De waarheid over de Nazi aanwezigheid
op Fuerteventura:
De ‘controletoren’ van Villa Winter is uit 1947
De ‘complottheorieën’ zijn er altijd van uitgegaan,
dat de Nazi’s onderzeeërs dekten in de Tweede Wereldoorlog. Waarom hield de FBI de aanwezigheid van de Amerikaanse hoofdstad verborgen in het zuiden van Fuerteventura;
en wat hadden de Duitsers met Martin Bormann van doen?
FUERTEVENTURA - vrijdag, 9 juni 2017 - De villa is gebouwd door de Duitse ingenieur en kolonel Gustav Winter, nazi-spion en vertrouweling van Hitler.
De strategische ligging van de villa zou eveneens kunnen duiden op het feit dat deze werd gebruikt voor geheime militaire acties en als provisiestation voor Duitse onderzeeërs.
Een aan het strand gelegen begraafplaats vlakbij de villa leidt in dit verband ook nog steeds tot speculaties.
Er is bewijs dat Fuerteventura een basis voor Duitse onderzeeboten is geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog. Geruchten gaan, dat er nog twee complete onderzeeboten in de geheime Duitse basis moeten liggen, waarvan wordt gezegd dat ze zijn gezonken.
Een Spaans/Oostenrijkse groep onderzoekers heeft geprobeerd de schepen te ontdekken, zij zijn niet teruggekeerd van hun missie, waardoor mysteries worden aangewakkerd.
Ook zou er een kliniek geweest zijn voor plastische chirurgie, waar Nazimisdadigers hun uiterlijk konden laten veranderen, voordat ze naar Argentinië en de rest van Zuid-Amerika vertrokken.
Ook het kleine vliegveld aan de kust werd tegen het einde van de oorlog veelvuldig ’s nachts gebruikt.
Villa Winter..
Vele jaren zijn inmiddels verstreken na het einde van de Tweede Wereldoorlog en speculaties zullen er altijd wel blijven over het gebruik van Villa Winter. Mocht men op het eiland komen, dan is een bezoek aan Villa Winter zeker de moeite waard.
Gustav Winter was een avonturier en Duits ingenieur die door de Eerste Wereldoorlog naar Spanje kwam. In 1921 voltooide hij in Madrid zijn studie tot industrieel ingenieur en nam hij, onder andere, deel aan de elektriciteitsvoorziening van Tomelloso, Murcia, Zaragoza, Madrid, en Valencia. Hij kwam in 1924 naar Canarias voor het aanleggen van een energiecentrale die betaald werd met Brits en Amerikaans kapitaal.
Winter hoorde in de hoofdstad van Gran Canaria praten over Fuerteventura. Hij bezocht het eiland en raakte verliefd op het landschap. Hij bouwde er een woning voor zijn gezin, van waaruit hij het industriële rijk waarnam, dat hij mee had helpen ontwikkelen.
Hij wilde het eiland van elektriciteit voorzien vanwege de mogelijkheden die het had voor recreatie en, daarom, voor de bouw.
Maar de zaken ontwikkelden zich niet en, het huis dat gebouwd was op Jandía, Villa Winter, was uitsluitend voor gezinsgebruik. Echter vanwege de afgelegen ligging, vormt het al sinds jaren de eilandlegenden door de samenwerking van Franco met Hitler in de Tweede Wereldoorlog. Men heeft gezegd, dat het gebied een door Madrid toegestane locatie was als militaire Nazi basis voor het verzorgen van onderzeeboten en vliegtuigen.
Legende
De legende van Gustav Winter op Fuerteventura komt aan zijn eind. Een van de argumenten in bewerkte televisieseries en -verhalen over dit huis, wijzen op het bestaan van een controletoren.
Maar er is een nieuw gegeven. Zover men weet, is de toren uit 1947. Daarom zijn, met een al afgelopen Tweede Wereldoorlog, weinig Nazi onderzeeboten voor de ravitaillering hier geweest.
De woning van Gustav Winter ligt - tegenwoordig - in een natuurpark en alle grond is eigendom van de Lopesan-hotelketen. Het bouw- en hotelbedrijf kunnen in het gebied niet bouwen, maar men heeft wel interesse in het kweken van sommige agrarische producten. Ook wil men Villa Winter ombouwen tot een klein luxehotel, zonder de gevel en de structuur aan te tasten.
Vandaar dat er nu een familielid woont van het oude huisbewakersechtpaar dat Gustav Winter er liet wonen, omdat ze voor het huis zorgden en, zodoende, het in gebruik hielden.
Met producten en interieur-ontwerp van die tijd, denkt men dat het huis zelf was gebaseerd op operaties van de Duitse Marine. En zelfs, aan het verlenen van technische assistentie aan onderzeeërs.
Concreet willen de huidige bewoners er een museum inrichten over de legende van Gustav Winter op Fuerteventura. Dit feit lijkt de Familie Winter onzin. En aan Lopesan, ook.
Een van de argumenten die men aanvoert, is dat het huis een zichtbaar steunpunt was voor Duitse schepen tijdens de Tweede Wereldoorlog (zie de onderstaande vertaling van dat artikel).
Maar de toren voor de veronderstelde marine-waarneming en zendtoren- overeenkomstig het bouwproject- is uit 1947.
Alles is nu afhankelijk van de rechtbanken, hoewel Lopesan geld genoeg heeft om de langzame procesgang in de rechtbanken af te wachten.
De promotor van het idee voor een museum in deze ruimte, is Pedro Fumero. Hij heeft bij diverse gelegenheden aangegeven, “ik ben er zeker van, dat Gustav Winter Duitse onderzeeboten bevoorraadde.”
Een van de gronden die hij aanvoert, is uitgerekend de toren die, volgens zijn theorieën, voor het militaire gebruik was van het huis.
Fumero, woont sinds 2012 in dit huis.
Het gebied waar Gustav Winter een industrieel imperium wilde vestigen op Canarias.
De Amerikaanse hoofdstaden Jandía
De grond waarop men de Villa Winter bouwde, maakt deel uit van een oppervlakte die zijn geschiedenis heeft. In 1875 waren de Graven van Santa Coloma de negende, grootste belastingbetaler op Canarias; en de elfde van Spanje.
“In 1933- enkele jaren voor de verkoop van Dehesa de Gandía aan Gustav Winter - waren de erfgenamen van Enrique Queralt Fernández-Maqueira, Graaf van Santa Coloma en Grande de España," de grootste grondeigenaren op Canarias,” zo laat Víctor Martín weten, professor in de Analyse van Regionale Geografie aan de Universiteit van La Laguna (ULL).
In totaal controleerde de Graaf van Santa Coloma en Grande de España 35.843 hectare grond verdeeld over elf gemeenten, hoewel 35.007 hectare van Fuerteventura waren.
De gronden die de Graaf van Santa Coloma bezat op Canarias, “maakten hem als grondbezitter de vierde grootste Grande de España, na de hertogen van Medinaceli, Peñaranda en Villahermosa; en onmiddellijk achter de Hertog van Alva,” zo merkt professor Francisco Foei op van de Universidad Autónoma de Madrid (UA),.
In 1937 wordt Gustav Winter huurder van de grond, en in 1941 koopt hij die, welke nu eigendom is van Lopesan.
Tegenstrijdigheden van de FBI
In de documentatie van de FBI welke in januari 2017 is vrijgegeven, over Nazi-partijleider Martin Borman, merkt men op, “dat men zegt”, dat er op het eiland Duitsers waren die aan Justitie ontsnapten door te wonen op Fuerteventura. Dat wil zeggen: De FBI geeft aan, “dat men zegt”, dus bevestigt het niet.
In het FBI rapport genaamd ‘Nazi’s op het eiland Fuerteventura op de Canarische Eilanden’, merkt men op, dat Bormann, “grote akkerlanden controleerde in de sectie Jandía van het eiland,” welke, “eigendom zijn van ex-nazi’s die de opbrengsten kregen,” van deze, “locaties’, of “hun woonplaatsen”.
Maar de aanwezigheid van Winter op Canarias is eerder dan deze periode en zijn bemoeienis was het product van het zijn van medewerker van Britse en Amerikaanse bedrijven.
In de jaren ‘60 verkocht men het gebied van Jandía in vier loten:
Een is gecontroleerd door de Zweed Gustaf Janson: Valles de Vinamar en Butihond.
Een tweede is in 1964 gekocht door Eugenia Girona Villavaquía en omvat: Playa de Sotavento, waar dat nu is: Esquinzo-Butihondo, Las Gaviotas, Playa del Jable, Stella Canaris en Golf Jandía.
Er is een derde lot: De Amerikaan Roberto Waid verwerft in 1964 de grond in Esquinzo, Pecenescal, Canarios y Mal Nombre, El Jable, nabij wat nu is Cañada del Río, Costa Calma, El Granillo, Rancho de Matas Blancas, en Canalbión, samen met kleine woonkernen en vee.
En dan is er het vierde lot: genoemd Cofete-Morro Jable, van 2.164 hectare, eigendom van Gustav Winter; daar waar de deelplannen oprijzen van La Solana en El Matorral. Het is de rest van de beschermde grond, daar waar Villa Winter is gebouwd, op Jandía.
Robert Waid
De aankoop-operatie van de Amerikaan vindt plaats in 1964, het FBI rapport, opgesteld door de agent George Dimler, spreekt van de aanwezigheid van Nazi’s met grond in het Zuiden van Fuerteventura in 1973.
In de gepubliceerde rapporten van die tijd,wordt Waid genoemd, en geen personen die bemiddelden.
De FBI heeft gefaald, of was zich niet bewust van de aanwezigheid van hun onderdanen bijna tien jaar na de officiële registratie als eigenaar van een enorm gebied, wat nu een van de belangrijkste aanjagers herbergt van het toerisme op de Canarische Eilanden.
En dat, terwijl Robert Waid een promotor was van raceauto-wedstrijden op de Canarische Eilanden en op het vasteland van Spanje. In 1967 reed hij op het circuit van Jarama in een Lotus Elan S-II. Onopvallend was dat niet. Hij probeerde de beste auto's die op de eilanden aankwamen en had in die tijd een groot sociaal leven door deel te nemen aan het uitgeven van een auto-tijdschrift.
De door Gustav Winter ontworpen energiecentrale aan het Las Canteras-strand,
in Las Palmas de Gran Canaria.
Helemaal niets
De gegevens over het gebruik van Fuerteventura als bevoorradingsbasis voor onderzeeboten van de Duitse Nazi’s en de rust van hun bemanningen zijn vals; en dat toont de bestaande documentatie wat dit betreft ook aan, zo stel de professor Geschiedenis, Juan José Díaz.
Deze professor, Dr. aan de Universiteit van Las Palmas de Gran Canaria (ULPGC), is tot deze conclusie gekomen, waarmee hij probeert een legende te bestrijden die al ruim een halve eeuw voort bestaat en waarbij hij, bij niet weinig mensen, aandringt op waarheid; na het bestuderen van de documentatie van de Geheime Dienst van het Duitse Leger tijdens de Tweede Wereldoorlog.
“In deze documentatie, waarin nagenoeg alle handelingen staan geregistreerd die deze clandestiene dienst verrichtte,” en die momenteel verdeeld is tussen de archieven in Duitsland en de verenigde Staten,” “is geen vaststelling, op geen enkele locatie, dat men enigerlei van deze activiteiten bedreven zou hebben op Fuerteventura,” zo verzekert de professor.
Zijn onschuld blijkt duidelijk, “uit twee documenten van juli 1941, waarvan ik denk dat te bevestigen dat Gustav Winter niets te maken had met de activiteiten van deze clandestiene dienst op Canarias; en, dat hij ook geen leveringen heeft gedaan aan de onderzeeboten op Fuerteventura,” zo verklaart professor Juan José Díaz.
De geschiedkundige, die zegt, “dat het duidelijk is, dat Winter niet betrokken was bij de clandestiene dienst,” drukt daarmede de kop van de geruchten in welke men heeft geschreven en gezegd in diverse televisieprogramma’s, over de ‘scepsis’ die gegenereerd werd over het door de ingenieur gegenereerde project om de industrialisatie te bevorderen op het gebied van Jandía.
Het regime torpedeerde Winter
Dat project, wat begon tussen 1937 en 1938, werd door veel mensen in vraag gesteld en beschouwd als ‘gek’ voor een tijd waarin de omgeving toen bijna een woestijn was en wat wantrouwen wekte bij de Britse kolonie die al lang geleden op Canarias was gevestigd.
Het plan van de ingenieur - verantwoordelijk voor diverse elektriciteitscentrales in Spanje, “genereerde behoorlijk wat achterdocht, vooral in een tijdperk waarin de fraquistische autoriteiten de vooruitgang benutten van de economische Duitse belangen, terwijl men zich vijandiger toonde tegenover de Britse belangen,” aldus Díaz.
"Feit is, dat de Britse consulaire documentatie juist dan een aantal geruchten bevat die verband houden met deze activiteit; bijvoorbeeld, dat Duitsland van plan was om de eilanden Fuerteventura en Lanzarote te kopen; wat een echte overdrijving was," merkt de professor op.
Om deze redenen wordt geconcludeerd, dat de activiteit van de Duitse Geheime Dienst - waarvan het bestaan en de activiteiten zijn gedocumenteerd op de eilanden Gran Canaria en Tenerife tussen 1938 en 1944, hoewel vanaf 1942 slechts gedeeltelijk - “overeenkomt met het project van Winter, maar dat Winter met hen niets te maken had.”
VIDEO:
Autorit op Fuerteventura, Jandía,
van Morro Jable naar het Cofete Strand,
met bezoek aan de Villa Winter
COFETE - zondag 30 april 2017 - De redactie van ‘Gran Canaria actueel’ heeft op zondag 30 april 2017 een excursie gemaakt naar het Cofete-strand, om daar de Villa Winter te bezoeken
Bekijk hier, via Youtube, de moeizame rit naar de legendarische ‘vakantiewoning’ van de Duitse ingenieur Gustav Winter, of was het toch een Nazi bunker?
VIDEO:
https://www.youtube.com/watch?v=j3Syra8ha1Q&t=20s
en de verrassende ontmoeting onderweg naar de Villa Winter in Cofete:
VILLA WINTER, gefotografeerd op 30 april 2017. (Wim Roxs)
VILLA WINTER, gefotografeerd op 30 april 2017. (Wim Roxs)
Kijk, geniet, griezel, en oordeel zelf…
https://www.youtube.com/watch?v=j3Syra8ha1Q&t=20s
Villa Winter: Woningontruiming
COFETE - woensdag 3 augustus 2016 - De familie Matos Viera ziet zich geplaatst voor huisuitzetting uit het mysterieuze landgoed op Cofete (Fuerteventura) na er 40 jaar gewoond te hebben
De Villa Winter, gelegen nabij het Cofete-strand, komt weer eens in de actualiteit, omdat de familie Matos Viera, die hier al ruim 40 jaar woont, zich deze maand (augustus 2016) voor huisuitzetting geplaatst ziet.
De Villa die omgeven is met mysterie en Nazi-legenden uit de Tweede Wereldoorlog, is gebouwd in 1947 door de Duitse ingenieur Gustav Winter. Het pand is - sinds het in de jaren ’89 verkocht is -momenteel eigendom van een horecabedrijf (de Lopesan-Groep) en sindsdien is het nagenoeg verwaarloosd.
De woordvoerder van de familie, Pedro Fumero, is van mening dat er ‘verworven rechten’ bestaan. Hij vraagt dan ook, dat men de sloop van de Villa voorkomt en dat men er een voorlichtingscentrum van maakt.
´The History Channel´ draait voor documentaire-serie op Fuerteventura
Acht afleveringen gebaseerd op de Tweede Wereldoorlog
met o.a. opnamen in de Villa Winter op Cofete
COFETE - zaterdag 18 juli 2015 - De Amerikaanse televisiezender ‘The History Channel’ is een documentaire-serie van acht afleveringen aan het opnemen die gebaseerd is op de Tweede Wereldoorlog en daarin speelt, onder ander plaatsen in Spanje, de locatie Cofete op Fuerteventura een rol, om precies te zijn de Villa Winter, die tegenwoordig eigendom is van de Lopesan-Groep en waar de Amerikaanse zender in de tweede volle week van juli 2015 opnamen heeft gemaakt.
‘Hunting history’
De documentaire-serie, met de titel ‘Hunting history’ (‘A la caza de la historia’- De geschiedenis nagejaagd’) onderzoekt via de ervaring en kennis van de geschiedkundigen Lenny Depaul en Gerard Williams, en vergezeld door de Canario Jaime Rubio Rosales, de geheime gebeurtenissen rond de tweede wereldoorlog die plaats hebben gevonden in Spanje.
Aan het werk, thuis bij Jaime Rubio Rosales in Quintanilla (Arucas - Gran Canaria).
Gerard Williams en - in korte broek - de journalist/schrijver Jaime Rubio Rosales
in de Villa Winter
Jaime Rubio Rosales is de auteur van het boek ‘Submarinos y arqueología nazi en Canarias’ (een van zijn populair geschiedkundige boektitels die vertaald zijn in het Nederlands door de hoofdredacteur van ‘GCa’, Hans Camps, en wat onder de titel ‘Nazi Duikboten en Archeologie op Canarias’ verkrijgbaar is via de internetpagina van:
https://www.lulu.com/shop/search.ep?keyWords=Nazi+Duikboten+en+Archeologie+op+Canarias&type=
Duitse 'geheim-agent' Gustav Winter
Gebouwd in de jaren ’40, zal Villa Winter de hoofdrol vertolken in een van de afleveringen, waarin men speculeert over het leven van de Duitse geheim-agent Gustav Winter, de voormalige eigenaar van het huis - totdat het is verworven door Lopesan - en die op dit deel van het eiland woonde toen de Villa een strategische militaire basis werd op de Canarische Eilanden tijdens de Gran Guerra (WO II), aldus hebben in de loop van de geschiedenis enkele onderzoekers bevestigd
De televisieploeg van 'The History Channel' aan het werk in en rondom de nog steeds mysterieuze Villa Winter op het Cofte strand op Fuerteventura.
Voor de grote Amerikaanse productie gebruikt men o.a. 13 camera’s - waarvan enkele ‘GoPro’- en een drone die opnames maakt van het strand, de woonstee, en de unieke natuurlijke omgeving van het Cofete gebied.
Manuel Lois-kazerne
Op 4 juli 2015 is het 13 man sterke televisieteam van History Channel begonnen met het maken van de opnamen van de scènes en de diverse locaties in Spanje, zoals Galicië en op het eiland Gran Canaria - met name: de militaire tunnels van de Manuel Lois-kazerne, die gebouwd zijn door Francisco Franco voor de bevoorrading van torpedo’s en wapens, als voorbereiding op de Tweede Wereldoorlog (WO II).
Na de laatste Spaanse halte in de Villa Winter op Fuerteventura, vertrekt men naar Colombia en dan naar Brazilië, waar men de opnamen zal voltooien voor de documentaire televisieserie die in de maanden september en oktober zal worden uitgezonden op de Amerikaanse televisie.
Van dezelfde auteur is eveneens via Lulu.com de titel ''Historia Oculta de Canarias ' in het
Nederlands ' 'De Verborgen Geschiedenis van Canarias' te bestellen:
https://www.lulu.com/shop/search.ep?keyWords=De+Verborgen+Geschiedenis+van+Canarias&type=
VILLA WINTER
De geheimen die het herenhuis op Cofete verbergt, genereren nog steeds verhalen zeventig jaar nadat het gebouwd is
- Een hekwerk heeft tot aan de jaren 50 Fuerteventura in tweeën gedeeld, om te voorkomen, dat de eilandbewoners zouden weten wat er op het Schiereiland Jandía gebeurde.
- Gustav Winter is in 1945 op een zwarte lijst van spionnen gezet, samen met 103 andere Duitsers.
- Het huis is gebouwd op een, mogelijk onvruchtbaar, dor terrein, op een onherbergzaam strand aan de westkust van Fuerteventura
- Bij het huis zijn nog steeds de resten te zien van rails en een wagon; bewijs van de bedoeling van Gustav Winter, om een tunnel aan te leggen tussen Cofete en Morro Jable.
- De legende wil, dat men de toren van het huis gebruikte als uitkijktoren voor vliegtuigjes die landden op de door Winter op Jandía aangelegde landingsbaan.
"Het flakkerende licht van kaarsen verlicht de ruim twee meter lange tafel in het midden van de kamer. Het getik van bestek op de borden is het enige geluid, dat het ernstige gezelschap voortbrengt. Zij weten, dat de dag is gekomen, dat het tijd is om te handelen. Ze wachten op het signaal, om naar beneden, de kelder in te gaan; iedereen daar, weet wat hij moet doen. Walter is verantwoordelijk voor het openen van het luik, dat het herenhuis verbindt met ondergrondse passage..."
De begraafplaats bij Villa Winter..
Deze alinea zou wel eens de werkelijkheid geweest kunnen zijn, welke is voorgevallen in de jaren 40 op een van meest afgelegen locaties van Fuerteventura.
Maar deze zinnen zijn slechts fictie en geschreven voor deze reportage, en zijn geïnspireerd op de geheimen die verborgen zijn achter de muren van een constructie, die allerlei verhalen en legenden teweeg heeft gebracht.
La Casa Winter, ook Villa Winter genoemd, staat op het Cofete-strand aan de voet van de Pico de la Zarza, de bergwand die van noord naar zuid het Schiereiland Jandía scheidt van de rest van Fuerteventura. Ondanks de toeristische ontwikkeling die het Eiland de afgelopen decennia heeft doorgemaakt, blijft dit gebied aan de bovenwindse kust er maagdelijk bij liggen. Alleen een kleine, verwaarloosd begraafplaats en een gehucht, is het enige cement in een landschap, dat wordt gedomineerd door zand, struikgewas en ruwe zee.
Om deze locatie op het eiland te bereiken, moet men ongeveer 30 tot 40 minuten in een terreinauto rijden over kronkelende zandwegen, waar men allicht caravans van toeristen tegenkomt die op weg zijn tussen Morro Jable, Cofete en La Punta de Jandía, op zoek naar indrukwekkende landschappen.
Er is voortdurend verkeer op deze gehavende weg van de begraafplaats van Moro Jable naar het uitzichtpunt van Cofete; de locatie, waar de wind hard waait en de weg nog smaller wordt.
Dit zorgt ervoor, dat minder onverschrokken bezoekers rechtsomkeert maken, maar niet alvorens het bewijs te leveren, er geweest zijn, door het maken van foto’s, waarmee ze spectaculaire westkust van Fuerteventura voor hun nageslacht vereeuwigen.
Op de ver van de wereldse drukte verwijderde locatie, doemt de Villa op, waarvan de vreemdsoortige bouw heeft geleid tot talloze legenden, die zelfs dienen als inspiratie voor enkele romans die allerlei verhalen vertellen, met als rode draad de nazi-achtergrond.
‘Fuerteventura’ van Alberto Vázquez-Figueroa, ‘Cofete’ van Ricardo Borges Jurado en ‘El contenido del silencio’ (‘De inhoud van de stilte’) van Lucía Etxeberría, zijn slechts enkele voorbeelden van novellen die zijn gebaseerd op het mysterie, dat zich verbergt achter de muren van de Villa Winter.
Proberen de geschiedenis van de bouw ervan te romantiseren, vereist veel documentatiewerk en ontmoetingen met personen die de dagen van toen in het Zuiden van Fuerteventura hebben meegemaakt.
De van Tenerife afkomstige schrijver Alberto Vázquez-Figueroa, legt in een kranteninterview uit, dat het onderzoek voorafgaand aan zijn nouvelle, ongetwijfeld leidt tot de conclusie, “dat er Duitsers hebben rondgelopen, er een barrière was die men niet kon passeren en, dat van de mensen die weten wat er binnen gebeurde, er nog weinig in leven zijn.”
De voorgevel van de Villa Winter.
“Tot aan de jaren 60 was Fuerteventura verdeeld door een hekwerk, dat men niet kon passeren,” zo herinnert Vázquez-Figueroa, "destijds vertelde men, dat in de Tweede Wereldoorlog, Franco dit gedeelte van het eiland in zijn geheel had toegekend aan de Duitsers en, dat zij daar een kleine landingsbaan voor vliegtuigen hadden.”
De schrijver verzekert, dat deze verhalen bekend waren op Fuerteventura en, dat men voortdurend sprak over de gebeurtenissen in Villa Winter. “Het gaat zelfs zo ver, dat men zei, dat Hitler hier was op zijn vlucht, iets wat niet waar lijkt te zijn, maar degenen die er wél waren, waren enkele belangrijke Nazi kopstukken, die in de oorlog ontsnapt zijn via onderzeeboten die Fuerteventura passeerden.
De barrière waarover Vázquez-Figueroa spreekt, is dezelfde die Borges Jurado noemt in een kranteninterview; die herinnert, “dat men de gemeentegrens van Pájara, ‘La Pared’ noemde,” omdat - in de officiële versie - op deze locatie op het Eiland, “men een hekwerk heeft geplaatst, opdat het vee van de Duitsers zich niet zou vermengen met het majorero-vee.”
Burges Jurado is van mening, dat deze operatie iets duisters verbergt; want naast het aanleggen van een landingsbaan voor vliegtuigen op Jandía,” probeerde men een haven aan te leggen in Morro Jable, wat - op dat moment - niet erg succesvol was.”
Gustav Winter is in 1971, in de leeftijd van 78 jaar, overleden in Las Palmas de Gran Canaria.
Gustav Winter
De persoon over wie men steeds spreekt in legenden en verhalen die op Fuerteventura de ronde doen over het Casa de Cofete (Huis op Cofete), is Gustav Winter, een ingenieur, die in 1893 in Neustadt (Schwarzwald) is geboren, een dorp met hutten van houtskoolbranders in het Zwarte Woud.
Het Kanaal.
In 1924, als Gustav Winter 28 jaar oud is, bouwt hij de CICER-elektriciteitscentrale die op 21 november 1928 is geopend dor generaal Primo de Rivera.
In 1915 komt Gustav Winter vanuit Engeland naar Spanje, waar hij in 1921 in Madrid zijn studie Bouwkunde voltooid die hij in Duitsland (Hamburg?)is begonnen en begint te werken aan diverse projecten op het Península (Schiereiland = vasteland van Spanje) (o.a. aan elektriciteitscentrales in Valencia en Zaragoza).
Recentelijk afgestudeerd, in elektrotechniek, reist Winter naar Argentinië waar hij diverse projecten heeft opgezet voor elektrische hekken van grote veehouderijen. Tijdens zijn terugkeer uit Zuid-Amerika, die samenvalt met het begin van de Tweede Wereldoorlog, wordt het schip waarmee hij reist met zijn eerste echtgenote en zes kinderen, onderschept door de Britse Marine in het ‘Canal de la Mancha’ (Het Kanaal), en Winter wordt overgebracht naar een gevangenen-schip waar hij een jaar lang verblijft en hij - na een grote ontsnapping van gevangenen - erin slaagt aan boord te gaan van een schip richting New York en te ontschepen in Vigo, door het benutten van een tussenstop om passagiers op te halen.
CICER
In zijn streven professioneel te blijven groeien, komt Winter, 28 jaar oud, op Canarias aan als ingenieur, en heeft hij bemoeienis met de bouw van de elektriciteitscentrale van de Compañía Insular Colonial de Electricidad y Riesgos SA (CICER) aan het Las Canteras-strand in Las Palmas de Gran Canaria, welke vier jaar later geopend wordt door generaal Primo de Rivera.
Een gangetje in Villa Winter.
Omstreeks 1933 (hetzelfde jaar waarin Adolf Hitler aan de macht komt) vestigt Gustav Winter zich op het Península de Jandía waar hij diverse projecten in planning heeft, waaronder een visconservenfabriek, een vis boerderij en zelfs een kleine visserijvloot van 11 schepen, die hij over wil laten komen vanuit Frankrijk, maar die plannen zijn nooit van de grond gekomen.
Manuel Ros Agudo zegt in zijn boek ‘La guerra secreta de Franco’ (‘De Geheime Oorlog van Franco): "Wat Winter in werkelijkheid voor had, was veel ambitieuzer.
Hij wilde het woestijn-eiland Fuerteventura industrialiseren, te beginnen met het aanleggen van een elektriciteitsnetwerk en in 1937 wil Winter een visserij industie met een kleine, eigen vloot oprichten en een cementfabriek bouwen (beide projecten zijn nooit van de grond gekomen).”
Ook verduidelijkt Ros Agudo in zijn boek, zijn twijfels over de betrokkenheid van Winter bij een militaire samenzwering en hij bevestigt, “dat het aanvankelijke Duitse doel, niet het ontwikkelen van eenvoudige visserij was - want door de oorlog was het onmogelijk de vangsten naar Duitsland te vervoeren - maar, dat men discreet een steunpunt op Canarias wilde aanleggen voor de bevoorrading van marine-eenheden.”
Vanwege zijn uitbreidingsdrift in het Zuiden van Fuerteventura, tekent Gustav Winter in Burgos op 19 juli 1937 een huurcontract met de erfgenamen van de Graaf van Santa Colomna (Lanzarote) voor het gehele Schiereiland Jandía.
In datzelfde jaar reist Winter naar Berlijn met het doel de benodigde financiering bijeen te brengen en een niew project in gang te zetten, waarvoor hij de hulp nodig heeft van expliciet, Duitse deskundigen, met wie hij in juli/augustus 1938 aan boord van de 'Richard Ohlrogge' naar Fuerteventura reist.. Deze medewerkers hebben de opdracht gekregen de majorera-kust in kaart te brengen, foto’s te maken, en kaarten van verborgen baaien samen te stellen.
Volgens sommige onderzoeken, zijn er in die periode bewijzen van de komst van Duitse burgers naar het Eiland; in 1938 vindt er namelijk een gesprek plaats tussen Winter en Defensie III-Canaris waarin men overeenkomt, dat Winter mensen uit Duitsland krijgt toegewezen op het eiland Fuerteventura/Península de Jandía, voor bouwdoeleinden en voor het ontwikkelen van projecten welke men van economisch belang noemt voor het Derde Rijk.
Met de bouw van het hek wat het Eiland in tweeën deelde en de militarisering van het zuidelijke gebied, worden in 1939 alle bewoners verhuisd die leefden op de van Don Gustavo gehuurde landerijen, zoals hij populair genoemd wordt. Men stond hen alleen toe naar het gebied terug te keren, om deel te nemen aan de bouw op de locatie en waarover ze tegen niemand iets mochten zeggen.
Omstreeks 1946 wordt door politieke gevangenen van het concentratiekamp in Tefía de weg naar Cofete aangelegd.
Op 23 oktober 1940 vindt in Hendaya de historische ontmoeting plaats tussen Hitler en Franco.
Hendaya, 23 oktober 1940 .
Hitler toont belangstelling voor het hebben van een strategische basis op de Canarische Eilanden., Franco twijfelt vanwege de neutraliteit van Doanje en weigert officieel. Het is dan in 1940, dat de bouw van Villa Winter begint. Gezien het ruige terrein - en hoe moeilijk was het, om de voor het bouwwerk benodigde materialen te vervoeren - wijzen sommige onderzoeken nadrukkelijk op het inzetten van krijgsgevangenen, die Winter uit Duitsland zou hebben laten komen; andere theorieën spreken van politieke gevangenen uit het concentratiekamp van Tefía, zoals degenen die waren belast met de aanleg van de weg naar Cofete.
Borges Jurado filosofeert over de mogelijkheid, dat iemand voor de Tweede Wereldoorlog geld heeft gegeven aan Winter, om zich geheel Jandía toe te eigenen. Het enige wat de schrijver zich afvraagt: is wat was het doel, dit te kopen. “Zeker is, dat Gustav Winter aanvankelijk alleen is verschenen als boegbeeld, omdat buitenlanders in Spanje geen grote bezittingen konden hebben.”
Maar op 28 april 1941 wordt voor een notaris in Madrid het koopcontract ondertekend voor het Schiereiland Jandía. De nieuwe eigenaren zijn officieel Manuel Girona y Fernández Maquiera, evenals de advocaat Francisco Guitart Bella. Naam van de vennootschap Dehesa de Jandía S.A. en bestuurder: Gustav Winter. Kort daaroo sluit Winter het gehele schiereiland Jandía af, als militair gebied.
In 1944 figureert Don Gustavo als enige bestuurder van de vennootschap Dehesa de Jandia SA, welke eigenaar is van het Península de Jandía en aan het eind van de tweede wereldoorlog - na de val van de Duitse legermacht, door toedoen van de geallieerden - is Winter bezig met een geheime bouw, die dan nog niet is voltooid.
In die tijd is Engeland van mening, dat Winter op Canarias werkt al speciaal agent voor Duitsland en in 1945 zet men zelfs zijn naam - samen met die van 103 andere Duitsers - op een zwarte lijst voor spionage.
Met dit document, dat is opgesteld door de inlichtingendiensten van de geallieerde, voornamelijk Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten en wat door het Amerikaanse Ministerie aan de minister van Buitenlandse Zaken, Alberto-Martín Artajo, is gestuurd, eist men van Generaal Franco, dat hij ze allemaal zal uitwijzen en uitleveren aan Duitsland, opdat ze berecht kunnen worden.
De journalist Cesar Javier Palacios, verzekert in zijn publicatie ‘Realidad y leyenda de Gustav Winter: Señor de Jandía’ dat de meesten van hen erin geslaagd zijn, de Spaanse nationaliteit te verkrijgen, onder wie Gustav Winter.”
Cofete.
In 1947 keert Gustav Winter van een reis naar Duitsland terug naar Fuerteventura met een grote hoeveelheid geld waarmee hij de bouw van Villa Winter kan voltooien.
Bovendien plant hij 10.000 Canarische pijnbomen aan op de Pico de la Zarza en besluit hij tomaten te gaan telen - een handel via de haven van Gran Tarajalal - die hij moest verlaten vanwege de problemen die ontstonden met het in bezit nemen van het eiland.Vervolgens probeert Winter het met veehouderij en hij slaagt erin, eigenaar te zijn van 7.000 geiten en schapen, waardoor hij een kaas van hoge kwaliteit kan maken onder de naam: ‘van Dehesa de Jandía’.
Succes komt aan de hand van het toerisme. In navolging van het Zuiden van Gran Canaria, besluit Winter zich te wenden tot een sector die belooft het eiland belangrijke economische voordelen te brengen; en hij begint het hek af te breken, dat hij jaren eerder had gebouwd, om het Noorden te scheiden van het Zuiden van het eiland. Vanaf dat moment start hij een advertentiecampagne in Duitsland waarin hij de voortreffelijkheid van Jandía aan zijn landgenoten laat zien en Gustav Winter naar Duitse investeerders zoekt voor de bouw van hotels.
Het landschap enthousiasmeert nieuwe bezoekers en zo is het - tot op de dag van vandaag - dat Duitsland het grootste, uitzendende land is geworden van toeristen naar Fuerteventura.
Het huis
De Villa Winter is een gebouw - van twee verdiepingen in een U-vorm, dat zich opricht op een dor - mogelijk onvruchtbaar - terrein, nabij een van de meest onherbergzame en spectaculaire stranden van de gehele Canarische Archipel.
Palacios legt in zijn publicatie uit, “dat tot 1940 het gebouw aanvankelijk een oude graanschuur was, met vanaf 1946 - na het einde van de Tweede Wereldoorlog - een graanzolder op het nieuwe pand, dat uiteindelijk nooit is voltooid en, dat men sporadisch gebruikt, want de hoofd woonplaats heeft de familie Winter in Moro Jable en vooral in las Palmas de Gran Canaria. Winter is erin geslaagd er een Spaans-Duits talen-instituut in te vestigen, zodat zijn kinderen - en anderen jongeren - er intern konden studeren, omdat het pand beschikt over grote salons en keukens.”
De Villa heeft geen specifieke architectonische stijl, hoewel de toren aan een van de zijkanten de aandacht trekt en uitsteekt boven het hoofdgebouw, dat wordt gedomineerd door een houten balustrade en vijf halfronde bogen.
De vervallen trap die naar de toren leidt.
Twee van de vier verdiepingen van de toren zijn niet toegankelijk en om naar het hoogste punt te komen is het tegenwoordig nodig - vanwege de slechte staat van onderhoud - gebruik te maken van een kleine, houten, handgemaakte trap.
De toren, de een van de gedeelten is welke men nog steeds kan bezoeken, herbergt een grote elektriciteitskast die het bestaan doet vermoeden van een soort machinerie die een groot vermogen nodig heeft; en vanuit de torenvensters kan men de gehele kust van Cofete waarnemen; een perfecte locatie, om zich af te zonderen en te genieten van de eenzaamheid.
Interieur Villa Winter.
In het interieur van het huis, lange gangen die een ontelbaar aantal kamers verbergen; waarvan de kelder is afgesloten, misschien wel met het doel, te voorkomen, om te tonen wat erin verborgen is, of slechts als voorzorgsmaatregel tegen de voortdurende bezoeken van nieuwsgierigen die proberen meer aan de weet te komen over de Villa.
Ondanks de verwaarlozing - aldus Borges Jurado - zijn de sporen, welke de Duitsers in het pand hebben achtergelaten, niet uitgewist, “het was een luxueuze bouw, het had details zoals een schoorsteen, een enorme salon en zelfs een lift om het eten van de ene etage naar de andere te transporteren.”
Het pand heeft een binnenplaats die doet denken aan Canarische patio’s, misschien wel als een knipoog van de persoon die deze mysterieuze bouw heeft bedacht. Daarin, in hout uitgesneden, een kop van een water spuwende krokodil; deuren met embleem van de familie Winter en de enige sporen van vegetatie in de omgeving: enkele bananenplanten die het verstrijken der jaren hebben overleefd dankzij de zorg van twee personen die de locatie nog steeds bewonen.
>
Buiten, nabij de ingang van de Villa, laten restanten van rails - in de richting van de berg - en enkele wagons van het Duitse bedrijf Krupp, de bedoeling van Winter zien, om Cofete met Moro Jable te verbinden.
Hij probeerde dit door de bergen te doen, met gebruikmaking van de haven die hij wilde bouwen in Morra Jable, wat veel korter was, dan varen langs de westkust van Fuerteventura. Om dit te bereiken, heeft Winter enkele explosies veroorzaakt, welke de oudste eilandbewoners vanaf diverse punten van het eiland hebben kunnen horen.
Vázquez-Figueroa is een van de vooraanstaande bezoekers geweest die dit huis heeft gehad. Hij besluit het te bezoeken, om de geschiedenis ervan te leren kennen waarover men verhaalt op Fuerteventura en waarover hij zelfs - toen hij zijn nouvelle ‘Fuerteventura’ had voltooid - een film over wilde maken; maar de huidige toestand van de Spaanse film heeft verhinderd, dat zijn droom werkelijkheid heeft kunnen worden.
De schrijver herinnert met leedwezen de staat waarin het huis zich bevindt en droomt ervan, dat iemand het kan herstellen voor het toerisme. In zijn verhaal ‘Fuerteventura’ vertelt de schrijver over het bestaan van de Villa en waarvoor men deze gebruikte.
Uit zijn onderzoek blijkt, dat de Britse Geheime dienst de Villa op Cofete in de gaten hield, want men wist, dat er veel hooggeplaatste Duitsers verbleven die bovendien bezoek ontvingen van heel knappe dames.” Materiaal, dat de auteur omschrijft als ‘uitstekend,’ om er een nouvelle over te schrijven, zonder de bedoeling, dat dit geschiedenis zou zijn.
Op het internet kan men diverse video-films zien, begeleid door mysterieuze muziek, waarin men een wandeling maakt door de delen van het pand die nog steeds voor het publiek toegankelijk zijn
Een geschiedenis die de legenden voedt
Het gebrek aan documentatie en mondelinge overlevering hebben ervoor gezorgd, dat de Villa Winter een verplicht nummer is voor iedereen die droomt over - en die zich wil verplaatsen in een tijd - over de nazi-verhalen, onderzeeboten en geheime gangen.
De volksfantasie is rijkelijk en zelfs de kinderen van de overleden Winter willen niets horen over het onderwerp. Een van hen, Gabriel, waarmee de tegenwoordige hoodredacteur van 'Gran Canaria actueel' onverwacht heeft kunnen praten in de Persclub in Las Palmas de Gran Canaria, “is moe van deze geschiedenis, en wil er niet verder over praten.”
Zijn broer Juan Miguel, is er in 2008 zelfs toe over gegaan, aan te kondigen, juridische stappen te ondernemen tegen een televisieprogamna, omdat men informatie heeft verspreid, waarin men Gustaf Winter ervan beschuldigt cipier te zijn geweest in het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau.
De keuze van de loctie waar men de Villa heeft gebouwd, is de voornaamste oorsprong van de geruchten. De legende wil, dat de terreinen waarop men het huis heeft gebouwd, dezelfde vorm en omvang hebben van het eiland Fuerteventura en, dat het pand daar op dezelfde plaats staat, als welke de Villa in werkelijkheid inneemt op het Eiland.
De grotten van Ajuy die in verbinding worden gebracht met Villa Winter.
De fabels vertellen bovendien, dat het pand is gebouwd boven een grot welke in verbinding staat met een ander gebouw nabij het Cofete-strand, waarvoor men bij de bouw ervan, dezelfde materialen heeft gebruikt. Het zou kunnen gaan om een bar in het nabijgelegen, bewoonde gehucht, die - net als de Villa - enkele verborgen kamers heeft en elementen die eigen zijn aan dat tijdperk, welke helpt de legende levend te houden, net zoals een oude Amerikaanse Dodge, die men in onderdelen heeft moeten vervoeren op de rug van een dromedaris.
Maar ongetwijfeld geven de decoratieve elementen - een vertoon van rijkdom en luxe - voeding aan een van de sterkste geruchten die de ronde doen: namelijk de mogelijkheid, dat de Villa Winter de officiële basis was voor bevoorrading van nazi-onderzeeboten. Deze theorie past bij de aanwezigheid van de toren; het observatiepunt, voor de vliegtuigen die landden op de op Jandía aangelegde landingsbaan, of als oriënteringspunt voor de onderzeeboten.
De legende van Villa Winter is altijd in verband gebracht met de aanwzigheid van onderzeeboten in Canarische wateren gedurende de Tweede Weredoorlog. Men vertelt, dat de Villa op Cofete werd gebruikt als toevluchtsoord voor hoogeplaatste Nazi leger-officieren, die naar deze afgelegen locatie kwamen om er uit te rusten, na lange perioden verbleven te zijn in hun onderzeeboten; en men spreekt zelfs over een tunnel die de kelder van het huis verbond met de kust, de locatie voor ravitaillering van de Duitse onderzeeërs, die bemoeilijkt werd door de lage waterpeil rond dit gedeelte van het eiland.
Zeker is, dat Canarias een gebruikelijke locatie was voor de bevoorrading van Duitse en Geallieerde onderzeeboten, die voor hun lange overtocht over de Atlantische Oceaan, in de haven van La Luz y Las Palmas en in die van Santa Cruz de Tenerife een ideale plaats hadden voor technische stops, voor het innemen van brandstof en levensmiddelen.
Sommige van deze onderzeeboten eindigden gezonken in Canarische wateren. De U-118 onder bevel van kapitein Werner Dreschel, is - door toedoen van de Engelsen - gezonken ten noorden van Lanzarote.
Alberto Vázquez-Figueroa herinnert zich de verhalen die zijn grootvader hem vertelde over de onderzeeboten die nabij de majorera kust voeren; hij was vuurtorenwachter op Lobos en voor zijn ogen speelden zich in dat tijdperk diverse schipbreuken af. Hij vertelde, “dat de onderzeeboten zich ophielden tussen Fuerteventura en het eiland Lobos, omdat de zee daar rustiger was en veel helderder.”
Wat het mogelijk gemaakt kan hebben , dat het Engelse schip ‘Rochester’ een einde heeft kunnen maken aan de U-135 in de wateren van Fuerteventura.
De U-167 op Canarias. Op 6 april 1943 is de onderzeeboot U-167 door een Brits vliegtuig in Canarische wateren aangevallen en met hun laatste krachten in de bemmanning erin geslaagd, de zuidkust van Gran Canaria te breiken, waar de onderzeeboot uiteindelijk is gezonken.
De uitgebreide documentatie welke Duitsland nog steeds bewaart over onderzeeboten, heeft het Ricardo Borge Jurado mogelijk gemaakt een diepgaand onderzoek in te stellen, waarbij hij heeft kunnen vaststellen, dat er nooit een onderzeeboot-basis op Cofete is geweest, of tenminste, dat er nooit duikbootbewegingen zijn geregistreerd nabij de kust van Fuerteventura.
“In 1963 is er een duikboot vergaan nabij Vecindario, welke men vervolgens heeft geborgen en de overige duikboten zijn de Eilanden slechts gepasseerd voor het bijtanken in de havens van Gran Canaria en Tenerife.
Sommige onderzoekers en schrijvers maken melding van de meest onwaarschijnlijke veronderstellingen.
In een ander fragment van zijn publicatie verzekert Ros Agudo, dat Villa Winter een rechtstreekse verbinding met de zee had en met enkele onderzeese grotten op grote diepte; hij vertelt, “dat de locatie de ideale gelegenheid bood, voor het leveren van brandstof en torpedo’s aan de Duitse onderzeeboten en als locatie voor de Duitse bemanning, om uit te rusten tussen hun missies.”
De bemanningsleden worden niet goed weergegeven op de Zwarte Lijst van de journalist José María Irujo. Daarop vertelt hij, dat Winter een van de meest efficiënte en toegewijde agenten was van de Abwehr, een Duitse inlichtingendienst van de Hoogste Rang van de Duitse strijdkrachten tussen 1921 en 1944 en, dat het huis op Cofete de plaats was waar de officieren van de onderzeeboten die afmeerden nabij het strand, naar de kust roeiden en - voorzien van hun gala-uniformen - naar het huis gingen, waar hen lange nachten vol muziek, alcohol en seks wachtten.
In 1945 leert Gustav Winter in Madrid zij tweede vrouw, Isabel Althaus kennen,
Onwaarschijnlijke verhalen, die door de jaren heen gevoed blijven worden en waarvan we nooit zullen weten hoeveel waarheid ze bevatten en wat er verzinsel is. Verzinsel, dat Cofete in de herinnering van de majoreros bijblijft als de locatie waar zich een reeks ongewone gebeurtenissen heeft afgespeeld welke alleen met zekerheid gekend zijn door diegenen die de kans gehad hebben, te wonen binnen de gehavende muren van de Villa Winter.
De legende blijft toenemen
Er zijn veel mensen die dagelijks de Villa Winter op Cofete bezoeken en als zij er arriveren, worden ze begroet door Pedro, de neef van de enige personen die het huis bewoonden sinds het gebouwd is, en die alle geheimen kennen welke de gehavende muren verbergen, waarvan sommigen voor de helft gesloopt zijn.
Pedro houdt zich bezig met de verzorging van zijn oom en tante, twee negentigjarigen die het vruchtgebruik van de Villa hebben en die de nieuwe eigenaren (het bouwbedrijf Lopesan SA - die er een een gezondheidscentrum voor alternatieve geneeswijzen in gevestigd heeft) uit huis willen zetten. Zij weigeren, sinds hun pubertijd hebben ze tussen deze vier muren gewoond en ze zouden niet weten, naar een locatie te moeten gaan die niet de Villa Winter is; hun huis, gedurende zo lange tijd.
Gedurende deze tijd waren zij belast met het ontvangen van nieuwsgierigen die, voor een fooitje, de woning wilden bekijken. Momenteel blijft Rosita het geld ontvangen van de toeristen die naar haar woning komen. Zonder pensioen, is het entreegeld het enige inkomen wat dit echtpaar heeft.
Sinds juni 2013, hebben ze alles aan hun neef overgedragen van wat zij hebben meegemaakt in de Villa, van de meest gelukkige momenten tot de meest smerige verhalen.
De toren van de Villa Winter.
Het is mogelijk om te spreken met de drie persoonen die verbonden zijn aan deze Villa, ze houden de pagina op Facebook bij: ‘En la mirada de un isleño siempre se ve la mar’ en kennen uit eerste hand de verhalen die Pedro vertelt, die uitverkoren is door zijn tante Rosita.
Bewoners van Villa Winter. Tia Rosita.
“Angst” is het eerste woord, dat over de lippen van deze personen komt als ze spreken over de Villa, als spoedig wordt die onderbroken door een van hen die spreekt, “over nieuwsgierigheid en de zin om meer te weten.” Zeker is, dat dit gebouw niemand onverschillig laat en meer nog, als men met eigen ogen allerlei soorten voorwerpen heeft waargenomen die ver verwijderd blijven van de degenen die praten over de nazi-aanwezigheid op Cofete, maar die dit wel bevestigen.
“Pedro laat de bezoekers batterijen van de onderzeeboten zien die bewaard worden in het huis,” ook kan men er de tafels met de nazi-symbolen zien, met uitgesneden adelaars op de laden. Buiten het huis is een soort jacuzzi ruimte, precies boven de kerkers; het strafgedeelte waar Pedro uitlegt, dat er kettingen met voetboeien waren en zelfs een kist men daarin pinnen, die men kon sluiten, om iemand te martelen, klaarblijkelijk een martelkamer; die speelruimte was voor de kinderen van de huisbewaarders.”
In het bovenste gedeelte van het huis, kunnen deze drie personen de diverse kamers zien - waar men alleen toegang toe heeft via een plank tussen twee vensters - die de functie van een klein hospitaal hebben. In enkele kamers ondergingen de militaire plastische chirurgie, om hun gezicht te veranderen, om na de oorlog niet herkend te worden.”De kamers hebben een bed, een stoel en een tafel; daar verbleef men verborgen voor de zon, zodat er geen littekens ontstonden na de operatie.” Op dit punt van het verhaal herinneren ze aan een naam; die van dokter Mengele die - triest genoeg - bekend was om de meest ongewone experimenten die hij met de gevangenen uithaalde.
De keuken is een van de slechtst bewaarde gedeelten, de muren zouden enkele gangen, of kamers kunnen verbergen, maar de slechte staat ervan staan niet toe, dit te controleren. Er zijn tal van verschuivingen, maar nog steeds kan men er de oven zien die de ruimte overheerst. Pedro verzekert, dat de temperatuur die hierin bereikt wordt hetzelfde is als die van een oven in een crematorium en, zoals hij de bezoekers vertelt, “was er een tijd, dat er veel dorpsbewoners verdwenen, en men vermoedt, dat dit was via deze oven.”
En in de kelder, het meest vervallen bij dit geleide bezoek: de operatiekamer. Deze ruimte is ontoegankelijk, omdat zoals Pedro aan de bezoekers vertelt, “is het mogelijk dat er enkele sensoren in het plafond zitten waaruit gifgas kan stromen.” Feit is, dat men medewerking heeft gevraagd van deskundigen van de Universiteit van La Laguna, om wetenschappelijke instrumenten te verkrijgen die het mogelijk maken, vast te stellen tot welk punt deze theorie werkelijkheid is.
In 1962 heeft La Dehesa Jandía S.A. de 2.300 hectare grond tussen Moro Jable en Cofete overgedragen aan Gustav Winter, als erkenning voor de exploitatie van het schiereiland welke is uitgevoerd door Winter. 
Artist impressie: 'Villa Winter gerenoveerd.'...Lopesan wacht op vergunning van de Canarische Regering, die deze niet afgeeft, omdat in Cofete geen panden en hotels gebouwd mogen worden.
In 1985 worden er renovatiewerkzaamheden uitgevoerd aan de Villa Winter door de erven Winter, daarbij worden de toegenegen naar de kelder dichtgemetseld.
Sinds begin jaren 90 wordt de Villa bewaakt door een privaat beveiligingsbedrijf. Sinds enkele jaren is het eigendom van het in Las Palmas de Gran Canaria gevestigde bouwbedrijf Lopesan S.A.
Sinds 2013 probeert Pedro de herinnering van het huis levend te houden, door enkele gedeelten te verbouwen en op te knappen, om zo de herinnering levend te houden met meubels uit dat tijdperk; wat de geschiedenis van Fuerteventura levend moet houden en wat moet voorkomen, dat zijn oom en tante worden verdreven uit het pand.
Om onbekende redenen, kunnen heden ten dage niet alle delen van het huis bezocht worden.
Het bovenstaande is een poging een chronologische volgorde van gebeurtenissen weer te geven. Het overzicht pretendeert niet, compleet te zijn. Het kan worden aangepast, steeds als er nieuwe verklaringen komen, of ontdekkingen worden gedaan.
Radio-uitzending
Beluister hier de Radio uitzending van Radio Gáldar, van het Duitstalige Programma 'La Voz Alemana' van 25 februari 2015, waaraan de hoofdredacteur van 'Gran Canaria actueel' heeft meegewerkt:
http://www.ivoox.com/voz-alemana-25-febrero-2015-audios-mp3_rf_4134289_1.html
Het geheimzinnige verleden van Fuerteventura
COFETE - woensdag 4 december 2013 - In het schijnbaar onherbergzame landschap van leegte en uitgestrektheid op het uiterste zuiden van het Canarische eiland Fuerteventura springt van verre een witte stip in het oog.
Dichterbij gekomen blijkt het een indrukwekkende villa te zijn die eenzaam aan de voet van de bergtop Pico de la Zarza ligt. De villa lijkt onbewoond. Na een wat grondiger onderzoek blijkt, dat drie bejaarde broers enkele ruimten rond de grote patio bezetten. De vloer van die patio is echter bedekt met uien, andere lokale groenten en zelfs gedroogde heek tussen de palmen en fruitbomen. In een hoek staat een verroest onderstel van een treinwagon waar het Duitse merk ‘Krups’ nog op te lezen staat. Aan de gezichten van de wat wereldvreemd aandoende broers is moeilijk af te lezen hoe oud ze zijn en ze stellen zich afhoudend op.
Villa Winter.
Door de ramen kijkend kan men zien, dat binnen veel deuren zijn afgesloten, of dichtgemetseld en rond de villa liggen nog de laatste sporen van prikkeldraadomheiningen. Al deze wat typisch aandoende zaken blijken de vruchtbare voedingsbodem te vormen voor velerlei legendes rond het geheimzinnige gebouw.
Gustav Winter
Wel bekend is, dat het ooit werd gebouwd in opdracht van de in 1893 geboren, Duitse ingenieur en kolonel, Gustav Winter. Hij zou het als zomerverblijf hebben gebruikt. De villa komt in het verder vrij desolate landschap erg massief en daardoor indrukwekkend over. Er zijn twee verdiepingen gedeeltelijk in de rotsachtige berghelling gebouwd en het huis moest duidelijk een weelderige indruk maken. Grote booggewelven, Duits houtsnijwerk, deuren met het wapen van de familie Winter er zorgvuldig ingewerkt, bewerkte houten leuningen en bijzondere details - zoals de fontein in de vorm van een krokodillen kop in een hoek van de patio - bevestigen dit.
Don Gustavo El Alemán
Door de Engelse geheime dienst werd Winter beschouwd als nazi-spion en vertrouweling van Adolf Hitler. De meeste eilandbewoners noemden hem echter met veel respect Don Gustavo el Alemán. Eeuwig met zonnebril, in het zwart gekleed en altijd begeleid door zijn zwarte hond. Winters weduwe, Isabel Winter-Althaus, vertelde lang geleden dat de belangstelling van haar echtgenoot voor Fuerteventura tijdens verkenningstochten rond de Canarische Eilanden met zijn zeiljacht ‘Argo’ ontstond.
CICER
Don Gustavo verliet al vroeg zijn vaderland en vertrok naar Argentinië. Toen hij terugkeerde was de Eerste Wereldoorlog uitgebroken en werd zijn schip door de Engelse marine tegengehouden. Winter werd als verdachte van spionage gevangen genomen door de Britse geheime dienst. Hij ontsnapte via het Nederlandse oorlogsschip ‘Hollandia’ en kwam uiteindelijk in Spanje terecht. Door zijn uitstekende beheersing van het Engels en zijn neutraal klinkende achternaam kon hij voor Brits onderdaan in nood doorgaan. In het tijdens de Tweede Wereldoorlog neutrale Spanje studeerde hij af als ingenieur en stond aan de basis van verschillende projecten in Murcia, Valencia, Zaragoza en Madrid. Op Gran Canaria richtte hij een elektriciteitsbedrijf (CICER) op.
Huis aan het einde van de wereld
Winter besloot zijn vakantiehuis te bouwen op het schiereiland Jandía, een tot dan toe onbelangrijke appendix in het zuiden van Fuerteventura. Al snel bleek zijn wens te zijn het gehele schiereiland op te kopen. Helaas voor Don Gustavo was dat destijds verboden om voor buitenlanders, dus besloot hij in juli 1937 het schiereiland te huren van de toenmalige eigenaar. Later bemachtigde hij zijn zeggenschap over Jandía via een omweg. Hij investeerde in het Spaanse bedrijf Dehesa de Jandía S.A. en liet zich tot bestuurder ervan benoemen en kocht Jandía.
Winter wist tot vreugde van de plaatselijke bevolking na de Tweede Wereldoorlog wonderen te verrichten met het aanvankelijk nutteloos lijkende stukje aarde. Hij liet tientallen waterputten bouwen en beplantte de hellingen van de hoogste pieken van het eiland met dennen. Ook zette hij een omvangrijke tomaten- en granenteelt op en exploiteerde hij vele kuddes geiten en schapen. Hij verhandelde kaas, melk en wol op de markt van Las Palmas op Gran Canaria. Dit alles deed hij in naam van Dehesa de Jandía. Tot hij tussen 1946 en 1950 zijn eigenaardige villa right in the middle of nowhere bouwde. In die tijd liet hij ook de weg aanleggen die het dorpje La Pared verbond met het gehucht Cofete. Deze weg wordt nu El camino de los presos genoemd vanwege het pikante feit, dat gevangenen uit het nabijgelegen concentratiekamp Tefía voor de bouw ervan opdraaiden.
Redder van nazi-kopstukken
Jarenlang werd Villa Winter streng bewaakt, al was de familie er nooit. Iedereen die bij het huis in de buurt wilde komen diende zich te identificeren bij de bewakers. Arbeiders werden door Don Gustavo in grootste geheimhouding speciaal naar Cofete gehaald om voor hem te werken. Na werktijd dienden zij Fuerteventura weer te verlaten. Lange tijd was het gehele schiereiland verboden terrein. Bizar is dat het gebouw op een stuk grond staat dat exact hetzelfde model heeft als het gehele eiland Fuerteventura. Bovendien komt de positie van de villa op het stuk grond precies overeen met de positie die deze op het eiland zelf inneemt. Er gaan verhalen dat de villa via ondergrondse gangen zou zijn verbonden met een geheime aanmeerplaats voor duikboten en met geheime bunkers in de bergen erachter. Op het vliegveldje, dat mede dankzij inspanningen van Winter zou zijn aangelegd, waren volgens overlevering opvallend veel militaire bewegingen.
De strategische ligging van de villa zou eveneens kunnen duiden op het feit dat deze werd gebruikt voor geheime militaire acties en als provisiestation voor Duitse onderzeeërs. Een aan het strand gelegen kerkhof vlakbij de villa leidt in dit verband ook nog steeds tot speculaties.
Afgesloten en dichtgemetselde deuren
Bovenstaande opmerkelijke ‘feiten’ en geruchten werden nog eens gevoed door mensen die in de loop der jaren wél in de villa zijn geweest. Op dit moment is het gebouw - zij het met toestemming van één van de gebroeders die er nu wonen - toegankelijk. Niet volledig maar de patio, de kamers er omheen, de toren en enkele delen van de kelders zijn te betreden. De sfeer die er hangt is opmerkelijk, raadselachtig en enigszins intimiderend. Deels door de verlatenheid van de locatie en de ruïneuze staat waarin het gebouw verkeert, maar ook door de vele afgesloten deuren naar onbekende ruimtes erachter.
Op de bovenste verdieping liggen vijf volledig betegelde kamers. De keuken onderin het gebouw heeft zodanige afmetingen dat er – zoals vaker werd gesuggereerd – met gemak een klein leger gevoed had kunnen worden. De drie verdiepingen van de toren zijn via een gammele ladder te betreden en de toren bevindt zich in een niet al te goede staat. De functie van de toren is nooit echt duidelijk geworden. In de toren verwijzen de dimensies van de daar bevestigde zekeringskast naar het grote aantal apparaten dat er wellicht ooit mee verbonden was. Over de betegelde kamers gaan fascinerende verhalen dat deze tijdens en na de Tweede Wereldoorlog zouden zijn gebruikt door plastisch chirurgen die vluchtende nazi-kopstukken voorzagen van een nieuw uiterlijk, alvorens zij definitief naar Zuid Amerika vertrokken.
Uniformen van de Wehrmacht Filmregisseur en bewoner van Fuerteventura Hans Wernicke bracht enkele jaren geleden een geheim bezoek aan Villa Winter waarbij hij een aantal dozen vol met uniformen van de Wehrmacht aantrof. De connectie met nazi-Duitsland werd eveneens gelegd doordat geallieerde schepen rond de Canarische Eilanden tijdens de Tweede Wereldoorlog herhaaldelijk werden aangevallen door Duitse onderzeeboten, ook op momenten dat die elders veel harder nodig waren. Slechts weinig mensen waren getuige van wat er zich tijdens de Tweede Wereldoorlog in en rond de villa af heeft gespeeld. Alle bewoners van het nabijgelegen gehucht Cofete waren destijds naar andere delen van het eiland verbannen.
Dagblad 'El País' van zondag 30 maart 1997.
Zwarte lijst
De tot nu toe meest concrete ‘connectie’ tussen Gustav Winter en nazi-Duitsland is een zwarte lijst die in maart 1993 door de Spaanse krant ‘El País’ werd gepubliceerd en was gebaseerd op een lijst van de geallieerden vlak na de Tweede Wereldoorlog. Tussen de 104 namen van vermeende geheim agenten voor nazi-Duitsland prijkt ook die van Don Gustav Winter. De lijst, die angstvallig wordt bewaard bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Madrid verstevigt slechts enkele vermoedens, maar bevestigt nog steeds niets.
Video:
https://www.youtube.com/watch?v=4gTdspLUvXo
Enige zaken blijven fascineren; waarom:
- zou Don Gustavo, kolonel en ingenieur, zich zo ingezet hebben voor stimulering van
landbouw en economie van een verlaten stuk grond in de Atlantische Oceaan, terwijl zijn
vaderland in oorlog was?
- legde hij een weg aan die nooit werd gebruikt?
- bouwde hij een villa, waar hij nooit in woonde, op het meest afgelegen deel van het eiland?
- kent de villa meerdere, volledig betegelde en afgesloten ruimtes terwijl het enkel een
zomervakantieverblijf zou zijn?
- werd het huis zo zwaar bewaakt?
- wordt er jaren na verkoop door de erfgenamen van de familie Winter aan een bedrijf dat er
een luxe hotel wilde vestigen nog steeds niets met het pand gedaan?
- variëren meningen over de in 1971 gestorven Don Gustavo van ‘aardig doch rechtvaardig’ tot
‘uitbuiter met enkel oog voor zichzelf die de plaatselijke bevolking terroriseerde?’
Alle vermoedens zijn door zowel de Duitse als de Spaanse pers en autoriteiten uitvoerig onderzocht. Nog steeds is er geen enkel feit bevestigd, dan wel definitief weerlegd; dus de kans is groot dat de legendes het eeuwige leven zullen hebben.
Radio-uitzending
Beluister hier de Radio-uitzending van Radio Gáldar, van het Duitstalige Programma 'La Voz Alemana' van 25 februari 2015, waaraan de hoofdredacteur van 'Gran Canaria actueel' heeft meegewerkt:
http://www.ivoox.com/voz-alemana-25-febrero-2015-audios-mp3_rf_4134289_1.html
Maak jouw eigen website met JouwWeb