---

Wie is... Max Waltert Cordani?

AGAETE - donderdag 26  februari 2015 - Max is op 29 december 1937 als derde kind geboren in het dorp Niederuzwil in het Kanton Sankt Gallen in Zwitserland als de zoon van de smid Ernst Waltert en diens Italiaanse echtgenote Philomena Cordani. Max heeft een oudste zus Heidi, een oudere broer Edi (Edwin), en onder hem komt nog broer Arthur. Heidi en Edi wonen in Amerika, Arthur woont nog steeds in Zwitserland, en Max... die woont in de Vallei van Agaete op het Gelukzalige Gran Canaria waar wij hem op 24 februari 2015 hebben geïnterviewd in zijn kunstenaarswoning, om het onderstaande portret van hem te maken; nu eens niet in water- of olieverf, maar met woorden en foto’s.

Als er een Niederuzwil is, dan is er volgens goed Zwitsers gebruik, ook een Uzwil en een Oberuzwil, maar Max is opgegroeid in het protestante gezin in Niederuzwil, waar zijn vader zoals gezegd dorpssmid was en zijn moeder volgens Italiaanse traditie een trouwe huismoeder.

Max, samen met kater Pedro, tijdens het interview in zijn kunstenaarswoning in Urbanización 'La Suerte ' in de Vallei van Agaete, op dinsdag 24 februari 2015.
Max doorloopt in Niederuzwil de Primäre en de Sekundäre Schule en op 15-jarige leeftijd is hij aldaar in dienst getreden als leerling vertegenwoordiger in de stoffenhandel van de weverij van de Firma Friedrich Huber A.G., in een studeer/werk-dienstverband, waar hij - na nog een jaar een vast arbeidscontract te hebben gehad - op 19-jarige leeftijd zijn vleugels uitslaat, omdat de Zwitserse bergwereld hem te klein lijkt.

                                    Warenhuis Harvey Nichols & Co, Londen.
Jong als hij is, werkt Max - via school aangemeld -  dan een jaar (van 1958 tot 1959) in Londen als leerling verkoper op de stoffenafdeling in het warenhuis van Harvey Nichols & Co, (nabij het beroemde Harrods). Voornamelijk om zijn kennis van de Engelse taal op te vijzelen.
                                         Niederuzwil en de Evangelische Kirche.

Max is 20 jaar oud, als hij weer in  Niederuzwil is teruggekeerd van zijn Londens avontuur, maar de grote wijde wereld blijft hem intrigeren en als leerling-receptionist werkt hij dan drie maanden in een hotel in Brunnen aan het Vierwoudstedenmeer; en via een personeelsadvertentie in een horeca-magazine komt hij - mede door zijn fraaie handschrift, maar vooral dankzij zijn talenkennis in woord en geschrift, Duits, Frans en Engels, vloeiend Zwitserduits en Italiaans sprekend, en dan ook al basiskennis van de Spaanse taal hebbend - terecht als receptionist in Hotel ‘La Reserve & Hotel Suise’ in, of all places: Monte Carlo! (Grace Kelly is dan zopas, door haar huwelijk met Prins Rainier Grimaldi, Princesse Grace de Monaco  geworden).
  
                Ernst Waltert                           Philomena Cordani           Max Waltert-Cordani (1960)
Het is 1960 als Max vanuit zijn Monegaskische avontuur - terug bij zijn ouders in  Niederuzwil - in dienst treedt als vertegenwoordiger van de exportafdeling van de machinefabrikant Siber Hegner &Co. een AG in Zürich. Van 1963 tot 1968 is hij  leider van de expeditieafdeling van de Firma Swisstool AG, eveneens in Zürich en van 1968 tot 1979  is Max assistent-transportleider bij de Amerikaanse Firma Phillips Petroleum International AG. Zürich., waarbij hij eind december tijdens een super koude Nederlandse winter in de haven van Rotterdam olietanks moet inspecteren.

Van 1979 tot 1986  is Max Waltert Cordani dan werkzaam voor de makelaardij Uto-Ring bij diverse afdelingen (Verkoop, Makelaardij, Boekhouding).

In 1973 is, ten gevolge van een verkeersongeval op 20 oktober, de vader van Max overleden. Dit verandert het leven van de familie Waltert volledig. Zus Heidi en broer Edi zijn getrouwd en wonen in Amerika, zijn broer Arthur blijft in de ouderlijke woning wonen, en de moeder van Max raakt in een diepe depressie na het verlies van haar echtgenoot, waar - na vijf maanden - de vrijgezelle Max besluit, zijn moeder in huis te nemen in Zürich.
  
  
  

Zoals op te maken is uit de foto’s bij dit artikel, is Max - niet onknap! - ten naaste bij ook werkzaam als freelance fotomodel. Het is dan, als de huisarts aanraadt, dat hij - in  het  belang  van de gemoedstoestand van zijn moeder - samen met haar de donkere en sombere wintermaanden in Zwitserland ontvlucht en een paar maanden gaat verblijven in zonniger oorden, elders in Europa.

Max gaat naar een reisbureau in Zürich en wordt aangeraden naar de Canarische Eilanden af te reizen. Wat zegt u? Canarische Eilanden? Waar is dat?
                                                   San Agustín. Gran Canaria
Moeder en zoon brengen die winter dan door op Gran Canaria in San Agustín.

Als kind heeft Max al uitstekend kunnen tekenen en ook als hobby schildert hij niet onverdienstelijk.

Tijdens zijn eerste tentoonstelling - een gemeenschappelijke - onder het motto: ‘Züricher Künstler in Züspa-Lyrint’, begint zijn furore als kunstschilder.

 

                                                                                                 "Mein Freund Marlon"(Brando)
                                              San Agustín. Gran Canaria
“Ich verlasse die Schweiz!”
In 1973 hebben ze hun winterverblijf op Gran Canaria in de maanden december en januari en in 1975 verblijven moeder en haar vrijgezelle zoon dan voor de tweede keer, twee maanden in San Agustín; en nadat zijn moeder hierdoor weer voldoende levenskracht en moed heeft opgedaan om het leven als weduwe aan te kunnen, is het in maart 1975, dat Max - dan  overtuigd door het bevoorrechte klimaat op het eiland van de Eeuwige Lente - serieus en van harte gemeend uitroept: “Ich verlasse die Schweiz!”
 
 “…we hebben taalonderwijzers nodig.”
Maar Max doet dit niet, alvorens eerst op Gran Canaria geïnformeerd te hebben naar de mogelijkheden, om hier in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. “Dat zal geen probleem zijn, we hebben taalonderwijzers nodig!!!”

In 1976 vestigt Max zich dan op het eiland. De koers van de peseta is laag en die van de Zwitserse Frank staat hoog en van zijn spaargeld levend, brengt Max de eerste maanden door in zijn nieuwe leefomgeving en betrekt samen met zijn vriend en toenmalige levenspartner Tato Antunez een huurappartement in Las Palmas de Gran Canaria, waar hij ondertussen via een privé-instituut Spaans leert.

Het is 1978, als in dagblad ‘La Provincia-Diaro de Las Palmas’ een personeelsadvertentie verschijnt waarin een im- en exportfirma vraagt om een secretaris die minimaal vier talen beheerst. En daar het personeel uitsluitend Spaans spreekt en Max de taal nog niet volledig machtig is, houdt hij het bij deze collega’s vier maanden als werknemer uit.
Leraar
Het is dan van 1976 tot 1977, dat Max leraar Engels is aan de Academia ‘One Twelve’ in Las Palmas de Gran Canaria. Hij heeft hier gesolliciteerd met de mededeling, dat hij van beroep geen docent is; “Dat geeft niets, u spreekt tenminste Engels!”

In 1977 is de eigenaar van de school  met de noorderzon vertrokken en het taleninstituut houdt op te bestaan.
Max rijdt geen auto  en  met de bus was het dagelijks twee uur heen en twee uur terug, om hier twee uurtjes les te geven (drie keer per week).
Het is dan, dat Max in 1978  - via zijn  leerlingen - aan een baan geholpen wordt waarin hij, in vaste dienst van het ‘Palm Beach’-hotel in Maspalomas, geacht wordt, de directieleden en het hotelpersoneel kennis van de Teutoonse taal bij te brengen. Hij doet dit tot 1980.

In de jaren 1981/1982 is Max dan leraar Engels aan het Colegio Balear op het industrieterrein: Poligono de San Cristobal in Las Palmas de Gran Canaria.

1983 is het jaar waarin Max een chalet koopt in Urbanización ‘La Suerte’ in de wondermooie Vallei van Agaete.
Via een vriend - die hem attendeert op een personeelsadvertentie in het al eerder genoemde dagblad -  solliciteert Max in dat jaar naar de functie van leraar Duits en Engels bij de Academia ‘Stillitron’, in de Calle Juan María Duran, 33, in Las Palmas de Gran Canaria, waar hij werkzaam is tot 1994.
Sinds 1994, dan 57 jaar oud, werkt Max als privéleraar Duits en Engels en doet dit tot aan zijn pensionering (op 64-jarige leeftijd in 2001) in zijn woning, een gehuurde studio in een appartementengebouw in de nabijheid van het Parque Santa Catalina, die 25 jaar lang zijn vaste woonadres zal zijn.
 
 
Kunstschilder
In 2002 zegt Max de huur op van de studio in Las Palmas de Gran Canaria en woont permanent in zijn chalet in ‘La Suerte’ waar hij in de vruchtbare vallei van Agaete een rustig leven leidt en zijn dagen wijdt aan de schilderkunst en regelmatig een reis onderneemt; zo is hij in 2009 zijn zus Heidi in Amerika (Ohio) op gaan zoeken, die hij dan 25 jaar lang niet heeft gezien.

In de jaren dat Max  gepensioneerd is - hij ontvangt een AOW-uitkering uit Zwitserland (want gedurende alle Spaanse jaren de AOW-premie doorbetaald) en een kleine AOW-uitkering van de Spaanse Staat - is hij actief als kunstschilder en heeft hij naast het schilderen van o.a. landschappen, naam gemaakt met het schilderen van portretten.
Tot zijn uitgebreide vriendenkring in o.a. Agaete behoort ook boezemvriend Miguel Martín Medina,  die helaas op 64-jarige leeftijd is overleden in 2014.  

Miguel werd geboren en getogen in de Vallei van Agaete, waar zijn vader opzichter was van de finca (het landgoed)  ‘Las Longueras’, van de adellijke familie - Grandes de España de la primera antigüedad - Manrique de Lara,  (zie: http://es.wikipedia.org/wiki/Casa_de_Lara)

 

                      Miguel                                                                    Max

Miguel en Las Longueras
Nadat de dochter - Lourdes Manrique de Lara - het landgoed heeft geërfd, heeft zij van het karakteristieke rood-witte landhuis een hotelbedrijf gemaakt, met Miguel als beheerder.

                                      Las Longueras, Valle de Agaete - Gran Canaria.
En daar Miguel uitsluitend Spaans sprak, en Lourdes voornamelijk zaken deed met reisorganisator TUI (later Thomas Cook) en er dus veel Duitse gasten verbleven, was het de poliglot Max die regelmatig zijn vriend Miguel assisteerde bij de ontvangst en het begeleiden van de hotelgasten, en zo is Max dus geen onbekende voor veel vakantiegangers, die verbleven in de vallei van Agaete; en nu u dit artikel heeft gelezen en de foto’s heeft bekeken, dus ook niet meer voor u.

---