in februari 2015 een overheidsvergunning heeft verleend voor en periode van 50 jaar. Daarvoor moet de vergunninghouder een pachtprijs betalen van maandelijks €8.000,=.
Het geheel is gebouwd op een diepte die varieert van tussen de 8 en 18 meter en vormt geen enkel gevaar voor de scheepvaart.
Dit initiatief van Atlantis Submarine speelt in op de teruggang waaraan de twee belangrijkste bezienswaardigheden van hun excursies leed, twee wrakken gelegen in op hun routes, een daarvan is het resultaat van een schipbreuk, een het andere is opzettelijk tot zinken gebracht voor onderzoek door de Faculteit van Zee-wetenschap. Destijds heeft het bedrijf aan Kustzaken toestemming gevraagd om een ander schip in he gebied af te zinken, maar een dergelijke maatregel is bij wet verboden, zo hebben bronnen binnen dit departement van het Ministerie van Milieuzaken laten weten.
Nieuwe vestiging van
Casa Moto Canarias,
een ‘Clubhuis’ met de bijnaam:
‘Mannen Grot’
AGAETE - zondag 8 januari 2017 - Hoewel het in wezen geen motor-verhuurbedrijf is, organiseert Casa Moto Canarias - wat zichzelf in Agaete een ‘Motor Club House’ (‘Motorclubhuis’) noemt - voor ervaren motorliefhebbers die, via door Casa Moto Canarias, vakkundig georganiseerde, motorexcursies willen maken en zo de natuur van het eiland Gran Canaria willen ontdekken op hun favoriete vervoermiddel.
Daartoe heeft Casa Moto Canarias een eigen ‘clubhuis’ aangekocht (een als zodanig heringerichte garagebox) waarvan de feestelijke opening heeft plaatsgevonden op zondag 8 januari 2017.
Het motorclubhuis ‘Cueva de Hombres’ van Casa Moto Canarias is in Agaete tevens het boekingskantoor voor het maken van motorexcursies op Gran Canaria, en is voorzien van een recreatieruimte, compleet met pool-biljart, darts-bord, schaaktafel, huisbar, en tevens aan een van de wanden een groot video-beeldscherm, waarop excursieleider Andy een voorvertoning kan geven van de te maken excursies, zodat men goed voorbereid op pad gaat!
De nieuwe vestiging van 'Casa Moto Canaria' in de Calle Alonso Medina, Nº 9,
schuin tegenover het Cuartel van de Guardia Civil in Agaete. 
Met dit ‘clubhuis’ als vertrekpunt, organiseert Casa Moto Canarias- exclusief voor ervaren motorrijders - motorexcursies gedurende het toeristische hoogseizoen, van november t/m maart, - als het nagenoeg zeker is, dat alle logiesaccommodaties zijn volgeboekt en er in het Zuiden van Gran Canaria nagenoeg geen motor meer te huur is; zodat men dan toch terecht kan bij de Duitse eigenaren van Casa Moto Canarias, bij Andreas (zeg maar Andy) Pudenz en Rosita Bacher, die hier (zie foto):‘Cueva de Hombres’ beheren, op de locatie, van waaruit men vertrekt voor de excursies die men maakt, met als excursieleider Andy voorop op zijn BMW-motor, die in colonne gevolgd wordt door excursieklanten/ervaren motorrijders op vijf motoren van het fameuze merk Yamaha, type XT600.
'Casa Moto Canarias': Mannen Grot' Rosita Bacher
'Casa Moto Canarias '- motorexcursie-leider: Andreas (Andy) Pudenz.
Grootbeeld video-.scherm.
En een fiets huren kan ook!
Motorfiets Montesa, bouwjaar 1985. 'Casa Moto Canarias'.
Kortom, Casa Moto Canarias is - vanuit Agaete in Noordwest Gran Canaria, ver weg van het massatoerisme (!) - een exclusieve en prima locatie voor liefhebbers van motorrijden en het maken van excursies op hun favoriete vervoermiddel; de Duits Engelstalige folder ‘Motor Bike Safaris’, spreekt voor zich:
Men kan ook een kijkje nemen op de Duitstalige internetpagina van ‘Casa Moto Canarias’:
- www.casamoto.eu
Het ‘Clubhuis’-adres en tevens motorexcursie-vertrekpunt is, :
Casa Moto Canarias
Calle Alonso Medina, 9 (schuin tegenover het Cuartel van de Guardia Civil)
35480 AGAETE
Reserveringen voor excursies kunnen - uitsluitend door ervaren motorrijders - gemaakt worden via het
telefoonnummer: (00 34) 928 88 6033;
of mobiel………….…...: (00 34) 692 744 588,
en mobiel………….…..: (00 49) (0)8 161 883 958.
Fantastische stukjes van Gran Canaria
in Las Tirajanas
GRAN CANARIA - dinsdag 8 november 2016 - Palmerales (palmen-oasen); indrukwekkende archeologische vindplaatsen en heel gezellige, charmante dorpen; op een van de meest indrukwekkende routes van de Canarische Eilanden; fantastische stukjes van Gran Canaria in Las Tirajanas. De smalle kloof die deel uitmaakt van de kust naar de enorme barranco (het ravijn) in het binnenland van het eiland.
Aan beide zijden van de kloof rijzen voortdurend berghellingen op die vereisen dat de GC-65 eindeloos kronkelt in onmogelijke bochten. Men kan vanuit uit het Zuiden klimmen via één van de meest spectaculaire wegen op het eiland, om daarna af te zakken naar Vecindario (via de GC-1 vanuit Las Palmas, en vanuit het Zuiden).
Men klimt, en laat de sterke profielen achter zich´- zoals de Roque Aguayro, het steen-pictogram in het Zuidoosten en hoedster van de spectaculaire prehistorische gravures in de Barranco de Balos - via een landschap dat gedomineerd wordt door tegenwoordig verlaten landbouwterrassen die getuigen van de agrarische betekenis van de regio van slechts een paar decennia geleden.
Palmen in de omgeving van La Sorrueda, in de Caldera de Tirajana.
Binnen enkele kilometers is men al heel hoog. En het is geen slecht idee, de auto te stoppen en een kijkje te nemen, om te zien hoe het eiland veranderd is als gevolg van een klap ter hoogte van deze kust-agglomeraties, tot de eenzaamheid van de enorme horizontale schacht van de Caldera (het keteldal) van Tirajana.
Dan leidt de bergrug naar de afgrond en klampt de G-65 zich vast aan de klif, met het -om zo te zeggen - openbaren van een van de meest indrukwekkende landschappen van Gran Canaria. Het smalle ravijn verbreedt zich en opent, zichtbaar over een kilometers, de ingewanden van het eiland. Ingewanden, in de vorm van versmallingen, en rotspunten die men hier cuchillos (messen), noemt, die oprijzen vanuit de diepte en een bijna onwerkelijk landschap creëren..
Cuchillo de La Fortaleza, een van de mythische plaatsen in de archeologie van Gran Canaria
Ansite is een van deze cuchillos (messen); een plaats van mythische resonanties voor de eilandbewoners rijst hier op als waarmerk van de geschiedenis. Men zegt dat men hier de laatste hoofdstukken van de verovering van het eiland heeft geschreven in april 1483. Een slagveld, dat dankzij het werk van de archeologen is ontbloot van vele geheimen. Als bergtop omsluit deze stenen naald, wat deskundigen hebben geïdentificeerd als het mythische Humiaga, het heiligdom dat de identificatie bevestigt als de plaats van overgave van de laatste Canario’s.
Het Informatiecentrum van La Fortaleza biedt alle in formatie die nodig is om de locatie te ontdekken waar men een klein dorp heeft blootgelegd, met begraafplaatsen, voorraadschuren, en een cultus van de overgang van lichamen naar hemelse wezens. Een plaats die men niet mag missen, en gezien moet hebben: - Adres: G-651 - La Sorrueda Telefoon: (+34) 928 798 580 Openingstijden: dagelijks van 10.00 tot 17:00 uur, op maandag gesloten.
Traditionele huizen in het gehucht: El Pago de Temisas.
De Canario’s van tegenwoordig bewonen nog steeds dezelfde ruimte als de Canario’s van voor de conquista castellana (Castiliaanse = Spaanse verovering), ander ruimten werden verlaten en raakten ontheemd, anderen pasten zich aan, aan nieuwe gebruiken en modellen welke men importeerde vanuit Europa,
Op locaties zo als Temisas (toegang via de GC-550) treft men één van de beste voorbeelden aan van een traditionele kleine landbouwgemeenschap met nieuwe toeristische voorzieningen, zoals het ingenieuze Observatorio Astronómico (de Sterrenwacht) van Temisas (E-mail: astrotemisas2005@gmail.com). Terwijl de wijk Santa Lucía, in de gemeente met dezelfde naam, aanzienlijke voorbeelden bevat van de traditionele architectuur, weelderige palmbomen, en een overvloedige aanbod aan restaurants.
In de omgeving van de Santa Lucía-kerk (Adres: Plaza de Santa Lucía, sin número) treft men de meest originele straatjes van het dorp aan. Hoekjes zoals de straatjes Leopoldo Matos en Baldomero Argente bewaren ware schatten in de vorm van huizen met een voortreffelijke traditionele architectuur en geven ook toegang tot verrassingen, zoals de Molino de Aceite del Valle (Toegang via de Calle Baldomero Argente; Informatie: +34 -928 125 260; E-mail: turismo@santaluciasgc.com), de honderden jaren oude oliemolen die de bezoeker vertelt over het belang van een industrie, waarvan men tegenwoordig probeert de oude glorie te herstellen, met het winnen van diverse onderscheidingen, na decennia van vergetelheid ( het eiland telt momenteel ruim 70.000 olijfbomen).
Straatjes in het historische centrum van Santa Lucía de Tirajana.
De route naar de nabijgelegen buurgemeente San Bartolomé de Tirajana, Tunte voor de plaatselijke bewoners, is een rondje via de GC-645 waard om de Risco Blanco (steil oprijzende, oplichtende rotswanden) te bewonderen.
Voor de bezoekers rijst een imposante muur van helder gesteente op tegenover de Cuevas de Montaña de Rosiana (te voet bereikbaar vanuit de bedding van de Barranco de Tirajana), een van de pre-Spaanse woonkernen in de meest belangrijke, kunstmatige grotten van het eiland, en en last men kleine traditionele gehuchten achter zich zoals El Morisco, Taidía en Risco Blanco zelf, waar traditionele huizen worden afgewisseld met boomgaarden, terrasvormige akkers. en kleine palm oasen. Ideaal om te stopen om alles rustig te bekijken en foto’s te maken. Hoog boven de bezoekers, de steil oprijzende rotswanden van de Caldera (het keteldal), de Riscos de Tirajana, de hoogste van eiland op de Pico de Las Nieves.
Risco Blanco, een van de kenmerkende bergtoppen in het hooggebergte van Gran Canaria.
De route door ‘las tirajanas’ eindigt in het centrum van San Bartolomé (Tunte), het hoofd van de bloeiende wijk Maspalomas.
In tegenstelling tot wat gebeurde met Ansite, groeide hier het Castiliaanse (Spaanse) dorp vanuit de huizen van de antieke woonkern van de oorspronkelijke oerbewoners, de uitgestrektheid ervan wordt duidelijk als men wandelt door La Montañeta (toegang via de straten La Montañeta, Humiaga en Bartolomé Febles), een plaats waar koloniale huizen samengaan met de oude muren en zelfs met hele constructies die dateren uit eeuwen ver van voor de komst van de Europeanen (zoals het bekende ‘Casa canaria’ in de Calle Humiaga). Nederige stulpen, die contrasteren met de rijkdom van het Casa de los Yánez; een caserón canario (Canarisch herenhuis) uit de 18de Eeuw dat tegenwoordig een interessant etnografisch museum bevat wat zich richt op de levenswijze van de oude plattelands-klassen - Adres: Calle Antonio Yánez, 1 Tel: (+34) 928 127 120 Openingstijden: dagelijks van 09.00 tot14.30uur, op maandag gesloten, E-mail: museocasayanez@gmail.com
Heel nabij de San Bartolomé kerk, is de Molino del Henchidero; een gerestaureerde watermolen uit de 19deEeuw en omgevormd tot een cultureel centrum: - Adres: Calle Los Naranjos, 2 Telefoon: (+34) 928 127 344,.
Om terug te keren naar de kust neemt men dezelfde route, of daalt men af naar Fataga, een van de ander mythische wegen op de routekaart van het eiland. Maar dat is een andere geschiedenis.
Een rationalistische wandeling door de stad
Turismo (de VVV) heeft een wandelroute samengesteld langs gebouwen van Miguel Martín-Fernández de la Torre welke zich bevinden in de stadswijken Vegueta-Triana en Ciudad Jardín
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - 5 november 2016 - Kennis maken met Las Palmas de Gran Canaria, of de stad beter leren kennen, via haar waardevolle rationalistische erfgoed is het doel van deze eerste architectonische, toeristische wandelroutes welke het hoofdstedelijke Gemeentebestuur heeft ontwikkeld en die gaan door de stadwijken Vegueta, Triana en Ciudad Jardín.
De wethouder van toerisme, Pedro Quevedo, en de consul-generaal van Duitsland op Canarias, Judith Metz, hebben deze stadswandelroutes gepresenteerd welke is ontworpen door deskundigen van ‘Das Bauhaus’, Johannes Peter en Lorett Rodríguez Schäfer.
Lorett Rodríguez Schäfer, Pedro Quevedo, Judith Metz en Johannes Peter.
De routes stellen een wandeling voor welke men op eigen gelegenheid kan maken langs 36 gebouwen van de architect Miguel Martín-Fernández de la Torre (1895-1980), de meest vooraanstaande in de vooruitstrevende avant gardistische architectuur op Canarias na de Eerste Wereldoorlog.
Quevedo heeft uitgelegd, dat het voorstel voor deze toeristische architectuurwandelingen in Las Palmas de Gran Canaria, “een vernieuwing betekenen te zijn in de promotie van de hoofdstad als stedelijke bestemming en ons zal helpen in de nieuwe kijk die we willen versterken op een vakantiestad met een belangrijke attractie die veel verder gaat dan zon, strand en het Carnaval.”
De wethouder heeft opgemerkt dat de stad zich bevindt onder de eerste wereldsteden in rationalistische architectuur en dat men daar waarde aan wil hechten. “Het gaat om het herkennen en nader verklaren van de rationalistische traditie en de eigenheid van personen zoals Miguel Martín Fernández de la Torre in de bouw van een heel belangrijk, en betekenisvol deel van ons stedelijk landschap.”
“Het in gebruik nemen van dit toeristische product voegt een nieuwe attractie toe aan het brede, toeristische aanbod dat de hoofdstad ter beschikking heeft voor de bezoeker, door het telkens gespecialiseerder te maken en een van haar voornaamste attracties, het culturele toersime, te versterken,” zo heeft Quevedo opgemerkt.
De routes welke men heeft uitgegeven in het Spaans, Engels en Duits, bevatten twee wandelingen, een door Ciudad Jardín, vanwege het typische model van bouwen en omdat het gaat om een aanzienlijke wijk in aantallen rationalistische bouwweken in de hoofdstad; en de ander wandeling is een aanvulling daarop in de wijken Vegueta-Triana waar men de eerste moderne gebouwen kan ontdekken welke gebouwd zijn op geheel Canarias en de meest relevante rationalistische van de Archipel, zoals daar zijn dat van het Cabildo Insular de Gran Canaria, en het Cuyás Filmtheater. Op deze wijze behoort Las Palmas de Gran Canaria, samen met Tel Aviv, Parijs en Durban, tot de wereldsteden die kunnen rekenen op toeristische routes met rationalistische architectuur; zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Rationalisme_(architectuur)
De wandelingen hebben een duur van ongeveer een uur en volgen een bepaalde chronologie al naar gelang het moment van bouwen. Onder de panden die opvallen zijn het Casa Machín uit 1927 in Vegueta, en het Colonia Alvarado uit1932 in de stadswijk Ciudad Jardín. "Het gaat om een magnifieke wandeling door de tijd,” merkt de mede auteur van de wandelroutes, Lorett Rodríguez, op.
"In de keuze van de bouwwerken zijn ze bij lange na niet allemaal opgenomen, maar wel de panden die om verschillende redenen worden beschouwd als het meest relevant in de stadswijkenwijken. De wandelroutes gaan langs deze panden, inclusief langs bouwwerken welke men soms als zodanig lager zou kunnen catalogiseren, maar die men gedurende de wandeling eenvoudigweg ook tegenkomt, en die de wandelaar ook de grote diversiteit tonen welke bestaat in hun soort,” zo heeft Rodríguez uitgelegd.
De beste uitzichten van Gran Canaria
GRAN CANARIA - donderdag 29 september 2016 - Gran Canaria herbergt locaties met een compleet andere kijk op het eiland. De toerist en eilandbewoner die zou willen veranderen in een reusachtige dinosaurus die met éen stap kilometers zou kunnen afleggen, kan nu als nooit tevoren genieten in elke hoek van het eiland vanaf de miradores (uitzichtspunten), en het landschap herontdekken dat verrast met details die men al wandelend op straat niet waarneemt.
De steile hellingen van Gran Canaria laten boven de wolken kijken en genieten van het prachtige uitzicht.
Een van de beste manieren om de wonderen van dit soort van miniatuur-continent - voortgekomen uit de ingewanden van de Atlantische Oceaan - te ontdekken, is vanaf de vele balkons en uitzichtspunten die uitzichten bieden die een ander gezicht laten zien van het eiland.
Mirador de Unamuno Video: https://youtu.be/ai9vqz8iA0c (1:54) Balcón Mirador de Unamuno, Artenara
"Al die zwarte muren van het grote keteldal met zijn vooruitstekende rotsen die op kantelen lijken, bieden een Danteske aanblik. Het is een enorm versteende storm. Hier moet een verschrikkelijke strijd geheerst hebben tussen Vulcanus en Neptunus , tussen de vuurgod en de god van het water. En daarboven de rotspunten die uit zee oprijzen, niet ver van het water, maar met mist, het eiland Tenerife, en de Teide, die als een landtong met een overheersende blik de wachttoren van Spanje vormt.”
Zo omschrijft in 1910 Miguel de Unamuno de uitzichten vanaf het hooggebergte van Gran Canaria, tijdens zijn eerste reis naar de Archipel, nog voor zijn aangenaam verblijf in 1924 op Fuerteventura, vanwege het asiel dat is opgelegd door Primo de Rivera. Naar aanleiding van dat bezoek, heeft men in 1999 dit uitkijkpunt gebouwd in Artenara, waar het standneeld staat van de beroemde schrijver die het panorama bewondert van de Cuenca (Bergkom) van Tejeda en de silhouetten van de Roque Nublo en de Bentayga.
Mirador Roque Nublo Video: https://youtu.be/Rbdv5jXvor8 (3:00) Roque Nublo Een van de herkenningspunten van Gran Canaria dat iedereen kent, de Roque Nublo. Deze gigantische monoliet die zich 80 meter verheft, is een van de pelgrimsoorden bij uitstek van de Grancanario’s, en ook voor de bewoners van de overige eilanden. Wandelen, fietsen, bergbeklimmen. Het zijn veel activiteiten die dit waarmerk van Gran Canaria omgeven, dat door velen wordt beschouwd als de beste locatie om de volledige schoonheid van het eiland te aanschouwen. Een antieke cultplaats voor de oerbewoners, uitgeroepen tot Beschermd Natuurgebied in 1987 en tot Wereld Natuurreservaat in 2005, biedt de wandeling in zijn schaduw een van de meest iconische indrukken van het eiland.
Pico de los Pozos de las Nieves https://youtu.be/md78AXlPNdY (3:20) Op het hoogste punt van Gran Canaria bevindt zich de Mirador del Pico de Las Nieves, het uitzichtspunt met enkele bevoorrechte uitzichten op de Teide en andere geografische wonderen zoals de Roque Nublo, de Roque Bentayga, de Llanos de la Pez en de Calderas (Keteldalen) van Tejeda en van Tirajana. Deze locatie dankt zijn naam aan de nabijheid van drie sneeuwputten die zijn aangelegd in het begin van de 17de Eeuw, met het doel de in de winter gevallen sneeuw te bewaren tot in de zomer.
Pinos de Gáldar Video: https://youtu.be/WyJiTZNcv-I (1:06) Mirador de la Caldera de Los Pinos de Gáldar, dit middelhoge gebergte vormde destijds een legendarisch bos met mist, wat bekend was als La Selva de Doramas, ter herinnering aan de inheemse leider die het verzet aanvoerde tijdens de verovering van Gran Canaria. Vanaf het uitzichtspunt ziet men de grenzen samenkomen van de gemeenten, Moya, Santa María de Guía, en Gáldar, en kan men de honderden Canarische pijnbomen bewonderen die er de naam aan geven, en bovendien een wijds panorama van het Noorden en Westen van Gran Canaria.
Caldera de los Marteles Video: https://youtu.be/D3bVIzaWHuc (26:57) Rincón Tenteniguada Los Marteles Het landschap van de Caldera de los Marteles, gevormd door een vulkanische uitbarsting die in contact kwam met onderaardse waterlagen, is een van de grootste schatten van dit Reserva Natural Especial de Los Marteles (Natuurreservaat) en het wandelpad dat daar doorheen gaat, ideaal voor liefhebbers van bergwandelen en natuurliefhebbers die op deze route een groot aantal soorten inheemse planten kunnen ontdekken, waaronder opvallende tajinaste azul en de cardo de Tenteniguada.
La Sorrueda La presa de Sorrueda Stª Lucía (het stuwmeer van Sorruede in Stª Lucía.ñ)
Las Canteras de Arucas Video: https://youtu.be/SR6Tj-zmEFY (0:28) Las Palmas vanuit Arucas gezien. De karakteristieke rotswanden van de noordkust van Gran Canaria vormen een van de belangrijkste attracties van dit uitzichtspunt, dat de kust van Arucas omvat, tussen de wijken Ticoca en San Andrés.
Het vormt een uitstekende landtong, van waar men de magnifieke panorama’s van de gemeente kan aanschouwen, zowel van het binnenland als van de kust, waarbij de Montaña de Cardones opvalt.
Ook een van zijn deugden is een bezoek waard, het uitzicht op de landengte van La Isleta en Playa de Las Canteras. Daarnaast kan men op heldere dagen in de verte een glimp van de Teide opvangen.
Degollada de las Yeguas Video: https://youtu.be/-FXL-EsxHSc (3:52) Mirador Degollada de Las Yeguas Aan de westzijde van het Macizo de Amurga (Bergmassief van Amurga), is de waarnemer uit eerste hand getuige van het natuurschoon van de barranco de Fataga (het dal van Fataga), een ravijn van 15 kilometer lengte, die een typisch beeld geeft van de half woestijnachtige plantengroei op de lage gedeelten van het eiland.
Bandama Video: https://youtu.be/1dP7xoupV18 (3:52) Mirador Caldera de Bandama Grenzend aan de gemeenten Santa Brígida, Telde en Las Palmas de Gran Canaria met een diepte van 216 meter, een hoogte van 574 meter, en een diameter van 1.000 meter, laat de Caldera de Bandama (het Keteldal van de Bandama) een van de meest schokkende en indrukwekkende landschappen van de eilanden zien. De vulkaankegel is eern nadrukkelijk element, zichtbaar van grote afstand en met een magnifiiek panorama vanaf de top. De caldera (het keteldal) is van een perfecte vorm die dit tot een van de mooiste maakt van Canarias.
Guriete Video: https://youtu.be/vyNL-qEIdkI (0:59) Mirador de Guriete - La Fortaleza de Ansite
Vanaf deze locatie gelegen in de Barranco de Tirajana, aanschouwt men een van de belangrijkste archeologische vindplaatsen van geheel Canarias: la Fortalezade Ansite. Een samenstel van grotten van de oerbewoners van het eiland (canarii). Dit belangrijke punt is omgeven met palmbomen die van de berghellingen een groene oase maken.
De meest oorspronkelijke route op Gran Canaria tussen Agaete en Mogán
De autoweg GC-200 loopt door de
ruigste en best bewaarde delen van het eiland Gran Canaria
AGAETE – woensdag 27 juli 2016 - Tussen het charmante dorp Agaete en de gladde kiezelsteentjes op het strand van La Aldea, strekken zich 365 bochten uit. Wat op deze 32 kilometer secundaire weg belangrijk is, zijn deze 365 bochten die, altijd al, een soort grensbarrière hebben gevormd, en die La Aldea maken tot een eiland binnen het eiland.
De aanleg van een nieuwe autosnelweg zal deze westelijke Grancanarische gemeente dichterbij de rest van het eilandgebied brengen, maar deze 365 bochten van de oude GC-200 blijven een van de meest indrukwekkende, panoramische routes van Canarias; een genot, dat wordt gebruikt om binnen te komen, zoals gezegd, op een eiland binnen het eiland. Van daaruit naar Mogán herhaalt het schema zich. Bochten, prachtige landschappen en valleien die de erfenis van het verleden bewaren met behulp van archeologische vindplaatsen die de bezoeker vertellen over de eerste Canario’s en charmante dorpjes.
Op Gran Canaria, op de weg tussen Agaete en La Aldea,
benadrukt El Faneque het verticale landschap.
Km 0: Agaete
Men zet de dag kilometerteller op nul op het Plaza de la Constitución in Agaete, men gaat de brug over, men passeert de rotondes op de GC-172 en neemt dan de afslag naar de GC-200. En dan begint het spektakel: met een paar draaiingen neemt de weg hoogte en kan men van daaruit het dorp Agaete in volle glorie zien liggen. Vanaf het eerste moment plakt de weg zich tegen de rotswand aan en laat de zee diep beneden liggen. De uitzichten op het buureiland Tenerife zijn, eenvoudigweg spectaculair. Er is niets te verliezen. Men gaat gewoon rechtdoor en legt de 67,9 kilometers af welke nodig zijn om het witte zand van Playa de Mogán te bereiken.
Pre-Spaanse, Canarische woningen op de Roque de Guayedra.
Km 7,3: Casas Canarias del Roque de Guayedra
Kort na het achter zich laten van de palmbomen die de aanwezigheid markeren van de Barranco de Guayedra, ontmoet men een eerste interessant geheel van pre-Spaanse woningen die een deel vormden van een van de belangrijkste bevolkingsconcentraties van het eiland bij de komst van de Europese kolonisten. Op deze locatie kan men drie Canarische woningen zien en krijgt men overvloedig informatie via de informatie-panelen. De drie structuren zijn naar het topje van de ijsberg, In de Barranco de Guayedra kan men een grote veelheid aan resten van de antieke Canario’s aantreffen. Er is een parkeerplaats.
El Charco Azul, een van de verrassingen aan de westkust van Gran Canaria.
Km 14,3: El Risco en het El Charco Azul
El Risco is een kleine wijk van Agaete. Ingesloten tussen de massieven van de Faneque (Tamadaba) en Tirma, is dit aangename valleitje bezaaid met tuintjes en traditionele huisjes en bewaart het een van de mooiste hoeken van het eiland: El Charco Azul. Het is een goed idee de auto achter te laten bij Bar ‘Perdomo’ (waar ze een uitstekend broodje met kaas van La Aldea serveren) en gaat men via de weg trapsgewijze naar boven naar het centrum van het gehucht. Een kleine wegwijzer, bevestigd aan een lantaarnpaal wijst de bezoeker de weg naar het begin van het wandelpad, dat ongeveer 3 kilometer lang is en de bezoeker hoger brengt naar het Charco Azul, stromend van de hoogte van Tamadaba vormt het een waterput die, gedurende het grootste deel van het jaar, versierd is met een kleine waterval. Een duik nemen in dit meertje met fris water is de beloning voor ruim een half uur wandelen.
Kliffen vanaf La Aldea tot aan de Mirador del Balcón, op Andén Verde.
Km 25: De route naar El Andén Verde
Vanaf El Risco ontvouwt de GC-200 zich tot aan de grillen van het Massief van Tirma om nog steeds meer hoogte te winnen. Het is goed langzaam te rijden. Ten eerste om eventuele schokken te voorkomen en ook, om te genieten van de spectaculaire uitzichten die, achterom kijkend, een ander perspectief bieden op de Roque Faneque, die het begin van de grenzen van het Pinar de Tamadaba markeert. Men gaat boven langs de Punta de Las Arenas. Deze gele vlek contrasteert met de donkere tinten van de kliffen in de omgeving en duidt op een van plaatsen waar de oudste geologische materialen van het eiland zijn ontstaan. De Mirador del Balcón, letterlijk tegen de rotswand geplakt, maakt het mogelijk gemakkelijk een blik terug te werpen om te zien waar men vandaan komt, en waar men naar toe gaat, om vast te stellen dat deze enorme kloof is gevormd door een enorme breuk die een groot deel van het antieke Gran Canaria in zee heeft doen verdwijnen. Als het een heldere dag is, kan men Tenerife bijna aanraken.
Snorkelen in het kristalheldere water bij Playa de La Aldea.
Km 31,1: La Playa de La Aldea
Enkele meters na het verlaten van de Mirador de El Balcón, verandert het landschap radicaal,. De Barranco de La Aldea vormt een uitgestrekte vlakte waarop de tomatenkassen een hoofdrol hebben. De GC-200 daalt zo ver mogelijk af totdat deze uitkomt op het Playa de La Aldea. Een klein vissersgehucht, dat ooit een van de grootste aldeas (dorpen) van het pre-Spaanse Gran Canaria was. Vandaar de naam. Sommige Canarische huizen kijken uit op 'Los Caserones' en een begraafplaats van de oerbewoners, gekenmerkt door steencirkels die te zien is de Calle Lomo del Carmen.
Een andere interessante locatie op het strand is ‘El Charco’, een kleine zoutwater lagune die het middelpunt vormt van een van de belangrijkste, meest populaire volksfeesten van Canarias. Aan het eind van het strand, leidt de Calle Las Marciegas naar de Ermita de los Mallorquines, de grotwoning die, volgens de volkstraditie, een van de eerste christelijke kerken was die gebouwd zijn op het eiland in de 14de Eeuw voor het evangeliseren van de Eilandbewoners.
Een antieke windmolen in de gemeente La Aldea.
Km 35,8: La Aldea
La Aldea beslaat de helft van de immense vlakte. De voornaamste aantrekkelijke erfgoederen van dit tuinbouwdorp concentreren zich rond de eclectische kerk van St. Nicholas (Sint Nicolaas = zeg in hedendaags islamitisch (gefrustreerd) Nederland maar gerust: Sinterklaas). La Aldea is een dorp met persoonlijkheid dat haar traditionele cultuur heeft weten te behouden en verspreiden via initiatieven zoals het Proyecto La Aldea Cultura Viva (Adres: Calle Dr. Francisco León Herrera, 2; Tel: (+34) 928 892 485), dat men heeft hersteld voor het bezoeken van culturele ruimten zoals een oude watermolen en men een klein museumnetwerk heeft gecreëerd dat een wandeling maakt door de geschiedenis en de gewoonten van de plaats ( met ruimten die gewijd zijn aan volksmuziek, de plattelandsgewoonten, de handel van de oude winkels, de plattelandsscholen en beroepen zoals die van de smid, de schoenmaker en de voornaamste landbouwactiviteit van de streek: de tomaat. In La Aldea komen en er geen kaas kopen is een zonde. Een andere locatie die een bezoek waard is, is Cactualdea Park (Adres: Carretera del Hoyo - Tocodoman; Tel: (+34) 928 891 228; Openingstijden: dagelijks van 10.00 tot 18.00 uur (’s maandags gesloten); een opmerkelijk botanisch park dat kan rekenen op een indrukwekkende collectie, met cactussen die afkomstig zijn uit de gehele wereld.
De GC-200 bij het natuurmonument 'Los Azulejos', op Gran Canaria.
Km 49,2: Los Azulejos
De GC-200 verlaat La Aldea via de Barranco de Tocodoman, waar men nog steeds prachtige voorbeelden kan zien van Canarische volksarchitectuur. Dit gedeelte van de route duikt terug in de wildernis van het eiland, gaat het binnenland in, en laat de zee diep gelegen achter zich. Een maagdelijke kust die kan bogen op plaatsen zoals de stranden, van Tasartico (10,2 km vanaf de afslag vanaf de GC-2) en Tasarte (11,4 kilometer). Boven, aan de voet van de rotsen die leiden naar de dennenwouden van Inagua, ligt Los Azulejos, een opeenhoping van groene, witte en rode lavastromen die, pal langs de weg, goed zijn voor het maken van een opmerkelijk foto. Een beetje verderop ligt Veneguera (toegang vanaf de GC-200 - km 22,2), het dorpje waarin men enkele van de mooiste, traditionele huizen van het gebied kan zien (Caserío de los Almácigos) en dat toegang geeft tot een van de mythische stranden van het milieuactivisme en het Canarische naturisme (vanaf de GC-200 ongeveer 10,1 kilometer extra).
De Molino Quemado in Mogán,
een van de weinigen die nog zijn overgebleven op Gran Canaria.
Km 59,3: Mogán Pueblo
Ingesloten tussen bijna verticale wanden, ligt het dorp Mogán, een aaneenschakeling van huisjes waaraan men het tracé van de GC-200 heeft aangepast. In de omgeving van het centrum kan men mooie voorbeelden van de traditionele, Canarische architectuur zien. Zoals de Parroquia de San Antonio de Padua (Adres: Plaza Sarmiento y Coto sn); de parochiekerk die, hoewel begin 19de Eeuw gebouwd, een neoklassiek schema blijft volgen en talrijke elementen bewaart van de mudéjar-erfenis, het typische schema van de Canarische ermitas (plattelands kapelletjes). En het Casa del Curato (Adres: Paseo El Curato sn), een van de beste voorbeelden van een casona tradicional (traditioneel herenhuis) dat nog in de gemeente is overgebleven. en dat dient als pastorie van de pastoor. Een andere interessant punt in het dorp is de Molino Quemado (Adres: GC-200 op 500 meter van het centrum van Mogán) de windmolen voor het malen van meel die minutieus gerestaureerd is en die men kan bezoeken. Het is een van de weinige voorbeelden van traditionele windmolens die nog steeds op het eiland staan.
De toeristenwijk Puerto de Mogán, in het Zuiden van het eiland Gran Canaria.
Km 67,8: Puerto en Playa de Mogán, eind van de route
Puerto de Mogán, de Haven van Mogán, dient om te laten zien wat er gebeurt als een vakantieoord smaakvol is en succesvol wordt. Witte duplexwoningen met gekleurde details, een voetgangersgebied dat uitmondt in de haven waar zich de loopklanken en kanalen uitstrekken en waar plezierjachten perfect samengaan met een van belangrijkste ambachtelijke visserijvloten van het eiland. Het strand en een aanzienlijk horeca-aanbod duiden op de toeristische potentie van de plaats. Maar er is ook ruimte voor het verre verleden. El x (Adres: Calle La Puntilla, 8; Tel: (+34) 638 810 621; Openingstijden : oktober t/m maart wekelijks van 10.00 tot 17.00 uur (’s maandags gesloten); van april tot september wekelijks van 10.00 tot 18.00 uur (’s maandags gesloten); E-mail: canadadelosgatos@arqueocanaria.com, is een van de best bewaarde en bestudeerde van het gebied. Tegenwoordig herbergt het een hoogst interessant archeologisch park waar men huizen van meer dan 1.000 jaar oud kan zien en begrafenisstructuren (Necrópolis de las Crucecitas).
Tien ongerepte stranden op Gran Canaria
GRAN CANARIA - zondag 24 juli 2016 - Op alle grote bestemmingen is nog steeds wel ergens een hoekje buiten het toeristische toneel dat zich ver verwijderd bevindt van de drukte van de beschaving.
Gran Canaria doet daar niet voor onder. Bekend als een eiland van tegenstellingen, dat het gewaardeerd maakt met de beschrijving dat het is als een miniatuur-Continent, herbergt het diverse verborgen, ongerepte stranden, die die nog steeds weerstand bieden tegen de invasie van cement, op haar ruim 60 kilometer lange kustlijn.
De toegang is meestal ingewikkelder dan die naar de meest voorkomende stranden, ze vereisen een wandeling, de ene korter, de andere wat langer, om de gewenste bestemming te bereiken. Hier zijn een aantal daarvan:
La Caleta
https://youtu.be/vustF2UhzLw
Gelegen tussen Playa del Juncal en Playa de Las Salinas,is La Caleta zoals de naam al aangeeft, een stenen baai gelegen aan open zee. Met komt er te voet via een pad dat begint in El Turmán, in Agaete.
Montaña Arena
https://youtu.be/zNNOuH1j838
Ver verwijderd gelegen van urbanizaciones (woonwijken) men een bepaald moeilijke toegang, maakt dit het strand van Montaña Arena, in de gemeente San Bartolomé de Tirajana, tot een van de meest vooraanstaande naaktstranden van de eilanden en van Canarias. Gelegen in een maagdelijk kustlandschap dat zich bevindt tussen Pasito Blanco en Arguineguín. Het is afgelegen en men komt er te voet, ofwel via het Las Carpinteras-strand , of via het Posito Beda strand.
Faneroque
https://youtu.be/zNNOuH1j838
Ook wel bekend als Playa del Faneque,of Playa de Tamadaba, is het Playa de Faneroque, binnen de gemnentegrenzen van Agaete, 260 meter lang en man kan er uitsluitend te voet komen, wat het tot een van de meest rustige, en ideale stranden maakt, waar men een duik in zee kan nemen.
Güi Güi
https://youtu.be/jIjD2bY2El4
Ruim 800 meter lang is het vanwege de moeilijke toegang verschoond gebleven van elke soort beschaving. Playa de Güi-Güi, ligt in een natuurreservaat met dezelfde naam, dat zich bevindt in de Gemeente La Aldea. Er is een wandelpad dat tussen anderhalf uur en twee uur in beslag neemt vanuit het gehucht Tasartico. Echter, minder avontuurlijk ingestelde mensen kunnen dit paradijs bereiken per boot vanuit Mogán, of La Aldea.
Guayedra
https://youtu.be/nU626cPpvu4
Tegenover het strand van Puerto de Las Nieves, is dit de meest kenmerkende en gepasseerde locatie van Agaete en de Noordwestelijke agglomeratie van Gran Canaria. Het strand van Guayedra ligt daar waar men direct op de Dedo de Dios kijkt, gelegen achterin de haven. Het strand, met zwart zand en stenen, is ruim 500 meter breed en daar komen van het naburige strand de vissers, gezinnen en nudisten om er op meest rustige en ontspannen wijze te genieten.
San Agustín
https://youtu.be/6rqWvr9H4h8
Gelegen naast de Luchthaven is het Playa de San Agustin een van de kustschatten van de gemeente Ingenio. Minder druk dan het veelbezochte, nabijgelegen Playa del Burrero, wordt het beschouwd als een landschap voor het op de meest rustige wijze beoefenen van windsurfen dat het gebied zo kenmerkt, vanwege de weersomstandigheden.
Punta Arenas
https://youtu.be/6rqWvr9H4h8
Voor velen is het onbekend, dat de berggemeente Artenara een toegang heeft naar zee. Het strand van Punta Arenas, meer algemeen bekend als Playa de Artenara, dat amper 500 meter lang is en gelegen in een rotsachtige omgeving met kleine baaitjes van zand en stenen. Bijna een uur lopen vanaf de autoweg naar La Aldea, en drie kwartier met de boot vanuit de haven van Agaete, is dit een strand met een moeilijke toegang..
Aguadulce
https://youtu.be/1Rn8t4xdSq4
Dit strand, met wit zand en een benijdenswaardige blauwe zee, kan men bereiken vanaf de autosnelweg GC-1, via de toegang in de wijk El Goro van Telde. Een uit zee oprijzende rotspunt scheidt de stranden van Tufia en Aguadulce, twee baaien die, ondanks hun nabijgelegen zijn, allen de Oceaan hebben die hen omspoelt.
Tiritaña
https://youtu.be/sFWNF7FyQbQ
Een klein zwart zandstrand geflankeerd door kliffen, aan de monding van de kleine evenknie in de gemeente Mogán,het bezit een heel aangename en rustige, natuurlijke omgeving omdat het niet bewegwijzerd is. Het is met een lengte van 86 meter en 12 breed, een klein strand.
El Confital
https://youtu.be/U2SWBiQU3pY
Hoewel het misschien wel de minst ‘verborgen’ is van allemaal, gaat het om een andere Grancanarische schat. Even verderop in de visserswijk La Isleta mondt het hoofdstedelijke Las Canteras-strand uit in dat van El Confital; een natuurlijke enclave die zee en gebergete combineert in de binnenstad van Las Palmas de Gran Canaria; het vormt het bewijs, dat stedelijke groei niet altijd de natuurlijke schoonheid hoeft binnen te treden:
El Confital.
El Confital .
De schatten van de Noordkust van Gran Canaria,
om verkoeling te zoeken
tijdens de lange, warme zomer
GRAN CANARIA - dinsdag 12 juli 2016 - Hoewel u het eiland al jarenlang kent, zal het grote aantal locaties waar u een zwak voor heeft, u verbazen. Gran Canaria is zoveel meer dan wat de toeristenfolders zeggen; veel meer! En zoals veel van de eilandbewoners kunnen beschrijven, is het ongetwijfeld een eiland om te bezoeken.
Herinnert u zich de spectaculaire kliffen van het Noorden die een buitengewoon uitzicht bieden op de kracht van de zee? En de kleine baaien, de natuurlijke zee-zwembaden, en de dorpen met een bijzondere vissers-sfeer? Hoewel u het eiland al jarenlang kent, zal het grote aantal locaties waar u een zwak voor heeft, u verbazen. U zult versteld staan van de plaatsen in het Noorden van Gran Canaria om verkoeling te zoeken tijdens de lange, warme zomer.
Bañaderos, de Noordkust van Gran Canaria.
De zee en de kuststrook in het Noorden van Gran Canaria vertonen andere gezichten, dan de drukker bezochte en bekende Zuidkust van het eiland. In het eerste geval, treft men de door de golven op de dagen van ruwe zee, geteisterde kliffen aan; ze zijn uitgegroeid tot een spektakel… met het schuim van de golven overspoelt het ruime sop de metershoge rotswanden.
Noord Gran Canaria is de thuisbasis van talloze charmante plaatsen, dit zijn er enkele:
VIDEO:
https://youtu.be/-vGjFD4nOPs
El Rincón
Bij het verlaten van de hoofdstad van Gran Canaria, via de noordelijke autosnelweg (GC-2), krijgt men een schitterend uitzicht op de istmus van La Isleta, met het Las Canteras-strand en El Confital, tevens kijkt men uit op de rotspunten van El Rincón, waar vanaf het hoogste punt van de berg, liefhebbers van zweven met een Delta-vleugel boven de brug en de rotswanden opstijgen, om te landen op het goudgele zand van het Las Canteras-strand.
Bovendien, treft men aan het eind van de uitgang van de stad het monument van Atlante (God van de Zee) aan, een sculptuur van de kunstenaar Tony Gallardo, vervaardigd van vulkaangesteente, dat een menselijke figuur voorstelt met de armen uitgestrekt naar de hemel en uitkijkend op zee.
VIDEO:
https://youtu.be/QQEmNPE2Fo4
Salinas del Bufadero
Deze zoutpannen getuigen van een tijdperk waarin de zee een van de pijlers was van de bevolking en de as van de visserijsector, de Salinas del Bufadero, in Arucas, het is een etnografisch juweel, toeristisch, met een therapeutisch, culinair potentieel en educatief belang, dat bijna in vergetelheid is geraakt. Het is een van de negen en oudste salinas (zoutpannen) van de Canarische Eilanden en de aanleg ervan dateert uit de zestiende en zeventiende Eeuw.
El Puertillo
Sinds, volgens de legende, Princes Tenesoya baadde in de bassins van Los Charcones aan de vooravond van de Conquista (Spaanse Verovering), heeft de plaats nog steeds een natuurlijke nieuwigheid van het kijken naar de visserij en schelpdiervisserij, besprenkeld en doorweekt van het stille tij, dat na de bouw van de zeeboulevard en de vergroting van de bassins, een aanzienlijk succes ervaart. Onder andere door een oneindige ruimte om te zonnebaden, die een uitzicht biedt op het gebied van El Puertillo in de gemeente Arucas, “grenzend’ aan alle comfort, een uiterst maritiem leven in een aangename sfeer van enkele rustige zijtakken met veel veiligheid. Het geheel bestaat overwegend uit drie natuurlijke, ondiepe zee-zwembaden. Twee daarvan met een stenen/zand bodem; terwijl het derde bassin, bekend als Charco de los Erizos (Strandmeer van de Egels), een natuurlijke bodem van zand heeft.
VIDEO:
https://youtu.be/KWt2UTHcwKw
Quintanilla
Deze baai is populair bij de surfgemeenschap, net zoals het naburige strand van San Andrés, waar men het verschijnsel van wijd verbreid zand kan beleven. Van het zwarte zand op dit strand, met een lengte van 160 meter en 15 meter breed, kan men alleen bij eb genieten; en bovendien van de rust van dit gebied en van de zonsondergangen.
El Charco de San Lorenzo
De natuurlijke zee-zwembaden van El Charco de San Lorenzo (Het Strandmeer van Sint Laurentius) hebben kristalhelder water. De bassins zijn 75 meter lang en 45 meter breed. Er is een gedeelte om te zonnebaden dat van zee afgesloten is door een stenen muur. Terwijl de zee daarbuiten tekeer gaat, heerst er binnen kalmte. Bovendien bevindt dit spectaculaire zwembad zich in een rustige omgeving die gunstig gelegen is en gemakkelijk toegankelijk. Wie moe wordt van de zee, kan altijd van een wandeling langs de promenade genieten, of van vis in de restaurants in de omgeving.
VIDEO:
https://youtu.be/WwnXMevXB2Y
San Felipe
Onder de Silva-viaducten in de gemeente Santa María de Guía ligt de wijk San Felipe, op het meest westelijke gedeelte van de Lairaga-kust, dat een heel aantrekkelijk strand herbergt in een omgeving met weinig toerisme, wat ideaal is om er te surfen vanwege de kracht van de zee die zo typerend is voor deze locatie, bovendien kan men er vanaf de nabijgelegen, door de zee geteisterde kliffen, paragliden beoefenen (in Nederland ook wel ‘schermvliegen’ en in Frankrijk ‘parapente’ genoemd).
In San Felipe bevinden zich enkele van de beste restaurants en bars van Santa María de Guía, die producten aanbieden die dagelijks recht uit zee komen.
Roque Prieto
Bij Roque Prieto (de enge, smalle donkere rots) in de gemeente Santa María de Guía moet men arriveren bij laag water, vooral als de Atlantische Oceaan roerig is met hoge golven. Daar treft de bezoeker en een slapende Oceaan aan tussen de rotsen en neemt men dezelfde geur waar alsof men op volle zee is. Men treft er twee charcas (strandmeren) aan, dat van las Mujeres (de Vrouwen), en dat van los Hombres (de Mannen). Zo organiseerde men het baden in het verleden, blote lichaamsdelen verborgen en de (nieuwsgierige) blikken gescheiden. In de verte kan men zwart stenen golfbrekers zien, overspoeld door de golven. Met een diepte variërend tussen de 40 centimeter en ongeveer 3 meter, rotsachtige bodem en het heldere water voortdurend vernieuwd door de zee, kunnen in dit natuurlijke zwembassin bezoekers rustig zwemmen.
El Agujero
El Agujero is een klein gehucht aan de kust, dichtbij het historische centrum van Gáldar en naast de archeologische vindplaats van La Guancha. Het gaat om een strandgedeelte met drie natuurlijke zee-zwembaden en er is een bassin dat open is naar zee, en waar gelegenheid is tot zonnebaden op grof zand. Achter de zee-zwembaden, op open zee worden sporten bedreven zoals windsurfen en plank-surfen, het is een van de bekendste en meest bezochte locaties in het Noorden val net eiland en op de zeebodem ligt het wrak van een gezonken schip, hoewel de kracht van de zee weinig gelegenheid geeft dit te bezoeken. De bezoeker geniet van de gezinssfeer, maar moet voorzichtig zijn als de zee ruig is, omdat het ook een gevaarlijk gebied kan zijn.
Puerto de Sardina
Aan de andere zijde van de grote, zuidelijke stranden op het eiland, ligt Puerto de Sardina; hoewel niet vaak genoemd in de toeristenfolders, is Sardina del Norte het toevluchtsoord voor de visserij en waar zich een aangenaam goudgeel zandstrand bevindt met een verwelkomende maritieme haven met een compleet aanbod in restaurants en bars.
VIDEO:
https://youtu.be/_vI9k9vranc
Guayedra
Recht tegenover Puerto de las Nieves, de meest kenmerkende en drukstbezochte plaats in Agaete en van de noordwestelijke agglomeratie, ligt het strand van Guayedra, vanwaar men een prima uitzicht heeft op de nabijgelegen monoliet in zee: de Dedo de Díos, en op de achterliggende haven, het strand, deels zwart zand/ deels kiezelstenen, is ruim een kilometer lang, het is rustig en hier treft men vissers, gezinnen en nudisten aan.
¡Sí, quiero! (Já, ik wil’!)
op een zeilboot op volle zee
GRAN CANARIA - Trouwen op zee. Het Finse paar - Niko en Sabina - is in het eerste weekeinde van maart 2016 op het eiland een nieuw gebruik gestart. Ze hebben een prachtige zeilboot- een driemaster - gekozen voor de voltrekking van hun huwelijk op volle zee, terwijl ze naar Pasito Blanco zijn gevaren in het Zuiden van het eiland. Het is de eerste ceremonie in zijn soort, die exclusief heeft plaatsgevonden op ‘The Secret Yacht’, eigendom van Leonor Navarro.
Het voltrekken van een huwelijk aan boord van een prachtige zeilboot met drie masten onder vol zeil en varend op de Oceaan kan niet romantischer en emotioneler zijn. Dat merken de hoofdrolspelers op van de eerste trouwerij op zee welke heeft plaatsgevonden in het eerste weekeinde van maart 2016 in het Zuiden van het Eiland. De hoofdrolspelers Sabina en Niko, voor de ceremonie rechtstreeks overgekomen vanuit Finland, vonden het ongelofelijk.
De sfeer die de bruiloftsgasten, afkomstig uit het koude Scandinavische land, samen met de kersverse echtgenoten en de priester hebben weten te creëren , “heeft de huwelijksvoltrekking tot een onvergetelijk moment voor hen gemaakt,” zo heeft de eigenaresse van de zeilboot, Leonor Navarro opgemerkt, die buitengewoon enthousiast is over dit initiatief, “want er is ongetwijfeld vraag en veel mensen zijn geïnteresseerd in het vieren van hun bruiloft op deze wijze.”
Het jacht, imponerend bij het al varend zien onder volzeil, wordt beschouwd als een heel bijzondere locatie door de geheel eigen charme,” maar meer nog als een unieke enclave op de wereld die de prentbriefkaart van de zuidelijk kust van Gran Canaria vertoont,” zo merkt Navarro op, de verzekert, “ dat dit alles ‘een droombruiloft’ tot gevolg heeft.”
De voorbereiding van de ceremonie heeft absoluut alle aandacht gevergd voor de details. Er is geen trouwkapel. De trouwkapel is het schip (dus letterlijk: het huwelijksbootje), en daarom zien de organisatoren erop toe, dat het aan niets ontbreekt. Zo heeft men een enorme rode loper uitgerold om het toekomstige echtpaar welkom te heten en heeft men de reling versierd met guirlandes van rozen en grote kaarsen. En het gehele interieur van het schip is opgetuigd in dezelfde sfeer.
Als de huwelijkspartners, familieleden en genodigden eenmaal aan boord zijn, is het tijd om de Oceaan op te gaan en de meest geschikte locatie op te zoeken waar de huwelijkskandidaten hun belofte kunnen uitspreken; het uiteindelijk zo lang verwachte:“¡Sí, quiero! (“Já , ik wil!”).
Leonor Navarro bevestigt dat het op zaterdag 5 maart 2016 als zodanig de eerste trouwerij was en ze hoopt er nog veel meer te organiseren vanwege het grote, emotionele effect wat dit heeft voor het Zuiden van Gran Canaria. “Ik ben begonnen, dit is mijn eerste trouwpartij op een zeilschip, en de volgende week heb ik een Russisch paar dat rechtstreeks uit Moskou komt,” zo geeft Leonor aan.
“Deze Russen, net als de Finnen, contacteren mij via de internetpagina:
http://www.thesecretyacht.com
vragen een prijsopgave, ondertekenen een contract en... ik regel alles, zowel de trouwceremonie op het schip, evenals de vakantiereis,” zo verzekert Leonor Navarro.
Wandelroute op Gran Canaria
Artenara Guardaya-Cueva del Cagarruta-Artenara
GRAN CANARIA - Men zegt dat excessen nooit goed zijn en dat is zeker zo. Op geen enkele wijze gebeurt dit met de panorama’s die gevangen worden door het oog van fotocamera’s op Gran Canaria. We hebben het over de Caldera de Tejeda, het keteldal dat men steeds opnieuw bekijkt en nooit verveelt. Dat altijd iets bijzonders toont bij elk bezoek: een andere kleur licht; het effect van een warme valwind die de strijd wil aangaan met de waterscheiding; water dat rust in Los Pilancones en klatert door de verderop gelegen bedding van de barranco; rotsen en messcherpe bergruggen, zoals gezegd door Unamuno; amandelbomen in bloei; geïmpregneerd met een heerlijke lavendelgeur; sporen van verleden en heden. Kortom, veel dat een bezoek waard is en... altijd overvloedig goed.
Gran Canaria staat bovenaan de lijst van archeologisch erfgoed, met een duidelijke voorsprong op de rest van de eilanden, maar ook is het zeker, dat het merendeel van de vindplaatsen in slechte staat verkeert, of gesloten is om te voorkomen dat vandalen zich er meester van maken. Op de navolgende route stellen we een bezoek voor aan het kunstmatige grottencomplex met rotskunst van de holbewoners van Los Riscos de Chapín, dat vrij toegankelijk is en niet door hekken afgeschermd zoals andere. Hoewel niet inbegrepen op de routekaart als een van de drie die deel uitmaken van dit complex, raden we een bezoek wel degelijk aan. We hebben het over de cuevas (grotten) van Cagarrutal, Los Caballeros en Los Candiles.
Voordat we verder gaan, is het raadzaam te waarschuwen; terwijl twee van de routes zeer eenvoudig zijn omdat het voor het publiek aangepaste wandelpaden zijn, zijn de andere drie routes omslachtig en gecompliceerd, omdat men voor het grootste gedeelte van het traject op het eigen gevoel af moet gaan, omdat het pad overwoekerd is door vegetatie, of gewoonweg niet bestaat.
Voorgesteld wordt te vertrekken en, af te dalen naar het gehucht Guardaya, en van daaruit de steile weg te nemen naar een van de meest indrukwekkende hellingen van de Caldera de Tejeda, Los Riscos de Chapín, en de Cueva del Cagarrutal te bekijken.
Eenmaal in het hooggebergte in het Noordwesten van het Eiland, gaat het terug naar Artenara, maar niet voordat men een kijkje genomen heeft bij de Cuevas de Caballero en de grotten van Los Candiles.
Het is een wat gecompliceerd voorstel, maar het volgen ervan is super tevredenstellend, want men geniet van een adembenemend landschap waar men bij elke stap die men zet, de geologische geschiedenis van eiland en van die van de bewoners in overvloed aantreft.
De geur van salvia (Salie), het van dauw vochtige struikgewas, de ruïnes van de gehuchten; het nodigt uit tot het zich een voorstelling maken van het harde Canarische boerenleven van dagelijkse sleur; van de erosie van de scherpe vormen, kliffen die ten hemel reiken, oprijzend uit een sedimentaire chaos vanuit de diepte van de barranco (het ravijn); het betovert de zinnen van de bezoeker en maakt duidelijk waarom de antieke Canario’s deze locaties kozen voor huh rituelen en ceremonies.
Het spektakel van de Caldera de Tejeda ontvouwt zich in al zijn glorie, net als de resten van de strato-vulkaan Roque Nublo, van Cyclus, ofwel Roque Nublo.
Het eiland is 14 miljoen jaar geleden ontstaan met de uitstoot van basalt achtige karakteristiek gespleten materialen, die uiterst vloeibaar het eiland vormden als een schild; maar door de snelheid van de uitstoot van basalt achtig materiaal is bruusk een leegte ontstaan in de magma-kamer, waardoor het dak van het schild, de stratov ulkaan, is ingestort en de Caldera de Tejeda is ontstaan.
De vorming van de caldera (de krater- het keteldal) heeft een verandering teweeg gebracht in de magma-kamer, waar het materiaal zuurder is geworden, met geweldige knallende uitbarstingen van lavastromen die zich uitstrekken als luchtpijpen in de caldera en deze vullen, bovendien verschijnt er een dammen-systeem dat men ‘cone sheet’ (´kegel-blad`) noemt, een centrale as, waar op een uitstootpunt een serie dammen is ontstaan. Er volgt een periode van eruptieve kalmte van ruim 3 miljoen jaar, waarin erosie het reliëf vormt en de huidige verschijningsvorm van de caldera (het keteldal) begint te ontstaan.
Echter 5,3 miljoen jaar geleden is de vulkanische activiteit weer opgeleefd en daarmee de lava-uitstoot, voornamelijk met erupties van een stromboliaans karakter, waarmee we belanden in de tweede cyclus, ofwel die van de Roque Nublo, in die periode vindt de vorming van een stratovulkaan plaats (Estratovolcán Roque Nublo) in het centrale deel van het eiland op een hoogte van 2.500 meter, die gevormd is door de opeenvolgende lava- en hoog explosieve, pyroklastische erupties. Dat explosieve karakter leidt tot vernietiging van de stratovulkaan en door de zwaartekracht ineenstorting en vulkanische lawines, die eindigen met de vorming van het huidige verzonken, geërodeerde keteldal (de caldera)
Eenmaal de Risco de Chapín opgewandeld te zijn, verschijnen de overwegend materialen die behoren tot de Roque Nublo Cyclus en tot de Post Roque Nublo Cyclus, in verbinding met de Recente Cyclus, materialen die behoren tot erupties die dichter bij onze tijd hebben plaatsgevonden. Op korte afstand komt men al wandelend bij La Caldera de los Pinos de Gáldar en El Montañón Negro, de voorlaatste eruptie op Gran Canaria. De vegetatie bestaat voornamelijk uit:
- Comunidades edafohigrófilas (samenstellingen van vochtige weilanden, met berken en amandel in de beddingen van de barrancos (ravijnen) zoals die van Juncos, Cañaverales, enz.
- Comunidades rupícolas (veroles = met granietrotsen bedekte plekken), met varens, slingerplanten enz.
- Xerofyt gebieden (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Xerofyt) met tabaiba, verodes (zie: https://es.wikipedia.org/wiki/Kleinia_neriifolia ) enz.
- Comunidades termófilas (Thermofiele gebieden) op heuvelachtige half droog, of droog thermos Canarische grond, met palmen en sabinas (zwavelbomen -'Juniperus sabina' = jeneverbes)
- Piso supracanario seco, waar de pino canario (Canarische den) het beste voorbeeld is, vergezeld door o. a. retamas (brem), codesos (Adenocarpus complicatus, vlinderbloemen familie) - Fabaceae (bonensoorten), tomillos (tijm), magarzas (asters - Argyranthemum frutescens), alhelíes (gladiolen - Cheiranthus cheiri) en salvias (salie).
Men bevindt zich in zeer antropische ruimte (een gebied met een ongelofelijke fijn-afstemming van de verschillende natuurconstanten), uitgebuit in de periode van autarkie (gesloten economie). De potentiële vegetatie was praktisch verwoest. De verandering van het economisch model dat het gebied sponsort, wordt beschermd door de wet; in het beschermde landschap van het hooggebergte (Los Cumbres) maken Guardaya en Los Riscos de Chapin een echte verandering door. Herbebossing, gekoppeld aan een evenwichtige exploitatie van de Canarische landbouw - die niet langer uitsluitend op gunstige gronden wordt bedreven - zorgen ervoor, dat een bijna woestenij nu voorzien is van een vegetatie die herstellende is en zijn pracht met grote sprongen herwint.
Kastanje- en amandelbomen, getuigen uit de autarkische periode, volledig geïntegreerd, dragen bij aan een schitterende tentoonstelling waarin bij gelegenheid de bloeiende vegetatie de hoofdrol speelt.
Men treft er zich, in de zon opwarmende hagedissen van Gran Canaria aan, terwijl de hemel speelt met de wind ziet men cernícalos (torenvalken), cuervos (kraaien) en zelfs een aguililla ratonera (havik).
De wandelroute is verdeeld in drie duidelijk afgebakende tramos (gedeelten), op basis van herkenningspunten - concrete, duidelijk herkenbare locaties - waar helling, vegetatie, en bodemgesteldheid , enz. elkaar afwisselen.
TRAMO 1: Artenara - Guardaya,
TRAMO 2: Guardaya – Juan Fernández (Ctra GC 210),
TRAMO 3: Juan Fernández (Ctra GC 210) – Cueva del Cagarrutal,
TRAMO 4: Cueva del Cagarrutal - Camino Cruz de Tejeda,
TRAMO 5: Camino Cruz de Tejeda - Artenara.
GEHELE ROUTE:
- Hoogteverschil: - stijgend 1.105 meter; hoogste punt: 1.656 meter
- afdalend 1.031 meter; laagste punt: 880 meter
- Totale lengte:12,6 kilometer (1,92 km²)
KORTE ROUTE: - Totale lengte 12,6 kilometer (1,58 km²)
LANGE ROUTE: - Totale lengte 16,4 kilometer (1,92 km²)
ROUTE 1 Artenara - Guardaya,
- Bodemgesteldheid: Asfalt, wandelpad, spoor
- Hoogte:1.220 - 880
- Stijging: Matig
- Moeilijkheidsgraad: Laag
- Lengte: 3.200 meter
- Tijdsduur: 60 - 90 minuten
ROUTE 2 Guardaya – Juan Fernández (Ctra GC 210),
- Bodemgesteldheid: Open veld, via paden
- Hoogte: 880 - 1.180
- Stijging: Gemiddeld
- Moeilijkheidsgraad: Hoog
- Lengte: 3.1 00 meter
- Tijdsduur: 100 - 120 minuten
ROUTE 3 Juan Fernández (Ctra GC 210) – Cueva del Cagarrutal,
- Bodemgesteldheid: Paden - open veld
- Hoogte:1.180 - 1.360
- Stijging: Sterk
- Moeilijkheidsgraad: Gemiddeld - Hoog
- Lengte: 854 meter
- Tijdsduur: 20 - 30 minuten
ROUTE 4 Cueva del Cagarrutal - Camino Cruz de Tejeda,
- Bodemgesteldheid: Open veld, via paden
- Hoogte:1.360 - 1.656
- Stijging: Sterk
- Moeilijkheidsgraad: Hoog
- Lengte: 1.200 meter
- Tijdsduur: 60 - 80 minuten
ROUTE 5 Camino Cruz de Tejeda - Artenara.
- Bodemgesteldheid: Wandelpad - spoor
- Hoogte: 1.656 -1.220
- Stijging: Gemiddeld
- Moeilijkheidsgraad: Laag
- Lengte: 5.200 meter
- Tijdsduur: 80 - 100 minuten
DEEL 1: Artenara- Guardaya
Vanaf de kerk in Artenara, kort voor het bereiken van de Mirador de Unamuno (het uitzichtspunt), daalt men af naar de weg GC-20, die leidt van Artenara naar Tejeda. Eenmaal op de weg, volgt men een kilometer de richting Tejeda en laat men het informatiepaneel met het toponiem ‘La Degolla’ achter zich en ziet men rechts enkele enorme, zandkleurige waterreservoirs. Kort na deze reservoirs, in de bocht, bij de onderbreking van de vangrail van de weg, slaat men rechtsaf naar een pad waarvan de eerste meters met cement zijn bedekt. Het wandelpad is duidelijk, bij de eerste splitsing die men tegenkomt moet men rechts aanhouden. Men daalt zonder problemen verder af, totdat men bij een andere splitsing komt, hier besluit men welke wandeling men wil maken, want beide zijden leiden naar het wandelspoor van Guayedra. Volgt men echter de rechterzijde ,loopt men een paar kilometer extra naar het wandelspoor, wat de toegang is naar het wandelspoor tussen de bijenkorven, een locatie die voor sommige personen niet aangenaam is, als men bovendien de pech heeft, dat de imker honing aan het slingeren is, kan men een bijensteek oplopen. Daarin is het aan te raden, de linkerzijde te nemen. Op de onderstaande kaart staan beide routes aangegeven.
In rose: de tweede afslag naar rechts.
In lichtblauw: de kortste, meest aanbevolen route.
Er zijn verder geen verrassingen op dit gedeelte, men volgt het wandelpad totdat men aan het wandelspoor komt. Men volgt het wandelspoor richting Tejeda, na een bocht kan men de huizen van Guardaya al zien, men volgt het hoofdspoor, totdat men een eender spoor neemt dat links omhoog gaat, men verlaat het hoofdspoor en volgt het genoemde spoor enkele meters, totdat het zich ter linkerzijde opdeelt naar het verwaarloosde huis waar het uitzicht verplicht is.
Het wandelspoor, links, volgend, moet men het - helaas vervallen - huis van Guardaya bekijken, een waar wonder waarvan de schoonheid nog bijna intact is en uitnodigt tot renoveren.
Voorgevel.
Achterzijde, een en al pracht.
DEEL 2: Guardaya - Juan Fernández (Weg GC-210)
Nu begint het mooie, vanaf de achterzijde van het huis vervolgt men de wandeling om te beginnen naar de stijging van de waterscheiding, er is geen wandelpad en geen wandelspoor, met moet over de scheiding en kijkend in de barranco (het ravijn) ter rechterzijde, de Cañada Honda. Wanneer men een behoorlijk steil afdalend pad ziet, ziet men daarlangs een pijpleiding, men stopt om te zoeken naar de volgende steile afdaling, de rotswand is het herkenningspunt, en daar moet men naar toe. Om de Cañada Honda over te steken en bij de rotswand te komen, die dient als steun ter voorkoming van erosie, treft men de het volgende stijgende pad aan.
Zicht op de afdaling, boven in rood bij benadering het wandelspoor over de muur.
Herkenningspunt: rotswand/wandelspoor.
Aangekomen bij de muro (rotswand) zal die de wandelaar op bijna hetzelfde gedeelte leiden naar het punt waar opnieuw het wandelspoor naar Guardaya begint. Het wandelspoor dat men op gevoel moet zien te ontdekken, vooral door de kleine hindernissen aan vegetatie welke men op intuïtie moet passeren.
Men moet er bij het stijgen en afdalen in het gebied, bij het passeren van de hindernissen, voortdurend rekening mee houden, dat men het wandelspoor waarop men zich bevindt, blijft volgen. De bedoeling is bij de dijk uit te komen. Na de dijk verliest men het wandelspoor niet, totdat men uitkomt bij het wandelspoor van Guardaya. In de Barranquillo del Agua- gemakkelijk te herkennen aan de lange rij basalt die op de wandelaar lijkt te vallen en waaruit water stroomt- leidt de zwarte waterleidingbuis de wandelaar verder.
Komt men bij het wandelspoor aan, vergeet men niet dit te nemen, in dezelfde bocht gaat het omhoog naar de erboven gelegen berg, totdat men uitkomt bij de GC-20. Aanvankelijk is het wandelspoor niet erg duidelijk, maar verderop kan men het zonder problemen volgen.
DEEL 3: Juan Fernández (Weg GC-210) - Cueva del Cagarrutal
Men komt uit bij een bocht in de weg die men oversteekt en men een doorgang ziet tussen twee gemetselde muren die leidt naar het houten Kruis van de Lomo de la Vista de la Virgen. Men volgt de stijging over de heuvelrug totdat men de eerste hindernis tegenkomt, een lage rij gesteente waar men overheen klimt aan de zijde die het beste lijkt, men moet voorzichtig zijn want het gesteente is licht beschadigd. De eerste hindernis overwonnen, gaat men bergopwaarts totdat een richtingaanwijzer aangeeft, dat men een klein plateau aan de linkerzijde moet nemen ter hoogte van de grot, die men eerder heeft gelokaliseerd vanaf het Cruz (Kruis), om daar naar toe te klimmen.
Men moet de grot lokaliseren vanaf de heuvelrug, wat dan de referentie is, een verplichte stap om de opgang naar Los Riscos de Chapín te voltooien.
Een schaamhaar vormige driehoek in de Cueva del Cagarrutal.
In de grot treft men graveringen aan en holtes in de rotswand
De Grotwand. 
De naam van de grot (Cueva del Cagarrutal - 'Schijtroute') komt vrijwel zeker van het grote aantal onregelmatigheden, en geitenkeutels die zich daar bevinden.
DEEL 4: Cueva del Cagarrutal ´- Camino Cruz de Tejeda- Artenara
Vanaf de grot onderneemt men de mars voor het herhalen de van de oversteek die de Canarische oerbewoners sinds mensenheugenis maakten. Een wandelpad, dat veel gebruikt werd en dat momenteel overwoekerd is met vegetatie en amper zichtbaar omdat het weinig gebruikt wordt.
Als men vanaf de Cueva del Cagarrutal recht vooruit kijkt, ziet men ter linkerzijde, tussen het okerkleurige gesteente de Brecha Roque Nublo. Men ziet duidelijk het bewandelde terrein. het plateau leidt naar een kleine barranco (ravijn) waar men aan de rechterzijde omhoog gaat: men moet de wegmarkeringen vinden; zij leiden de wandelaar naar het dennenbos.
Eenmaal in het dennenbos is het gemakkelijk te verdwalen; het geheim is, omhoog te blijven gaan, zonder naar rechts af te wijken, om rechtstreeks uit te komen bij de weg naar Cruz de Tejeda-Artenara.
De Picacho de la Macha, steeds ter linkerzijde.
DEEL 5: Camino Cruz de Tejeda-Artenara tot Artenara
Eenmaal op de weg kan men niet verdwalen, met een goede bewegwijzering gaat men naar Artenara en men stopt om er genieten van de Cuevas del Caballero en van Los Candiles, die beide goed staan aangegeven.
Een van de acht grotten van Cuevas del Caballero.
Las Cuevas del Caballero zijn acht op een rij liggende grotten langs het plateau. Men treft er een schaamhaar vormige driehoek, graveringen en holtes in de wand en op de vloer aan. De Cuevas del Caballero zijn ook bekend onder de naam Las Machas (Majas - dorpsmeisjes), want er is een mondelinge overlevering, dat er drie vrijgezelle zussen woonden die het land beter bewerkten dan de mannen.
In de Cueva de Los Candiles (Grot van de Kandelaars) en van de Diablo (Duivel), in dezelfde rotswand, heeft men op de wanden ruim 300 graveringen geteld.
AANBEVELINGEN/RAADGEVINGEN:
- Laarzen, of hoge bergschoenen, zijn onmisbaar.
- Bij regen niet gaan wandelen, men loopt niet alleen het risico op steenlawines,
maar ook dat er waterstromen ontstaan.
- Regenkleding en beschermende hoofdbedekking mogen niet ontbreken.
- Als men hoogtevrees heeft, absoluut niet gaan wandelen.
- Niet het minste of geringste spoor van aanwezigheid achterlaten.
- Draag een lange broek, zodat struikgewas niet kan verwonden.
-Een wandelstok bewijst goede diensten.
- Als men niet zeker is wat men doet,
keer terug op de gedane schreden.
-De route is niet geschikt voor mensen zonder ervaring
in de bergen.
Via de volgende verwijzing kan men (in het Spaans) een uitgebreide routebeschrijving afdrukken in PDF-formaat:
http://www.infonortedigital.com/portada/images/noticias/PDF02/Artenara-_Guardaya-Cueva_del_Cagarrutal-_Artenara_3.pdf
Bekijk hier foto’s van deze spectaculaire wandelroute: https://picasaweb.google.com/107433938099526597/RutasPorGranCanariaArtenaraGuardayaCuevaDelCagarrutalArtenara#slideshow/6111703762986216562
San Bartolomé Camina biedt begeleide, archeologische excursie aan naar
o.a. Guía, Gáldar en Agaete
SAN BARTOLOMÉ DE TIRAJANA - donderdag 27 augustus 2015 - Deze nieuwe, ludieke activiteit heeft men opgenomen als programma-onderdeel: ‘Ocio en la naturaleza’ (‘Recreatie in de natuur’), in het kader van het algemene activiteitenpogramma: `San Bartolomé Camina´ (San Bartolomé trekt er op uit’) dat het Departement Sportzaken van de Gemeente San Bartolomé de Tirajana in de zomermaanden aanbiedt.
Zo is de inschrijving opengesteld voor hen die willen deelnemen aan de activiteit: ‘Conociendo nuestro mundo aborigen’ (‘Leer de Wereld van de Oerbewonbers Kennen’) welke zal plaatsvinden op zaterdag 5 september 2015 waarbij men geleid bezoeken kan brengen aan drie vooraanstaande, tot het Cultureel Erfgoed van Gran Canaria behorende, archeologische vindplaatsen, namelijk:
- het Cenobio de Valerón, in Santa Matía de Guía,
- de Cueva Pintada, in Gáldar
- de Necrópolis de Maipés, in Agaete.¨
Cenobio de Valerón.
Men kan zich voor boven genoende excursie inschrijven bij het gemeentelijke Departement Sportzaken, in het Estadio Municipal de Maspalomas op werkdagen tussen 08:00 en18:30 uur, tegen een prijs van €16,= per persoon, voor busvervoer en verzekering.
Op zaterdag 5 september 2015 is het vertrekpunt:
- om 08:00 uur het Pabellón de El Tablero.
- om 08:15 uur het Estadio de Maspalomas
Wandelen en ontspannen,
In dit Gemeentelijke zomerprogramma - dat jaarlijks op de eerste zaterdag van juli van start gaat - is men, naast het bezoek aan de drie genoemde archeologische parken , voornemens een wandeling te organiseren vanaf Bocabarranco in Sardina del Norte (Gáldar); en een ontspannen dag in de Thalasso therapie van Hotel ‘Gloria Palace’ in San Agustín (San Bartolomé de Tirajana .
De wandeling in het Noorden is bestemd voor volwassenen en zal plaatsvinden op zaterdag 29 augustus 2015, er is plaats voor 100 personen en men kan voor voor €8= per persoon inschrijven bij het Estadio Municipal. Zoals gebruikelijk zijn de opstapplaatsen en de vertrektijden als volgt:
--om 07:45 uur bij het Pabellón de El Tablero ,
- om 08:00 uur bij het Estadio de San Fernando.
De terugkeer staat gepland omstreeks 17:00 uur.
De ontspannen Thalasso thearpie dag begint met een strandwandeling van Maspalomas naar San Agustín. Er is plaats voor 50 personen en de dag kost €25,= per persoon, inbegrepen is: het busvervoer, een rondgang in de spa-voorziening en deelname aan het lunchbuffet. Vertrokken wordt bij het Estadio de Maspalomas om 10:00 uur en bij het Pabellón Municipal de El Tablero om 10:15 uur; terugkeer: om 5:30 uur.
Van Maspalomas naar Tunte, een route door de Barranco van Fataga naar het historische centrum van San Bartolomé de Tirajana
GRAN CANARIA - maandag 17 augustus 2015 - De GC-60 is de weg die de toeristenwijk Maspalomas verbindt met Tejeda via een van meest natuurlijke en cultureel meest interessante enclaves van Gran Canaria: Tunte, ofwel het historisch centrum van de gemeente San Bartolomé de Tirajana.
Vanaf de Mirador de la Degollada de La Yegua kijkt men in de immense diepte van de kloof die op enkel centimeters van de tenen van de bezoeker ligt.
Het traditionele dorp Fataga.
De blik wordt onvermijdelijk naar beneden getrokken en de omvang van de palmbomen en de wandelpaden in de diepte geven de omvang van deze scheur weer die vanuit zee loopt tot aan de toppen van het eiland.
Men is slechts tien kilometer verwijderd van het vertrekpunt in de omgeving van de Dunas de Maspalomas; maar vanaf hier lijkt dit duinlandschap heel ver weg en een andere wereld, ondanks dat die zo dichtbij is.
Na deze degollada (engte tussen twee bergmassieven), daalt de weg weer af naar de bedding in de diepte en waant de bezoeker zich op een ander Gran Canaria dat niets te maken heeft met de witte zandstranden, de hotels en de restaurants aan de kust.
Een eiland, dat steeds authentieker en oorspronkelijker wordt met elke kilometer die men richting centrum gaat.
Het eerste wat verrast is het landschap. De bruingroene vegetatie, de palmen en de kleur van de rotswanden (die van donkergrijs basalt naar oranje gaan) geven de plaats duidelijke iets Noord-Afrikaans; en het lijkt dat het Atlasgebergte amper een paar honderd kilometer verderop naar het oosten ligt. Maar nee. Dit is Canarias.
De palmen in de omgeving van de kleine plaats Artenara zijn de eerste halteplaats op deze route die leidt naar een van de meest raadselachtige hoeken van het eiland.
De Montaña de la Cogolla sluit de barranco (het ravijn) aan de westelijke flank, een verminkte berg die eeuwen geleden is ingestort en een groot deel van de ravijnbedding heeft bedolven.
De piedras pardas (bruine stenen) van de Necropolis van Artenara contrasteren met het intense groen van de palm-oasen.
In deze chaos van verspreide keien, bouwden de antieke Canario’s (bewoners van het eiland voor de komst van de Europeanen) een immense begraafplaats van ruim 37.000 vierkante meter, waar men tot nu toe, ongeveer 900 grafheuvels heeft gelokaliseerd (grafzerken die bekroond zijn met torentjes van stenen).
Necrópolis de Artenara
Adres : Artenara, toegang via de GC-60,
Telefoon : (+34) 638 810 591,
E-mail : museosyarqueologia@arqueocanaria.com
Openingstijden : zeven dagen per week van 10:00 tot 17:00; uur.
Het is ook een marcador equinoccial (markering voor de zonnewende), omdat de belijning van een van dicht bij de bergen gelegen graftombes de zonnewende van lente en herfst markeert. Een klein bezoekerscentrum helpt deze plaats, die zowel magisch als complex is, te begrijpen.
De excursie gaar verder over de weg naar boven in de smalle vallei, naar het gehucht Fataga, een van de meest traditionele en mooiste plaatsjes van het eiland.
El ‘pago’ sterkt zich ongeordend uit over een peña (rots) van grote afmetingen die oprijst uit de barranco (het ravijn) en die met zijn kalk een geheel vormt met de machtige onderdelen, stam en kroon, van de alomtegenwoordige palmen die, op de zijde ertegenover, al naar gelang de hoogte van de berg, overgaan in de pino canario (Canarische dennenboom), de absolute hoofdrolspeler in het nabijgelegen Parque Natural de Pilancones (Natuurpark van Pilancones).
De romp van de molen van de Cazorla’s.
Net zoals elk Spaans dorp dat zichzelf respecteert, duidt de Ermita de San José (Kapel van Sint Jozef) een wirwar van stijgende en dalende, ongelooflijk bochtige straatjes en steegjes aan.
La Casa Honda, men komt er via de Calle los Relles, getuigt ervan, dat - voor de huidige huizen, die allemaal een magistraal voorbeeld zijn van de traditionele, Canarische architectuur - de oerbewoners hun eenvoudige woningen bouwden
Bijna anderhalve kilometer carretera arriba (bergopwaarts) richt zich trots een van de beste voorbeelden van tandrad molens op die nog bestaan op de eilanden.
De route naar het centrum blijft stijgen aan de rechterzijde van de Barranco de Fataga totdat mende top ervan bereikt. Op deze locatie ontvouwt het landschap zich en toont de enorme monding van de Caldera de Tirajana (Berg kom - het keteldal - van Tirajana), een van de mooiste locaties van het eiland. De dorpjes zijn omringt met tuinen en palmoasen die worden afgewisseld met een steeds meer op de voorgrond tredend pijnbomen bos. Men is in de omgeving van San Bartolomé de Tirajana, la Tunte (het dorpscentrum) van de antieke Canario’s. Het dorp, de hoofdplaats van de gemeente, is een van de opmerkelijke voorbeelden van waar men traditie heef weten te bewaren. Een aspect, dat zich weerspiegelt in het historische centrum.
De beuken van de Iglesia de San Bartolomé de Tirajana (Kerk van Sint Bartholomeüs van Tirajana) (zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Bartolome%C3%BCs_(apostel. )
De traditionele Canarische architectuur zet de toon voor een stad waar eenvoudige huizen en ware paleizen zich oprichten, zoals het caserón (echte huis) dat het Antropologisch Museum Casa Yanez herbergt. Hierin is een van de beste voorbeelden van plattelandswoningen uit het eind van de 18de Eeuw ondergebracht welke men nog steeds kan zien op het eiland. In het interieur ziet men de ingewanden van dit soort constructies, men stel meubilair ten toon en kleding uit de 19de en een groot deel van de 20ste Eeuw van de hogere klassen.
Antropologisch Museum Casa Yanez
Adres : Calle Antonio Yanez, 1
Telefoon : (34) 928 127 120,
E-mail : museocasayanez@gmail.com
Openingstijden: maandag t/n vrijdag van 09:00 tot 14:340 uur
Niet ver daar vandaan bevindt zich in de Calle Humiaga het Casa Canaria de Tunte, het laatste van de pre-Spaanse bouwsels dat eraan herinnert, dat voor de Spaanse en christelijke tijd, het een van de belangrijkste dorpen was van de antieke Canario’s. Men kan misschien wat vermoeid zijn geraakt, maar de Iglesia de San Bartolomé de Tirajana aan het Plaza de Santiago is een van de juweeltjes van de Canarische mudejar-stijl die ook een bezoek waard is (zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Mudejarstijl).
Over verdwenen meisjes, de boom der verdoemenis,
en wandelen rond het Presa de las Niñas
GRAN CANARIA - zondag 2 augustus 2015 - Vreemde geluiden, stemmen en angstaanjagend gegil in het donker. Men zal er spijt van hebben, deze avond door te moeten brengen in een tent aan het Presa de las Niñas. In de nacht kan het erg koel zijn in de Barranco de Majada Alta. De verschrikkelijke geluiden maken het nog erger; en kippenvel zorgt ervoor, dat men pas tegen de ochtend in slaap valt. Weglopen is niet de verstandigste optie. In de wijde omgeving is er niets dan alleen maar woestenij. De dichtstbijzijnde beschaving treft men kilometers verderop aan.
Cassandra en de boom der verdoemenis
Cassandra was een opstandig schoolmeisje .Voortdurend op zoek naar avontuur en voor niets en niemand bang Ze was precies het tegendeel van wat men van een gehoorzame leerling mag verwachten. Op een dag is ze met haar klas en onderwijzers naar het Presa de Las Niñas gegaan om er een weekeinde kamperen.
Toen haar metgezellen probeerden te slapen en uit angst de dekens over hun hoofd trokken, besloot Cassandra in de pikdonkere op pad te gaan. De volgende ochtend zochten de leerlingen en de onderwijzers naar Cassandra, en vonden haar lichaam… geboeid, gefolterd en verbrand bij de boom der verdoemenis. Het is de hoogste boom in de wijde omgeving, die majesteitelijk bij het bovenste deel van het stuwmeer over het dal waakt.
Sinds die nacht waart Cassandra’s geest rond het stuwmeer ‘Presa de la Niñas’ en talloze ongehoorzame meisje zijn sinds die nacht aan het ‘Stuwmeer van de Meisjes’ voorgoed verdwenen.
Dit is slechts een van de legenden rond deze stuwdam en - waar of niet - het Presa de las Niñas is uitstekend geschikt voor elk type bezoeker die op zoek is naar inspiratie. Wandelaars die besluiten bij de boom der verdoemenis een rustpauze in te lassen, horen een voortdurend zacht jammeren van de wind.
Het Presa de las Cuevas de las Niñas in Majada Alta
Het Presa de Las Niñas (Stuwmeer van de Meisjes) is ontstaan door de bouw van een stuwdam midden in de Canarische natuur waar, met voorafgaande toestemming, kan worden gekampeerd, gegrilld, op karpers gevist, en gewandeld kan worden, terwijl men van de betoverende natuur geniet.
Men kan deze magische locatie gemakkelijk met de auto bereiken en er zijn zelfs staanplaatsen voor caravans. Het recreatiegebied beschikt over wasgelegenheid, toilette, drinkwater, tafels en barbecue-roosters.
Deze barbecueplaatsen zijn het startpunt voor het verkennen van de omgeving Er is een serie officiële wandelpaden variërend in lengte van 8 tot 30 kilometer. De kortste wandelroute begint bij de parkeerplaats, waar men - ongeveer 4 kilometer lang - het pad aan de rechterkant van de oever volgt, heen en terug duurt de wandeling ongeveer drie uur.
De omgeving doet denken aan scenes uit ‘Lord of the Rings’ en men kan zich makkelijk voorstellen, dat Gandalf opeens op een van de heuvels verschijnt. Maar hier is Gandalf slechts een eenzame wandelaar en zijn witte paard, mogelijk een schaap.
Men treft hier zelden andere mensen aan, en men krijgt tijdens een wandeling door het rotsachtige dal en rond het Presa de las Niñas het mooie gevoel, wat het is om in een verlaten regio te vertoeven.
Af en toe trekken kuddes schapen, of geiten voorbij. Afgezien daarvan, is men alleen met zichzelf (en de begeleiding), totdat men een tunnel bereikt. Aan het einde daarvan - na ongeveer 5 minuten - ontvouwt zich een prachtig uitzicht over het binnenland van het Eiland.
Pluk een handvol amandelen en kraak ze met een steen.
Op weg naar deze tunnel passeert men enkele amandelbomen. Mocht men vergeten zijn iets eetbaars mee te nemen, dan kunnen de amandelen de eerste honger stillen, totdat men terug in de beschaafde wereld is. Pluk een handvol amandelen en kraak ze met een steen. Ze zijn lekker en voedzaam!
Enkele nuttige tips:
1. Hier zijn amper betreden wandelpaden.
Men moet zijn weg door deze bizarre omgeving zoeken. Als men de exacte route van de bovenstaande foto volgt, komt men uit bij een beschadigde brug. Nu heeft men twee mogelijkheden:
A) Men loopt ongeveer een half uur terug, om een eenvoudige terugweg naar de parkeerplaats te vinden.
B) Men klautert een beetje door het ravijn, om op de weg aan de overzijde te komen. Het mag duidelijk zijn, dat men op flipflops niet ver zal komen, draag goede wandelschoenen en passende, gemakkelijk zittende kleding.
2. Mogelijk heeft men een zaklantaarn nodig
De zon gaat laat in de middag schuil achter de bergen. Omdat hier verder geen lichtbronnen zijn, kan men bij volledige duisternis verdwalen, want het is bijna onmogelijk om dan de weg terug te vinden, ook niet via de wandelpaden.
3. Het kan zeer koud worden en de wind kan opsteken
Ben niet van mening, dat als men een uurtje geleden nog aan het strand van de zon genoten heeft, dat men hier in strandkleding kan wandelen. In de winter kan het 10 graden kouder zijn dan op het moment waarop men aan het strand vertoefde. Ook in de zomer is het geen slecht idee, een dik jack in de rugzak te hebben. Geloof het, u zult ons voor deze tip dankbaar zijn.
4. Wij zijn van mening, dat we dit punt niet hoeven te noemen, maar we doen het toch:
Laat alstublieft geen afval achter in de natuur. Uiteraard hebben wij het hier niet over organische dingen. Neem alstublieft alle niet organische zaken (kunststof, plastic flessen enz.) weer mee terug.
Daar dit het eenvoudigste wandelpad rond het Presa de las Niñas is, is het geschikt voor beginnelingen; en is hier verder niets aan toe te voegen; mocht men vragen hebben, neem dan contact op met de GCa redactie via het formulier in de rubriek ‘Kontakt’ op deze internetpagina en schrijf uw reactie.
Maak tijdens uw vakantie op Gran Canaria gebruik van deze wandelroute en geniet van de adembenemende sfeer rondom het Presa de las Niñas. Ook… en raak niet in paniek… als u angstwekkende kreten, of rare geluiden tijdens een wandeling hoort…
dat zijn typische geluiden van schapen en geiten.
Restaurant ’La Caleta’, een ‘must’ in Agaete
AGAETE - Sinds zaterdag 11 juli 2015 kunnen wij onze lezers weer een ‘geheim’-tip aan de hand doen. Lees hier alles over Restaurant ‘La Caleta’ in Agaete.
Iedereen die in het Noordwesten van Gran Canaria de haven van Agaete, Puerto de las Nieves, bezocht heeft, weet dat er aan het kleine, pittoreske zee boulevardje aan de baai, waar zes keer per dag de ferry naar Santa Cruz de Tenerife vertrekt, diverse restaurants zijn waar men de vis van Agaete ‘verser dan vers’ kan genieten.
De meeste bezoekers maken dan vóór, of na de maaltijd een wandeling over de grote boulevard, daar waar de Atlantische Oceaan, spectaculair wit schuimend, tegen de kust aan beukt.
Maar wat de meeste bezoekers dan niet doen, is het verlengde van de grote boulevard - na de Salinas (natuurlijke zee-zwembaden)- omhoog lopen, waar men via het zig zag wandelpad vervolgens arriveert in de urbanización (woonwijk) ‘El Turmán’ - vanwaar men schitterende uitzichten heeft over de oceaan en over o.a. de gelukkig nog ongerepte baai van ‘El Juncal’ (Funchal) en waar men tegenover ****Hotel ‘Roca Negra’ een klein winkelcentrum aantreft, waar het Italiaanse specialiteiten Restaurant ‘La Caleta’ is gevestigd, en sinds zaterdag 11 juli 2015 de Italiaanse meester chef Michele en zijn Roemeense partner Laura de scepter zwaaien… en hoe!
AGAETE: Urbanización 'El Turmán, met de baai van 'El Juncal' en op de achtergrond Sardina - de vissershaven van Gáldar - en de ferry vanuit Las Palmas de Gran Canaria op weg naar Santa Cruz de Tenerife.
↑ De baai van 'El Juncal', en in Urbanización 'El Turmán' - Agaete: Hotel 'Roca Negra' ↑
met het hotelrestaurant 'Le Rubinie' ↓ en ...
... hoe Italiaans kan het zijn - RISTORANTE 'La Caleta':
Om u een indruk te geven, plaatsen we naast de bovenstaande foto's van het smaakvol moderne, maar zeker ook sfeervolle en gezellige interieur, de foto’s van de (her)opening welke op zaterdag 11 juli 2015 heeft plaatsgevonden, want beelden zeggen meer dan duizend woorden....
Zaterdag 11 juli 2015, (her)opening Lounge Bar,Restaurant en Pizzeria 'La Caleta'
Uw gastvrouw Laura Vladoi.
En volgens goed Canarische traditie mag de pata asada (warme fricandeau) niet ontbreken!
Onder de genodigden ook de op 24 mei 2015 gekozen burgemeester van Agaete (links, met bril) de socialist Juan Ramón Martín, die zich niet onbetuigd heeft gelaten tijdens de start van dit particulier initiatief, om Agaete op te laten stomen in de vaart der volkeren.
n.
Chefkok Michele en gastvrouw Laura Vladoi kunnen terugkijken op een geslaagde openingsreceptie.
...rest ons alleen nog te zeggen, dat Michele Giordano en zijn partner in 'gastronomie' , de Roemeense Laura, samen met hun witte- en zwarte brigade, hun gasten bijzonder aangenaam verwennen tegen heel aanvaardbare prijzen, zeker gezien de topkwaliteit die ze in hun Ristorante ‘La Caleta’ bieden.
VOOR RESERVERINGEN:
Telf. : (+34) 928 93 32 54
Mobiel: (+34) 617 637 884
NAGEKOMEN BERICHT:
Restaurant 'La Caleta'
is
per 1 november 2015 gesloten
en is alleen nog geopend voor
feesten - en partijen.
Ontdek La Villa de Santa Brígida
SANTA BRÍGIDA -maandag 29 ju ni 2015 - De geschiedenis van Santa Brígida wordt in het landschap om het dorp weerspiegeld, een excursie die zeer de moeite waard is.
Het grottencomplex Cueva de Los Frailes geeft een beeld van de oorspronkelijke bewoners van de streek. Deze is uitgehouwen in de vulkaan La Caldereta en ligt naast de brug van La Calzada. Dit complex met 37 natuurlijke grotten is in 1933 ontdekt.
Een ander grottencomplex, Cueva de los Canarios, bevindt zich aan de noordkant van de vulkaankrater la Caldera de Bandama. Deze grot werd door de oorspronkelijke Canario's als graanschuur gebruikt, en heeft inscripties in Arabische talen, die in de negentiende eeuw zijn ontdekt Een aantal aardewerk potten dat hier gevonden is, maakt onderdeel uit van de collectie van het Canarisch Museum.
Ook in de dalen van La Angostura en Las Meleguinas zijn de overblijfselen van de oorspronkelijke bewoners te vinden. Men treft hier in de bergen uitgehouwen grotwoningen, graanschuren en wegen aan. Het grote historische belang van deze streek heeft ertoe geleid, dat deze als cultureel erfgoed is aangewezen.
In de buurt van La Angostura is de archeologische vindplaats Tejar. De naam Tejar heeft betrekking op de steenoven (voor dakpannen) die hier vanaf de zestiende eeuw stond. Hier is een muur van gestapelde stenen te vinden die aannemelijk maakt, dat hier een huis of graftombe van de inheemse bewoners heeft gestaan. Ook zijn hier stukken aardewerk, houtsnijwerk en bijzondere schilderingen aangetroffen. 
Een wandeling door het dorp leidt zeker langs de kerk van Santa Brígida. Op de plaats van de huidige kerk is al in 1525 een eerste kerkje gebouwd. Dat is door een brand verwoest en de huidige kerk heeft een neogothisch uiterlijk plus een interieur, dat typisch is voor de kerken op het eiland: drie schepen van gelijke grootte, tongewelven met kenmerken van de oorspronkelijke constructie.
Ook het landschapspark Parque Agrícola Guiniguada, naast het palmbos Satautejo, is een bezoek waard.
In de nabijheid van Santa Brigida liggen prachtige landschappen met bijzondere planten en bomen, zoals de drakenbloedboom in de Barranco Alonso. Deze ongeveer 500 jaar oude en enorme drakenbloedboom groeit uit een spleet in een verticale rotswand. 
Monte Lentiscal kenmerkt zich door de veelheid aan inheemse boomsoorten, die men ook in plaatsaanduidingen terugvindt, zoals mastiekbomen, Atlantische terpentijnbomen (Pistacia atlantica), mocans (Visnea mocanera), aardbeibomen, drakenbloedbomen, wilde olijfbomen en jeneverbesstruiken. Dit bos is in oppervlakte sterk afgenomen door bouwactiviteiten en het gebruik als landbouwgrond, vooral wijngaarden.
Het natuurmonument Bandama, een oude vulkaankrater, is 325 hectare groot, heeft een diameter van ongeveer 1 kilometer en ligt op 574 meter hoogte.
Het is de grootste vulkaan met recente activiteit op Gran Canaria. De vulkaan bestaat uit een bijna symmetrische sintelkegel, met een hoefijzervormige krater die open is naar het noordwesten op de scheiding van de ravijnen Las Goteras en Los Hoyos.
De uitbarsting van de vulkaan heeft geleid tot de neerslag van een laag lavagesteente van gemiddeld vier meter dik. Hiermee ontstond het grootste gebied met pyroclastisch materiaal op het eiland.
De top van de krater geeft uitzicht over een groot deel van het eiland Gran Canaria. Naast de krater, de caldera, liggen de golfclub en de paardensportclub van Bandama.
Santa Brígida heeft ook een aantrekkelijke gastronomische route voor haar bezoekers, de wijnroute: Ruta del Vino.
De eerste stop heet 'de wijnpersen': Los Lagares, in de buurt van de krater van Bandama. Er zijn in totaal zeven wijnboerderijen. In deze omgeving ligt ook een traditioneel Canarisch landhuis en de plaats waar de Hollanders ooit werden verslagen, dat La Cruz del Inglés (het Engelse kruis) wordt genoemd. (zie de rubriek GESCHIEDENIS - AANVAL PIETER VAN DER DOES) Deze plaats ligt op de grens van Santa Brígida en Las Palmas de Gran Canaria.
De route gaat verder via de Caldera de Bandama. De naam van de krater is afkomstig van de Vlaamse koopman Daniel Van Dame die hier in de zeventiende eeuw wijn verbouwde. De weg leidt verder naar Monte Lentiscal, waar een monument staat voor de wijnbouw in de streek. De heerlijke wijn van de Monte kan in één van de bodega's in de buurt worden geproefd. Een aantal van deze wijnen heeft de oorsprong benaming 'van Gran Canaria'. Op weg naar de top van de Caldera komt men langs de wijngaarden die op percelen met lava gesteente liggen, dat hier picón wordt genoemd.
Winkelen
Op zaterdag- en zondagochtend wordt in Santa Brígida de weekmarkt en de kunstnijverheidsmarkt gehouden. Deze wordt door bewoners en toeristen bezocht voor de heerlijke plaatselijke producten, vele soorten kaas, boerenbrood, jam, imkerhoning en allerlei soorten gebak. 
Santa Brígida heeft een ambachtelijke keramische traditie voor de productie van servies van aardewerk. De meeste keramiekwerkplaatsen zijn te vinden in La Atalaya. In het historisch centrum van La Atalaya, is het eco museum voor keramiek gevestigd in een grotwoning: Casa Alfar de Panchito.
Een traditionele werkplaats voor keramiek is het Centro Locero de La Atalaya.
Santa Brígida heeft ook jarenlang bekend gestaan voor de productie van snaarinstrumenten, zoals de timple (de kleine, typisch Canarische gitaar), de Spaanse gitaar en de bandurria (Spaanse luit) waarvoor houtsoorten uit de omgeving werden gebruikt: noten-, sinaasappel- en rozenhout.
Het typisch Canarische kantwerk en borduurwerk is ook in het dorp te koop en ook worden hier bezems van palmbladeren gemaakt.
Eten en drinken
In Santa Brigida heeft net als in andere dorpen in het binnenland van het eiland, de typische Canarische gastronomie de overhand.
De aanwezigheid van landbouw en veeteelt zorgt voor de verse ingrediënten voor vlees van de grill, groenten stoofpotten en heerlijke soepen.
Het wijnhuis of Casa del Vino is een referentiepunt voor het proeven en de promotie van de wijnen van het eiland. 
Santa Brígida heeft verder een rijke traditie in de ambachtelijke bereiding van honing, vruchten jam en allerlei gebak op basis van amandelen en honing.
Bij alle heerlijke gerechten kan men genieten van een wijn uit de bergachtige streek rondom Santa Brígida, de vinos del Monte, waarvan een aantal de oorsprongsbenaming hebben.
Als nagerecht zijn de geglazuurde cakes, bizcochos lustrados. en heerlijk marsepein aan te raden. 
Een sprookjesachtige ervaring
tijdens uw vakantie op Gran Canaria
Meer mans in zwembad en zee als ‘meermin/-man’
Unieke Kinder- en strandfeest-fotosessie, nieuw vanaf 1 mei 2015
GRAN CANARIA - dinsdag 28 april 2015- De Redactie van ‘Gran Canaria actueel’ is op 27 april 2015 ´Koningsdag' op reportage geweest in Winkelcentrum ‘Águila Roja en heeft enkele nieuwe bedrijfsactiviteiten ontdekt in de actualiteit van de toeristische sector tijdens een achttal interviews die we ter plaatse maakten op de ‘Koningsmarkt’.
We beginnen met het aan onze lezers voorstellen van de activiteit welke vanaf de première op 1 mei 2015 in hotel ‘Greenfield’ in de toeristenwijk Playa del Inglés op Gran Canaria wordt aangeboden door de sympathieke Nederlander Berry Breuker, de professionele fotograaf die op de genoemde datum van start gaat met de allereerste sessie onder de internationale naam van: ‘Kids Party & Beach Photoshoot’
En wat dat inhoudt, wordt al meteen een stuk duidelijker als we aan het vertalen slaan: ‘Kinder- en strandfeest-fotosessie;’ en een feest zal het zeker zijn als u en/of uw kinderen deelnemen aan de 2 uur durende sessie waarin men een introductie krijgt als opwarmertje voor de zweminstructie die Berry geeft als voorbereiding op het zwemmen als meermin (m/v), de huur van de staart (jawel!) is bij de attractieprijs inbegrepen, evenals een professioneel gemaakte foto (bijbestellen van foto’s en/of een video-opname kan op verzoek en tegen bijbetaling van een toeslag) als herinnering aan een onvergetelijke ervaring die u aldus heeft opgedaan tijdens uw vakantie op het gelukzalige eiland Gran Canaria.
(Rechts op de foto: instructeur Berry )
De meermin/-man zwemcursus
De meermin/-man zwemcursus bestaat als leerzame en vermakelijke ervaring uit diverse onderdelen, die telkens in een sessie van vijf tot zes deelnemers wordt gegeven:
• 15 minuten - Introductie en opwarmertje,
• 15 minuten - hoe de meermin staart te verzorgen en te dragen,
• 15 minuten - zwemles mét staart, voor kinderen (30 minuten voor volwassenen, en pubers),
• 15 minuten - zwemles voor kinderen , zonder drijvers,
• 30 minuten - oefenen van het aangeleerde,
• 30 minuten - foto’s maken (onder- en boven water) en uitreiking van het officiële certificaat
van het bijwonen van de opleiding, (de meermin/-man manier).
Veiligheid:
Berry is in het bezit van de diploma's/certificaten:
- Badmeester (Lifeguard)
- EHBO (Medic First Aid).
- Reanimatie
- AED
Een enthousiaste Berry Breuker tijdens de 'Koningsdag'-markt in winkelcentrum 'Águila Roja' in Playa del Inglés.
Schuif de voetjes (voeten mag ook) maar onder in de staart en een nieuwe meermin (m/v) is geboren!
En zij kijkt goedkeurend toe op een zonovergoten 'Koningsdag 2015' in Playa del Inglés
Photoshoot’‘Kids Party & Beach', ofwel: ‘Kinder- en strandfeest-fotosessie’ .
En als rechtgeaarde 'Hollander' wilt u uiteraard weten wat het kost.
Tarief : meermin/meerman zwemcursus €45,- per persoon (prijspeil mei 2015)
Meer weten over deze ludieke en vermakelijke‘praktijkles': kijk dan op de internetpagina van Berry: www.grancanariamermaidsswimmingacademy.com
Contact:
- Voor het maken van een afspraak op een passende dag, voor het op Gran Canaria bijwonen van de cursus zeemeermin/zeemeerman:
Gran Canaria Mermaids Swimming Academy
Instructeur: Berry Breuker
Telefoon : (0034) 671 264 789
Email : info@grancanariamermaidsswimmingacademy.com
Internet : www.grancanariamermaidsswimmingacademy.com
Facebook : ook na te lezen op Facebook !
Afrikat, geen ‘kat in de zak’,
maar een schitterende excursie
Een bijzonder aangename pleziervaart vanuit Puerto Rico
Het ultieme catamaran-avontuur,
Afrikat ‘ uw thuis’ op de Atlantische Oceaan
GRAN CANARIA - dinsdag 28 april 2015 - De Redactie van ‘Gran Canaria actueel’ is op 27 april 2015 ´Koningsdag’ op reportage geweest in Winkelcentrum ‘Águila Roja’ en heeft enkele nieuwe bedrijfsactiviteiten ontdekt in de actualiteit van de toeristische sector tijdens een achttal interviews die we ter plaatse maakten op de ‘Koningsmarkt’. Hier ons relaas van het interview dat we maakten met de eigenaar van de snelle catamaran, de Zuid-Afrikaanse - Nederlands sprekende - Potter, zijn Britse echtgenote Wendie Grobben, en de Nederlandse medewerker Willem Derksen, die de passagiers bij de Afrikat Catamaran Cruises balie aan de kade in de haven van Puerto Rico opwacht.
Afrikat Catamaran Cruises creëert herinneringen welke een leven lang bijblijven. Men wil u een ervaring laten beleven die men nergens anders vindt. Het verschil in de dienstverlening op de Afrikat Catamaran (het schip is in Zuid Afrika gebouwd, vandaar de naam) bestaat uit het feit, dat men de capaciteit bewust beperkt tot 35 passagiers; om te verzekeren, dat elke passagier de maximale aandacht omvangt en optimaal van het comfort aan boord kan genieten tijdens:
- Dag cruises,
- Zonsondergang cruises,
- Watersporten: Jet Ski, Parasailing, Banaan-boot
- Conferenties en evenementen: o.a. ‘Gay Pride’-cruises
Zelf meenemen; zwemkleding, baddoek, zonnebrandcreme (met een hoge beschermingsfactor!).
De Catamaran 'Afrikat' en haar zeskoppige bemanning.
Willem, Wendie en kapitein Potter, op de 'Koningsmarkt' in Playa del Inglés op 27 april 2015.
Familiebedrijf
Afrikat Catamaran Cruises is een klein familiebedrijf, geëxploiteerd door het Nederlands/Britse echtpaar dat, voordat het zich op Gran Canaria vestigde, de wereld heeft rondgereisd. en hun waarden van een voortreffelijke klantenservice en een uitstekende productkwaliteit meebrachten naar het eiland - hun inzet en toewijding zorgt ervoor, dat iedereen bij hen aan boord een verbazingwekkende dag doorbrengt welke men niet licht zal vergeten.
Het Afrikat-avontuur wordt in de wintermaanden dagelijks aangeboden van 10.00 tot 15.00 uur, of in de zomermaanden dagelijks van 15:30 uur tot 20:30 uur.
Bananen-boot. 'Gay Pride'- boottochten (in mei).
Men vaart dan vanuit Puerto Rico, via Mogán, naar een kristalheldere baai, waar men de zeegrotten bezoekt met de speedboot.
Op de catamaran kan men zonnebaden aan dek waar voor ieder passagier ruim plaats is op een comfortabel matras, en men kan genieten van een duik in het verfrissende water, het snorkelen, of de watersporten.
De tarieven zijn gunstig en inclusief buffet en drankjes (bier, sangria, frisdrank en water).
Voor meer informatie en boekingen neemt men contact op met de Afrikat-gids, de Nederlander Willem Derksen (0034) 660 280 308, nadat men eerst een kijkje heeft genomen op de (Engelstalige) internetpagina: http://afrikat.
Welkom bij Minigolf Gran Canaria
SAN BARTOLOMÉ TIRAJANA - woensdag 29 april 2015 - Minigolf Gran Canaria is het vooraanstaande Minigolf-Netwerk op de Canarische Eilanden en de redactie van ‘Gran Canaria actueel’ had tijdens de ‘Koningsdag'-viering 2015 in het Zuiden van Gran Canaria het genoegen kennis te maken met de Nederlandse beheerder van drie mini-golfbanen in Playa del Inglés, de in Nederland geboren en op driejarige leeftijd met zijn ouders naar Gran Canaria gekomen, jonge Nederlandse ondernemer Donny van den Bos; en met zijn Nederlandse medewerkster, manager Tineke Thijsma, zeg maar: ‘Tineke’.
Elk van de drie midget golfbanen, te weten:
- Minigolf ‘Yumbo’ (17 holes); nabij is het aangename terras van Lunchroom/Patisserie
'Cafe de Paris': zie Video: https://youtu.be/9ntRwL114s8
- Minigolf ‘Atlántico’ (17 holes),
- Minigolf ‘Maritím’ (15 holes)
zijn ontworpen en aangepast, met het doel een rustgevende comfortabele, kwalitatief hoogstaande toeristenattractie te creëren, die vooral uitdagend is en uitnodigt tot een ochtend, middag, of avond sportief vertier en spelplezier, en elke van deze drie locaties is rolstoel-toegankelijk.
'Koningsdag 2015' in Playa del Inglés, 'Gran Canaria actueel'-interview met, jonge Nederlandse ondernemer Donny van den Bos; en met zijn Nederlandse medewerkster, manager Tineke Thijsma, zeg maar: ‘Tineke’.
Plezier gegarandeerd
Op deze Minigolf locaties treft men altijd vriendelijk en op hun taak berekend personeel aan, waarbij men misschien wel een van de leukste momenten van zijn/haar vakantie op Gran Canaria beleeft. Hoe jong, of oud u ook mag zijn, men hoeft niet te aarzelen een balletje te slaan, plezier is gegarandeerd!
VIDEO: https://youtu.be/M9Q4DcYX8hw
Deze minigolf banen zijn een perfecte keuze voor een dagje uit met het hele gezin, een romantische ontmoeting, als men iets te vieren heeft, of zomaar… voor het plezier!
Ook worden er toernooien georganiseerd en de winna(a)r(es) wordt onderscheiden met een medaille!
In het winterseizoen is het vooral overdag druk, en in de zomermaanden treft men de meeeste spelers 's avonds aan.
De drie genoemde minigolfbanen zijn zeven dagen per week geopend van:
- 10:00 tot 23:00 uur in de wintermaanden,
- 10.00 tot 24:00 uur In de zomermaanden.
Het tarief om er te genieten van muziek en de uitdaging van de holes is (prijspeil voorjaar 2015) per persoon:
- €5,50 voor volwassenen
(Aanbieding: Voor gasten van aparthotel ‘Greenfield’ bij Minigolf ‘Atlántico: €4,50), - €4,50 voor kinderen,
- Een lidmaatschapskaart voor de Minigolf ‘Yumbo’ kost €25,= per persoon voor een maand, en voor elke maand verlenging betaalt men €5,=.
Met een éénmalige betaling van €15,= kan deze kaart ook gebruikt worden voor de Minigolf ‘Atlantíco’ en Minigolf ‘Maritím’.
Internetpagina:
http://minigolfgrancanaria.com
Voor informatie en reserveringen (c.q. bestelling van de lidmaatschapskaart) kan men terecht bij de receptie van de midgetgolf, of via het antwoordformulier op de internetpagina: http://www.minigolfgrancanaria.com/membership-cards
Een avontuurlijke ervaring
van onschatbare waarde,
tijdens uw vakantie op Gran Canaria
Op zoek naar de piratenschat met ‘piraat’ Patrick
Unieke excursie-met zon, zee, 'kameel kussen', en avontuur
GRAN CANARIA - dinsdag 28 april 2015- De Redactie van ‘Gran Canaria actueel’ is op 27 april 2015 ´Koningsdag’ op reportage geweest in Winkelcentrum 'Águila Roja' en heeft enkele nieuwe bedrijfsactiviteiten ontdekt in de actualiteit van de toeristische sector tijdens een achttal interviews die we ter plaatse maakten tijdens de viering van 'Koningsdag 2015.'
Een van de kleurrijke figuren die we op ons ‘Gran Canaria actueel’-werkbezoek tegenkomen op deze zonovergoten en aangenaam warme Koningsdagviering op Gran Canaria, is de Nederlandse Patrick van den Dorpel, alias ‘Piraat Patrick’ van ‘Op jacht naar de Piratenschat’ - een piraten avontuur voor het hele gezin, inclusief echte schattenjacht!
De uit Vlissingen afkomstige Nederlander Patrick van den Dorpel is de bedenker en eigenaar van Canary Kids. Hij heeft een onvergetelijke excursie samengesteld voor de hele familie, inclusief entertainment.
De 'Gran Canaria actueel'-tweemansredactie op maandag 27 april 2015 aan het werk tijdens de viering van 'Koningsdag' in Playa del Inglés. 
Patrick is al vele jaren werkzaam in de Entertainment industrie. Zo heeft hij de theaterschool in Den Haag gevolgd, is hij acteur en speelt hij mee in diverse films, theaters en tv series.
Als entertainer werkte hij jarenlang bij Center Parcs en heeft daar het sport-, spel- en entertainmentprogramma verzorgd
Daarnaast heeft hij stads tours en spelprogramma´s in Amsterdam en omstreken georganiseerd die speciaal voor gezinnen zijn samengesteld. Voor diverse festivals en feesten produceert Patrick zijn eigen theaterkindershows.
Om ervaring op te doen in het buitenland, werkt Patrick enige tijd voor een grote Duitse reisorganisatie op verschillende Spaanse eilanden.
En wat anno 2015 het excursie-programma op Gran Canaria inhoudt, mag blijken uit de Nederlandse tekst bij de foto’s uit de drietalige folder waarmee deze - voor jong en oud - op Gran Canaria: “oh, zo avontuurlijke tocht'' wordt aangeboden. 
Dagtrip
Vanaf ongeveer 9 uur begint het familie-avontuur direct vanaf het hotel en deze dag beleeft men een onvergetelijk piraten-avontuur tot men moe en voldaan om ongeveer 17:00 uur weer bij het hotel is.
Men kaapt op deze dag de navolgende plaatsen op Gran Canaria: Camel Park ‘La Baranda’ Hier maakt men de schatkaart voor de flessenpost, plundert men fruit uit de tropische tuin, en knuffelt men met de liefste dieren van Gran Canaria….. de camellos (dromedarissen).
Bij de oude kerk vindt men het eerste geheim voor de schatkist.
Finca /restaurant ‘Molino de Agua’
Om weer op kracht te komen, wacht er een lekkere Piratenpicknick* op de piraten. Bij het zwembad van deze typisch Canarische finca (boerderij) bouwt men een eigen piratenvlot en zal men geschminkt worden als echte piraten.
* Voor de kleine piraten is het eten en drinken inclusief. Voor de grote piraten is het eten inclusief en kunnen ze genieten van 1 lekker drankje (bier/wijn/frisdrank).
De Canarische Grand Canyon
Het is tijd voor onze groepsfoto. Ook vinden we hier het laatste geheim voor onze verstopte schatkist.
Piratenstrand
Hier versturen we onze flessenpost en zoeken we onze piratenschat.
Volledig uitgeput en moe rijden we daarna terug naar het hotel.
Canary Kids is een familievriendelijke excursie omdat….
- er met een minibus wordt gereden(max. 30 personen),
- de reistijd tussen de stops nooit meer zal zijn dan 30 minuten,
- men een echte piratenquiz (kleine piraten tegen grote piraten) speelt,
- men kindvriendelijke locaties bezoekt.
Vergeet niet de zwemspullen mee te nemen!!!
Meer weten over deze avontuurlijke tocht op zoek naar de piratenschat, kijk dan op de internetpagina van Patrick: www.canarykids.es
Tarieven:
- Volwassenen €49.50 per piraat
- Kinderen tot 12 jaar €44,50 per piraat
- Kinderen tot 2 jaar kunnen gratis schatzoeken.
Contact/Reserveren:
Het meebeleven van deze piratentocht van Canary Kids is - van maandag tot en met zaterdag- dagelijks te reserveren via mail of telefonisch:<
- Canary Kids Family Excursion
Pirates Treasure Hunt
Nederlands - English- Deutsch,
- Begeleider: Patrick van den Dorpel,
(voor de speciale avontuurlijke ‘gay’-piratentocht
is er ook een travestie-reisleid(st)er - ‘Drag Queen’ - aan boord van de bus),
- Telefoon: (0034) 671 086 111
- Mobiel : (0034) 671 086 111
- Email : piratecontact@canarykids.es
- Internet : http://canarykids.es/nl
Bentayga:
De kalender van de antieke Canario’s
TEJEDA - dinsdag 13 januari 2015 - De zonnewende - in het voor- en in het najaar - is het ideale moment, om deze archeologische vindplaats in het centrum van Gran Canaria te bezoeken; een locatie, welke de oerbewoners hebben ingericht voor het meten van het passeren van de seizoenen.
"Ze hadden verblijfplaatsen op de top die werden toevertrouwd aan God, genaamd Almogarén, wat heilig huis betekent, die ze dagelijks besproeiden met melk (...) Ze zeiden, dat er op de top iets was, dat de aarde regeerde, ze riepen Acorán aan, wat God is,” Abreu Galindo: Historia de la Conquista de las siete islas de Canaria (circa 1550) geschiedenis van de verovering van de zeven, Canarische eilanden (omstreeks 1550).
De Caldera de Tejeda met de Roque Bentayga bij zonsondergang.
Het kennen van het regelmatig voorbijgaan van de dagen en de seizoenen is van levensbelang voor elk volk dat zijn overleven laat afhangen van de watervoorziening die hun velden voedt. De antieke Canario’s baseerden het overgrote deel van hun economie op de verbouw van graan en, in mindere mate, op irrigatie. Als we er de oude kronieken op naslaan van de Conquista (Spaanse Verovering) en luisteren naar de verhalen van reizigers die de eilanden tientallen jaren voorafgaande aan dit decennium kenden, zouden we ons bij benadering een idee kunnen vormen van het belang van de landbouw van een samenleving die, “era la de más orden y policía de todas las Canarias” ("de best geleide en geordende was van geheel Canarias,” (Torriani 1590).
De eilandeconomie was er vooral een van graan. Volgens de Normandische expeditie aan het begin van de 15de Eeuw die probeerde - zonder dit te bereiken - de eilanden van de Canario’s te annexeren, “ ze hadden graan, bonen en gewassen van allerlei soort […] het ontbreekt er niet aan te zeggen, dat het een eiland vol rijkdom is, daar waar het graan twee keer per jaar geoogst wordt, zonder dat er gemest hoeft te worden. En het is onmogelijk, te zeggen, dat zij de aarde slecht bewerkten, waardoor zij geen hogere inkomsten zouden kunnen verkrijgen dan normaal gesproken,” (Kroniek ‘Le Canarien’ 1405).
De ceremoniële locatie, genaamd Almogarén van de Bentayga, die werd beschouwd als een zonnewende-plaats.
Alle landbouwgemeenschappen becijferen de capaciteit van hun succes aan de exacte kennis van het passeren van de seizoenen. Een andere chroniqueur, A. Sedeño, verzekert, “dat het voorbereiden van de cultuurgronden begon bij de eerste regenval die het land irrigeerde; een feit, “dat min, of meer de komst van het vochtige seizoen controleerde (op de Canarische Eilanden ergens tussen november en maart.” Het is niet verwonderlijk, dat het verstrijken van de tijd was verankert in het neolithische materiaal, wonderlijke magische en religieuze kleuren en het eigenlijke meten van de tijd, met een religieus karakter.
Deskundigen spreken over de religie van de cultuur van hemellichamen, voornamelijk de zon en de maan, die een fundamenteel deel waren van de groepsideologie. In die context moet, volgens het overgrote deel van de studies de zogenoemde Almogarén del Bentayga uitgelegd worden als een uitgegraven structuur in het vulkanisch gesteente, dat - voor velen - niets meer is, dan een kalender voor het controleren van het verstrijken van de seizoenen en, dientengevolge, het markeren van het begin van het agrarische werk op het land.
Daar de locatie waar deze vindplaats zich bevindt, uitnodigt te denken aan het mystieke en magische. Ingesloten in het geografisch centrum van Gran Canaria, is de Roque Bentayga een de basaltkolos die zich verheft tot 1.400 meter boven het niveau van de zeespiegel en grotendeels de Caldera (het Keteldal) van Tejeda overheerst.
Indrukwekkende vergezichten op de Roque Nublo (Wolkenrots) en de Pico de Las Nieves (Sneeuwtop), naar het oosten; en op de Barranco (het Ravijn) van La Aldea en het buureiland Tenerife, naar het westen, verdienen een excursie.
Te beginnen met een bezoek aan het Centro de Interpretación (Informatiecentrum) Toegang: - via de GC-671 vanaf de GC-60, Telefoon (+34) 928 474 851
(+34) 928 474 851, Openingstijden: - van maandag t/m vrijdag van 10:00 tot 16:00 uur, - op zaterdag en zondag van 10:00 tot 18:00,
een klein maar modern museumcomplex, waarin men de voornaamste antropologische kenmerken van de pre-Spaanse Grancanarische samenleving uiteenzet. Een kleine wandeling van 20 minuten scheidt dit bezoekerscentrum (dat beschikt over een parkeerterrein en een cafetaria) van de vindplaats.
Gezicht vanaf de toegangstrap, op het ceremoniële gebied van de Almogarén van de Bentayga.
De Almogarén van de Bentayga heeft altijd tot de verbeelding van de bezoekers gesproken. Het gaat om een kleine locatie die rechthoekig is uitgegraven in de rots en die in het geografische centrum een ronde kom heeft met een doorsnede van 0,72 m gericht naar het Oosten met een V-vormige inkeping in het rotsachtige voorgebergte van 8,5 meter hoog. Achter dezer spleet ligt een diepe kom die, volgens archeologen, gereserveerd was voor en paal die exact de zonnewende in het voorjaar en in het najaar markeerde.
Ook heeft men vastgesteld, in een visuele afstemming net de monoliet Roque Nublo, dat deze inkeping verwijst naar een groots maanverschijnsel, een sterrenkundig fenomeen, dat zich elke 18,6 jaar voordoet met volle maan voorafgaand, of na de zomerzonnewende (de meest recente heeft plaatsgevonden in juli 2006).
Volgens deze aanwijzingen zou de Almogarén een religieus centrum hebben gehad en zou deze lijken op een van de inheemse spirituele centra die zich - volgens de chroniqueurs - bevond op hoge en bijzonder kenmerkende geologische locaties.
Andere locaties op het eiland, zoals Cuatro Puertas (Telde), El Agujero (Gáldar), Risco Caído (Artenara) en Montaña de Tauro (Mogán) hebben ook een ‘sterrenkundige betekenis’, wat iets zegt over het belang van de goede kennis van de sterrenkundigen in de e antieke eilandreligie.
Het programma ‘Yacimientos Estrella’ (‘Ster-Vindplaatsen’) wordt georganiseerd door het Cabildo (Eilandbestuur) van de Gran Canaria, met geleide bezoeken voor deskundigen naar deze enclaves op de dagen gedurende welke zich deze sterrenkundige verschijnselen (solsticios =zonnewendes) zich voordoen.
Alfabetische en kruisvormige steeninscripties op de Bentayga.
Naast de ceremoniële plaats op de Bentayga kan men ook de restanten zien van een verdedigingsmuur welke de locatie heeft omgeven, begrafenisgrotten en twee alfabetvormige plekken die de authenticiteit ervan bewijzen (veel studies betwijfelen dit), zouden een eersteklas vindplaats complementeren die, op zijn beurt, kan rekenen op een klein informatiecentrum.
Cuevas del Rey
De Bentayga is niet een op zichzelf staand oriëntatiepunt in het gebied, dat van Tejeda, met belangrijke sporen uit het pre-Spaanse verleden van het eiland. In de richting van Espinillo, via delfde toegangsweg naar de rots (GC-697), bevindt zich de woonkern Cuevas del Rey, een groot complex van goed bewaard gebleven, in vulkanisch tufsteen uitgegraven woningen.
Deze belangrijke inheemse enclave bevat enkele juweeltjes zoals de Cueva del Guayre (Grot van de Koning) en net zoals in zoveel andere van het geheel, restanten van graveringen in staan, silo’s voor het bewaren van graan, kasten en bijkomende kamers naast het hoofdvertrek.
De Bentayga is, eveneens, het toneel van een van de meest betekenisvolle Canarische Oorlogsepisoden. In januari 1483, drie maanden voor het einde van de Conquista (Spaanse Verovering), is een groep Canario’s onder leiding van Bentejuí, de laats guanarteme (koning) van het eiland, gevlucht naar de rots vóór de stormloop van de Castilliaanse troepen.
Volgens de chroniqueurs vertellen, “met achterlating van veel voorraden en goed bewaakt in het Real (Koninkrijk), ging hij vervolgens naar de vesting Ventagay, waar hij ruim twee weken verbleef, waar veel vrouwen en kinderen, zonder mannen , belegerd waren, met de gedachte ze uit te hongeren
Maar ze hadden voorraden voor vele maanden, en daarom verdedigden ze zich , ze bekogelden de vijand beneden met katapulten en grote rotsblokken. “Hier hebben de Canario’s veel soldaten gedood en verwond,” (Abreu Galindo omstreeks 1590)".
Op een nacht hebben de Canario’s de Bentayga verlaten en hebben ze zich teruggetrokken nabij en in de rotswanden in het gebied van Tirajana (in het Zuiden van het Eiland) Op die dag is de heilige rots voor altijd overgegaan in andere handen.
Een tocht door het ruige binnenland
van Gran Canaria
GRAN CANARIA .- maandag 12 januari 2015 - We gaan door de Barranco (het Ravijn ) van La Aldea, van de bergtoppen van het eiland maar zee, en ontdekken de meest authentieke landschappen en mensen van het werkelijke Gran Canaria.
Buiten de begrenzing van de Caldera de Tejeda (het Keteldal van Tejeda) is het eiland Gran Canaria een grote onbekende. Veelal ook voor de eilandbewoners zelf, die het land niet verkennen wat velen beschouwen als beperkt toegankelijk door de geografie van het eiland.. afgelegen, en vrijwel onontgonnen.
Palmen-oases op de Mesa de Acusa - Gran Canaria.
Er is niet beters dan, om vanaf het bevoorrechte balkon in het dorp Artenara, vanaf de Mirador de Unamo, de omvang van de uitdaging naar het einddoel te bewonderen.
‘Versteend onweer’ - zegt de schrijver bij de aanblik van de rotsen, kliffen en steile bergen - dat zich voor de ogen van de auteur uitstrekt. Het grootste deel van hen, dat tot deze hoogte is geklommen, keert om in het hoogstgelegen dorp van het eiland; men bezoekt het aandoenlijke en unieke , de Ermita de Nuestra Señora de la Cuevita (Kapel van Onze Lieve Vrouw van de kleine Grot), en vervolgt de weg naar het nabijgelegen Tejeda, daarginds op de bodem van het keteldal, ofwel richting de indrukwekkende dennenbomen van Tamadaba. Slechts weinigen wagen het, om via de GC-20, tot aan de grenzen van La Aldea te gaan; “een eiland binnen het eiland,” zo zeggen de bewoners van La Aldea zelf.
De weg is geheel geasfalteerd en goed berijdbaar; maar heeft - dat wel - bochten en kliffen in overvloed. Maar, de beloning - voor diegenen die de afdaling wagen om het ravijn in te gaan - is overweldigend. Een collectie aan spectaculaire locaties en landschappen is het waard, om elke zondag van het jaar te bezoeken in geval van de eilandbewoners, of om een dagje de geheimen in het centrum van Gran Canaria te ontdekken en te verkennen.
Letterlijk, de ingewanden van het eiland, die- in dit deel van de Grancanarische geografi,e hart van het Reserva de la Biosfera (Natuurreservaat) waarmee de UNESCO de eilandbewoners heeft beloond - hun oudste gesteente blootleggen en ook enkele relikwieën van het eilandleven, van voor de komst van de moderniteit.
Mirador de Unamuno, uitzichtspunt in Artenara, tegenover de Roque Nublo - Gran Canaria.
Km 0: Artenara
Vanuit Artenara volgen we de GC-210 in de richting Pinar de Tamadaba.
Km 3.7:
We steken de GC-210 en GC-216 over; en slaan linksaf, richting Acusa - La Aldea-
Km 6,4:
We slaan linksaf naar Acusa Seca. Dit is een klein gehucht en het is een van de weinige op Gran Canaria met grotten die nog steeds bewoond worden. De locatie is een van de meest verrassende van het eiland en een mooie kans om te zien, hoe de eilandbewoners alle hulpmiddelen benut welke binnen zijn bereik liggen, om te overleven
Naast het parkeerterrein bevinden zich de laatste bewoonde grotwoningen en sommige zijn recentelijk geschikt gemaakt, om bezocht te kunnen worden. Onder een enorme overhangende rotswand, die als dakrand fungeert, bevindt zich het hoofdgedeelte en vandaar gaat een wandelpad richting Acusa Verde, dat de mogelijkheid biedt een interessante, archeologische vindplaats te bezoeken die dateert uit de pre-Spaanse tijd en die enkele rotsschilderingen telt. Ook heeft men er verscheidene begrafenis-grotten en een interessante versterkte graanschuur aangetroffen. (Zie het onderstaande artikel over de holbewoners van Gran Canaria).
La Mesa de Acusa (de Hoogvlakte van Acusa)
Deze vlakte is een uitzondering midden in een geografie die gekenmerkt wordt door ravijnen, kliffen en bergen. Op dit plateau vindt een belangrijke agrarische activiteit plaats die uit de tijd van vóór de komst van de Spanjaarden.
Het loont de moeite, om de auto naast de kerk te parkeren en naar de rand van de vega (vlakte) te lopen om het indrukwekkende landschap te bewonderen dat wordt gemarkeerd door de rotsformaties Nublo en Bentayga. Achter u rijst het met dennenbomen bedekte Macizo de Tamadaba (Tamadaba-massief ) op.
Casas Cueva de Acusa Seca (Grotwoningen van Acusa Seca), een van de laatste locaties op Gran Canaria met grotbewoners.
10,4: Acusa Verde
Het gehucht Acusa Verde beslaat het uiterste zuiden van de wanden van de Mesa de Acusa (Hoogvlakte van Acusa). Als buurman, bestaat het ook uit enkele grotwoningen, in dit geval kijken zij uit op een zacht glooiende heuvelrug waar het cultiveren van kleine groentetuintjes mogelijk is. Van daaruit daalt de weg naar de bodem van de Barranco de La Aldea (het Ravijn van La Aldea) onder andere van de best geconserveerde palmbomen van het eiland.
Km 12,9:
Mirador del Parralillo (het uitzichtspunt) Een soort molen markeert de locatie. Vanaf dit kleine uitzichstpunt kan men het Presa del Parralillo (Stuwmeer van Parralillo) zien en geologische formaties die het skelet van Gran Canaria vertegenwoordigen. Het alleroudste geologische materiaal is door intense erosie blootgelegd op de kale, stenen bergen.
Het uitzicht op de Roque Nublo (Wolkenrots) is eenvoudigweg spectaculair, men zegt, dat zich hier de beste echo van het eiland voordoet..
Km 16,1: we kruisen de GC-606
Na een kleine tunnel die is uitgegraven in de bergtop, komen wij uit bij de GC-606 die afdaalt vanaf de Montaña del Aserrador en door de schilderachtige gehucht El Toscon en El Carrizal gaat. Deze weg- die aansluit op de GC-60 (die van Maspalomas naar Fataga stijgt) - is één van de mooiste en meest pittoreske van Gran Canaria. De weg is erg bochtig en heeft smalle gedeelten, dus rijden we voorzichtig. We volgen de richting naar La Aldea via de GC-20. Na de damwand achter ons gelaten te hebben, slingert de weg naar beneden, en klampt deze zich vast aan de wand van de barranco (het ravijn) (km. 17).
De Roque Bentayga duikt op tussen de bergen van het westelijke massief van Gran Canaria.
Km 21,6: Presa del Caidero de la Niña (Stuwmeer van de Waterval van het Meisje)
Het weggedeelte, dat van El Parralillo naar het Presa del Caidero de la Niña (stuwmeer) gaat, loopt parallel aan de bedding van de Barranco de La Aldea (het Ravijn van La Aldea).
In het regenseizoen vormen zich in de ravijnbedding diepe poolen waar men een adembenemende duik in kan nemen. Links van ons rijst snel de berg op die de hoogte van Inagua zoekt, een van de best geconserveerde dennenwouden van Gran Canaria en het voornaamste leefgebied van de Pinzón Azul, een kleine, inheemse, blauwe vink die met uitsterven wordt bedreigt. Het pijnbomenwoud reikt bijna tot aan de bedding en mengt zich met imposante Canarische palmen.
Na de damwand van het stuwmeer achter zich gelaten te hebben, kan men in de verte La Aldea waarnemen. Voordat men in het dorp komt, gaat de weg door enkele traditionele gehuchten met prachtige voorbeelden van de Canarische architectuur. Net voor Caidero bevindt zich de Barraca del Colega Paco, een van de meest kenmerkende bars van het plaatsje.
Km 28,9: La Aldea
Een tuinbouwdorp van de eerste orde en het meest geïsoleerd dorp van het eiland Gran Canaria, in het dorpscentrum staan nog enkele traditionele huizen en langs de weg naar de kust kan men nog steeds enkele oude molens zien staan.
Km 33,3: Playa de La Aldea
In de richting naar Las Palmas de Gran Canaria op de GC-200, komt men bij het strand van La Aldea. De monding van de Barranco de La Aldea (het Ravijn van La Aldea) is een bijzondere locatie.
Playa de La Aldea, in het uiterste westen van Gran Canaria.
Hier bevindt zich een van de oudste archeologische vindplaatsen van het eiland, Los Caserones, en er zijn een aantal belangrijke elementen van de eilandcultuur. Van de oude vindplaats zijn enkele voorbeelden van woningen overgebleven, die naast de autoweg GC-200 staan en een oude begraafplaats bij de huizen op het strand (toegang via de Calle Lomo del Carmen), Een ander bijzonder element in het landschap bevindt zich op het strand, El Charco (Het Strandmeer is het toneel voor een van de oudste en oorspronkelijkste feesten van het eiland, dat men jaarlijks op 11 september viert). In het uiterste zuiden van het strand, naast de steile rots, bevindt zich de Ermita de los Mallorquines; een bouwwerk, dat is vervaardigd in een grot, en wat - traditiegetrouw - het oudste Europese bouwwerk op Canarias is (12de Eeuw).
Op zoek naar en bezoek bij
de laatste grotbewoners van Gran Canaria
GRAN CANARIA - maandag 12 januari 2014 - De gecompliceerde geografie van Gran Canaria legt beperkingen op aan de belangrijkste menselijke activiteit. Sinds ze voor het eerst voet aan wal zetten op dit land, moesten deze mannen en vrouwen heel inventief zijn, om hier te kunne leven. Een van de grootste uitdagingen was het zoeken van geschikte locaties om te wonen.
Het nagenoeg afwezig zijn van water in de vlakke gebieden en de nodige voorzieningen van een woning dreven hen naar de hoger gelegen gedeelten. De natuurlijke omstandigheden verplichtten hen zich vast te klampen aan de kliffen, en zo menige scheur in de rotsen om te vormen tot hun woonruimte.
Een van de laatste bewoners van het gehucht Acusa Seca in de Caldera (het Keteldal) van Tejeda, in het centrum van Gran Canaria.
De kustbewoners bouwden woonkernen met stenen huizen, voor het grootste deel zijn deze gehuchten het bescheiden begin van de huidige dorpen en steden. De bewoners van het binnenland slaagden erin, hun woonruimte op verticale hoogten te creëren. De Canario’s hebben hun grotten gegraven, door de zachtheid van het vulkanische gesteente te benutten, en het aanleggen van paden, trappen, gangetjes, verzamelplaatsen, en ook kanaaltjes en reservoirs voor water.
Alom is er een grote hoeveelheid aan sporen van die gehuchten. De meeste zijn verlaten na de Conquista (Spaanse verovering) en veel andere zijn weggekwijnd i de laatste decennia van de 20ste eeuw. Aldus de gegevens van de Dienst Historisch Erfgoed, van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria, zijn er 108 woonkernen van grotwoningen op het eiland, met in totaal 2.000 woningen die in goede staat verkeren en die gebruikt worden als vast woonadres, of (de meesten) als weekeinde- en vakantieverblijf; en enkeel worden zelfs verhuurd als plattelands logiesaccommodatie.
Grotwoningen in het centrum van Artenara
Volgens recente tellingen, wonen er ongeveer 400 personen in deze gehuchten die bestaan uit grotwoningen die, na het verstrijken van eeuwen, nog zijn overgebleven. Het zijn de laatste grotwoningen van het eiland. Mensen geven leven aan deze locaties die sinds bijna twee millennia bewoond worden en die tegenwoordig amper iemand voorbij zien komen op hun platforms en loopbruggen. Locaties, die deel uitmaken van een interessante erfenis van grote culturele en etnografische betekenis, en interessante plaatsen zijn voor zowel rusteloze, buitenlandse als inheemse bezoekers.
Enkele van deze enclaves zijn gemakkelijk toegankelijk en, dat vormt een uitstekend excuus om zich te begeven in de ingewanden van de Grancanarische geografie.
Een deel van Restaurant ‘El Centro’, een van de grotrestaurants in de Barranco (het Ravijn) van Guayadeque.
De weg die door de bedding van Guayadeque slingert, onthult de diepste, geologische intimiteiten van het eilanden . Deze barranco (dit ravijn) daalt af van de hoogste rotsen van Gran Canaria naar zee. Het is één diepe scheur met verticale wanden en bewaart talrijke overblijfselen van de pre-Spaanse cultuur, waaronder diverse woonkernen van grotwoningen en grotten als gemeenschappelijke graanschuren.
Oven voorbij toegang in de monding van de barranco (het ravijn) loopt de weg langs het Voorlichtingscentrum van Guayadeque: - Adres: Centro de Interpretación de Guayadeque GC-300, Telefoon (+34) 928 172 026 Openingstijden: - maandag t/m zaterdag van 09:00 tot 17.00 uur - zondag: van 10 tot 18:00 uur.
Het is een ideale locatie om deze tocht te beginnen langs enkele meest verrassende ruimten van het eiland. Men krijgt er uitleg over de natuur, archeologie en etnografie, en goede informatie over de leefomgeving van de grotwoningen. Sommige van deze grotwoningen zijn nog steeds bewoond en ander zijn ongevormd tot restaurants. De grootste woonkern wordt gevormd door de Cuevas Bermejas (Vermiljoenrode Grotten), in de monding van de barranco (het ravijn).
Twee goede mogelijkheden om in het gebied te eten zijn: - Restaurante ‘El Centro’ (in Cuevas Bermejas) en - Restaurante ‘Tagoror’ (Montaña las Tierras). En het kan niet anders, beide zijn uitgegraven grotten.
Barranco Hondo.
Net zoals andere gehuchten van grotwoningen, ligt deze woonkern onder een enorme, natuurlijke richel, die de woningen beschermt tegen regen en wind. De beste manier op deze locatie te bereiken is, om in het gehucht Juncalillo, de GC-222 te nemen.
Verbonden door platforms, trappen en gangetjes rijgen de toegangen tot de diverse afdelingen en verblijven zich aaneen. Men kan er enkele ovens zien; en - als opmerkelijke curiositeit in dit soort leefomgevingen - de Ermita de Nuestra Señora de Fátima (Kapel van Onze Lieve Vrouw van Fatima), uitgegraven door de bewoners in de tweede helft van de 20ste Eeuw.
Een andere curiositeit van de plaats is het ‘Juan Cubas’-Etnografisch Museum, Juan is een bewoner van de Barranco Hondo (het Diepe Ravijn), die een goede collectie aan voorwerpen bijeen heeft gebracht uit het dagelijkse leven en van de economie in het gebied. Vooral zijn uitgebreide collectie aan volkskeramiek, meubilair en landbouwwerktuigen.
Dichtbij, in de westelijke flank van de barranco (het ravijn), bevindt zich de opmerkelijke archeologische vindplaats van Risco Caido (de Waterval-rots) die uitsluitend na telefonische afspraak is te bezoeken - (+34) 928 666 102 / E-mail: artenaraturismo@gmail.com - van maandag t/m vrijdag tussen 10:00 en 15:00 uur.
In dit geheel van door de antieke Canario’s uitgegraven woningen, moet de zogenoemde cueva seis (grot zes) benadrukt worden die, volgens studies, voor de eerste bewoners van het eiland diende als heiligdom en markeerpunt van de seizoenen.
Gelijktijdig met de solsticio de verano boreal (zomerzonnewende) (21 juni) vallen de zonnestralen door een opening de grot binnen en gaat het licht ervan langs diverse graveringen, die zijn geïdentificeerd als symbolen met betrekking tot de vruchtbaarheid.
Interieur van de Ermita de la Cuevita, in Artenara - Gran Canaria.
Artenara
In de omgeving van het dorpscentrum van Artenara bevinden zich diverse wijkjes die bestaan uit grotwoningen. Locaties zoals Las Arvejas (de Boontjes), La Crucita (het Kruisje) en La Majada (de Kudde), zijn maar enkele van de vele gehuchten die gevormd worden door een samenstel van grotwoningen, en die nog steeds bewoond worden. En men hoeft niet ver te lopen, om dit soort leefomgevingen tegen te komen; in net dorpscentrum zelf, het hoogstgelegen van het eiland Gran Canaria, heeft een uitgegraven wijkje. De woningen die onder aan de bergwand zijn uitgegraven, hebben een fundering buiten en binnen de berg, en ze kijken uit op de spectaculaire Caldera de Tejeda (het Keteldal van Tejeda) . De dorpswijken Las Moradas (de Woningen) en La Degollada (de Onthoofde) zijn prototypen van dit soort woonomgevingen. Veel van deze grotten heeft men veranderd in plattelands logiesaccommodaties die de mogelijkheid bieden te beleven hoe een echte grotbewoner leeft. Voor passanten is er het Museo de las Casas Cueva Santiago Aranda, - Adres: Calle Párroco Domínguez Báez, 13 Telefoon: (+34) 928 666 102 - Openingstijden: Maandag t/m vrijdag van 10:00 tot 15:uur; en van 16:00 tot 17:00 uur, wat een samenstel is van uitgegraven woningen, dat geschikt is gemaakt als tentoonstellingsruimte, waar men antieke meubels kan bewonderen, evenals werktuigen en allerlei huishoudelijke voorwerpen die van doen hebben met de dorpsbewoners.
Een andere bezienswaardigheid in deze plaats is de - Ermita de Nuestra Señora de la Cuevita (het Kapelletje van Onze Lieve Vrouw van de Grot), - Adres: Calle La Cuevita, 50 Telefoon (+34) 928 666 102 - Openingstijden: maandag t/m vrijdag van 10:00 tot 19:00 uur, een stilte-kapel, uitgehouwen in de rots, die bovendien over andere, architectonische elementen beschikt die vervaardigd zijn van uitgehouwen rotsblokken.
Casas Cueva in Acusa Seca, in Artenara.
Acusa Seca
Ter hoogte van Acusa is de stormachtige en chaotische geografie van de Caldera de Tejeda (het Keteldal van Tejeda) een verademing van golvende vlakten die worden gedomineerd door de bergtop, het ravijn en de rotswanden. Rijk land, dat een grote hoeveelheid graan levert voor het eiland.
Beschut door de kliffen van dit onwerkelijke plateau duiken de gehuchten Acusa Seca en Acusa Verde op. Deze oude woonkern van de ‘cuevas de los antiguos’ (‘grotten van de antieken’), zoals de dorpsbewoners zeggen, was de hoofdlocatie van de gemeente. Tot voor kort woonden in deze keurige scheuren de meeste mensen van Artenara, wat de hoofdlocatie was van de gemeente. Acusa Seca telt een school, een kantoortje van de Guardia Civil, een bar, een DansSalon, ovens…
Vervolgt men de weg naar Acusa Verde, dan kan men een hoeveelheid aan antieke door de oerbewoners uitgegraven - grotten zien; die hier een goed voorbeeld geven van hun bouwkunst, zoals de Granero Colectivo del Álamo (Gemeenschappelijke Graanschuur van de Populier), een indrukwekkend systeem van verstrekte grotten voor het bewaren van graan; en de raadselachtige Cueva de Las Estrellas (Grot van de Sterren), waarin een oude schilder - met witte punten op een donkere ondergrond - een firmament heeft getekend, wat ongetwijfeld te maken moet hebben met de specifieke inheemse overtuigingen.
De grotwoningen van El Hornillo, in Agaete; aan de rotswand gehecht vormen ze een waar, verticaal gehucht.
El Hornillo
Gelegen aan de hoge toegang tot een barranco (ravijn), is het bijzondere van dit in de rots uitgehouwen gehucht, dat men de woningen verticaal heeft moeten groeperen langs het pad wat de vallei van Agaete verbindt met het hooggelegen gedeelte van het Eiland.
Deze locatie was aansluiting en commercieel en cultureel overgangsgebied tussen het hooggebergte van het eiland en de kust. Een doorgangsstation van een overgang welke zich weerspiegelt langs de camino real (het herder pad), dat - vanuit Agaete, omhoog leidt naar het binnenland van Gran Canaria.
In dit tegen de rotswand geplakte gehucht bevinden zich ruim 200 uitgegraven grotten welke dienen als woningen, dierenhokken, magazijn, kunstateliers en winkeltjes
Een ander interessant aspect van deze locatie is haar netwerk aan paden, platforms, slootjes, vijvers en vooral de zogenoemde cuerdas (kleine landbouwterrassen)
Om El Hornillo te bezoeken, is de beste keuze, de auto te laten staan op het Plaza de Santa Teresita, naast de Ermita (Kapel van de Heilige Theresia) (toegang via de GC-223) en al wandelend af te dalen naar de diverse platforms welke zijn uitgehouwen in de rots. Dit pad weg is niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees, of die last hebben van duizeligheid Oo deze locatie komen het etnografische en het landschappelijke belang samen, met spectaculaire uitzichten op de Valle de Agaete (Vallei van Agaete) en het Pinar de Tamadaba (Dennenwoud van Tamadaba).
Een route door
het Noorden van Gran Canaria
aan de hand van de Canarische oerbewoners
GRAN CANARIA - donderdag 30 oktober 2014 - Gran Canaria heeft een van de meest interessante en ongewone erfgoederen van Spanje. Een excursie van slechts één dag is voldoende om deze te leren kennen, via raadselachtige vindplaatsen, over hoe de eerste bewoners van het eiland leefden en dachten. Een vindplaats om elke 1.500 meter. Dat zegt genoeg.
Gran Canaria is wereldwijd bekend als het Mekka van zon- en strandtoerisme, in die zin kan men, net als op de andere eilanden die de Canarische Archipel vormen, genieten van een klimaat, dat het gehele jaar door activiteiten in de openlucht mogelijk maakt en met een aanbod van eersteklas logiesaccommodatie.
Maar in de zon gaan liggen op haar spectaculaire stranden is niet alles, het eiland biedt veel meer.
Natuur en cultuur completeren het aanbod voor de rusteloze reiziger.
Cultuur, die zich op duizend-en-een manieren manifesteert als vrucht van een geschiedenis die ruim 2.000 jaar omvat. En een sprong terug in de tijd is een uitstekende manier, om de indrukwekkende geografie te ontdekken welke in de vroegste tijden het leven bepaalde van de mannen en vrouwen die deze locatie bewoonden. Vooral in de vroege stadia van menselijke bewoning.
De tentoonstellingszaal voor Fysieke Antropologie van het Museo Canario in Las Palmas de Gran Canaria.
De antieke Canario’s zijn, als mensen van deze breedtegraad, een ware mythe. Door de eeuwen heen hebben de Canario’s van heden zich een idee gevormd over hun voorouders, dat uitgaat van de eeuwen voorafgaand aan de Conquista (Spaanse verovering) en de idealisering in de 19de en een groot deel van de 20ste Eeuw. 
In de afgelopen jaren heeft de wetenschap veel aspecten van het dagelijkse leven van de eerste bewoners van het eiland aan het licht gebracht en heeft deze veel legendes en mythes ontkracht welke de ronde deden over de inheemse samenlevingen.
Nog steeds weet men niet hoe ze op de eilanden gekomen zijn; maar - beetje bij beetje - gaat men tekenen van hun dagelijkse leven ontdekken dankzij een grondige analyse van de overblijfselen die ze achter hebben gelaten.
Gáldar
Een van de speerpunten van het Grancanarische, toeristische aanbod is haar indrukwekkende historsich erfgoed. En in de catalogus van de voorwerpen vallen juist die op, welke de bezoeker terugbrengen naar het tijdperk van voor de Castilliaanse kolonisering.
Er zijn veel kleine vindplaatsen, verspreid over het hele eiland. Veel daarvan kunnen bezocht worden. Maar wij stellen een aantal uren durende verkenningstocht langs de Noordkust voor. Een route tussen Las Palmas de Gran Canaria, de hoofdstad van het eiland en het pittoreske dorpje Agaete, om te leren hoe ze leefden, hoe ze dachten en handelden, de mannen en vrouwen zich ruim vijf eeuwen geleden als leeuwen verzetten tegen de Spaanse veroveraars. Dit voorstel heeft geen betrekking op alle archeologisch erfgoed van het eiland. Het is zomaar een voorstel, om het onderwerp te benaderen in slechts één dag van cultureel toerisme; een goede manier, om aan de slag te gaan in een spannende reis van een paar uur naar de noordkust van het eiland.
Een museum wat een museum is
Vegueta is de wijk waar Las Palmas de Gran Canaria is ontstaan en bevat een aantal van de belangrijkste historische gebouwen van Canarias. Een van de kenmerken van deze vooraanstaande wijk is het Museo Canario, een van de meest aansprekende culturele instellingen van de Archipel. Het museum bezit de belangrijkste archeologische collectie van Canarias en omvat alle invloeden van de pre-Spaanse cultuur van het eiland. In deze collecties is naast de verzorging van de maquettes van huizen, grotwoningen en versterkte graanschuren, of de ongelofelijke bibliotheek, een van de sterke punten van het ‘Canario’, het samengaan van de collectie en de faciliteiten. Het instituut is ontstaan in de 19de Eeuw dankzij de inzet van enkel vooraanstaande stadsbewoners die behoorden tot de wetenschappelijke kaste van dat tijdperk. En de sfeer van het oude museum heeft men - ondanks de aanpassingen - niet verloren. Gelukkig.
En sprekend over het museumbezoek, springt vooral de zaal in het oog die gewijd is aan de leefomgeving (een indrukwekkende maquette van een Canarisch huis), evanals die van het pre Spaamse keramiek (de antieke Canario’s waren uitstekende pottenbakkers) en de zaal van de begrafeniswereld, waar diverse mummies tentoongesteld zijn en een grote collectie schedels, die verzameld is op alle eilanden. 
Een andere bezienswaardigheid is gewijd aan de religieuze wereld. In deze laatste zaal bevindt zich het beroemde Ídolo de Tara, een klein terracotta beeldje, dat te maken heeft met de vruchtbaarheidscultus van de antieke Canario’s; evenals de beroemde pintaderas, stempels van klei die bij uitstek het symbool van de eilandbewoners zijn geworden. Een bezoek aan het Museo Canaria is een must, als men echt de eigenaardigheden van het eiland wil leren kennen.
Museo Canario
Calle Doctor Verneau, 2
Las Palmas de Gran Canaria
Tel: (+34) 928 336 800(+34) 928 336 800
E-mail: info@elmuseocanario.com;
Openingstijden:
- ma. t/m vrij. : van 10:00 tot 20:00 uur,
- op zaterdag zon- en feestdagen: van 10:00 tot 14:00 uur.
Een volk van landbouwers
De economie van Gran Canaria van voor de Conquista (Spaanse verovering) was gebaseerd op de verbouw van graan. Op een groot deel van het land wijdde men zich aan de verbouw van cebadal (gerst) en trigo (tarwe) en de opslag ervan, dit was een fundamenteel element van de inheemse samenleving en voor de macht van de diverse families en sociale groeperingen. Het grootste deel van de tegenwoordige landbouwterrassen bevindt zich op de oude cultuurgrond van de oerbewoners en op de oude irrigatiestructuren die men met Europese steun heeft verbeterd.
Vandaag de dag, bestaat een van de meest opmerkelijke laatste agrarische sporen uit meer dan 30 versterkte graanschuren waarin de Canarios graan bewaren in afwachting van tijden van schaarste. De bekendste is Cenobio de Valeron, waar de oerbewoners een driehonderdtal kleine holtes hebben uitgegraven waarin ze het graan bewaarden.
Cenobio de Valeron(Klooster van Valeron)Adres:
vanaf de GC-2 neemt men de afslag naar Cuesta de Silva
Telefoon: (+34) 618 607 896(+34) 618 607 896,
E-mail: info@cenobiodevaleron.com;
Openingstijden:
- van 1 oktober tot 31 maart van dinsdag t/m zondag van 10:00 tot 17:00 uur,
- van 1 april tot 30 september - dinsdag t/m zondag: van 10:00 tot 18.00 uur.
- ’s maandags gesloten.
Zie:http://www.cenobiodevaleron.com/es/informacion.htm
De Canario’s benutten een natuurlijke boog in het Montaña del Gallego voor het aanleggen van een compleet systeem met kamers, trappen en doorloopjes. Elke kamer werd hermetisch verzegeld voor het bewaren van graan, tot wel twee jaar. De locatie van de graanschuur, halfweg op de berg, zorgde voor de verdediging en was verborgen voor indiscrete blikken vanaf de kust. De vindplaats is perfect geschikt voor een bezoek, en beschikt over hoogwaardig, educatief materiaal. Deze foto mag niet ontbreken in een album over een bezoek aan het eiland.
Zomaar een dag zes eeuwen geleden
In de 19de Eeuw heef men bij het bewerken van het land in Gáldar de Cueva Pintada (Beschilderde Grot) ontdekt, waar u o.a. kennis kunt maken met Arminda (zie: http://www.cuevapintada.org)..
Museo y Parque Arqueológico Cueva Pintada
Calle Audiencia, 2
Gáldar
Telefoon: (+34) 928 89 57 4
Openingstijden;
- van 1 oktober t/m 31 mei van maandag t/m zaterdag
van 10:00 tot 18:00 uur;
en op zon- en feestdagen van 11:00 tot 19:00 uur.
- 1 juni t/m 30 september
van maandag t/m vrijdag van 10:30 tot 19:30 uur :
en op - en feestdagen van 11-19:00 uur.
De eersten die binnentraden in het - eeuwenlang vergeten - grottencomplex, konden een harmonische symfonie aan driehoeken vierkanten en cirkels waarnemen die op de rotswand waren geschilderd en die tegenwoordig nog verbazing wekken bij iedereen die ze bezoekt in Gáldar.
Veel later - na 14 jaar van archeologische campagnes - verschenen rondom de grot de overblijfselen van meer dan vijftig structuren (woningen, keukens, kralen voor vee, muren…) die, ongetwijfeld, het belangrijkste bewijs zijn van pre-Spaanse bouwkunst op Canarias, het is het meest vooraanstaande, archeologische complex van de Archipel.
Naast de vindplaats heeft men een modern museaal centrum gebouwd waarin, via allerlei ter plaatse geconserveerd archeologisch materiaal en een indrukwekkende audiovisuele presentatie, men kennis kan nemen van een dag uit het leven van de mannen en vrouwen uit de meest opmerkelijke perioden van de Conquista (Spaanse Verovering). De 3D-video is, eenvoudigweg, een wonder.
En vervolgens is er de vindplaats. Het kost niet veel moeite zich voor te stellen, hoe de plaats zes eeuwen geleden was: woningen, trappen, wandelpaden. De antieke bevolking heeft zich perfect aangepast op de helling in de omgeving van deze beschilderde grot, een locatie die - volgens deskundigen - te maken heeft met religieuze en symbolische praktijken in de samenleving van de oerbewoners. Het ontwerp van de pinturas (klei-stempels) - de meest ingewikkelde van het uitgebreide rots-erfgoed van het eiland - en de herhaling van patronen in de omgeving van Nº 12, doen denken, dat het gaat om een zonnekalender. Het is raadzaam, om deel te nemen een de begeleide rondleiding.
Is men liefhebber van keramiek en wil men reproducties kopen van de exemplaren welke men in de Cueva Pintada en op ander locaties op het eiland heeft gezien, ga dan naar ‘Tazirit’ in de Calle Bentejui, 78 (in de straat die van de Cueva Pintada naar beneden loopt - Telefoon (+34) 928 553 387(+34) 928 553 387), waar Inma en Diego twee van de beste, traditionele pottenbakkers van Canarias hun werkstukken verkopen welke, eenvoudigweg, indrukwekkend zijn. Een uitstekende mogelijkheid, om een authentiek souvenir van het eiland mee te nemen. U zult een bezoek aan hun winkel niet betreuren! Zie: http://izuran.blogspot.com.es/2008/09/herederos-de-la-tradicin.html
Ongelijk bij leven en in de dood
De autoweg GC-2 volgend in westelijk richting komt men in het dorp Agaete. Dit is een goede locatie om eer te bewijzen aan de beste verse vis van het eiland en te zwemmen in kristalhelder water. Maar ook hier hebben de antieke Canario’s hun sporen nagelaten.
De weg naar de spectaculaire Vallei van Agaete (El Valle- Los Berrzales) leidt naar het Maipés de Arriba, een unieke locatie op zichzelf.
El Maipés de Agaete
Calle Chapin sn
35489 AGAETE (Valle)
Telefoon: (+34) 928 171 177(+34) 928 171 177
E- mail: museosyarqueologia@arqueocanarias.com;
Openingstijden:
- van 1 oktober t/m31 maart van dindag t/m zondag van 10:00 tot 17:00 uur
- van 1 april t/m 30 september van di8nsdag t/m zondag van 10:00 tot 18:00 uur
- ’s maandags gesloten, evenals op 1 en 6 januari; op 1 mei en op 25 december.
Zie: http://www.maipesdeagaete.com/Maipes_de_Agaete/Parque_Arqueologico.htm
Het gaat om een opheenhoping van lava die - gezien vanuit landbouwkundig oogpunt – volstrekt nutteloos is. De eerste Canario’s benutten de locatie, om er hun doden te begraven. Die werden ter aarde besteld in klein stenen graven bovenop die van hun familieleden.
Men bouwde torentjes in de vorm van grafmonumenten, van een, twee, of drie graven hoog. Archeologen hebben ruim 700 van deze eenvoudige en nederige steenhoopjes gevonden met ingewikkelde trapvormige structuren van meer dan drie meter hoog..
De indeling van de ruimte en dan vooral de afmetingen van de graven vertellen ons iets over een hiërarchische samenleving en de complexe familierelaties en afhankelijkheid. Een klein voorlichtingscentrum helpt deze begraafplaats te begrijpen, evenals de diverse rituelen van de eerste bewoners van het eiland.
Excursie naar Agaete: Geheimtip
AGAETE - dinsdag 28 oktober 2014 - “When in Rome, do as Romans do,” dit zo internationale, Britse gezegde zouden we deze keer willen vertalen als: “Wanneer op Canarias, doe als de Canario’s doen.”
En dat doet u, als resident, of toerist, door in Puerto de Las Nieves, de haven van Agaete, gezellig te gaan lunchen (dineren mag ook) en dan bij voorkeur te genieten van de pescado fresco de Agaete, ofwel: verse vis van Agaete, met uitzicht op de vissersboten, de plezierjachten en de aanlegsteiger vanwaar zes keer per dag de ferry naar Santa Cruz de Tenerife vertrekt.
Daartoe bent u o.a. welkom in Bar/Restaurante ‘Terraza Angor’, op het terras aan het intieme zee boulevardje in Puerto de Las Nieves, waar sinds kort de eigenaren keukenchef Agustín Bermúdez Álamo en zijn echtgenote Ana Armas Álamo in het - naar hun twee dochters (Anais en Goretti) vernoemde - restaurant ‘Angor’, sinds 4 december 2013, de scepter zwaaien en u de lekkerste, traditionele Canarische keuken voorschotelen.
Vooral in de weekeinden is het druk in Agaete, dan komen de Canario’s in grote getale hun vrije zaterdag- en vooral zondagmiddag, hier doorbrengen.
Een overheerlijke, typisch Canarische 'Salpicón' en 'Sama a la Espalda con ajo'... wat heeft een mens nog meer nodig, om zich in Puerto de las Nieves een paar uur volkomen gelukkig te kunnen voelen?
En dat doen ze dan onder het genot van de altijd super gezonde - hier veel jodium bevattende - zeelucht; een meestal stralende zon boven een glinsterende,diepblauwe Atlantische Oceaan; de strandgenoegens en uiteraard van een keur aan (vis)restaurants en gezellige barretjes in het pittoreske, blauw-witte vissershaventje, waar al jarenlang veel (buitenlandse) ‘dagjesmensen’ onderweg vanuit Zuid Gran Canaria mee kennis hebben gemaakt.
Dit, omdat deze locatie een ‘must’ is voor elke excursieganger, waar aan het eind van een lunch of diner het vragen om 'la dolorosa' (la cuenta por favor = de rekening) - meestal - wordt begeleid door een 'chupita de la casa' (een slokje van het huis), meestal een ron miel (honing-rum), of een licor (melocotón = perzik, of avellana = hazelnoot); een aguardiente (digestief) kan o.a .ook. 
Het bijgerecht: traditionele Gofio(met sappig, bijna zoete cebolla - ui- uit Gáldar!) en als dessert een coupe met verfrissende Papaya en/of een puntje amandeltaart met turrón-ijs, completeren deze klassiek Canarische maaltijd, die wordt afgesloten met het - overal in Spanje - bijna verplicht kopje koffie (met naar keuze - meestal - een: café sólo, café cortado, of café con leche).
Uiteraard wordt het e.e.a - voor het ultieme genot - omspoeld met een copa (glas), of botella (fles) - al dan niet Canarische - tinto (rode), of blanco seco (witte droge) wijn. Bij dit alles niet te vergeten (zeker voor de alcoholvrije BOB) een - voor de dorst - glas, of fles: agua sín gas (bronwater), of agua con gas (mineraalwater), wat dan natural (= niet gekoeld) kan zijn, of op zonovergoten Canarias bij voorkeur fria (= gekoeld). Deze laatste temperaturen kunnen uiteraard ook voor bier gelden en dan bij voorkeur voor de lokale merken: ‘Tropical’ van Gran Canaria, ‘Dorada’ van Tenerife, die voordeliger zijn voor de portemonnee dan de buitenlandse bieren, hoewel men u in de horeca ongevraagd - over het algemeen - het meer prijzige, maar door Canario’s uiterst gewaardeerde en alom verkrijgbare 'Heineken', of een ander buitenlands pilsje zal serveren.
Wenst u het culinaire genot écht feestelijk af te sluiten, bestel dan een carajillo ('kruiwagentje'), dat is een café solo met een scheutje coñac (Spaans voor: brandewijn), c.q. anís (anijslikeur), of ron (rum). Maar dan wel de oorspronkelijke rum, het op deze Gelukzalige Eilanden al eeuwen geleden door een monnik hier ter plaatse uitgevonden medicijn (!); gestookt uit caña (suikerriet) en gedistilleerd tot wat hij noemde: ron (rum).
Dus hier op de Eilanden vooral géén 'Bacardi', 'Cubaanse', of anderszins rum, welke is vervaardigd van het oorspronkelijk op de Canarische Eilanden destijds veel voorkomende suikerriet, wat pas veel later - in 1492 - door Christoffel Columbus is geïntroduceerd in Zuid-Amerika, waarbij hij de van daar oorspronkelijk zijnde aardappel meenam op zijn terugreis en deze op zijn beurt introduceerde in Europa.
En als u dan toch in Puerto de Las Nieves bent, vergeet dan niet -bij daglicht- El Valle (Los Berrazales), de Vallei van Agaete te bezoeken, daar zijn al hele boeken lovend over volgeschreven en nog meer vol gefotografeerd.
Een rondgang langs de verborgen kust
GRAN CANARIA - maandag 13 oktober 2014 - Gran Canaria telt 23 kilometer kust met eersteklas stranden die gewoonlijk bezocht worden door duizenden Canario’s, maar er zijn ook locaties met half-maagdelijke stranden die de krenten in de pap zijn voor iedere avonturier. Hierbij wordt een optionele route geboden langs de verborgen kust van Telde, aan de hand van de wethouder van Strandzaken, María Calderín, die in de nabijheid woont en regelmatig deze stranden bezoekt als badgast.
Dit zijn de stranden en strandjes die geen aanbeveling hoeven, omdat ze heel bekend zijn en tot de beste van Canarias behoren:
- La Garita (Het Strandwachtershuisje),
- Melenara (Lang loshangend haar over de schouders),
- Salinetas (De Zoutpannen),
- Tufia (Het Luchtje = geurtje),
- Ojos de Garza (Reiger-ogen),
maar er zijn buurtbewoners en badgasten die met een jaloerse blik kijken naar minder drukbezochte locaties aan de plaatselijke kust die probleemloos op een prentbriefkaart met uitnodigende paradijzen zouden kunnen verschijnen.
Een ondiep zoutwaterbassin, dat in de grond lijkt uitgehouwen door Neptunus.
In dat geval is de lijst met namen van stranden heel gevarieerd en inspirerend:
- La Herradura (Het Hoefijzer),
- El Barranquillo (Het Ravijntje),
- La Piscina (Het Zwembad),
- El Bufadero (Het Dierengeluid),
- La Charca de Taliarte (Het Strandmeer van Taliarte).
- Costa López (De López-kust).
- Dos Hermanas (De Twee Gezusters),
- El Echadero (De Rustplaats),
- La Charca de los Pérez (Het strandmeer van Pérez),
- Las Caracolas (de Slakken),
ze zijn ideaal om met het gezin te bezoeken en er te zwemmen, andere zijn toegankelijk tussen eb en vloed en weer andere, daar moet op gewezen worden door een plaatsgenoot.
Tot de laatstgenoemden behoren:
- El Bufadero,
- El Barranquillo,
- La Herradura,
die zich bevinden tussen La Garita en Hoya del Pozo, aan de voet van de zeeboulevard die beide baaien met elkaar verbindt.
Het gaat om kustlandschappen met een rotsachtig platform die gevormd zijn door de erosie van de zee. Het is voldoende, om te staan naast de hut van de overleden Chano el Guapo (Luciano de Knappe) (dat is de enige hut onder aan de zeeboulevard) en naar de golven te kijken.
Links daarvan ligt El Barranquillo; La Herradura opent zich juist daartegenover en enkele meters Zuidwaarts verspreid El Bufadero zijn betovering, met opspattend water van eb en vloed.
En tussen La Herradura en El Bufadero- verborgen voor het oog van de voorbijganger, door een rots die dient als borstwering - ligt uitnodigend La Piscina, een ondiep zoutwaterbassin dat in de grond lijkt uitgehouwen door Neptunus.
In de omgeving kan men een andere bijzonderheid bezoeken. De opeenhoping van zout op de rotsen, dat op een geïmproviseerde manier heel natuurlijke salinas (zoutpannen) heeft gevormd en wat tot de delicatessen behoort voor de enkeling die dit geheim kent en zich tegoed doet aan het product wat hem/haar geschonken wordt door de vloed (Flor del Mar = Fleur de Sel).
Een beetje meer naar het Zuiden, voorbij Taliarte, heeft de passant de mogelijkheid te baden in het Charca de Taliarte (Strandmeer van Taliarte), waar een langs de rotswand geplaatste reling naar het zandstrand leidt, of afdaalt naar het strand van de Dos Hermanas (Twee Gezusters), voordat men arriveert in Melenara, of waar men een zonnebad neemt op het rotsplateau boven het Charca de Los Pérez (Strandmeer van Pérez), onder aan de Paseo deClavellinas (Snoffeltjes-Boulevard).
Arehucas investeert 5,3 miljoen euro
voor het moderniseren van de fabriek
en het aantrekken van toeristen
De rum-distilleerderij gaat een pand bouwen,
dat is ’aangepast’ op het ontvangen van bezoekers
en opent de poorten van haar nieuwe distilleerderij
ARUCAS - maandag 13 oktober 2014 - Arehucas investeert ongeveer 5, 3 miljoen euro in de bouw van een nieuw ‘aangepast’ pand voor het ontvangen van toeristen, en als informatiecentrum over de rum-fabriek, evenals voor het kopen van een nieuwe distilleerderij voor het persen van suikerriet, welke met ingang van heden eveneens bezocht kan worden , en in de verbetering van haar fabriek; het bedrijf ontvangt jaarlijks bijna 90,.000 bezoekers, en hoopt dit aantal te kunnen vergroten met de plannen die in gang zijn gezet.
Op 9 augustus 1984 heeft men de Fábrica de San Pedro in Arucas in gebruik genomen, voor het destilleren van diverse soorten rum en likeuren via een ambachtelijk proces, door het sap van het suikerriet om te zetten in rum. Een jaar late kreeg het bedrijf ruim 5,6 miljoen kilo voor de eerste maling van suikerriet.
Links op de foto, de esplanade langs de fabriek ,waar de nieuwe ontvangstruimte met het nieuwe proeflokaal komt.
La Fábrica, zoals men deze van meet af aam kent, heeft een fase van heropleving gestart in de jaren 40 van de vorige Eeuw, onder leiding van Alfredo Martín. In die jaren keurde men de denominación de Ron Arehucas (Herkomstbenaming van Rum uit Arucas) goed en in 1965 gaat men over naar de naam: Destilerías Arehucas (Distilleerderijen van Arucas), en vestigt met 130-jaar geschiedenis haar naam op de eilandmarkt.
Momenteel treedt de ruim honderdjarige maatschappij een nieuwe fase van modernisering van haar centrale in - na de aankoop van Artemi en het uitvoeren van een plan voor internationale uitbreiding - wat ertoe heeft geleid, om sinds twee jaar, posities in te nemen op de Amerikaanse markt, en aanwezig te zijn in landen zoals China en Duitsland. De verkopen in het buitenland maken voor 5% deel uit van de omzet.
Het nieuwe project, omvat de bouw van een nieuw pand, dat enkele traditionele ‘gebruiksdoeleinden’ zal hebben, aldus de president van Destilerías Arehucas, Rafael Méndez, en het komt te staan op de esplanade van de fabriek waar momenteel de bussen en de vrachtwagens parkeren. Dit gelijkvloerse centrum zal dienen als ontvangstruimte voor de toeristen, het krijgt een proeflokaal en beschikt over schermen waarop men informatie projecteert over het bezoek, de fabriek en haar geschiedenis.
Tegelijkertijd sloopt men de portiersloges, omdat men de hoofdingang zal verplaatsen naar de toegangspoort naast de installaties bij de ermita (kapel).
Het goedgekeurde bouwwerk zal begin 2015 uitgevoerd gaan worden, het heeft een bouwtijd van 15 maanden en de kosten zijn begroot op 1,5 miljoen euro.
Parallel hieraan, heeft Arehucas daartoe de machinerie voor de distillatie aangeworven, van een bedrijf, dat zich daarin heeft gespecialiseerd, uit de Castiliaanse stad Tomelloso.
De industrie heeft gepland over enkele weken de eerste proefmalingen te doen, om- met het oog op de komende oogst - dit mechanisme in te stellen op het vermalen van suikerrietstengels voor de distillatie.
De nieuwe machine heeft een capaciteit, om bijna een miljoen kilo per jaar te vermalen, zowel van de eigen suikerriet-boerderijen, evenals van wat men aankoopt van de Grancanarische landbouwers.
De modernisering van de installatie kost 3,8 miljoen euro, waarvan 1,2 miljoen voor de verwerving van nieuwe machinerie en de rest voor civiele bouwwerken. Men moet er rekening mee houden, dat men ook de fabriekshal heeft moeten aanpassen, met nieuwe afdelingen voor opslag en andere aanvullende infrastructuur, naast brandveiligheidssystemen en betere veiligheidsvoorzieningen.
In het geheel, zal Destillería Arehucas uiteindelijk 5,3 miljoen euro hebben geïnvesteerd voor deze nieuwe ondernemingsfase, waarbij men de blik heeft gericht op de toeristen-sector, waarbij het benutten van de fabriek een van de grote reclames is, om Arucas te leren kennen.
De installatie ontvangt momenteel dagelijks - van maandag t/m vrijdag - 400 bezoekers. En de toeristisch verantwoordelijken van Arucas beschouwen de opening van de nieuwe afdelingen in de fabriek als een grote attractie, waarmee men het bezoek aan de rum-industrie kan verdubbelen.
Rafael Méndez benadrukt , dat Arehucas de machinerie heeft moeten vernieuwen nadat men zich geleidelijk aan heeft aangepast aan de opeenvolgende wetswijzigingen sinds de jaren 40, tot aan het punt waarop het raadzaam was de distilleerderij en de installaties te renoveren.
De oude machines zal men op in het oog springende plaatsen tentoonstellen als attractie bij de bezoeken die de toeristen realiseren, omdat die deel uitmaken van de afgelopen zeven decennia van deze industrie.
Het huidige geleide bezoek toont de grootste, belangrijkste en oudste rum-bodega van Europa, de bottelarij is in bedrijf afhankelijk van de bestellingen, tot op heden was die gesloten voor het publiek. Daartoe heeft men ramen geplaatst, die de werkplekken afschermen. Zodoende kunnen de installaties tijdens een rondwandeling bekeken worden, om het bezoek spannender te maken.
Een rondleiding door de fabriek in Arucas duurt momenteel ongeveer 20 minuten. En met de geplande veranderingen gaat die een uur in beslag nemen, men zal geen entree heffen, en dezelfde bezoekvoorwaarden blijven hanteren. En in de oogsttijd- van april t/m juni - zal men het proces kunnen bijwonen waaraan het suikerriet wordt onderworpen.
Het merendeel van de toeristen komt via geleide bezoeken, vooral Duitsers en Britten, wat de algemene teneur is in de toeristen-sector op Gran Canaria. En gedurende het hoogseizoen in de winter komen er ook veel Scandinaviërs.
De nieuwe ontvangstruimte maakt het mogelijk het proeflokaal uit te breiden, en ook de verkoopafdeling, hoewel hier weinig wordt verkocht. Tegenwoordig, kiezen de toeristen vooral voor 12 jaar oude ron (rum) en ron miel (honingrum) en over het algemeen de likeuren.
Arehucas - Capitan Kidd, de oudste rum.
Een van de locaties waar men het meest van verwacht is de rondleiding door de bodega. Het magazijn bevat 6.500 vasten van 215 en 400 liter, waarin twee miljoen liter aguardiente (brandewijn) veroudert. Een verplicht nummer is de rondleiding door de zogenoemde bodega de celebridades (de opslagkelder van de beroemdheden) waar bekende personen op de vaten hun handtekening plaatsen en hun opdrachten schrijven.
Destilerías Arehucas heeft in 2006 de Fábrica de Licores Artemi gekocht en vormt zodoende de grootse groep van distilleerderijen en spiritualiën van Canarias, “met het doel de geschiedenis van de Canarische rum in stand te houden en de band daarvan met de Archipel,” aldus de maatschappij.
De grote uitstraling op het Península (Schiereiland = vasteland van Spanje) heeft men in de omgeving van universiteiten, zowel bij de Canarische studenten, evenals bij verbreiding onder de overige jongeren. Vandaar de speciale band met Madrid, Salamanca en de uitbreiding naar Valladolid, en bovendien in Andalusië, waar men nationaal een voet aan de grond heeft gekregen.
De traditionele rums: Blanco en Oro (Wit- en Goud-label) worden het meest gekocht. De eerstgenoemde lagert men drie tot zes maanden op vat en bij Goudlabel duurt dit een jaar voordat ze de bodega verlaten.
De spook-vuurtoren van Sardina
Op een nacht in 1986, heeft de Staat de oude vuurtoren van het Noorden gesloopt, om verklaring tot BIC (Cultureel Erfgoed) ervan te voorkomen
GÁLDAR - zondag 3 augustus 2014 - In 1891 is voor de eerste keer het licht ontstoken aan de kust van Sardina, de wijk in Gáldar die daarmee de hoofdpost werd van het Noorden van het Eiland door het handelsvolume en passagiers, dit tot grote vreugde van de bevolking die bijna uitsluitend leefde van de haven voor het transport van goederen en passagiers.
Iets minder dan een Eeuw later - in1986 - is de historische installatie in één nacht tijd gesloopt, om de restauratie ervan te voorkomen, vanwege de aanvraag, deze te verklaren tot Bien de Interés Cultural (BIC) (Cultureel Erfgoed).
Tegenwoordig is die ‘macabre’, wonderschone vuurtoren, sinds 1985, vervangen door een standaard vuurtoren van gewapend beton.
De oude vuurtoren, foto beschikbaar gesteld door Restaurant ‘Miguelin’ - Sardina. Met dank aan Pablo Tacoronte.
Punto de Sardina - gemeente Gáldar.
VIDEO-FILMPJE: De zonsondergang gezien vanaf de vuurtoren op Punto de Sardina:
https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=CKY-OKv1mZU
“Zo was die er, en zo was die weg. Men heeft geen steen op de andere gelaten, alles in één nacht tijd.” Zo vertelt Pablo Tacoronte, die aan het roer staat van de ‘Miguelín’-bar, strategisch gelegen op de kruising van Sardina del Norte die leidt naar het strand met dezelfde naam, en aan de andere weg, die naar de locatie leidt waar de oude vuurtoren heeft gestaan die op een zomernacht in 1986 is gesloopt.
De kroniekschrijver van Gáldar, Juan Sebastián López García, herinnert het ‘voorval’, waarover paradoxaal genoeg weinig is geschreven, ondanks de commotie die het veroorzaakte in deze Noordelijke stad.
Het Gemeentebestuur van Gáldar zou hebben voorgesteld, om het oude bouwwerk - dat sinds 15 februari 1891 de Atlantische Oceaan belichtte - te verklaren tot Bien de Interés Cultural (BIC) (Cultureel Erfgoed), maar de Spaanse Staat was niet van plan ook maar een duro (stuiver) uit te geven voor het oplappen van de stenen, het hout, de staanders en de prachtige, achthoekige lantaarn met het vlakke vensterglas. En gaf de opdracht tot sloop.
"Het is niet alleen het slopen van het gebouw," zegt Tacoronte terwijl hij de keuken van de bar inloopt, “alles wat er is overgebleven is een kale plek naast de nieuwbouw, welke niet kan tippen aan de vorige vuurtoren. Het restant mag nog niet eens de categorie begraafplaats , of vuilnisbelt krijgen; de muren, kamers, de woning van de vuurtorenwachter zijn in rook opgegaan: “ik herinner me, dat toen ik nog klein was,” vertelt Tacoronte, terwijl hij de bar inloopt met een portie arroces tres delicias (‘nasi’) en gepaneerde vis, “dat ik met mijn vader meeging, om een man te vergezelleen die gas kwam brengen, om de vuurtoren ’s avonds te ontsteken; omdat die uiteraard in- en uitgeschakeld moest worden.
Dalen-lamp.
En hij spreekt met liefde over het met een aansteker ontsteken van het kousje in de Dalen-lamp die op acetyleen (carbidgas) functioneerde, welke een sinds 1928 oorspronkelijk op benzine functionerend systeem verving, en die bij helder weer zichtbaar was tot op een afstand van 16 mijl.
“Dat prachtige gebouw,” zo beschrijft, inwoner en wethouder van Gáldar, Jorge zaliger, in zijn boek over Sardina del Norte, “met zijn schitterende lantaarn,” die gedurende 95 jaar, “de vaartuigen van de zeven zeeën van zijn bestaan op de hoogte bracht… die is er nu niet meer,” zo betreurt Jorge. “We hebben reden te over, om ons slecht te voelen, in de wetenschap, dat die vriend uit de kindertijd een betere behandeling verdiende.”
Een ‘vriend’, die op deze open Oceaankust een ware redder in de nood was voor een fenomenale maritieme overdracht. Zo vertelt de chroniqueur van la Aldea, Francisco Suárez, in zijn heerlijke werk, La mar en el oeste de Gran Canaria (De zee in het westen van Gran Canaria), waarin hij vanaf 1852 tot aan het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog in 1936 de export van cochenille, plátanos (bananen), tomaten en aardappels beschrijft die een grote toename veroorzaakte van rederijen welke zich op het eiland vestigden, die deze producten ophaalden in de baaien en kleine havens van het eiland.
Het belang van Sardina de Gáldar leidde daar tot de zogenoemde hoofdvestiging van de zee aan de Noordelijke kuststrook, en met een “voorkeurscontact” met Santa Cruz de Tenerife.
“Men moet zich dat ‘gouden tijdperk’ van de kustvaart op Canarias voorstellen met de elegante zeilen van pailebots (kleine schoeners) die zich aftekenen aan de horizon; en, in het geval van Sardina, een vloot van roeiboten met een kleinere kiel en soms gevaarlijk afgeladen met vracht, inclusief vee,” zegt de kroniekschrijver, “ dat men al naar gelang de locatie, zwemmend en met haast aan land bracht, voordat het zonk door het binnenstromen van zeewater via de anus.” Zelfs vrachtwagentjes werden “uit elkaar gehaald”, om in te kunnen schepen en aan te landen in dit kustgebied met machtige getijden.
De vuurtoren die in 1891 in gebruik werd genomen op het afgelegen Punta de Sardina gaf licht voor de zeelieden, totdat deze werd vervangen voor de huidige vuurtoren. Die - zo bevestigt de uit Gáldar afkomstige Juan Sebastián López - als standaard ontwerp niet kan tippen aan het zo kenmerkende bouwwerk en die minder attractief is, net zoals elke andere vuurtoren.
Hier richt zich een automatisch, rood/wit geschilderd gevaarte op, op een richel die een balkon vormt als de Oceaan bruist en een spectaculaire zee vormt van schuimend water waar de omwonenden tijdens stormdagen naar komen kijken, vaak zonder te weten, op de fundamenten te staan van die lantaarn welke in één zomernacht veranderd is in een spook-vuurtoren.
De vulkaan-buis van Aslobas
zou wel eens een exclusief,
nieuw mineraal kunnen bevatten
Presentatie van het boek:
‘Van Aslobas naar Fataga. De reis naar het onderaardse van het Biosfeer-reservaat van Gran Canaria’,
waarmee men de inhoud van de lava-buis
in het Zuidwesten van het eiland wil onthullen
MOGÁN - dinsdag 29 juli 2014 - Het bestuderen van een mogelijk exclusief, nieuw mineraal en het exact dateren van de vulkaan-buis welke is ontdekt in de Montaña de Aslobas, zijn twee van de doelen die de werkgroep heeft gerealiseerd van het onderzoeksproject van deze grot die zich bevindt in het Reserva de la Biosfera (Biosfeer Reservaat).
De minister van Milieuzaken, María del Mar Áravelo, van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria en de bioloog Manuel Naranjo hebben op maandag 28 juli 2014 informatie verstrekt over deze werkzaamheden, bij gelegenheid van de presentatie van het boek met de titel: ‘De Aslobas a Fataga. Viaje al subsuelo de la Reserva de la Biosfera de Gran Canaria", waarmee men de inhoud van de lava-buis wil onthullen die gelegen is in het Zuidwesten van het eiland en die de oudste van Canarias is; men becijfert, dat deze 14,5 miljoen jaar oud kan zijn.
De presentatie van het boek, op maandag 28 juli 2014.
De vulkaanbuis van Aslobas, zou een nieuw, exclusief mineraal kunnen bevatten.
Het boek analyseert bovendien de galerijen en de mijnen van het eiland, evenals de onderaardse fauna van het Reserva de la Biosfera (Biosfeer Reservaat) en verwijst eveneens naar twee nieuwe ongewervelde soorten welke men heeft aangetroffen in de grot, de cochenille luis van de vochtigheid en de onderaardse blinde cucaracha (kakkerlak); evenals twee nieuwe insecten: een korenworm welke is aangetroffen in ‘El Sao’, in de gemeente Agaete; en een lang potige, ongepigmenteerde spin, in de barranco (het ravijn) van Tasarte, in Mogán.
Dit alles, dankzij het werk wat men in het afgelopen jaar heeft verricht naar aanleiding van de ontdekking van de grot en het project genaamd ‘Fauna hipogea: un mundo escondido en la Reserva de la Biosfera’ (‘Hipogeum (Onderaardse) Fauna: een wereld verborgen in het Biosfeer reservaat’ (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Hypogeum), wat gefinancierd is door het Ministerie van Milieuzaken.
De esplanade aan de voet van de Montaña de Aslobas
De eilandminister heeft benadrukt, dat de ontdekking van deze grot door een groep bergwandelaars. ‘El Veril’, een feit in de geschiedenis van het de eilanden betekend te zijn, dat wereldwijd veel aandacht heeft getrokken, want de buis van Aslobas kan de op een na oudste van de wereld zijn, na die welke in Australië bestaat van 30 miljoen jaar oud.
Wat betreft het mineraal, wat men onderzoekt, heeft Naranjo uiteengezet, dat dit een zwarte kleur heeft en, dat het zich bevindt in de wanden van de grot.
Zoals Naranjo heeft opgemerkt, probeert de hoogleraar Geologie, Francisco Torrado - die verbonden is aan de Universiteit van Las Palmas de Gran Canaria - het mineraal te identificeren en zijn analyse zou informatie kunnen bijdragen over de ontstaansgeschiedenis van Gran Canaria.
Eveneens zal Torrado proberen met meer precisie de ouderdom te dateren van deze vulkanische buis die 41 meter lang is en 67 meter in breedte, hoewel het eind van een aftakking van de grot nog steeds moet worden onderzocht, zo heeft Naranjo aangegeven.
Het boek, dat momenteel een oplage heeft van 200 exemplaren, is van de hand van Naranjo, van de - eveneens bioloog zijnde - Sonia Martín en van de in speleologie gespecialiseerde Octavio Fernández, die ieder in een hoofdstuk een uiteenzetting geven over het onderzoek wat zij hebben verricht; evenals in een vierde hoofdstuk, hoe de onderzoekers in het afgelopen jaar het Biosfeer Reservaat van Gran Canaria hebben onderzocht.
‘De Aslobas a Fataga’ (‘Van Aslobas naar Fataga’), dat voorzien is van illustraties en foto’s, behandelt in het eerste hoofdstuk de ontdekking van de vulkaan-buis en zijn fauna; in het tweede hoofdstuk wordt de geschiedenis verteld van de bio-speleologie op Canarias en de meest recente ontdekkingen; in het derde hoofdstuk behandelt men de mijnen en galerijen van Gran Canaria en hun fauna en in vierde en laatste hoofdstuk verkent men de perspectieven welke de exploratie van speleologie op Canarias biedt.
Minister María del Mar Áravelo heeft benadrukt, dat men met deze publicatie bovendien wil aantonen, dat er nog steeds veel te ontdekken is op het eiland, en zij nodigt daartoe dan ook wetenschappers van ander landen uit zich daarbij aan te sluiten; eveneens heeft ze benadrukt, dat er reden bestaat, om het Biosfeer-Reservaat te conserveren.
Bergwandelroute
Voor de nieuwsgierig geworden, ervaren bergwandelaars onder onze lezers, plaatsen wij hier een viertal kaarten waarop de bergwandelroute naar de tubo (vulkaan-buis) staat aangegegeven, maar let op: wel geschikte bergwandelschoenen aan hebben en voor onderweg minimaal een liter water per persoon, plus wat te eten, meenemen:
De laatste piraat van de Mar de las Calmas
GRAN CANARIA - maandag 21 juli 2014 - De ´Timanfaya´* is de enige toeristische ‘galei’ die is overgebleven in het Zuiden; het schip herinnert aan de rijke historie van de Corsairs (Kapers**) die de eilanden lastig vielen
“Drake*** kwam naar de wateren waarin wij ons bevinden; en… zou zijn spook hier nog steeds rondwaren…? Zo beginnen de afvaarten van het laatst piratenschip in het Zuiden van Gran Canaria, na het enkele jaren geleden gecontroleerde zinken van de ‘San Miguel’, een andere replica van een Spaanse galei die de wateren van Mogán doorkruiste, met rode zeilen en aan boord toeristen van alle nationaliteiten op zoek naar avontuur langs de kusten van de Mar de las Calmas.
Het 'piratenschip' de `'Timanfaya'.
Opvarenden van het (piraten)zeilschip 'Timanfaya' anno 2014.
Een getuigenis welke is verkregen op de ‘Timanfaya’, in 1991 gebouwd op de Valenciaanse scheepswerf Carabal en gerestaureerd in 2012, om opnieuw de piratenzeilen te hijsen langs de kust van Mogán. Met haar 26,64 meter lengte, 8,40 meter breed en 195 ton waterverplaatsing reproduceert het een schip, dat voor eerst in de 16de Eeuw is waargenomen in de wateren rond Canaria, toen het bij de overtocht tussen het Nieuwe Continent en Europa, Canarias en de Azoren veranderde in de bakermat waar de piratenschepen zich verborgen, om de koopvaardijschepen, te enteren met schatten van de ander kant van de Atlantische Oceaan.
De eersten die op deze schepen loerden, waren de Fransen, die van het ene continent naar het ander zwierven en terreur zaaiden in de belangrijkste havens van dat tijdperk. Zoals de ‘Vernietigende engel’, Jacques Sourie, een wrede Normandische hugenoot die als een echte slager rebelleerde.
In 1555 brandde hij half Havanna plat, de haven en vloot; om - vijf jaar later - op te duiken voor La Palma, hoewel hij werd afgeweerd vermoorde hij in zee bij Tazacorte 40 Jezuïeten missionarissen. Iets eerder ging een andere Fransman., François Le Clerc (bijnaam: Pata de Palo = Houtenbeen, zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Fran%C3%A7ois_Le_Clerc), ook tekeer op La Palma, de op twee na belangrijkste haven in het Europa van toen.
Ook de Engelsen waren geen lieverdjes. Toen Filips II de Spaanse troon erfde op 15 januari 1556, om Spanje te veranderen in wereldwijd het grootste imperium, namen de vijandelijkheden toe met de Britten en Canaria, midden in die handelsoorlog regende het kanonskogels tussen de beide naties.
Vandaar, dat het grootste deel van de torens en kustfortificaties op de Archipel destijds gebouwd zijn in opdracht van de Kroon, om de aanvallen van piraten af te slaan die aan boord kwamen van ¡’moderne’ galjoenen, een revolutionaire vooruitgang waren van de verouderde rompen van de karveel. John Poole, Cooke, John Hawkins..., richten de steven met volle zeilen naar de eilanden ,om ze te ontdoen van hun rijkdom.
Aquines de avonturier
Een voorbeeld van avonturiers op de eilanden is men name John Hawkins, die hier bekend was onder zijn tot Castiliaans (Spaans) verbasterde achternaam: Aquines.
En Aquines (Hawkins) die, op zijn beurt, een neef van Francis Drake was, wiens geest tegenwoordig rondzweeft aan boord van de ‘Timanfaya’, en die - iets later - samen met de Hollander Pieter van der Does erin slaagde, de waterpijp van de Grancanario’s te vullen, vooral de tweede.
Francis Draque zoals ook de eilandbewoners van die tijd hem noemden, werd in 1585 geweerd uit de hoofdstad van Gran Canaria, ondanks de sterke vloot die hij leidde richting las Indias (Zuid Amerika), en het is dan, dat hij koers zette naar Arguineguín, onttroond en wraak zoekend, waarbij hij bij een gewaarschuwd Mogán, nog meer verliezen leed, en uit de Canarische wateren vluchtte met de staart tussen zijn benen.
Van Der Does, een harde noot om te kraken
En hoewel het zeker is, dat hij de zuidelijke Canarische wateren uiteindelijk niet beheerste , deed hij dit in 1696 wel in het verre Portobello in Pánama; hij is ook bekend door zijn spookverschijningen op allerlei plaatsen waar men het minst verwachtte.
En dan ontbreekt het nog aan Pieter van der Does, die een harde noot was om te kraken voor de Canarische kusten. De Hollander begint aan zijn ondergang op de eilanden aan boord van de fabelachtige ‘Orangie boom’ en maakte die befaamd in 1599, vergezeld door 73 zeeschepen. Met wapens omgord aankomend, bezettend, rovend en brandstichtend… totdat de milities hem in de pan hakken in Santa Brígida, 1.400 Hollanders zijn naar de verdoemenis gestuurd
Met deze monumentale les eindigen de aanvallen op Canarias, wat ook de geschiedenis was van de piraten. Zoals die van de uit La Laguna afkomstige Amaro Rodríguez Felipe en Tejera Machado - Amaro Pargo - met een kaperbrief van de Spaanse Koning, die vocht tegen de bloeddorstige Caraïbische piraat Barbanegra (Zwart baard); en die van de van Tenerife afkomstige Ángel García, Cabeza de Perro (Hondenkop), eigenaar van een peperkoeken-paleis in Havana (Cuba), die is geëxecuteerd in Santa Cruz, en van de Grancanario Símon Romera-Ali Arráez, de vissersjongen die het schopte tot Groot Admiraal op de galeien van de Argentijnse Marine en die zich als slaaf vrijkocht, nadat hij gevangen was genomen door piraten in de Middellandse Zee.
Pleezierttochtjes vooor individuelen en voor groepen
*Boot-excursies op Gran Canaria:
http://www.yumping.com/paseos-en-barco/excursiones-maritimas-costa-canaria--e19706592
Pleziertochtjes voor individuelen en voor groepen.
**Kapers
Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Kaper
***Drake
Sir Francis Drake diende koningin Elizabeth I van Engeland en vocht niet alleen als kaper, maar ook tegen de Spaanse Armada.
De barranco (het ravijn) van La Mina
raakt uitgedroogd
TEJEDA - maandag 21 juli 2014 - Er loopt geen druppel water. De barranco (het ravijn) van La Mina sterft. De stenen aan de voet van de waterval schreeuwen om water en de bergwandelaars luiden de noodklok; in slechts heel weinig poeljes staat nog water. De buurtbewoners hebben zoiets nog nooit meegemaakt, maar het ergste is het toedoen van de mens.
Voorheen hoorde men het ruisen van het water in de het klein stroompje dat zich gevormd heeft in deze bedding in een van de vochtige en schaduwrijke bolwerken van het laurierbos op Gran Canaria.
De stenen aan de voet van de waterval schreeuwen om water.
VIDEOFILMPJE:
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Gr9ARVVQerA
Wat men nu hoort en vooral voelt is een ondraaglijke zwerm vliegen en muggen. De drie grote watervallen in het 15 meter hoge ravijn zijn momenteel niet meer dan opgedroogd gesteente.
Het enige positieve bericht is, dat de omgeving vochtig blijft en de weelderige vegetatie nog steeds overleeft.
Zie ook:
http://www.sanmarko.nl/nl/Vakanties_/Canarische_eilanden/Gran_Canaria/Barranco_de_Mina.aspx
en:
http://www.grancanariafincas.com/senderismo_det.php?lng=es&i=25
De edele zeeslakkenvanger van Costa Botija
GÁLDAR - zondag 20 juli 2014 - Op de vlakten die afdalen naar zee vanaf Montaña de Amagro (Oker-berg) bevindt zich een klein vissersgehucht van vier huizen en een stenen tagoror (vergaderplaats) die zich uitstrekt langs de schelpdierenkust van het Noorden.
Er is een uitzicht in Costa Botija, op vier bouwsels van droog rotsgesteente die zich lijken uit te strekken over wat een ruige, langwerpige rotswand is die eindigt in de branding. Het zijn enkele muren die enigszins afwijken van de “officiële planning’ van de pre-Spaanse architectuur van het eiland Gran Canaria.
Agaete → Montaña de Amagro → Montaña de Galdar.
Costa Botija
Men ziet dat de winden, die in Costa Botija met een zekere regelmaat ingeburgerd zijn, misschien iets van doen hebben toen men destijds enkele bochtige gangetjes heeft ontworpen welke toegang geven tot enkele vierkante en kruisvormige plateaus, om tocht te vermijden in de ‘verblijfsruimten`.
In elk geval kan men tot de slotsom komen, dat de aparejador (toeziend architect) afgestudeerd is in het oprichten van enkel schatkamers van goede kwaliteit, en dat hij zijn tijd en salaris besteed heeft, als dat al zo was, om deze loopbruggen en paden na te laten, op de locatie waar tegenwoordig zonder cement, of beton, onze eigentijdse primaten zich niet gewijd hebben aan het vernielen, of het kerven van datums in hun stenen als herinnering aan hun hofmakerij en paringen.
Costa Botija, tussen Sardina de Gáldar en Agaete, vormt een afdalende vlakte van aanzienlijke omvang die vanaf de boot lijkt op een maritieme rok van de Montaña de Amagro (Okerkleurige Berg), Beschermd Natuurmonument, en een van de totems van het magische , inheemse eiland waar, volgens sommige bronnen, zich een heiligdom bevindt. In Gáldar zou naast de tempel vamn Tirma,- een andere, heilige plaats bestaan die nog steeds moet worden gedefinieerd.
Het zou het heiligdom Humiaga zijn, dat sommigen lokaliseren in Riscos Blancos, in San Bartolomé de Tirajana, “en anderen noemen het Amagro, of Almagro (Oker) (...) een heiligdom, dat aangetroffen zou kunnen worden op twee locaties: ter hoogte van het Macizo de Amagro (het Oker Massief), dat dicht bij de woonkern van de oerbewoners van de Cueva Pintada ligt; maar, het zou ook in Riscos Blancos kunnen zijn, in het midden van het eiland.
Tirma (Centraal Gran Canaria).
In elk geval is de plaatnaam Humiaga, in al zijn varianten, verloren gegaan…” aldus de geschiedkundige Jesús Rodríguez Padilla en de geograaf Cornelia Esther Silva Álvarez bij hun werk op La Montaña de Gáldar: stellingen, over het magisch-religieuze karakter voor de oerbewoners van Gran Canaria.
Hoe dan ook is het de vraag wat de eerste bewoners van Gáldar deden in deze behuizing boven de schelpdieren. Wel, geen idee.
Ondanks dat men deze ruim 20 jaar geleden heeft omheind, een bescherming, die nu is aangetast door het zeezout, en waar tussen de constructies iets verschijnt wat klaarblijkelijk een tagoror (vergaderplaats) blijkt te zijn, heeft men geen topografisch onderzoek verricht en geen opgravingen gedaan die wijzen op een, of andere beargumenteerde functie.
Maar Valentín Barroso, archeoloog van het bedrijf Arqueocanarias, stelt zich - maar het is slechts voorstelling - de plaats voor als een ‘visserij’ die geleverd zou hebben - net als andere kustlocaties, zoals El Agujero, en La Guancha - aan het destijds machtige koninkrijk Agáldar.
Grotten van Botija.
Dichtbij is het strand van El Juncal, ook wel Funchal genoemd, of Haven, in het Portugees. Feit is, dat het voor de bewoners van Agaete zonder meer ‘Haven’ is. Daaronder ligt een ander inhammetje, dat tussen de getijden door strandmeertjes vormt, en waar naar het oosten een opeenvolgende rij van steile kliffen loopt waarvan men kan verwachten, dat dit een goudmijn is aan burgados (alikruiken), lapas (zeeslakken), pulpos (inktvissen), morenas (morenen) en rots-vissen.
Dan moet men er het werk op nalezen van Carmen Gloria Rodríguez Santana, professor in de Geografie en Geschiedenis aan de Universiteit van La Laguna, die het gelukkige idee had, het boek te schrijven met de titel: ‘De visserij onder de Canario’s, Guanchen en auaritas’ (de oerbewoners van La Palma - Benahoare in het Berbers - werden benahoarita, of auarita genoemd,
zie: http://es.wikipedia.org/wiki/Benahoarita).
Rodríguez stelt, dat de sociale rol die de visserij vervulde, de manifestatie is van sociaal prestige, omdat het te maken heeft met ‘risico en vaardigheid’ en omdat het, voor hem die erin slaagt een prooi te bemachtigen, -net zoals gebeurd met de jacht, een erkenning is van zijn waarde en bekwaamheid, reden waarom de uitvoering ervan was gereserveerd voor de ‘edelen’; iets wat het vermogen van de muren zou kunnen verklaren die Botija bewaart.
De auteur geeft bovendien een lange litanie van technieken die werden gebruikt door de inheemsen van Gran Canaria - die allemaal passen in het kader van het steile kustlandschap van Costa Botija - en die al snel het idee verwerpen van enkele onhandige vissers die hun toevlucht namen tot simpele vangstkansen.
Guelde = Koornaarvis.
Mero = Haanvis. Lapas = Zeeslakken.
Zo zegt ze - net als gebeurde op ander kustlocaties, het bouwen van muren, die het laagtij benutten, voor het verkrijgen van vangsten - dat het ‘kralen’ zijn, waarin men spiesen, netten en stenen gebruikte. Ook verwijst ze naar Abreu Galindo, om een nog overtuigendere techniek te noemen; de vissen te doden met stokken;een nachtelijke bezigheid, waarbij enkele ontstoken, houten fakkels de zaak verlichten en de ‘slachtoffers’ aantrokken.
Eveneens in het duister viste men op mero (Luvarus imperialis = haan vis; zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Haanvis), en met een lus wist men een sardine, of een guelde (Atherina presbyter = koornaar vis; zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Koornaarvis) te vangen.
Maar er is nog meer, zoals het gebruik van rietstengels die men met grote vaardigheid vlocht tot aaneengeschakelde visnetten. De aanwijzingen van sardines, longorones (kleine koornaar visjes - krokant gefrituurd erg lekker op Canarias!) en caballas (makrelen) op diverse eiland vindplaatsen, “kan men alleen verklaren, met deze netten” zo bevestigt Carmen Gloria.
Met dit vermakelijke visserslatijn komt men ’s middags aan in de woonkern van Botija. Rondom is het een woestenij, met niet geasfalteerde wegen die moeilijk begaanbaar zijn ; en waar het getijde de geur van jodium verspreidt, totdat men het geluid van een tweetakt motortje hoort van een bromfietsje waaraan een aker (putemmertje) is bevestigd.
Er stapt een man af met een hele trits vishengels op zijn rug, en met een overhemd met vermoedelijk resten van visschubben, om zich te installeren op een vis-stek Hij kneedt een plukje brood en gooit dit in zee. Hij maakt zijn vistuig gereed en werpt een hengel uit.
Abreau Galindo zei al, dat het de vishaken van de Canario’s waren, “die nog steeds de beste van Spanje zijn…” en nu we de gemotoriseerde visser bekijken vanuit de woonkern Botija lijkt het alsof vijf eeuwen, of zelfs een millennium, niets zijn. Het is ver verwijderd van de dezelfde prentbriefkaart, als het niet dit oranje landschap was van twee tijden.
‘Het Rode Huis’
Op dit gedeelte van de verlengde Las Canteras-zeeboulevard straalt het oude pompstation voor zeewater in La Caleta del Cabrón een onwerkelijke sfeer uit
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - zondag 4 mei 2014 - Alle huizen zijn sinds mensenheugenis gebouwd. Deze vaststelling staat op zich en is niets meer dan de draad van de geschiedenis die leidt tot praten over dit huis. Niet alle huizen grenzen immers aan de immense zee van het menselijke geheugen. In feite noemen de buurtbewoners dit La Casa Roja (Het Rode Huis) en het rijst op, op een helling in La Caleta del Cabrón, op het verlengde van de Paseo de Las Canteras (zeeboulevard), en het lijkt erop, dat het meer bij de zee hoort dan bij het land en, dat voor ‘Het Rode Huis’ de zee niet meer is dan een intieme onmetelijkheid.
Het huis, een van de meest raadselachtige van Las Palmas de Gran Canaria, was destijds een pompstation, dat zeewater pompte naar de toren die destijds daar stond waar nu het plein is, dat de Calle Agustín Ramos in tweeën deelt. Met het uit zee opgepompte water reinigde men tot ergens in de 20ste Eeuw de straten van La Isleta en vulde men het zwembad in de wijk.
Modesta Antonia, de dochter van Santiago, de mecanicien die verantwoordelijk was voor het laten draaien van de machinerie van het station, legt aan de verslaggever uit, dat men haar vader had aangesteld voor het onderhoud en het functioneren van het artefact.
Beneden, zo vertelt Modesta Antonia, was er een put - daarvan kan men nog enkele tralies zien - waar het water uit zee werd opgepompt; op de tussenverdieping was een magazijn,- zo vertelt Juan, een jongeman uit de buurt - dat de buren gebruikten als er vergaderd moest worden.
Dit hele gebied, dat loopt vanaf zee naar het Plaza del Torreón - ook wel bekend als het plein van de Calle Agustín Ramos - straalt een onwerkelijke sfeer uit waarvan de contouren alleen kunnen worden omschreven door fictie.
Geen wonder, want dit is een van locaties in de provincie Las Palmas waar de meeste speelfilms zijn opgenomen. John Huston filmde op deze locatie in de Bahía de El Confital de laatste scènes van ‘Moby Dick’ - zeker ook, omdat de rots lijkt op een walvis, Miguel Hermoso neemt in een scène een flits op van het Plaza del Torreon; en Felix Sabroso en Dunia Ayaso maakten het voormalige pompgebouw tot hoofdrolspeler met het meest verontrustende karakter in het binnenland van het Eiland. Er moet gezegd worden, dat in de laatstgenoemde film La Casa Roja (Het Rode Huis) een zieke man is die steeds weer uitroept: "¡Yo te saludo, viejo océano!" (“Ik groet je, oude Oceaan!)”.
Als men nu over de trappen en wandelpaden loopt die zich ontvouwen rond het gebouw, gaat het geheugen terug in de tijd. De wandelaar voelt zich ondergedompeld in de zwevende toestand van de werkelijkheid. De gestolde lava waarop Het Rode Huis opstijgt, aangetast door wind en zeewater, onthult de enorme ouderdom van het gebied. Het pand, dat een paar generaties geleden is gebouwd, heeft ouderdomsverschijnselen. Maar de intimiteit ervan vertoont echter hetzelfde uiterlijk als op de eerste dag, in het gunstigste geval lijkt het, of het is gebouwd als een echo uit het verleden, of bij nadere beschouwing, dat het, gapend in de diepte, gemaakt is als een ‘clif hanger’.
El Charco Azul,
meertje van de ‘duizend kleuren’ water
Met een 20 meter hoge waterval bevat El Risco een van de meest paradijselijke locaties van de Canarische Eilanden
AGAETE - paasmaandag, 21 april 2014 - Op minder dan een half uur lopen, op twee kilometer afstand van het gehucht El Risco, gelegen op de weg van Agaete naar La Aldea, ligt een locatie die zeer zeker de moeite waard is om te ontdekken. Hoewel het met dat ontdekken steeds minder wordt, want tientallen bergwandelaars voelen zich wekelijks aangetrokken door de kleine waterval en de mogelijkheid er een duik te nemen in zoetwater.
De warmte die de zomer aankondigt heeft het volume doen afnemen. Maar de barranco (het ravijn) zorgt voor een permanente waterstroom die vanuit La Cumbre komt voor het behouden van de aantrekkingskracht van deze locatie.
Een caidero is een berg- of rotswand waarlangs het regenwater - in de vorm van een waterval - stroomt en er een meertje vormt; en El Charco Azul is een dergelijk kleine, natuurlijke caidero van ongeveer 20 meter hoog waarvan de geologische vorm ervoor heeft gezorgd, dat aan de voet ervan een veelkleurig zwembassin is ontstaan.
Naast het kleine meertje telt men nog meer - zij het minuscule - waterplasjes op de afdaling in de barranco (het ravijn). Het vrij stromende water maakt het de bezoekers mogelijk, een duik te nemen in het frisse zoetwater, om zich daarna in de zon te laten drogen op de rotsen.
Het bassin, dat zich onder aan de waterval heeft gevormd, zorgt - afhankelijk van het uur van de dag - voor een lichtspel met reflectie van duizend kleuren in het water, omdat de enorme wand de helderheid van het eerste daglicht gefilterd doorlaat; genoeg, om de zonnestralen te laten doordringen, die voor een uniek beeld zorgen aan de voet ervan. Daar komt dan een veelvoud aan planten bij die onder in de barranco (het ravijn) groeit; wat verhindert, om de werkelijke diepte van sommige locaties waar te nemen.
Maar El Charco Azul is niet het enige charcón (meertje) in de barranco, het ravijn telt er diverse op verschillende niveaus.
De wandeltocht kan door bijna iedereen, van elke leeftijd, gemaakt worden. De toegang is via het gehucht zelf, aan de rand van GC-200, de weg van Agaete naar La Aldea. En de te volgen route wordt aangegeven door een aantal houten wegwijzers die ‘Charco Azul, SL 02’ aangeven.
Een aantal informatiepanelen op het kleien pleintje naast de weg geeft wat meer informatie over dit gehucht, het belang ervan en van de opname in het project ‘Ecobarrios’, dat is opgezet door de Universiteit van Las Palmas de Gran Canaria (ULPGC)in het kader van de Reserva de la Biosfera de Gran Canaria (Bescherming van het Biosfeerreservaat van Gran Canaria).
Om in deze natuurlijke omgeving te geraken, die bekend is als het charco de mil colores (het meer van de duizend kleuren) moet men de ruige omgeving van het gehucht El Risco doorkruisen. Men passeert de kapel en het plein, de huizen, de diverse boerderijen en palm oasen, voordat men aan een meer natuurlijke route begint, met voortdurend uitzicht op de hoge rotswand van de Faneque, Tirma en Pinar de Tamadaba (Dennenwoud van Tamadaba).
Men laat de huizen van Las Rocas achter zich en de bergwandelaar betreedt de bedding van de barranco (het ravijn) die - al naar gelang de tijd van het jaar - diverse waterstanden heeft. Na enkele warme dagen in het voorjaar loopt er slechts een klein stroompje.
Het wandelpad is goed aangeduid, bovendien zorgt het spoor van de wandelaars ervoor, dat de route gemakkelijk te volgen is. Bovendien volgt een naastgelegen, zwarte kunststof waterleidingbuis vanuit het hooggelegen gedeelte bijna de gehele wandelroute.
Op sommige gedeelten is het mogelijk toeristen waar te nemen die onderweg naar het Charco Azul zijn, en spelende kinderen in de waterplasjes. In het voorjaar maakt de groene kleur van de bergen de aanblik nog aantrekkelijker. Dat komt door de rabogato (kattenstaart), deze invasieve plant (grassoort) die zich meester heeft gemaakt van alle berghellingen in dit Westelijke gebied van Gran Canaria, zonder dat men tot nu toe maatregelen heeft genomen, om te voorkomen, dat deze grassoort de autochtone vegetatie overwoekerd die, ondanks alles, probeert te overleven in dit gebied met heel afwisselende temperaturen.
Na vanuit het dorp een hoogteverschil van bijna 100 meter te hebben overwonnen, laat het einde van het wandelpad in al zijn pracht de geologische rijkdom van de locatie zien, met de verschillende lagen die zichtbaar zijn en het water, dat in verschillende verhoudingen langs de rotswanden stroomt, daarbij het gesteente uithollend, dat het charcón principal (hoofdmeer) vormt; het Charco Azul (Blauwe Meer), dat als een klein zwembassin met koel water wordt omzoomd door een enorme vegetatie waar de stilte wordt doorbroken door het ruisen van de waterval, het kwaken van kikkers en het fluiten van sommige vogels. En hoewel over het algemeen zeer zuiver - helaas - met enkele tekenen van menselijke aanwezigheid.
Het landschap wordt versterkt door de rijke, omringende vegetatie van deze vallei, die in de verte niet het zeezicht verbergt en het zicht op de kliffen. Dit alles, zoals gezegd, in een ‘wilde’ omgeving.
Er zijn zelfs mensen die bij het Charco Azul, als eigenaardigheid van de plaats, het gezicht van Jezus menen te herkennen in de kleine uitsteeksels van de hoofdwaterval en de verschillende tinten van de rots. Dit geologische fenomeen zou half ontloken ogen, neus, lippen, snor en baard vertonen.
De bewoners van El Risco verbazen zich over de aanwezigheid van zoveel bergwandelaars, zeker honderd in het paasweekeinde, zo verzekert een dorpsbewoner, die ons is zijn auto vergezeld op het meest steile gedeelte van het gehucht, dat uitgerekend het moeilijkste is van de gehele wandeling, vanwege de steile helling.
Het gehucht El Risco, in het bijzonder Charco Azul, is opgenomen in een proefproject voor duurzame ontwikkeling: ‘Ecobarrios’ genoemd, dat wordt bevorderd door het Cabildo (Eilandbestuur)van Gran Canaria en de ULPGC, dat zes gehuchten omvat zoals:
- El Carrizal in Tejeda;
- Lugarejos in Artenara,
- Tunte in San Bartolomé de Tirajana;
- Barranquillo Andrew in Mogán,
- Tasarte in La Aldea
- Aríñez in San Mateo.
EL Risco
El Risco - in de gemeente Agaete - ligt op 130 meter hoogte en telt ongeveer 300 inwoners. En zoals staat te lezen op een van de informatiepanelen bij de toegang tot het gehucht, “herbergt deze vallei een van de weinige gebieden die zijn aangepast voor de landbouw in dit gedeelte van het eiland, wat het bestaan van een menselijke nederzetting mogelijk maakt.” De wijk telt 90 huizen, evenals een dozijn casas rurales (plattelandswoningen).
El Risco (Gemeente Agaete).
El Risco: hier parkeren en dan - van hieruit gezien, via de woonkern links - naar boven = richting Charco Azul.
El Risco: Na een consumptie op het terras - van hieruit gezien, via de woonkern rechts - naar boven = richting Charco Azul.
Zie voor meer foto's van deze spectaculaire bergwandelroute:
http://www.flickriver.com/photos/azuaje/sets/72157625906640760/
Landbouw
In deze plattelandsomgeving en vee beweidingsgebied overheersen het strand - waarop in de paas- en zomervakantie veel caravans staan - en de boerdijen, maar ook haar Charco Azul, dat in het genoemde proefproject is opgenomen, “als een zoetwaterbed in de bedding van de barranco (het ravijn) van El Risco, dat bepaald wordt door de aanwezigheid van een reusachtige kom, die is ontstaan door erosie met regenwater van de waterval op een compacte laag turf. Deze structuren ontstaan op een natuurlijke wijze door uitholling met regenwater in relatie toe de intensiteit van de waterstroom.”
El Risco (gemeente Agaete).
Het voorgenomen actieplan voor dit gebied omvat, “het activeren van de aanwezigheid van water op deze locatie.” Daartoe willen technici van de Universiteit het wandelpad, dat vanuit de woonkern naar het Charco Azul leidt, verstevigen en verbeteren met signalering.
Daartoe zal ondersteuningsmateriaal moeten worden aangebracht langs het wandelpad in de vorm van QR codering (een tweedimensionale streepjescode, zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/QR-code), waarmee de bezoekers, door middel van nieuwe technologie, hun weg kunnen vinden en tijdens de wandeling, hun algemene kennis over deze locatie kunnen verdiepen.
Tegelijkertijd, legt het project de optie op tafel van het installeren van een met zonnecellen oplaadbare LED-verlichting die bij het vallen van de avond de markeringen en de bodem verlicht, “wat een toegevoegde waarde zal zijn voor dit wandelpad, waardoor deze kom een op het eiland unieke landschapsingreep ondergaat die uitmondt in een verbetering van de toegankelijkheid tot deze natuurlijke waterval.” Dit wel met het risico, dat het - vanwege de gemakkelijke bereikbaarheid - een bestemming wordt met massaal bezoek van excursiegangers,”
Men wil bij het Charco Azul houten vlonders op de rotsen aanleggen, om tegemoet te komen aan de bezoekersaantallen.
El Risco (gemeente Agaete).
Met het doel de plaatselijke economie te activeren, zal men als toevoeging in het gehucht enkele wandelpaden aanduiden via welke men de interessante locaties leert kennen, met informatieborden in de routes die als gids kunnen dienen, bovendien zal men twee waterpoelen die een strategische ligging hebben, in orde maken als uitzichtspunten.
Ten slotte zal men de parkeerplaatsen verbeteren en uitzichtspunten aanleggen door gebruik te maken van de bestaande infrastructuur. De wandelaars treffen in de barranco (het ravijn) van El Risco, dat Agaete met La Aldea verbindt, tussen de rotswanden een pad aan dat naar het strand leidt.
De vier uitzichtspunten in Santa Lucía en
La Fortaleza hebben al jare
n geen verklarende tekstborden meer
Het Patronato de Turismo (plm. de VVV) wil nog voor de zomer van 2014 nieuwe signalering aanbrengen, met geld uit de Europese fondsen
INGENIO DE SANTA LUCÍA - zondag 6 april 2014 - De vier uitkijkpunten in het hooggelegen gedeelte van de gemeente Santa Lucía missen al jaren hun bijbehorende verklarende tekstborden over de gebieden die men van daaruit kan aanschouwen. Dit wordt aangegeven door toeristen en door inwoners van Santa Lucía.”
De uitkijkpunten zijn prima, hoewel niet helemaal goed verzorgd, want ze hebben geen verklarende tekstborden,” zo merkt de jonge inwoner van Vecindario, Sergio Viera, op. “Dit is een ware ramp en wij, die ons wijden aan het toerisme, zouden ze een beetje beter moeten verzorgen,” zo voegt hij toe op het uitkijkpunt van Ingenio de Santa Lucía.
De Brit Maris Carowe op het uitzichtspunt in de barranco (het ravijn) van La Sorrueda in Santa Lucía.
Ook de Engelsman Maris Carowe en zijn vriendin tonen zich verrukt over de uitzichten, maar ze kunnen de houten tekstborden op het uitkijkpunt van La Sorrueda niet ontcijferen, omdat die onleesbaar zijn.
Ook de eigenaar van restaurant ‘El Alpendre, Felíx González, betreurt de staat van de in het Spaans en het Engels weergegeven teksten, “ het is waar, dat hier een vorm van vandalisme heerst, er zijn houten bescherming paaltjes aangebracht op de uitzicht-locaties, en die zijn vernield,” zo voegt hij toe.
Het Patronato de Turismo (plm. de VVV) ressorterend onder het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria heeft twee jaar geleden de signalering verwijderd, omdat de inhoud in de houten tafelbladen ervan was aangetast door vochtinwerking, met de bedoeling deze te vervangen, maar tot op zijn de metalen leestafels leeg, alsof ze half zijn afgewerkt.
De eilandminister van Toerisme, Melchor Gamón, heeft op vrijdag 4 april laten weten: “We hebben de signalering besteld bij een bedrijf op het Península (Schiereiland = vasteland van Spanje), die niet is aangekomen, en we hopen, dat die binnen drie maanden aangebracht kan zijn.”
Het Patronato de Turismo (plm. de VVV) van Gran Canaria neemt deel in het Europese economische ontwikkelingsproject ‘Vertebratur’
(http://www.territorialcooperation.eu/frontpage/show/6564),
dat bestemd is voor verbetering van het plattelands- en natuur-toerisme. Gamon denkt, dat met €30.000,= uit het project, men de uitzichtspunten van Santa Lucía en die op de rest van het eiland kan verbeteren.
Op haar beurt heeft de Gemeente nagenoeg niets gedaan, om de tekstborden te vervangen die jaren geleden door het Cabildo (Eilandbestuur) zijn aangebracht op de muren van de uitzichtspunten van Las Tenderas, La Sorrueda, Ingenio de Santa Lucía en El Guriete.
Dit wordt toegegeven door de wethouder van Openbare Werken, Francisco García. “We zullen onze verantwoordelijkheid nemen en zeer zeker gaan we de panelen verbeteren, hoewel met ander materiaal,” zo merkt hij op.
García benadrukt wel, dat gedurende deze tijd zowel het Ministerie van Milieuzaken, van het Cabildo (Eilandbestuur); evenals de Gemeente de uitkijkpunten hebben schoongehouden. “Ook hebben we diverse keren de houten afrastering moeten vervangen, omdat mem die heeft gestolen.
De uitzichtspunten zijn door het Cabildo (Eilandbestuur) aangelegd tijdens het regeermandaat 1995-1999.
Fimar 2014 in Las Palmas de Gran Canaria
met 84 exposanten in ruim honderd stands
De derde editie van een handels- en recreatiebeurs
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - vrijdag 28 maart 2014 - De Feria Internacional del Mar, Fimar 2014, brengt van 4 t/m 6 april in Las Palmas de Gran Canaria 84 exposanten bijeen in ruim 100 marktkramen, om de maritieme sector dichter bij het publiek te brengen en, de omzet van ruim €300.000,= die behaald is in 2013 te verhogen.
De derde editie van dit evenement is op donderdag 27 maart 2014 gepresenteerd door de wethouder van Ciudad de Mar (Stad van de Zee), Mimi González, van Las Palmas de Gran Canaria; door voorzitter van het Havenbedrijf, Luis Ibarra; en de vakbondssecretaris van de Federación del Metal (Femepa) (Metaalnijverheid), Juan Carlos Betancor.
De wethouder heeft de groei van dit gemeentelijke initiatief benadrukt, dat kan rekenen op 31% meer exposanten, dan in 2013; en op 162% meer dan tijdens de eerste editie in 2011, een inzet van het Gemeentebestuur, “om een ‘grote etalage’ te hebben voor de maritieme - en de visserijsector.”
Naast de activiteiten die Fimar biedt op het Plaza de Canarias, groeit het evenement uit tot aan Edificio Miller, waar men een tentoonstelling kan zien, van de sculpturen welke men zal plaatsen in het toekomstige onderwaterpark van Las Palmas de Gran Canaria, en ook tot aan de Muelle Deportivo (Jachthaven), voor het stimuleren van het nautische aanbod en de horeca in het gebied.
Er ligt een tentoonstelling afgemeerd van ruim 6o motorvaartuigen, zeilschepen en waterscooters.
Onder toezicht van het Havenbedrijf zal een maritieme pendeldienst worden onderhouden tussen de Santa Catalina-pier en de Jachthaven, voor telkens 150 passagiers, op zaterdag en zondag tussen 11:00 en 17:00 uur, opdat men de Haven van Las Palmas leert kennen, met een overtocht die slechts €0,50 per persoon kost.
In hetzelfde gebied is een show van tweedehands vaartuigen, een ambachtelijke visserij demonstratie en een culinaire route die is uitgezet door de restauranthouders van de 'Marina LPS'.
Fimar 2014 biedt filmvoorstellingen met films als 'Mobi Dick’, van John Huston; en 'El Navegante', van Buster Keaton; welke men zal vertonen in Edificio Miller, en daarlangs zal er de documentaire 'Mi playa del arrecife', van Tino Armas en Álvaro Carrero, te zien zijn, evenals een achttal korte speelfilm.
Ook is er een thematisch evenement op het gebied van onderzoek en innovatie, met 15 stands die gecoördineerd zal worden door de Algen-Bank van de Universiteit van Las Palmas de Gran en op 4 april presenteert men diverse voorstellen die betrekking hebben op de blauwe economie binnen het roject 'Pecha Kucha Nigth Las Palmas' (zie: http://www.marinalpa.com/fimar-2014-mostrara-proyectos-de-desarrollo-y-tecnologia-marino-maritima-bajo-el-innovador-formato-de-un-pecha-kucha).
Op zijn beurt is Luis Ibarra de Gemeente Las Palmas de Gran Canaria erkentelijk voor de samenwerking in de projecten Puerto-Ciudad, die op middellange termijn zullen worden uitgevoerd aan de waterkant.
Na toegegeven te hebben dat de Haven van Las Palmas een grote onbekende blijft voor de meeste inwoners van de hoofdstad, zet men zich ervoor in, dat men verliefd wordt op haar waterkant, “omdat de stad een ‘blauwe toekomst’ verdient.”
Ibarra prijst zich ook gelukkig, dat men in Fimar 2014 ook de Muelle Deportivo (Jachthaven) zichtbaar maakt; die, “ondanks, dat deze overbezet is en niet altijd de dienstverlening levert die men wenst, een belangrijke industriële sector levert, evenals een belangrijk recreatiegebied voor de stad.
Een dode bij over de kop geslagen personenbusje
Ingenio, Gran Canaria
INGENIO - maandag 10 maart 2014 - Het ongeval heeft plaatsgevonden op maandag 10 maart 2014 op de weg tussen Pasadilla en Cazadores (Gemeente Ingenio - Gran Canaria). In het verongelukte personenbusje zat een groep Zwitserse bergwandelaars. Een persoon is omgekomen en er zijn diverse ernstig gewonden. Op de plaats van het ongeval is assistentie verleend door een helikopter van de GES, agenten van de Policía Local (Gemeentepolitie) de Guardia Civil, de Brandweer, en leden van de Protección Civil (BB = Bescherming Burgerbevolking).
Het ongeluk heeft zich voorgedaan om 10:20 uur ter hoogte van kilometer 4,400 op de autoweg GC-120, op 50 meter afstand van Cazadores, toen het voertuig van een steile helling is gerold, zo laten informanten weten. In het personenbusje van touringcarmaatschappij ‘Yajo Bus’ zaten 19 personen, 17 toeristen die logeren in de Parador Nacional van Cruz de Tejeda, hun gids en de buschauffeur.
Twee helikopters van de reddingsdienst hebben twee zwaar gewonden in kritieke toestand overgebracht naar Las Palmas de Gran Canaria. De overige gewonden zijn ter plaatse behandeld en per ambulance overgebracht naar ziekenhuizen in de hoofdstad van Gran Canaria, zo heeft de wethouder van Veiligheid, Héctor Suárez, van de Gemeente Telde aan de persmedia laten weten.
Volgens de verstrekte informatie van de ter plaatse aanwezige leden van de Protección Civil (BB) en de Policía Local (Gemeentepolitie) van Telde, zijn er naast de twee gewonden in kritieke toestand, nog eens zeven ernstig gewonden die niet in levensgevaar verkeren, zo heeft de wethouder laten weten.
De verongelukte groep is vertrokken vanuit het hooggebergte van Gran Canaria, om een bergwandeling te gaan maken
De Guardia Civil onderzoekt de oorzaak van het ongeval, waarbij het tot op heden nog niet duidelijk is, wat er precies is voorgevallen. Men sluit echter niet uit, dat de minibus problemen gehad zou hebben met de remmen, zo laat een woordvoerder van het Commissariaat van Las Palmas weten.
Natuur en gastronomie voor ‘jongeren’ van 40
GRAN CANARIA - maandag 24 februari 2014 - De bezoekers die de dag plukken op internetpagina www.carpediem40.com treffen daar voornamelijk activiteiten aan die te maken hebben met bergwandelen en - na een paar kilometer ontspanning - culinair genot, op interessante locaties.
Het gaat om niet te drukke evenementen, themafeesten die te vergelijken zijn met feestjes thuis, en op sportgebied maar verre van competitief.
De internetpagina voor de recreatie van 'jongeren' van 40. Kalender, jíj kiest!
Archieffoto van een bergwandelroute op Gran Canaria.
Grancanarios van rond de veertig besteden hun vrije tijd aan culinaire activiteiten, of aan bezigheden die met de natuur te maken hebben, zo onthult de coördinator van de internetpagina voor alternatieve vrijetijdsbesteding www.carpediem.com, die is gecreëerd voor een deel van de samenleving, dat niet kon rekenen op dit aanbod op het Internet.
Ondanks, dat de internetpagina pas sinds januari 2014 in de lucht is, merkt Durán op, dat de bezoekers van de internetpagina, die momenteel de enige in zijn soort is op Gran Canaria, voornamelijk kiezen voor activiteiten die te maken hebben met de horeca en met de bergwandelsport, “uitrustend, na enkele kilometers op interessante locaties.”
Bergwandelen en culinair genot.
Op de tweede plaats komen de niet al te grote evenementen, themafeesten die gelijk zijn aan een feestje thuis; en op sportgebied, activiteiten die verre van competitief zijn. Activiteiten die ze graag gedaan zouden hebben, maar die verplichtingen niet toestonden deze te doen;” merk Durán op. Afgezien van thuisblijven met de kinderen, in het geval, dat men deze heeft, is het profiel van veertigjarigen niet langer passief te zijn, in sommige gevallen benut men de kleuterschool, om een poosje alleen te zijn.
"Rustigere activiteiten..."
Durán laat weten, dat gedurende het jaar waarin het project in ontwikkeling is en men de markt bestudeerd heeft, men zich rekenschap heeft gegeven van een gevarieerd aanbod voor de jongerensector en voor ouderen; maar, dat er een gat is voor de leeftijdscategorie van tussen de 35 en de 50 jaar, voor wie geen aandacht is.” Je past je aan, aan drukke evenementen die er zijn, zoals carnaval en concerten, maar er waren geen rustigere activiteiten; en, dat is wat de mensen vragen, met meer kwaliteit en in gezinsverband,” zo bevestigt Durán.
".... dat is wat de mensen vragen, met meer kwaliteit en in gezinsverband."
Onder de vernieuwende aspecten op Internet bevindt zich de uitwerking van een eigen agenda, “waarin wij alle evenementen die we realiseren zelf ontwerpen en uitvoeren,” zo legt Durán uit. Bovendien “zijn wij geen typische gebruiksagenda; via onze internetpagina verspreiden we activiteiten en men kan zich inschrijven op, wat de gebruikers zouden willen,” zo voegt hij toe.
De coördinator voor de inhoud van www.carpediem40,com merkt op, dat de concurrentie in de sector het grootste obstakel was voor het opstarten van het initiatief. Hoewel hij aangeeft, “ons idee is niet, om de gehele markt te bedienen;” hij zegt samen te werken met andere bedrijven, zoals die in de horeca, als voornaamste weg voor het genereren van omzet en waarbij, “de gebruikers de producten van hier leren kennen in samenwerking met deze bedrijven.”
Vrijetijdsbesteding zonder kosten
Doramas Pérez en Miguel Bitar hebben een internetpagina ontworpen met daarop alle aanbod aan gratis vrijetijdsbesteding en gratis cursussen
GRAN CANARIA - maandag 17 februari 2014 -Vertier en het volgen van cursussen zonder ook maar een euro uit te geven. Dat is de filosofie waarop Freedeus is gebaseerd, een internetforum, dat het aanbod aan gratis vrijetijdsbesteding en gratis cursussen samenbrengt, zodat de gebruikers er - geheel gratis - van kunnen genieten.
Doramas Pérez en Miguel Bitar zijn de makers van de internetpagina die geboren is met de bedoeling geloofwaardigheid te geven aan de organisatie van gratis activiteiten en evenementen. De inkomsten van dit bedrijf komen uit de commerciële contracten die men overeenkomt met sommige sponsoren en uit het gebruik, dat andere bedrijven maken van het portaal als reclame-platform.
Freedeus, de God van alles gratis.
Sportduiken of het beoefenen van de golfsport hoeft niet uitsluitend binnen het bereik van een enkeling te liggen. Dat is tenminste de filosofie waarmee Doramas Pérez en Miguel Bitar hun internetpagina in gang hebben gezet een internetportaal, dat een breed aanbod aan gratis recreatiemogelijkheden en gratis cursussen samenbrengt.
Beide vrienden kregen het idee, om dit platform op te zetten, na de noodzaak gezien te hebben, om serieus het gratis aanbod te ondersteunen, dat sommigen organiseren voor de gebruikers. “Ik gaf me er rekenschap van, dat het aanbod aan vrijetijdsbesteding op een gratis wijze een gat in de markt was en, dat trok men heel erg aan, maar leverde ook veel angst op, dat de klanten ons zouden oplichten en commerciële valkuilen zouden opzetten,” merkt Bitar op.
Gemotiveerd door zijn zakelijke instinct, bedacht Bitar zich geen twee keer, om zijn handen uit de mouwen te steken en een project op te zetten dat gericht is op het genereren van vertrouwen tussen de gebruikers. “Het idee was een internetpagina te ontwerpen waar op een serieuze en professionele manier de gratis producten en gratis diensten bijeengebracht worden,” zo voegt hij toe. Als vrucht van de samenwerking ontstond Freedeus, dat van start ging in mei 2013.
Voordat het echter zover was, heeft Bitar een opleiding gevolgd om zich zakelijk op het Internet te kunnen presenteren. “Afkomstig uit een klassiek middenstandsgezin was inzetten op het Internet zich inleven in een compleet andere wereld waarop men zich moest voorbereiden,” zo bevestigt hij.
Trouw aan zijn principes, kan het niet anders, dan dat Bitar erin geslaagd is zijn opleiding te krijgen via gratis cursussen. “Ik ben een voorbeeld van iemand die op een kwalitatieve en gratis wijze heeft kunnen studeren, of opleidingsgereedschap heef weten te bereiken, omdat dit het is zoals men begint,” merkt hij op.
Het aanbod van Freedeus bestaat o.a. uit evenementen voor vrijetijdsbesteding, sportactiviteiten, concerten, cursussen en zakelijke bijeenkomsten. “Er zijn vele gratis toepassingen die bedrijven en zelfstandigen kunnen gebruiken voor het verbeteren van hun productiviteit, of voor het verbreden van hun specialisatie op bepaalde terreinen. Het zijn zaken die men vaak niet kent,” legt Bitar uit.
Zie:
http://freedeus.com/blog/2014/1/27/lut07bhe7qdxl09xuf17htv5pavqfj#.UwFYc87SCea
Om het Freedeus project te realiseren, hebben beide partners ongeveer €12.000,= geïnvesteerd; een bedrag, dat afkomstig is van hun spaargeld en wat ze binnen niet al te lange tijd hopen terug te verdienen. “We zijn begonnen, bekendheid te verwerven, maar als de handel goed loopt, kan die uiterst lucratief zijn. Bovendien studeren we op enkele financieringslijnen via technische ondernemers van wie wij denken, dat die ons kunnen ondersteunen,” zo laat Bitar weten.
Het handelsmodel van Freedeus rekent op drie manieren van inkomsten, opdat het gratis maken ook zal renderen. Op de welke winst oplevert op korte termijn aan de hand van de sponsoren. “Het zijn ondernemingen waarmee we een commercieel contract hebben afgesloten waarbij zij de activiteiten onderschrijven die wij organiseren en die ze ondersteunen; en in ruil daarvoor verbinden wij ons merk en genereren daarmee vertrouwen in hun product en dienstverlening,” zo merkt Bitar op.
De tweede manier van inkomstern heeft te maken met de zakelijke positionering van Freedeus, “daartoe verkrijgt met de resultaten op lange termijn.” Het bestaat eruit, dat de bedrijven het portaal van Freedeus gebruiken als platform, om bekendheid te geven aan hun activiteit.” “We brengen ze een bedrag in rekening voor het publiceren van hun cursus, of hun blog, zo dienen we, bijvoorbeeld, als verbinding met hun gebruikers, “ zo legt ze uit
De derde en laatste manier voor het verkrijgen van inkomsten is die van de commissies die Bitar en Pérez ontvangen voor elke klant die een bedrijf ontvangt na het realiseren van een activiteit met Freedeus. “ Als na het volgen van een gratis cursus de gebruiker een nieuwe dienstverlening contracteert, ontvangen wij een commissie, omdat we het bedrijf een nieuwe klant hebben bezorgd,” zo voegen zij toe.
Momenteel organiseren ze twee groepsactiviteiten: een golf-seminar en een beginnerscursus sportduiken.” “We werken nu aan afspraken voor kanovaren, strandtennis en een dansmarathon.”
Na zich op Gran Canaria bewezen te hebben, hopen ze de sprong naar het Península (Schiereiland = vasteland van Spanje) te maken, om bekendheid te verwerven voor hun bedrijf.
Met de guagua naar de Risco (Klif) van San Nicolás
Uitzichtspunten, barretjes en veel traptreden in deze stadswijk van Las Palmas de Gran Canaria
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - dinsdag 4 februari 2014 - De historische riscos (kliffen) van Las Palmas de Gran Canaria - San Nicolás, San José, San Roque en San Juan - zijn niet zomaar een stadswijk. Ook San Nicolás is niet zomaar een rotswand. Het is een van de vroegst bewoonde - sinds de 17de Eeuw - en met 4.200 bewoners de dichtstbevolkte. San Nicolas is de kaap tussen de barrancos (ravijnen) van Guiniguada en van Mata. Een honderd meter hoge, steile helling die het Franco-regime wilde verbergen door het oprichten van gebouwen met hun achterkant er naar toe vanaf de Avenida Primero de Mayo, ter hoogte van Triana. Een gatenkaas van grotten bedekt met huizen. Een ideale manier, om de horizon af te speuren. Het hele jaar door, iedere nacht een Bethlehem, door de honderden oranje stippen op de heuvel die ze verlichten.
De bestemming die men op moet geven is het Hospital Militar (of Juan Carlos I) (Militaire Ziekenhuis Juan Carlos I). De guagua (stadsautobus) lijn 80 vertrekt vanaf het Pérez Galdós-theater en komt ook boven. Daar wachten ons de uitzichtspunten van Lomo de San Bernardo, over de stadswijken Triana en Vegueta, en dat van Mata, in de bocht van de weg, met prachtig uitzicht op San Antonio en de baai. Verscholen achter het grootste deel van het ziekenhuis, de ruïnes van het Castillo de San Francisco, waarvan de bouw ruim vier eeuwen geleden werd versneld na de aanval van piraat (pardon… de Hollandse viceadmiraal) Pieter van der Does.
De top van San Nicolás is per taxi te bereiken, overal vanuit de stad voor minder dan €10,=
Verblijf er op een zondagochtend en uit de huizen galmen de bolero’s en de dansmuziek. “Het verbaast je”, bekent Armando Manzanero aan de piano vanachter een openstaande deur. Men daalt af via de steegjes en men laat zich intuïtief leiden. Gabarra, Gacela, Globo, Limonero, Lirio, Mercurio, Milagro, Mirasol, Nilo, Sirena, Teide, Tesoro, Torrente, Verona. De middeleeuwse wirwar zal u verrassen. Nummer 9 van de Calle Guadiana, was de ‘Polonia’ de vroege ontmoetingsplaats en balzaal. Tegenwoordig is het een boksschool, de bar is alleen op maandag gesloten. Tijdens de wandeling kan men provianderen in de zes winkeltjes die over het gehele labyrint zijn verspreid.
Uitzichten vanaf de klif
San Nicolás is het land van de traptreden. Afdelend vanaf Guadiana via Granate komen we bij de best verzorgde straat van de locatie: Gregorio Gutiérrez. De ambachten zijn blootgelegd op de gevels. Troya, Roble en Nogal zijn de voornaamste opgangen. Er zijn nauwe steegjes, zoals Rueda. Andere zonder naam, moet je ruggelings passeren, om er door te kunnen. Het leven ziet er anders uit bekeken vanuit de hoogte zoals die van de Calle Malta. Las Palmas is een andere stad. Op de rots meest nederige huizen, eenpersoonskamertjes met gedeelde toiletten en buitenkeukens. ´
We komen uit op de Domingo Guerra del Río, de weg die de wijk naar beneden doorkruist, de enige waar voertuigen rijden, samen met de steile Real del Castillo in het zuiden. Het rumoer komt vanuit een andere bar in de wijk, het recreatiecentrum San Lázaro. Die ligt dicht bij de winkel van Paquita Lemes, die daar al gevestigd is sinds 1945. Op de ander punt beheren Chinezen een supermarkt, dichtbij is de kleine kapel, uit 1697, en daar tegenover een afgebrand huis en een oude school aan het begin van de Calle Acequia. De fontein op het pleintje herinnert aan een van de oude watergoten die gebruikt werden voor het wassen van kleding.
Jorge Oramas, Riscos de Las Palmas.
http://www.guiadegrancanaria.net/memoriainsular/2001/personajes/jorge_oramas/jose_jorge_oramas.html
Aan een zijkant van de kapel ontspringt de Calle Álamo, die langs de rotswand richting zuiden loopt. Het gebied van Pambaso bewaart de laatste bananenplantages van de historische stad. Er tegenover, de beste uitzichten op de Kathedraal en de klif van San Juan. We speuren met een verrekijker de ramen op zijn helling af van het oude Hospital San Martín, wat tegenwoordig een cultureel centrum is. Vanuit een van deze vensters heeft de kunstschilder Jorge Oramas zich in 1932 verwonderd voor het vervaardigen van zijn schilderijen met de gekleurde huizen als afdrukken van de huidige stad. San Nicolás bekijkend, licht de hele stad op.
Herstelwerkzaamheden aan
de Parador van La Aldea voltooid
LA ALDEA - vrijdag 17 januari 20154 - Het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria heeft nagenoeg de herstelwerkzaamheden voltooid aan de -´ jarenlang gesloten geweest zijnde - Parador van La Aldea; waarin het Eilandministerie van Algemene Zaken, Cultuur en Nieuwe Technologie, ruim €732.000,= heeft geïnvesteerd en nog eens €70.000,= voor de inrichting om de Parador van La Aldea voor de heropening te voorzien van de nodige uitrusting.
De werkzaamheden zijn op dinsdagochtend 14 januari 2014 bezocht door burgemeester José Miguel Rodríguez in gezelschap van de minister van Landbouw, Francisco Santana; de minister van Milieuzaken María del Mar Julios en door de minister van Cultureel Historisch Erfgoed en Musea, Larry Álvarez, van het Eilandbestuur. Evenals door de directeur-generaal van Openbare Werken en Infrastructuur, die vervolgens zal bestuderen, wat de mogelijkheden zijn voor het terrein rondom de Parador.
José Miguel Rodríguez (op bovenstaande foto 2e van links) vergezelt de leden van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria.
Cultureel Park ‘Los Caserones’
Na het herstel van de Parador, die jarenlang gesloten is geweest, richt het Eilandbestuur van Gran Canaria zich op nieuwe ingrepen in het Parque Cultural Los Caserones, in de monding van de gelijknamige barranco (het ravijn) en langs de autoweg GC-200, die toegang geeft tot Playa de La Aldea, waar het historische gebouw staat.
La Aldea.
Met deze ingrepen wil men de belangrijke culturele waarden van dit gebeid herstellen, waaronder de archeologische en paleontologische vindplaatsen van Caserones en Lomo de Caserones, het Charco (Strandmeer) van de La Aldea en uiteraard de Parador.
Fernando Morán doet een voorstel voor het aanleggen van een kabelbaan vanuit Agaete naar het Pinar de Tamadaba
De architect beschouwt de Noordwestkust als
“het toeristische juweel van het Eiland”
AGAETE - woensdag 15 januari 2014 - De architect Fernando Morán heeft op dinsdag 14 januari 2014 een toeristische ingreep in het Noordwesten van Gran Canaria voorgesteld, die een kabelbaan omvat tussen Agaete en het Pinar de Tamadaba (naaldbomenwoud van Tamadaba), een touwbrug, plus een herberg als toevluchtsoord op de Risco Faneque, “van waaruit men het beste uitzicht heeft op de Teide”.
“Het project zou op korte termijn gerealiseerd kunnen worden, als de politieke wil daartoe aanwezig is; en verondersteld een nieuwe toeristische attractie te zijn voor het Eiland,” zo heeft Morán verzekerd tijdens zijn dissertatie in de persclub van het dagblad ‘La Provincia’ waarin hij het ontwerp heeft gepresenteerd voor een gebouw, dat de Olympische fakkel zal gaan herbergen van de Spelen van 2020 in Tokio.
Fernando Morán, tijdens zijn dissertatie in Las Palmas de Gran Canaria
op dinsdag 14 januari 2014.
Fernando Morán Oregano (Valladolid, 1955), professor in de Architectuur aan de Universiteit van Navarra en onderzoeker in de Geometrie en Bewegende Constructies (zie:http://www.diputaciondevalladolid.es/arte_valladolid/1/273/pagina_artista.shtml), heeft uitgelegd, dat hij het voorstel al heeft gepresenteerd aan de ambtenaren van het departement Toerisme, van de Canarische Regering en, dat hij een afspraak heeft voor een ontmoeting met het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria. Naar zijn mening, “wijkt zijn project af van de mislukte kabelbaan van de Roque Nublo; hoewel het nodig zal zijn, de milieuwetgeving aan te passen, omdat het om een beschermd natuurgebied gaat.”
Dit is het uitzicht op de Westkust van Gran Canaria,
vanuit het pand waarin de Redactie van 'Gran Canaria actueel' gevestigd is.
Op de voorgrond de afvalwaterzuiveringsinstallatie van Agaete; de landerijen; Edificio 'Sambrano', bij de toegang tot Puerto de las Nieves; de rots 'Antigafo' en daarachter de 'Faneque' met de 'cola del dragón' ('drakenstaart') zijnde, de steil uit de Atlantische Oceaan oprijzende rotsformaties tot aan La Aldea.
“Het is het mooiste wat men zich zal kunnen herinneren van een reis naar de Archipel; het is een juweel, dat hier bestaat en, dat niet is benut,” overweegt de architect bij het uiteenzetten van de eigenschappen van zijn drie ingrepen aan de westkust van Gran Canaria. De kabelbaan van vanuit Agaete naar Tamadaba zou een traject van vijf kilometer kunnen omvatten, een van de langste ter wereld, in een tijd van ongeveer 25 minuten.
De kabelbaanstations zou men kunnen bouwen aan de voet van de rots van Las Nieves en bij de Fuente del Reventón, "zonder, dat er ook maar een dennenboom gekapt hoeft te worden en zal dezelfde uitwerking hebben op de natuur als de bestaande hoogspanningskabels,” zo heeft Morán opgemerkt, die zich voorstander toont van menselijk ingrijpen in de natuur, “als men dit verantwoord en met respect doet.”
Het Pinar de Tamadaba (Tamadaba-dennenwoud) is volgens de architect een locatie waaraan men een bezoek kan vergelijken met dat aan de Grand Canyon van de Colorado, of met elk ander geologisch verschijnsel; maar het is een onbekende plek, zelfs voor de bewoners van Gran Canaria vanwege de afgelegen locatie en de onbereikbaarheid over de weg. Naar zijn mening, is het aanleggen van een kabelbaan vanuit Agaete de enige manier om dit op te nemen in de toeristische routes, want van hieruit zouden o.a. de toeristen kunnen vertrekken die logeren in het Zuiden van Gran Canaria en op Tenerife
“Het uitzicht op de Teide - die zich tussen hemel en aarde bevindt -´en op de rotswanden van La Aldea is spectaculair. Wie van dit landschap kan genieten, vergeet dit voor de rest van zijn/haar leven niet meer;” zo oordeelt de architect.
Uitzichtspunten
De tweede ingreep die de architect voorstelt, is een verbindingsbrug in ‘Indiana Jones-stijl’, voor de toegang naar het hooggelegen plateau van de Risco Faneque, want er is een onoverbrugbare afstand van 100 meter. Ten slotte, zou men een uitzicht-plateau kunnen aanleggen boven de afgrond en een kleine herberg, als schuilplaats voor excursie-gangers die hier de nacht willen doorbrengen.
De architect uit Valladolid, die de restauratie van diverse historische locaties op zijn naam heeft staan, heeft Tamadaba leren kennen via vrienden en sindsdien zoekt hij formules, zodat een groot publiek daar kennis mee kan maken; en niet alleen bergbeklimmers en ervaren bergwandelaars.
“Naar Gran Canaria komen en niet de westelijke bergroute te hebben bezocht, is als naar het eiland komen zonder genoten te hebben van alle heerlijkheden die het biedt. Daarom bezit het project wat ik presenteer, dat bestaat uit een snelle, comfortabele en recreatieve toegang tot Tamadaba vanuit Agaete, op zich uit een grote aantrekkelijkheid voor de gehele bevolking,” zo benadrukt Morán.
Wat betreft de financiële kosten van zijn voorstellen, zegt Morán, dat deze niet zijn geëvalueerd; maar hij heeft aangegeven, dat dit afhangt van het type kabelbaan, dat men aanlegt en aan de eigenschappen van het uitzichtspunt wat men construeert op de Risco Faneque (Faneque-rotswand)
“Het is een structurele vergissing, dat de Canarische Regering en het Eilandbestuur van Gran Canaria deze natuurlijke locatie niet hebben benut, want als iemand een juweel zoals dit bezit, is het normaal, dat men dit toont; men praat over dat van de Roque Nublo, of over dat van de Bentaiga, maar de schoonheid is Tamadaba,” zo besluit Fernando Morán.
Noot van de Redactie: Het is vurig te hopen, dat dit 'onzalige' idee van deze zoveelste egotripper net zo ontvangen wordt als het meest recente voorstel voor aanleg van een de kabelbaan vanuit Tejeda naar de Roque Nublo.
Mochten de wanstaltige voorstellen van deze, uit Valladolid afkomstige architect doorgang vinden, dan is El Pinar de Tamadaba niet langer meer een 'beschermd' natuurgebied. met alle, negatieve gevolgen van dien :-(
Het snel vergeten park
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - maandag 13 januari 2014 - Een zondagse wandeling over het terrein waar eens de restanten van het attractiepark ‘Tivoli’ stonden; een locatie, vanwaar men het nerveuze leven van de hoofdstad van Gran Canaria kan waarnemen.
Van dat bouwwerk, met het skelet van de Chinese pagode van ‘Tivoli’, resteert zelfs geen ruïne; maar voor diegenen die er rondsnuffelen, behoudt de zogenoemde zuidelijke toegang tot Las Palmas Gran Canaria zijn spookachtige uiterlijk. Tegenwoordig als monument van de leegte.
Het voomalige - nooit gerealiseerde - 'Tivoli';
anno 2014: het monument van de leegte, met een geïmproviseerde carting baan.
De voorbijgangers steken de Avenida Maritima over via een onderdoorgang onder de autosnelweg, men betreedt een pad met sporen van rijdend verkeer. In de middenberm van het pad, als herbebossing van de verlatenheid, de grandeur van een boom, die de verwoesting van de berghellingen wil verbeteren.
Deze typering onthult iets: In vroeger tijden had dit landschap ook een ander uiterlijk. We zijn op een helling van El Sabinal.
Ook bestaat het driehoekige overblijfsel met de naam ‘Tivoli’ niet meer als herinnering aan het recreatiepark, waarvan met de bouw begonnen is in de jaren zestig en, dat men door financiële problemen nooit heeft voltooid. In 2013 heeft de Gemeente de laatste restanten gesloopt, in het kader van het zogenoemde ‘Project voor het Landschaps- en Milieuherstel van de zuidelijke toegang naar Las Palmas de Gran Canaria’.
Het pad heeft een kleine, oplopende aftakking die wordt onderbroken door een wal van aarde en puin. De voorbijgangers stappen er overheen. Op een gedeelte is het pad geasfalteerd, maar de regen heeft aardverschuivingen veroorzaakt en als het pad steiler wordt is het ruiger: scheuren, kuilen en asfalt bedolven onder modder. Na een moment van aarzeling, vervolgen de wandelaars hun weg, ze betreden een omweg en vervolgen hun omzwervingen op deze locatie in de marge van het nerveuze leven van de stad.
Blootgesteld aan de weersinvloeden in dit gedeelte van de Lomo van El Sabinal groeien hier aulagas (gaspeldoorns), tabaibas (euphorbias) en tuneras (vijgcactussen). Er liggen ook konijnenkeutels; en stenen die ouder zijn dan het leven zelf. Al rondsnuffelend in het gebied, passeert de wandelaar een kleine hut tussen een grote antenne en een hekwerk, dat de route die ze verlaten hebben, blokkeert. Nu vervangen door een andere route, gaar de wandeling langs een kraakinstallatie van de Hermanos Tito, die componenten voor asfalt en beton fabriceert; elementen, die nodig zijn voor de bouw van de stad die we zien.
De geluiden van claxons en sirenes, menselijke stemmen en motoren vermengen zich met het landschapsuitzicht. Vanaf deze hoogte lijkt het een compleet, niet te ontcijferen panorama: een verspreide groep huizen van El Salto del Negro; de klif van La Laja, gevormd door eruptiemateriaal uit het Mioceen (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Mioceen) en afgeschermd tegen de uitwerking van kunstlicht, voor het beschermen van de nestelende pardelas (pijlstormvogels).
Zee- en landschapschilder Eliseo Meifrén y Roig.
De passanten zien ook :
- de verkeersstroom op de autosnelweg;
- de zee die zich uitstrekt, welke aan het begin van de 20ste Eeuw de impressionistische zee- en landschapschilder Eliseo Meifrén y Roig (1857-1940) inspireerde (zie: http://es.wikipedia.org/wiki/Eliseo_Meifr%C3%A9n_y_Roig ),
- schepen en een olieboorplatform voor anker gegaan buiten Puerto de la Luz;<
- het La Laja-strand met de onlangs aangelegde zee-zwembaden;<
- de beschermende golfbreker;
- de groenstrook van de Avenida Maritima;
- het classicistische monument ‘El Tritón’ van de kunstenaar Manolo González,<
- de ontziltingscentrale en de elektriciteitscentrale van Jinámar, hemelsblauw geverfd, om te passen in het maritieme landschap;
-de grote, rokende schoorsteen van de elektriciteitscentrale,>
en opnieuw, de autosnelweg en de Circunvalación (Rondweg) met een onophoudelijke stroom aan voertuigen. Overal staan hoogspanningsmasten. In de lucht een vliegtuig met een spoor van rook.
De wandelaars zwerven door de stad die ze dachten te kennen en komen uit op het perceel waar het skelet van de Chinese pagode en de overblijfselen van Tivoli hebben gestaan, waar men een nieuw recreatief landschap heeft gebouwd: een met oude autobanden geïmproviseerde skelter-racebaan. Het circuit bootst het echte verkeer op de autosnelweg en op de Circunvalación (Rondweg) na.
Op de terugweg, treft een van de wandelaars de schedel van een vogelkop aan. Hij raapt deze op en houdt deze in zijn handpalm voor een grote rood witte-antenne die zich verheft aan de ander kant van de autosnelweg. De wisselrijstrook doorsnijdt geografisch gezien de maritieme horizon vanuit hetzelfde punt als waar de vogelschedel zich bevindt, de antenne verschijnt in de blik van de wandelkaars, als een teken van uitroeiing, in een afwisseling van dichtheid en leegte.
De zon gaat onder aan de kant van de Lomo (Bergrug) van El Sabinal (de prairie-klaver) de lichtstraal van de vuurtoren van La Isleta kruist met de schepen en de elektriciteitscentrale, De passanten verlaten deze donkere locatie en keren terug via de voetgangerstunnel onder de autosnelweg, om hun wandeling verder voort te zetten. Ver verwijderd van het monument van de leeggemaakte ruimte.
In 2014 zullen nog eens vier archeologische vindplaatsen voor het publiek worden opengesteld
Gran Canaria - zondag 29 december 2013 - De Servicio de Patrimonio Histórico del Cabildo (Dienst Historisch Erfgoed, van het Eilandbestuur) zal in 2014 de openstelling voor het publiek realiseren van:
- het voorlichtingscentrum van Las Fortalezas,
- het eco-museum bij de grafheuvel van Los Caserones,
- de necropolis in Arteara,
- de archeologische vindplaats Lomo de Gato,
vier juweeltjes uit de nalatenschap van de pre-Spaanse cultuur, welke men gereed maakt, om door het publiek bezocht te kunnen worden.
Het eilandnetwerk van archeologische vindplaatsen van voor de Conquista (Spaanse Verovering) lijft in 2014 bij haar bestaande aanbod vier locaties in die door het publiek bezocht kunnen gaan worden in het gebergte en in het Zuiden.
De grafheuvel van Los Caserones (La Aldea).
Necropolis Arteara.
>
Lomo de Gato (Mogán),
De openstelling van de pré-Spaanse erfenis krijgt er zo een necropolis, een grottenstelsel met rotstekeningen, een eco-museum en een voorlichtingscentrum bij.
Van China naar de Bentayga
De heropening van het voorlichtingscentrum bij de Rots trekt toeristen uit alle delen van de wereld aan
TEJEDA - dinsdag 19 november 2013 - De Roque Bentayga - de monoliet die vier miljoen jaar geleden ontstaan is als navel van de Cuenca de Tejeda (Bergkom van Tejeda) is sinds 26 oktober een onontkoombare trekpleister op de route in het binnenland van Gran Canaria vanwege de heropening van het voorlichtingscentrum, dat in een maand tijd al 2.000 bezoekers heeft ontvangen.
Uit alle windstreken van de Planeet komen de bezoekers, “uit Nieuw Zeeland, Canada Japan, Rusland, Litouwen, uit geheel Oost Europa en uit alle toeristen-uitzendende landen van Europa,” zo vat de gids, Javier Ramírez, het samen die in dienst is van Patrimonia Consulting; het bedrijf, dat het beheer gegund heeft gekregen over het complex, dat in 1997 is gebouwd. Ondertussen probeert op het platte dak de toerist Hao een foto te maken van zijn zoontje Yaodan en diens moeder Shuidi, met de fenomenale rots op de achtergrond.
Het trio is onlangs aangekomen vanuit Jiaxang (provincie Zehjinang), deze mysterieuze Chinezen zijn de halve wereld over gereisd, om ter plaatse te komen.
Waarom bezoekt u de Bentayga, bent u hierover geinformeerd?” “Whow.”
Hao is er niet bij toeval terecht gekomen. Hij heeft de omweg genomen die leidt door de dorpen El Chorrillo, La Solana, El Roque en La Higuerilla; en daar waar na enkele honderden meters de GC-661 linksaf buigt, begint het spektakel van de rotswanden, bijna tot astronomische hoogten, “whow”, zo zegt Hao op het pad, dat van de parkeerplaats naar het platte dak van het voorlichtingscentrum leidt; het gebouw, dat als een vulkanische grot schuilgaat in de rots.
Maar alvorens in de materie te duiken - of daarna op eigen gelegenheid, al naar gelang men daar zin in heeft - biedt de gids bij de ingang van het voorlichtingscentrum een gratis rondleiding aan, die een half uur in beslag neemt om langs de grotten en de schatten van maatje Roque Bentayga te gaan, die toeziet op zijn metgezel, de Roque Nublo (Wolkenrots), die vanuit de hoogte toekijkt op wat ooit is ontstaan als een enorme boiler die onder zijn eigen gewicht is ingestort, om de ‘versteende storm’ te vormen, zoals een filosoof dit keteldal ooit heeft beschreven.
De wandelroute, evenals het voorlichtingscentrum, zijn onderworpen aan een schoonmaakbeurt en verbetering met een aantal voorlichtingspanelen en enkele leuningen, waarbij (voor het geval dat… ) enkele verkeersborden waarschuwen, voor wat wel eens een enkele reis zou kunnen worden naar de diepte van de Biosfeer.
Canario’s gaan naar boven; Duitsers, Britten en ook Fransen komen naar beneden; met een aantal van dagelijks 70 personen, wat flink toeneemt gedurende het weekeinden, waarbij 85% van het personeel bestaat uit autochtonen, aldus Ramírez, die bijna als familie naar boven komen, om de rots te beklimmen.
“De berg voedt het centrum, en het centrum voedt de berg,” zo dicht Antonio Hernández, een ander gids die als een geit over de rotsen beweegt, om het bezoek naar de uitsparingen te brengen die Grau Bassas in 1888 definieerde als een locatie waar niets minder is, “ dan immense rotsen, spleten, scheuren, angstaanjagend afgronden, enorme rotsblokken, bergruggen en alles in wanorde en overvloed".
Een tektonische mengelmoes, die beschutting heeft geboden aan de antieke Canario’s die hun toevlucht zochten in het meest stormachtige binnenland van Gran Canaria, om er op 1.404 meter hoogte de hoofdrol te spelen in de laatste aflevering van de Conquista (Spaanse Verovering).
Verbeteringen aan de toegang en bij
de zee-zwembaden van 'Las Salinas' in Agaete
AGAETE - vrijdag 15 november 2013 - Binnenkort zal het op een van de meest ongerepte kustlocaties van Gran Canaria, in het bijzonder voor badgasten, nog aangenamer vertoeven zijn; we hebben het over de zee-zwembaden van Las Salinas in Agaete.
Een aantal jaren geleden is men begonnen met het ombouwen van de voormalige zoutpannen tot een riant zee-zwembad, compleet met toiletvoorziening. Maar zoals met zoveel werkzaamheden die men in Agaete is gestart, was - tot voor kort - ook dit project niet voltooid, vanwege de meest voor de hand liggende reden: geldgebrek.
Agaete, 'Las Salinas', ↑ in de linkerbovenhoek is nog net een klein gedeelte van de woonwijk 'El Turmán' te zien.
Amateurvideofilmpje:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=ngLxyLIywRY
Zo is de destijds nieuwgebouwde strandkiosk/toiletvoorziening nooit in gebruik genomen en heeft men het jarenlang zonder deze, uit natuursteen opgetrokken, hygiënische voorziening moeten doen op deze unieke locatie aan de kust van Gran Canaria.
Maar binnenkort kunnen de badgasten hier rekenen op de dienstverlening van een ‘dame van de retirade’ en de verkoop van drank en versnaperingen, zoals op deze foto’s is te zien.
Agaete, op maandag 11 november 2013.: het wandelpad als toegang vanuit 'El Turmán' naar 'Las Salinas',
Ook is de toegang naar deze zee-zwembaden - vanuit het hooggelegen gedeelte van de gemeente, (de woonwijk ‘El Turmán’ op 40 meter boven de zeespiegel met schitterend uitzicht over de Oceaan en de westkust van Gran Canaria) - nu geheel bestraat met lajas (flag-stones), tevens is dit zigzaggende wandelpad naar Las Salinas, vanaf het parkje bij het viersterrenhotel ‘Roca Negra’, voorzien van verlichting, zodat ook een (romantische) avondwandeling onder een fantastische en super helder waarneembare sterrenhemel nu mogelijk is.
Bentayga neemt nieuw museum in gebruik voor bekend maken prehistorisch verleden
Het verbouwde voorlichtingscentrum biedt een gedetailleerde analyse van het gebruik van de Rots
TEJEDA - zondag 27 oktober 2013 - De Roque Bentayga, die in de bergkom van Tejeda 1.404 meter oprijst boven de zeespiegel, heeft sinds zaterdag 26 oktober 2013 een nieuwe attractie die men mag toevoegen aan het op zich al brede culture, historische en landschappelijke aanbod.
De minister van Toerisme, José Manuel Soria, vergezeld door de president van het Cabildo (Eilandbestuur) José Miguel Bravo de Laguna en diverse van zijn ministers, de regionale directeur-generaal van Promoción Tuiristica, Rita Hernández en de burgemeester van Tejeda, Francisco Perera, hebben op zaterdag 26 oktober 2013 het verbouwde voorlichtingscentrum van de bekende monoliet geopend; een feit, dat het pand - wat vijf jaar geleden tot stand is gekomen tijdens de periode dat Soria president van het Cabildo (Eilandbestuur) was - nu tot museum maakt.
De noordwest-zijde van de Bentayga en de locatie ervan op Gran Canaria:
Het Eilandbestuur is de voornaamste promotor van een infrastructuur geweest waarin het departement van Cultuur, van eilandminister Larry Álvarez, €153,000,= heeft geïnvesteerd, terwijl Algemene Zaken nog eens €23.500,= heeft gereserveerd voor het, binnen enkele weken, aanvangen van een archeologische operatie in een van de bewoonde grotten van de rotsformatie. In totaal is, dankzij de ontwikkeling van het Plan de Competitividad Turística Islas Canarias (Toeristisch Concurrentieplan van de Canarische Eilanden) €219.188,= geïnvesteerd in een vulkanisch verschijnsel.
Kortom, de bezoeker die nu de top nadert van deze rotsformatie in het hooggebergte, komt een modern museumcomplex tegen, dat bestaat uit vijf zalen die zijn uitgerust met beeldschermen, panelen, kolommen en ander informatiemedia die voorzien zijn van de nieuwste technologie waarmee het publiek kan genieten van projecties, 3D-animaties en andere interactieve toepassingen.
Het gebouw staat op een geostrategische locatie, waarvan men aanneemt, dat men 500 jaar geleden een bataljon Castilliaanse boogschutters heeft ingezet, om de oerbewoners te verdrijven die zich verschansten in het binnenste van de Bentayga.
Feit is, dat na de openingstoespraken van de autoriteiten op zaterdag 27 oktober 2013, een van die militairen belast was met de ‘opening’ van het museum, om uitleg te geven aan de aanwezigen over het museum, dat ze zouden gaan betreden.
De zonnecultus van de Guenachen - de aanbidding van de opkomende zon.
Videofragment:
De zonsondergang op 14 maart, links de Roque Bentayga en rechts de Montaña de Altavista:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=x5PD-gWHRhA
Videofragment:
Uitzichtspunt Degollada de Becerra:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=XAh6ntg3pfs
Het waarderen van het historisch etnografisch erfgoed van Gran Canaria is een van de doelstellingen van de behuizing, met een 1,2 kilometer lang wandelpad van lage moeilijkheidsgraad, wat de aangelegde parkeerplaats verbindt met de meest interessante locaties van de Bentayga, inclusief het almogarén (heilig huis = vergaderplaats voor het houden van Guanche-riten en -rechtspraak) en de Cuevas del Rey.
De graveringen, de silo’s, de necropolis, de plaats van aanbidding en de in de rots uitgehouwen structuren, nodigen uit tot het bezoeken van deze locatie die met het beschikbare geld is omgezet tot een nieuwe, toeristische icoon van Gran Canaria; waarbij men is overgegaan tot het herstellen en het markeren van het wandelpad, dat men - heen en terug- in een uurtje kan bewandelen.
Het museum, waarvan de entree gratis is, is geopend van maandag tot en met vrijdag van 10:00 tot 16:00 uur, terwijl men het op zaterdagen en zondagen kan bezoeken tussen 10:00 en 18:00 uur. Het bezoek is inclusief een begeleide wandeling van 30 minuten tot aan de almogarén.
Men komt er vanuit Tejeda, via de diverse wegen waarop de richting naar de Roque staat aangegeven.
De uitleg die beschikbaar is in het binnenste van de rots, is in het Spaans, Engels en Duits en valt op door het interactieve karakter. Op de top heeft men een uitzichtspunt aangelegd met drie pilaren voorzien van panelen met informatie over de sierra (bergkam) van de Bentayga.
Een wereld achter een klein speelgoedbouwsteentje
Winkelcentrum ‘Las Arenas’, presenteert
de eerste Lego-tentoonstelling op de Archipel,
met ruim 180.000 bouwsteentjes (tot 26 oktober 2013)
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - woensdag 9 oktober 2013 - Terwijl sommigen van de ene winkel naar de andere slenteren, prijzen vergelijken, of simpelweg etalages bekijken, komt men in Las Arenas een andere werkelijkheid tegen… in miniatuur.
Midden op het looppad richt zich majesteitelijk en verwend door verzamelaars, de Eiffeltoren op, de Towerbridge of de Taj Mahal. Daar kan men ook Harry Potter een hoofdrol zien delen met Frodo, Gandalf en meester Yoda. 
Het winkelcentrum bevat een helikopter, een gemeentehuis en een treinstation. Sirenes naast ambulancepersoneel, rugbyspelers naast Frankenstein en de knappe Cleopatra, die naar de achtergrond wordt verdrongen door het Vrijheidsbeeld. Dit is de wondere wereld van Lego, voor het eerst te bewonderen op de Archipel; een invasie van ruim 180.000 bouwsteentjes die het winkelcentrum hebben veroverd en die er te bewonderen zijn, tot 26 oktober 2013.
Na drie maanden met grote toewijding monnikenwerk te hebben verricht, en ondanks de moeilijkheden, zijn de leden van de Asociación ‘Hispalug’ er op de Archipel in geslaagd de expositie ‘BrickCanarias 2013’ tot stand te brengen. We zijn hier maar met zeven personen,” verduidelijkt Rafael Rodríguez, een van de leden van de groep, die tevens vertelt, dat normaal aan dit soort voorbeelden op nationaal niveau gemiddeld 35 personen werken. “ Wij zij iets verder weg gelegen, wat assistentie moeilijk maakt. Maart we zijn uiterst tevreden met de resultaten die we hebben bereikt, merkt Rafael op.
Want met inspanning en goede wil, bereikt men met kleine details grote zaken. Ongeveer 80.000 Lego-steentjes vormen het schaalmodel van een stad. Er ontbreekt geen onderdeeltje. Hotels, bioscopen, benzinepompstations, een luchthaven, brandweerkazerne, politiebureau, sleepdienst, zebrapaden, dierenwinkels, bomen, zee, een gemeentehuis en, uiteraard, bewoners. Gebouwd als een diorama van 21 m² ontsnapt ‘City’ niet aan de blik van de bezoekers.
Monumenten
De Eiffeltoren, de Towerbridge en de Taj Mahal zijn de juwelen van de expositie, sal het gaat om werk van verzamelaars. Hoewel het een replica is van het monumentale gebouw in Agra (India) is het een waardevol stuk. Gemaakt van plastic, verliest het in de vitrine van het winkelcentrum geen detail en niets van de inspirerende schoonheid. “Dit is het stuk met de meeste steentjes in de geschiedenis van Lego,” legt Rodríguez uit. Dit, en het feit dat het een product is waarvan bekend is dat slechts enkele bevoorrechten erover beschikken., “geven het een grote waarde op de tweedehandsmarkt.”
Het meisjesassortiment Lego, speelt ook een rol en is in belangrijke mate vertegenwoordigd op BrickCanarias. “Het is de eerste keer, dat men in Spanje alle bestaande sets tentoonstelt,” laat een van de leden van Hispalug weten, die bouwer is van diverse scènes van de tentoonstelling.
Naast de primeur, telt de verfijnde wereld van Friends enkele bezienswaardigheden. Zo onthult Rafael Rodríguez zelf, dat de speelgoedfabrikant altijd grote verkoopsuccessen behaald bij de diverse pogingen een lijn voor meisjes aan te houden die maar niet ‘uitgekristalliseerd’ raakt. Bovendien, is Friends gecreëerd, “door slechts één Spaanse ontwerpster die bij het bedrijf werkt;” wat in 1932 is opgericht door Ole Kirk Kristiansen.
Aan alledaagse scènes, zoals het aanbrengen van kerstversiering in een plastic sneeuwlandschap, voegt men magie en fictie toe. Harry Potter, The Lord of the Rings en de Oorlog van de Sterrenstelsels zijn ook op de tentoonstelling aanwezig waar, hoe kan het ook anders, “kleine” personages een plek hebben. In het looppad van Las Arenas waar de tentoonstelling staat opgesteld, zijn ook reproducties van voertuigen, evenals origineel gecreëerde sets die waarlijk zijn vervaardigd voor de liefhebbers van de vereniging.
Laura Sánchez, de marketingdirecteur van het winkelcentrum verzekert, dat het doel is, “het werk te laten zien, wat achter dit speelgoed zit.” Men is van plan meer edities te organiseren; en ondanks, “dat de Lego-tentoonstelling in Spanje gemaakt is met minder deelnemers,” zoals Rodríguez heeft gezegd, ziet men er regelmatig meer dan een terwijl men betoverd de details achter glas bekijkt.
Ondanks, dat het om een beperkt team gaat, hebben de leden van Hispalug op geen detail bezuinigd, voorafgaand aan de tentoonstelling, heeft men in de afgelopen week 12 uur per dag gewerkt. “Veel van de zaken hebben we thuis gemonteerd, maar andere, zoals het City-diorama, dat bestaat uit 300 sets, hebben we gebouwd in een magazijn, dat Las Arenas ons drie maanden lang ter beschikking heeft gesteld,” zo laat de woordvoerder van de vereniging op het Eiland weten. Naast het handwerk, zijn de180.000 steentjes die BrickCanarias vormen, afkomstig uit de private collecties van zeven leden die men heeft leren kennen via een forum.
"Hoewel dit kunstwerk gemaakt is met kleine plastic blokjes is het mogelijk gemaakt dankzij enkele volwassenen met een baanbrekend project op de Archipel, met de illusie van Lego, dat nog steeds kinderspeelgoed is. Hoewel men vandaag de dag allerlei concurrenten heeft, verwijst men naar het kinderlijke plezier; het bedrijf raakt meer en meer thuis in Spanje, waar het meer niveau heeft gekregen,” zo benadrukt Rodríguez. Vanaf haar oprichting, heeft de van oorsprong Deense maatschappij de realiteit aanvaard en deze teruggebracht tot enkele centimeters. Op de markt kan men nu de laatste nieuwigheden kopen die zijn geïnspireerd op helden zoals Marvel, de Ninja Turtles en El Llanero Solitario (The Lone Ranger).
Gemeente herstelt de landbouw-paden van Tirajana
SAN BARTOLOMÉ DE TIRAJANA - zaterdag 28 september 2013 -Ruim een honderdtal bewoners van de buurtschappen in de Tirajana-bergkom is dankbaar voor de harde arbeid die verricht wordt door 23 werkloze uitkeringstrekkers die gecontracteerd zijn door de Gemeente voor het herstel van de historische landbouw-paden.
Ruim een honderdtal landbouwers in het hooggelegen gedeelte van San Bartolomé de Tirajana heeft voordeel van de regeling en de verbetering van de plattelands-, buurt- en landbouw-paden die de Gemeente ter hand heeft genomen voor het herstel van de vele oude paden die een geschiedenis van onbegaanbaarheid achter zich hebben door verwaarlozing en aardverschuivingen.
Het herstel van deze paden in o.a. de nederzettingen La Culta, Montaña de Rosiana, Risco Blanco, Lomito de Taidía en La Hoja de Arriba, wordt uitgevoerd door de Gemeente met werklozen die een WW-uitkering genieten, in het kader van het Programa Extraordinario de Empleo Social 2013, (Buitengewoon Werkgelegenheidsplan 2013), dat is overeengekomen met het Servicio Canario de Empleo (Canarisch Arbeidsbureau) en de Federación Canaria de Municipios (Federatie Canarische Gemeenten).
Het project, dat gedurende zes maanden werk oplevert voor 23 medewerkers, is in augustus 2013 van start gegaan met een investering van de Gemeente van €123.374,= en een subsidie van €61.687 die verstrekt wordt door het Servicio Canario de Empleo (Canarisch Arbeidsbureau).
Geheel door de Gemeente uitgerust, hebben de teams sinds augustus 2013 tot nu toe vijf buurt-paden hersteld met een lengte van in totaal 7.550 meter.
Met schoffels en harken hebben de medewerkers handmatig de paden ontdaan van onkruid, riet, cactussen en kruiden, ook hebben ze deze paden aangestampt en ontdaan van losse stenen die uit enkel muren op sommige paden gevallen zijn en die de doorgang verhinderden.
7,5 kilometer
De 7.5 kilometer herstelde paden zijn die, welke de beneden- en bovenwegen verbinden op de Montaña de Rosiana; het traject wat loopt van de kerk naar de Escuela Vieja van Risco Blanco; de drie kilometer steil wandelpad wat Risco Blanco verbindt met Lomito de Taidía; en ook het steile gedeelte wat leidt van Risco Blanco naar La Hoja de Arriba.
De wethouder van Milieuzaken, Saida Valido Suárez, erkent, “dat van alle, tot nu toe uitgevoerde werkzaamheden, het meest zware en gecompliceerde, het herstel is geweest van het pad van Rosiana, waarbij men de doorgang door de barranco (het ravijn) heeft moeten schoonmaken, “wat 25 jaar onbegaanbaar is geweest, lommerrijk bedekt met wijdvertakte cañaverales (rietvelden) en tuneras (cactussen).”
Momenteel (eind september 2013) zijn de teams bezig met het voltooien van het op orde maken van de wandelpaden van La Culata, waar de 75-jarige buurman en landbouwer, buurman Ricardo Pérez Álvarez, zeg maar ‘Lalo’, samen met zijn hond ‘Carbonero’ laat weten “dat het herstel van deze paden heel goed is, omdat het veelal aan schoonmaak heeft ontbroken en men personeel nodig heeft om ze schoon te maken.”
Begin oktober 2013, aldus wethouder Saida Valido, heeft de Gemeente de verguizing van deze werkzaamheden gepland naar de bermen van de smalle landweg die El Sequero Alto verbindt met El Tanquillo, om vervolgens terug te keren naar de omgeving van Risco Blanco; met het doel, de landweg te herstellen die van het plein naar beneden loopt de barranco (het ravijn) in.
Terugkeer
Het herstel en het op orde maken van deze paden zorgt ervoor, dat zowel de omwonenden,. evenals de boerderij-eigenaren nu hun landerijen kunnen bereiken en zich tussen de woningen en de diverse plattelandsgehuchten kunnen verplaatsen zoals zij dit deden voor de ontvolking die is veroorzaakt door de toeristische explosie.
Deze landwegen die men momenteel redt, waren verloren door het gebrek aan dagelijkse voorbijgangers en onderhoud. Nu, met een terugkerende plattelandscultuur, en de cultiveringswerkzaamheden in het weekeinde, krijgen deze woonkernen van Las Tirajanas weer leven en veranderen hun veredas (paden) in doorgangen voor wandelaars en natuurliefhebbers.
Het Eilandbestuur van Gran Canaria
knapt de toegang op naar Cuatro Puertas
TELDE - woensdag 21 augustus 2013 - Via het Ministerie van Algemene Zaken, Cultuur en Nieuwe Technologie, heeft het Cabildo (Eilandbestuur)van Gran Canaria de toegang verbeterd en de bewegwijzering vernieuwd van een van de meest opvallende archeologische vindplaatsen van het eiland, die van Cuatro Puertas, in Telde.
In de afgelopen maanden heeft het Cabildo (Eilandbestuur) €9.000,= geïnvesteerd in het herstel van de toegangsweg, vanaf het begin van het hekwerk, dat toegang verschaft tot de Cueva (Grot).
Het wandelpad, dat als een licht hellende trap het hoogteverschil overbrugt, was behoorlijk vervallen, wat het wandelen naar dit archeologische gebied bemoeilijkte. Na de werkzaamheden, is het mogelijk zonder moeilijkheden naar dit Bien de Interés Cultural (Culturele Erfgoed) te wandelen.
“We hebben de toegankelijkheid naar deze ruimte aanzienlijk verbeterd en daarbij bovendien het oorspronkelijke tracé gerespecteerd evenals de bouwkundige aanleg ervan;” aldus de minister van Cultuur, Historisch Erfgoed en Musea, Larry Álvarez, van het Cabildo (Eilandbestuur).
Bovendien heeft het Cabildo (Eilandbestuur), een nieuwe bewegwijzering aangebracht, met nieuwe informatieve inhoud, eveneens in het Duits.
“Deze acties zijn een aanvulling op die welke op het vlak van bescherming zijn uitgevoerd, evenals voor de informatie bij de talrijke archeologische enclaves over het gehele eiland,” aldus Álvarez, voor wie, “het Cabildo zich bewust is van het belang, het archeologisch erfgoed dichter bij de mensen te brengen en te garanderen, dat het publiek hier ten volle van kan genieten.”
Op het meest verborgen strand
TELDE - Nuestra Señora de las Nieves, maandag 5 augustus 2013 - Het ligt in Telde, op weinige meters van Salinetas en op een steenworp afstand van de autosnelweg GC-1. Maar het lijkt wel een andere wereld, onbekend vanwege de verborgen ligging.
Het strand van La Silva, ofwel La Hullera, heeft het leven van tientallen gezinnen veranderd. Het is niet langer het lelijke eendje aan de kust van Telde, maar is veranderd in een paradijs voor caravanbezitters, van wie men de meeste in het weekeinde hier kan aantreffen.
Fermina en haar gezin, brengen de ochtend door op het La Silva-strand.
Het strand van Las Salinetas (Telde).
Het komt niet voor op de landkaarten van het Ministerie van Milieu, omdat men het verwart met het zogenoemde Aguadulce.
Maar Silva bestaat niet alleen, het is tegenwoordig veranderd in een unieke bestemming voor gemiddeld 60 caravans die men daar in het weekeind plaatst in Telde en waar men uitrust bij het ruisen van branding, aan de monding van de Barranco (het Ravijn) van Silva.
Zand tussen de rotsen aan de Noordkust
Het strand van El Puertillo, in Arucas
ARUCAS - zondag 4 augustus 2103 - De ‘panza de burro’ (‘ezelsbuik’ = de permanente zomerwolk boven Las Palmas de Gran Canaria) lost in Arucas op boven het water voor het strand van El Puertillo, de restaurants aan de boulevard en de koelboxen die de strandgangers vergezellen. Sommigen zijn er aan het wortelschieten, anderen aan het vissen op de rotsen, anderen wandelen, de kinderen proberen cabosos te vangen in de strandmeertjes. Dit is de toegang tot de kust van Bañaderos.
Het strand van El Puertillo fluctueert met het getijde en de golven die gedempt komen aanrollen naar het blonde zand. Op deze locatie aan de Noordkust, tussen de boeien die het zwemgedeelte begrenzen en de restaurants aan de zeeboulevard genieten in de zomer tientallen gezinnen, die in het weekeinde aangroeien tot honderden personen, en weinigen op een druilerige, benauwde dag, die zo af en toe ook nog eens, verdwaald, wil voorkomen op het Eiland.
El Puertillo gezien vanaf Los Dolores.
El Puertillo.
Geschikt voor alle leeftijden, is het strand van El Puertillo tegelijkertijd kinderkamer, salon, bijkeuken, hal, fitnessruimte en terras voor de bewoners van de wijk van Arucas en van geheel Bañaderos, waaronder begrepen het zand, de rotsen en strandmeertjes; engoos (aas strooiend voor de vissen) en gekleed in zwembroek en slippers, haasje over springend op de paaltjes die het strand begrenzen.
El Puertillo.
Verliefde stelletjes, grootouders met kleinkinderen, hele gezinnen maken deel uit van dit toneel, zonder strandstoelen nodig te hebben, en verzameld rondom een twintigtal op het strand liggende, kunststof boten; wat er meer zijn, dan die van hout welke men kan aantreffen in de onderbreking van de loodrechte rotswand die van Las Canteras naar Guía loopt.
Zoals in alle bewoonde kustgebieden, wordt El Puertillo ingedeeld al naar gelang het gebruik. Meer gezinnen onder de parasols op het strand. Meer jeugd op een baddoek en in de strandpoeltjes op de grens van de vloedlijn. Onderling gescheiden door een veld van keien waarin zich vette viejas verbergen en wat als overgang dient naar de primaire activiteit die wordt verdeeld over de rotsen, waar vishengels omhoog, of omlaag gaan, al naar gelang die Blennius tentacularis (slijmvis met grote kop) bijt, of niet. Ook horeca ontbreekt niet en bezet de kustlijn, het aanbod is gevarieerd en gaat, bijvoorbeeld van verse vis op het menu, tot een blikje bier uit de bazaar.
Uitgerust met douches en een spa, beschikt El Puertilo dagelijks tussen 11:00 en 19:00 uur over twee strandwachten, in het weekeinde drie, voor het geval dat. De groene vlag wappert hier gedurende bijna het gehele jaar, behalve tijdens de mareas del Pino (springvloeden met hoge golven, het sterkst rond 8 en 9 september).
Tot aan 30 september bewaken zij dit strand en de gehele nabijgelegen kust tot aan San Andrés.
Gelegen onder de ‘panza del burro’, heeft dit strand zijn naam (‘El Puert’tillo’ - ‘Het Haventje’) gekregen van de castellanos (Spanjaarden) die in de tweede helft van de 14de Eeuw, via dit vissersdorpje en smokkelaars nest van mensen en goederen, het eiland binnenvielen. Hier, zo vertellen de Kronieken over de Conquista (Spaanse Verovering), heeft men prinses Tenesoya gevangen genomen terwijl zij in zee aan het baden was.
Tegenwoordig is het nog steeds de beste toegang over zee naar Arucas, de beste badplaats aan de Noordkust, en tijdens de zomer is het de meest veilige zandplaat en de meest gastvrije locatie op deze rotsachtige grens met de Atlantische Oceaan en is het hoogseizoen van Bañaderos, bezaaid met rotsplateaus bevolkt met burgados (zeeslakken), zee-zwembaden, zoutmeertjes en rotsen bekleed met lapas (zeeslakken) en andere schelpdieren die de vloed tekens weer omspoelt.
Fula negra. Pejeverde.
Met een snorkel en duikbril achtervolgt een jongetje een fula negra (Abudefduf Luridis) en een pejeverde (Thalassoma Pavo), terwijl vanaf de kust, zijn grootouders toezien hoe een nieuwe generatie aruquenses opgroeit in El Puertillo. Vanaf de zeeboulevard beziet Sandokán het toneeltje.
Grotwoningen, uitgehouwen in de bergtoppen
ARTENARA - maandag 29 juli 2013 - De bewoners van Artenara bestrijden de zomerse hitte door in de grotten te slapen; daar, waar het grootste deel van de bevolking droomt van het hebben van een kapel, museum, restaurant, bodega… maken zij met hun koele wanden korte metten met de hitte van de straat; en hun stenen daken laten ze dromen tussen verleden en heden.
Wonen tussen de bergtoppen, in uitgehouwen grotten
In de dunst bevolkte gemeente van Gran Canarias is een grot een kostbaar bezit, gratis airconditioning in zomer en winter, een dagelijks huiselijk tafereel van voor de Conquista (Verovering). Er is op de Eilanden geen andere gemeente met meer traditionele holbewoners - waarvan de wortels teruggaan tot de oorspronkelijke bewoners - en waar, volgens de meest recente inventarisatie door de Canarische Regering, 17% van de 108 getelde grotwoningen op het eiland binnen de gemeentegrenzen ligt van Artenara.
Platteladstoerisme.
De San Matías-kerk, in het dorpscentrum van Artenara.
Bij het over de weg naderen van het dorpscentrum, hetzij via Valleseco, hetzij via Gáldar, wordt het duidelijk, dat het met de pikhouweel uithakken van holtes is de rotsen altijd een taak is geweest in dit berglandschap.
Feit is, dat tot aan de 20ste Eeuw alle woningen in Artenara grotten waren. In 1850 waren er slechts twee van steen gemetselde huizen tegenover de 500 die met de pikhouweel zijn uitgehouwen; door het gilde, waaraan men een van de monumenten heeft gewijd in het drukker bewoonde dorpscentrum.
Tot in de 19de Eeuw had het grotwoningendorp Acusa Seca een kapel en een gevangenis die eveneens in de rotsen waren uitgehouwen.
Cuevas La Tala.
In het dorpscentrum hebben alleen de nieuwste woningen slaapkamers die uit metselsteen zijn opgetrokken. Keukens, badkamers en woonkamers laat men overdag bakken in de zon; terwijl men, bij voorkeur ’s nachts, de dromen veilig stelt in de aangename luchtvochtigheid tussen de rotswanden; veel van de dorpswijken zijn nog steeds rotsachtige holen.
Casa cueva 'El Mimo'.
Alpendres in de rotsen uitgehouwen.
Maar in Artenara bestond het werk van de steenhouwers niet alleen uit het uithakken van woningen, ook vervaardigde men kapellen, zoals die van de Virgen de La Cuevita, ovens, alpendres (geitenstallen), restaurants, bodegas...
Casa Cueva 'Las Margaritas', Artenara.
Afdoend bewijs voor deze rijkdom wordt samengevat in het etnografisch museum wat is gewijd aan de casas-cueva (grotwoningen) en een tweede, dat is gewijd aan het exterieur en het interieur van de genoemde kerk; plus een derde, zonder in het dorpscentrum in de auto te hoeven stappen om ze te bezoeken, ze bevinden zich namelijk in de tunnel die leidt naar het spectaculaire uitzichtspunt van 'La Cilla'.
Twee in de rotsen uitgehouwen dorpen die niet mogen ontbreken op een tocht door Artenara zijn Acus Seca, met uitzichten op de Bentaiga en de Roque Nublo; en het pottenbakkersdorp Lugareños, het pré-Spaanse centrum voor keramiek; samen met Hoya de Pineda (Gáldar) en La Atalaya (Santa Brígida).
Armas zal ‘binnenkort’ de lijndienst
Las Palmas de Gran Canaria - el Aaiún openen
Herstel van de wekelijkse lijndienst
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - vrijdag 12 juli 2013 - Rederij Armas heeft op donderdag 11 juli 2013 aangekondigd, “binnenkort” de wekelijkse lijndienst voor passagiers en vracht tussen de havens van Las Palmas de Gran Canaria en El Aaiún (Marokko) te zullen hervatten.
De lijndienst zal worden uitgevoerd met de ferry ‘Volcán de Tauce, die een lengte heeft van 120 meter en capaciteit voor 350 passagiers en 1.200 strekkende meter vracht.
De ferry 'Volcán de Tauce'
.In een communiqué verzekert Armas, dat de lijndienst beschikt over “alle vergunningen van de Marokkaanse Regering,” en, dat men alleen nog wacht op het groene licht van het Havenbedrijf van Las Palmas.
De verbinding met El Aaiún is zodanig gecoördineerd, dat men op elk eiland van de Archipel kan opstappen, dus zowel in de provincie Tenerife, evenals op de eilanden Lanzarote en Fuerteventura, zo laat de rederij weten.
De route van de watervallen verfrist Telde
De Barranco de Los Cernícalos loopt 12 kilometer door de gemeente en bevat de grootste bedding van de eilanden met talrijke waterbronnen en het gehele jaar door water
TELDE - maandag 1 juli 2013 - Op nauwelijks tien kilometer afstand van Telde, gelegen tussen de gehuchten Lomo Magullo en Cazadores, ligt een van de landschappelijk gezien kostbaarste schatten van het Eiland.
Een voortdurende waterbron en locatie waar de meeste wilgen van de Archipel groeien, de Barranco de Los Cernícalos (het Ravijn van de Torenvalken) presenteert zich als een van de ecologische routes die de voorkeur heeft van lokale en buitenlandse wandelaars.
Met een lengte van 12 kilometer en geïntegreerd in het Natuurreservaat van Los Marteles en afhankelijk van de beweeglijkheid van de excursieganger, neemt een wandeltocht door deze barranco (dit ravijn) ongeveer drie uur in beslag.
Er zijn diverse routes die men kan volgen in de barranco (dit ravijn), de meest gevolgde begint in het recreatiegebied van de wijk Los Arenales en eindigt in het dorpje Tecén; een gehucht, dat ligt tussen Telde en Valsequillo.
Op het kleine plein aan het begin van de bedding, waar het voornaamste wandelpad begint, loopt Lorenzo. Hij is de erfgenaam van het waterstroomgebied - tegenwoordig het Waterschap - van de Valle de los Nueve (Vallei van de Negen); een eeuwenoud instituut, dat het water benut van de galerijen van Blanquizal en Los Guinderos die zich in deze barranco (dit ravijn) bevinden en wat gebruikt wordt voor de landbouw. Men wordt aangeraden de routemarkering te volgen, om incidenten te vermijden.
“Lang voordat men deze galerijen heeft aangelegd, bestonden er overvloedig bronnen in het gebied. En hoewel een groot deel van dit water door ondergrondse leidingen gaat, stroomt het grootste deel via de oppervlakte door deze barranco (dit ravijn), wat men op het eerste gezicht al kan zien,” legt Lorenzo uit.
Het wandelpad loopt tussen de olijfbomen, tajinastes (diverse planten van de soort Echium, zie: http://www.bijenhelpdesk.nl/pld/PLD.Fotos/E/Echiumvulg/Echium.htm uit de familie borragináceas (boraginaceae) zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Ruwbladigenfamilie die endemisch is op de Eilanden) en amandelbomen, via waterkanaaltjes en afgronden tussen de wanden van dit ravijn.
Het water stroomt er het geheel jaar door en vormt talrijke watervallen en kloven.
Bij het volgen van de barranco-bedding komt men in een gebied wat bekend staat als El Castillo (het Kasteel), waar de bomen en planten zich in hun volle pracht tonen aan de wandelaar. Daar bevinden zich Manolo en Pino, bewoners van San Bartolomé de Tirajana, en natuurliefhebbers. “ Voor de weinige regen op het eilanden, is het ongelooflijk zoveel water door de barranco-bedding te zien stromen. Het is ongetwijfeld een luxe, in het bos te verblijven en te luisteren naar het geruis van de watervallen,” zo benadrukken ze met een verheerlijkt gezicht van een bezoeker.
Naarmate het wandelpad vordert, wordt de begroeiing weelderiger en meer divers. Alcornoques (kurkeiken), dragos (dracaena-drakenbloedbomen), vinagreras (veldzuring) en retamares blancos (bezemkruid - witte brem) mengen zich met een van de grootste Canarische wilgenpopulaties op de Archipel. Een rivierbedding die diverse kilometers lang door dit landschap stroomt, die zich uitstrekt in deze barranco en in stand blijft door een overvloed aan water.
"...terwijl haar zoon Julio en zijn zoontje Aitor verfrissing zoeken in het water,
omdat de zon rond het middaguur geen medelijden kent."
In de schaduw van een vijgenboom wordt een rustpauze ingelast door Rosario Santana, die het begin van de zomervakantie benut, om met haar kleinkind te genieten van een dagje uit met de familie. “Het ruisen van het water is rustgevend en je ademt zuivere lucht,” zo laat de bewoonster uit Telde weten terwijl ze een geïmproviseerde tafel klaarmaakt om te lunchen. Met zonnehoed en in badpak roept ze haar zoon en haar 6-jarige kleinzoon Aitor, die zich vermaken met een duik in de kreek. “Ik herinner, dat toen mijn kinderen klein waren, ze met de verkennerij in de barranco kampeerden in zelf gefabriceerde, rieten hutten, vertelt Santana; terwijl haar zoon Julio en zijn zoontje verfrissing zoeken in het water, omdat de zon rond het middaguur geen medelijden kent.
“Ik weet nog, dat enkele jaren geleden een hippie-commune in de barranco woonde. Ze smeerden zich in met klei van de vindplaats boven in het bos en ze sliepen in de oude galerijen en grotten in de omgeving,” vertel Julio. En hij voegt hier aan toe, “Ik ben ook kaarsen, bloemen en resten van dode dieren tegengekomen, overblijfselen van santería-rituelen* die sommige personen hier zijn komen uitvoeren, gezien de spiritualiteit die men in deze omgeving inademt.” (*zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Santer%C3%ADa)
Met enkele torenvalken die over de barranco (het ravijn) vliegen - op deze locatie hebben vroeger veel exemplaren van deze soort gebroed - begint het wandelpad moeilijker te worden. De route-markering verdwijnt en de wandeling wordt een kleine klimtocht over de stenen. Dit zorgt voor het risico van steenlawines en het moment is gekomen, dat elke wandelaar op zijn/haar manier verder de route voortzet.
Op 29 maart 2001 is hier door een tragisch ongeval een van de leden van de ‘Montañeros (Bergwandelaars) van de Lage Laden’ (een afdeling van de Nederlandse Vereniging Canarias - NVC), Wilhelmien Kuznik - zij ruste in vrede - omgekomen, toen zij als gids tijdens een NVC-groepswandeling onverwachts uitgleed en een doodssmak maakte tegen de rotswand tijdens haar val in het ravijn.
In het gebied, bekend als El Cañon, is naast een waterval een echtpaar aan het uitrusten wat afkomstig is van Tenerife, Goyo en Cristina. Deze professionele bergbeklimmers hebben besloten hun vakantie op Gran Canaria door te brengen en nieuwe locaties te ontdekken voor het bedrijven van hun liefhebberij: afdalen in barrancos (ravijnen). Goyo, die een berg-wandelclub leidt op het buureiland, en bevestigt, dat hij overweegt excursies naar deze enclave te organiseren.
VIDEOFILMPJE
Afdaling in de Barranco de Los Cernícalos:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=t9l4saeEydw
“Ik begrijp niet, waarom men niet meer georganiseerde bezoeken naar deze barranco organiseert en waarom men niet meer promotie maakt voor het ecotoerisme wat deze barranco verdient. Ik noteer deze op mijn lijstje van favoriete bestemmingen,” zo nuanceert Goyo.
Op de terugweg, begeleid door een aantal knaagdieren en lagartos (hagedissen) die in het gebied huizen, is de afdaling een stuk gemakkelijker en sneller. Bij een van de waterkanaaltjes op het nabij gelegen pleintje, naast de parkeerplaats, beginnen een Galiciër en een Valenciaanse, compleet met hond, aan de wandeling.
“Vanwege het werk, wonen we in Maspalomas, maar nu hebben we besloten om eens niet naar het strand te gaan, of de geijkte route naar de Roque Nublo (Wolkenrots)af te leggen, maar om deze locatie te ontdekken,” zo bevestigt Mayte terwijl ze haar rugzak omgordt.
Met een Francofoon accent en op bevallige toon, bekent Phillipe, dat hij komt om aloë vera-planten te zoeken, omdat deze volgens hem het geheim zijn van de eeuwige jeugd. “Bovendien hoop ik vandaag andere inheemse Canarische soorten te leren kennen,” merk hij enthousiast op.
Stabiliseringswerk rotswand Tunte
put het geduld van de bewoners uit
SAN BARTOLOMÉ DE TIRAJANA - woensdag 19 juni 2013 - De uitvoering van het werk voor het stabiliseren van de rotswand in Tunte (de oude kern van de Gemeente San Bartolomé de Tirajana) ondervindt nieuwe tegenslag. Vanwege het niet verkrijgen van toestemming voor het boren heeft Ropejob (het bedrijf uit Alicante) en onderaannemer voor het installeren van metalen vangnetten en verankering van poreus gesteente, zich op dinsdag 18 juni teruggetrokken. Het vervangend bedrijf, Ecoroc, wacht op het terrein.
De vervanging van het bouwbedrijf voor de stabilisering van de rotswand van El Roque in het historische centrum van San Bartolomé de Tirajana (Tunte), stelt het geduld van de bewoners opnieuw op de proef, die verzekeren, dat dit aan het opraken is, op dezelfde wijze als dit opraakte op 18 mei 2013 en men - moe van het wachten en verdrinkend in de financiële verliezen - besloot de hekwerken te verwijderen en de toegang tot het dorp te openen.
Een kraanwagen aan het werk in Tunte.
Drie weken geleden heeft men opnieuw de afsluiting geaccepteerd van de GC-60, de belangrijkste toegangsweg naar het dorp, met de belofte van het Cabildo (Eilandbestuur), dat de werkzaamheden aan de rotswand onmiddellijk hervat zouden worden, wat niet het geval was. Een week geleden heeft de hervatting van de werkzaamheden vertraging opgelopen vanwege moeilijkheden met het vervoer van het materiaal en de aanlevering van machines via de haven van Las Palmas.
Op dinsdag 18 juni 2013 is daar een nieuwe tegenslag bijgekomen. Het bedrijf uit Alicante – Ropejob - en onderaannemer van Santana Cazorla voor het aanbrengen van metalen vangnetten en verankering - heeft ervoor gekozen te vertrekken, vanwege het feit, dat de Canarische Regering, om veiligheidsredenen hen niet heeft toegestaan de boormachine te gebruiken. “ De boormachine heeft negen jaar gewerkt op het Península (vasteland van Spanje) en heeft werkzaamheden verricht op Tenerife, maar hier is dit niet toegestaan,” verzekert de verontwaardigde technicus van Ropejob, Joaquín Tomás.
Volgens de bewoners heeft men in plaats daarvan het bedrijf Ecoroc ingehuurd als onderaannemer, van wie de medewerkers sinds dinsdag 18 juni 29013 op het terrein wachten op toestemming, om de installatie van de metalen vangnetten te voltooien met het aanbrengen van de zelf-borende ankerbouten.
De voorman van Ropejob heeft opgemerkt, dat -gedurende de tijd dat men heeft kunnen werken - men 1.000 m² aan metalen vangnetten heeft aangebracht en, dat nu nog de helft van het werk resteert, evenals het aanbrengen van de ankers.
De woordvoerder van de bewoners, José Manuel Santana, toont zich bezorgd. “Hierin is geen zichtbare verantwoordelijke, de machines zijn aangepast door de ingenieurs en, wat goed is voor een deelstaat, is dat hier niet,” zo bevestigt hij.
Agaete: Restaurant ‘Cum Laude’ weer geopend voor culinair publiek
EN SINDS OKTOBER 2013 GESLOTEN
AGAETE - dinsdag 18 juni 2013 - ‘Cum laude’ mag met recht gezegd worden van de voortreffelijke service die geboden wordt in het gelijknamige restaurant in Agaete, dat zich niet alleen richt op de verwende lucullusaanhangers uit het vissersdorp met zijn haven Puerto de Las Nieves, maar ook op gourmets uit de wijde omgeving.
En onder gourmets uit de wijde omgeving rekent men ook de excursie-ganger die als toerist en lekkerbek elders op het Isla Redonda (Ronde Eiland = Gran Canaria)verblijft. De toerist, die de moeite neemt, de zuidelijke stranden eens een dagje te laten voor wat ze zijn, om er met een huurauto, of de Global-bus, op uit te trekken, om het eiland te verkennen. En dan niet alleen wat bezienswaardigheden en natuurschoon betreft, maar die ook wil genieten van culinaire avonturen.
Een dergelijk culinair avontuur kan, nu weer, op kwalitatief hoogwaardige wijze, bijzonder aangenaam genoten worden in Restaurante ‘Cum Laude’ met als manager, de op 28 april 1973 geboren Abel Cides Artesero (op bovenstaande foto, met bretels), die zijn sporen als restaurantchef verdiend heeft in restaurant 'El Padre' in Madrid en in het restaurant van het Alcala Suite-hotel, eveneens in Madrid.
De huidige keukenbrigade staat onder de bezielende leiding van de - op 23 maart 1972 geboren - chef-kok Marcos Cebrian Suárez op bovenstaande foto, tweede van links, die de keukenscepter heeft gezwaaid in de Club Náutico de Tenerife, in de Club Náutico de Baja Mar, in restaurant Cambrinus in Maspalomas en die leraar is aan de hotelschool.
Na bijna een jaar gesloten te zijn geweest,
nu weer geopend sinds juni 2013...
Cum laude
Cum laude (Latijn: cum = met, laus = lof, 'met lof') is een aanduiding die wordt gebruikt als mensen met hoge cijfers slagen voor hun universitair examen of doctoraalexamen. Eveneens wordt de kwalificatie gebruikt voor mensen die op excellent niveau promoveren. En in ons geval heeft cum laude met recht betrekking op het restaurant in Puerto de Las Nieves - Agaete, waar de verzorging van de culinair verwende gast voorop staat. Ideaal, en onweerstaanbaar voor zelfs de meest veeleisende fijnproever en lekkerbek.
Na een rigoureuze metamorfose in het nieuwbouw-pand en omgetoverd tot een Canarisch uiterlijk met het aanbrengen van een interieur wat voorzien is van typisch, dubbele rijen dakpannen; houten balustrades; natuurstenen lambrizering en compleet met scheepsschroef, opende ‘Cum Laude’ in het jaar 2000 zijn deuren als restaurant voor de ware gourmet. Toen, met eigenaar restaurateur don José (...zeg maar Pepe) Díaz, om na ruim een jaar dicht te gaan en kort daarop, onder een pachter te heropenen als Pizzeria‘Guayarmina’ en waar na negen jaar de eigenaar van het restaurant (José Díaz), het heft weer in eigen handen nam. Nu, anno 2013, laat een BV de leiding van het restaurant over aan de restaurantmanager Abel Cides Artesero. 
Rechts op de foto, restaurantmanager Abel Cides Artesero ↑ 
Dit alles, in het geheel van airconditioning voorziene restaurant. Men kan hier, behalve op zondagavond, zeven dagen per week terecht van 13:00 tot 24:00 uur.
Voor gasten die liever in de openlucht lunchen, of dineren (én voor de verstokte rokers onder u) beschikt 'Cum Laude' over een met palmen gedecoreerd terras. En, of u nu binnen of buiten eet, het woord ‘personalizada’ staat nog steeds als zodanig cum laude in het vaandel geschreven van dit excellente restaurant, dat in zijn soort uniek is in Agaete en wijde omgeving, met een iets minder uitgebreide kaart met gerechten tegen betaalbare prijzen:
Restaurante 'Cum Laude'
Winkelcentrum Puerto de Las Nieves
35480 AGAETE - Puerto de las Nieves
Telefoon: 928 88 76 94
Keuken: GESLOTEN SINDS OKTOBER 2013.
Agaete: opening Cafetería in de
Jardín Botánico del Huerto de Las Flores
AGAETE - zaterdag 15 juni 2013 - Vrijdag 21 juni 2013 is een historische dag in de geschiedenis van het Villa Marinera de Agaete (Vissersdorp Agaete).
Al jarenlang bestaat er een locatie in Agaete die - in de onvergelijkbare omgeving van de jardín botánico del Huerto de Las Flores (botanische Bloementuin) - de ontmoetingsplaats was van intellectuelen zoals o.a. Tomás Morales, Saulo Torón en Alonso Quesada; omgeven door prachtige, exotische planten die hier bijeen gebracht zijn uit diverse delen van de wereld, die uniek zijn op Gran Canaria.
De Huerto de las Flores toen...
...en nu, anno 2013:
En nu, na zoveel tijd, hebben twee jongeren uit Agaete, Jonay Guillén en Adrian Cruz, hierin een uitweg gezien, om uit de werkloosheid te geraken, met de opening van het Cafetería ‘Huerto de Las Flores’, op de locatie waar ooit dichters van weleer en vrienden elkaar ontmoetten.
Op de kaart staat, hoe kan het ook anders: Café de Agaete, dat samen met de omgeving een perfecte combinatie vormt, om te genieten van deze betoverende plek.
Vanaf deze plaats wensen wij de jonge ondernemers Jonay en Adrian een goede start en veel succes met dit mooie project.
VIDEOFILMPJE:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YmEOpz_v0dQ
Cabildo maant Santana Cazorla
de weg naar Tunte af te sluiten
SAN BARTOLOMÉ DE TIRAJANA - dinsdag 21 mei 2013 - Het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria heeft op maandag 20 mei 2013 het bedrijf Santiago Santana Cazorla gemaand, dat men onmiddellijk de toegangsweg GC-60 naar Tunte (het oude dorpscentrum van San Bartolomé de Tirajana) moet afsluiten, die was heropend door de dorpsbewoners.
Het Cabildo geeft prioriteit aan het garanderen van de veiligheid in het gebied, hoewel men nog wel last zal hebben van enige vertraging, zal men de weg toch afgesloten blijven houden, zo heeft de wethouder van Openbare Werken, Carlos Sánchez, van San Bartolomé de Tirajana laten weten.
Sánchez heeft laten weten, dat de werkzaamheden begroot zijn op en miljoen euro, al maanden geleden gegund zijn met een uitvoeringstermijn tot 8 augustus 2013 en, dat men op technisch voorschrift de weg heeft afgesloten om de veiligheid in het gebied te kunnen garanderen.
De jaarlijkse proccessie in Tunte op de feestdag van Santiago (de H. Apostel Jacobus), op 25 juli.
Carlos Sánchez erkent, dat de Feesten van Tunte - Bajada del Santiago, op 25 juli 2013 - heel belangrijk zijn, omdat dit een opleving betekent in de dorpseconomie, maar veiligheid in het gebied op de eerste plaats komt.
Tunte komt in opstand
en opent de hoofdtoegangsweg naar het dorp
SAN BARTOLOMÉ DE TIRAJANA - Pinksteren, zondag 19 mei 2013 - Na een toevallige ontmoeting met de eilandminister, Carlos Sánchez, betreurt men het, dat hij er niet in geslaagd is, een aanvangsdatum te noemen voor de werkzaamheden aan de berghelling, en “dat men het bergdorp in het gezicht uitlacht.”
De mensen van Tunte hebben tot zaterdag 18 mei 2013 de lijdensweg doorstaan die veroorzaakt is door de afsluiting van de hoofdtoegangsweg naar het dorp en men heeft op burgerinitiatief de afsluitingshekken verwijderd die op de toegang naar het dorp zijn geplaatst in verband met de uit te voeren verankeringswerkzaamheden op de berghelling.
VIDEOFILMPJE:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=NOf08IaTo10
De weg is al afgesloten in januari 2013 en deze afsluiting heeft aanzienlijke financiële schade opgeleverd in het gebied.
De wanhoop met, ontevredenheid over en wantrouwen tegen het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria hebben veroorzaakt, dat honderden bewoners zaterdag 18 mei 2013 de straat op zijn gegaan en om 13:00 uur de toegangsweg GC-60 geopend hebben.
Ondanks de belofte van minister van Openbare Werken, Carlos Sánchez, van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria, die verzekerd heeft, dat de werkzaamheden deze week zouden beginnen, blijven deze stilliggen en heeft dit een verlaten situatie en een financiële ramp opgeleverd die zijn weerga niet kent, zo merken de bewoners op.
Bedrogen
De burgemeester van San Bartolomé de Tirajana, Marco Aurelio Pérez, heeft laten weten, “zich bedrogen te voelen door de aannemer van het werk, die schriftelijk heeft toegezegd de werkzaamheden te zullen hervatten ergens tussen donderdag 16 en vrijdag 17 mei 2013.”
De bewoners hebben de heropening begroet met trompetgeschal en tromgeroffel, terwijl ze de automobilisten uitnodigden het dorp in, of uit te rijden zonder om te rijden zoals ze tot dan moesten doen.
Risico op steenlawine blijft aanwezig
Tunte klaagt over verlengde afsluiting toegangsweg
SAN BARTOLOMÉ DE TIRAJANA (TUNTE) - maandag 13 mei 2013 - De inwoners van Tunte hebben een actiegroep opgericht en zamelen handtekeningen in, om een plan van aanpak te vragen aan het Cabildo (Eilandbestuur) vanwege het omzetverlies bij 50% van het bedrijvenbestand.
Tien maanden van afzondering, slechte informatie en een gevaar, dat nog steeds niet geweken is. Dat is al zeker drie maanden lang de algemene klacht van de bewoners van Tunte - de oorspronkelijke dorpskern van San Bartolomé de Tirajana, in het gelijknamige gebergte in het centrum van Gran Canaria - sinds men een jaar geleden de toegangsweg naar het dorp heeft afgesloten, de GC-60, op kilometerpunt 24, aan de rechterzijde.
Het afsluiten van de weg hebben ze net zo beroerd gedaan als alles wat daarna is gevolgd. “Op een ochtend, tijdens een evenement ter ere van de Fiestas voor Santiago, heeft iemand van de Gemeente de microfoon genomen en gezegd, dat men de volgende dag de toegangsweg naar het dorp zou afsluiten, zonder verdere uitleg,” zo merkt Javier Reyes op, de eigenaar van de het benzinepompstation, dat op vijftig meter afstand van de betreffende wegafsluiting ligt.
Sindsdien heef zijn bedrijf 60% minder omzet. “De excursies met motoren en toeristen komen hier niet meer langs,” merkt Javier op, die ook eigenaar is van een baar, die een omzet had van €400,= per dag toen de weg nog open was en die nu met moeite een omzet draait van €40,= per dag.
Tunte , de oorspronkelijke dorpskern van San Bartolomé de Tirajana, in het gelijknamige gebergte in het centrum van Gran Canaria .
“Tunte is veranderd van een doorgangsplaats in een spookdorp, ” zo oordeelt Reyes, die in deze periode twee brieven heeft overhandigd aan de burgemeester van San Bartolomé de Tirajana, Marco Aurelio Pérez, zonder een concreet antwoord te hebben gekregen betreffende deze aangelegenheid. Reyes is niet de enige benadeelde ondernemer, Jorge Santana, eigenaar van een ferretería (ijzerwarenhandel) benadrukt: “ Ik ben het grootste deel van mijn klanten kwijt aan eigenaren van boerderijen in het gebied Tejeda, Ayacata en San Mateo, die voorheen hier kwamen, maar die nu niet stoppen in het dorp.”
Een andere, zwaar benadeelde sector van het ondernemersgilde is de horeca. Vijf restaurants hebben hun deuren al gesloten vanwege het geringe aantal klanten dat nog komt en Amado Ramírez, die 50% minder omzet heeft in zijn broodbakkerij, is van mening, ”dat de Gemeente geen rekening houdt met de talrijke klachten die men gedurende deze maanden heeft ontvangen van de inwoners van Tunte.”
“Men houdt ons gevangen in een kooi”
Men heeft de weg afgesloten op 26 juli 2012, ter beveiliging van de locatie die bekend staat als
Roque de la Cruz, bij de toegang naar Tunte, om zo eventuele desprendimientos (steenlawines) te voorkomen. Achter het hekwerk ziet men echter links van deze wegafzetting - buiten het beschermde gebied -, al meteen enkele gevallen rotsblokken.
Bewoners zoals Manuel López, die zijn hele leven gewerkt heeft als kapper in Tunte, staan erop, te laten weten, dat het gevaar niet geweken is. “ Men houdt ons gevangen in een kooi, om het risico van een steenlawine te voorkomen; een gevaar, dat nog steeds bestaat., omdat men het gebied niet beschermt waar de steenlawines zich hebben voorgedaan.”
De werkzaamheden aan de berghelling langs de provinciale weg van Tunte zijn opgedragen door de gemeente San Bartolomé de Tirajana; de instantie die deze werkzaamheden gegund heeft voor €939.933= aan het bedrijf van de Hermanos (Gebroeders)Santana Cazorla, met een uitvoeringstermijn van zeven maanden. De minister van Openbare Werken en Infrastructuur, Carlos Sánchez, van het Cabildo (Eilandbestuur) heeft geantwoord, dat de vertraging het gevolg is van een wijziging van het aanvankelijke project wat te wijten is aan het feit, dat het terrein voor het bevestigen van het beschermende netwerk minder stabiel is dan de aanvankelijke proefnemingen hebben aangetoond.
“Het bedrijf heeft een nieuw project ter goedkeuring aan het Cabildo (Eilandbestuur) moeten voorleggen - en, dat heeft gezorgd voor een aanzienlijke vertraging - waardoor de werkzaamheden niet verlopen, zoals we aanvankelijk gepland hebben,” zo verklaart de eilandminister tegenover de persmedia. Op zijn beurt, heeft de burgemeester van San Bartolomé de Tirajana, Marco Aurelio Pérez, verzekerd, dat men de werkzaamheden deze week zal hervatten, zodat ze voor 8 augustus 2013 voltooid zijn; een toezegging, die men verkregen heeft van het bedrijf wat de werkzaamheden gegund heeft gekregen.
Actiegroep van de buurtbewoners voor vergoeding van de schade
De afsluiting van de weg gedurende tien maand en de wurging van de dorpseconomie hebben ervoor gezorgd, dat de bewoners een actiegroep hebben opgericht, die met 1.500 handtekeningen ondersteund wordt.
“We moeten twee en een halve kilometer omrijden, om in het dorp te kunnen komen via het gebied van Las Lagunas; een weg, waar het ’s nachts ontbreekt aan signalering en verlichting.” Zo laat Rodrigo Ramos weten, lid van de actiegroep. “Het enige wat men hier af en toe ziet, is een toerist, die we erop moeten wijzen, om te keren, om het dorp te kunnen verlaten.”
16 mei 2013
Het doel van de actiegroep is, zo laten de bewoners weten, te bereiken, dat het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria een plan met maatregelen goedkeurt voor de door deze wegafsluiting getroffenen, die aanzienlijke omzetverliezen hebben geleden in hun bedrijven gedurende deze tien maanden. Het is hun lange-termijnproject, momenteel is al hun aandacht gevestigd op de dag van 16 mei 2013, om te zien of - zoals eilandminster Carlos Sánchez gezegd heeft - men de werkzaamheden hervat, om het netwerk op de berghelling uit te breiden.
De ‘Route van de Koffieplantages in Agaete’
De Vallei van Agaete laat u van haar koffie genieten
AGAETE - vrijdag 3 mei 2013 - De Asociación (Vereniging) Agroagaete en de Gemeente maken met 30 personen een tocht langs de koffieplantages. In Agaete produceert men de enige koffie (Arabica) in de Europese Unie.
Met 30 excursie deelnemers die tevreden zijn over het proeven van de koffie en die genoten hebben van de vallei, is de nieuwe koffie-route succesvol ontvangen welke door de vereniging en de Gemeente is gecreëerd, om bekendheid te geven aan de Arabica-koffie die hier, als enige stad in Europa, in Agaete wordt gecultiveerd door een dertiental koffieproducenten, aldus de uitleg van Germán Sosa, een van de initiatiefnemers.
Beide instanties hebben het voorstel gelanceerd, de koffieplantages in de Vallei van Agaete te herstellen en de productie ervan uit te breiden. En dit is men aan het bereiken, want jaarlijks worden er 3.000 planten gedistribueerd.” En nu produceren we 3.000 kilo groene koffiebonen, het idee is, dat we in de nabije toekomst tussen de 5.000 en 6.000 kilo koffie kunnen produceren. “We willen de route met kleine groepen in stand houden, als de eerste vier excursies goed verlopen,” zo voegt Sosa toe.
Het is José Manuel Sosa Medina, chef van het Agencia de Extensión Agraria (Agentschap voor Landbouwbevordering) van Gáldar en medewerker van het Cabildo (Eilandbestuur), die optreedt als gids van de koffie-route. Tijdens het bezoek aan het plattelandshotel ‘Las Longueras’, het door Agustín Manrique de Lara gestichte landgoed, presenteert men een koffie-proeverij van de soorten Arabica en Robusta, in dit historische buitenhuis wat nu als hotel 12 gastenkamers telt en waar men op de nabijgelegen plantages 3.000 kilo koffie produceert.
Na uiteengezet te hebben, dat de koffiesoort die in de Vallei van Agaete geproduceerd wordt afkomstig is uit Ethiopië, merkt Sosa Medina op, “dat de Arabica-koffie slechts 1,5% cafeïne bevat en vooral een aroma heeft van fruit, granen en zelfs van cacao en naar chocolade smaakt. Hij vertelt ook, dat deze soort veel evenwichtiger is, dan de Amerikaanse Robusta.
Voor de Duitse Liliana Vizano, is de proeverij geslaagd, “omdat de koffie meer smaak en meer aroma heeft.”
“De koffie van Agaete is par excellence rijk, de beste die er in de wereld is, hoewel we dit weinig waarderen,· zo voegt Juan Manuel Rodríguez toe.
Ook volgens Manuel Hernández, "is de route heel mooi en interessant,” want hij heeft er veel van opgestoken. “Het is een uitstekend idee een toeristische route te organiseren betreffende de koffiecultuur.” Op zijn beurt laat Ceferino Jiménez weten, dat de koffie veel te lijden heeft van lage en hoge temperaturen, “dit jaar heeft mijn finca (boerderij), vanwege de hitte, 60% minder opgebracht.”
Meer informatie over de ‘Ruta del café de Agaete’treft u (in het Spaans) aan op het internet, op o.a.:
- http://www.cafedeagaete.es/index.php?option=com_content&task=view&id=16&Itemid=27
- http://www.agaete.es/es/visitantes/lugares-de-interes/visitas-y-rutas.html
- http://blogunocafe.blogspot.com.es/2011/01/la-ruta-del-cafe-de-agaete-2.html
- http://blogunocafe.blogspot.com.es/2011/04/cafe-de-agaete-la-ruta-del-cafe.html
- http://nortedegrancanaria.es/featured/historia-y-cultivo-del-cafe-de-agaete/
- http://www.cafedeagaete.es/index.php?option=com_easyfaq&Itemid=38
- http://www.20minutos.es/noticia/654129/0
- http://www.grancanariagourmet.com/blog/tag/cafe-de-agaete
http://www.grancanaria.com/patronato_turismo/El-cafe-para-la-gente-tranquila-crece-en-Agaete.40290.0.htm
El Nublo onder je voeten
TEJEDA - maandag 29 april 2013 - 81 jaar geleden hebben drie Duitse haveningenieurs werkzaam bij de havenuitbreiding van La Luz, na drie dagen van ingespannen klimmen, voor het eerst in de geschiedenis, via de moeilijk begaanbare zuidflank, dus met grote vreugde, de top van het embleem van Gran Canaria bereikt, het hoogste punt van de rots op 1.458 meter die ten tijde van de Guanchen als ‘Heilige Berg’ van grote betekenis was en die in volksliederen, zoals Sombra del Nublo, een belangrijke plaats inneemt.
De Roque Nublo (Spaans voor 'Wolkenrots') is een bergplateau in het centrum van Gran Canaria met een opvallende, 80 meter hoge, monoliet. Het is op een hoogte van 1.830 meter en nabijgelegen Pico de las Nieves een van de hoogste punten van de Archipel en een van herkenningspunten van het Eiland.
De Roque Nublo met op de achtergrond de Teide.
De Roque Nublo,
gezien vanuit het zuidoosten, met op de achtergrond de Pico de Teide op Tenerife.
Het Roque Nublo plateau ligt op twee kilometer van het centrum van het dorpje Tejeda - nabij de gemeentegrens van San Bartolomé de Tirajana, die een kilometer verderop ligt - en is 4,5 miljoen jaar geleden gevormd bij een vulkaanuitbarsting.
De monoliet is gemakkelijk wandelend te bereiken vanaf de op 30 minuten loopafstand gelegen parkeerplaats, waardoor veel toeristen de rots bezoeken. Deze parkeerplaats is te bereiken met de auto, het openbaar vervoer (Global), een excursie bus en zelfs met een helikopter tour.
Vanaf het Roque Nublo plateau - met El Fraile, een rots die lijkt op een monnik; de Roque Rana, de rots die op een kikker lijkt en Pico de la Nieves, met 1.949 meter het hoogste punt van Gran Canaria - heeft men een prachtig uitzicht over het eiland en de, op het eiland Tenerife gelegen, 2.785 meter hoge, Pico del Teide.
De Roque Nublo is het overblijfsel van een, ooit veel hogere, strato-vulkaan. De opkomst van deze vulkaan begon ongeveer 4,2 tot 4,6 miljoen jaar geleden met dikke, mafische lavastromen (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lava en http://nl.wikipedia.org/wiki/Stollingsgesteente) die de overblijfselen van een voormalige vulkaan uit het Mioceen bedekten en die zijn doorgedrongen tot maximaal 20 km van de kust.
De uitbraken duurden ongeveer 1,5 miljoen jaar, met steeds veranderde rotsen van het ongeveer 3.9 miljoen jaren uitgestoten trachiet en fonoliet.
De dan meer explosieve uitbarstingen in het hoogstgelegen deel produceerden brokken ignim briet (smelt tuf) - een pyro klastisch gesteente, dat wordt gevormd bij afzetting van een pyro klastische stroom - totdat de uitbraak van schoorsteenproppen ongeveer 3 miljoen jaar geleden eindigde, zie ook:
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Ignimbriet
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Puimsteen
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Tefra
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Pyroclastisch_gesteente
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Vulkanische_as
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Vulkanische_as
Twee basaltrotsen, de Roque rana (Kikker-rots) (links) en Roque Nublo (Wolkenrots), twee restanten van een vulkaankrater.
De top van de monoliet Roque del Nublo.
Het volume van dit vulkanische complex wordt geraamd op 200 km³, de hoogte van de vulkaan is waarschijnlijk ten minste 2.500 meter, maar kan ook ruim 3.000 meter geweest zijn. Sinds die tijd is het onderhevig aan sterke vulkanische erosie en aardverschuivingen, er zijn enorme rots-afzettingen gevonden tot een afstand van 25 km. De top van de Nublo, is een voormalige vulkaanprop, die door haar harde Basaltgesteente in mindere mate van erosie te lijden heeft, dan de zachtere, omringende rots en zo is deze als uitharding overgebleven.
Relaas van de bergbeklimming
“We waren al herhaaldelijk aan de voet van de prachtige rots geweest die, met zijn opmerkelijke en uitdagende vorm, als de pilaar van een Zonnetempel, die de uitgestrekte vlakte domineert. Als een beest, dat zijn klauw uitstrekt naar zijn prooi, zo zoeken wij een vlakke plek op de wand van het onoverwonnen centrum van het Eiland…” Hermann Ranschert, Georg Wolffschmitt en Jan Langenbacher (in het Canarische dagblad ‘La Provincia’ - ook anno 2013 - weer eens vakkundig in het Spaans verkracht tot: Rauscher, Jorge Wolfrehmied en Juan) bereikten op 20 juni 1932 als eersten de top van de Roque Nublo via de moeilijk begaanbare zuidoost-route.
Het relaas van de drie Duitse haveningenieurs - die betrokken zijn bij de uitbreiding van Puerto de La Luz (de Haven van het Licht), wonen op Gran Canaria, als zij de ontbrekende 63 meter naar de top afleggen, na drie dagen van verleidelijke uitdagingen en mislukkingen en uitgestane angsten - is in dagblad ‘La Provincia’ gepubliceerd op 2 juli 1932:
“Nadat we enkele dagen geleden een vlaggetje hebben waargenomen op de top van de prachtige Roque en men vanuit Tejeda, met verbazing, menselijke silhouetten heeft zien bewegen als bewijs, dat de trotse reus nu is overwonnen,” vatten we het tijdperk samen, waarin het bestijgen ervan wezenlijk toch iets meer vereiste, dan bergschoenen onder een Beierse kniebroek.
Met sisaltouwen, ruige schoenen, stokken, hamers, door smeden vervaardigde ijzeren pinnen, sommige vervaardigd naar het model uit dat tijdperk van de bladveren van Engelse auto’s, maar in elk geval, “moderne middelen voor het alpinisme,” zoals de kroniekschrijver Germanus vertelt, begint de aanval op zaterdag 18 juni met twee nederlagen, waaronder een val die, “tijdig gestopt kan worden”, om vervolgens, “iets ineengedoken” de nacht door te brengen in de grot van het platform. “De laatste zonnestralen,” zo verklaart men in het interview,” verlichten de onoverwinnelijke, gestolde lavastromen met een intens vuur, alsof ze spotten met ons falen.”
De volgende dag, wint men 46 meter, met een andere klimtechniek en, op dag 20 - andere verslagen spreken van dag 17 - komt men pijnlijk en onverschrokken 100 meter vooruit.” De Duitsers zijn op die op die hoogte in de stress zijn geraakt,” zo benadrukt de kroniek “noch de afleiding, noch de sport beroert hen, maar wel het zware werk vol gevaar.”
De 31-jarige Floro Caballero, bergbeklimmer van secretaris van de bergbeklimmersvereniging ‘Iziagua’ en directeur van de Canarische bergbeklimmersschool, kruipt in de huid van deze drie pioniers bij de mijlpaal die hen bijna het leven heeft gekost.
Caballero schat in, “dat de beklimming uiterst zwaar en moeizaam moet zijn geweest, want eentje moest klimmen, terwijl hij zijn evenwicht moest bewaren en een gat met de hamer moet hakken, om de volgende zekering (pin) aan te brengen, om aldus een halve meter hoger te komen en dan de operatie te herhalen. Vervolgens daalt men vermoeid het gewonnen gedeelte af en klimt een metgezel naar boven die hem vervangt.”
De eigenaar van de Nublo
Het is in deze sleur van op en neer gaan, als met een onvermijdelijke dosis Canarische eigenzinnigheid een man verschijnt die zegt, de eigenaar van de Roque Nublo te zijn en die het klimmen verbiedt. De groep weet hem te overtuigen van hun “sportieve idealisme, dat zonder enig winstbejag is” en, ze gaan naar de top. “Vanaf zonsopgang - om tien uur in de ochtend - overwinnen ze de laatste meters en met een onbeschrijflijke vreugde zetten we een eerste stap op het met gras begroeide platform van de Nublo.”
Het trio verblijft tot zonsondergang op de kleine top, waar amper plaats is voor vier personen, hoewel de klif een van de grootste monolieten ter wereld is. Daar planten ze een kleine vlag, en vanuit het dorp, reageren de inwoners van Tejeda die hen zien, op hun schreeuwen en fluiten.
Deze expeditie, die genoten heeft, “van het schitterende uitzicht over het gehele eiland,” is daar geen sporen tegengekomen van eerdere beklimmingen; iets, wat men geprobeerd heeft tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarbij de vraag rijst, dat niemand voor de Conquista (Spaanse Verovering) naar boven is gegaan?
De archeoloog Julio Cuenca verzekert, dat er geen aanwijzingen zijn van aanwezigheid van antieke Canario’s op de top van de rots, de monoliet die voor de inboorlingen een grote symbolische waarde had, zoals de uitgegraven grotten aantonen in Acusa Seca , in La Mesa de Acusa , of in Cueva Caballero, die ware uitkijkpunten zijn met de blik gericht op de Nublo en zijn buurman Bentayga.
Maar hij is wel van mening, dat de Canario’s voldoende aanleiding zouden hebben, om naar boven te gaan, en hij legt dit uit aan de hand van een meer dan intrigerend ritueel, dat wordt geschilderd in de kronieken van Abreu Galindo, Marín y Cubas en Viera y Clavijo.
In die teksten verbaast men zich over de gewoonte van de Canario’s, om met lasten naar boven te gaan met enorme palen op de schouders, waaronder grote en zware, die men naar de meest onmogelijke plaatsen bracht, “die zonder de hedendaagse klimtechnieken, ontoegankelijke lijken te zijn,” zo geeft Cuenca aan, zoals die welke men momenteel bestudeert in Inagua, in de Barranco (het Ravijn) van de Caidero de las Niñas en in Morro Gonzalo; locaties, waar men enorme stammen van dennenbomen heeft aangetroffen. En inderdaad, in andere kronieken over de onoverzichtelijkheid van de bezetting, de Castilianen (Spanjaarden) klaagden onophoudelijk en met schrik, dat ze verschenen, daar waar men ze nooit zou verwachten.
Terug naar de jaren dertig van de 20ste Eeuw, met het verhaal van Hermann Rauscher, Jorge Wolfrehmied, en Juan Langenbacher (what’s in a - German - name!) is de toegang naar de Roque Nublo vrij gebleven, dankzij de opening van de route die nu - 81 jaar na de meest populaire toegang naar de top ervan - nog steeds bekend staat als de Via Alemana (Duitse Weg)
Verwisselen van de vlag
Er moet worden opgemerkt, dat de Duitsers vanaf de rand van Tejeda de beklimming begonnen, vanuit de diepte van de barranco, 81 meter hoogte overwinnend, waarvan er 31 toebehoren aan de rots gemeten vanaf datgene wat bekend staat als El Tablón del Nublo, waar men tegenwoordig met gemak tegenop wandelt, om de aan de klim te beginnen. Caballero legt uit, “dat na de Duitsers, er jaren voorbij zijn gegaan.”
De tweede beklimming is eveneens door Duitsers gedaan: Enrique Rindel, Cheminits, Markersdorten en Rust Müller (daar gaan we weer !): Heinrich Riedel, Chemnitz, Markersdorfen en Rust Müller) op 5 februari 1933; maar, op de derde beklimming - die een nationale was - moet men wachten tot 31 december 1946, als deze in 25 uur gedaan wordt door een groep Montañeros (Bergbeklimmers/Bergwandelaars) van de Falange Juvenil van Franco: Emilio Feito, Santiago Heredero, Mario Tecglen, Carlos Panadero, Agustín Bardaji en Manuel Gómez. Onnodig te zeggen, dat dit gedaan is voor het verwisselen van de vlag voor een Zonnevlag. Zeven jaar later, op 30 december 1953, hijst men onder ander omstandigheden, een andere vlag tijdens een van de beroemdste wandelingen, met de Grancanario Juan Suárez Herrera in de hoofdrol, die de eerste 30 meter in zijn eentje aflegt.
Het was een bergbeklimming waarbij, zo legt Floro Caballero uit, het basisidee was, de top in zijn eentje te bereiken. In die context richt men nadien groepen bergwandelaars op, zoals de San Bernardo-groep, die ook gelieerd was met de OJE en de onafhankelijke Gran Canaria-groep, of die van Guaires, met de toenmalige voorzitter van de Federación Grancanaria de Montaña, Paco Quintana, een legende met een eigen weg, waarvan hij de naam deelt met de ENAM, de afkorting voor de Escuela Nacional de Alta Montaña. Het is het tijdperk van Manolo Cardona, die ook naam heeft gegeven aan een van de 11 routes - sommigen zeggen 12 met hun vele varianten - en men was vastbesloten, om een directe klim te openen, de zogenoemde rechtstreekse, vanaf de basis tot aan de top. In de jaren 60 beklimt Andrés Cacereño de monoliet, die een foto uit die tijd oplevert. Hij is in 1948 geboren en onderneemt de odyssee op 18-jarige leeftijd.
Vegetatie aan de voet van de Roque Nublo.
Op de locatie komen, “was een prestatie”, zo herinnert Cacereño zich, “met auto’s van die tijd, van Aicasa tot aan Cruz de Tejeda. Vervolgens moest men te voet met het materiaal, vliegenmeppers, pinnen - sommigen moest men bestellen en die werden vervaardigd door een smederij in de Calle Cano - nylon touwen, maar ook sommige van sisal en een landschap van anderhalve meter hoge dennenboompjes en de hele Cumbre (het hele Gebergte) afgepeld…”
Aardappel-soep
“Op 18-jarige leeftijd de top bereiken, “ zegt hij geëmotioneerd “was iets buitengewoons,” het was de enige rots die ons nog restte. We waren al op de Bentayga, de Fraile, allemaal…. maar de Nublo verzette zich. “We gingen in twee groepen omhoog, de eerste ’s nachts en de tweede, de mijne met Peraza, begon ’s morgens. We kwamen elkaar boven tegen en vierden we, wat er te vieren was.
Er gaan anno 2013 stemmen op, om het aloude idee, om vanuit Tejeda een kabelbaan aan te leggen maar de Roque Nublo, weer uit de (ijs)kast te halen.
Maar er restte een verrassing. Toen we via Ayacata teruggingen, kwamen voorbij de achterkant van het huis van een dame die ons een aardappelsoep serveerde. Dat was indrukwekkend. Net zo indrukwekkend als de beklimming. Men had ons urenlang gehoord bij de beklimming - want het was daar zo eenzaam., dat ze ons geroep al klimmend en dalend konden horen in de gehele bergkom - en men vroeg ons, of we gek waren. Die vrouw gaf ons alles wat ze in huis had…”
Het waren tijden, die men zich nu nauwelijks nog kan voorstellen, vol avontuur en primitieve spanning en, met veel romantiek, waar het nu wel eens aan wil ontbreken.
Zie ook (in het Duits): http://de.wikipedia.org/wiki/Roque_Nublo
De Moor en zijn labyrint
AGAETE - zondag 21 april 2013 - In het rijtje van de van antroposofische rotstekeningen voorziene grotten op Gran Canaria: Balos, Cuatro Puertas, Roque Bentayga en Cueva Pintada, horen ook die van Majada Alta en Cueva del Moro thuis.
“Het meest recent in het neolithische nieuws van de Canarische Eilanden zijn de antroposofische rotstekeningen op de rotswanden van Majada Alta en die van de Cueva del Moro, op het eiland Gran Canaria. En we zeggen meest recent, omdat de ontdekking ervan pas plaats heeft gevonden tussen 1960-1963.”
Aldus rapporteert in de vorige Eeuw de Provinciale Commissaris voor archeologische opgravingen, Sebastián Jiménez Sánchez, over de meest recente ontwikkelingen betreffende de pré-Spaanse eilandmaterie met de opneming van deze twee locaties in de exclusieve catalogus van gedecoreerde verblijfplaatsen waarin ook die van Balos, Cuatro Puertas, Roque Bentayga en Cueva Pintada thuishoren.
De Cueva del Moro in Agaete, nabij de Barranco (Kloof) van El Juncal:
De grot van Majada bevindt zich in de uitlopers bij het Presa de las Niñas (Stuwmeer), op de grens van Mogán, San Bartolomé de Tirajana en Tejeda. En die van El Moro ligt op de weerbarstige grens van Agaete met de Atlantische Oceaan, in een adembenemend steenlandschap, precies tussen de Barranco (Kloof) van El Juncal en Puerto de Las Nieves.
Las Moriscas en El Juncal.
Playa El Juncal.
Vanaf de achterkant van de begraafplaats van het dorp kan men in oostelijke richting over de heuvelrug van Las Moriscas naar de kust wandelen, op zoek naar de grot die halverwege, op precies 40 meter boven de zeespiegel licht, op de coördinaten 28 º 06 '30 "en 12 º 00 '50 ", met dank aan Jiménez Sánchez, voor het vinden van de curieuze, gecamoufleerde grot tussen de tuneras (opuntia cactussen).
De vrijwel in zijn geheel uitgegraven grot - dankzij het vulkanische tufsteen, dat de hardheid heeft van een suikerklontje - is onregelmatig van vorm, met een entreehal en achterin de hoofdkamer, waar de figuren opdoemen; een ervan, aan de linkerzijde, is duidelijk een, heel schematisch, antroposofisch symbool en, dat aan de rechterzijde is wat meer onbestemd, in feite zijn het twee soorten rechthoeken, die boven elkaar zijn aangebracht en die Jiménez Sánchez doen denken aan de rotstekeningen in het Zuiden van de Spanje, en zelfs aan die van Kreta en Troje.
Volgens, Pedro Cabrera, van het bedrijf Arqueocanarias en de verplichte gids die vastberaden de weg vervolgt, lijken ze meer op het symbool van Guaguas Gumidafe, het busbedrijf voor het openbaar vervoer in het Noorden.
Beide voorstellingen zijn geschilderd in oker-rood, onzichtbaar bij daglicht en zijn beschadigd, net als de rest van de omgeving, met zijn eigenaardige silo’s in de stijl van Cenobio de Valerón, maar dan in miniatuur, en waarin de voegen te zien zijn voor het afdichten ervan en voor het afsluiten van hun ingangen.
Op zijn plaats gehouden door twee stenen bevindt zich een plastic plaatje me de naam Cueva del Moro en een niet al te diepgaande uitleg, wat gecompleteerd wordt met de resten van onlangs gebouwde huizen en een vuurkorf, maar nu zonder sigarettenpeuken.
Van binnenuit
Van binnenuit ziet men een spectaculair landschap, dat bestaat uit de bergkam die zich uitstrekt tot aan La Aldea in het zuiden, daartegenover in het westen de Teide en, in het oosten El Juncal en Botija. Een beetje meer naar beneden bij deze 40 meter boven het water, begint de klif van La Fortaleza, die zo steil uit zee oprijst en zich verticaal langs de kust uitstrekt tot wel 80 a 100 meter boven de branding. Zo hoog en relatief afgelegen, met een zo nauwe bergpas, dat op de top ervan alleen de meeuwen geen schrik hebben.
Tussen de Cueva del Moro en op de eveneens Las Morsicas genoemde bergrug - ook wel Abisinia genoemd, zoals men dit een herder heeft horen zeggen - en La Fortaleza, struikelt de wandelaar over een cirkelvormige terp van La Guancha-formaat waarin zich diverse nissen bevinden. De plaats is ontwricht door de droom van een andere herder. Tijdens zijn dutten kwam bij hem het idee op van een verborgen schat en ontmantelde hij de locatie; niet bekend is, of hij op zoek was naar doblones (gouden munten) of flessen rum. Feit is wel, dat wat er van deze heuvel over is, slecht een schaduw is van wat deze waarschijnlijk geweest is.
Echter op de plaats zelf, een perfect gelegen heuveltje, om van daaraf de Oceaan te bekijken, op een steenworp afstand van de natuurlijke inham van Juncal, waarvan de naam waarschijnlijk is afgeleid van het woord ‘funchal’, wat in het Portugees ‘haven’ betekent, denkt men niet alleen aan schatten, maar aan willekeurig elk ander soort van mysterie.
Feit is, dat onder de bewoners van Agaete (agaetense) het verhaal de ronde doet, dat schapen zich hebben opgehouden in de silo’s van La Cueva del Moro en, dat deze na enkele dagen dood in de branding dreven, daarbij zinspelend op een ondergronds labyrint, dat vandaag de dag bedolven is onder het sediment van jarenlange verwaarlozing en veehouderij. Wat een reden temeer is voor de afsluiting en het behoud van een locatie die niet alleen de eer heeft twee van de zich amper manifesterende, antroposofische grotschilderingen op de eilanden te bevatten, maar ook een landschapsbeeld, dat men dezelfde magie kan tegenkomen, waaraan ook de antieke Canario’s hetzelfde betoverende genoegen beleefd hebben.
De duizend-en-een bocadillos de pata
(broodjes fricandeau)
Al 30 jaar belegt Juan Moreno dagelijks ruim 1.000 broodjes in Bar ‘Yazmina’ in El Calero -Telde
TELDE - Goede Vrijdag 29 maart 2013 - Het is hun taak de broodjes met roomkaas te besmeren en te beleggen met pata (fricandeau), die, opdat ze beter naar binnen glijden, ter plaatse vergezeld gaan van een jus d’orange, of een kopje koffie, of die door de klanten worden meegenomen naar huis.
In Bar ‘Yazmina’, in de wijk El Calero in Telde is men deskundig in het met veel liefde in recordtempo bereiden van bocadillos de pata asada (broodjes fricandeau) die al 29 jaar lang dagelijks door ruim duizend klanten genuttigd worden.
Kelner Óscar Rodríguez naast de eigenaar van Bar ‘Yazmina’, Juan Moreno,
op woensdag 27 maart 2013, in de wijk El Calero in Telde.
Om 07:00 uur beginnen de eerste pateos met de voorbereiding in het etablissement. Van alle vroegte tot aan het middaguur passeert een dertigtal patas (varkensbouten) het fileermes, onder de nauwlettende blikken van de klanten. “De drukste uren zijn rond de ontbijttijd, hoewel er ’s middags meer wordt afgehaald, om mee naar huis te nemen,” vertelt Óscar Rodríguez, een van de vijf kelners en tweede man in het bedrijf.
De chef en eigenaar van’ Yazmina’ staat ook achter de bar. Hoewel ze hem van kindsbeen af Kiko noemen, heet hij Juan Moreno, die geen twijfel laat bestaan over de drie speciale ingrediënten die men in zijn zaak aan het brood en het sappige vlees toevoegt: “Veel kwaliteit, een goede prijs en, uiteraard, een grote dosis toewijding.”
De pata is Kiko niet naar het hoofd gestegen en met zoveel bescheidenheid heeft zijn kleine zaak succes, hij verzekert, dat het zijn werk is, dat het ‘m doet, en dat doet men ‘langzaam”. Misschien hebben de ruim 70 Virgenes (H. Maagden), geschonken door zijn klanten en die op een van de planken staan, hem ook geholpen met de gestage verkopen. “We hebben nooit aanbiedingen, de pijzen zijn altijd hetzelfde en we hebben altijd dezelfde soorten: pata (€ 2,=), of pata en kaas (€2,20),” zo legt hij uit.
Wel een… Fooienpot! Een fooitje is het laatste alvorens de bar te verlaten waar, vanwege de kleine afmeting niet veel mensen in kunnen. Daarom, als iemand wordt “uitgenodigd” onmiddellijk na het ontbijt de zaak te verlaten, moet men zich niet beledigd voelen; “want het is hun manier van werken,” net zo realistisch als noodzakelijk. Zoals Kiko zegt: ”als je klaar bent, waarom zou je dan nog blijven zitten als er mensen zij die nog niet hebben ontbeten en die niet naar binnen kunnen?”
Echter, alles is de moeite waard, om binnen te treden in deze tempel van de pata asada. “ Naar deze locatie komen mensen uit alle lagen van de bevolking en van allerlei beroepen, het is deze mengeling die het goed en divers maakt,” stelt Óscar, terwijl hij een donut serveert, tot dan toe de enige zoetigheid die men besloten heeft te bestellen. Het was niet Neftalí Ramos, die al naar Bar ‘Yazmina komt, “zolang ik het me kan herinneren!” en uiteraard, was het ook niet Ramón Arenas, die al grappen makend, verzekert, dat hij elke dag in Barcelona het vliegtuig neemt, alleen, “om la mejor pata del mundo (de beste fricandeau ter wereld) te eten.
De edele laperío (schelpdierenvangst)
van Costa Botija
GÁLDAR - maandag 4 maart 2013 - Op de vlakten van de, vanaf de Montaña de Amagro, steil uit zee oprijzende, langwerpige rotswand bevindt zich een piepklein vissersgehuchtje van vier natuurstenen huisjes voor de Noordelijke schelpdierenvangst, samen met een tagoror (vergaderplaats van de Guanchen).
Kijkend naar de Costa Botija ziet men boven de door de voortdurende branding uitgeslepen, steil uit zee oprijzende, langwerpige rotswand in Gáldar, de muren van een rijtje van vier - uit opgestapelde natuurstenen opgetrokken - huisjes. Sommige van aanzienlijke afmeting, die afstammen van een of ander “officieel plan” uit de pré-Spaanse architectuur van het eiland Gran Canaria.
"...ondanks, dat men ze al 20 jaar geleden omheind heeft - een bescherming die ver ruïneerd is door salpeter en waarbinnen alles erop wijst, dat het een tagoror moet zijn...
Men kan zien, dat de wind - die met enige regelmaat de Costa Botija teistert - misschien de oorzaak zou kunnen zijn van het ontwerpen van enkele gebogen gangetjes als toegang naar enkele vierkante en kruisvormige ruimten, om zo tocht uit de ‘verblijven’ te weren.
In elk geval kan men vaststellen, dat de ‘aparejador’ (‘voorman’) een diploma heeft voor het opstapelen van stenen muren van goede kwaliteit - waaraan veel tijd is besteed en waarmee hij zijn salaris verdiende, als hij dat al had - door deze, zonder cement, perfect gevormde muren en gangetjes na te laten tot in onze tijd. Ze zijn standvastig, daar waar onze eigentijdse primaten niet besloten hebben deze te slopen, of de gevelstenen te bekrassen met herinneringen aan hun hofmakerij en paringsgedrag.
Costa Botija.
De Costa Botija, tussen Sardina de Gáldar en Agaete, vormt een vlakte van aanzienlijke omvang die zich uitstrekt van een schuimende branding tot aan de voet van de Montaña de Amagro, een Beschermd Natuurmonument, en een van de totems van het magische inboorlingen-eiland, waar volgens bronnen zich een heiligdom bevindt. Binnen Gáldar zou, naast de tempel van Tirma, bovendien nog een andere heilige plaats bestaan die nog moet worden vastgesteld.
Het zou het heiligdom van Humiaga kunnen zijn, dat sommigen lokaliseren in Riscos Blancos, in San Bartolomé de Tirajana. Weer anderen noemen het Amagro, of Almagro [...] een heiligdom, dat ingesloten zou liggen tussen twee plaatsen, ter hoogte van het Macizo de Amagro (Amagro-bergmassief), dat zich dicht bij het inboorlingen dorp bevindt van de Cueva Pintada, ofwel in Riscos Blancos, in het midden van het Eiland. “In elk geval is de plaatsnaam Humiaga, met al zijn varianten, verloren gegaan…” zo laten de geschiedkundige Jesús Rodríguez Padilla en de geografe Cornelia Esther Silva Álvarez weten in hun boekwerk ‘La Montaña de Gáldar’; een hypothese, over de magisch-religieuze betekenis voor de oerbewoners van Gran Canaria.
Hoe dan ook, de vraag is: wat deze eerste huizen van Gáldar te maken hebben met schaaldieren? Wel, geen idee. Ondanks, dat men ze al 20 jaar geleden omheind heeft - een bescherming die verruïneerd is door salpeter en waarbinnen alles erop wijst, dat het een tagoror moet zijn - heeft men geen onderzoek, of landmetingen verricht - en ook geen opgravingen gedaan - die beargumenteert een of andere functie aangeven.
Maar Valentín Barroso, archeoloog van het bedrijf Arqueocanarias, stelt zich - uitsluitend als idee - de plaats voor als een ´pesquería´ (‘visserij’), op grond van andere kustlocaties in de omgeving, zoals El Agujero en La Guancha, behorend tot het destijds machtige Agáldar.
El Juncal.
VIDEOFILMPJES PLAYA DEL JUNCAL:
http://www.youtube.com/watch?v=GQctbaH6xAU&feature=player_detailpage
en
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=BSBTCgVCb3k
en
http://www.youtube.com/watch?v=JaGsCMeGRpk&feature=player_detailpage
Dichtbij ligt hct El Juncal-strand, ook wel El Funchal genoemd (haven, in het Portugees). Feit is, dat het voor de bewoners van Agaete Puerto is, zonder verdere bijnamen. Daaronder bevindt zich een andere, kleine inham die zijn getijde-strandmeren vormt, en die naar het oosten oploopt naar de elkaar opvolgende rotswanden waar, zoals te verwachten is, zich een schat aan Burgados (alikruiken), lapas (hoedslakken), pulpos (inktvissen), morenas (morenen) en peces de roca (rots-vissen) bevinden.
Men hoeft er vervolgens het werk van Carmen Gloria Rodríguez Santana, professor in Geografie en Geschiedenis aan de Universiteit van La Laguna, maar op na te slaan, die gelukkig de idee had een boek te schrijven, getiteld: ‘De visserij van de Canario’s, Guanchen en auaritas’ (bewoners van La Palma ten tijde van de Conquista van de Canarische Eilanden).
Rodríguez stelt, dat de visserij een sociale rol speelt als blijk van sociaal prestige, omdat het gaat om ‘risico en vermogen’ die het brengt voor hem die een prooi bemachtigt, “net zoals het geval is bij de jacht, een erkenning van moed en vaardigheid; reden, waarom het beoefenen ervan was voorbehouden aan de ‘nobles’ (‘edelen’); iets, waarmee men de dikte van de muren die Botija bewaken, zou kunnen verklaren.
De auteur somt ook een hele litanie van technieken op die worden gebruikt door de oerbewoners van Gran Canaria - allemaal opgeteld bij het kustlandschap en de abruptheid van de Costa Botija - en die ze geeft met het achterliggende idee, van onhandige, primitieve mensen die bij louter toeval als enige mogelijkheid de visvangst hadden.
Guelde (Atherina presbyter) (koornaarvis).
Net zoals dit gebeurt bij andere kustgemeenschappen, noemt zij de bouw van muren, die van het laagtij gebruik maken voor de vangst. Het zijn ‘kralen’, zoals de auteur ze noemt, waarin men stokken, netten en stenen kon gebruiken. Ze noemt ook Abreu Galindo voor het opsommen van andere meer vastberaden technieken: het doden van de vis met stokken, een praktijk die ’s nachts wordt uitgevoerd, met fakkels die de ‘slachtoffers’ aantrekken en verblinden. Ook vist men in de nachtelijke uren op mero (tandbaars) met een touwtje waaraan een sardine, of een guelde (Atherina presbyter) (koornaarvis) bevestigd is.
Maar er is nog meer, zoals het gebruik van getwijnd riet dat men met grote vaardigheid gebruikte om met netten te vissen. Dat bewijzen de sardinas (sardienen), longorones (spierinkjes) en en caballas (makrelen) op de diverse vindplaatsen op de Eilanden, “wat alleen te verklaren is door het gebruik van deze netten,” zo bevestigt Carmen Gloria.
Met deze vermakelijke vistirade komt men rond het middaguur aan in het dorp van Botija. Rondom is het een woestenij, met wegen zonder asfalt die moeilijk te begaan zijn en het getijde de geur van jodium achterlaat, totdat men het geluid hoort van een tweetakt bromfietsje met een emmer aan het stuur.
Er stapt een man af die een rietstengel op zijn rug heeft en die een overhemd draagt met mogelijke sporen van visschubben, om zich op een punt te nestelen. Hij kneedt wat brood en gooit dit in het water. Hij maakt het vistuig los en werpt het uit.
Abreu Galindo zei, “dat de vishaken van de Canario’s nog steeds beter waren, dan die van de Spaña…” en nu we de visser/bromfietsbestuurder vanuit het dorpje van Botija volgen, lijkt het alsof vijf eeuwen, of een millennium niets zijn. Het zou zo een prentbriefkaart hebben kunnen zijn, als er niet dat oranje tweetakt bromfietsje was geweest.
Na klachten: Casino van Las Palmas ziet af van ´body sushi´
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA – woensdag 30 januari 2013 - Het Casino van Las Palmas heeft besloten de activiteiten van het ‘body sushi’ op te schorten; nadat men heeft vastgesteld, dat 10% van commentaren op de sociale netwerken dit afwijzen; een minderheidspercentage, maar voldoende reden, om er niet mee door te gaan.
Dit is de uitleg van de bedrijfsleider, Juan Cáceres, die deze vorm van dienstverlening heeft gestaakt kort na het verzoek van het Instituto Canario de la Mujer (Canarische Instituut voor de Vrouw), het serveren van sushi op een naakt lichaam achterwege te laten, omdat men dit een vernederende praktijk vindt en, omdat met wat dit betreft een klacht heeft ingediend bij de Arbeidsinspectie.
Lichaam Sushi in Casino Las Palmas.
De bedrijfsleider laat nadrukkelijk weten, dat lichaams sushi geen illegale bezigheid is en, dat men dit slechts één dag per maand organiseert en, dat het gebruiken van een menselijk lichaam als dienblad niets met vernedering te maken heeft.
“Het zijn beroepsmodellen die getraind zijn voor dit werk,” zo heeft Cáceres aangegeven, die bovendien zegt, “dat men hiertoe gebruik maakt van een wettelijk erkend bedrijf.”
De beheerder zegt, dat het ‘body-sushi’ geserveerd wordt in andere restaurants op de Canarische Eilanden en in Spanje en, dat men het op de dag waarop het in het Casino is geserveerd, men dit heeft geaccepteerd. Maar hij voegt hier echter aan toe, dat men om problemen te voorkomen, met deze specifieke activiteit is gestopt.
Wilt u eten van een naakt lichaam?
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - donderdag 24 januari 2013 - Men noemt het niyotaimori als het van een vrouw is en nantaimori als het een man betreft, maar in feite maakt het niet uit; belangrijk is, dat het gaat om lichaamssushi, of simpelweg gezegd, om de Japanse keuken, geserveerd op een naakt lichaam. Als u het eens wenst te proberen, hoeft u maar naar het Casino ‘Las Palmas’ te gaan in de hoofdstad van Gran Canaria, waar elke derde donderdag van de maand een lichaamsavond wordt gehouden op twee modellen, een man en een vrouw. De prijs van het menu is €25,= en het Casino laat weten, dat het hoofdgerecht aan tafel geserveerd wordt, dit wil zeggen, op zijn hondjes (op handen en voeten) en men eet met traditioneel bestek.
Het bedrijf, dat dit unieke initiatief naar Canarias brengt, laat in een persbericht weten, “dat voordat men in een levende sushi-schotel verandert, de persoon in kwestie eerst getraind wordt, om zich urenlang niet te bewegen. Bovendien moet men in staat zijn, om gedurende langere tijd blootgesteld te zijn aan koud eten. 
Alle lichaamsbeharing moet geëpileerd zijn. Voor het serveren, moet de persoon in kwestie een bad nemen en daarbij een speciale, geurloze zeep gebruiken en zich afspoelen met koud water om de lichaamstemperatuur een beetje naar beneden te brengen. Om te voldoen aan de gezondheidsvoorschriften in bepaalde delen van de wereld is het noodzakelijk een laagje plastic, of ander materiaal, tussen het lichaam en het eten te leggen.”
Zoals het Casino ‘Las Palmas’ toegeeft, is deze unieke manier van gastronomie niet geheel onomstreden. Feit is dat deze week de eigenaar van een restaurant in Villa -Real (Castellón) zich verplicht heeft gezien, het initiatief op te schorten, nadat het Observatorio de Publicidad No Sexista van de Generalitat ruim 140 aanmeldingen van actiegroepen en particulieren heeft ontvangen, die van mening zijn, dat deze praktijk indruist tegen ‘de waardigheid van de vrouw’, zo laten bronnen binnen het Conselleria de Bienestar Social (Ministerie van Sociale Zaken) weten.
Casino Las Plamas.
Casino Las Palmas,
Het Conselleria (Ministerie) heeft het restaurant aangeraden deze ‘show’ af te gelasten, hoewel men benadrukt, dat het om een ‘advies’ gaat, omdat het niet gaat om een activiteit die verboden is; steeds, wanneer het etablissement over de vereiste vegunningen beschikt, om dit te dien, aldus bronnen binnen de Generalitat valenciana.
Reisorganisator TUI neemt Guía op in het eiland-excursieprogramma
SANTA MARÍA DE GUÍA - zaterdag 19 januari 2013 - Een groep reisleiders van TUI-Duitsland en TUI-Spanje heeft een werkbezoek gebracht aan Santa María de Guía, met het doel deze gemeente op te nemen in het excursieprogramma wat deze maatschappij op Gran Canaria aanbiedt.
Het bezoek heeft plaatsgevonden in het kader van het werk wat het gemeentelijke Departement van Toerisme, o.l.v. van wethouder María del Carmen Mendoza, uitvoert voor het bekend maken en promoten van het potentieel, dat deze plaats heeft voor de toeristische sector. Voornamelijk voor datgene wat te maken heeft met het artistieke en culturele erfgoed, zo laat de Gemeente Santa María de Guía weten in een communiqué.
Zo hebben deze reisgidsen het Casa-Museo Néstor Álamo bezocht en de kerk, waarna men is gaan lunchen in een van de restaurants in het hoger gelegen gedeelte van de gemeente.
↑ Museum/Woonhuis Néstor Álamo in Santa María de Guía. ↑
Zoals Rafael Lesmes van de afdeling ‘Kwaliteit en Nieuwe Producten’ van reisbureau Viajes ‘Tara’ SL uitlegt, kenmerkt dit bezoek aan de gemeente zich in het zoeken naar nieuwe excursie-routes welke men kan aanbieden aan de duizenden toeristen die jaarlijks het eiland bezoeken, “waarbij het Noorden van Gran Canaria veel te bieden heeft en veel kan bijdragen aan deze sector,” aldus de reisbureaumedewerker.
Wegafsluiting ruïneert Tunte
Toeristen raken - op zoek naar de kust - de weg kwijt
SAN BARTOLOMÉ DE TIRAJANA - maandag 14 januari 2013 - Tunte is wanhopig. Het Cabildo (Eilandbestuur) heeft de belangrijkste toegangsweg naar het centrum van La Villa de San Bartolomé de Tirajana, de GC-60, afgesloten, vanwege het gevaar van steenlawines en sindsdien kan de detailhandel nog maar amper het hoofd boven water houden. De toerist komt niet meer en de verkopen zijn met 80% gedaald.
Tunte, het oorsronkelijke dorpscentrum van San Bartolomé de Tirajana.
Geruïneerd en ten einde raad
De detailhandel - voornamelijk bars en restaurants - is wanhopig, omdat de wegafsluiting vanwege de scheuren in de Roque de la Cruz de kleine dorpseconomie dreigt te vernietigen. Een ferreteria (ijzerwarenhandel) en een bar hebben hun persianas (vensterluiken) al dicht gedaan en men verwacht, dat anderen dit binnenkort ook zullen doen als het Cabildo (Eilandbestuur) en de Gemeente San Bartolomé de Tirajana geen alternatieven bieden.
“Dit is misbruik, men laat ons hier stikken en er is niemand die iets doet,” bevestigt een boze Javier Reyes, de bedrijfsleider van het benzinepompstation, bij wie zich andere winkeliers en dorpsbewoners voegen, om aan te geven, dat de wegafsluiting ander belangen dient.”
“Men hoeft maar naar het hotel te gaan, om zich er rekenschap van te geven, voor wie dit voordeel oplevert” zo geeft men aan.
De wegomleiding via het gebied van Las Lagunas - aan de achterzijde van het dorp - zorgt ervoor, dat veel toeristen die onderweg zijn naar Ayacata, Tejeda en het centrum van het eiland nu niet stoppen in Tunte, zoals men deed voor de afsluiting van de GC-60.
Wie het dorp binnenrijdt, moet een omweg van ongeveer vier kilometer maken. Zo weten de weinige toeristen - die vanwege gebrek aan adequate signalering toch nog komen - de weg terug is niet te vinden en eindigen verdwaald. En de bewoners van de andere, nabijgelegen wijken doen hun boodschappen ergens anders, of gaan naar een café in Santa Lucía.
Tunte, La Villa de San Bartolomé de Tirajana.
De oudere dorpsbewoners vinden de wegafsluiting absurd, “denken, dat die rotswand naar beneden komt, is onzin; de laatste steenlawine heeft zich 20 jaar geleden voorgedaan,” zo bevestigen zij.
De in nissen verborgen Tara
Het symbool van de oude stad van het antieke Faycanato blijft verborgen onder eigentijdse woningen
TELDE - zondag 6 januari 2013 - “Ik heb een aantal grotten bezocht in Telde, op de locatie die men ‘Tara y Cendro’ noemt, ze zijn magnifiek van constructie en prachtig gelegen. Ze trokken mijn aandacht, zeker als men bedenkt, dat deze met hun uitgestrekte alkoven en nissen werden bewoond.
De eigenaar was een dagloner op leeftijd, zijn vrouw en kinderen bezetten de belangrijkste kamers, de getrouwde kinderen de alkoven en de kleinkinderen sliepen in de nissen; naast de ingang was een ruime kamer die dienst deed als gemeenschappelijke keuken.
De archeologische vindplaats Tara, in Telde.
Er tegenover aan de voorzijde was een andere, grote kamer waar ze hun geiten en schapen hielden […] de droge stammen van aloë’s dienden als stoelen, drie of vier stuks aan het hoofeinde van het bed, een handmolentje met een geitenhoorn om het te bedienen en een schapenvacht, om de gofio in op te vangen. […]
Dat is de ware Canarische aard die ons door de eeuwen heen heeft bereikt, met hun mutsen van geitenleer en het weefgetouw in een hoek, voor het weven van wol en linnen en, vrouwen die handmatig spinnen…”
Dit is een deel van de heerlijke kroniek die het panorama beschrijft, dat bestaat in de Pago de Tara en die gepubliceerd is in 1876 in het boek: ‘Estudios históricos, climatológicos y patológicos de las Islas Canarias,’ van Dr. Gregorio Chil y Naranjo, eveneens uit Telde en medeoprichter van het Museo Canario.
We schrijven 2012, er is 136 jaar verstreken, en het pré-Spaanse Tara en zijn “prachtige en magnifieke grotten” liggen verzonken onder een laag, overlappende huizen en zijn als zodanig begraven; in een proces, dat is ingezet aan het einde van de Conquista (Spaanse Verovering), op wat eens de machtigste woonkern was van het guanartemato (koninkrijk) van Telde.
Tegenwoordig genieten veel bewoners van een grot, gecamoufleerd alsof het een huis is, wat het resultaat is van een gewoonte die rechtstreeks teruggaat tot de tijd van landverdeling en de bouw van nieuwe behuizing met de nederzetting van de eerste, primitieve Europeanen.
Dit alles op uiterst broze bodem die oplost als suiker in water en waarop landbouwterrassen zijn aangelegd, wat er uiteindelijk toe heeft geleid, dat het oude is verdwenen door bijna de hele grot te slopen.
Sommige grotten, ten minste drie ervan, waren tot voor relatief korte tijd in gebruik als maretas (water-opvangbekkens). Een ervan is nog te zien, na de fatale aanleg van een weg op het bovenste gedeelte, waardoor deze gehavend is. Een ervan is afgesloten met een gammel hekwerk. In het achterste gedeelte bevindt zich de klei waarmee men de grot waterdicht maakte voor het opslaan van water. Diverse stutten proberen het dak op zijn plaats te houden.
Abel Galindo - archeoloog van het gespecialiseerde bedrijf Arqueocanarias - stelt, “dat het oorspronkelijke Telde bestaat uit Tara, Cendero, de aangetroffen resten in de San Francisco-wijk en op drie bergen. Drie bergen, die toevallig van geel vulkanisch tufsteen zijn en gedocumenteerd als bewoonde rotsformaties in een driehoekige vorm in de omgeving van de Barranco Real van Telde.”
De nederzetting van na de Conquista zou vooral bekend worden als faycanato (koninkrijk) van Telde - vanwege de betekenis en de grote roem van Bentejuí, zijn laatste grote faycan (koning). En de nederzetting Tara was het neuralgische centrum, dat zich toen aan de linkerzijde van de grote barranco uitstrekte tot aan de kust, met permanent water wat stroomde via het Centrum, Portichuelo, Majadilla, Cascajo de Belén - de tegenwoordige golfbaan, Llano de las Brujas en zo naar La Restinga, in zijn geheel vanaf het laaggebergte tot aan de kust een beschutting vormend tegen de alisios (verkoelende winden).
“In die omgeving,”schildert Abel een vruchtbare vallei, dicht bij zee; ook in de nabijheid, barranco de Los Ríos waar men vanuit Higuera Canaria komt, en die voorzien was van water, zoals Torriani intekende op de landkaart aan het einde van de 16de Eeuw, wat zich kort daarop ontwikkelde tot een van de eerste locaties op Canarias waar men suikerriet verbouwt, zoals de naam San José de Las Longueras onthult; een benaming, die komt van de lange suikerrietstengels.”
Opnieuw met Dr. Chil gesproken: “In Tara (in de gemeente Telde) heeft men diverse graftombes aangetroffen, met daarin skeletten en een kleine hoeveelheid kralen van gebakken klei, waarin gaatjes zijn geboord voor een rijgdraad en die zo een soort rozenkrans vormen.” De dokter trof ook de afgod aan die hij later Tara zou dopen en die is geschonken aan het Museo Canarias, maar waarvan men nu aanneemt, dat die niet hier is aangetroffen, maar in Gáldar.
De arts leverde dit af met het etiket ‘uniek van Gran Canaria’, “maar met uitzoeken in het Museum bleek dit uiteindelijk een vergissing te zijn,” beweert Galindo, die in deze stelling gesteund wordt door andere deskundigen.
Het algemene gevoel is, om de naam ervan niet te veranderen en ook, om de grootsheid van de afgod die de toegang tot deze volkswijk van Telde bewaakt, niet te verwijderen; van Telde, dat echter zijn eigen afgod heeft, een waardevol fragment, dat - zwaar gedecoreerd met punten en driehoeken - een deel van de schouder tot aan de navel beslaat.
De Cueva de los Guaires, de grotten van Mayorazgo, de grot van Malverde, die van El Faycán... een eindeloze rij van plaatsnamen is - naast de verspreide, op de bergterrassen verzamelde materialen - de enige aanwijzing, dat Tara deze bezet heeft en die als echte schat de woonplaats is binnengetreden. Misschien onder een keuken, of achterin in een slaapkamer. Of misschien, in een heiligdom, waarvan het de naam heeft gekregen en wat tegenwoordig wordt gebruikt als de zogenoemde Cueva del Faycán, hoewel men niet heeft kunnen onderzoeken, of de benaming eer bewijst aan het origineel.
En het is, dat een deel van de buurt onderzoek afwijst, in de valse veronderstelling, dat men vervolgens tot onteigening zal overgaan, wat zich laat vertalen als werkelijke armoede in een van de meest karakteristieke locaties van het pre-Spaanse Gran Canaria. Feit is, dat men talrijke grotten zelfs niet eens heeft kunnen documenteren en catalogiseren, om ze te beschermen en ze een sociaal, authentiek, of - waarom ook niet - mythisch gebruik te geven als Tara de los faycanes.
De klif van de monniken
SANTA BRÍGIDA - dinsdag 25 december, Kerstmis - Als de barranco (het ravijn) van Guiniguada zich vernauwt tot de bergpas ‘La Angostura’ komt men in het middelhoge gebergte en dat is daar waar men La Villa de Santa Brígida in zicht krijgt op de linkerwand, met op de achtergrond de bergtoppen. Deze trechter waar de brug La Calzada zich uitstrekt heeft alles wat een hinderlaag moet hebben. Een afgesloten behuizing, tegen hen die in ganzenmars kwaad willen doen, waar men ze hun grof geschut en andere moordwapens af kan pakken.
De nauwe doorgang van La Angostura de Santa Brígida, die zich opricht boven de bedding van de Guiniguada-barranco, was toevluchtsoord, kasteel, woning, opslagbassin en begraafplaats van de antieke Canario’s.
Zicht op de Guiniguada-barranco vanaf het grote opslagbassin in het troglodiet-grottencomplex van ‘El Moro’, vijf vulkanen op rij: die van Arucas, die van Cardones en de drie van La Isleta.
Tijdens de Conquista (Verovering) zochten de eigenzinnige Canario’s die zich niet wilden overgeven aan de Europeanen hun toevlucht in die Angostura die tegenwoordig doorkruist wordt door een weg en een viaduct. Ze verschansten zich in enkele grotten die nu bekleed zijn met een dik, stalen gaas, om te voorkomen, dat ze verder afbrokkelen.
Op die bergpas was het een komen en gaan van boodschappers, om de ontembaren te overwinnen en men stuurde enkele geestelijken om te onderhandelen, om te concluderen, dat na het bloedvergieten op Gran Canaria, de inheemse bewoners niet veel onzin, of diplomatie konden verdragen.
“En de twee priesters werden van de hoge klif gegooid (…) hun lichamen werden naar een put gebracht en ter herinnering worden deze grotten tegenwoordig Las Cuevas de Los Frailes (De Grotten van de Broeders) genoemd in Tafira, opn de plaats waar ze sneuvelden kon men aan de voet van de berg enkele spelonken, of grotten zien in het vulkaangesteente,” zo vat Tomás Marín y Cubas het samen in zijn standaardwerk ‘Historia de Canarias, del siglo XVII’ (Geschiedenis van Canarias, van de 17de Eeuw).
Die twee ambassadeurs, dat zij rusten in vrede, waren de dominicaner monniken - broeder Diego de las Cañas en broeder Luis de Lebrija, - van het Santo Domingo-klooster van Jerez, die met kapitein Pedro de Vera naar Gran Canaria waren gekomen.
‘Slag van Lentiscal’
Pedro Socorro is de kroniekschrijver van Santa Brígida, die een geheugen heeft als een soort harde schijf, vertelt in de volgende alinea een reeks van gebeurtenissen die betrekking hebben op deze plaats, en hij zal in het harnas sterven. “Amper een eeuw later” na dat bloedbad, zo verzekert hij met het optrekken van een wenkbrauw, “ sneuvelde op 3 juni 1599 een groot aantal Hollandse militairen in de beroemde ‘Slag van Lentiscal’ in de nederlaag die werd toegebracht door de Canarische milities die naar het dorp Santa Brígida waren gevlucht.”
Vanaf de brug en met de blik naar zee gericht ziet men de drie voornaamste groepen. Rechts, de grotten van Los Frailes (de Broeders) zelf, in de westelijke helling van de vulkaan La Caldereta, die zich uitstrekt tussen de grenzen van de huidige gemeente Las Palmas de Gran Canaria en het villa satauteña (behorende tot het dorp Santa Brígida); aan de linkerkant, de grotten van ‘El Moro’, met nog steeds een van de holtes in gebruik als open reservoir en, aan de achterkant die van ‘La Angostura’, nauw verbonden met een landschap, dat nu voorzien is van goed beschutte terrassen met palmbomen, vijgenbomen en fruitbonen, waar in de herfst van 2012 enkele stortbuien zijn gevallen die ervoor zorgen dat het landschap zo op een prentbriefkaart kan, vol met bronnen, die men moet vergelijken met de blijvende irrigatie van Guiniguada voordat dit water werd omgeleid naar het hoofd van La Mina, kort na het voltooien van de Spaanse invasie.
Op een dag in 1933, zo laat de kroniekschrijver weten, arriveert de schrijver Juan del Río Ayala, die een huis zou hebben nabij La Calzada, vergezeld door de conservator van het Museo Canario die onderzoek wilde plegen.
Opgravingen
Dit is het relaas van hun inspectieronde: “We hebben in deze grotten silo’s en bassins gevonden om graan en water in op te slaan (…) we hebben een van de bassins geleegd en daarin hebben we een aantal stukken aardewerk en intensief gepolijste stenen aangetroffen (…) we hebben verdere opgravingen gedaan en op een meter diepte resten van vazen gevonden met de bijzonderheid, dat vlak daarbij asresten, of resten van een woning waren. Op deze locatie hebben we vijf polijstinstrumenten aangetroffen en een in tact zijnde molensteen (de bovenste maalsteen).”
Voor degene die hier nu voorbijkomt via de smalle weg is het moeilijk voor te stellen, dat deze rotswand, die tegenwoordig versterkt is met een metalen maaswerk om steenlawines te vermijden, dat men bij voorgaande onderzoekingen heeft laten weten, dat deze locatie gebruikt werd als gemeenschappelijke begraafplaats.
Het uitzicht op de Barranco van Guiniguada vanuit het grote bassin in het grottencomplex van 'El Moro'.
Noord-Afrikaans personeel
Ook in het grottencomplex van ‘El Moro’ heeft men silo’s aangetroffen, hoewel kleiner van afmeting, en diverse uitgegraven komen in de grond, die verdeeld zijn over eenzelfde richel van 30 strekkende meter, richting oosten.”
Socorro verklaart, dat de naam relatief nieuw is,” en luistert naar de tijd toen men de oude brug van ‘La Calzada’ heeft gebouwd aan het eind van de jaren dertig van de vorige Eeuw, met personeel, dat voornamelijk uit Noord-Afrika afkomstig was en, dat de grotten gebruikte om er te overnachten.
Men kan zien, dat het een brug is, omdat bij een latere verbouwing in maart 2002, en nadat een steunmuur was ingestort, een andere, ruim vijf meter diepe grot tevoorschijn is gekomen naast het begin van het wandelpad naar Los Olivos. “met overblijfselen van de aanwezigheid van antieke Canario’s.”
Laatste grotbewoners
“Dat de plaats - voor zover mogelijk - functioneel was, bewijst, dat tot de jaren 60 het grottencomplex van ‘Los Failes bewoond is geweest door gezinnen, maar wel in uiterst armoedige omstandigheden, op een plaats die bij uitstek ligt op een toeristische route van Gran Canaria.” Beide omstandigheden hebben destijds de autoriteiten gemotiveerd, om voordelige huurwoningen aan deze laatste grotbewoners aan te bieden., “enkele daarvan in de woonwijk welke men in de satauteña -gemeente (Santa Brígida) heeft gebouwd ten tijde van burgemeester Pedro Déniz Batista".
Jezuïeten
De geschiedenis wordt gecompleteerd door andere monniken, dit keer jezuïeten, die hier in de 17de Eeuw nabij de grotten hun buitenverblijf bouwden. Feit is, dat de toegang tot de tolweg van Los Olivos nog steeds bekend is onder de naam El Colegio de la Compañía de Jesús (de School van de Jezus-Congregatie).
De visserswijk ‘San Cristóbal’
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - zondag 23 december 2012 - Wie wel eens vanuit het Zuiden naar Las Palmas de Gran Canaria via de kustroute (over de Avenida Marítima) rijdt, komt ook langs de visserswijk San Cristóbal. Maar wie is er wel eens getopt en heeft de tijd genomen, om eens door dit wijkje te wandelen?
Toegegeven, vanaf de autosnelweg gezien, doet San Cristóbal niet echt uitnodigend aan. De gevels van de langs de zesbaans-autosnelweg panden zijn een beetje sjofel en zien er vervallen uit.
'San Cristóbal', gemeente Las Palmas de Gran Canaria.
Flaneert men echter door de smalle straatjes bij de zeeboulevard, dan krijgt de oplettende toeschouwer een aantrekkelijker beeld te zien: een bonte mengeling van kleurrijke gevels van huizen, afgewisseld met kleine, originele bats. De muur langs de promenade is op regelmatige afstanden onderbroken en enkele traptreden lijden naar zee die slechts een paar passen verwijderd is. Men kan op een traptrede gaan zitten en de hengelaars observeren en daarbij luisteren naar het geruis van de golven.
Als men zo over de zeeboulevard flaneert, kan men zich bijna niet voorstellen, aan de rand van een metropool te zijn met bijna 400.000 inwoners. Zo rustig en beschouwelijk speelt het leven zich hier af, het dagelijkse leven van de bewoners van San Cristobal lijkt helemaal vrij van stress en hectiek te zijn.
Wat opvalt is, dat de mensen hier vriendelijk zijn. Nergens anders op Gran Canaria wordt men zo vaak, zo vriendelijk begroet, of aangesproken.
Het enige herkenningspunt voor deze visserswijk is duidelijk het fort, dat zich aan het noordeinde van de zeeboulevard bevindt.
Dit ‘Castillo de San Cristóbal’ is een van de drie vestigingswerken van Las Palmas de Gran Canaria en is in 1577 door hoofdman Diego de Melgarejo gebouwd, en was in de jaren 1595 en 1599 betrokken bij de verdediging van de stad, waarbij het zwaar beschadigd raakte (aanval van vice-admiraal Pieter van der Does!). In 1638 is het fort weer opgebouwd en heeft het tot 1878 dienst gedaan voor het Leger, waarna het gedemilitariseerd is.
In 1949 heeft men het Castillo uitgeroepen tot Cultureel Historisch Erfgoed en in 1999 is het gerestaureerd. 
Helaas kan het fort niet worden bezocht.
Aan het zuidelijke puntje van de bijna een kilometer lange promenade ligt de vissershaven, met bonte boten, die zachtjes in het water dobberen. Een ook treft men hier een geheel toeristenvrij, goudgeel zandstrand aan.
En wie door eetlust geplaagd wordt… wel die kan terecht in een van de meerdere authentieke restaurants, waar de vis gegarandeerd dagelijks vers wordt aangevoerd.
Aan het zuidelijke puntje van de bijna een kilometer lange promenade ligt de vissershaven, met bonte boten, die zachtjes in het water dobberen. Een ook treft men hier een geheel toeristenvrij, goudgeel zandstrand aan.
En wie door eetlust geplaagd wordt… wel die kan terecht in een van de meerdere authentieke restaurants, waar de vis gegarandeerd dagelijks vers wordt
aangevoerd.
an Cristobal biedt geen bezienswaardigheden, of andere sensationele zaken, het fascinerende hier is het wijkje zelf; een oase van rust en meditatie, waar de tijd een adempauze neemt.
De geblindeerde graanschuren van Bandama
De inheemsen holden de noordwand van de vulkaankrater uit, om er graan in op te slaan
GRAN CANARIA - woensdag 12 december 2012 - Het is uit Europa in het jaar 1341 als in opdracht van de Portugese Koning Alfonso IV op Canarias de zeevaarder aankomt met de grandioze naam Nicoloso da Recco, een Genuees die precies een eeuw voor de Conquista (Spaanse verovering) op de Eilanden aankomt en die praktisch de eerste is, in het beschrijven wat er hier zoals was. Volgens diverse geschiedkundigen is het verhaal, in briefvorm, opgepikt door de auteur van de Decamerone, Giovanni Boccaccio, die aan de hand van deze aantekeningen enkele alinea’s op papier zet, getiteld ‘Over Canaria’ en de andere eilanden welke recentelijk zijn ontdekt in de Oceaan ver voorbij Spanje, aldus de vertaling van Marcos Martínez, professor Griekse Studies aan de Universidad Complutense van Madrid.
Da Recco en zijn bemanning waren vijf maanden onderweg, een buitengewoon grote rondreis voor die tijd, ze troffen uitstekend gedroogde vijgen aan die bewaard werden in palmbladeren, “zoals we die zien bij de BocaccioAangelegd en gecamoufleerd in de noordelijke binnenzijde van de op zich enigszins verborgen Caldera de Bandama, kwalificeert het Patrimonio Arqueológico (Departement Archeologisch Erfgoed) van Gran Canaria deze graanschuur, in de door het Cabildo (Eilandbestuur ) uitgegeven gids, terecht als een van de meest “unieke” vindplaatsen van het Eiland.
Aangelegd en gecamoufleerd in de noordelijke binnenzijde van de op zich enigszins verborgen Caldera de Bandama, kwalificeert het Patrimonio Arqueológico (Departement Archeologisch Erfgoed) van Gran Canaria deze graanschuur, in de door het Cabildo (Eilandbestuur ) uitgegeven gids, terecht als een van de meest “unieke” vindplaatsen van het Eiland.
Zich toegang verschaffen tot de locatie is spelen met het fysieke uithoudingsvermogen en al helemaal niet aan te bevelen. De van de kraterwanden naar beneden rollende picón (lava-korrels) maken het ‘wandelpad’ tot een glijbaan van drijfzand waardoor men gemakkelijk de diepte in glijdt; vandaar, de Vlaming Daniel van Damme er in de 16de Eeuw druiven aanplantte, waarmee het kenmerkende geologische bouwsel zijn naam heeft verkregen.
Van Damme moet niet de eerste zijn geweest, want men schat in, dat deze locatie ook gecultiveerd was door de inheemse bewoners, in een omgeving die zowel van binnen als van buiten een beetje lijkt op de huidige met een sterke begroeiing die na de kolonisatie werd ontmanteld door willekeurige houtkap. Eenmaal de fysieke uitdaging overwonnen hebbend, kont men aan in de eerste voorraadkamers van de graanschuren in het vierkant gelegen op een lijn naar de aarde, maar sommige voorzien van enorme graffiti die deze ruïneren.
Oo enkele meters daar vandaan, de lijn van het Beschermde Landschap volgend, doemen enkele enorme grotten op die enkele meters boven het bergpad gelegen zijn en die in principe ontoegankelijk zijn.
Het geheel, ‘Cuevas de Los Canarios’ genoemd, heeft een behoorlijke afmeting maar vooral een uiteindelijk afdoende oplossing als blindering; een eenvoudig, hooggelegen gat, met een toegang die gevormd wordt door enkele kleine traptreden die het in eerste instantie mogelijk maken op te klimmen naar wat de silo’s zijn. Eenmaal boven - en al in de graanschuur - zou men dezelfde ingang, waarvan de monding van bovenaf gezien lijkt op een ‘tupperware’-deksel, kunnen afdekken met een grote steen en zo de toegang kunnen blokkeren.
In een van de opslagruimten bestaat een aantal bijna niet waarneembare gravures, die verticale lijnen vormen met Libisch-Berberse inscripties. En in alle hoeken, tot op de vloer, zijn details van de bezetting te zien, met uitgegraven ‘kasten’ en een royale opvangbak op de vloer. Evenals kleine gaten, die de basis lijken te zijn van een magazijn wat uit zichzelf lijkt te zijn ontstaan.
De grotten zijn uitgehouwen in een materiaal dat bedreigd wordt en van het ene op het andere moment kan vergruizen, vooral een ervan die van binnen lijkt op een walvis en geleidelijk aan vernauwd en uitmondt in de vorm van de ‘staart’ van een walvis.
In de deuropening heeft men een fantastisch uitzicht: drie kilometer aan vulkaankrater die Gran Canaria buiten houdt, net als in werkelijkheid de antieke locatie van de ‘Cuevas de los Canarios’ en die misschien wel een van de meest magische en verborgen plaatsen is, die verplicht zijn op elk schat-eiland.
Aangelegd en gecamoufleerd in de noordelijke binnenzijde van de op zich enigszins verborgen Caldera de Bandama, kwalificeert het Patrimonio Arqueológico (Departement Archeologisch Erfgoed) van Gran Canaria deze graanschuur, in de door het Cabildo (Eilandbestuur ) uitgegeven gids, terecht als een van de meest “unieke” vindplaatsen van het Eiland.
Zich toegang verschaffen tot de locatie is spelen met het fysieke uithoudingsvermogen en al helemaal niet aan te bevelen. De van de kraterwanden naar beneden rollende picón (lava- ) maken het ‘wandelpad’ tot een glijbaan van drijfzand waardoor men gemakkelijk de diepte in glijdt; vandaar, de Vlaming Daniel van Damme er in de 16de Eeuw druiven aanplantte, waarmee het kenmerkende geologische bouwsel zijn naam heeft verkregen.
Van Damme moet niet de eerste zijn geweest, want men schat in, dat deze locatie ook gecultiveerd was door de inheemse bewoners, in een omgeving die zowel van binnen als van buiten een beetje lijkt op de huidige met een sterke begroeiing die na de kolonisatie werd ontmanteld door willekeurige houtkap. Eenmaal de fysieke uitdaging overwonnen hebbend, kont men aan in de eerste voorraadkamers van de graanschuren in het vierkant gelegen op een lijn naar de aarde, maar sommige voorzien van enorme graffiti die deze ruïneren.
Oo enkele meters daar vandaan, de lijn van het Beschermde Landschap volgend, doemen enkele enorme grotten op die enkele meters boven het bergpad gelegen zijn en die in principe ontoegankelijk zijn.
Het geheel, ‘Cuevas de Los Canarios’ genoemd, heeft een behoorlijke afmeting maar vooral een uiteindelijk afdoende oplossing als blindering; een eenvoudig, hooggelegen gat, met een toegang die gevormd wordt door enkele kleine traptreden die het in eerste instantie mogelijk maken op te klimmen naar wat de silo’s zijn. Eenmaal boven - en al in de graanschuur - zou men dezelfde ingang, waarvan de monding van bovenaf gezien lijkt op een ‘tupperware’-deksel, kunnen afdekken met een grote steen en zo de toegang kunnen blokkeren.
In een van de opslagruimten bestaat een aantal bijna niet waarneembare gravures, die verticale lijnen vormen met Libisch-Berberse inscripties. En in alle hoeken, tot op de vloer, zijn details van de bezetting te zien, met uitgegraven ‘kasten’ en een royale opvangbak op de vloer. Evenals kleine gaten, die de basis lijken te zijn van een magazijn wat uit zichzelf lijkt te zijn ontstaan.
De grotten zijn uitgehouwen in een materiaal dat bedreigd wordt en van het ene op het andere moment kan vergruizen, vooral een ervan die van binnen lijkt op een walvis en geleidelijk aan vernauwd en uitmondt in de vorm van de ‘staart’ van een walvis.
In de deuropening heeft men een fantastisch uitzicht: drie kilometer aan vulkaankrater die Gran Canaria buiten houdt, net als in werkelijkheid de antieke locatie van de ‘Cuevas de los Canarios’ en die misschien wel een van de meest magische en verborgen plaatsen is, die verplicht zijn op elk schateiland.
Patronato de Turismo opent nieuw VVV-kantoor in de Calle Mayor de Triana in Las Palmas de Gran Canaria
Nieuwe folder met routes voor bezoeken kerstgroepen 2012-2013 beschikbaar
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - zaterdag 8 december 2012 - De president van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria, José Miguel Bravo de Laguna, heeft op vrijdag 7 december 2012 een nieuw kantoor geopend van het Patronato de Turismo (plm.‘VVV’) van Gran Canaria, in de Calle Mayor de Triana.
Dit nieuwe informatiekantoor van het Patronato de Turismo van Gran Canaria is toegevoegd aan het netwerk van de 21 al bestaande ‘VVV’-kantoren op het eiland. Met ingang van 2013 zullen deze kantoren ook op zaterdag geopend zijn, met deze langere openstelling komt men tegemoet aan de wensen van de toeristensectors en die van de toeristen op het eiland.
José Miguel Bravo de Laguna heeft bij de opening van het ‘VVV’-kantoor in de Calle Mayor de Triana in Las Palmas de Gran Canaria tevens een nieuwe folder gepresenteerd welke is uitgegeven in het Spaans en Engels, met daarin de diverse routes voor het bezoeken van de diverse kerstgroepen op het Eiland. Deze zogenoemde ‘belenes’ (kerstallen/kerstgroepen) vormen een extra attractie voor de toeristen die het Eiland bezoeken, zeker voor hen die ervoor kiezen, de feestdagen door te brengen bij de Canario’s.
De nieuwste informatiefolders zijn te verkrijgen bij VVV-kantoren in 21 gemeenten op het Eiland en op de informatiepunten van het Patronato de Turismo van Gran Canaria. Ook de folder met de routes van de ‘belenes’ (kerstgroepen) is te raadplegen/downloaden op de officiële internetpagina voor toeristeninformatie over Gran Canaria: www.grancanaria.com en wel op:
http://www.grancanaria.com/patronato_turismo/40872.0.html
Deze folder wijst de weg naar de kerken, basilieken en parochies in de diverse Grancanarische gemeenten waar men de meest complete en schitterende kerstgroepen kan bewonderen.
'Maspalomas', tussen de vaten rum van Distilleerderij Arehucas
ARUCAS - zaterdag 24 november 2012 - De honderdjarige Canarische onderneming voegt zich bij de verjaardagsgasten die de 50ste verjaardag van Maspalomas Costa Canaria vastleggen, zij doen dit met een vat, dat herinnert aan het begin van de toeristenbestemming.
De naam Maspalomas figureert nu tussen de vaten van de bodega van Destilerías Arehucas waar de rum op leeftijd komt welke men produceert in het honderdjarige Canarische bedrijf. De distilleerderij en de bodega worden jaarlijks door 40.000 toeristen bezocht.
Tijdens een bijeenkomst heeft de burgemeester van San Bartolomé de Tirajana, Marco Aurelio Pérez, symbolisch de tekst ‘Maspalomas +50 (1962-2012)’ gedoopt op een van de vaten waarmee Distilleerderij Arehucas een toost uitbrengt op de ondersteuning van de herdenking van de 50-jarige toeristenbestemming.
Destilerías Arehucas fabriceert diverse merken alcoholische drank en likeuren onder het hoofdmerk Ron Arehucas, de bodega’s bestaan uit honderden eikenhouten vaten waarop men de handtekeningen van talrijke bekende personen kan tegenkomen, zoals o.a. die van voormalig bondskanselier Willy Brandt, maar ook die van Alfredo Kraus, Los Gofiones, de Sabandeños, César Manrique en Julio Iglesias.
Deze fabriek heeft een sociale een economische betekenis, maar is ook een toeristische trekpleister voor honderden personen die dagelijks naar Arucas komen, om de moderne fabrieksinstallaties te bezichtigen in een complex met een ruim honderdjarige geschiedenis, dat bestaat uit twee architectonische industrieel iconen die net zo kenmerkend zijn als de twee schoorstenen die dienen, om de rook te geleiden die vrijkomt bij het koken van het suikerriet.
De fabriek produceert dagelijks 18.000 flessen van de wereldwijd zeer gewaardeerde en veel verkochte Canarische run, die men nu al kan kopen in Europa, de Verenigde Staten, en waarbij de distributie in China in opkomst is.
Het juweel van de Heredad de Aguas
ARUCAS - zaterdag 3 november 2012 - De Heredad de Aguas (het Waterschap, of ‘Hoogheemraadschap’ c.q. Wateragentschap) van Arucas en Firgas herdenkt de eerste eeuw van het gebouw waar men de irrigatie beheert. Anno 1992 investeerden de herederos (erfgenamen, in dit geval: hoogheemraden, ofwel waterbeheerders) 52.000 peseta’s in hun modernistische vestiging.
De taken van een waterschap op de Canarische Eilanden zijn onder andere het waterkwantiteitsbeheer en het waterkwaliteitsbeheer, met als opdracht in haar ambtsgebied een gunstige waterhuishouding tot stand te brengen voor de landbouw en de algemene volksgezondheid; (drink)watervoorziening is een belangrijk onderdeel van het beleid.
Heredad de Aguas de Arucas y Firgas.
De muren van de Heredad de Aguas de Arucas y Firgas herbergen een groot deel van de (drink)watercultuur van de economische, architectonische en sociale cultuur van Gran Canaria. De instantie, waarvan de stichting teruggaat tot het midden van de 16de Eeuw, viert in de tweede week van november 2012 de 100ste verjaardag van haar gebouw in Arucas, samen met het Gabinete Literario in de hoofdstad, een van de modernistische voorbeelden van de architectuur van Fernando Navarro. De bouw ervan kostte 52.000 peseta’s van dat tijdperk (omgerekend €312,50) en gaf gedurende drie jaar werk aan 70 personen. De Gemeente heeft het uitroepen tot Bien de Interés Cultural (BIC) (Cultureel Erfgoed) van het pand in behandeling.
De Heredad de Aguas de Arucas y Firgas is levende geschiedenis van Gran Canaria. Gedurende bijna drie Eeuwen (1529-1823) werden de heredades (waterschappen) bestuurd door de zogenoemde alcaldes de aguas (waterburgemeester, ofwel watergraaf - voorzitter van een waterschap) en een tijd lang (van 1823 tot 1866) waren het de grondwettelijk aangestelde burgemeesters die de heredad bestuurden. (In sommige gevallen gingen de beide functies samen, zo is op te maken uit de documentatie die men in de oude kasten van de heredad bewaart.
Het is dan ook niet zo verwonderlijk, dat de medewerkers van deze instantie die de irrigatie controleerde, ambtenaren werden genoemd en een salaris ontvingen wat hoger was dan van welke andere werknemer dan ook in dat tijdperk. En op het moment, dat men de gemeenten vormde, vielen zij onder de bescherming van de heredades.
Men is in 1909 begonnen met de bouw van het modernistische pand, volgens de plannen van de architect Fernando Navarro. Het werd voltooid in 1912 en daarom markeert het nu een eeuw vol belevenissen en vele bezienswaardigheden.
De herederos (hoogheemraden c.q. waterbeheerders) betaalden 562.000 peseta’s (€312,50) voor het pand; Daartoe verkochten ze in sommige gevallen eigen water, genaamd “de secuestro” (“ontvoering”), aldus de manager Pedro Santiago. In ander gevallen moesten ze derramas (extra kosten, budgetoverschrijdingen) betalen.
Maar hoe is dit initiatief tot stand gekomen? Blijkbaar wilde men zich in een veel kleiner pand vestigen ten tijde van de onteigening voor de weg van Las Palmas de Gran Canaria naar Guía, maar is toch voor de bouw van een statig pand gekozen. En dan is het, dat men kijkt naar het landgoed van ’Mirón’(*), waar het gebouw zich nu bevindt.
Bij de bouw waren 79 bouwvakkers betrokken, van steenhouwers en metselaars tot timmerlieden. De voorman kreeg 24 peseta’s (ruim €0,14) voor een werkweek van zes dagen, de steenhouwer 21 en een knecht 14.
Een van de symbolen van het gebouw is de klok met de tegengewichten, die men in november 1913 uit de Duitse stad Leipzig haalde (zo staat in inkt en met de hand geschreven in een kantlijn), en die nog steeds elke week moet worden opgewonden. Ze kostte 400 Duitse marken en beschikt over een bronzen bel en, drie wijzerplaten welke zichtbaar zijn aan de zijkanten van de toren.
En de klok is van wezenlijk belang in de geschiedenis van de Heredad, want het was de referentie voor het openen en het sluiten van de waterdistributie. Zo vertellen bijvoorbeeld de hoogheemraden, dat zij een van de grote weldoeners zijn van de kerk van Arucas, omdat zij o.a. 100.000 peseta’s hebben bijgedragen aan de klok (in het midden van de 19de Eeuw) die tijdens de bouw van de kerk, tijdelijk in een van de zijmuren was bevestigd, opdat deze zou blijven lopen en men deze in de gemeente kon horen slaan op het wisselen van de getijdetabellen.
De eerste vergadering in het nieuwe pand heeft plaatsgevonden in 1912, toen Manuel Hernández voorzitter was. En op de 420 m² van het pand hebben zich veel anekdotes afgespeeld. Zo is het in de salon van de ‘remates de agua’ ('water-veilingen'), waar momenteel een tentoonstelling is ingericht van schaalmodellen van ‘cantoneras’ (water-verdeelpunten), dat manager Pedro Santiago opmerkt, dat er een tijdperk is geweest, tussen de jaren 20 en 30 van de vorige Eeuw, dat men koos voor de formule van een loterij in plaats van het aloude puja (bieden) waarbij je, om te winnen, de lijn moest volmaken. De reden hiervoor was, dat het water steeds in handen kwam van de personen met de meeste financiële middelen. Het was een vorm van, “spelen met water.”
De instantie rekent momenteel met 800 herederos, hoewel men aanvankelijk 1.500 leden telde. Opmerkelijk genoeg, spreekt men in de antieke boeken over eigenaren die goed waren voor een vijfde van een seconde aan water. Dit is niet verrassend, omdat het grondbezit werd nagelaten aan de kinderen, waar door de verkaveling de spoeling telkens kleiner werd.
En de klok is van wezenlijk belang in de geschiedenis van de Heredad, want het was de referentie voor het openen en het sluiten van de waterdistributie. Zo vertellen bijvoorbeeld de hoogheemraden, dat zij een van de grote weldoeners zijn van de kerk van Arucas, omdat zij o.a. 100.000 peseta’s hebben bijgedragen aan de klok (in het midden van de 19de Eeuw) die tijdens de bouw van de kerk, tijdelijk in een van de zijmuren was bevestigd, opdat deze zou blijven lopen en men deze in de gemeente kon horen slaan op het wisselen van de getijdetabellen.
De eerste vergadering in het nieuwe pand heeft plaatsgevonden in 1912, toen Manuel Hernández voorzitter was. En op de 420 m² van het pand hebben zich veel anekdotes afgespeeld. Zo is het in de salon van de ‘remates de agua’ ('water-veilingen'), waar momenteel een tentoonstelling is ingericht van schaalmodellen van ‘cantoneras’ (water-verdeelpunten), dat manager Pedro Santiago opmerkt, dat er een tijdperk is geweest, tussen de jaren 20 en 30 van de vorige Eeuw, dat men koos voor de formule van een loterij in plaats van het aloude puja (bieden) waarbij je, om te winnen, de lijn moest volmaken. De reden hiervoor was, dat het water steeds in handen kwam van de personen met de meeste financiële middelen. Het was een vorm van, “spelen met water.”
De instantie rekent momenteel met 800 herederos, hoewel men aanvankelijk 1.500 leden telde. Opmerkelijk genoeg, spreekt men in de antieke boeken over eigenaren die goed waren voor een vijfde van een seconde aan water. Dit is niet verrassend, omdat het grondbezit werd nagelaten aan de kinderen, waar door de verkaveling de spoeling telkens kleiner werd.
In de bibliotheek van de Heredad bewaart men een boek uit het jaar 1710, met akten uit dat tijdperk tot 1774, dat men gered heeft uit een brand. En ook heel opmerkelijke rekeningen. Daaronder de betaling van 20 peseta’s voor elke regenjas van de nachtwakers, twee peseta’s voor een pakje lucifers en drie voor een lantaarn, voor de bewaking van het water.
De huidige voorzitter is José Carlos Santana, eerste vicevoorzitter is Juan Alonso Castellano, tweede vicevoorzitter is Dolores Ramos. María del Mar García is secretaris en de bestuursleden zijn: Marcelino Ortiz, Juan Miguel Sarmiento, José Quintana, Isidro Falcón, Yeray Hernández en Francisco Guerra
De Gemeente behandelt momenteel de verklaring van het honderdjarige gebouw van deze instantie tot Bien de Interés Cultural (BIC) (Cultureel Erfgoed), die momenteel twee stuwmeren bezit en 70 kilometer aan leidingnetwerk voor de waterdistributie van Arucas, Valleseco, Moya en Firgas, met een distributiecapaciteit van bijna 2.000 liter per 24 uur, De heredera (hoogheemraad) die het langst lid is, is de markiezin van Arucas.
De herederos (hoogheemraden) prijzen het sociale werk wat de Heredad (het Hoogheemraadschap) verricht, zowel voor werken op Gran Canaria, evenals de dagelijkse donatie van 1.500 peseta’s voor een gaarkeuken ten tijde van hongersnood vanwege de cholera. Men groeide uit tot 360 werknemers en, ten tijde van de Guerra Civil (Spaanse Burgeroorlog 1936-1939) huurde men alle personen in, die echte ontberingen leden.
In de tweede week van november 2012 organiseert men een aantal herdenkingsbijeenkomsten vanwege 100 jaar Heredad de Aguas de Arucas y Firgas, zoals conferenties, een open dag, een discussieforum en seminars.
Op de voorgrond ‘El Mirón’ in 1890.
Aanleg van de weg achter de Heredad.
Het landgoed van ’Mirón’(*)
Juan de Çamora besloot, dat Pedro Miròn die bezitter van het landgoed was en, dat naar deze vernoemd is, omdat hij hier - de traditie volgend van alle grootgrondbezitters uit die tijd - in het midden van zijn suikerrietplantage, een eerste kapel liet bouwen die gewijd was aan San Juan Bautista (Sint Johannes de Doper).
Uit zijn testament blijkt, dat voordien Juan de Çamora de naam van de plaatselijke basalt heuvel aan het landgoed had gegeven, die verdwenen is door winning van gesteente uit de steengroeven.
De rust van illusteren
De begraafplaats van Vegueta herbergt de resten van personen die een belangrijke invloed hebben gehad op de Eilandgeschiedenis
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - Todos Los Santos (Allerheiligen), donderdag 1 november 2012 - Op Todos los Difuntos (Allerzielen), vrijdag 2 november 2012, bezoeken we de oude begraafplaats van Las Palmas de Gran Canaria, in het uiterste zuiden van de wijk Vegueta, die sinds 1811, het jaar waarin deze camposanto geopend is, eeuwige rust biedt aan prestigieuze mensen. Dichters, artsen, artiesten, autochtonen en buitenlanders zijn begraven op deze dodenakker en waar op hun graf, divers beeldhouwwerk hen eer bewijst.
Het aanleggen van de begraafplaats was nodig toen een groot aantal personen overleed aan de gevolgen van de gele koorts. Een wandelpad, dat omzoomd is met platanen geeft - vanaf het pleintje Los Reyes - toegang tot de begraafplaats.
De neoclassicistische gevel, is een werk van Lujan Pérez. Hoewel het toegangsportiek in steen is uitgevoerd met een ijzeren poortje, dat is ontworpen door Manuel Ponce de León. Laatstgenoemde Canarische kunstenaar heeft op de begraafplaats diverse kunstwerken gerealiseerd, openbare en private. Een ander voorbeeld is het tien meter hoge, gotische kruis, dat op de zogenoemde patio antiguo (oude binnenplaats) staat. Dit architectonische element bestaat ut drie delen en is vervaardigd van blauw natuursteen, wit marmer en hout.
Videofilmpje:
http://youtu.be/86daRnIfRMw
De begraafplaats heeft een trapeziumvorm die uit twee delen bestaat. Bij binnenkomst bevinden zich de belangrijkste mausolea en tombes die toebehoren aan de hoogste klasse, dit wil zeggen; aan hen, die het konden betalen deze te bouwen. In de gang van de eerste ruimte kunnen we twee bustes tegenkomen; op de linkerflank staat dokter Gregorio Chil y Naranjo (Telde 1831 - 1901 Las Palmas de Gran Canaria), belangrijk arts, geschiedkundige en antropoloog, die het Museo Canario heeft gesticht.
Tegenover hem staat op een pedestal de buste van natuurlijk, zwart graniet van dr. Antonio López Botas (Las Palmas de Gran Canaria 1818 - 1888 Havanna/Cuba). Deze advocaat en politicus toonde belangstelling voor culturele vorming. Vandaar dat hij het creëren van het Gabinete Literario (Literair Kabinet) bevorderde, evenals de bouw van een middelbare school in de stad, het latere San Agustín-college. López Botas was er directeur. Nadien, in 1849, is hij uitgeroepen tot burgemeester van Las Palmas de Gran Canaria.
De stoffelijke resten van de tenor Alfredo Kraus (Las Palmas de Gran Canaria 1927 - 1999 Madrid) zijn, samen met die van zijn echtgenote, Rosa Ley Bird, van de begraafplaats van Boadilla del Monte (Madrid) naar Vegueta overgebracht, op uitdrukkelijke wens van de familie. Ze worden vergezeld door een sculptuur die vervaardigd is door de kunstenares Lourdes Umérez. Het beeld stelt de pose voor waarmee hij wereldberoemd is geworden, dankzij de rol in Massenet’s opera ‘Werther’.
Tegenover de operazanger rust de Canarische dichter Tomás Morales (Moya 1884 - 1921, Las Palmas de Gran Canaria). Het gaat om een van de representanten van de moderne lyriek op eilandniveau, evenals een van de initiators van de moderne Canarische poëzie. Hij studeerde aan het San Agustín-college, tegelijkertijd met de eveneens dichter zijnde Alonso Quesada en de kunstschilder Nestór Martín Fernández de la Torre. Een figuur welke is vervaardigd door de uit Palencia afkomstige Victorio Macho verschijnt ter hoogte van een van de traptreden boven zijn tombe. Het kunstwerk is getiteld ‘Implorante’ (‘Smekend’) en is tentoongesteld op de I Exposición de Artistas Ibéricos (Eerste Expositie van Iberische Kunstenaars).
In 1888 vond een tragedie op zee plaats, nabij de kust van de hoofdstad: daar is het Trans-Atlantische schip ‘Sud-America’ gezonken. Dit schip kwam vanuit Buenos Aires (Argentinië) en haar bestemming was de Italiaanse stad Genua, haar thuisbasis. Het schip vervoerde 75 passagiers in de eerste klasse, 25 in de tweede klasse en 750 emigranten, plus 70 bemanningsleden, De bedoeling van het stoomschip was een stop te maken in de haven van La Luz (Het Licht), om er te bunkeren en er passagiers aan land te laten gaan.
Maar op dat moment werd ze geraakt door het stoomschip ‘La France’, dat met ruim 1.300 passagiers aan boord, op weg was naar Rio de la Plata. Op minder dan 600 meter uit de kust is het Italiaanse schip gezonken en veroorzaakte helaas de dood van 74 passagiers, vier bemanningsleden en de eerste officier van het schip, Tommaso Gallucci, die omkwam bij de poging, het leven te redden van een andere passagier die in doodsnood verkeerde. Veel vissers en zeelieden van het eiland waren betrokken bij het incident, om te helpen en het leven te redden van de personen die reisden met het schip ‘Sud-America’.
Een monument ter herinnering aan de schipbreukelingen die het leven verloren bij dit ongeluk, dat wordt aangeduid als de grootste scheepsramp uit de geschiedenis van de Canarische Eilanden, is opgericht op de begraafplaats van Vegueta. Zo merkt de officiële kroniekschrijver van Las Palmas de Gran Canaria, Juan José Laforet, op, dat de Italiaanse Regering de beeldengroep heeft gestuurd ter herinnering aan de personen die zijn omgekomen. Daarin staat een inscriptie waarin men in het Italiaans kan lezen: "La carità della Patria lontana ai suoi figli", dit wil zeggen, “De liefde van het Vaderland ver weg van zijn kinderen.”
Nog steeds rusten in dit eerste gedeelte van de begraafplaats de resten van Pedro Bravo de Laguna y Joven de Salas (1832-1896). Hij was generaal, senator van het Koninkrijk en afgevaardigde in de Cortes. Op zijn grafsteen staat te lezen, “dat hij Ridder met het Grootkruis voor Militaire Verdiensten in de Koninklijke Orden van Carlos III en Isabel la Católica was en, onderscheiden met het Grootkruis van het Legión d’Honneur van Frankrijk". Naast hem rusten zijn echtgenotes, Sebastiana (1838- 1869) en María del Carmen Manrique de Lara del Castillo (1840- 1925), evenals hun kinderen.
De familie León y Castillo rust in een pantheon. "Hier ligt Juan (1834-1912) want Fernando (1842-1918) is begraven in de Kathedraal,” zo geeft Laforet aan. Juan de León y Castillo studeerde aan de Escuela de Ingenieros, Caminos, Canales y Puertos (Ingenieursschool voor Wegen, Kanalen en Havens) van Madrid. Zijn broer, Fernando, was een belangrijk advocaat, politicus en Canarisch diplomaat. Beiden zijn de promotors van het havenproject van La Luz, wat een cruciale rol heeft gespeeld in de economische en sociale ontwikkeling van de stad. Tegenwoordig draagt een van de havenpieren de achternamen van deze broers.
Het voetbal van Pepe Gonçalves
De voetbalwereld heeft ook zijn hoekje op de begraafplaats in het historische centrum van de hoofdstad. Pepe Gonçalves (1894-1934) is hier, in de leeftijd van 39 jaar, begraven. Opgevoed in Engeland, was hij pionier in het Canarische voetbal en richtte hij de Sporting Club ‘Victoria’ op, met de deelname van enkele spelers van de La Luz-haven. Het embleem van deze sportclub vergezelt hem in zijn tombe.
Ook de Engelse familie Nelson heeft hier haar grafrust gevonden, “het waren kooplieden die zich op het Eiland vestigden en die trouwden met de Quintana’s, de familie van het Markizaat van Acialcázar," zo laat de officiële kroniekschrijver van de stad weten. Een grot pantheon bevat hun resten.
Bovendien hebben de eigenaren van de eerste apotheek op de Archipel een plaatsje in de kring van deze illustere doden van de stad; het gaat on de familie Vernetta. Luis Vernetta Luccini opende deze in de Calle Remedios; maar het was zijn zoon, Luis, die deze verhuisde naar de Vía Muro. In de volksmond stond deze bekend als La Botica de las Cadenas (de Apotheek van de Kettingen”).
De wijze van begraven van de geliefden is in de loop van de geschiedenis verschillend geweest. “In de 19de Eeuw vonden deze gebeurtenissen plaats bij zonsondergang,” zo merkt Juan José Laforet op. “De rijksten hadden een rouwkoets die ze naar de begraafplaats bracht,” zo legt de kroniekschrijver uit, “maar het gewoonlijke beeld was, in een open kist door mannen gedragen te worden in gebieden zoals Vegueta, of Triana,” aldus Laforet. Ook was het gebruikelijk, om kaarsenfakkels bij dit toneel te zien.
“Deze gebruiken komen voort, uit een romantisch concept, dat beïnvloed is door de middeleeuwse en Noordelijke literatuur,” zo vat de deskundige in de geschiedenis van het eiland samen, met verwijzing naar deze vergane esthetiek.
In de 20ste Eeuw verliest men dit soort begrafenissen en past men deze aan de tijd aan. De aankomst en de vertrektijden op de begraafplaats regelt men via een betere organisatie, met het voorkomen van elke gebeurtenis die tegen de hemelse harmonie van deze ruimten ingaat.
Op de begraafplaats van Vegueta rusten tietallen illustere personen, die een diversiteit aan levensgeschiedenissen achter de rug hebben. Allen blonken uit in hun beroep en eveneens waren ze betrokken bij de sociale en economische ontwikkeling van het Eiland.
€45.000,= voor restauratie van de Molen
van de Cazorla’s
Tot 1960 is hier gofio geproduceerd
FATAGA - donderdag 25 oktober 2012 - De Molino de Los Cazorla, gebouwd in Fataga in 1880, diende tot de jaren 60, om gofio te malen, maar sindsdien heeft het architectonische geheel, waartoe ook het aquaduct en de pilaren behoren, geen onderhoudswerkzaamheden meer ondergaan, waardoor het Cabildo (Eilandbestuur) €43.000,= zal besteden voor de restauratie en het behoud van deze molen.
Het Cabildo (Eilandbestuur) laat de restauratie van deze infrastructuur uitvoeren, omdat deze gofio-molen is uitgeroepen tot Bien de Interés Cultural (Cultureel Erfgoed) met de status van monument sinds 1995, waarbij het Cabildo (Eilandbestuur) en de Gemeente San Bartolomé de Tirajana het samen eens zijn over de noodzaak, dat de markante Molino de Los Cazorla gerestaureerd zal worden vanwege de staat van verval van enkele van de vijf pilaren waarop het aquaduct rust, wat een gevaar oplevert voor deze plattelands-infrastructuur.
De Molino de Los Cazorla, in Fataga.
De aangetaste pilasters, bestaande uit steunblokken met voegen van kalkcement en stenen aan de buitenkant en, leem en kleinere stenen aan de binnenzijde, zijn verslechterd en gebarsten door de weersinvl
De restauratie heeft tot doel, de pijlers hun dikte terug te geven, deze te versterken, verder verval te voorkomen en de levensduur te verlengen. Daarom zal men overgaan tot het demonteren van elke pilaar, om deze weer op te bouwen, maar eerst zal men het aquaduct demonteren, waarvan de blokken genummerd worden, om later op de juiste plaats te worden teruggezet, waarna men de kern van leem vervangt door witte cement, kalk, zand plus stenen aan de buitenkant en, met klei en kleine stenen aan de binnenzijde.
Met de restauratiewerkzaamheden zal men ook de stenen steunmuur vervangen van het vier meter lange pad, dat naar de ingang van de molen leidt. Tevens zal men de vier kleine palmbomen verplaatsen die onder het aquaduct staan en die, als zij groter worden, een bedreiging vormen voor de stabiliteit van de gehele constructie.
Bijzonder aquaduct
De Molino de Los Cazorla -welke in de 19de Eeuw is gebouwd volgens de richtlijnen van de traditionele plattelandsarchitectuur door Bernardo Cazorla Jiménez, die ook de eerste molenaar was - is ingebracht in de Heredad de aguas (het Waterschap) van Fataga en staat in het Beschermde Landschap van dezelfde enclave.
De molen is voorzien van twee watergoten die gevoed worden vanuit dezelfde bedding, waarvan de oorsprong zich bevindt in de palmen-oase van Los Cercados Altos van Fataga, nabij de molen.
Tot aan het begin van de 20ste Eeuw stonden op dezelfde plaats nog twee getrapte molens, waarvan de eerste de waterstraal overbracht op de twee, vanwaar de watergoot naar de Molino de Gurieta leidde, in het gehucht met dezelfde naam.
Eveneens aan het beging van de 20ste Eeuw veranderde men de romp van de Molino de Los Cazorla, door deze van vier naar zes meter te verhogen en daardoor een grotere potentie te verkrijgen. Op de dag, dat men dit in gebruik nam, barstte het waterreservoir vanwege een constructiefout en de hoge druk van het waters, waardoor de grotwoning van de molenaar blank kwam te staan, en wat er voor zorgde, dat de tweede molen (Molino Chico de Abajo) nu niet meer werd verhoogt..
De bouw van het nieuwe waterreservoir van de molen heeft men trapsgewijze gebouwd op basis van drie treden, met muren van grote dikte en een hoogte van 12 meter, waar, door de uitmonding, het water binnenkomt van de bevloeiing via een kanaal van het aquaduct, waarvan de basis wordt ondersteund door teakhouten balken, die ook behandeld zullen worden bij het komende restauratieproject.
In tegenstelling tot ander molens op het eiland, heeft deze de bijzonderheid van zijn aquaduct, dat gebruikt werd voor de overbrugging van een afstand van 22 meter vanaf de hoofdbevloeiing tot aan de monding van het waterreservoir. Dit aquaduct met vijfsteunpilaren met gescheurd metselwerk, heeft een latei-structuur in plaats van bogen, en is grotendeels gebouwd met gewoon metselwerk van lokaal gesteente, waardoor het een aspect heeft van grote functionaliteit en een eenvoudige bouwstijl.
De molen van De Cazorla’s kenmerkt het omringende landschap en dient als culturele landschapsreferentie voor de talloze toeristen die dagelijks naar het binnenland van het eiland komen.
De wolkenkrabber van de koningen
TEJEDA - zondag 21 oktober 2012 - De Sierra del Bentaiga (Bergkam van de Bentaiga) functioneert als het laatste toevluchtsoord voor het inheemse verzet. De Canario’s gaan vanaf 1.400 meter hoogte de strijd aan.
“Het is het meest hooggelegen alcázar (fort), dat we hebben gezien.” De conquista (verovering) van de Archipel is bijna een feit en, de Canario’s zien zich verzetten, zoeken hun toevlucht in het binnenland van het eiland. Pedro de Vera, vergezeld door Tenesor Semidan, onlangs in de Kathedraal van Toledo gedoopt tot Fernando Guanarteme , gaan van het tegenwoordige La Aldea, via het barranco (ravijn) van Tejeda omhoog. Het is het jaar 1843 en, na een bocht, met uitzicht op, dat “meest hooggelegen fort,” zetten zij hun stempel in de kronieken.
Zicht vanuit het Noorden op de Cuevas del Rey,
met de kliffen van El Camello en de Bentayga op de achtergrond.
En op de voorgrond, woongrotten en graanschuren.
Het is de Sierra del Bentaiga, op 1.400 meter boven de zeespiegel, die - vanuit de diepte van de barranco van La Aldea gezien - op een soort verbazingwekkende wolkenkrabber lijkt, waarvan de bovenste etages zich, als van een kasteel, tussen de wolken bevinden.
In de Castilliaanse werkbeleving, zijn El Roque, Las Cuevas del Rey en de eigenlijke Bentayga - die zijn naam geeft aan het geheel - drie indrukwekkende kliffen welke, vastgenageld in de navel van Gran Canaria, het laatste toevluchtsoord vormen voor bejaarden, kinderen, vrouwen en mannen die, onder commando van Bentejui, een drievoudige toren vormen als inneembare vesting. Omdat deze van onderop niet te benaderen is, kiezen zij voor de belegering.
Het grootste deel van het verzet bevindt zich in het op een na grootste bouwwerk, de Cuevas del Rey, 880 meter hoog, met bijna een honderdtal uitgehouwen grotten verdeeld over de diverse hoogten: op de bovenste, tegenwoordig alleen te bereiken via traptreden, liggen de graanschuren, en op de lagere, zijn woonkamers en andere bedoeningen.
De archeoloog Julio Cuenca stuurt in 1887 als eerste aan Víctor Grau Bassas, arts en eerste conservator van het Museo Canarias, een verhaal over het verticale kader, waarbij hij een getailleerde beschrijving geeft en de waarde ervan verdedigt en waarbinnen hij de grot benadrukt die naam geeft aan het bouwwerk, de Cueva del Rey (Grot van de Koning), of van de guaire (Guanche edele), aldus de diverse bronnen.
Volgens Cuenca gaat het om het allerheiligste, niet alleen om het heilige, maar ook om het eiland-verzet. “Men moet zich dit geheel voorstellen als het achterland van Gran Canaria en hoe moeilijk de toegang naar het binnenland is, dat ligt ingesloten in een dichtbebost woud in het hart van het eiland.”
Het interieur van de beschilderde grot, die naam geeft aan het geheel,
met zijn schalen in de vloer en rechts een van de binnenkamers.
Zonder de hulp van Fernando Guanarteme, zo bevestigt Cuenca, zou de conquista (verovering) nog een aantal jaren langer geduurd hebben. De laatsten in de Bentaiga en de Cuevas del Rey beschikken over levensmiddelen, materieel, brandstof, vee en water. En zelfs over een directe verbinding met hun eigen mythen, Cuenca verdedigt, dat het interieur van het hoofdverblijf, van 7 meter breed, 12,30 meter lang en ruim twee meter hoog en waarvan in de bodem zich tientallen perforaties als schalen bevinden, het is een almogarén, een - bij uitstek religieuze - vergaderplaats. De grot verrast niet alleen door zijn afmetingen en de afmetingen van zijn binnenmuren’, maar door een rode oker die nog steeds aanwezig is op anderhalve meter hoogte en, twee kleine binnenkamers, waarvan de ingang is gemarkeerd met rood, wit en zwart.
Het is het interieur van de beschilderde grot, die naam geeft aan het geheel, met zijn schalen in de vloeren, enkele van de binnenruimte aan de rechterzijde
Grau-Bassas begon na te denken over de schema’s van een serie rozetten en geschilderde, rode afdrukken die ondertussen zijn vervaagd. En dat is geen wonder, want tot de jaren 80 van de vorige Eeuw waren de grotten een toevluchtsoord voor het vee, totdat het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria en het Ayuntamiento (Gemeentebestuur) van Tejada ertoe kwamen, sommige locaties te ontruimen, vooral die, welke te lijden hadden van erosie.
De troepen van Pedro de Vera blijven beneden. En een Guanarteme die, “zich vermoedelijk rekenschap geeft van de kracht van deze veroveraars op hun reis vanaf het Península (Schiereiland = het vasteland van Spanje), probeert te onderhandelen en vrede te stichten,” zo merkt de archeoloog op.
Maar boven gaat het alledaagse, precaire leven verder. Overdag is er beweging, kampvuren in de nacht. Of iets wat erop lijkt. Het lijkt een andere nachtelijke routine van vuren, maar de belegeraars rukken nu op naar Ansite, in de Tirajanas, via de achterdeur, uit angst voor de vreemdelingen. Ze observeren het panorama wat zich uitstrekt tot aan de Cuevas del Rey over de daken van de oude huizen die tegenwoordig een klein gehucht vormen, zo blijkt uit het handschrift.
Het landschap wat zich voor het zicht opent, is overweldigend. Naar links en naar de bodem van de afgrond, La Solana en het prachtige El Chorrillo. Aan de linkerzijde, de broeikassen van La Aldea, meer naar het oosten, de Mesa de Acusa (Hoogvlakte van Acusa), Artenara. En daarachter Tejeda en de massieve Bentaiga. Van daar af gezien, lijken de Castilianen op nietige mieren, die niet uit het mierennest durven te komen.
Ondanks de conditie als voorlaatste toevluchtsoord, heeft men vandaag de dag geen enkele opgraving gedaan, maar blijft men ontdekkingen doen, De meest recente, een paneel met alfabetische Libisch-Berberse inscripties gericht naar de Bentaiga, die op zijn beurt een ander contrapunt heeft met de Cuevas del Rey,” diep ingekerfd met verschillende grafische tekens,” zo draagt Cuenca bij; twee pagina’s van een stenen boek, dat nog gelezen moet worden.
De ‘erfgenamen’ van Chanito Viera
SANTA LUCÍA DE TIRAJANA - vrijdag 19 oktober 2012 - Noch Francisco, noch Sara, noch Walter hadden ooit gehoord van de salinas (zoutpannen) van Tenefé en nu zijn ze voornemens hun brood te verdienen met het fabriceren van zout. De stage die ze deze week zullen afronden aan de school voor beroepsopleiding van Santa Lucía de Tirajana heeft hun leven veranderd en, tegelijkertijd komt daarmee leven terug op de salinas die verwaarloosd dreigden te raken.
Een etnografisch sieraad, dat 300 jaar achter de rug heeft, is nu uitgemond in een toekomstverdrag met 32 jongeren voor wie dit amper twee jaar geleden nog niet duidelijk was. Ze waren werkloos, maar kijken ze ernaar uit, om het stokje over te nemen van Chanito Viera, de laatste salinero (zoutwinner) van Tenefé. Ze hebben een doel voor ogen, het oprichten van een, of meerdere, coöperaties voor het beheer van de salinas van Tenefé en zodoende het gebruik te herstellen van de zoutpannen die zijn overgebleven op het Eiland. Van de 32 jongeren zijn er 12 salinero (zoutwinner) van beroep en 20 oefenen officieel het beroep van milieuhersteller uit.
Overzichtsfoto van de salinas (zoutpannen) van Tenefé, die 20.000 m² beslaan langs de kust van Pozo Izquierdo.
Voorlichtingscentrum Zoutpannen van Tenefé.
Op donderdag 18 oktober 2012 hebben ze aan de wereld laten zien hoe ze de zoutfabricage uit de 18de Eeuw hebben hersteld, die in 2005 tot Cultureel Erfgoed is uitgeroepen. Ze doen dit met het houden van enkele open dagen waarop zij zelf functioneren als instructeur voor de leerlingen van de beroepsopleiding.
Ook de wethouder van Erfgoed. Framcisco García en die van Economische Ontwikkeling, Luis Campos, zijn op de genoemde donderdag naar deze unieke locatie aan de kust van Pozo Izquierdo gekomen, samen met de directeur-general voor Cultuur, Fernando Hernández, van het Cabildo (Eilandbestuur).
Turismo (het VVV) heeft een uitgebreid actieplan voor het op Gran Canaria creëren van een Eilandnetwerk van Uitzichtspunten
GRAN CANARIA - zaterdag 13 oktober 2012 - De president van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria, José Miguel Bravo de Laguna, heeft op donderdag 11 oktober 2012 het uitgebreide actieplan gepresenteerd, dat gepromoot wordt door het Patronato de Turismo (plm. VVV) van Gran Canaria voor het samenstellen van een Red Insular de Miradores (Eilandnetwerk van Uitzichtspunten); een project, dat is vervat in het Plan Estratégico 2020 (Strategisch Plan 2020) waarmee men het gebruik van het erfgoed met een hoge toeristisch waarde wil herstellen en versterken.
“Het imago van Gran Canaria wordt ook verspreid via foto’s welke men maakt vanaf de diverse uitzichtspunten, en het is fundamenteel, om naast deze te verzorgen voor ons eigen genot als Grancanario’s, deze in perfecte staat van onderhoud verkeren voor hen die ons helpen het eiland te promoten,” heeft de president van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria opgemerkt, die eraan herinnert, “dat deze ingreep een historische vraag is van de reisagenten.”
Presentatie actieplan voor het Red Insular de Miradores.
Voor het Patronato de Turismo (VVV) is het landschap van Gran Canaria een fundamentele component van het natuurlijke en culturele erfgoed van het Eiland en draagt dit op een beslissende manier bij aan het consolideren van het imago van het merk ‘Gran Canaria’ en zodoende, aan het genereren van werkgelegenheid en welzijn.
Het doel is het getal van 1.898.00 toeristen te verhogen, dat jaarlijks de diverse uitkijkpunten van het Eiland bezoekt, ofwel dagelijks 5.200 personen. Op sommige uitzichtspunten, zoals datvan Roque Nublo, of dat van Pico de Las Nieves, passeren elk uur ongeveer 20 tot 25 toeristen.
In principe richten de acties voor herstel, verfraaiing en het in gebruik nemen zich op vijf uitzichtspunten:
- Caldera de Los Marteles (Valsequillo),
- Pico de Las Nieves (San Mateo),
- Roque Nublo (Tejeda),
- Degollada de Las Palomas (Tejeda-Valleseco),
- Pinos de Gáldar (Gáldar).
Het idee van het Patronato de Turismo (VVV) voorziet ook in het actualiseren van de signalering van het Red Insular de Miradores (Eilandnetwerk van Uitzichtpunten), met het uniformeren van de informatietafels- en panelen, wil men een uniek en gedifferentieerd product aanbieden op elk van deze locaties.
Mirador de la Degollada del Viento.
In een latere fase wil met ook ingrijpen op de uitzichtspunten van:
- Pino Santo (Teror-Santa Brígida),
- Lomo Gordo (Telde),
- Degollada del Viento (San Bartolomé de Tirajana),
- Mesa del Junquillo (Ingenio),
- Alto de los Guanines (Agüimes),
- Almagro I (Gáldar),
- Almagro II (Gáldar).
Parallel aan deze acties neemt het Patronato de Turismo (VVV) ook deel, in het kader van het Plan de Competitividad Turística ‘Islas Canarias’ una experiencia volcánica’ (Plan Concurrentievermogen ‘Canarische Eikanden’ een vukanische ervaring), en in andere belangrijke projecten. zoals voor het :
- Centro de Interpretación de la Reserva de la Biosfera in Degollada Becerra,
- Centro de Interpretación y yacimiento Bentayga,
waar men een museum-project uitvoert als een van de belangrijkste voorbeelden van de versterkte nederezettingen van de oude Canarische holbewoners.
Voor het uitvoeren van deze acties, heeft het Patronato de Turismo (VVV) ongeveer €740.000,= gereserveerd op de begrotingen voor de boekjeren 2012 en 2013, waarbij men rekent met financiering welke ten laste komt van het Programma Vertebratour.
Als bijkomende actie heeft het Patronato de Turismo (VVV) in de loop van 2012 diverse schoonmaakcampagnes in gang gezet op 24 uitzichtspunten op de belangrijkste toeristische routes van het Eiland. In totaal heeft men 600 ingrepen gepleegd, waarbij men 18.000 kilo afval heeft verwijderd.
35 miradores insulares
Momenteel zijn er 35 geregistreerde toeristische standpunten door de Patronato de Turismo (plm. VVV) van Gran Canaria:
- Barranco de Silva (Santa María de Guía),
- Plaza de la Iglesia de Moya (Moya),
- Montaña de Firgas (Firgas),
- Balcón de Zamora (Valleseco-Teror),- Montaña de Arucas (Arucas),
- Montaña del Vigía (Las Palmas de Gran Canaria),
- Montaña Cabreja (San Mateo),
- Jardín Canario (Las Palmas de Gran Canaria),
- Pico de La Atalaya (Santa Brígida),
- Montaña de Bandama (Las Palmas de Gran Canaria),
- Caserío de Bandama (Santa Brígida),
- Montaña de El Helechal (Valsequillo),
- Higuera Canaria (Telde),
- Pico de Las Nieves (San Mateo),
- Montaña de Cuatro Puertas (Telde),
- Caldera de Los Marteles (Valsequillo),
- Montaña de Arinaga (Agüimes),
- Alto de los Guanines (Agüimes),- Guriete (Santa Lucía de Tirajana),
- Ingenio de Santa Lucía (Santa Lucía de Tirajana),
- La Sorrueda (Santa Lucía de Tirajana),
- Monte Pobre (San Bartolomé de Tirajana),
- Fataga (San Bartolomé de Tirajana),
- Degollada de la Yegua (San Bartolomé de Tirajana),
- Dunas de Maspalomas (San Bartolomé de Tirajana),
- Cruz Grande (San Bartolomé de Tirajana),
- Presa de Soria (Mogán),
- Balcón de La Aldea (La Aldea de San Nicolás),
- La Cilla (Artenara),
- Faro de Punta Sardina (Gáldar),
- Pinos de Gáldar (Gáldar); Fontanales (Moya),>
- Las Palomas (Tejeda-Valleseco),
- Cruz de Tejeda (San Mateo-Tejeda),
- San Matías (Teror)
- Almagro I (Gáldar),
- Almagro II (Gáldar).
- La Palmita (Agaete).
Een uitzichtspunt op de nulmeridiaan
Als curiositeit is er het feit, dat over de Pico de Las Nieves een lengtegraad loopt, dit wil zeggen de Nulmeridiaan, daar waar drie gemeenten bijeenkomen: San Mateo, Tejeda en Artenara. Eveneens is dit een strategisch punt voor het toerisme op Gran Canaria vanwege de rijkdom aan flora en fauna. Het Patronato de Turismo (VVV) van Gran Canaria is aan het bestuderen, om op deze locatie binnen dezelfde structuur drie uitzichtpunten aan te leggen, ofwel drie verschillende panorama’s, drie uitzichtpunten in een.
Het verborgen dorp van Playa de Mogán
De wegaanleg in de jaren '60
heeft een dorpskern uit de 13de Eeuw blootgelegd
MOGÁN - DINSDAG 4 september 2012 - In Playa de Mogán bestaat de archeologische vindplaats van een dorpskern waar het alleen maar ontbreekt aan het aanbrengen van straatnaamborden. Het is waarschijnlijk de enige locatie in zijn soort die overleeft in de vorm van een dorpskern, met terrasvormige rijtjeshuizen met hun bordessen als entrée en drievoudige steunmuren ter voorkoming van aardverschuivingen.
Men noemt het Barranquillo Lomo Los Gatos (Ravijntje bij de Kattenrug) en het vormt, samen met een woning die zich in de duizelingwekkende bocht bevindt welke zich naar beneden toe uitstrekt, tot aan het strand en de haven; een bouwwerk van grote klasse, dat bekend staat als Siete Esquinas (Zeven Hoeken), en twee necropolissen, Las Crucecitas (De Kruisjes) en La Puntilla (Het Puntje); een brokkelig samenstel van restanten, dat een overzicht geeft van een bewoond Mogán van ver voor de Conquista (Verovering door de Spanjaarden).
Links, het dorp op de Lomo de Los Gatos (Kattenrug)
met zijn straten, toegangen en trappen; rechts, de moderne wijk Playa de Mogán.
Abel Galindo, archeoloog van Arqueocanarias, een gespecialiseerd bedrijf, dat op de Lomo de Los Gatos begon te werken in 2004, waarbij men de huidige staat, waarin het geheel zich bevindt, te danken heeft aan drie fasen van opgraving welke hij is gestart in 2010. Het resultaat is een plaatje.
Dr. Victor Grau Bassas.
Galindo laat weten, dat Dr. Grau Bassas al heeft gesproken over overblijfselen van Mogán uit de laatste helft van de 19de Eeuw. Maar dit verhinderde niet, dat men destijds, in de jaren 60 van de vorige Eeuw, de enige weg heeft aangelegd die Mogán verbond met de rest van het Oosten van het eiland, met springladingen, het vrijgekomen rotsmateriaal van de ontembare klif, dat als brokstukken ter grootte van een autbos loskwam en wat de woningen blootlegde waar eeuwen geleden de eerste Moganeros hun nederzetting hadden. De specialisten openden stapje voor stapje die verwoeste wereld onder een regen van 80 centimeter puin, welke de antieke lieren ontzetten waarmee de werkelijke vertakking, als op de heuvel gelegen sardineblikjes, begon. Juan Manuel Suárez, uit Agaete, en van hetzelfde bedrijf, heeft een techniek ontwikkeld, om vier ton modder te verwijderen,voor het leegmaken van enkele huizen.
Maar de kwelling was de moeite waard. De platformachtige constructie leidde van de ene verbazing in de andere. Een van de eerste had te maken met de evolutie van de bouwconstructie van de woningen zelf, welke men in een eerste fase organiseerde in een kruisvorm, in de gebruikelijke inheemse werkstijl, om vervolgens over te gaan in onverklaarbare cirkelvormen, met een iets mindere kwaliteit aan muren.
De archeoloog verzekert, dat dit de enige locatie is waar het mogelijk is een degelijke verandering van de bouwplannen te bestuderen. Een verandering die zijn bouwwijze voortzette na de Conquista, want de nieuwe bewoners gebruikten de pré-Spaanse fundamenten om zich ter plaatse te vestigen, of; om de woningen te hergebruiken als varkensstal en, tot grote verrassing, zelfs als kazerne van de Guardia Civil te gebruiken.
Het gaat om een goed geproportioneerde inheemse woning, eveneens kruisvormig, met een primitieve alkoof. En daaraan grenzend een duizend jaar ouder vuilstortplaats waar men grote stukken, met oker bewerkt keramiek heeft kunnen redden, soortgelijk aan wat men heeft aangetroffen in de Cueva Pintada (Beschilderde Grot) van Gáldar.
De opgravingen in het gebied worden aangevuld met diverse pintaderas (stempelvormen) en een aantal afgoden, eentje met een vrouwelijk voorkomen en andere met een veel te groot gevormde mond.
Op de foto ziet men de ongeëvenaarde kazerne - die tegenwoordig grenst aan bananen- en tomatenplantages - welke uitkijkt op de in de 19de Eeuw kritieke bezettingspunten, met in de verte de armoede van een van Gran Canaria verbannen Mogán, waar een spoor is achtergebleven van een afdruk van een blote voet van een twee-, of driejarig kind.
Galindo bestijgt de trap en blijft praten alsof het de eerste keer is dat hij deze betreedt. “Men kan hier een wandeling maken.” En daadwerkelijk, de opgraving resulteert in het respecteren van de originele zijwegen en afwateringskanaaltjes om overstromingen te voorkomen, de gangetjes maken het mogelijk, om langs 18 structuren te lopen: twee 19de Eeuwse nederzettingen; bovenop de vorige: op de genoemde varkensstal en op de 15 oorspronkelijk pré-Spaanse huizen, waarvan er vijf een merkwaardige bolvorm vertonen.
Necropolis Las Crucecitas.
Maar hier eindigt de excursie naar 1.200 voor Christus niet, aldus de datering van de naburige necropolis van Las Crucecitas, die tegenwoordig, verzorgd ingebed ligt en, weggezonken, omgeven wordt door het Cordial-hotelcomplex.
Nu nodigt Abel uit, een andere richting op te kijken, naar de heuvel met een eigen pad. Dan verschijnt de afmeting van het pré-Spaanse dorp, nu onderbroken door moderne constructies die de barranco (het ravijn) binnendringen. De archeoloog merkt op, dat de huizenrij “tot aan de branding reikte” en zegt met een vleugje nostalgie, dat toen men dit vademecum van bouwstenen en beton begon te bouwen, de opa’s en oma’s van Playa de Mogán zich herinneren, dat men soortgelijke “Canarische woningen” aan het bouwen was.
In het kader van het programma
‘Patrimonio Abierto por Obras’ (‘Erfgoed open wegens werkzaamheden’),
van het Cabildo l(Eilandbestuur) van Gran Canaria,
maakt op een willekeurige zaterdag een groep van 30 personen
kennis met het opgravingsproces en de restauratie van de locatie.,
Hier geeft de archeoloog Abel Galindo, van het bedrijf Arqueocanarias,
die de leiding heeft gehad over de opgraving,
persoonlijk tekst en uitleg.
Zo leefde men 1.100 jaar geleden
Ontdek het verleden van de Lomo de Los Gatos.
Bezoekers kunnen kennis maken met de opgraving en er geheel veilig rondwandelen.
De meest gestelde vragen door hen die een museum of archeologische pagina op het internet bezoeken, over wanneer, hoe en waar de oude bewoners leefden, worden ook gesteld op de archeologische vindplaats van Lomo de Los Gatos in de gemeente Mogán. Nu de restauratie van de archeologische vindplaats Lomo de Los Gatos is voltooid, is het gemakkelijker, zich voor te stellen hoe 1.100 jaar geleden het leven van zijn voorouders moet zijn geweest. Hun spoor, dat de bezoeker verbaast, is achtergelaten in elk huis. Het zijn de structuren, vormen en afmetingen die een praktijkles geschiedenis vormen.
Pepe Dámaso, in de schaduw van de Nublo
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - zaterdag 4 augustus 2012 - Aan de voet van de Teide op Tenerife, voor zijn eerbiedwaardige Dedo de Dios in Agaete, de Roque Aguaro in Agüimes en de Faneque in Agaete, maar nog nooit samen met het symbool van Gran Canaria. De beeldend kunstenaar Pepe Dámaso (José Dámaso Trujillo, Agaete, 9-12-1933, Zie: http://www.racba.es/index.php/academicos/45/125-damaso-trujillo-jose) is er in geslaagd om op bijna 80-jarige leeftijd zijn droom waar te maken: de Roque Nublo te bereiken.
Hij heeft dit gedaan in gezelschap van tien personen, onder wie twee 5-jarige meisjes, Daida en Lorea.
“Meer nog dan een sportieve activiteit op mijn leeftijd, heb ik dit ervaren als een ritueel met de natuur en onze wortels. Nu begrijp ik de gedichten van Néstor; en zoals Unamuno het noemde, als een versteende stom. El Nublo is een cultureel en artistiek, natuurlijk symbool. Ik begrijp nu ook het landschapsconcept zoals César Manrique dit opvatte.”
Juan Granados.
(Archieffoto's) Ángel Zurdo, op de Faneque (Agaete)
“Ik zou dit nooit gedaan kunnen hebben zonder de medewerking en kennis van een ervaren bergbeklimmer. Ik dank deze ervaring aan Juan Granados, die ik al jaren ken en, aan Ángel Zurdo, mijn gids.”
“Kijkend naar een foto waarop Ángel op weg is naar de Roque Nublo, vertelde Pepe, dat hij niet wil sterven, zonder de rots bezocht te hebben. Ik heb erover gesproken met Ángel en die had geen twijfel. Pepe heeft met zijn 80-jatige leeftijd een enorme vitaliteit en enthousiasme, om ervaringen zoals deze te beleven;” bevestigt Juan, de coördinator van de excursie.
“In het begin kostte het hem nogal wat moeite, want hij bleef onophoudelijk praten en zijn wandeltempo was hoog,” zo herinnert Ángel zich. “Hij paste zich aan het wandelritme aan en kwam perfect bij de Roque Nublo. Voor mij is het een uiterst lonende ervaring geweest, want de Nublo opwandelen in zijn condities moet als voorbeeld dienen, dat de natuur niet door mensenhanden geschaad wordt met kabelbanen en andere uitvindingen, “ zo voegt hij toe.
“Ik vertrek”
Een geheimtip: De B&B van Karin
‘La Mariposa’, haar eigen, typisch Canarische paradijs,
in Los Arbejales
TEROR - 26 juli 2012 - is niet alleen het verhaal van de in 1962 geboren Karin de Coeyer die, als Vlaamse, resident is op Gran Canaria, samen met haar zoon Gianni en haar Duitse levensgezel Christian.
Het is ook het verhaal over een uniek logeeradres voor rugzaktoeristen, bedevaartgangers en andere, alternatief ingestelde toeristen die in Karin’s Bed & Breakfast casa rural ‘La Mariposa’ (´De Vlinder’) een warm welkom vinden voor minimaal drie overnachtingen, op een locatie die gerust paradijselijk genoemd mag worden en waar men, zonder de beslommeringen van alledag, volledig tot rust kan komen. B&B ‘La Mariposa’ is gelegen in de rustieke, werkelijk schitterende, bergachtige omgeving van de Maria-bedevaartplaats Teror, in het Noordoosten van Gran Canaria, ver weg van de toeristische drukte in het Zuiden.
Uw gastvrouw in Bed&Breakfast - casa rural - 'La Mariposa'.
B&B-casa rural 'La Mariposa'
in Los Arbejales (Parochie El Sagrado Corazón - gemeente Teror - Gran Canaria)
Maar laten we bij het begin beginnen. Het ‘Ik vertrek’ in de aanhef boven dit artikel slaat niet zo zeer op Karin’s vertrek uit België naar Urbanización “El Turmán”, in het rustieke en typisch Spaanse dorp Agaete aan de Noordwestkust van Gran Canaria, maar slaat op de verhuizing naar Los Arbejales (Arveja = Erwt) in El Sagrado Corazón (de H. Hart-parochie), een buiten wijkje van het bergdorp Teror, dat te bereiken is via een bijzonder steile, gecementeerde bergweg.
Ambassadeur
Als dochter van wijlen de Belgische ambassadeur Arnold de Coeyer (met standplaatsen in Kenia, Uganda, Tanzania, Burundi, Madagaskar, Mauritius, de Seychellen en als laatste, militair attaché in Berlijn ) is Karin het wel gewend van leefomgeving te veranderen. En de laatste twee keer, dat dit het geval is geweest, is, zoals gezegd, de verhuizing van België naar Gran Canaria in 2002 en, die in januari 2012 op Gran Canaria, van Agaete naar Los Arbejales (gemeente Teror).
Artistiek aangelegd als ze zijn, werden zij gedwongen door de economische crisis, hun woning in Agaete te verkopen, om op het Canarische platteland een finca (boerderij) te verwerven, waar - o.a. in de alpendre (authentieke, Canarische koeienstal) - de mogelijkheid geboden wordt, om naast het trouw blijven aan hun artistieke carrières, een bestaanszekerheid te vinden in het opstarten van een rustieke B&B (Bed & Breakfast).
Karin is voorheen in België werkzaam geweest als secretaresse en sinds ze in 2002 is neergestreken in Agaete, legt ze zich toe op haar artistieke talenten in voornamelijk fotografie en grafische vormgeving, maar ook in de schilderkunst, zie: www.karinartposters.com.
Christian doet dit op muzikaal gebied, als componist, arrangeur en schrijver van filmmuziek, die experimenteert met een eigen stijl.
De buitenzijde van de finca is nog net zo als deze ongeveer 200 jaar geleden was.
Zie ook: http://www.jouwweb.nl/website/132117/page/489032/content
De alpendre (stal) ombouwen tot een gezellig gastenverblijf - de Canario’s gebruiken hiervoor het woord acogedora - is Karin met haar artistieke gave wel toevertrouwd. In Arbejales heeft ze met veel, zo niet alle respect voor de Canarische architectuur, deze voormalige koeienstal weten in te delen, voorzien van een in landelijke stijl ingerichte tweepersoons slaapkamer, salon/kitchenette, annex badkamer/spoelruimte.
Gianni, op donderdag 26 juli 2012, samen met de, op die ochtend uit het ei gekropen, kersverse 'gezinsuitbreiding' van Finca 'La Mariposa'.
Met de aankoop van deze finca (boerderij), met gevarieerde boomgaard, kwam, naast het bezit van twee katten, ook de ‘gezinsuitbreiding’ met de hen Johanna en de haan Edelbert, die al scharrelend in diezelfde paradijselijke boomgaard het voor elkaar hebben weten te boksen, dat op de dag waarop wij hen bezochten (donderdag 26 juli 2012), de familie is uitgebreid met nog eens tien piepkuikens welke diezelfde morgen uit het ei zijn gekropen en de trots vormen van de kloek Johanna, die haar kroost geen moment uit het oog verliest bij dit door Karin en Christian recentelijk verworven, riante, rustieke onderkomen.
De patio van het hoofdgebouw, die o.a. dienst doet als receptieruimte waar u als B&B-gast verwelkomd wordt.
Welkom
Hier laten we Karin zelf aan het woord: “Onze B&B is gelegen in Arbejales, een klein gehucht in de gemeente Teror, het beroemde pelgrimsoord waar de Virgen del Pino (O.L Vrouw van de Pijnboom) wordt vereerd. Hier vindt u alle ruimte en rust, ver weg van de mensenmassa’s in het Zuiden. Van hier uit kunt u het binnenland van Gran Canaria te voet verkennen, door het volgen van de caminos reales".
Caminos Reales
Veel wandelwegen op Gran Canaria zijn zogenoemde ‘Caminos Reales’ (‘Koninklijke Wandelpaden’). Deze zijn kort na de Spaanse verovering aangelegd, met fondsen van de koninklijke dynastie, als infrastructuur voor het veilig stellen van een betere controle op de veroverde gebieden van Gran Canaria.
Deze paden waren breed genoeg, zodat een boer met zijn ezelwagen naar de dichtbijgelegen markt kon rijden. Sommige van deze historische routes dienden als pelgrimsroutes en werden ook gebruikt, om de overledene te aarde te bestellen op verafgelegen begraafplaatsen.
Veel van deze ‘Caminos Reales’ zijn recentelijk hersteld.
Wandelen
De bergkom van Guiniguada was de oorzakelijke bedding en via een netwerk van wandelpaden - genoemd: ‘caminos de costa a cumbre’ (‘wandelpanden van de kust tot aan de bergtoppen’) - de verbinding tussen de kust en het middelhoge- en hooggebergte.
Deze wandeling gaat vanaf Lomo de la Candelaria in Los Arbejales, via San Isidro, Aríñez, Utiaca, (Teror), Las Lagunetas (San Mateo) naar Cruz de Tejeda.
De rijkdom aan drinkwater aan het begin van de Guiniguada-bergkom is in het begin van de 16de Eeuw toegenomen, vanwege het grondwater, wat via de tunnel van La Mina is omgeleid, vanuit de bergkom van Tejeda en, dat is van doorslaggevend belang geweest voor de economische ontwikkeling van de eilandbevolking.
Chambre d'hôte.
Vertrekpunt
De B&B-accommodatie biedt een slaapkamer met twee bedden (lits jumeau-opstelling), een salon met kitchenette en een badkamer. Het geheel is een omgebouwde alpendre (originele, Canarische koeienstal), met daaronder een grot.
Tijdens uw wandelingen, waarvan de routes beginnen bij uw voordeur, geniet u van schitterende panorama’s met heerlijke vergezichten over het eiland en de Atlantische Oceaan, en ontdekt u een veelheid aan planten en bloemen.
"Al naar gelang het seizoen, oogsten we in onze eigen boomgaard biologisch geteelde pruimen, appels, sinaasappels, citroenen, avocado’s, vijgen, walnoten en kastanjes.
De kern van het gehucht Los Arbejales met naast een kerk, een minimarkt, een bar/restaurant, op loopafstand van B&B 'La Mariposa'.
Op verzoek serveren wij een uitstekend ontbijt, met biologische yoghurts, muesli, een uitgelezen selectie aan thee en de beste, Franse croissants die u ooit in uw leven gegeten heeft,” aldus Karin.
Gastenverblijf
Samen met de, aan het gastenverblijf grenzende, boomgaard en een fantastisch, panoramisch uitzicht op het omringende berglandschap, vormt dit onderkomen, dat apart van het hoofdgebouw ligt en over een eigen, individuele toegang beschikt, een ideale, alternatieve, logiesaccommodatie, welke comfortabel is voor twee - en geschikt voor maximaal vier - personen (hoewel minder geschikt voor kleine kinderen), met een tweepersoons slaapkamer, een slaapbank in de salon en, een bijzet-bed voor een vierde persoon.
Reserveren
Aan de inrichting van de badkamer van de B&B wordt momenteel de laatste hand gelegd, om medio september de eerste gasten te kunnen gaan ontvangen, waarbij reserveren mogelijk is vanaf 1 september 2012.
Zoals gezegd, hebben de gasten de keuze voor (minimaal drie) overnachtingen, al dan niet met ontbijt; waarbij de mogelijkheid bestaat, om in het logiesgedeelte zelf een ontbijt te bereiden, of zelfs een kleine maaltijd te vervaardigen (op tien minuten loopafstand is naast de het fraaie dorpskerkje een minimarkt en ook een bar/restaurant aanwezig).
De logiesprijs bedraagt €15,= per persoon/per nacht bij verblijf van minimaal 2 personen (€20,= per nacht bij een eenpersoonsverblijf) in de authentiek, fraai gerestaureerde (voormalige) koeienstal, (of €195,= per week = 7 nachten). Naar keuze kan men à raison van €6,50 per persoon het ontbijt geserveerd krijgen. Waarbij het welhaast vanzelf spreekt, dat dit - naast o.a. fruit uit eigen boomgaard, verse sapjes, keuze uit diverse soorten thee, of koffie, muesli, verse croissants en eigengemaakte jams - ook voorzien is van een kakelvers, door scharrelkip Johanna hoogstpersoonlijk gelegd, eitje.
Naast volop Nederlandse literatuur uit de huisbibliotheek, is er ‘ter leeringhe ende vermaeck’ televisie aanwezig in het appartement (geen kabel- of satellietontvangst) met dvd.
El Sagrado Corazón - Arbejales (Gemeente Teror).
De ietwat verscholen, aan een steile toegang (niet geschikt voor mindervalide mensen) liggende B&B ‘La Mariposa’ is tevens het vertrekpunt van een aantal schitterende wandelroutes die, deels over caminos reales (o.a. naar Teror), naar de meest fantastische locaties in Noord Gran Canaria leiden en vanzelfsprekend, van daaruit naar de rest van het eiland.
Voor informatie, een routeplan ‘Hoe B&B ‘La Mariposa’ te vinden’ en reserveringen voor verblijf (minimaal 3 nachten) vanaf medio september 2012, kunt u (vanaf 1 september 2012) contact opnemen met:
Bed & Breakfast ‘La Mariposa’
Karin de Coeyer,
La Cuesta, 18
Arbejales
35333 TEROR - Gran Canaria
Las Palmas
España
Telefoon (00 34) 928 61 48 85
E-mail: karindeecee@email.de
Het eiland komt binnen via het oog
Het Ministerie van Toerisme wil de 35 uitzichtpunten van Gran Canaria opknappen, het merendeel is verwaarloosd
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - zondag 22 juli 2012 - Met het opkomen van de nieuwe industrie welke zich in het midden van de vorige eeuw heeft voorgedaan op de Canarische eilanden, heeft het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria een uitgestrekt netwerk van uitzichtspunten aangelegd, sommige bij typisch, lokale restaurants op de meest strategische locaties in het binnenland van het Eiland. Na decennia van verwaarlozing, is het Ministerie van Toerisme nu van plan deze in hun oude glorie te herstellen met een schoonmaak, een nieuwe betegeling en beter onderhoud. Het eiland Gran Canaria is geplaveid met eiland uitzichtspunten vanwaar de bezoekers kunnen genieten van spectaculaire, unieke landschapspanorama’s.
Ruim een halve eeuw geleden is het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria begonnen met het aanleggen van haar netwerk uitzichtspunten, met het doel, dat de toeristen die het eiland bezoeken in een dagexcursie een aantrekkelijke, oogstrelende route kunnen afleggen.
Tejeda en de Bentayga
gezien vanaf het Mirador (Uitzichtspunt) van Degollada de Las Palomas,
eigendom van het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria.
Van noord naar zuid en van oost naar west kwamen buitenstaanders naar de bevoorrechte, hooggelegen locaties op het eiland, om stap voor stap Gran Canaria meer en beter te leren kennen, en dit onsterfelijk te maken met die oude fotocamera’s.
Tegenwoordig kan men toeristen diezelfde foto’s zien maken door middel van de meest ingewikkelde en moderne foefjes. De nieuwe technieken zijn ondertussen geperfectioneerd: van de oude fototoestellen is men overgeschakeld op direct-klaar foto’s en maakt men video-opnamen, en tegenwoordig gebruiken toeristen hun mobiele telefoons om foto’s te maken, of video-opnamen te maken van de mooiste landschappen van het eiland.
Het Patronato de Turismo (de afdeling ‘VVV’ van het Ministerie van Toerisme, van de Canarische Regering) beheert 35 uitzichtspunten. Bij sommige zijn restaurants een extra toegevoegde waarde, om een nog completere dienstverlening aan de toerist te bieden indien men het bezoek en het verblijf wil veraangenamen met wat ravitaillering en een beetje rust, om daarna de route te vervolgen.
“Het Patronato de Turismo is de kennis over het binnenland van het Eiland aan het ontwikkelen, als ‘motor voor werkgelegenheid’ en het creëren van welzijn,” aldus de woorden van die betreffend minister, Melchor Camón, waardoor men in de zomer van 2012 de acties heeft versterkt voor het verbeteren van de uitkijkpunten.
Op vrijdag 20 juli 2012 heeft men de herstelwerkzaamheden voltooid van het uitzichtspunt ‘Dunas de Maspalomas’ (‘Duinen van Maspalomas’) en deze week zal dit ook het geval zijn met ‘Degollada de Las Palomas’ en ‘Pico de las Nieves’.
Het Patronato de Turismo beschikt over een onmiddellijk inzetbaar actiecomité, dat de verbeteringen voor het aanzien van het eiland beoordeeld en implementeert.
Dit departement, dat rechtstreeks ressorteert onder de eilandminster van Toerisme, Melchor Camón, voert momenteel verbeteringen uit in gebieden zoals:
- Pico de Bandama,
- Pico de las Nieves,
- Roque Nublo, Pinos de Gáldar,
- La Atalaya (Artenara),
- Degollada de Becerra (Tejeda),
- Las Palomas (Tejeda),
- Mirador de Ingenio (Santa Lucía de Tirajana),
- El Guriete (Santa Lucía)
- La Sorrueda,
- Las Tederas,
- Cruz Grande,
- Presas de Pinto (Arucas),
- Montaña de Firgas,
- Cenobio de Valerón,
- El Charco (La Aldea)
- El Molino (Artenara).
De opening van 'La Cilla'
Op 7 juli 2012 heeft men de 50ste verjaardag gevierd van het uitkijkpunt ‘La Cilla’ (voorheen geschreven als 'La Silla' - 'De stoel') in Artenara. Waarbij de officiële kroniekschrijver van de Gemeente, José Antonio Luján, de historische oorsprong in herinnering brengt, “na de Tweede Wereldoorlog herstelt men in Europa de toeristische circuits die hun voorgangers hadden aan het begin van de Eeuw. De wijze van het toerisme en het genot van vakantie vieren is herboren; en Canarias, gezegend met haar klimaat, is als zodanig een favoriete bestemming.”
In die zin, begint het Eilandbestuur van Gran Canaria plannen op te stellen voor de infrastructuur die dient voor het ontwikkelen en stimuleren van deze industrie op het eiland.
De hoofdstad, met het Las Canteras-strand, is de favoriete bestemming en tegelijkertijd projecteert men de ontwikkeling van het toerisme in het binnenland. Aan het begin van de Eeuw heeft men al de hotels ‘Santa Brígida’ en ‘Quiney’ gebouwd in Monte Lentiscal en, de Parador Nacional op Cruz de Tejeda.
Later, met Matías Vega aan het hoofd van het Eilandbestuur, begint men met het aanleggen van de eerste eiland-uitzichtspunten, die daarna verder ontwikkeld zijn door presidenten zoals Ervigio Díaz Bertrana, die het uitkijkpunt ‘La Silla’ (tegenwoordig: 'La Cilla') opent.
Parador Nacional de Cruz de Tejeda.
Momenteel bestaan er 35 toeristische uitzichtspunten die beheerd worden door het Patronato de Turismo, dit zijn de uitkijkpunten op/van:
- Barranco de Silva (Santa María de Guía),
- Plaza de la Iglesia de Moya (Moya),
- Montaña de Firgas (Firgas),
- Balcón de Zamora (Valleseco-Teror),
- Montaña de Arucas (Arucas),
- Montaña del Vigía (Las Palmas de GC),
- Montaña Cabreja (San Mateo),
- Jardín Canario (Las Palmas de GC),
- Pico de La Atalaya (Santa Brígida),
- Montaña de Bandama (Las Palmas de GC),
- Caserío de Bandama (Santa Brígida),
- Montaña de El Helechal (Valsequillo),
- Higuera Canaria (Telde),
- Pico de las Nieves (San Mateo),
- Montaña de Cuatro Puertas (Telde),
- Caldera de los Marteles (Valsequillo),
- Montaña de Arinaga (Agüimes),
- Guriete (Santa Lucía de Tirajana),
- Ingenio de Santa Lucía (Santa Lucía),
- La Sorrueda (Santa Lucía),
- Monte Pobre (San Bartolomé de Tirajana),
- Fataga (San Bartolomé),
- Degollada de la Yegua (San Bartolomé),
- Dunas de Maspalomas (San Bartolomé),
- Cruz Grande (San Bartolomé),
- Presa de Soria (Mogán),
- Balcón de La Aldea (La Aldea de San Nicolás),
- La Cilla (Artenara),
- Faro de Punta Sardina (Gáldar),
- Pinos de Gáldar (Gáldar),
- Fontanales (Moya),
- Las Palomas (Tejeda-Valleseco),
- Cruz de Tejeda (San Mateo-Tejeda),
- San Matías (Teror) ,
- La Palmita (Agaete).
Onder de zeven miradores (uitzichtspunten) die het Patronato (VVV) voor de komende periode op het oog heeft, behoren:
- Pino Santo (Teror-Santa Brígida),
-Lomo Gordo (Telde),
-Degollada del Viento (San Bartolomé),
- Mesa del Junquillo (Ingenio),
- Alto de los Guanines (Agüimes),
- Amagro I (Gáldar)
- Amagro II (Gáldar).
Het Ministerie van Toerisme geeft eveneens aan, de locatie te willen schoonmaken op Montaña Cabreja en die van Vega de San Mateo, als eerste stap op weg naar restauratie en, het volgende punt zal San Matías zijn, in La Villa de Teror, dat dankzij het vorige Eilandbestuur een investering van €280.00,= toegezegd heeft gekregen, om de huidige deplorabele toestand op te knappen, net zoals dit gebeurt met El Helechal in Valsequillo, El Charco de San Nicolás in La Aldea, of met het uitzichtspunt van de Pico Bandama in La Villa de Santa Brígida.
Andere voorzieningen zijn de Parador van Firgas, die bovendien in gebruik is als hotel als deze operatief is, of die van 'La Cilla' in Artenara, dat functioneert als restaurant, evenals het uitzichtspunt La Palmita in Agaete, of dat van de Jardín Canario.
Hoewel het Cabildo (Eilandbestuur) prioriteit zal geven aan het op orde brengen van de historische uitzichtspunten van Montaña Cabreja (San Mateo), San Matías (Teror) en El Helechal (Valsequillo), is het een feit, dat deze drie iconische uitkijkpunten momenteel verwaarloosd zijn; ondanks, dat men de aanbesteding zal openen voor de exploitatie van de bijbehorende restaurants, die al jaren gesloten zijn.
Botellones
Feit is, dat de burgemeester van San Mateo, Antonio Ortega, de toegang naar de mirador (het uitkijkpunt) van Montaña Cabreja heeft afgesloten, “omdat de installaties in een dermate deplorabele toestand verkeren, dat we deze verwaarlozing niet kunnen laten zien aan de toerist die ons bezoekt.”
Sommige eiland-uitzichtspunten zijn dermate afgelegen en eenzaam, dat ze slachtoffer zijn van criminelen die gebruik maken van deze plaatsen, of van jongeren die de locatie gebruiken voor het houden van hun bottelones (drink- beter gezegd: zuipgelagen)
De socialistische fractie in het Eilandbestuur van Gran Canaria heeft de verwaarloosde staat en het verval aangeklaagd van het uitzichtspunt El Helechal in Valsequillo.
De socialistische woordvoerder, José Antonio Godoy, heeft verwijten gemaakt in de Commissie Toerisme - van het Eilandbestuur - over de vervallen staat van andere uitzichtspunten op het Eiland, zoals die van San Mateo, Teror en San Bartolomé de Tirajana en hij deelde mee, dat vier van de vijf miradores (uitkijkpunten) die het Cabildo (Eilandbestuur) beheert, momenteel voor het publiek gesloten zijn.
Fonda Doramas
Op zijn beurt heeft de minister van Coalición Canaria en voorzitter van de nationalistische partij, Fernando Bañolas - in een recent gehouden vergadering - van de Partido Popular (PP) geëist, “een uitweg te zoeken voor het Grancanarische eilandnetwerk van miradores (uitzichtspunten), paradores (Staatshotels), fondas (herbergen) en restaurants,” en hij benadrukte bovendien, dat men kansen verliest,“ terwijl men over voldoende hulpmiddelen beschikt met een netwerk wat men kan consolideren als een nieuw, toeristisch aanbod voor het eiland en waarmee men tegelijkertijd werkgelegenheid kan creëren.”
De nationalistische minister bevestigde, dat de PP, “ het erfgoed van het Eilandbestuur links laat liggen,” en hij heeft als voorbeeld de slechte staat gegeven waarin de Fonda Doramas verkeert, ofwel de parador-albergue (hotel/restaurabnt-herberg) van Montaña de Firgas, “die in 2005 zijn geopend, onder het bewind van José Manuel Soria en, die een zware investering zijn geweest voor het Grancanarische Eilandbestuur en die tegenwoordig geheel verlaten zijn en gebruikt worden voor andere doeleinden, dan waarvoor ze oorspronkelijk zijn opgericht.”
Bañolas somde het belang op van eilandnetwerken van paradores, miradores en restaurantes op eilanden zoals El Hierro, La Gomera en Lanzarote " waar deze een reëel alternatief vormen voor het zon- strand-toerisme en die kunnen rekenen op een enorme vraag.”
Sinds het einde van het tijdperk van de jaren 90 was men voornemens het uniforme merk met de naam ‘Fondas de Gran Canaria’ (‘Herbergen van Gran Canaria’)te creëren, met uniform materiaal, meubilair, tafelkleden, personeelsuniformen en logo’s; een overeenkomst, welke is opgesteld in 2004, maar de poging is mislukt. De politieke partij Nueva Canarias kritieseert de naam ‘fondas’ die is voorgesteld door het Eilandebestuur, “omdat het een naam is die meer thuishoort in de serie van Curro Jiménez (een televisieserie die de Spaanse televisie heeft uitgezonden tussen 1976 en 1978, Red.) .
De Patronato de Turismo (VVV) van Gran Canaria heeft verzocht, om het beheer van de uitzichtspunten te verkrijgen, om deze op te kunnen knappen en te uniformeren. Met de bedoeling, om daar waar ook restaurants in onbruik zijn geraakt, te pogen, deze aan te besteden, zodat deze geëxploiteerd kunnen worden door particuliere ondernemers.
De maatregelen voor de verbetering van de kwaliteit van Gran Canaria wat betreft de uitzichtspunten omvat ook gebieden zoals het Centro de Interpretación (Informatiecentrum) van Degollada de Becerra of de Ruta Camino de Santiago (Wandelroute van Santiago), evenals de verbetering van de cirkelvormige- en de verbindingsroutes. Naast de verbeteringen van de uitzichtspunten, heeft men andere infrastructuur verbeterd op Cruz de Tejda, evenals het toeristische informatiepunt op Cruz de Tejeda en het informatiecentrum van de Roque Bentayga.
Het idee van minister Camón is de voorwaarden te scheppen voor de uitkijkpunten en visuele informatiecentra, om de werkgelegenheid te versterken. De Caldera de Bandama, Los Tilos de Moya, het Natuurpark Doramas en, het cirkelvormige circuit in Natuurpark Tamadaba maken onderdeel uit van deze agenda.
Het Patronato de Turismo van Gran Canaria heeft in het afgelopen jaar negen nieuwe routes uitgezet, die belangrijke vindplaatsen voor werkgelegenheid zijn, op routes zoals die:
- van San Bartolomé naar Santa Lucía de Tirajana,
- van Santa Lucía de Tirajana maar Agüimes,
- van Santa Brígida nbaar Teror,
- van Tejeda naar Vega de San Mateo,
- van Teror naar Arucas,
- van Cruz de Tejeda naar Fontanales,
- van Fontanales naar Teror,
- van Fagagesto naar Agaete,
- van de Jardín Canario in Tafira naar het historische centrum van Las Palmas de Gran Canaria.
70 ton puin
Het Patronato de Turismo (VVV) heeft een team voor onmiddellijke actie ingezet voor het verbeteren van de uitzichtspunten van het eiland met deze maatregel wil het Eilandbestuur de zwarte plekken in het verblijf van Grancanario’s en toeristen elimineren en het negatieve beeld van de bestemming wegnemen.
De actie heeft meegebracht, dat er op korte termijn twee antwoorden worden gegeven: enerzijds, het voldoen van de overheid in de vraag naar kwaliteit voor de dienstverlening aan Canario’s, zoals de huidige eilandpresident, José Miguel Bravo de Laguna, heeft bevolen en, anderzijds, te voldoen aan de behoeften van de reisorganisatoren.
“Men moet de hulpmiddelen van Gran Canaria - de trots van iedereen - niet verbergen,” aldus Melchor Camerón, die dankbaar is voor de door de bestuurlijke eiland-departementen en gemeenten aangeboden samenwerking voor de verbetering van de bescherming van het aanzien van het Eiland.
De minister van Toerisme herinnert er ook aan, dat de eerste vraag tot verbetering die hij beantwoordde toen hij als minister aantrad, het verbeteren was van de omgeving van toeristische attracties, “waarbij we niet spraken over grote zaken, maar simpelweg over het perfect schoonhouden en opknappen van de openbare ruimten die van algemeen belang zijn voor Gran Canaria.”
Camerón bevestigt, “dat hier, wat betreft de bescherming en het behoud van het Eiland, nul improvisatie is,” en hij benadrukte, “dat het noodzakelijk is, de hulpmiddelen te mobiliseren, zodat de Grancanario’s en onze bezoekers onze natuurlijke rijkdommen zien en, dat die door iedereen gebruikt kunnen worden.” Hij brengt de toezegging van Bravo de Laguna in herinnering, om Gran Canaria te versterken, “in de zin van maximale kwaliteit.”
De Grancanarische minister laat ook weten, dat men onmiddellijke controlemaatregelen heeft bevorderd voor de uitzichtspunten en, dat men maatregelen heeft genomen, om de uitzichtspunten te promoten op de sociale netwerken, “want, dat is uitgerekend de virtuele locatie waar toeristen de beelden opladen welke ze gemaakt hebben op Gran Canaria.”
Verplichte halte voor een natuurlijk sapje
'Parada obligatoria para un zumo natural'
MOGÁN - zaterdag 7 juli 2012 - Goed eten met een schitterend uitzicht in een typisch Canarisch landschap,… dat kan zeven dagen in de week in Bar-Restaurant-Grill ‘Las Cañadas’, dat gelegen is aan de autoroute GC1 tussen Mogán en La Aldea, waar u voldoende parkeerplaats aantreft bij de dames ‘Negrita’ en ‘Sofia,’ aan de andere kant van de weg.
Bar-Restaurant-Grill ‘Las Cañadas’.
Maar naast de culinaire specialiteiten, zoals carne de cabra (geitenvlees) en cerdo frita (gebraden varkensvlees), bent u ook welkom voor een drankje, zoals bij voorkeur voor een, uiteraard, vers geperst papaya sapje, dat men serveert in een royaal glas, versierd met een flinke schijf sinaasappel, compleet met een cocktail-rietje, onder het devies: “Trinken mucho vitamientjes”.
En 'Las Cañadas' is meer dan zomaar 'n Bar-Restaurant als stop onderweg tijdens een excursie, die u maakt met uw (huur)auto naar het binnenland van Gran Canaria.
De corrector van 'Gran Canaria actueel', Wim Roxs,
onderweg met de nieuwe aanwinst voor het museum(pje);
de voorloper van de moderne computer:
een onvervalste, onverwoestbare - niet kapot te krijgen ! - ouderwetse
Olympia schrijfmachine.
Juan Luis García en Apolo Jiménez,
nemen blij verrast de - ondertussen 'antieke' - schrijfmachine in ontvangst.
De eigenaar Daniel Suárez García en zijn broer Juan Luis hebben samen, met assistentie van hun trouwe vriend en medewerker Apolo Jiménez, in twee jaar tijd vanaf 1994 een in typisch Canarische stijl gebouwde, eeuwenoude boerenschuur weten om te toveren tot het paradijselijke etablissement, wat het vandaag de dag is en wat met een goed, degelijk, Nederlands woord, gerust een ‘uitspanning’ mag worden genoemd.
Restaurant-eigenaar Daniel Suárez García
serveert hoogstpersoonlijk, naast een Cola ,
het - uiteraard - vers geperste papaya-sap.
Wij raden u aan, om tijdens uw excursie hier zeker een stop te maken en er, zoals al eerder is gezegd, met name van een royaal glas vers geperst papaya-sap te genieten.
Het museum(pje) op het terrein van Bar-Restaurant 'Las Cañadas', twee verdiepingen vol nostalgie.
En nadat u ‘la dolorosa’ (de rekening) hebt voldaan, niet meteen verder rijden, maar eerst even aan de achterzijde, het ‘museumpje’ bezoeken met een collectie die barst van de nostalgie, welke door Apolo Jiménez liefdevol bijeen is gebracht. Dit alleen is de pauze onderweg meer dan waard!
Even plaats maken voor de nieuwe aanwinst... op de TV dus!
De eigenaars laten u ook graag en met gepaste trots het fotoboek zien wat ze cadeau hebben gekregen van een Duitse toerist, waarin o.a. te zien is hoe hun ‘cabañas’ vernield raakten tijdens de grote bosbrand van 2007, waarbij zowat een kwart van Gran Canaria o.a. ook Palmitos Park in vlammen is opgegaan.
En verder gaat de route via de buitenbocht... richting La Aldea.
En voordat u uw excursie vervolgt, vergeet dan vooral niet aan de overkant van de weg naast het parkeerterreintje even afscheid te nemen van Negrita en Sofia!
Bar-Restaurant-Grill - Museo: ‘Las Cañadas’
Carretera General Mogán - La Aldea s.n., Km. 97
35149 Mogán
Gran Canaria
Tel. : (0034) 928 94 35 90
Mobiel: (00 34) 627 621 005
7 dagen per week geopend van: 09:00 tot 21:00 uur.
Juana Sánchez, de laatste salinera
AGÜIMES - donderdag 5 juli 2012 - “ Elf jaar geleden heeft de eigenaar van de salinas (zoutpannen) van Boca Cangrejo, de arts Rafael Martel, onze gezegd, dat we hier niet rijk zouden gaan worden, maar we zijn veel gezonder geworden,” zegt Chano Cruz Viera, de echtgenoot van de enige salinera van de Canarische Eilanden.
“Voor mij is het een therapie, want als ik op de zoutpannen werk, ben ik heel ontspannen en verdwijnt alle pijn die ik in mijn heupen heb,” zegt Juana Sánchez Cabrera, die gelukkig is in haar beroep.
Juana Sánchez, de laatste salinera.
“Als ik een dag niet naar de salinas (zoutpannen) ga ,dan lijkt het alsof ik iets mis,” zo voegt deze 60-jarige vrouw toe, die daartoe gestimuleerd door haar echtgenoot, is begonnen als salinera, Mijn vader, Pedro, mijn oom Chano en mijn grootvader, Celestino Cruz werkten op de salinas van Matorral in Castillo de Romeral. Iets van hen is in wat ons beklijft,” zegt Chano Cruz. Een familietraditie, van bijna een eeuw.
Juana Sánchez brengt de zomerochtenden door (van juni tot september is de oogsttijd) met het verzamelen uit de 15 tot wel 21 zoutputten. Zij is de enige salinera van de Canarische Eilanden, zo zegt de beheerder van het bedrijf, dat eigenaar is van die salinas (zoutpannen), Juan Lozano.
Hij hoopt, dat sommige van de vijf jongeren die momenteel het beroepsonderwijs volgen in Santa Lucia, “het vak zal kiezen, dat altijd, exclusief door mannen is uitgevoerd.”
Scholieren uit Lanzarote en Tenerife
op bezoek bij de salinas (zoutpannen) van Boca Cangrejo.
Het is de enigste salinera van Canarias, zoals de bedrijfsleider zegt van de onderneming die eigenaar is van deze zoutpannen.
“Vrouwen zijn veel zorgvuldiger, dan mannen, als het op het winnen van zout aankomt,” zo verzeker hij. “Het zout, dat Juana wint, is van een veel betere kwaliteit, dan wat de andere salineros weten te verkrijgen, “zo benadrukt Juan Lozano.
“Sinds we hier zijn, gebruiken we geen enkel ander zout. Dit is een heel gezond zout, want het komt van schoon water, omdat hier geen vervuiling is en de zee vernieuwt veel, zo geeft Chano Cruz aan.
Slechts 10% van het zout van de Boca Cangrejo is bestemd voor menselijke consumptie. Het merendeel van de 90.000 kilo die men heeft geproduceerd in 260 zakken, gaat naar de zwembaden van de grote hotels en, naar het leggen van tapijten (o.a. met Corpus Cristi).
“Maar voorheen gebruikten onze grootouders het, voor het conserveren van vlees en vis, want toen bestonden er geen koelkasten,” zo legt Chano Cruz uit op dinsdag 3 juli 2012 aan een dertigtal leerlingen en drie nonnen van Tenerife en Lanzarote, die deelnemen aan een zomerkamp op de camping van Playas Vargas. De jongeren van de Nazaret de Los Realejos-school en die van Santa María de los Volcanes-school van Lanzarote zijn enthousiast over de zoutpannen en de uitleg, evenals over het zakje zout, dat ze cadeau hebben gekregen. “Het is allemaal heel duidelijk en interessant,” zegt de jeugd.
Net zoals de jeugd van Lanzarote en Tenerife gedaan heeft op 3 juli 2012, zo komen leerlingen van diverse scholen uit het Zuidoosten naar deze zoutpannen van Playa Vargas.
Het bedrijf, dat eigenaar is van deze zoutpannen, heeft een heel herstelproject opgezet voor de putten en van de omgeving, om een impuls te geven aan de zoutproductie. Beheerder Juan Lozano merkt op, “dat hoewel ze de laatste tijd zijn verbeterd, en hoewel ze sinds 1920 zijn uitgebreid, ze niet rendabel zijn.
Evenzo heeft Lozano veel vertrouwen in de 12 jongeren die zich aan het voorbereiden zijn in het beroepsonderwijs van Santa Lucía en die hun opleiding afronden in oktober 2012.
“Het idee is, dat de jongeren een coöperatie oprichten en, dat ze zich niet alleen bezig houden met de zoutpannen van Tenefé in Pozo Izquierdo, maar ook met andere in het Zuidoosten,” zo merkt hij op. “En ik hoop, dat de vijf vrouwen doorgaan met de goede ervaring die Juana Sánchez heeft gehad in onze zoutpannen," zo voegt hij toe.
Anderzijds stimuleert de camping van Playa Vargas recentelijk een project met zoutroutes en culinaire recepten die te maken hebben met het zout. Dit heeft de eigenaresse van Camping, ‘Mency Franco’, laten weten op dinsdag 3 juli 2012 . Wij ontvangen groepen scholieren van Las Palmas de Gran Canaria en groepen van andere eilanden, zoals die van vandaag uit Lanzarote en Tenerife die bij ons logeren, om te leren over het onderwerp zout en, om meer leven te schenken aan dit gebied” zo heeft ze gezegd.
Leeractiviteit
Voor Mency Franco, "is de route in de buurt van het kamp en een leuke vrijetijdsbesteding, die ook nog eens leerzaam en vermakelijk is," waaronder tentoonstellingen, de route van het zout en gerechten bereid met het zout. Bovendien is dit goed om banen te creëren. "Veel kinderen weten alleen, dat zout gekocht wordt in de supermarkt en, hier zijn ze verbaasd over de uitleg van het natuurlijke zout van Chano" voegde zij toe. “Bovendien is zoutwinster Juanita een sympathieke vrouw, die het onderwerp zout bevordert,” zo benadrukt zij.
In die zin is de camping van Playa de Vargas van plan het thema zout te promoten vanaf september 2012 , met tentoonstellingen, de route van de zoutpannen en met culinaire recepten met zout uit het Zuidoosten. Naast de zoutpannen van Boca Cangrejo, bestaat de zoutwinning La Florida, eveneens in Playa Vargas en, die van Arinaga, nabij de haven.
Het Zuiden kan rekenen op de zoutpannen van Tenefé van Pozo Izquierdo. Ongetwijfeld hebben de zoutpannen in het gebied een toekomst voor het creëren van werkgelegenheid.
Agaete Culinair ‘Cum Laude’
Agaete - dinsdag 12 juni 2012 - ‘Cum laude’ mag met recht gezegd worden van de culinaire hoogstandjes en de voortreffelijke service die geboden wordt in het gelijknamige restaurant in Agaete, dat zich niet alleen richt op de verwende lucullusaanhangers uit het vissersdorp met zijn haven Puerto de Las Nieves, maar op gourmets uit de wijde omgeving.
En onder gourmets uit de wijde omgeving rekent men ook de excursie-ganger die als toerist en lekkerbek elders op het Isla Redonda (Ronde Eiland = Gran Canaria) verblijft.
Restaurante 'Cum Laude' - Puerto de Las Nieves - Agaete.
Toeristen; die de moeite nemen, de zuidelijke stranden eens een dagje te laten voor wat ze zijn, om er met een huurauto, of de Global-bus, op uit te trekken, om het eiland te verkennen. En dan niet alleen wat bezienswaardigheden en natuurschoon betreft, maar die ook willen genieten van culinaire avonturen.
'Cum Laude'-Restauranteigenaar
don José (...zeg maar Pepe) Diaz.
En een dergelijk culinair avontuur kan op kwalitatief hoogwaardige wijze, bijzonder aangenaam genoten worden in Restaurante ‘Cum Laude’ van de 54-jarige eigenaar José (...zegt u maar Pepe) Díaz.
Cum laude
Cum laude (Latijn: cum = met, laus = lof, 'met lof') is een aanduiding die wordt gebruikt als mensen met hoge cijfers slagen voor hun universitair examen of doctoraalexamen. Eveneens wordt de kwalificatie gebruikt voor mensen die op excellent niveau promoveren. En in ons geval heeft ‘Cum Laude’ met recht betrekking op het restaurant in Puerto de Las Nieves - Agaete, waar cum laude op de verzorging van de culinair verwende gast slaat. Ideaal, en onweerstaanbaar voor zelfs de meest veeleisende fijnproever en lekkerbek.
Restaurante 'Cum Laude'.
Na een rigoureuze metamorfose van het interieur van het nieuwbouw-pand, dat is omgetoverd tot een Canarisch uiterlijk, met typische dubbele rijen dakpannen, houten balustrades, natuurstenen lambrizering en compleet met scheepsschroef, opende ‘Cum Laude’ in het jaar 2000 in Puerto de Las Nieves, de haven van Agaete, zijn deuren als restaurant voor de ware gourmet, om na ruim een jaar dicht te gaan en kort daarop, onder een andere eigenaar te heropenen als Pizzeria‘Guayarmina’.
Restaurante 'Patio Canario'- Playa del Inglés
www.restaurantepatiocanario.com
www.restaurantecumlaude.com
Restaurante 'Cum Laude'- Puerto de Las Nieves- Agaete.En nu, na 9 jaar, is de vakman restaurateur Pepe Díaz weer terug van weggeweest. Pepe, die ook eigenaar is van het gerenommeerde Restaurante ‘Patio Canario’ aan de Avenida de Tenerife, in Playa del Inglés, is zijn gehele leven al in de horeca werkzaam, waaronder twee jaar in Surrey (Engeland).
In Restaurante ‘Cum Laude’ in Puerto de Las Nieves zwaaien drie mensen van de witte brigade de pollelepel en twee medewerkers in de zwarte brigade, samen met restauranteigenaar Pepe, de scepter.
Zij zorgen voor een middag, of avond culinair genot van hoog niveau, met vooraf aan de gast getoonde vlees- en visspecialiteiten die aan tafel bereid worden, waarbij we het hier hebben over de - in het bijzijn van de gast, aan tafel op houtspaanders gerookte - voortreffelijke zalm, caballa (makreel), sardines, en bacalao (kabeljauw) die al naar gelang de voorkeur van de gast ook geflambeerd geserveerd worden (dit roken en flamberen geldt tevens voor de diverse vleesspecialiteiten).
Dit alles, in het geheel van airconditioning voorziene restaurant, waar men de gasten extra verwent door de sausen ‘al gusto’ (naar keuze) te bereiden. Men kan hier terecht van dinsdag tot en met zondag, dagelijks van 12:00 tot 24:00 uur (’s maandags gesloten)
Ook liefhebbers van een uitstekend verzorgde fondue zijn van harte welkom in ‘Cum Laude’ en men doet zijn naam helemaal eer aan met het homarium, waar langostas en bogavantes (kreeften) de vis- en schaaldieren
En voor gasten die liever in de openlucht eten (én voor de verstokte rokers onder u) beschikt 'Cum Laude' over een met palmen gedecoreerd terras.
Uiteraard kan een lunch, of diner worden afgerond met een geflambeerd nagerecht, dat als specialiteit persoonlijk door don José (zeg maar Pepe) in het restaurant zelf bereid wordt. En, of u nu binnen of buiten eet, het woord ‘personalizada’ staat als zodanig cum laude in het vaandel geschreven van dit excellente restaurant, dat in zijn soort, uniek is in Agaete en wijde omgeving.
Restaurante 'Cum Laude' Restaurante 'Patio Canario'
C.C. Puerto de las Nieves Avenida de Tenerife, 8
AGAETE PLAYA DEL INGLÉS
Telefoon: - Telefoon: 928 76 77 27
www.restaurantecumlaude.com www.restaurantepatiocanario.com
DIT RESTAURANT IS AL JARENLANG GESLOTEN
Naar het rijke Agaete van het jaar 1008
AGAETE - zondag 3 juni 2012 - De archeologische vindplaatsen in Agaete laten een pré-Spaanse samenleving zien die over alles beschikte op slechts enkele kilometers afstand; van bewoonde-fortificaties, steengroeven, molens, begraafplaatsen, tot aan een netwerk van woningen, dat veel lijkt op het huidige.
“We groeven in het puin en we konden de doden respectvol terugleggen; niet, zoals de andere skeletten, die men als mest heeft gebruikt.” Rafael van Jan Luis, meer concreet Rafael Medina, wandelde elke donderdagmiddag met zijn leraar, don José Bermúdez, om er te gaan schelpdierenvissen tussen de heuvels van Maipés de Agaete, tegenwoordig misschien wel een van de beste archeologische vindplaatsen van de Canarische Eilanden, dat in zijn bereik een groot deel van het geheim bewaart, dat met de Conquista (Spaanse Verovering) is verdwenen.
Het stadje, gezien vanaf de weg die naar la Aldea leidt.
Het bergpad, dat van Artenara, door het Natuurpark Tamadaba
naar het gehucht San Pedro in de Vallei van Agaete leidt.
Rafael vergeet niet, hoe hij zag, “dat een grote man met een kind in een gekromde houding lag.” Het pré-Spaanse Agaete , “was een levendige plaats”. Aldus de samenvatting van archeoloog Valentin Barossa . Een dorp, dat reikt van de zee tot aan de bergtoppen, van 0 tot 1.000 meter en geconcentreerd op iets meer dan zeven strekkende kilometer en, net als in een maquette, concentreerde het leven, de ruihandel en de dood zich op een uniek - fabelachtig - vlak.
Het dorp produceert nu, een op een, op elke centimeter de antieke menselijke drukte. In de Calle El Canario, een naam die verre van toevallig is, een paar meter rechts van de Onbevlekte Ontvangenis-kerk (La Concepción), bevindt zich misschien wel, wat duizend jaar geleden de tuinstad was. In 1989 heeft Telefóncia er sleuven gegraven voor het aanleggen van telefoonkabels en in de Calle Canario kwam men muren tegen waarop men later de huizen van de Castillianen (Spanjaarden) heeft gebouwd.
Men zou kunnen zeggen, dat het huidige pand staat op het dak van het vroegere, en het is een feit, dat in de oude parochieboeken de verhuur voorkomt van die pre-Spaanse huizen aan derden, nadat men de eerste eigenaren van hun eigendom had ontworteld.
De woonkern had alles. Zonnig en wind beschut gedurende de dag, de zon verscheen er vanaf het middaguur en ging onder achter de horizon van Las Nieves, totdat ze werd opgeslokt door de achterzijde van Tenerife. Het is hetzelfde uitzicht waarvan tegenwoordig Flora Medina Viera geniet vanuit haar nederige, honderden jaren oude huisje waar ze woont en waarvan de kelders verloren gegaan zijn in de herinnering
Dit is, in het kort, de grote vindplaats Agaete, een villa (stadje), dat men denkbeeldig zou moeten kunnen optillen, om te zien, wat er onder het tapijt schuilgaat. Maar hert dorp heeft meer verrassingen. Als men door de Vallei gaat naar San Pedro en Vecindad de Enfrente, zou men zich de bedding met voortdurend water voor kunnen stellen met de opeenvolgende stroken met gerst, tarwe, linzen en erwten. Boven op het pad van La Rama (De Tak), om een rots halverwege de zee en Tamadaba, de zogenoemde Roque Bermejo (Vermiljoenrode Rots) bevindt zich een rij onzichtbare grotten, allemaal in steen uitgehouwen. Het is de woonkern van Bebique, of Bisbique (Scheidingsberg). Daar is de bouwkunst van de Canario’s de weg naar het eigentijdse ingeslagen. Omdat men toen al over wolkenkrabbers van zuivere natuursteen beschikte, met hoefde er alleen nog maar woonruimte van te maken.
Het complex is bijgevolg een onneembare steilte waar men de nabijgelegen verticale bergplooi, ook wel steile hellingen genoemd, benutte voor het kweken van alles.
San Pedro (gemeente Agaete): Los del Enfrente, anno 21ste Eeuw,
gelegen tegen de glooiing van de Bisbique in de Vallei van Agaete.
De opgangen, om hun huis binnen te gaan, zo denkt Barossa, liepen via houten steigers en ladders waarlangs zij naar boven gingen met hun karretjes. Ze beschikten over alles, van silo’s voor de opslag , tot aan plaatsen aan de achterzijde van het verschijnsel, voor het begraven van hun doden. Zo is daar de Cueva de Los Huesos (de Grot van de Botten). Boven, in het dennenbos, voorzagen zij zich van dennenappels, de palen, maar ook van de dieren en het fruit uit het bos. Beneden, naar het strand, zowel naar dat Las Nieves, evenals naar dat van Guayedra, bestond een begaanbare weg, waar men jacht maakte op lapas (zeeslakken), burgados (limpets) en vis. Bij vijf personen in een grot, moet Bisbique, in vol bedrijf, een bevolking gehad hebben van ongeveer 150 mensen. Van daaruit zag men, ertegenover, op de rechter wand van de Vallei, een niet minder belangrijke schuur; een steengroeve met molens waar zich momenteel Urbanización ‘La Suerte’ bevindt.
Als de nacht valt
Amelia Rodríguez, professor aan de Universiteit van Las Palmas de Gran Canaria en archeologe, gaat achter de aanwijzingen aan van de honderden cirkels die in dezelfde steengroeve zijn gekrast waar ook de ruwe stenen van de Concepción-kerk vandaan komen, want, alleen al vanwege de eenvoud van het getal, zoveel maal-werk was er niet voor slechts één woonwijk.
Het wordt donker. De terpen van het Maipés steken af tegen de begroeiing van de Vallei. Men lijkt nu terug te gaan in de tijd. De geluiden zijn die van eeuwen, een uil en de stilte. Men is op een plaats van de doden. Slechts de lichten van de Bisbisque ontbreken, of de nachtelijke bewaker van de molens in de steengroeve. Misschien is het wel het beeld uit de 11de Eeuw. Het Museo Canario heeft zijn Sala I de enige van dennenhout vervaardigde doodskist die er op Canarias bestaat; die, welke gevonden is in Maipés de Abajo. Het is het jaar 1008 na Ch., Europa leeft vol in de Middeleeuwen, Agaete in het voorgeborchte van de prehistorie.
Zie ook (in het Spaans):
http://www.grancanariacultura.com/portal/gcp.path?codcontenido=26990&codzona=3&codcategoria=23
en
http://www.bienmesabe.org/noticia/2010/Octubre/parque-arqueologico-del-maipes-de-agaete
´El Perola´ viert feest
AGAETE - zaterdag 2 juni 2012 - De winkel, annex bar, is - een dag eerder - 20 jaar geleden geopend en is bijna net zo populair in Agaete als het Fiesta de La Rama (Feest van de Tak), of de triptiek van Las Nieves. "Pizco a pizco" overwint men de crisis en viert men het efeméride (gedenkwaardige feit) met de klanten.
José Juan Jiménez, ‘Pepe el Perola (‘Jozef het Pannetje’) is euforisch dezer dagen, want men herdenkt de heropening - 20 jaar geleden - van meest karakteristieke winkel/bar van Agaete en misschien wel van het gehele Eiland, waarmee de voormalige lotenverkoper een reputatie heeft opgebouwd, door het meer dan een have eeuw oude interieur van de bar in stand te houden. “Ik wits niets van bars, maar op een dag kwam een nichtje van de eigenaresse me opzoeken en vertelde me, dat ze met de zaak wilde stoppen,” vertelt hij vanachter de toonbank terwijl hij rond het middaguur flesjes bier serveert aan de gebruikelijke klandizie uit de parochie.
Pepe Jiménez, ´el Perola´, in zijn bar in Agaete.
Een van de huurvoorwaarden was, dat het pamd moest blijven zoals dit was ten tijde van Antoniño, Fifí, en Nicolás Lasito, de voormalige eigenaren van de winkel. En zo zijn daar nog steeds de originele winkelschappen, de honderden flessen onder het stof, de weegschaal, de vitrines en de houten zitbankjes. Het is een levend museum, waar bejaarde collecties rum, cognac en wijn staan en, waarvan de etiketten nauwelijks nog te lezen zijn, omdat ze onder het stof en de spinnenwebben zitten. Ook is er in het etablissement een collectie Canarische sigarettenmerken te zien die men in de vorige Eeuw rookte.
Op de televisie, om het voetballen te bekijken; de koelkasten en een enkele modern cachivache (hebbedingetje) na, kan men zich aan het begin van de 20ste Eeuw wanen, of zelfs aan het eind van de 19de Eeuw, omdat het huis uit dat tijdperk stamt. Toeristen die er binnengaan kunnen de verleiding niet weerstaan, om hun fotocamera te trekken, om het interieur van de bar te fotograferen, of om el Perola zelf te portretteren, die al onsterfelijk moet zijn op foto’s die de halve wereld zijn overgegaan.
Hij, bescheiden als hij is, heeft alleen maar goede woorden voor ijn gebruikelijke klanten, die ook zijn vrienden zijn, hoewel het niet gemakkelijk is met hen om te gaan wanneer de bar vol is en iedereen gelijktijdig een bestelling plaatst. Het devies van El Perola is 'geduld', maar soms verliest hij dit en sale a relucir su mala uva ('laat hij zijn slechte druiven zien'), ofwel werpt hij een boze blik, die hij ook heeft.
Zijn populariteit als lotenverkoper is verveelvoudigd gedurende de afgelopen 20 jaar en, er is geen bewoner in Agaete die hem niet kent. Hij woont echter in El Valle (De Vallei) waar hij 45 jaar geleden is geboren.
'El Perola', bij het uitschenken van een uitstekende witte rum.
Nombrete (bijnaam)
In Agaete is het gebruikelijk een nombrete (bijnaam) te hebben en Pepe (Jozef) is daar niet aan ontkomen. Zijn broer gaf hem deze bijnaam al op jonge leeftijd en die stamt af van de naam die men in het dorp geeft aan de pan waarin men ijzer en cement mengt voor de bouw. Hij werkte als knecht en op een dag vroeg men hem, dit apparaat te halen en hij wist dit niet te vinden. “En sindsdien is Perola (Pannetje) me bijgebleven; herinnert hij zich gelaten.
“De zaak gaat goed, pizco a pizco (beetje bij beetje) gaan we vooruit, maar de crisis heeft ons tot hier gebracht,” zo verzekert hij. In deze twee decennia is er niet echt veel veranderd. Wat bij de drankjes veranderd is, is met name het flesje bier, de voordeligste manier, om te genieten en de warmte te bestrijden in deze dagen.” Voor een haastige lunch is er geen tijd, maar als men geduld heeft, kan men genieten van sommige uitstekende tapas: ropa vieja, konijn, speenvarken, kaas, tomaten van het kand, of aardappeltortilla.
“We gaan naar Perola; maar eens kijken wie we daar ontmoeten,” zeggen de bewoners van Agaete als ze van huis gaan.
Turismo heeft de Mirador de Degollada de las Palomas opgeknapt
TEJEDA - donderdag 31 mei 12012 - Het Patronato de Turismo (plm. VVV) van Gran Canaria heeft de herstelwerkzaamheden en de verbetering voltooid aan het uitkijkpunt: Mirador de La Degollada de las Palomas (Tejeda), dat in vergaande staat van verval verkeerde.
Zo heeft Gran Canaria de degollada - flessenhals (bergpas) van de duiven - verbetert vanwaar men een van de beste en mooiste uitzichten heeft op het landschap van het Eiland.
(Archieffoto's.)
De Gemeente Tejeda en het Patronato (VVV) willen nu de signalering verbeteren en zoeken ondernemers die ,“met de hoogst kwaliteit”, hun steentje willen bijdragen aan dit uitzichtspunt.
(Archieffoto.)
Melchor Camón.
De eilandminister van Toerisme, Melchor Camón, merkt op, dat het Eiland “voortdurend in perfecte staat moet zijn,” en, “dat al deze acties ertoe bijdragen, dat de ervaringen van de toerist ervoor zorgen, dat deze Gran Canaria aanbeveelt en het bezoek herhaald wordt,” Camón heeft eraan herinnerd, “dat er een hoge mate van herhaald bezoek van de toeristen is, om het eiland te leren kennen.”
Het Eilandbestuur maakt,
via een plan voor schoonmaak en wegmarkering,
26 archeologische vindplaatsen toegankelijk
voor het publiek
GRAN CANARIA - dinsdag 1 mei 2012 -Het Cabildo (Eilandbestuur) van Gran Canaria zal €56.000,= investeren in het fatsoenlijk maken en bewegwijzeren van 26 archeologische vindplaatsen en etnografische locaties van Gran Canaria, opdat het plaatselijke publiek en de toeristen kunnen genieten van dit erfgoed. Een project, dat het departement van Cultuur en Historisch Erfgoed, van eilandminister Larry Álvarez, via een openbare aanbesteding gegund heeft aan het bedrijf Arqueocanaria S.L. voor een bedrag van 56.000,= en wat uitgevoerd moet zijn voor 31 december 2012; met de optie, voor een verlenging met tien maanden.
De vindplaats op de Llano de las Brujas (Vlakte van de Heksen), in de gemeente Telde, is de eerste waarop medio mei 2012 een team van zeven medewerkers met de werkzaamheden zal beginnen, dit is de eerste locatie in zijn soort welke in 1994 geschikt is gemaakt, om bezocht te kunnen worden.
Llanos de Brujas (Arucas).
In deze enclave bevindt zich een samenstel van woonconstructies, in de zogenoemde vindplaats van Los Barros (De Leemgronden), dat bestaat uit wat eens een vestigingsplaats van de oerbewoners was. Ondanks, “dat het niet mogelijk is geweest, de aangetroffen overblijfselen te dateren, zoals Larry Álvarez heeft uitgelegd tijdens zijn bezoek aan de locatie eind april 2012, in gezelschap van technici van zijn departement en die van het bedrijf, dat de werkzaamheden gaat uitvoeren, heeft men kunnen vaststellen, dat tussen deze vindplaats en die van La Restinga, nabij zee, “er gegevens zijn van de Vierde tot aan de Negende Eeuw van onze tijdrekening."
Het verval en de verwaarloosde staat is voor iedereen zichtbaar, die het gebied nadert. Een situatie die, om redenen van velerlei aard, zich herhaalt op andere, soortgelijke vindplaatsen op het eiland welke onderdeel uitmaken van dit plan.
“Er is veel werk te verzetten,” erkent Álvarez als hij eind april 2012 over de Llano de Las Brujas praat. Feitelijk verwijst de eilandminister naar de “schoonmaakwerkzaamheden” en het aanbrengen van een compleet bewegwijzeringssysteem, omdat de omstandigheid wil, “dat men er ook nieuwe signalering moet plaatsen. Omdat in de loop van de jaren vandalen veel bewegwijzeringsborden uit de grond hebben getrokken.” Het aanduiden van deze ruimten, met voorlichtingspanelen in het Spaans, Engels en Duits, doet men in coördinatie met het Ministerie van Openbare Werken, van het Eilandbestuur. De toegang is vrij en gratis.
Volgens Larry Álvarez zijn deze 26 vindplaatsen, “een juweel, dat we moeten bewaren,” In het geval van de Llano de las Brujas, “is dit een doorgangsplaats die we veel duidelijker zichtbaar willen maken, zodat de mensen deze schoon aantreffen en in een toestand, alsof zij zelf de eerste verdedigers ervan zijn geweest.”
Het is een plan, dat de historische en toeristische waarde van dit erfgoed wil versterken. Ondanks de budgettaire beperkingen, garandeert Álvarez, “dat men zal blijven doorwerken aan het archeologische herstel , om een beetje meer te weten te komen over onze geschiedenis.”
De 26 locaties waar het Eilandbestuur via dit plan zal gaan ingrijpen zijn:
1. Cueva de la Furnia (Gáldar)
2. Botija (Gáldar)
3. Mugaretes del Clavo ( Gáldar)
4. Bocabarranco-El Agujero-La Guancha (Gáldar)
5. Roque Bentayga y Cuevas del Rey (Tejeda)
6. Caserones y Lomo de Caserones (La Aldea )
7. Punta Mujeres (San Bartolomé de Tirajana)
8. El Llanillo (San Bartolomé de Tirajana)
9. El Burrero (Ingenio)
10. El Tejar (Santa Brígida)
11. Llano de las Brujas (Telde)
12. Lomo de los Melones-La Garita (Telde)
13. Cuatro Puertas (Telde)
14. Tufia (Telde)
15. Arteara (San Bartolomé de Tirajana)
16. Cueva de los Candiles-Cueva Caballero (Artenara)
17. Los Letreros de Balos (Agüimes)
18. Pinturas de Majada Alta (Tejeda)
19. Guayedra (Agaete)
20. Cueva de los Canarios (Las Palmas de Gran Canaria)
21. Salinas del Bufadero (Arucas)
22. Acusa (Artenara)
23. Las Fortalezas (Santa Lucía de Tirajana)
24. Siete Lagares (Las Palmas de Gran Canaria)
25. Maipés de Arriba (Agaete)
26. Lomo de los Gatos (Mogán)
Een heilige en onaantastbare grot
ARTENARA (Gran Canaria) - zondag 29 april 2012 - Een onderkomen, uitgegraven in de stilte van een afgrond. Een schuilplaats in de geestelijke wereld van de antieke Canario’s. Daar, waar hoog boven de krater van Tejeda de alisios (verkoelende winden) waaien, heeft de grot van Los Candiles de geschiedenis van een volk in zijn wanden gekerfd staan.
De indrukwekkende grot rechtvaardigt de weg en het pad leidt alleen maar naar deze plek. Hier wilden ze deze oprichten temidden van de uitgestrektheid. In de, zo op het eerste gezicht, onneembare steilte van de verticale rotswand Chapin, tussen Artenara en Tejeda. Het smalle plateau bij de top heeft zijn begin en einde in Los Candiles. Het kan geen toeval zijn, dat deze klif een van de belangrijkste vindplaatsen is uit de prehistorie van de Canarische Eilanden en wereldwijd een van meest veelbetekenende, kunstzinnig ingekerfde rotsen, waar de oerbewoners zich op zijn rotswanden onsterfelijk hebben gemaakt.
Interieur van de Cueva de Los Candiles,
aan de noordzijde van de bergkom van Tejeda. Op de achtergrond de Roque Bentayga.
In een rechthoekig , kunstmatig uitgehouwen grot van 9 meter diep, 3,60 meter breed en 3 meter hoog hebben 322 omgekeerde driehoeken de tijd overleefd; vrouwelijk schaamhaar, dat de vruchtbaarheid symboliseert. Bovendien zijn er talrijke koepels en 32 nissen. Alleen het plafond en de vloer hebben geen inkervingen, waarvan er vele aan de boven- of onderkant een incisie hebben als een vulva. Deze wirwar van symbolen in de zwarte tufsteen ontleden, is als reizen naar een tijd die in nevelen is gehuld.
Een museum in de grotten van Cuatro Puertas
TELDE - dinsdag 17 april 2012 - Als er al in Telde een spectaculaire archeologische vindplaats is, dan is dat wel die van Cuatro Puertas.
Hoewel deze vindplaats verwaarloosd is; aan zijn lot is overgelaten, en de Gemeente er nauwelijks onderhoud pleegt, is deze locatie een bezoek meer dan waard. Momenteel heeft het Cabildo (Eilandbestuur) een project ter hand genomen, om dit grottencomplex om te toveren tot een historisch museum.
Het herkenningsteken van Cuatro Puertas betreft het aanzien van het Noordelijke gedeelte van de vindplaats; dat, waar een groot woonverblijf is uitgehouwen in de tufsteen en waarvan de vier toegangen naam geven aan de gehele enclave.
Het woongedeelte in het zuidelijke deel van Cuatro Puertas.
Maar de archeologische vondsten op de Montaña bermeja (Vermiljoenrode-berg) zijn veel meer, dan deze vier toegangen. In het zuidelijk deel verbergt zich een grottencomplex van grote afmetingen, dat van Los Papeles en, dat van Los Pilares, die vaak ongeloof oproepen bij de hoogst verbaasde bezoekers.
Dit potentieel ligt er al jaren onbenut bij, maar aan die situatie komt nu een eind. Het doel is, om hiervan een museum te maken, dat bezocht kan worden door groepen scholieren en toeristen, door het te voorzien van informatieve panelen en audio-gidsen welke men kan huren bij de ingang.
Culturele excursie:
De wegen die leiden naar Domingo Rivero González
LAS PALMAS DE GRAN CANARIA - donderdag 15 maart 2012 - In 1889 opent hij de deur van zijn woning aan de Calle Torres 10, nu als secretaris van de Arrondissementsrechtbank van Canarias en als nederig, onontdekte dichter. In 2012 zal zijn neef, José Rivero Gómez, op ditzelfde adres het Museum openen van de auteur van, 'Yo, a mi cuerpo'.
Alles betreffende deze man: zijn ernstige gezicht, lange benen en breedgerande hoed maken het moeilijk over hem te beginnen. Zelfs zijn poëzie bewaarde hij maar liefst dertig jaar, voordat deze redactioneel werd onthuld. Een kring schrijvers, bestaande uit Fernando Ramírez, Lázaro Santana, Andrés Sánchez Robayna, de gebroeders Padorno, Jorge Rodríguez Padrón en Manuel González Sosa heeft zich ingespannen om deze het daglicht te doen zien vanaf 1966 via monografieën en studies.
De erkenning is gekomen in 2006 met de publicatie van een door Alcantilado gemaakte selectie van zijn poëzie met een voorwoord van Francisco Brines. Als lid van de generatie uit de jaren 50 en winnaar van de Nationale Literatuurprijs, laat Dámaso Alonso zich al in 1966 uit over de kwaliteit van het sonnet, ‘Yo, a mi cuerpo’. Het sonnet is voor het eerst gepubliceerd in 1922, op de pagina’s van het tijdschrift ‘La Pluma’ van Manuel Azaña.
Nu gedenkt men de 160ste geboortedag van de auteur .
Een karikatuur van Domingo Rivero, door Fernando González
en te zien in het Museo Poeta Domingo Rivero.
Als stille adviseur van Tomás Morales, Alonso Quesada (vanwege hun voortijdige dood, heeft hij gedichten aan hen gewijd) en Saulo Torón, maar ook als aanhanger van Unamuno, was hij als een moeilijk te ontkurken fles champagne.
Zijn neef José Rivero en zijn echtgenote María Luisa Estévez, hebben er lang naar uitgekeken, om op 19 maart 2012 het Museo Poeta Domingo Rivero te kunnen openen, exact op de plaats waar zijn oude huis heeft gestaan, aan de Calle Torres 10 in Triana.
Rivero is daar in 1929 gestorven aan cholera, maar hij kwam uit Guía, maar is, feitelijk in 1852, geboren in Arucas.
Domingo Rivero.
De kamer, die overheerst wordt door zijn schrijftafel en Urania-typemachine, verkleint de afstand tot de secretaris van de Rechtbank, eerst als rapporteur van hoorzittingen en vervolgens als eerste griffier. En tussen alles op die schrijftafel, de posters van hanengevechten , waar hij liefhebber van was, met daarop de winnaars uit het Cuyás-circustheater.
“Domingo Rivero was als dichter een eiland op een eiland,” bevestigt Brines. En Eugenio Padorno, in 1998 de uitgever van ‘En el dolor humano’ (‘Poesía Completa’) van de schrijver, benadrukt in zijn studies de ‘Riveriaanse legende’.
In afwachting van een biografie, stelt de erfenis de onderzoekers in staat om de moeilijke jeugd van de dichter te ontrafelen, die vervolgens daaraan ten prooi valt en in het keurslijf van de poëzie komt te zitten.
Rondgang door het Museum
De rondgang door het museum opent met een krantenknipsel over zijn toetreding tot de Hoge School der Kunsten, samen zijn schildersdoos en een waardevolle set passers.
Naast zijn verzamelwoede, blijkt ook de eerste politieke aspiratie van de dichter: als hij in 1886 de oprichter is van het Comité de la Juventud Republicana (Comite van de Republikeinse Jeugd) van Las Palmas. Het jaar daarop vertrekt hij, vergezeld door zijn moeder, naar Parijs.
Uit getuigenissen van de familie blijkt, dat men de jongeman van zijn politieke grillen probeerde te verlossen, vooral de republikeinse. De Revolutie van 1868 leidde tot de troonsafstand van koningin Isabela II en het begin van de Zesjarige Democratie. Wat gebeurde er in Parijs?
Er zijn geen documenten, maar wel is er het raadselachtige gedicht over Domingo Rivero, dat jaren later aan hem gewijd is door Fermín Salvochea (1926) en dat verwijst naar de Grancanario met de heilige roeping van het anarchisme, revolutionair in Frankrijk.
In 1871 breekt gedurende 60 dagen de zelf ontketende beweging van de Comuna uit, die het Parijse politieke toneel vult met leuzen in het voordeel van het secularisme van de Staat en voor wetten tegen het privé-eigendom.
“En temidden daarvan is Spanje onderworpen en slaperig, in mijn herinnering, komt de gedachte aan het verleden terug,” schrijft Rivero aan Salvochea.
Stiekem blijft hij ook aanhanger van het Cantonalisme (1925), een stukje getuigenis van de revolutionaire lucht die de auteur heeft ingeademd, nostalgisch, maar nu oefent hij het beroep van rechtbanksecretaris uit; die, in gedachten en werk bewaakt is.
Medeplichtigheid
Alvorens in het museum uit te komen bij de Londense papieren, maken we een stop is de zaal van Torres 10.
Domingo Rivero zoekt de literaire medeplichtigheid van het modernistische trio: Tomás Morales, Alonso Quesada en Saulo Torón.
De auteur van ‘Kroniek van de stad en de nacht’, de griffier van de Engelsen, redt de in zijn kantoor de van Rechtbank verborgen dichter.
In ‘De bedevaart van de routine’ geeft Rivero blijk van zijn toewijding aan Quesada en herinnert hij zich de tuberculose als hij schrijft: "A veces, en la calle, al vernos un instante/a la hora en que el trabajo breve tregua nos daba,/nimbado de emoción el pálido semblante, sus versos más recientes erguido recitaba." (“Soms, in de straat, als we elkaar even zagen /op dat moment gaf het werk ons een korte adempauze/ het bleke gezicht in een lichtkrans van emotie, zijn pas gemaakte gedichten reciterend.”)
Ook treffen we de oudste editie van ‘Las Rosas de Hércules' van Morales, van wie hij riep: "Yo que el Dolor conozco, /en su clemencia creo". (Ik, de de Pijn kent,/ in zij clementie geloof ik.”
Hun vroegtijdige dood deed Rivero nog verder verdrinken in zijn creativiteit als weeskind..
Een reis via zijn literatuur brengt ons bij ‘Las flores del mal’ van Baudelaire, een vervloekte vertaling door Eduardo Marquina, de eerste in Spanje van een boek voor geselecteerde lezers gezien reikwijdte ervan en de allerlaatste moderniteit.
Daarnaast, onder dezelfde kristallen vaas, in een eerste editie het mythische werk:‘La poesía francesa moderna’, van Enrique Díaz-Canedo en Fernando Fortún.
De volgende attractie heeft te maken met zijn reis als jongeling naar Londen, met de muziekprogramma’s van Covent Garden, de bijbehorende toneelkijker en het originele bewijs dat studies certificeert aan het University College, London, aan de Faculteit van Kunsten en Rechten, in 1873.
Het avontuur in het buitenland van de auteur van, ‘A Francia Vencedora’ (1918) (‘Naar Overwinnend Frankrijk’), wordt afgesloten met een universitair verblijf tussen Sevilla en Madrid, waar hij Rechten studeerde.
De dood van zijn zoon
In 1929 toont een - heimelijk door zijn familie genomen - foto, het portret van een oude Domingo tijdens een zondag op zijn boerderij in Los Hoyos. Het is zijn laatste foto. De dood van zijn zoon Juan (1928) heeft hem in een diepe droefheid gedompeld. Door hem geïnspireerd, bereidt de dichter de uitgave van zijn poëzie voor. De pijnlijke verdwijning bewaart hij voor altijd in zijn geschriften, als hij in zijn binnenste uitschreeuwt: "La muerte es el soberano consuelo al dolor humano./Para mis ojos vacíos". (“De dood is de soevereine trots voor de menselijke pijn. Voor mijn lege ogen.”)
Domingo Rivero overlijdt in 1929.
Dertig jaar lang verblijft de poëzie van Rivero in het donker van een brandkast.
De gebroeders Padorno, eerst Miguel, en later Eugenio, zijn de eersten die de complete poëzie in handen krijgen voor het analyseren, sorteren, en uitgeven.
De reden voor een dergelijk lange pauze?
Zijn neef benadrukt, “dat men garanties nodig had voor een intensief onderzoek,” en, “het toeval deed ons uitkomen bij de gebroeders Padorno.”
Unamuno komt in 1910 naar Gran Canaria, om deel te nemen aan de Juegos Florales (Bloemenspelen). De omstreden denker en schrijver heeft een ontmoeting met Domingo Rivero op zijn boerderij.
Het museum heeft op een bevoorrechte plaats de Parijse editie van: ‘De Fuerteventura a París’, evenals een brief van de uit Salamanca afkomstige hoogleraar.
De Grancanarische auteur ontmoet hem op de havenpier van La Luz, als Unamuno op weg is naar zijn majorero ballingschap (op Fuerteventura).
Francisco Brines spreekt over die relatie: “Daarmee zien we, dat de grote denker en dichter op Domingo Rivero, die negen jaar ouder is dan hij, zijn eerste invloed had; vele jaren, voordat hij zijn meesterlijke ‘Cernuda’ schreef.
Ook kunnen we zien, dat de Canarische dichter, net als de twee eerder genoemden, tot de Engelse poëzie kwam en zelfs enkele gedichten uit het Engels vertaalde.
Vertalingen
Het is Eugenio Padorno die aandringt op de Engelse periode van Rivero en, hij verwijst naar de metafysische meditatie, naar zijn aandacht voor het lezen en vertalen van Shakespeare en voor de nieuwelingen uit dat tijdperk, Thomas Hardy (1840-1928) en Rupert Brooke (1877-1915).
Een kosmopolitische instelling, die in zijn woonplaats en daarbuiten wordt weerspiegeld in de dienst die de rechtbanksecretaris bewijst aan zijn vriend Juan León y Castillo, ingenieur van de La Luz-haven, met de vertaling van rapporten van de Engelse onderneming die belast is met het bouwproject van de nieuwe pier.
Het is uitgerekend Rivero die het opneemt voor Juan als deze, vanwege een meningsverschil, in ongenade valt bij zijn invloedrijke broer, Fernando León y Castillo. De veelbesproken crisis tussen de Grancanarische liberalen resulteert erin, dat de ingenieur op een zijspoor beland, hoewel hij vergezeld is gebleven door een kleine groep vrienden. Uiteraard antileonistas (tegenstanders van León), een delicate positie, gezien de lange arm van de minister uit Telde (twee keer: 1 x Overzees en 1 x Regeringsleider), diplomaat voor Noord Afrika en Markies de Muni.
Zijn brillen, zijn sigarettenkoker, een kistje met munten voor dagelijks gebruik, de wandelstok, de inktpotjes, de ex libris, een selectie uit zijn gedichten aan de wand bevestigd, zijn toetreding tot het College van Advocaten, de kwitantie van zijn abonnement op dagblad ‘La Provincia’, het zakhorloge… Een collectie van 3.000 boeken die verzameld is uit de bibliotheek van de familie, met speciale aandacht voor die welke afkomstig zijn uit de collectie van de echtgenote van de dichter, Nieves del Castillo Olivares y Fierro.
Een klein, intiem museum, maar ook met een belangrijke collectie karikaturen zoals die gebruikelijk waren bij de redactie van het tijdschrift ‘La Crónica’, dat Juan Rivero leidde, vooral die welke gewijd zijn aan de dichter zelf; een museum, met een borstbeeld van de artiest Manolo González; een kat die de dichter wijde aan Pepe Dámaso; portretten, de meeste van zijn tijd in Engeland.
De wegen die naar Domingo Rivero leiden zijn kronkelig en hebben veel aftakkingen.
Gemeente verzoekt Eilandbestuur om versnelling projecten Las Fortalezas en Tenefé
SANTA LUCÍA DE TIRAJANA – woensdag 22 februari 2012 - De wethouder van Historisch Erfgoed, Francisco García, heeft op maandag 20 februari 2012 de minister van Cultuur en Erfgoed, Larry Álvarez, van het Eilandbestuur - bij zijn bezoek aan de gemeente - gevraagd, “door te gaan met het subsidiëren van het Voorlichtingscentrum van Las Fortalezas en de opgravingen ter plaatse, vanwege het belang dat deze hebben voor onze geschiedenis en die van heel Gran Canaria.”
Burgemeester Silverio Matos vergezelde de minister bij zijn kennismaking met de Salinas van Tinefé (zoutpanen) in Pozo Izquierdo, die eveneens zijn uitgeroepen tot Cultureel Erfgoed. Álvarez heeft laten weten, deze zoutpannen te leren kennen, die geconstrueerd zijn in kleigrond en die dateren uit het eind van de 17 de eeuw; evenals het project, dat men daar ontwikkelt; een opleidingswerkplaats, waar een twintigtal jongeren werkt aan het hergebruik van de zoutpannen en het herstel van de zoutwinning, waarbij zij zich dan gelijktijdig ontwikkelen tot nieuwe zoutmeesters.
De Gemeente heeft toegezegd de overheidsconcessie voor de exploitatie van de zoutpannen aan te zullen besteden, als de opleidingswerkplaats eenmaal is gevestigd, zodat deze leerlingen door kunnen blijven gaan met de exploitatie ervan, en met het Eilandbestuur de bewijzering kan verbeteren.
Na het bezoek aan Tenefé is men naar het hoger gelegen gedeelte van de gemeente gegaan. Francisco García bevestigde, “dat Ansite een beschermd natuurpark is wat is uitgeroepen tot Cultureel Erfgoed, dat zich uitstrekt over 10 hectare en beschikt over ruim tachtig grotten. Het bevindt zich in het hooggelegen gedeelte van de gemeente en het was lange tijd vergeten, totdat men heeft besloten er een voorlichtingscentrum te bouwen, vanwege de archeologische opgraving ter plaatse en het grote, historische belang ervan.”
De wethouder heeft de minister gevraagd, dat het Eilandbestuur belangstelling blijft hebben voor het Voorlichtingscentrum van Las Fortalezas en voor de archeologische opgraving, zowel door het subsidiëren en de openstelling van het pand en, dat men een aanbesteding verricht voor de inrichting van een museum in het in aanbouw zijnde pand, waarvan de bouw op het punt van voltooiing staat.
Investering
De vindplaats van Las Fortalezas ( (La Fortaleza Grande, La Fortaleza Chica en La Fortaleza Titana) is voor het grootste gedeelte eigendom van het Eilandbestuur van Gran Canaria, dat in de afgelopen jaten ruim €430.000,= heeft geïnvesteerd in de enclave met: de uitwerking van een museaal project (€35.000,=); de eerste fase van het geschikt maken voor de publieksopenstelling en de historische documentatie van de vindplaats (€49.875,=) en de bouw van een bezoekerscentrum, waarvan de voltooiing is voorzien in de loop van 2012 en waaraan men €345.295,= heeft bijgedragen.
Naast zjn historisch belang – velen identificeren Ansite als de plaats waar men de laatste episode heeft geschreven van de Conquista (Verovering), waarbij Gran Canaria is ingelijfd bij de Kroon van Castillië – telt de vindplaats natuurlijke, evenals en kunstmatig aangelegde, grotten die gebruikt werden als woning, of begraafplaatsen; maar ook, goed geconserveerde graanopslagplaatsen en grotschilderingen op tal van oppervlaktestructuren, vooral in woningen.
Ter hoogte van La Fortaleza Grande bevinden zich bovendien cirkelvormige constructies voor het houden van erediensten w
elke toegankelijk zijn via kunstmatig aangelegde trappen, die het geheel het aanzien geven van een fortificatie.
“Dat maakt Las Fortalezas tot een van de weinige vindplaatsen op Gran Canaria waar de bezoeker gelijktijdig veel culturele uitingen van de antieke bewoners van het Eiland kunnen bewonderen, samen met de uitstekende milieuomstandigheden, het unieke landschap, de toegankelijkheid ervan en de nabij gelegen interessante gebieden, die het tot een waar cultureel park maken waarvan het Eilandbestuur besloten heeft, dit te versterken," egt Larry Álvarez uit, die de “ betrokkenheid” van het Eilandbestuur bij het Erfgoed van Santa Lucia de Tirajana benadrukte, waartoe ook de salinas (zoutpannen) van Tenefé behoren; een van de andere locaties, die op maandag 20 februari 2012 zijn bezocht en waar de Canarische Regering eerder al aan heeft bijgedragen.
Tenefé
Als ze in uitstekende staat verkeren, kunnen de salinas (zoutpannen) van Tenefé jaarlijks tot wel 350.000 zout produceren. Ze zijn aangelegd aan het eind van de 18de Eeuw, om de pekelindustrie van de visserij op de Canarisch-Saharaanse visbank van zout te voorzien, maar met de crisis in de sector, in de jaren zeventig van de vorige eeuw, richtte de productie ervan zich oo de binnenlandse consumptie, zowel voor huishoudelijk gebruik, alsmede voor semi-industriële activiteiten.
Wat men nu wil bereiken, is het herstel van het grote potentieel ervan. Daartoe heeft de Gemeente een opleidingswerkplaats opgericht voor de vorming van jongeren, met het doel. dat zij zich kunnen wijden aan de productie van zout.
“Het is een prijzenswaardige inspanning bij de aflossing van een generatie en voorkomt, dat men praktijkervaring verliest die deel uitmaakt van ons immaterieel erfgoed,” zo benadrukte Álvarez, die bovendien herinnert, “aan het belang van het ‘levend houden’ van een ecosysteem, dat door zij aard verdwijnt, als er geen activiteit plaatsvindt.”
De salinas, die beantwoorden aan het soort zoutpannen op kleigrond van mediterrane oorsprong, produceren diverse soorten zout, inclusief het zogenoemde “Flor de Sal, dat hoge prijzen scoort op de markt, vanwege de gezonde sporenelementen en uiteraard de hoge kwaliteit.
De productieoppervlakte van 14.250m² heeft o.a. een verdeling van 386 kleibassins (kristaliseer-bekkens), een irrigatiesysteem, vier kooktoestellen (condensatoren ) van 4.930 m², een magazijn en een zoutwinnerswoning.
‘Franco sliep op het landgoed’
TELDE - zaterdag 11 februari 2012 - Lang voordat het landgoed San Rafael de krantenkoppen in de dagbladen haalde en de Rechtbank er zijn intrek nam, was het een boomgaard met Canarische vijgenbomen, ofwel de wijk Caserones.
Manuel Amador en Carmelo Martel koesteren hun herinneringen aan dat andere beeld, en ze bekennen, dat ze zich verlaten voelen vanwege de verwaarloosde aanblik die het landgoed biedt op deze vrijdag 10 februari 2012. Het was zo belangrijk, dat tussen zijn muren Franco heeft geslapen.
“Jawel mijnheer, generaal Franco was hier en heeft op het landgoed geslapen, hij en don José waren goede vrienden.”
Carmelo verwijst naar kolonel Jesús Ferrer Jimeno, een Valenciaan die huwde met de dochter van de eigenaar van het landgoed, Carmen Rodríguez González.
Franco benoemde hem tot burgergouverneur van Las Palmas enkele uren voordat hij naar Marokko vertrok voor het plegen van de staatsgreep van ’36 en later herinnerde hij zich hem opnieuw, om hem tot burgemeester van Las Palmas de Gran Canaria te benoemen, van 1940 tot 1942.
Het beeld is somber.
Alleen de drakenbloedbomen en de cactussen
aan de voorzijde van het huis zijn frisgroen.
Eerder al was hij burgemeester van Salamanca, midden in de oorlog, zoals Juan José Laforet opmerkt, de officiële kroniekschrijver van Gran Canaria.
“Hij was een harde man, recht door zee, een doener en heel punctueel, “ zo herinnert Carmelo Martel zich.
Zeker is, dat don Jesús zich in zijn graf zou omdraaien, als hij zou kunnen zien hoe de verwaarlozing heeft toegeslagen op het hele landgoed; een verwaarlozing, die begon, toen de Gemeente het in 2004 heeft verworven na een omstreden ruil, die nu geannuleerd is.
“Hier werd alles geplant waar de mond om vroeg,” brengt Martel in herinnering, die gekomen was, om het halve landgoed, samen met de eigenaars, aan te planten. “Het meeste waren sinaasappelbomen en bananenplanten, zo merkt Amador op.
Het was het tijdperk waarin de sinaasappels van San Rafael, die de bewoners kenden als Barrranco Secco, geëxporteerd werden , zelfs naar Engeland.
Van dit alles resteren slechts de herinneringen en 141.000m² met rijenlange verdroogde fruitbomen “De bomen zijn zo droog, dat men ze alleen nog maar uit de grond kan trekken.”
Hotel Madrid
LAS PALMAS DE GRAN CANANARIA - woensdag 1 februari 2012 - Gasten die een spoor nalaten. Gregory Peck en ‘La Pampanini’ waren niet de enigen, maar degene die de meest onuitwisbare indruk heeft achtergelaten als gast van Hotel Madrid, was generaal Franco, toen die, op 17 juli 1936, met zijn gezin zijn intrek nam in kamer nummer 3.
De onbegrensde grootsheid van het Plaza Cairasco; het majestueuze, modernistische Gabinete Literario en de vrolijke, feestelijke sfeer van het terras van Hotel Madrid vormt een onweerstaanbare driehoek voor de passant die zich wil laten meevoeren met deze kenmerkende schoonheid in het hartje van Las Palmas de Gran Canaria. Het is half twaalf ‘s middags op een maandag voor Kerstmis en in de winkels in en rond de Calle Mayor de Triana gonst het van impulsieve kopers die niet met hun kerstinkopen willen wachten tot het laatste moment.
De toevloed van auto’s die vast komt te zitten op de rondweg van de barranco de Guiniguada, ziet eruit als een zich langzaam voortbewegende kudde olifanten. Geluiden van claxons van auto’s en motoren zijn tot in de omliggend straten te horen, maar in de kamers van Hotel Madrid heerst stilte en rust, die slechts verstoord wordt door het passeren van een haastige ober.
Aan de bar, die ook fungeert al receptie,
laat Paco Yanez, die Hotel Madrid samen met zijn broer Vladimir beheert,
me een ingelijste afbeelding zien van de verbouwing
het hotel dezelfde hoogte bezorgde als de omringende panden.
In plaats van de drie etages nu, beschikte men toen over twee verdiepingen
en het platte dak was voorzien van een enorm, piramidevormig dakraam,
dat het daglicht binnenliet.
Ook toont hij mij een kalender van grote afmetingen waarop diverse bekende artiesten hun persoonlijke indrukken hebben willen achterlaten als eerbetoon aan het hotel. “We zijn van plan deze in 2012 in boekvorm uit te geven,” laat een trotse Paco Yánez weten, terwijl hij langzaam de enorme kalenderbladen de revue laat passeren. Een artistieke visie op Hotel Madrid voor elke maand van het jaar.
Minuten eerder, gezeten op het terras, dat zich over de volle lengte van de gevel uitstrekt, heeft Yánez me krantenknipsels laten zien, om te onderbouwen dat Madrid in de zomer van 1900 is geopend als Café, tien jaar eerder dan op het visitekaartje staat vermeld. Dus had men het honderdjarig bestaan van het etablissement al 11 jaar eerder moeten vieren, en niet in bijna een jaar geleden, zoals ze gedaan hebben, maar dan wel als hotel, “Het is me niet helemaal duidelijk, of in de tijd Madrid uitsluitend als café functioneerde, of ook als hotel,” zo merkt Paco op, terwijl hij nog meer krantenknipsels laat zien.
Wat voor Paco wel duidelijk is, is, dat Hotel Madrid sinds de opening beschikt over een kosmopolitische uitstraling. In de krantenadvertentie waarin de opening wordt aangekondigd, staat, dat men ook vrouwen binnenlaat, iets wat in die tijd ongehoord was. Sindsdien is het etablissement bezocht door ontelbare reizigers, eilandbewoners, Spanjaarden en buitenlanders, die binnen haar muren niet alleen onderdak en voeding vonden. Misschien, dat ze nu afgezwakt zijn en minder plaatsvinden, met het oog op internet, maar de tertulias (gezellige bijeenkomsten van stamgasten - literaire kring/club) die in Hotel Madrid hebben plaatsgevonden, zijn legendarisch.
Gregory Peck en Balmes, legenden in de salon van het hotel.
Bij het bekijken van de ontelbare foto’s en portretten die de wanden van Hotel Madrid sieren, is als het lezen van een geschiedenisboek. Net zoals een kind een nieuw stuk speelgoed demonstreert , zo geniet Paco Yánez, als hij via deze afbeeldingen de legende van Hotel Madrid verbeeldt.
Gregory Peck als kapitein Ahab.
Terwijl Paco sommige details van deze legende vertelt, stop ik voor een oude foto met bruinkleurig oxidatie-vlekken die het verweerde gezicht laat zien van een oudere Gregory Peck met het onmiskenbare uiterlijk van kapitein Ahab, en ik kan het niet nalaten Paco naar hem te vragen: “Destijds , toen hij hier kwam voor de opnamen van Moby Dick, logeerde hij toch niet hier? “ “Nee, nee; hij logeerde hier niet, maar kwam wel vaak naar het hotel voor een drankje en een praatje,” antwoordt Paco me, terwijl hij naar de foto kijkt.
Meer nog dan op het portret van Gregory-Ahab, fixeer ik me op een gigantische poster van de film ‘Tirma’, die achter de toog van de bar hangt; en die op het eiland gedraaid is in 1954, met in de hoofdrol de actrice Silvana Pampanini. En die voorwerp was van een van de meest sappige en exentrieke anekdotes die Hotel Madrid koestert, net zoals Emilio González Déniz vertelt in in ‘Crónicas del salitre’, een weergave van de gebeurtenissen op de Canarische Eilanden in de Twintigste Eeuw.
Silvana Pampanini.
Scarlett Johansson.
Silvana Pampanini was voor de film in de vorige eeuw, wat tegenwoordig Scarlett Johansson is: een actrice ,die wat er ook gebeurde, in passionele huilbuien uitbarstte; met dit verschil, dat Johansson meer acteertalent heeft, dan haar Italiaanse evenknie, die uiteindelijk optrad in B-films met de air van een diva die nooit de status bereikte van andere Italiaanse actrices, zoals Sofia Loren, of Gina Lollobrigida.
'La Pampanini'
Toen ze arriveerde in de suite van Hotel Madrid, die alleen al de grootste kamer was en die zich op de hoogste etage van het hotel bevond, eiste ‘La Pampanini’, dat er muziek in haar kamer te horen zou zijn, en dan niet die van een grammofoon, maar live. Het probleem was, dat er op dat moment geen piano’s voorhanden waren op het eiland en, dat men op Tenerife op zoek moest naar een vleugel. Het tumult dat ontstond bij de aankomst van de piano, eerst op de Las Palmas pier en vervolgens in de omgeving van het Plaza Cairasco en de Alameda de Colón, was niets, vergeleken bij de ophef die ontstond toen de piano door een hijskraan naar de suite van de Italiaanse diva werd getakeld.
Maar Gregory Peck en ‘La Pampanini’ waren niet de enigen die als gasten in Hotel Madrid verbleven en die een onuitwisbaar spoor hebben achtergelaten in de geschiedenis. Zoals blijkt uit een blad uit het Hotelregister , waarvan een kopie eveneens op de wanden prijkt, heeft op 17 juli 1936 generaal Franco zich, met zijn gezin, ingecheckt op kamer nummer 3. Franco was vanuit de Comandancia Militar de Canarias van Santa Cruz de Tenerife naar Las Palmas gekomen voor het bijwonen van de begrafenis van de militaire gouverneur van Gran Canaria, generaal Balmes, die onder verdachte omstandigheden was gestorven, door zich per ongeluk met een pistool in zijn eigen maag geschoten te hebben.
Generaal Balmes.
Er is - en er wordt ook tegenwoordig nog - veel gespeculeerd over dit veronderstelde ongeluk, dat niet meer lijkt dan een toevallige omstandigheid, die Franco als perfect excuus kon gebruiken, om naar Las Palmas te reizen. De volgende dag vertrok Franco per schip - en niet in een auto, omdat men hem had gewaarschuwd voor een mogelijke aanslag ter hoogte van de tunnel bij Playa La Laja, naar het vliegveld van Gando, en vandaar naar Tetuán, om in Casablanca aan boord te gaan van de Dragon Rapide, om zich aan het hoofd te plaatsen van het Spaanse Leger in Marokko en van de staatsgreep die uitmondde in een lange en wrede burgeroorlog, welke drie jaar duurde.
Momenteel is hotelkamer nummer 3, waar de het gezin Franco verbleef in de nacht dat men de Staatsgreep voorbereidde - waarbij het twijfelachtig is, of men daar lang heeft verbleven -, een van de kamers die men aan gasten verhuurt en van waaruit men een onmetelijk uitzicht heeft over het hotelterras , het Plaza Cairasco en op het Gabinete Literario.
Schrijvers, journalisten, politici, acteurs, scenarioschrijvers, directeuren, zangers, filosofen, artiesten en andere persoonlijkheden hebben hun kortstondige spoor achtergelaten in Hotel Madrid, dat ligt op een eiland halverwege drie Continenten.
Reizigers , die dit verloren kruispunt midden in de oneindige Oceaan tot een iets meer betekenisvolle en meer bewoonbare plaats gemaakt hebben.
